Alida Hisku

[Brari]

“Tre shoqet xheloze që më vodhën ditarin”


Blerina GOCE

Alida Hisku është në qiellin e shtatë. Pas 25 vjetësh është ringjitur në skenë, duke përcjellë gati me të njëjtin emocion këngën si në Festivalin e 13-të, kur këndonte “Anës e pas anës o”. Në një intervistë ekskluzive për “Tirana Observer”, këngëtarja e shquar e viteve ’70-të tregon për herë të parë përse e dënuan të mos këndonte. Ditari mbi të cilin u ngrit akuza e agjitacionit dhe propagandës dhe jeta e vështirë në shtypshkronjë, largimi për në Gjermani dhe jeta e re pas martesës me një mjek gjerman. “Tirana Observer” po boton sot pjesërisht intervistën dhënë nga Gjermania, më 28 prill të këtij viti.
Cili ishte momenti që ju thatë me të vërtetë që ishit e famshme?
Nuk e kam quajtur kurrë veten të famshme. Kam qenë thjesht një punëtore e mirë. Kam kënduar për njëfarë kohe edhe me estradën e shtetit. E kam shfrytëzuar ditën në maksimum dhe rrija 16 orë në punë. Dilja nga shtëpia në 6.00 të mëngjesit dhe kthehesha në 23.00 të darkës. Edhe sot në fjalorin tim nuk e kam fjalën u lodha. Kisha një shprehjen time karakteristike: Nata për gjumë, dita për punë. Nuk e ndieja lodhjen dhe isha shumë e qeshur dhe humorxhie. Ndërsa për sa i përket këngës e kam quajtur veten të aftë, kur fillova seriozisht me Festivalin e të Rriturve. Kam fituar dy -tre çmime të para njëri pas tjetrit. Pas “Vajzat e fshatit tim” thashë për herë të parë të marr një këngë me politikë “Kasollja e Galigatit” me të cilën po ashtu mora çmim të parë.
Nga ngritja si një yll, në një rrëzim absurd. Si e kujtoni atë historinë e ditarit?
Në Sarandë isha në dhomë me tri qelbësira nga Vlora, Rrësheni dhe Fieri. Më kujtohet që atë ditë, ishte 13 qershor, kishte plot një vit që kishte vdekur mami dhe isha shumë e trishtuar. Unë gjithmonë mendimet e mia i shkruaja në një ditar dhe kjo ishte krejt normale. Edhe motra ime kishte një ditar. Mamaja na thoshte gjithmonë se ishte gjë e bukur të mbaje ditar. Atë ditë në ditar shkrova: Sot jam shumë e mërzitur. Më duket jeta skëterrë. Këtu ha pula gur. Këta të shkretë flenë keq dhe rropaten gjithë ditën. Të nesërmen ditari që kisha nën jastëk nuk ishte më. Ma kishin zhdukur ditarin që e kisha lënë nën jastëk. Ditarin ia kishin dhënë profesorit të Shkollës së Partisë, që e çoi në Komitetin e Partisë. Të nesërmen më thonë: Do të nisemi direkt në Tiranë, se kështu na kanë thënë me telefon. Më nisën në Tiranë dhe atje më thirrën në Komitetin e Partisë numër 3. Fize Bozhegu më tha: Keni thyer rregullat e partisë, ky është agjitacion propagandë. E kemi gjykuar të dorëzosh teserën e partisë. I futa një të sharë; i thashë qelbësirë dhe shtova se nuk ia jepja teserën e partisë. Atë teserë ia dhashë vetëm babait, të cilit i thashë: Ti më rrite, ty ta jap teserën. Kurse teserën e Komitetit Qendror e kam akoma me vete. Ma zhdukën ditarin. Më humbën 25 vjet jetë, 25 vjet ditar. Më zhdukën bllokun e trashë, sa veprat e Enverit, bllokun që e kisha bërë vetë në shtypshkronjë. Por më ikën edhe kujtimet e jetës. Pastaj m’i zhdukën edhe këngët nga arkivi si këngëtare, më hoqën nga puna, më lëvizën nga reparti. Si dënim organizata e partisë më hoqi dhe më çoi në një repart ku ishin punëtorët e dënuar. Fillova jetën nga zeroja. Deri ditën që kam ikur kam punuar dhe e qepa gojën. Më zuri goja merimanga. U mundova të kthehem në një tjetër njeri. U zhgënjeva nga jeta. Nuk gjej dot fjalë të përcaktoj logjikën e këtyre njerëzve.
Flitet se keni shkruar diçka që ju kishit dëshirë të bënit koncerte recitale dhe të bënit turne në Shqipëri. Sa e vërtetë ishte kjo?
Këto kanë qenë ëndrrat e mia që të krijoja një grup, një kompleks. Një kohë ka pasur një kompleks të rinjsh që më vonë u hoqën si modernë, si kapitalistë. Ka qenë një kompleks i “Petro Nini Luarasit” në vitet ’70 ku unë kam kënduar, por vetëm kaq. Nuk e realizova ëndrrën time. Të këndoja dhe të bëja turne në Shqipëri dhe jashtë shtetit, të popullarizoja këngën shqiptare. Për herë të parë kur kam dalë nga Shqipëria nga Titogradi isha 16 vjeç. Edhe atje ndihej ndryshimi me botën e jashtme.Më vinte keq kur kthehesha në Shqipëri dhe thosha me vete: Çfarë kanë më shumë se ne këta? Se në atë kohë ne nuk na linin t’i mbanim flokët më të gjatë se supet, sepse ishte shfaqje moderne. Edhe rrobat na i zgjidhnin ata. Ishte komisioni ku duhej të kaloje si dele. Çdo gjë kontrollohej në pe të gjilpërës. Të arrije sukses në atë kohë, nuk ishte si sot. Këndoja me tekst të shkruar në dorë, sepse çdo ditë ata e ndërronin tekstin kur gjenin ndonjë gjë që nuk iu pëlqente, apo nuk iu shkonte për hije....
Flitet se dënimi juaj lidhej edhe me xhelozinë që shprehnin kolegë të tuaj në atë kohë, falë nivelit tënd profesional. A mund të na thoni si është e vërteta dhe cilët janë këto këngëtare apo këta këngëtarë?
Unë i shikoja koleget dhe kolegët e mi me syrin e tolerancës. Megjithatë për mua ka qenë shumë ambicioze Zyliha Sina; e mbante veten për të bukur. Grindje me këngëtarët nuk kam pasur, madje as me Zylihanë. Konkretisht nuk më përfillnin shumë, se kam qenë punëtore e shkurtër, e vogël; nuk u dukesha ndonjë kafshatë e fortë. Vetëm kur dilja në skenë e bëja bam. Nuk e di se ç’mund të bënin mbrapa shpine, por unë nuk kisha lidhje me asnjë këngëtar, përveç natës kur dilnim në festival. Me Liljana Kondakçiun dhe më pas edhe me Ema Qazimin kemi qenë fqinjë, por nuk është se rrija shumë me to, për arsye se isha edhe në punë. Gjithsesi u mundova që me to të kaloja mirë.
A mund të na thoni si ishte atmosfera në atë kohë mes grupeve të artistëve, a kishte harmoni dhe si shiheshin me njëri-tjetrin?
Artistët ishin ndarë në dy grupe: profesionistë dhe amatorë. Jo të gjithë i shikonin këngëtarët e rinj me shpirtin e bamirësisë. Jo të gjithë iu zgjasnin dorën për t’i ndihmuar. Ka qenë një mospërfillje xhelozie; çdokush e mbante në vetvete pa e shfaqur dhe mundohej t’u shmangej këngë-tarëve të rinj. Unë isha në grupin e amatorëve, rrija gjithmonë me ata që ishin të rinj në festivale, se me ta merresha vesh më mirë. Nuk e kam hequr kurrë veten si profesioniste, por gjithmonë jam përpjekur të ul kokën dhe të mësoj, ose ta vjedh në mënyrë të padukshme atë që doja. Kështu, i shkoja Vaçes pas në dhomat e provave. Nëpër dasma këndoja gjithmonë këngët e Vaçes. Unë e adhuroja atë. Nuk kam bërë konservator muzike, por shikoja Vaçen te dhoma e provave, prapa skene, si e hapte dhe si e mbyllte zërin e “vidhja” nga mënyra se si ajo punonte me këngën.
Cili ishte këngëtari apo këngëtarja për të cilin kishit më shumë rezerva?
Tani nuk i mbaj mend edhe aq mirë emrat, se kanë kaluar shumë vjet, por Lindita Theodhori, për shembull, e ka hequr veten më shumë se çka qenë, pra ishte pak mendjemadhe.
Nëse kthehemi në kohë, çfarë vendimi do të merrnit në qoftë se do të ishit në situatën e asaj kohe: pra të kishin kapur me një ditar dhe të thoshin se je armike e partisë?
Nuk besoj se do të mund të bëja dot gjë. Në një situatë të tillë je në dorë të organizatorit. Çdo organizatë ka rregullat dhe statusin e vet. Edhe statusi komunist ka rregullat e tij, ashtu si gjykata. Unë kisha thyer ligjin. Nëse do ta shohim më ndryshe, padyshim ditari ishte gjë private, që unë e kisha brenda meje dhe të fshehur. Por ata e kapën atë dhe nuk e kuptonin çdo të thotë të ishe artiste, kush isha unë! Brenda tyre, sidomos ato të ashtuquajturat shoqe, kishin ligësinë. Megjithatë ata nuk më kapën gjërat më të rëndësishme si adresat e miqve e të të njohurve të mi jashtë shtetit, si dhe këngët e huaja, tekstet e të cilave i shkruaja gjithmonë në një bllok. Kështu, megjithëse më dënuan nuk i humba lidhjet e mia. Këta miq do të më ndihmonin më vonë për të shkuar në Gjermani.
Kur vendosët të iknit në Gjermani dhe përse e bëtë këtë?
Vendosa të iki në vitin 1990. Ishte e pamundur për mua të vazhdoja të rrija në Shqipëri. Aq më tepër që isha një grua e vetme me dy djem, njëri katër e tjetri dhjetë vjeç dhe e shihja se nuk kishte perspektivë. E parashikova që do të vinte demokracia, se atë ëndërroja të vinte. Ëndërroja lirinë në art, se politika ishte shumë e pistë nga brenda. Ëndërroja një vend jo të robëruar, një vend më të qeshur. Kështu, njëra pas tjetrës u bënë lëvizjet. Mora një vizë turistike në vitin ’90-të në Bullgari. Iu thashë se do të vizitoja djalin dhe ma dhanë menjëherë. Në vitin ’80-të kam përfaqësuar Shqipërinë në Kongresin Marksist-Leninist të të Rinjve të Partisë Komuniste gjermane. I mora në telefon njerëzit që kisha njohur atëherë dhe ata më dërguan menjëherë një faks. Kam ndenjur në një hotel në Budapest, madje nuk kisha as para për të paguar hotelin, por motra e Vaçe Zelës më mori. Ajo kishte ardhur në Bullgari të merrte vizë për të shkuar në Shqipëri. Hoteli ishte plot me shqiptarë. Më dhanë direkt vizën gjermane, me azil politik dhe që atëherë jam në Gjermani.
Gjatë kësaj kohe, çfarë keni menduar? A keni kënduar ndonjëherë?
Gjatë kësaj kohe, prej 15 vjetësh në Gjermani kam thënë shyqyr që kam këngën. Kënga ka qenë për mua si aspirinë. Sa herë që kam ndjerë dhimbje kam kënduar me veten time, sa në kuzhinë e sa në banjë. Kur më dhembte shpirti, këndoja dhe këndoja në shqip, për të mos ta harruar gjuhën dhe këngën. Në shqip iu këndoja edhe fëmijëve kur doja t’i vija në gjumë. Kënga është pjesë e gjakut tim, është jetë. Pa këngë nuk ka Alidë, pa Alidë nuk ka këngë.
Çfarë mendoje kur shikoje më pas festivalet? Cilat fjalë ju vinin ndër mend?
Jam shtruar dy herë në spitalin e Neurologjisë me krizë nervore dhe e mbaja veten me ilaçe qetësuese. Në atë moment të shkojnë shumë mendime në kokë, por nuk ke në dorë asgjë, madje as nuk mund të mendosh, por komplet jetën e lëshon në dorën e fatit. U izolova brenda dhe nuk mund të dilja përjashta. Dilja natën me fshesaxhiet dhe pija cigare e bëja muhabet me to. Ka qenë viti 1982.
Sa e lidhur jeni me Shqipërinë, çfarë është për ty Shqipëria edhe pse jeni larg?
Vit për vit vijmë në Shqipëri. Djali i vogël vjen dy herë në vit. Është gjaku që i tërheq. Të tre fëmijët dinë të flasin mirë shqip. Por tani nuk kam asnjë të afërt në Shqipëri. Prindërit më kanë vdekur, kurse motra dhe vëllai janë në Itali, të punësuar si të gjithë shqiptarët e tjerë.
A mund të na thoni diçka më shumë për familjen tuaj të dikurshme në Shqipëri?
Nëna ime ka vdekur shumë e re, në moshën 48-vjeçare. Ka qenë një nga krijueset e Filarmonisë së Shtetit dhe ka kënduar për 16 - 17 vjet me radhë në Opera. Kam pasur një vëlla dhe një motër më të madhe, të cilët gjithashtu iu përkushtuan muzikës, por asaj klasike.
Keni ndër mend të ktheheni ndonjëherë në Shqipëri?
Nuk ka dyshim që do të kthehem, për të qëndruar përgjithmonë në Shqipëri bashkë me bashkëshortin tim, Thomasin, pasi të dalim në pension. Ndërsa fëmijët kanë filluar jetën dhe kanë marrë rrugët e tyre në Gjermani. Por kthimi dhe jeta ime në Shqipëri do të jetë rrënja, epiqendra e fëmijëve të mi për të ardhur sa më shpesh në vendin e tyre. Kur je i vjetër ke nevojë më shumë për njerëz se sa kur je i ri. Mikpritja njerëzore që është në Shqipëri nuk është këtu. Kur mplakesh të kthehen të gjitha kujtimet e fëmijërisë. Në Gjermani nuk kam kujtime, ndaj është më mirë të kthehem përsëri atje ku kam kujtimet e mia.

Një nga intervistat më interesante të botuara gjatë këtij viti në gazetën “Tirana Observer”, do të jetë e pranishme për ju çdo ditë të këtij muaji. Redaksia ka menduar që në muajin e fundit të vitit 2005, të ribotojë intervistat e rralla që gazetarët kanë mbledhur gjatë punës së tyre. Që në numrin e parë të “Tirana Observer”, më 25 mars të vitit 2005, janë përzgjedhur intervistat e vitit. Ato i përkasin të gjitha fushave që nga historia, politika, arti, sporti etj. Të intervistuarit janë emra shumë të njohur si Bernd Fisher, Ismail Kadare, Ramiz Alia, Thanas Nano e shumë të tjerë, por edhe të panjohur të cilët për një moment janë bërë protagonistë të ngjarjeve të rralla.

botuar me 28 prill 2005
Tirana Observer

[Andrea111]

C'e ka kete fjalor kjo? Ngeli duke thene qelbsin kjo, qelbsin ajo. Shemtaraqe kjo , mendjemadhe ajo. Ka goje me fol per Zeliha Sinen e Lindita Soten.E ka rrejt menja se eshte Xhenis Xhoplin .
Turp per te , se s'eshte rradhe qumeshti por gazete.
Kokderre ka qene gjithmone . Mbaj mend i her , desh i hyri m'dru Avni Mula ne Dekade te Majit se s'pranonte me kendu ne minute te fundit, por s'arriti i ziu se i iku me vrap kjo fycka. A kundershtohet Zotni Avniu? Edhe sikur ta kete gabim, jo vallai , KURRE !
Mu neverit me kete qe lexova sot.


Alida Hisku tek Historia e Shqiperise !??
Te kishit vene Fize Bozhekun si "Zan Caushe e rajonit 3" edhe hahet, por per Aliden jeni lodh kot .

[Brari]

Alida, historia e një rinie të vrarë prej një ditari...


Shekulli Kontakt
16-12-2006


Alida Hisku



Historia e jetës së këngëtares Alida Hisku dhe zhgënjimi i saj

Alida, historia e një rinie të vrarë prej një ditari...



Skenën e TOB në Tiranë, ajo e kishte shkelur që kur ishte vogëlushe 5-vjeçare, atëhere kur e ëma e saj, këngëtare lirike, e merrte për dore ndërsa shkonte të bënte prova.. Dhe erdhi një ditë, që vajza e ish-këngëtares së TOB, të "pushtonte" atë sallë për herë të parë në Festivalin e Këngës në RTV, që në moshën 13-vjeçare, duke marrë edhe çmimin e tretë... Vogëlushja do rritej me skenën... Kulmin e saj të suksesit, do ta arrinte disa vite më vone, atëherë kur mbi supet e saj të njoma kishte marrë udhën të çelte pranvera e saj e 17-të. Dhe ajo do ta priste vitin e saj të lindjes, pranverën e 17-të, si fituese e çmimit të parë në Festivalin e Këngës në RTV..

Pandeli Simsia

Në atë natë finale suksesi, duke interpretuar këngën fituese, edhe pse u mundua, nuk e përmbajti dot veten në skenë; qau nga gëzimi ndërsa këndonte këngën e fitores, duke fshirë lotët me duart e saj të brishta, që i rrëshkisnin në faqe. U bë e dashur nga të gjithë ata që e panë në skenë dhe në televizor, dhe ata që e dëgjonin zërin e saj në radio. U bë shumë popullore, siç ishte edhe vetë ajo këngë fituese popullore: e kapshme dhe e kendueshme nga te gjitha moshat. E papritura ndodhi vitin e ardhshëm. Përsëri mes konkurentëve të shumtë, shpallet fituese e çmimit të parë në Festivalin e Këngës në RTV. Dy çmime të para në aktivitetin më të rëndësishëm artistiko-kulturor të vitit.. U duk se vajza 18-vjeçare, me zërin dhe talentin e saj shpërthyes, po shkonte të prekte majën e Olimpit... Por në moshën 22-vjeçare, jeta do ta godiste fort. Në atë kohë do t'i ikte njëherë e përgjithmonë nga kjo jetë njeriu i saj më i dashur, nëna. Por kupa e helmit vetëm sa kish filluar të zbrazej...Erdho goditja tjetër.. Këtë radhë jo nga jeta, por nga vetë “Zeusi”... Për ta gjymtuar, për ta dënuar, për ta ''burgosur'', për ta arrestuar, për ta çuar në Spital Psikiatrik, për ta... Pse?! "Nuk na duhen këta njerëz me ideologji perëndimore... “. Dhe shkaku ishte një ditar, që vajza jetime kishte menduar të mbante me dhimbjen e humbjes së nënës. Ah, ai ditar i mallkuar! Ah, ajo vigjilencë e “klasës” Ai ditar do të shkatërronte jetën e saj, familjen e saj, të ardhmen e saj, shëndetin e saj, psikologjinë e saj...

E mbetur e vetmuar, me familje të shkatërruar, e përbuzur nga shoqëria dhe miqësia, vajza artiste këngëtare, nëna e dy fëmijëve të vegjël e të parritur, po kalonte kohën e saj më të vështirë: çmendurinë e saj, vrasjen e rinisë së saj. Dhuna psikologjike që ajo po kalonte në ato ditë të tmerrshme të arrestimit të saj në birucat e ftohta të qelisë së burgut, ishin fillimi i vuajtjeve. Artistja këngëtare do ta pasonte me shtrimin disa herë në spitalet psikiatrike. Zeusi njoftohej se viktima e tij e gdhinte natën poshtë pallatit të saj të banimit, duke pirë cigare, nën shoqërinë e fshirëseve të rrugëve dhe të babait të saj, që i rrinte pranë në çdo kohë, i pagjumë, i shqetësuar, i plagosur nga fatkeqësia e fëmijës së vet. Vitet kaluan, derisa erdhi një ditë... E vetmja shpresë për artisten fatkeqe, ishte largimi nga Atdheu i saj i dashur, ashtu siç po largoheshin pjesa më e mirë e shqiptarëve. Bashkë me dy djemtë e saj të vegjël në moshë, e braktisur, udhëtoi drejt një bote të lirë pa e ditur se ku po shkonte, kush do ta priste... Arriti në Gjermani. Ngado që shkonte për të punuar në atë shtet të huaj dhe të panjohur, merrte me vete edhe ata, dy djemtë e saj ende të parritur. Pas shumë vuajtjesh një ditë gjeti një strehë të re, të dashurin e saj të zemrës, mjekun e njohur me emrin Thomas, i cili do të ishte edhe bashkëshorti i saj i ardhshëm, edhe kujdestari i dy fëmijëve, që në atë kohë kishin më shumë nevojë për ngrohtësi prindërore.


Dukej se çdo gjë e kaluar ishte përmbysur...Por artistja donte t'i rikthehej vendit të saj me një mision... Lufta në Kosovë në vitin 1999... Ajo dhe bashkëshorti i saj, mjeku Thomas Keune, nëpërmjet shumë të njohurve mundën të sigurojnë ilaçe, ushqime, artikuj higjiene, sapun, shampo etj. Aksioni personal i çiftit Keune, në një kohë rekord, për 5-6 ditë mblodhi afro 62 ton ndihma. Të gjithë atë transport me maune të mëdha spedicioni, i paguan vetë ata, kurse për aeroplanët (1 000 000 DM një fluturim për në Rinas - çifti Keune përdori pesë), sponzorizoi ushtria gjermane. Edhe nga dritaret e vogla të avionit, ku rrinin ulur çifti shqiptaro-gjerman, mund të ndihej lufta...(nënshkruan para nisjes edhe një testamentet, duke e noterizuar atë...) Më në fund arritën në Rinas... Dhe sigurisht që nuk do tu mungonte një “surprizë” shqiptare.. Malli i sjellë, me peshë 62 tonë, duhej çdoganuar... Policia kërkoi 25 mijë DM, malli u bllokua... Kështu, çiftit Keune iu desh të paguante sërish... Më në fund malli doli nga rinasi. Nëpërmjet Ministrisë së Shëndetësisë, ata të dy vetë filluan shpërndarjen e mallit në pikat ku ishin refugjatët kosovarë, në Kopështin Botanik, Pallati i Sportit “Partizani”, në dy spitale private pranë atij Ushtarak. Gjysmën e mallit e shpërndanë vetë ato të Ministrisë së Shëndetësisë, sepse koha po shkonte dhe ata ishin vetëm, punonin ditë e netë pa pushuar. I gjithë ai aksion i rëndësishëm humanitar, është i filmuar. Gazetat gjermane në atë kohë, nuk rreshtën së shkruari për çiftin Keune, duke e quajtur artisten këngëtare shqiptare, nuse në Gjermani, një HERO.. Në një udhëtim të dytë, në dy maunet që Dr.Keune çoi në Shqipëri, ndodheshin 2 salla operacioni; 20 krevate; 20 komodina; 10 karroca elektrike për të plagosurit e operuar, apo për të moshuar... Nuk u ka shkuar asnjëherë ndër mend të ulen e të bëjnë llogaritë e asaj ndihme. Atë aksion humanitar ata e quajnë një sjellje normale... Janë me qindra emigrantët shqiptarë në Gjermani që janë ndihmuar për sistemim nga familja Keune..

Artisten e bren nga brenda shpirtit të saj “lima” e bezdisshme, rinia e vrarë, ëndrra e mohuar nga regjimi. Ajo kërkon të nxjerrë nga sirtari përsëri zërin e saj, ëndrrën e vrarë, talentin e madh në të kënduar, këngën e bukur shqiptare që e do marrëzisht... Zërin e saj të vrarë e të mohuar, ajo kërkon ta risjellë. Dhe ka shumë besim, sepse edhe pse i "burgosur" ai zë është më i fuqishëm se kurrë, më i kthjellët, më i ëmbël. Mund të jetë edhe zëri më i fuqishëm në botë që, pas 25-vjetësh heshtje, burgim, vrasje, të jetë përsëri shpërthyes, si në atë kohë, i pacënuar. Përsëri në "ndihmë" i vjen bashkëshorti dr.Thomas. Diçka e bren nga brenda, ndërsa imagjinon një kohë të çmendur të pajetuar nga ai vetë. Dhe këngëtarja shqiptare i rikthehet përsëri publikut të saj. Jo në skenat e dikurshme shqiptare, si atëhere, por në skenat evropiane, atje ku janë edhe bashkëatdhetarët e saj. Dalja e saj në skenë me një zë të fuqishëm, shokon, huton.. Duartrokitjet e tyre asaj i japin forcë. “Bravo, bravo! Të lumtë motër, bravoooo!".

Zhgënjimi i Alidës me Tiranën Një ftesë nga Tirana bëri që ajo ta riputhte përsëri skenën shqiptare, përpara spektatorit shqiptar. Këngën "Si Agim i Kuq" edhe pse e kishte kënduar para 33-vjetëve, duke fituar çmimin e dytë në Festivalin e 12-të të Këngës në RTV, në atë spektakël, e këndoi pa më të voglin ndryshim dhe sforcim, njësoj si atëherë. "Jam rritur me skenën dhe dua të vdes në skenë", do thoshte përpara të pranishmëve në atë spektakël. Por nuk do të vononte shumë, që këngëtarja të merrte zhgënjimin e saj të madh, duke ia lënduar dhe gërvishur përsëri plagën e vjetër.

Mospjesëmarrja e saj në Festivalin e Dhjetorit, u justifikua për mossjelljen në kohë të këngës..! E gjithsesi... "Kthimi" e quajti këngëtarja albumin e saj të ri, fjalë, që është edhe vetë titulli i një prej këngëve të atij albumi, tekstin e së cilës, këngëtarja e ka shkruar vetë: "I'u nisa unë një rruge përpara një drite/ Shkëlqimi më thërriste, doja të arrija/ Dhe isha shumë e re, e pasionuar/ Kjo rrugë u mbyll një ditë, gjithshka m'u errësua/ I ngrita sytë, drita ishte fikur/ Njerëzit rreth meje, të gjithë kishin ikur..../ .. Dhe ja, erdhi përsëri Dhjetori i këtij viti 2006. Zhgënjim! Në fillim i thanë se do këndosh në festival. Pastaj i thanë se vetëm do ta përshëndesësh...Pastaj i thanë, “nuk do jesh”. Përse kjo sjellje? I duhet të shmang sytë e fëmijëve: "Çfarë kanë ata me ty mami?, pyetjen e bashkëshortit "Përse veprojnë kështu me ty?". Çfarë duhet të dëshmojë, rininë e saj që ia vranë dikur, apo arrogancën e sotme? Cila kohë është fajtore? Koha e perënduar apo koha që jetojmë?". Dekorata dhe çmimi më i bukur për të, është vlerësimi që i bën populli i saj, sepse ajo ka një emër të njohur dhe të nderuar:
Ajo quhet ALIDA HISKU, KEUNE.

[LM1]

Per mua eshte nje nga kengetaret me te mira te muzikes se lehte Shqiptare. Ka nje ze te mrekullueshme dhe shume te forte, dhe ka qene shume e famshme dhe shume e dashur ne vitet e arta te saj.

Keto jane disa nga cmimet te saj nga Festivali I Kenges ne RTSH neper vite...

1970,
Festivali i 9-te RTSH,
“Portret Heroine” (A.Krajka),
Cmimin e dyte.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1971,
Festivali i 10-te RTSH,
"Shqiperia pershendet" (F.Deda)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1973,
Festivali i 12-te RTSH,
"Si agim i kuq" (J.Minga, N.Lera),
Cmimin e dyte.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1974,
Festivali i 13-te RTSH,
"Vajzat e fshatit tim"(E.Shengjergji, Zh.Jorganxhi),
Cmimin e pare.

"Neper ditet tona"(K.Gjini)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1975,
Festivali i 14-te RTSH,
"Buka e duarve tona" (K.Laro, Xh.Spahiu),
Cmimin e Pare.

"Dasem ne fshat" (A.Xhunga, I.Kadare)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1976,
Festivali i 15-te RTSH,
"Kenget e rinise" (A.Krajka)

"Bisedon nje popull"( L.Dizdari)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1977,
Festivali i 16-te RTSH,
"Kasollja e Galigatit" (A.Mula),
Cmimin e dyte.

"Ti qe ke ne sy lirine" (P.Gaci).

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1979,
Festivali i 18-te RTSH,
"Nentori i Lirise" (L.Dizdari, K.Petriti),
Cmimin e dyte.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1980,
Festivali i 19-te RTV,
"Njerezit e Agimeve" (K.Laro, Xh.Spahiu)
Cmimin e dyte.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1981,
Festivali i 20-te RTSH,
"Me kujton ti ato vite" (A.Mula, H.Milloshi)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dhe ketu mundeni te shikoni disa videoja nga Alida teper te rralla:

1977 - Kasollja E Galigatit
http://www.youtube.com/watch?v=PAzJNyNfSLs

1977 - Ti Qe Ke Ne Sy Lirine
http://www.youtube.com/watch?v=Av3PvgIbeM0

1979 - Nentori I Lirise
http://www.youtube.com/watch?v=5K2xF8p5d3w

1981 - Me Kujton Ti Ato Vite
http://www.youtube.com/watch?v=QsBrDAOK8Dg

[Besoja]

Vertet nje kengetare e madhe.
Jane kenget e rinise tone.
Ngrihesh mes malesh
Si kala e lasht`
Kasolle e thjeshte
Kasolle me kasht`

Nuk eshte faji i Alides qe kenget atehere ishin shume te politizuara.
Ndjej keqardhje qe ate e shkeputen shume shpejt nga kenga!

[Bamba]

Me te vertete shume kengetare e mire!

[drague]

E kam taku para disa muajsh ne Berlin.kishte ra shume.

[LM1]

E kam taku para disa muajsh ne Berlin.kishte ra shume.

perse kishte rene? si ishte? =(

ah cfare fat te mire ke pas ti, une nuk di cfare do te bej nese e takoj aliden nje dite, eshte njera nga deshirat e mia

[drague]

perse kishte rene? si ishte? =(

ah cfare fat te mire ke pas ti, une nuk di cfare do te bej nese e takoj aliden nje dite, eshte njera nga deshirat e mia

Nje artiste te madhe kur nuk i jepet ajo qe i takon kalon ndonjehere dhe ne depresion.Nje nene me dy femije qe jeton diku ne gjermani si te ishte askushi.
ps.do ta coj nji foto ne mp.

[LM1]

Teksti i kenges fituese ne Festivalin e 14-te te Kenges ne 1975, me muzik nga Kujtim Laro dhe tekst nga Xhevahir Spahiu... kendon, natyrisht, kengetarja e madhe Alida Hisku...
---------------------------------------------------------------------------------------------------
BUKA E DUARVE TONA

Kjo tokë ngrohu bijtë e mjerimit
Përmbi gur rriti trima, rriti lule dhe shpresë
Kjo tokë-me lirinë dashuruar,
Një grusht dheu dhemb si zemra
Me jetën tonë ne e mbrojmë!

Erdh pranvera, çeli jeta,
Farë të re ne hodhëm,
Bukë e gaz u mbushën sofrat,
Vallët rrahin tokën.
Toka me njerëzit gëzon,
Toka jonë e lirë, kudo ne na thërret,
Ne i japim forcë edhe jetë,
Në fusha dhe male djersa jonë kullon
Toka shqiptare rinon!

Bukës i buzëqeshin fëmija
Duart punëtore, fshatare,
Bukës sonë i gezojnë,
Grurin tokë me plumbat shtrënguar,
Në gjerdan i mban Atdheu.
Lirinë e tij ai mbron!

Erdh pranvera, çeli jeta,
Farë të re ne hodhëm,
Bukë e gaz u mbushën sofrat,
Vallët rrahin tokën.
Toka me njerëzit gëzon,
Toka jonë e lirë, kudo ne na thërret,
Ne i japim forcë edhe jetë,
Në fusha dhe male djersa jonë kullon
Toka shqiptare rinon!
---------------------------------------------------------------------------------------------------

Uauuu sa bukur teksti, qe kendon per dashurine dhe pasionin per atdheun
Edhe kompozimi natyrisht teper e bukur, por me vjen shume keq qe ende nuk e kam degjuar kengen nga Alida, e kam degjuar vetem nga Vesa Smolica ne spektaklin "100 Kenget E Shekullit"

nese e ka dikush kengen nga Alida Hisku, ju lutem ta ndani me ne ta degjojm dhe te kenaqemi te gjithe =] flm