Rrefimet e Shen Brixhides se Suedise

[Diella1]

Krishti i tregon nuses për natyrën e pandryshueshme dhe përjetësinë e drejtësisë së Tij. Pasi mori natyrë njerëzore, Ai e tregoi drejtësinë e Vet nëpërmjet dashurisë në një dritë të re. Ai me mirësi tregon mëshirë ndaj të mallkuarve dhe u mëson kalorësve mëshirën.

Libri 2 - Kapitulli 12

Unë jam Mbreti i vërtetë. Askush nuk e meriton të quhet mbret përveç Meje. Unë jam Ai që gjykoi engjëllin e parë i cili mëkatoi për shkak të krenarisë, lakmisë dhe zilisë. Jam ai që gjykoi Adamin, Kainin dhe gjithë botën me anë të përmbytjes për shkak të mëkateve të gjinisë njerëzore. Jam Unë Ai që e lejoi popullin e Izraelit të binte në skllavëri dhe mrekullisht e çlirova me shenja të mrekullueshme. Çdo drejtësi gjendet në Mua. Drejtësia gjithnjë ishte dhe është në Mua pa fillim dhe fund. Kurrë nuk pakësohet, gjithnjë mbetet e vërtetë dhe e pandryshueshme. Edhe pse tani drejtësia Ime duket disi më e zbutur dhe Hyji tashmë duket si gjykatës më i durueshëm, kjo nuk tregon ndryshim në drejtësinë Time, që kurrë nuk ndryshon, por vetëm sa e nxjerr më në pah dashurinë Time. Unë tani e gjykoj botën me po atë drejtësi dhe me po atë gjykim të drejtë si atëherë kur lejova që populli Im të bëhej skllav në Egjipt dhe të vuante në shkretëtirë.

Para se të mishërohesha, dashuria Ime qëndronte fshehur. E mbajta fshehur në drejtësinë Time si dritë të eklipsuar nga një re. Pasi mora natyrë njerëzore, edhe pse ligji që qe dhënë ndryshoi, vetë drejtësia nuk ndryshoi por u bë më e dukshme dhe doli më qartë në pah me anë të dashurisë së Birit të Hyjit. Kjo ndodhi në tre mënyra. E para, ligji u zbut pasi kish qenë i rreptë për shkak të mëkatarëve të pabindur dhe zemërgurë dhe kish qenë i vështirë me qëllim që të zbuste krenarët. E dyta, Biri i Hyjit vuajti dhe vdiq. E treta, gjykimi Im tani duket sikur është më larg dhe duket sikur është shtyrë nga mëshira dhe sikur është më i butë ndaj mëkatarëve se më parë. Në fakt, aktet e drejtësisë në lidhje me prindërit e parë, me përmbytjen apo me ata që vdiqën në shkretëtirë, duken të ashpra dhe strikte. Por po ajo drejtësi është ende në Mua dhe gjithnjë ka qenë. Porse mëshira dhe dashuria tani janë më të dukshme. Më parë, për arësye urtie, dashuria qëndronte fshehur brenda drejtësisë dhe u shfaq me mëshirë edhe pse në një mënyrë edhe më të fshehtë, pasi Unë kurrë nuk kam kryer dhe kurrë nuk kryej drejtësi pa mëshirë apo mirësi pa drejtësi. Megjithatë tani ti mund të pyesësh: nëse Unë tregoj mëshirë në drejtësinë Time, në ç’mënyrë jam i mëshirshëm ndaj të mallkuarve? Po të përgjigjem me anë të një shembëlltyre. Është sikur një gjykatës të jetë ulur në gjykim dhe vjen për t’u gjykuar vëllai i tij.

Gjykatësi i thotë: 'Ti je vëllai im dhe unë gjykatësi yt, por edhe pse të dua sinqerisht, unë nuk mundem e as është e drejtë që të veproj padrejtësisht. Në ndërgjegjen tënde ti e sheh se çfarë meriton. Lypset që të gjykohesh siç e meriton. Nëse do të ishte e mundur të veprohej kundër drejtësisë, unë me gëzim do ta merrja mbi vete dënimin tënd.' Unë jam si ai gjykatës. Ky person është si vëllai Im për shkak të natyrës Sime njerëzore. Kur ai vjen të gjykohet nga Unë, ndërgjegja e informon për fajin e tij dhe ai e kupton se cili është dënimi që meriton. Duke qenë se Unë jam i drejtë, unë i përgjigjem shpirtit – për t’u shprehur figurativisht – dhe i them: 'Ti në ndërgjegjen tënde e sheh se ç’dënim meriton. Tregomë ç’meriton.' Shpirti pastaj më përgjigjet: 'Ndërgjegja më informon për dënimin tim. Meritoj të ndëshkohem sepse nuk t’u binda Ty.' Unë përgjigjem: 'Unë, gjykatësi yt, e mora mbi vete gjithë ndëshkimin tënd dhe ta bëra të ditur rrezikun dhe mënyrën si t’i shpëtoje ndëshkimit. Drejtësia nuk mund të lejonte që ti të hyje në qiell pa e shlyer fajin tënd. Pagova Unë për ty sepse ti nuk ishe në gjendje ta shlyeje vetë.

Me anë të profetëve të tregova se çfarë do të më ndodhte Mua dhe nuk lashë pa realizuar as edhe një detaj të vogël nga ato që parakallëzuan profetët. Të tregova gjithë dashurinë Time që të të nxisja të ktheheshe tek Unë. Por meqenëse ti u largove nga Unë, ti meriton të dënohesh sepse e shpërfille mëshirën. Por Unë ende jam aq i mëshirshëm saqë, po të ishte e mundur që të vdisja përsëri, për ty do të isha gati të duroja po ato vuajtje që dikur hoqa në kryq për të të shpëtuar nga dënimi. Por drejtësia thotë se është e pamundur që Unë të vdes prapë për ty, edhe pse mëshira më thotë se do të donte të vdiste përsëri për ty nëse do të ishte e mundur. Në këtë mënyrë Unë jam i mëshirshëm dhe dashamirës edhe ndaj të mallkuarve. Unë e dua njerëzimin qysh nga fillimi, edhe kur dukesha i zemëruar, por askush nuk donte t’ia dinte për dashurinë Time.

Duke qenë se jam i drejtë dhe i mëshirshëm, i paralajmëroj të ashtëquajturit kalorës të Mi se ata duhet ta kërkojnë mëshirën Time që drejtësia Ime të mos bjerë mbi ta. Drejtësia është ë palëkundur si mal, digjet si zjarr, është e frikshme si shkreptimë dhe e beftë si shigjetë. Paralajmërimi Im është i trefishtë. Së pari i paralajmëroj siç bën ati me të bijtë, që ata të kthehen tek Unë sepse Unë jam Ati dhe Krijuesi i tyre. Le të kthehen dhe do t’u jap trashëgiminë që u përket. Le të kthehen sepse, edhe pse më kanë refuzuar, prapë do t’i mirëprisja me gëzim dhe do të dilja t’i takoja me dashuri. Së dyti, u kërkoj si vëlla që të kujtojnë plagët dhe veprat e Mia. E treta, si Zoti i tyre Unë u kërkoj të kthehen tek Zoti të cilit i kanë premtuar fe, ndaj të Cilit duhet të kenë besnikëri dhe të Cilit i janë përkushtuar me betim.
Prandaj, o kalorës, kthehuni tek Unë, Ati juaj, që ju rriti me dashuri. Mendoni për Mua, vëllain Tuaj, që u bë si ju nga dashuria për ju. Kthehuni tek Unë, Zoti i mirë. Është tejet e pandershme që t’i premtoni fenë dhe besimin një zotërie tjetër. Ju më premtuat se do ta mbronit kishën Time dhe do t’i ndihmonit nevojtarët. Ndërsa tani i premtoni besnikëri armikut Tim dhe e hidhni tej flamurin Tim e mbani lart flamurin e armikut Tim!

Prandaj, o kalorës, kthehuni tek Unë me përvujtëri të vërtetë, sepse më keni braktisur nga krenaria. Nëse ju duket e vështirë të duroni ndonjë gjë për Mua, kujtoni ç’bëra për ju. Per ju shkova në kryq me këmbët e përgjakura, duart dhe këmbët e Mia u shpuan për ju; nuk kurseva as edhe një gjymtyrë Timen për ju. E prapë ju nuk doni t’ia dini për këto dhe largoheni prej Meje. Kthehuni dhe do t’u jap tre lloj ndihmash. Së pari, forcë për të qenë në gjendje t’i bëni ballë armiqve tuaj fizikë dhe shpirtërorë. Së dyti, zemërgjerësi të guximshme që të mos i trembeni askujt përveç Meje dhe t’i konsideroni gëzim përpjekjet për Mua. Së treti, do t’u jap urti që ta kuptoni fenë e vërtetë dhe vullnetin e Hyjit. Pra kthehuni dhe silluni si burra! Pasi Unë që po ju jap këtë paralajmërim jam vetë Ai të cilit i shërbejnë engjëjt, Ai që i liroi etërit tuaj të bindur, i ndëshkoi të pabindurit dhe i përuli krenarët. Isha i pari në luftë, i pari në vuajtje. Prandaj më ndiqni që të mos shkriheni siç shkrihet dylli në zjarr. Pse nuk e mbani premtimin? Pse e shkelni betimin? Vallë vlej më pak apo jam më i padenjë se disa miq tuaj tokësorë të cilëve kur u premtoni besnikëri, e mbani fjalën? Kurse Mua, dhuruesit të jetës dhe nderit, kujdestarit të shëndetit, ju nuk i jepni çka i keni premtuar.

Për këtë arësye, kalorës të mirë, mbajini premtimet dhe, nëse jeni tepër të dobët për t’i mbajtur me vepra, të paktën kini vullnetin e mirë për t’i mbajtur ato! Më vjen keq për skllavërinë ku ju ka zhytyr djalli, prandaj do ta pranoj vullnetin tuaj si vepër. Nëse ktheheni tek Unë me dashuri, atëherë përkushtojuni fesë së kishës Sime dhe Unë do të dal t’ju takoj si një baba zemërmirë së bashku me gjithë ushtrinë Time. Do t’ju jap pesë gjëra të mira si shpërblim. E para, lavde pafund do të tingëllojnë gjithmonë në veshët tuaj. Së dyti, fytyrën dhe lavdinë e Hyjit do t’i kini gjithnjë para syve. E treta, lëvdimi i Hyjit kurrë nuk do të largohet nga buzët tuaja. E katërta, do të kini gjithçka që shpirti juaj dëshiron dhe nuk do të dëshironi asgjë më tepër sesa kini. E pesta, kurrë nuk do të ndaheni nga Hyji juaj, por dashuria juaj do të zgjasë pafund dhe ju do ta kaloni jetën në gëzim të amshuar.

I tillë do të jetë shpërblimi juaj, o kalorësit e Mi, nëse e mbroni fenë Time dhe përpiqeni më shumë për nderin Tim se për tuajin. Nëse keni ndopak mend, kujtohuni se kam qenë i durueshëm me ju, ndërsa ju më këni fyer në një mënyrë të tillë që ju vetë nuk do ta kishit toleruar. Pavarësisht se Unë mund të bëj gjithçka me plotfuqishmërinë Time, pavarësisht se drejtësia Ime kërkon shpagim ndaj jush, prapë mëshira që gjendet në urtinë dhe mirësinë Time ju kursen. Prandaj kërkoni mëshirë! Nga dashuria Unë jap çka personi më kërkon.

[Diella1]

Fjalë të forta që Krishti i thotë nuses për kalorësit e sotëm dhe për mënyrën e formimit të tyre. Hyji u jep forcë dhe ndihmë kalorësve në veprat që kryejnë.

Libri 2 - Kapitulli 13

Unë jam një Hyj së bashku me Atin dhe Shpirtin Shenjt, një trini Personash. Asnjë prej të treve nuk mund të ndahet apo të shkëputet nga dy të tjerët, por Ati është në Birin dhe Shpirtin, Biri është në Atin dhe Shpirtin dhe Shpirti në të dy. Hyjnia i dërgoi Fjalën e Vet Virgjërës Mari me anë të engjëllit Gabriel. E megjithatë po Ai Hyj që dërgoi dhe u vetëdërgua, ishte me engjëllin, Ai ishte në Gabrielin dhe Ai ishte në Virgjërën përpara Gabrielit. Pasi engjëlli dha mesazhin, Fjala u bë njeri në Virgjërën. Unë që po të flas jam ajo Fjalë.

Ati më dërgoi nga Vetja me Shpirtin Shenjt në krahërorin e Virgjërës pa i privuar engjëjt nga vizioni dhe prania e Hyjit. Unë, Biri, që isha me Atin dhe Shpirtin Shenjt në krahërorin virgjëror, mbeta po ai Hyj në sytë e engjëjve në qiell së bashku me Atin dhe Shpirtin, duke sunduar dhe mbajtur në jetë gjithçka. Megjithatë, natyra njerëzore e marrë nga Biri i vetëm ndenji në krahërorin e Marisë. Unë, që jam një Hyj në natyrat e Mia hyjnore dhe njerëzore, denjoj të flas me ty dhe të të tregoj dashurinë Time dhe të ta forcoj fenë e shenjtë.

Edhe pse trajta Ime njerëzore duket sikur është përpara teje dhe të flet, prapë se prapë është më e vërtetë të thuhet se shpirti dhe ndërgjegja jote janë me Mua dhe në Mua. Asgjë në qiell apo tokë nuk është e pamundur apo e vështirë për Mua. Unë jam si një mbret i fuqishëm që vjen në një qytet me trupat e tij dhe e pushton të gjithin. Po kështu hiri Im mbush tërë gjymtyrët e tua dhe i forcon të tëra. Unë jam brenda dhe jashtë teje. Edhe pse flas me ty, Unë mbetem në lavdinë Time. Vallë ç’mund të jetë e vështirë për Mua që mbaj në jetë gjithçka me fuqinë Time dhe i rregulloj gjithë gjërat në urtinë Time, duke shkëlqyer mbi gjithçka? Unë, një Hyj së bashku me Atin dhe Shpirtin Shenjt, pa fillim dhe fund, që mora natyrë njerëzore për shpëtimin e njerëzimit ndërkohë që natyra Ime hyjnore mbeti e pandryshuar, Unë që vuajta, u ngjalla dhe u ngjita në qiell, Unë vetë po flas me ty.

Të tregova më parë për kalorësit që dikur më jepnin shumë kënaqësi sepse qëndronin të bashkuar me Mua me lidhjen e dashurisë. U lidhën me Mua duke u betuar se do të jepnin trupin e tyre për trupin Tim, gjakun e tyre për gjakun Tim. Prandaj u dhashë pëlqimin, prandaj i bashkova me Mua me një lidhje dhe shoqëri të vetme. Por tani trishtohem sepse këta kalorës, që duhet të ishin të Mitë, janë larguar prej Meje. Unë jam Krijuesi i tyre, shëlbuesi dhe ndihmësi i tyre. U krijova një trup me çdo gjymtyrë. Bëra gjithçka në botë për ta. I shpërbleva me gjakun Tim. Fitova një trashëgimi të përjetshme për ta me mundimet e Mia. Unë i mbroj nga çdo rrezik.

Por tani ata janë larguar prej Meje. I shpërfillin mundimet e Mia, nuk duan t’ia dinë për fjalët e Mia që duhej të ishin gëzimi dhe ushqimi i tyre shpirtëror. Ata më përçmojnë, dëshirojnë me gjithë zemër dhe shpirt të vuajnë për hir të lavdeve njerëzore, ta derdhin gjakun për hir të lakmisë, jani gati të vdesin për fjalë të ulta, djallëzore, boshe. Por prapë, edhe pse janë larguar, mëshira dhe drejtësia Ime janë pranë tyre. Me mëshirë i ruaj që të mos mos bien pre e djallit djallit. Me drejtësi Unë i toleroj me durim dhe nëse do të ktheheshin përsëri, do t’i mirëprisja me gëzim e hareshëm do të rendja t’i takoja.

Thuaji atij që dëshiron të bëhet kalorës në shërbimin Tim se mund të gjej prapë hir në sytë e Mi me anë të ceremonisë që vijon. Ai që dëshiron të bëhet kalorës duhet të vijë me kalin dhe armatimet e veta ne oborrin e kishës dhe ta lërë aty kalin, pasi ai nuk është bërë që njeriu të krekoset me të por për t’i shërbyer në jetë, për t’u mbrojtur e për të luftuar armiqtë e Hyjit. Pastaj le të veshë mantelin, të lidhë shiritin në kokë, si diakoni që vë shallin në shenjë bindjeje dhe durimi të shenjtë. Në të njëjtën mënyrë ai duhet të veshë mantelin dhe të lidhë shiritin në kokë si shenjë të premtimeve ushtarake dhe bindjes që ka premtuar në mbrojtje të kryqit të Krishtit.

Duhet t’i prijë një flamur i pushtetit laik, për ta kujtuar se ai duhet t’i bindet pushtetit tokësor në gjithçka që nuk bie ndesh me Hyjin. Pasi të ketë hyrë në oborrin e kishës, prifti duhet të dalë ta takojë me flamurin e kishës. Në të duhet të pasqyrohen mundimet dhe plagët e Krishtit si shenjë se ai ka për detyrë ta mbrojë kishën e Hyjit dhe t’u bindet klerikëve të lartë. Kur hyn në kishë, flamuri i pushtetit të përkohshëm duhet të lihet jashtë kishës, ndërsa flamuri i Hyjit duhet t’i prijë brenda në kishë si shenjë që pushteti hyjnor është mbi pushtetin laik dhe se njeriu duhet të kujdeset më tepër për gjërat shpirtërore sesa për gjërat e përkohshme.

Kur Mesha të ketë arritur tek Agnus Dei, drejtuesi i ceremonisë, pra mbreti apo dikush tjetër, duhet t’i afrohet kalorësit pranë altarit dhe t’i thotë: 'A dëshiron të bëhesh kalorës?' Kur kandidati përgjigjet, ‘Po, dua,’ tjetri duhet të shtojë fjalët: 'Premtoji Hyjit dhe mua se do ta mbrosh fenë e Kishës së Shenjtë dhe do t’i bindesh udhëheqësve të saj në gjithçka që ka të bëjë me Hyjin!'

Kur kandidati përgjigjet 'Po,' tjetri duhet t’i vendosë shpatën në duar duke i thënë: 'Ja, unë po vë një shpatë në duart e tua që ti mos ta kursesh as jetën tënde për hir të kishës së Hyjit, që t’i mposhtësh armiqtë e Hyjit dhe të mbrosh miqtë e Tij.' Pastaj duhet t’i japë mburojën dhe t’i thotë: 'Ja, po të jap një mburojë që të mbrohesh nga armiqtë e Hyjit, që të ndihmosh të vejat dhe jetimët, që ta shtosh lavdinë e Hyjit me çdo vepër.' Pastaj duhet ta vërë dorën në qafën e tjetrin duke thënë: 'Ja, tani je në varësi të bindjes dhe autoriteteve. Ta dish pra se duhet të zbatosh çfarë ke premtuar me betim!' Pastaj i shtrëngohen manteli dhe rripat për t’i kujtuar çdo ditë premtimet që i ka bërë Hyjit dhe betimin e bërë përpara kishës që e detyron më tepër se të tjerët ta mbrojë kishën e Hyjit.

Pasi të bëhen këto dhe të jetë thënë Agnus Dei, meshtari që mban Meshën duhet t’i japë trupin Tim që ai të jetë në gjendje ta mbrojë fenë e Kishës së Shenjtë. Unë do të jem në të dhe ai në Mua. Do t’i jap ndihmë dhe forcë dhe do ta bëj të digjet flakë nga dashuria e të mos dëshirojë tjetër gjë përveç Meje, Hyjit të tij. Nëse ndodh që merr pjesë në një fushatë ku angazhohet për lavdinë Time dhe mbrojtjen e fesë Sime, prapë do t’i vlejë nëse ka synime të drejta.

Unë jam gjithkund në sajë të pushtetit Tim dhe të gjithë mund të më pëlqejnë kur kanë synime të drejta dhe vullnet të mirë. Unë jam dashuri dhe askush nuk mund të vijë tek Unë përveç atyre që kanë dashuri. Prandaj nuk detyroj askënd, sepse përndryshe do të më shërbenin nga frika. Por ata që duan të angazhohen në këtë formë shërbimi kalorsiak më pëlqejnë. Do të ishte mirë për ta që ta tregonin me përvujtëri se duan t’i përkushtohen me të vërtetë shërbimit kalorsiak sepse dezertimi prej tij është pasojë e krenarisë."

SQARIM

Mendohet se ky kalorës është Sër Karli, i biri i Brixhidës.

[Diella1]

Krishtit krahasohet me një argjendar. Këto fjalë u duhen transmetuar atyre që e duan Hyjin, që kanë ndërgjegje të drejtë dhe i mbajnë nën kontroll të pesta shqisat. Predikuesit e Hyjit duhet të jenë punëtorë dhe jo përtacë në transmetimin e fjalës së Hyjit.

Libri 2 - Kapitulli 14

Unë jam si një argjendar i zoti që e dërgon shërbëtorin për të shitur ar në të gjithë vendin, duke i thënë: 'Duhet të bësh tre gjëra. Së pari nuk duhet t’ia besosh arin tim askujt përveç atyre që kanë sy të paqtë dhe të kthjellët. Së dyti mos ia beso atyre që nuk kanë ndërgjegje. Së treti, shite arin për dhjetë talenta pasi ta kesh peshuar dy herë! Atij që nuk pranon që ari im të peshohet dy herë, mos ia jep. Duhet të kesh kujdes nga tre armë që armiku im përdor kundër teje. Para së gjithash do të përpiqet të të ngathtësojë në ekspozimin e arit tim. Së dyti do të përpiqet ta përziejë arin tim me metale pa vlerë që ata që e shohin dhe e kontrollojnë të mendojnë se ari im është thjesht baltë dhe llum.

Së treti ai i mëson miqtë e tij si të të kundërvihen dhe të thonë papushim se ari im nuk është i mirë.' Unë jam si ai argjendar. Kam farkëtuar gjithçka në qiell dhe në tokë, jo me çekiçë dhe vegla, por me pushtetin dhe fuqinë Time. Gjithçka që është, ishte dhe do të jetë, paradihet prej Meje. As edhe krimbi më piciruk apo kokrriza më e vogël nuk mund të ekzistojnë apo të vazhdojnë të ekzistojnë pa Mua. As edhe gjëja më e vogël nuk i shpëton paradijes Sime, pasi gjithçka vjen nga Unë dhe paradihet prej Meje. Por midis gjithë gjërave që kam bërë, fjalët që kam folur janë më të vyeshmet, ashtu sikurse ari është më i çmueshëm se gjithë metalet e tjera.

Prandaj shërbëtorët e Mi, të cilët i shpërndaj në të gjithë botën me arin Tim, duhet të bëjnë tre gjëra. Para së gjithash, ata nuk duhet t’ia besojnë arin Tim atyre që nuk kanë sy të paqtë dhe të kthjellët. Ti mund të pyesësh: 'Ç’do të thotë të kesh sy të kthjellët?' Njeri me sy të kthjellët është ai që ka urti hyjnore dhe dashuri hyjnore. Por si mund ta marrësh vesh këtë? Është e lehtë. Ka shikim të kthjellët dhe mund t’i besohet ari Im atij personi që jeton sipas arësyes, që i largohet kotësisë dhe kureshtjes tokësore, që nuk do asgjë më tepër se Hyjin e vet. Ndërsa i verbër është ai që ka njohuri, por nuk e vë në zbatim dashurinë hyjnore që ka kuptuar. Duket sikur i ka sytë nga Hyji, por nuk është ashtu, pasi sytë i ka nga bota e i ka kthyer shpinën Hyjit.

Së dyti, ari Im nuk i duhet besuar atij që nuk ka ndërgjegje. Kush ka ndërgjegje përveç atij që i trajton të mirat e veta të përkohshme dhe kalimtare duke mbajtur parasysh përjetësinë, që e ka shpirtin në qiell dhe trupin në tokë, që mendon çdo ditë se do vijë koha ta lërë këtë botë dhe do t’i japë llogari Hyjit për veprat e veta? Ari Im i duhet besuar një njeriu të tillë. Së treti, ai duhet ta shesë arin Tim për dhjetë talenta pasi ta ketë peshuar dy herë. Çfarë simbolizon peshorja me të cilën peshohet ari përveç ndërgjegjes? Çfarë simbolizojnë duart që peshojnë arin përveç vullnetit dhe dëshirës së mirë? Cilët janë gurët e peshores përveç veprave shpirtërore dhe trupore?

Ai që dëshiron ta blejë dhe mbajë arin Tim, duhet ta shqyrtojë veten drejt në peshoren e ndërgjegjes së vet dhe të ketë parasysh se duhet të paguajë dhjetë talenta të peshuar me kujdes sipas dëshirave të Mia. Talenti i parë është shikimi i tij i disiplinuar. Kjo e bën të mbajë parasysh ndryshimin mes shikimit trupor dhe shpirtëror, se ç’dobi ka bukuria dhe pamja fizike, sa shkëlqim ka në bukurinë dhe lavdinë e engjëjve dhe të pushteteve qiellore që ia kalojnë në shkëlqim të gjithë yjeve të qiellit dhe se ç’gëzim të hareshëm provon shpirti në urdhëresat e Hyjit dhe lavdinë e Tij.

Ky talent, domethënë shikimi fizik dhe shpirtëror që gjendet në urdhëresat e Hyjit dhe në vetëpërmbajtje, nuk duhet peshuar me të njëjtën peshore. Shikimi shpirtëror vlen më shumë se ai trupor dhe peshon më tepër pasi sytë e njeriut duhet të qëndrojnë hapur përballë çka i sjell dobi shpirtit dhe i nevojitet trupit, por mbyllur përballë marrëzisë dhe paturpësisë.
Talenti i dytë është të dëgjuarit e mirë. Njeriu duhet ta dijë vlerën e fjalorit të pacipë, të marrë dhe qesëndisës. Nuk vlen më tepër se një flluskë sapuni. Prandaj njeriu duhet të dëgjojë lavdet dhe himnet e Hyjit. Ai duhet të dëgjojë veprat dhe thëniet e shenjtërve të Mi. Duhet të dëgjojë çfarë i nevojitet për të forcuar shpirtin dhe trupin në virtyt. Ky lloj dëgjimi peshon më tepër në peshore se dëgjimi i paturpësive. Ky lloj i mirë dëgjimi, kur peshohet në peshore me dëgjimin tjetër, do ta ulë fare peshoren nga ana e vet, kurse tjetri, lloji bosh i dëgjimit, do të ngrihet lart e s’do të peshojë fare.

Talenti i tretë është ai i gjuhës. Personi duhet ta peshojë madhështinë dhe dobinë e fjalëve inkurajuese dhe të matura në peshoren e ndërgjegjes së vet. Duhet të vëre re edhe dëmin dhe kotësinë e fjalëve boshe. Pastaj duhet t’i lërë fjalët e kota dhe të dojë fjalët e mira. Talenti i katërt është shija. Ç’është shija e botës përveçse mizerje? Cfilitje në fillim të një veprimi, trishtim në vazhdim, hidhërim në fund të tij.
Po ashtu njeriu duhet ta peshojë me kujdes shijen shpirtërore kundrejt asaj tokësore e do të shohë se shpirtërorja peshon më shumë se ajo tokësore. Shija shpirtërore kurrë nuk humbet, kurrë nuk bëhet e mërzitshme, kurrë nuk pakësohet. Kjo lloj shije fillon në të tashmen duke i vënë fre epshit me anë të një jete të vetëpërmbajtur dhe zgjat përgjithmonë në qiell me gëzimin e ëmbël që vjen nga Hyji.

Talenti i pestë është ai i shqisës së të prekurit. Njeriu duhet të peshojë shqetësimet dhe andrallat që ai provon për shkak të trupit, gjithë hallet tokësore, të gjitha problemet e shumta me të afërmin. E do të kuptojë mjerimin e tyre të madh. Le të peshojë edhe sa e madhe është paqja e shpirtit dhe e një mendjeje të mirë-disiplinuar, sa mirë është që të mos shqetësohesh për gjëra të kota dhe salltanete. E do të kuptojë sa ngushëllim sjellin. Kushdo që dëshiron të bëjë peshim të saktë, duhet t’i vërë shqisat e të prekurit shpirtëror dhe fizik në peshore dhe do të shohë se shpirtërori peshon më shumë se trupori. Kjo shqisë shpirtërore e të prekurit fillon të zhvillohet me anë të përballimit me durim të vështirësive, respektimit me besnikëri të urdhëresave të Hyjit dhe zgjat përgjithmonë duke çuar në pushim dhe prehje të paqtë. Ai që prehjes fizike, ndjenjave dhe gëzimit tokësor i jep më peshë se atyre të përjetësisë, nuk është i denjë ta prekë arin Tim apo të gëzojë lumturinë Time.

Talenti i gjashtë është puna njerëzore. Njeriu duhet të peshojë me kujdes në ndërgjegjen e vet punën shpirtërore dhe atë materiale. E para të çon në qiell, e dyta në botë; e para në jetën e amshuar pa vuajtje, e dyta në dhimbje dhe vuajtje të tmerrshme. Kushdo që dëshiron arin Tim duhet t’i japë më peshë punës shpirtërore që kryhet në dashurinë Time dhe për lavdinë Time dhe jo punës materiale, pasi gjërat shpirtërore zgjasin përjetë ndërsa gjërat materiale do të kalojnë.
Talenti i shtatë është përdorimi i duhur i kohës. Njeriu ka kohë të caktuara për t’iu përkushtuar vetëm gjërave shpirtërore, kohë të tjera për nevojat trupore pa të cilat jeta është e pamundur (nëse përdoren sipas arësyes, ato llogariten si përdorim shpirtëror i kohës) dhe kohë të tjera për veprimtari të dobishme fizike. Meqenëse njeriu duhet të japë llogari për kohën dhe veprat e tij, ai duhet t’i japë përparësi përdorimit shpirtëror. Pastaj të merret me punë materiale dhe ta organizojë kohën në mënyrë të tillë që gjërat shpirtërore të kenë përparësi ndaj atyre të përkohshmeve e koha të mos kalojë pa shqyrtim dhe peshim të drejtë.
Talenti i tetë është administrimi i drejtë i të mirave të përkohshme që i janë dhënë njeriut, gjë që do të thotë se një i pasur, për aq sa ia lejojnë kushtet, duhet t’i japë të varfrit me bamirësi hyjnore.

Por ti mund të pyesësh 'Ç’duhet të japë ai i varfër që nuk ka asgjë?' Ai duhet të ketë synimin e drejtë dhe të mendojë si vijon: 'Po të kisha ndonjë gjë, do të isha gati ta jepja bujarisht.' Ky synim i llogaritet si vepër. Nëse synimi i të varfrit është që të ketë pasuri të përkohshme si të tjerët por t’i japë një shumë të vogël dhe cikërrima të varfërve, ky synim i llogaritet si vepër e vogël. Prandaj një i pasur që zotëron shumë duhet të praktikojë bamirësinë. Një nevojtar duhet të ketë synimin për të dhënë dhe me këtë do të fitojë merita. Nëse dikush i jep më shumë peshë gjërave të përkohshme se atyre shpirtërore, nëse Mua më jep një kacidhe, botës i jep njëqind dhe vetes njëmijë, atëherë ai nuk përdor një kut të drejtë matjeje. Kush përdor një kut të tillë matjeje nuk meriton ta ketë arin Tim. Unë, dhuruesi i të gjitha gjërave, që edhe mund të marr mbrapsht çka kam dhuruar, meritoj pjesën më të vlefshme.

Të mirat e përkohshme u krijuan për t’u përdorur dhe për të plotësuar nevojat njerëzore, jo për salltanete. Talenti i nëntë është shqyrtimi i kujdesshëm i së shkuarës. Njeriu duhet të shqyrtojë veprat e veta, ç’lloj veprash ishin, sa ishin, si i ka korigjuar dhe me ç’meritë. Ai duhet edhe të mbajë parasysh nëse veprat e tij të mira ishin më të pakta se ato të këqijat. Nëse sheh se veprat e tij të këqija kanë qenë më të shumta se të mirat, atëherë ai duhet të ketë synim të përkryer për t’u ndrequr dhe të pendohet me të vërtetë për të pabërat e tij. Ky synim, nëse është i sinqertë dhe i palëkundur, do të peshojë më tepër në sytë e Hyjit se të gjitha mëkatet e tij.

Talenti i dhjetë është meditimi dhe planifikimi mbi të ardhmen. Nëse dikush synon të mos dojë asgjë përveç gjërave të Hyjit, të mos dëshirojë asgjë përveç atyre që ai di se i pëlqejnë Hyjit, që me vullnet dhe durim të përqafojë vështirësitë, qoftë edhe dhimbjet e ferrit nëse kjo do t’i jepte Hyjit ndonjë ngushëllim dhe do të ishte vullneti i Hyjit, atëherë ky talent ia kalon gjithë të tjerëve. Me këtë talent të gjitha rreziqet kalohen lehtë. Kushdo që i paguan këto dhjetë talenta e meriton arin Tim.

Por siç thashë, armiqtë e Mi duan t’i pengojnë ata që shesin arin Tim në tre mënyra. Së pari ata duan t’i bëjnë të ngathët dhe përtacë. Ka përtaci fizike dhe shpirtërore. Përtaci fizike është lodhja trupore nga puna, zgjimi, etj. Përtacia shpirtërore ndodh kur një njeri me synime shpirtërore, edhe pse e njeh gëzimin e ëmbël dhe hirin e Shpirtit Tim, preferon të prehet në këtë gëzim dhe jo të shkojë e t’i ndihmojë të tjerët që të bëhen pjesëtarë me të në gëzim. A nuk e provuan Pjetri dhe Pali ëmbëlsinë e gëzimit të pamatë që buron nga Shpirti Im? Nëse do të kishte qenë vullneti Im, ata do të kishin preferuar të fshiheshin thelle në tokë me gëzimin që kishin në zemër dhe jo të bridhnin nëpër botë.

Por me qëllim që të tjerët të bëheshin pjesëtarë në gëzimin e tyre të ëmbël, për të predikuar ata preferuan të dalin për hir të të tjerëve si edhe për lavdinë e tyre edhe më të madhe dhe të mos rrinë vetëm pa i forcuar të tjerët me hirin që u ish dhënë atyre. Edhe miqtë e Mi, pavarësisht se do të donin të rrinin vetëm e të shijonin gëzimin e ëmbël që tashmë kanë, duhet të dalin në mënyrë që të tjerët të bëhen pjesëmarrës në gëzimin e tyre. Ashtu sikurse dikush që ka zotërime të shumta nuk i përdor ato vetëm për vete por i ndan me të tjerët, po ashtu fjalët e Mia dhe hiri Im nuk duhen mbajtur fshehur por duhet t’u shpallen të tjerëve që edhe ata të inkurajohen.

Miqtë e Mi mund t’u japin ndihmë tre lloj njerëzve. Së pari të mallkuarve; së dyti mëkatarëve, domethënë atyre që bien në mëkat dhe ngrihen përsëri; së treti të mirëve që qëndrojnë palëkundur. Por ti mund të pyesësh: 'Si mundet dikush t’i ndihmojë të mallkuarit kur ata nuk e meritojnë hirin dhe është e pamundur që të kthehen në hirin e Hyjit?' Lërmë të të përgjigjem me anë të një shembulli. Është njëlloj sikur në fund të një humnere të kishte gropa të panumërta dhe çdokush që bie në të zhytet se s’bën në thellësi. Nëse dikush do të bllokonte ndonjë prej gropave, ai që do të binte nuk do të zhytej aq thellë. Kjo u ndodh të mallkuarve. Edhe pse për shkak të drejtësisë Sime dhe ligësisë së tyre të pandryshueshme ata duhet të dënohen kur të vijë koha që Unë e paradi, prapë ndëshkimi i tyre do të jetë më i lehtë nëse ata frenohen nga të tjerët që të mos bëjnë disa të këqija dhe shtyhen të bëjnë ndonjë të mirë. Në këtë mënyrë Unë jam i mëshirshëm ndaj të mallkuarve.

Në radhë të dytë, ata mund t’u japin ndihmë atyre që bien, por ngrihen prapë, duke i mësuar si të ngrihen, duke i ndihmuar që të mos bien dhe duke i udhëzuar si të përmirësohen dhe t’u bëjnë ballë pasioneve të veta.

Në radhë të tretë, ata mund të bëhen të dobishëm për të drejtët dhe të përsosurit. Vallë nuk bien edhe ata vetë? Patjetër që bien, por kjo është për lavdinë e tyre më të madhe dhe turpërimin e djallit. Ashtu si një ushtar që plagoset lehtë në betejë nxitet edhe më shumë nga plaga dhe bëhet më i zellshëm në betejë, po ashtu tundimi djallëzor i nxit të zgjedhurit e Mi edhe më shumë për luftën shpirtërore dhe për përvujtëri dhe ata përparojne edhe më me zell drejt fitimit të kurorës së lavdisë. Prandaj fjalët e Mia nuk duhen fshehur nga miqtë e Mi pasi, kur të kenë dëgjuar për hirin Tim, ata do të ndizen edhe më shumë me devotshmëri për Mua.

Metoda e dytë që përdor armiku Im është mashtrimi për ta bërë arin tim të duket si baltë. Për këtë, kur transkriptohet ndonjë prej fjalëve të Mia, transkriptuesi duhet të sjellë me vete dy dëshmitarë të besueshëm ose një njeri me ndërgjegje ta sprovuar për të vërtetuar se ai e ka shqyrtuar dokumentin. Vetëm atëherë ai mund t’i transmetohet kujtdo që e dëshiron, që të mos mbërrijë i paautentikuar në duart e armiqve të Mi të cilët mund të shtojnë ndonjë gjë të rreme që do t’i denigronte fjalët e së vërtetës në sytë e njerëzve të thjeshtë.

Metoda e tretë e armikut Tim është predikimi i shpërfilljes ndaj arit Tim. Prandaj miqtë e Mi duhet t’u thonë atyre që u kundërvihen: 'Ari i këtyre fjalëve përmban, si të thuash, vetëm tre mësime. Ato na mësojnë që të kemi frikën e Hyjit, të duam devotshmërisht, ta dëshirojmë qiellin me arësye. Shqyrtojini fjalët dhe gjykoni vetë e nëse gjeni ndonjë gjë tjetër në to, kundërshtojini!'"

[Diella1]

Krishti i flet nuses për rrugën që të çon në parajsë, rrugë e cila u hap me ardhjen e Tij dhe për dashurinë e zjarrtë që Ai na tregoi duke duruar aq shumë dhimbje për ne që kur lindi e derisa vdiq, si dhe për rrugën që të çon në ferr që tani është zgjeruar dhe rrugën e ngushtë që të çon në parajsë.

Libri 2 - Kapitulli 15

Ti po pyet me vete se përse Unë po të tregoj gjëra të tilla dhe po të rrëfej kaq mrekullira. Po e bëj vetëm për ty këtë? Sigurist që jo, por për inkurajimin dhe shpëtimin e të tjerëve. Ti e sheh se bota ishte si një shkretëtirë ku kishte një rrugë që të çonte tatëpjesë në humnerën e madhe. Në humnerë kishte dy dhoma. Njëra ishte aq e thellë sa nuk kishte fund dhe ata që përfunduan atje poshtë kurrë nuk u ngjitën më. E dyta nuk ishte e thellë dhe e frikshme si e para. Ata që shkuan atje kishin ca shpresë se do të merrnin ndihmë; pritja qe e gjatë por jo e pashpresë, në errësirë por pa mundim. Ata që jetuan në dhomën e dytë thërrisnin çdo ditë në drejtim të një qyteti madhështor aty pranë që ish plot me çdo të mirë dhe gëzim.

Ata thërrisnin fort pasi e dinin rrugën që të çonte në qytet. Megjithatë pylli i egër ishte aq i dendur saqë ata nuk ishin në gjendje ta kalonin apo të ecnin sadopak përpara për shkak të dendësisë së tij dhe nuk kishin forcë që të hapnin një shteg nëpër të. Çfarë thonin ata? Ata thërrisnin: 'O Hyj, eja e na ndihmo, na trego udhën e na ndriço, ne po të presim,! Askush përveç Teje nuk mund të na shpëtojë!' Kjo thirrje arriti në veshët e Mi në qiell dhe ngjalli mëshirën Time. I prekur nga thirrja e tyre, Unë erdha në shkretëtirë si shtegtar.

Por përpara se t’i futesha punës dhe të vija në botë, një zë foli përpara Meje duke thënë: 'Sëpata është ngulur në pemë.' Ky ishte zëri i Gjon Pagëzorit. Ai u dërgua përpara Meje dhe thërriti në shkretëtirë: 'Sëpata është ngulur në pemë,' që do të thotë: 'Le të përgatitet gjinia njerëzore pasi sëpata është gati dhe Ai ka ardhur të përgatisë një udhë që të çon tek qyteti dhe po rrëzon çdo pengesë.' Kur Unë erdha punova nga lindja deri në perëndim të diellit, domethënë iu përkushtova shpëtimit të njerëzimit qysh se u mishërova e derisa vdiqa në kryq. Në fillim të aktivitetit Tim Unë shkova në shkretëtirë larg armiqve të Mi, më konkretisht larg Herodit që po më ndiqte; u vura në provë nga djalli dhe u përndoqa nga njerëzit. Më vonë, duke hequr mundime të mëdha, Unë hëngra, piva dhe iu nënshtrova, pa mëkat, të gjitha nevojave të tjera natyrore që njerëzit të besonin se me të vërtetë kisha marrë natyrë njerëzore.

Pasi e përgatita udhën që të çonte në qytet, domethënë në qiell, dhe i largova të gjitha pengesat që ishin krijuar, driza dhe ferra më gërvishtën gjoksin dhe goxha gozhdë më plagosën duart dhe këmbët. Dhëmbët dhe faqet m’u dërrmuan. Durova gjithçka me durim dhe nuk u ktheva mbrapsht por eca përpara edhe më me zell, si kafshë e shtyrë nga uria që, kur sheh një njeri që i drejton heshtën në bark, akoma më me vrull kërcen drejt heshtës për t’iu afruar njeriut derisa barku dhe gjithë trupi i bëhen shoshë. Po kështu Unë digjesha me aq dashuri për shpirtin saqë, edhe pse pashë dhe provova gjithë këto tortura të mëdha, sa më shumë njerëzit dëshironin të më vrisnin, aq më shumë Unë dëshiroja të vuaja për shpëtimin e shpirtrave.

Kështu eca në shkretëtirën e kësaj bote dhe e përgatita udhën me gjak dhe djersë. Bota me të drejtë mund të quhet shkretëtirë pasi nuk kish asnjë virtyt e ish katandisur në shkretëtirë vesesh. Kishte vetëm një rrugë nga ku gjithkush zbriste në ferr, të mallkuarit drejt mallkimit, të mirët drejt errësirës. Unë dëgjova me mëshirë dëshirën e tyre të hershme për shpëtim dhe erdha si shtegtar për të punuar. I panjohur për ta në hyjninë dhe pushtetin Tim, Unë përgatita rrugën që çon në qiell. Miqtë e Mi e panë këtë rrugë dhe vërejtën vështirësitë e punës Sime dhe dëshirën e zemrës Sime dhe shumë prej tyre më ndoqën me gëzim për një kohë të gjatë.

Por ka ndryshuar zëri që thoshte: 'Përgatituni!' Rruga Ime ka ndryshuar dhe shkurre e ferra janë rritur dhe ata që po ecnin në të kanë ndaluar. Rruga për në ferr është e lirë. Është e gjerë dhe shumë ecin nëpër të. Por për të mos lejuar që rruga Ime të harrohet dhe të lihet pas dore, miqtë e Mi të paktë ende e përshkojnë atë me dashurinë për atdheun e tyre qiellor, si zogj që kërcejnë nga shkurrja në shkurre, gati të fshehur, duke më shërbyer me frikë, pasi të gjithë sot mendojnë se kur ecën nëpër rrugën e botës ke lumturi dhe gëzim.
Për këtë arësye, duke qenë se rruga Ime është ngushtuar dhe rruga e botës është zgjeruar, tani Unë po u thërras miqve të Mi në shkretëtirë, domethënë në botë, që ata t’i shkulin shkurret dhe drizat nga rruga që të çon në qiell dhe t’ia rekomandojnë atë rrugë atyre që po ecin.

Siç është shkruar: 'Qofshin bekuar ata ata që, edhe pse nuk më kanë parë, besojnë'. Po ashtu lum ata që tani besojnë në fjalët e Mia dhe i vënë në zbatim. Siç e sheh, Unë jam si një nënë që rend për të takuar të birin endacak. Ajo mban një dritë për të që ai ta shikojë rrugën. Nga dashuria, ajo i del përpara dhe e shkurton udhën e tij. I afrohet, e përqafon dhe e përshëndet. Me një dashuri të tillë Unë do të rend për të takuar miqtë e Mi dhe të gjithë ata që kthehen tek Unë dhe do t’u jap shpirtrave dhe zemrave të tyre dritën e urtisë hyjnore. Do t’i përqafoj me lavdi dhe do t’i rrethoj me oborrin qiellor ku nuk ka as qiell sipër as tokë poshtë, por veç Hyji shihet; ku nuk ka as ushqim as pije, por vetëm shijim të Hyjit.

Rruga për në ferr është e hapur për të ligët. Pasi të kenë hyrë aty, kurrë nuk do të dalin më. Nuk do të kenë lavdi e lumturi e do të jenë plot me mjerim dhe turp pa fund. Prandaj po i flas këto fjalë dhe po rrëfej dashurinë Time, në mënyrë që ata që janë larguar të kthehen tek Unë dhe të më njohin Mua, Krijuesin e tyre, që ata e kanë harruar."