Rrefimet e Shen Brixhides se Suedise

[Diella1]

Krishti i përngjan një zotërie të fuqishëm që ndërtoi një qytet të madh dhe një pallat të bukur që simbolizojnë botën dhe kishën. Gjykatësit, mbrojtësit dhe punëtorët e kishës i kanë hyrë një rruge të gabuar.

Libri 1 - KAPITULLI 55

Unë jam si një zotëri i fuqishëm që ndërtoi një qytet dhe i vuri emrin e tij. Në qytet pastaj ai ndërtoi një pallat në të cilin kish dhoma të vogla për nevoja magazinimi. Pasi ndërtoi pallatin dhe i vuri në vijë punët e veta, ai e ndau popullin e vet në tre grupe duke thënë: 'Po nisem drejt viseve të largëta. Qëndroni të palëkundur dhe punoni me guxim për lavdinë Time! Kam marrë masa për ushqimin dhe nevojat tuaja. Keni gjykatës për t’ju gjykuar. Keni mbrojtës për t’ju mbrojtur nga armiqtë. Kam marrë masa edhe për punëtorë që t’ju ushqejnë. Ata do të më paguajnë një të dhjetën e punës së tyre, duke e rezervuar për përdormin Tim dhe në nderin Tim.'

Megjithatë, pasi kaloi ca kohë që ai ishte larguar, emri i qytetit u harrua. Pastaj gjykatësit thanë: 'Zotëria ynë ka shkuar në vise të largëta. Le të gjykojmë drejt dhe të bëjmë drejtësi që kur zotëria ynë të kthehet të mos qëndrojmë në bankën e të akuzuarve por të meritojmë lëvdata dhe bekime.' Pastaj mbrojtësit thanë: 'Zotëria ynë ka besim tek ne dhe na ka vënë në mbrojtje të shtëpisë së tij. Pra le të abstenojmë nga ushqimi dhe pija e tepruar, që të mos behëmi të paaftë për betejë! Lë të abstenojmë nga gjumi i tepruar, që të mos na zënë në befasi! Le të armatosemi mirë dhe të jemi gjithnjë vigjilentë që të mos të na gjejë papërgatitur sulmi i armikut!

Nderi i zotërisë sonë dhe siguria e popullit të tij varet shumë nga ne.' Pastaj punëtorët thanë: 'Zotëria ynë është i madh dhe shpërblimi që jep është i lavdishëm. Pra le të punojmë fuqishëm dhe t’i japim jo vetëm të dhjetën e punës sonë, por edhe gjithçka që tepron nga shpenzimet tona të jetesës! Shpërblimi ynë do të jetë akoma më i lavdishëm sa më e madhe të jetë dashuria që ai sheh tek ne.' Pas kësaj kaloi prapë ca kohë dhe zotëria i qytetit dhe i pallatit u harrua. Pastaj gjykatësit thanë me vete: ‘Zotëria ynë po vonohet shumë. Nuk dimë a do të kthehet apo jo. Prandaj le të gjykojmë siç na pëlqen dhe të bëjmë ç’të duam!'

Pastaj mbrojtësit thanë: 'Jemi të marrë sepse punojmë dhe nuk dimë ç’shpërblim do të marrim. Le të bëjmë aleancë me armiqtë dhe të flejmë e pimë me ta! Pasi s’ka ç’na duhet se armiqtë e kujt kanë qenë.' Pastaj punëtorët thanë: 'Pse e ruajmë arin tonë për një tjetër? Nuk dimë se kush do ta marrë pas nesh. Prandaj është më mirë që ta përdorim e të bëjmë me të ç’të duam. Le t’u japin të dhjetat gjykatësve që duke i zbutur të mund të bëjmë ç’të duam.' Me të vërtetë Unë jam si ai zotëriai fuqishëm. Ndërtova për vete një qytet, domethënë botën, dhe vendosa në të një pallat, domethënë kishën. Emri që iu vu botës ishte urtia hyjnore pasi bota e kish këtë emër qysh nga fillimi duke qenë se u bë me urti hyjnore.

Ky emër nderohej nga të gjithë dhe Hyji lëvdohej për urtinë e Tij dhe mrekullisht pranohej nga të gjitha krijesat. Tani emri i qytetit është përdhosur dhe ndërruar dhe urtia njerëzore është emri ri që përdoret. Gjykatësit që më marë merrnin vendime të drejta në frikën e Hyjit, mbahen me të madh dhe janë shkak për rënien e njerëzve të thjeshtë. Dëshirojnë të jenë elokuentë për të fituar lëvdata nga njerëzit; flasin përzemërsisht që të fitojnë privilegje; i tolerojnë lehtësisht të gjitha fjalët që t’i quajnë të mirë dhe të butë; pranojnë rryshfete për të dhënë vendime të padrejta. Janë të urtë kur vjen puna për interesat e tyre tokësore dhe dëshirat e tyre, por janë gojëkyçur kur vjen puna për të më lëvduar Mua. I nëpërkëmbin njerëzit e thjeshtë dhe ua mbyllin gojën. E shtrinë lakminë e vet tek të gjithë dhe e bëjnë të drejtën të gabuar. Kjo është urtia që duan njerëzit sot, ndërsa e Imja është harruar.

Mbrojtësit e kishës, që janë fisnikët dhe kavalierët, i shohin armiqtë e Mi, plaçkitësit e kishës Sime, dhe bëjnë sikur nuk shohin. I dëgjojnë akuzat e tyre dhe nuk duan t’ia dinë. Ata i njohin dhe i kuptojnë veprat e atyre që i sulmojnë urdhëresat e Mia e megjithatë i tolerojnë pa e bërë qejfin qeder. Ata i shikojnë çdo ditë tek bëjnë mëkate mortore pa i ndëshkuar dhe pa i vrarë ndërgjegja, madje flenë pranë e pranë me ta dhe kanë marrëdhënie me ta, duke e u betuar për miqësinë me ta. Punëtorët, që përfaqësojnë të gjithë shtetasit, i refuzojnë urdhëresat e Mia e nuk më japin dhuratat dhe të dhjetat që më takojnë. U japin rryshfet gjykatësve dhe u tregojnë respekt për të fituar pëlqimin e tyre. Madje marr guximin të them se shpata e frikës për Mua dhe kishën time është hedhur tej dhe se një thes me para është pranuar në vend të saj.

[Diella1]

Hyji sqaron kapitullin e mëparshëm. Vendimi që do të merret ndaj njerëzve të tillë. Hyji bën durim me të ligët për hir të të mirëve.

Libri 1 - Kapitulli 56

Të thashë më parë se shpata e kishës është hedhur tej në këmbim të një thesi me para. Ky thes është i hapur nga njëra anë. Nga ana tjetër është aq i thellë saqë kur fut diçka brenda, ajo asnjëherë nuk e arrin fundin, prandaj thesi kurrë nuk mbushet. Është kaluar çdo masë dhe kufi dhe është arritur deri aty sa Zoti të vihet në lojë dhe përveç parasë nuk dëshirohet gjë tjetër. Megjithatë Unë jam si një zotëri që është edhe atë edhe gjykatës. Kur i biri vjen për t’u gjykuar, të pranishmit i thonë: 'Zotëri, procedo shpejt dhe jep vendimin!'

Zotëria u përgjigjet atyre: 'Prisni pak deri nesër, sepse ndoshta im bir bën kthesë ndërkohë.' Kur vjen e nesërmja, njerëzit i thonë atij: 'Procedo dhe jep vendimin, zotëri! Sa kohë do ta zvarritësh shpalljen e vendimit duke mos e dënuar fajtorin?' Zotëria i përgjigjet: 'Prisni edhe pak që të shohim nëse im bir bën kthesë! Pastaj, nëse ai nuk pendohet, unë do të bëj çka është e drejtë.' Në këtë mënyrë Unë bëj durim me njerëzit deri në momentin e fundit, pasi Unë jam edhe atë edhe gjykatës. Por duke qenë se vendimi Im është i pandryshueshëm, edhe pse merret pas një kohe të gjatë, Unë do t’i ndëshkoj mëkatarët që nuk bëjnë kthesë dhe do të tregoj mëshirë ndaj atyre që kthehen.

Të thashë më parë se Unë i ndaj njerëzit në tre grupe: gjykatës, mbrojtës dhe punëtorë. Kë simbolizojnë gjykatësit në mos priftërinjtë që e kanë shndërruar urtinë hyjnore në urti të korruptuar dhe boshe? Si nënpunës të shkolluar që e e përmbledhin me pak fjalë një tekst të gjatë – dhe ato pak fjalë thonë po atë gjë që thonin fjalët e shumta – po ashtu edhe klerikët e sotëm i kanë përmbledhur dhjetë urdhëresat e Mia në një fjali të vetme. E ç’është kjo fjali e vetme? 'Zgjat dorën e na jep ca para!' Kjo është urtia e tyre: të flasin bukur, të sillen keq, të shtiren si të Mitë dhe të veprojnë ligësisht ndaj Meje.

Në këmbim të rryshfeteve ata nuk ngurojnë t’i tolerojnë mëkatarët kur mëkatojnë dhe me shembullin e tyre çojnë në udhë të shtrembër njerëzit e thjeshtë. Përveç kësaj ata urrejnë kë ndjek shembullin Tim. Së dyti, mbrojtësit e kishës, kavalierët, nuk janë besnikë. Ata nuk e kanë mbajtur premtimin dhe betimin që kanë dhënë e me dashje i tolerojnë ata që mëkatojnë kundër fesë dhe ligjit të Kishës Sime të Shenjtë. Së treti, punëtorët apo shtetasit, janë si dema të egër, pasi ata bëjnë tre gjëra. Përplasin këmbët; e dyta hanë sa munden; e treta i plotësojnë dëshirat e tyre si t’u teket. Shtetasit tani digjen nga dëshira për të mirat e përkohshme. Ata janë grykës të papërmbajtur dhe vanitozë. Zgërryhen zhyten në dëshira trupore, përtej arësyes.

Por edhe pse armiqtë e Mi janë të shumtë, Unë kam shumë miq mes tyre edhe pse të fshehtë. Elisë, i cili kujtonte se ishte i vetmi mik i Imi që kish mbetur, iu tha: "Kam shtatë mijë vetë që nuk janë gjunjëzuar përpara Baalit." Po ashtu, edhe pse armiqtë i kam të shumtë, Unë ende kam miq të fshehtë mes tyre që vajtojnë çdo ditë që Unë kam armiq dhe që emri Im përçmohet. Ashtu si një mbret i mirë dhe bamirës që i di veprat e këqija që bëhen në qytet, por i toleron me durim banorët e tij dhe u dërgon letra miqve të vet për t’i vënë në dijeni për rrezikun që u kanoset, po kështu, për hir të lutjeve të tyre, Unë u dërgoj fjalët e Mia miqve të Mi.

Këto nuk janë aq të mjegullta sa ato të Zbulesës që i bëra Gjonit me një gjuhë të errët në mënyrë që kur t’i vinte koha, Shpirti Im t’i shpjegonte kur të më pëlqente. E as janë aq të errëta saqë nuk mund të shprehen –ashtu siç ndodhi kur Pali pa disa nga misteret e Mia për të cilat nuk iu lejua të fliste – por ato janë aq të qarta saqë gjithkush, i vogël e i madh, mund t’i kuptojë, aq të lehta saqë kushdo që dëshiron mund t’i kapë.

Prandaj miqtë e Mi le të kujdesen që fjalët e Mia t’u mbërrijnë armiqve të Mi në mënyrë që ata të mund të kthehen dhe le t’u bëhen të ditur rreziku dhe gjykimi që i pret, në mënyrë që të pendohen për veprat që kanë bërë! Përndryshe qyteti do të gjykohet dhe si me një mur që shkatërrohet pa lënë gur mbi gur, pa mbetur as edhe dy gurë bashkë në themel, ashtu do t’i ndodhë qytetit, domethënë botës. Gjykatësit me siguri do të digjen në zjarrërat më përvëlues. Nuk ka zjarr më përvëlues se ai që ushqehet me dhjamë. Ata gjykatës janë dhjamosur pasi kanë patur më tepër raste se të tjerët për ta kënaqur egoizmin e tyre, kanë patur më shumë ndere dhe bollëk e më tepër ligësi dhe fëlliqësi se të tjerët.

Prandaj ata do të skuqen në tiganin më të përvëluar. Mbrojtësit do të varen në shtyllën më të lartë. Shtylla ka dy trarë vertikalë dhe një të tretë horizontal në majë të të dyve. Kjo shtyllë me dy trarë të drunjtë simbolizon ndëshkimin e tyre të rreptë të përbërë si të thuash nga nga dy copa druri. Copa e parë do të thotë se ata nuk shpresuan në shpërmblimin Tim të përjetshëm e as u përpoqën ta fitonin me veprat e tyre. Copa e dytë do të thotë se ata nuk patën besim në fuqinë dhe mirësinë Time, duke menduar se Unë ose nuk isha i aftë të bëjë gjithçka, ose nuk doja t’u jepja gjërat që u nevojiteshin. Trau horizontal simbolizon ndërgjegjen e tyre të deformuar- sepse edhe pse e kuptuan fare mirë ç’po bënin, prapë se prapë vepruan keq dhe nuk ndjenë faj kur vepruan kundër ndërgjegjes. Litari i shtyllës simbolizon zjarrin e përjetshëm që as nuk mund të shuhet nga uji as të pritet nga gërshërët, as të këputet as të marrë fund nga mosha e shtyrë.

Në këtë shtyllë të ndëshkimit të rreptë dhe të zjarrit të pashuar, ata do të qëndrojnë varur me turp si tradhtarë. Ata do të vuajnë sepse nuk ishin besnikë. Ata do të dëgjojnë tallje, pasi fjalët e Mia nuk u pëlqenin. Thirrje mallkimi do të ketë në gojën e tyre pasi lëvdatat dhe lavdia vetjake u pëlqenin. Sorra të gjalla, domethënë djaj që nuk ngopen kurrë, do t’i plagosin në shtyllë e megjithatë ata kurrë nuk do të konsumohen: do të jetojnë në mundime pafund dhe torturuesit e tyre do të jetojnë pambarim. Do të kenë dëshpërim të pafund dhe mjerim të pazbutshëm. Më mirë do të kish qenë për ta sikur të mos kishin lindur, sikur jeta e tyre të mos kish qenë aq e gjatë! Vendimi për punëtorët do të jetë si t’ishin dema. Demat kanë lëkurë dhe mish të fortë. Prandaj vendimi ndaj tyre do të jetë çelik i mprehtë. Ky çelik i mprehtë simbolizon vdekjen e ferrit që do t’i mundojë ata që më kanë vënë në lojë dhe kanë dashur vullnetin e tyre egoist në vend që të donin urdhëresat e Mia.

Pra letra, domethënë fjalët e Mia, u shkrua. Le të punojnë miqtë e Mi mençurisht e me maturi që ajo t’u mbërrijë armiqve të Mi, me shpresën se do të vënë mend dhe do të pendohen. Nëse, pasi të kenë dëgjuar fjalët e Mia, disa do të thonë: "Le të presim pak, nuk ka ardhur ende koha, nuk është ende koha e Tij", atëherë me natyrën Time hyjnore që e dëboi Adamin nga parajsa dhe i dërgoi dhjetë plagët Faraonit, Unë betohem se do të vij tek ta më shpejt seç pandehin. Me natyrën Time njerëzore që mora pa mëkat nga Virgjëra për shpëtimin e njerëzve dhe me të cilën vuajta në zëmër, duke provuar dhimbje në trup dhe vdekje për t’i dhënë jetë njerëzve, me të cilën u ngjalla përsëri dhe u ngjita në qiell e jam ulur në të djathtë të Atit, Hyj dhe njeri i vërtetë në një person, Unë betohem se do t’i zbatoj fjalët e Mia.

Për Shpirtin Tim që zbriti mbi apostujt ditën e Rrëshajave dhe i ndezi aq shumë ata saqë folën në gjuhët e gjithë popujve, Unë betohem se nëse ata nuk bëjnë kthesë dhe nuk kthehen tek Unë si shërbëtorë të dobët, në zemërimin Tim do të hakmerrem. Do të vuajnë në trup dhe shpirt. Do t’u vijë keq që lindën gjallë dhe jetuan në botë. Do t’u vijë keq që kënaqësia që patën ish e vogël dhe tani është e pakuptimtë e tortura e tyre do të jetë përgjithmonë. Pastaj ata do të kuptojnë çka tani nuk pranojnë ta besojnë, pra që fjalët e Mia ishin fjalë dashurie. Pastaj ata do ta kuptojnë se Unë i qortova si baba, por se ata nuk deshën të dëgjonin. Në të vërtetë, nëse nuk besojnë në fjalët dashamirëse, atyre do t’u duhet të besojnë kur të shohin ç’do të ndodhë.

[Diella1]

Zoti i tregon nuses që Ai është ushqim i padëshirueshëm për shpirtrat e të Krishterëve, ndërsa botën ata e duan dhe gjejnë gëzim në të. Për ndëshkimin e tmerrshëm që i pret këta njerëz.

Libri 1 - KAPITULLI 57

Biri i foli nuses: "Të Krishterët tani po sillen me Mua ashtu siç u sollën Hebrenjtë. Hebrenjtë më përzunë nga Tempulli dhe e kishin ndarë mendjen të më vrisnin, por duke qenë se ora Ime ende nuk kish ardhur, Unë u shpëtova nga duart. Kështu sillen të Krishterët tani me Mua. Ata më përzënë nga tempulli i tyre, domethënë nga shpirti i tyre që duhet të jetë tempulli Im dhe do të më vrisnin menjëherë nëse do të mundeshin. Në gojën e tyre Unë jam si mish i prishur që bie erë dhe mendojnë se Unë them gënjeshtra dhe nuk duan t’ia dinë aspak për Mua. Më kthejnë shpinën, por Unë do ta fsheh fytyrën prej tyre pasi nuk kanë asgjë përveçse lakmi në gojë dhe vetëm epsh shtazor në trup. Vetëm kotësirat i kënaqin sytë e tyre. Pasionin dhe dashurinë Time nuk i honepsin dhe jeta Ime u duket barrë.

Prandaj Unë do të veproj si kafsha që kishte shumë strofulla: kur gjuetarët e gjëmonin në një strofull, ajo ia mbathte tek një tjetër. Do ta bëj këtë sepse të Krishterët po më përndjekin me veprat e tyre të këqija dhe më kanë përzënë nga strofulla e zemrës së tyre. Prandaj Unë do të shkoj tek Paganët në gojën e të cilëve tani dukem i hidhur dhe pa shije, por do të bëhem më i ëmbël se mjalti për ta. Megjithatë akoma jam aq i mëshirshëm sa do ta mirëpres këdo që kërkon falje dhe thotë: 'Zot, unë e di se kam mëkatuar rëndë dhe lirisht dua ta përmirësoj jetën me hirin Tënd. Ki mëshirë për mua për hir të mundimeve të Tua të mëdha!' Por për ata që vazhdojnë të bëjnë keq, Unë do të vij si një gjigand që ka tre karakteristika: është i frikshëm, i fortë dhe i ashpër. Do të vij e t’u kall një frikë të tillë të Krishterëve saqë të mos guxojnë të ngrejnë as gishtin e vogël kundër Meje. Do të vij edhe me një fuqi të tillë saqë ata do të duken si xhuxha para Meje. E treta, do të vij me aq ashpërsi saqë atyre do të pendohen dhe do të vuajnë përjetësisht."

[Diella1]

Fjalët e Nënës drejtuar nuses dhe fjalët e ëmbla që Nëna dhe Biri këmbejnë me njëri-tjetrin. Fjalët e Krishtit janë të ashpra, më të ashpra, më të ashprat për të këqinjtë, por të buta, më të buta, më të butat për të mirët.

Libri 1 - KAPITULLI 58

Nëna i tha nuses: "Medito, o nuse e re, rreth Pasionit të Tim Biri. Pasioni i Tij qe më i mundimshëm se vuajtjet e të gjithë shenjtërve. Ashtu sikurse një nënë do të hidhërohej e tronditej po të shihte të birin tek ia thernin të gjallë, po ashtu edhe Unë u trondita gjatë Pasionit të tim Biri kur pashë sa i rëndë ish." Pastaj ajo i tha të Birit: "I bekuar je Ti, Biri im, pasi Ti je i shenjtë ashtu siç këndohet: 'Shenjt, Shenjt, Shenjt, Hyji Zoti i gjithësisë.' I bekuar qofsh Ti sepse Ti je i butë, më i butë, më i buti! Ti ishe i shenjtë përpara mishërimit, i shenjtë në krahërorin tim, i shenjtë pas mishërimit. Ti ishe i butë përpara krijimit të botës, më i butë se engjëjt, më i buti me mua kur u mishërove."

Biri u përgjigj: "E bekuar je ti, Nënë, mbi të gjithë engjëjt! Ashtu si Unë isha më i buti me ty, siç po thoje tani, ashtu Unë jam i ashpër, më i ashpër, më i ashpri me të këqinjtë. Jam i ashpër me ata që thonë se shumë gjëra i kam krijuar pa arësye, që blasfemojnë dhe thonë se i krijova njerëzit që të vdisnin dhe jo për të jetuar. Ç’ide mjerane dhe e palogjikshme! A mos vallë Unë që jam tejet i drejtë dhe i virtytshëm i paskam krijuar engjëjt kot? Mos vallë do e kisha pajisur natyrën njerëzore me kaq mirësi nëse do ta kisha krijuar që të mallkohej? Në asnjë mënyrë!

I kam bërë mirë të gjitha gjërat dhe nga dashuria i dhashë çdo të mirë njerëzimit. Por njerëzit i kthejnë gjithë të mirat në dëm të vetvetes. Nuk jam Unë që kam bërë ndonjë gjë të keqe, por janë ata vullneti i të cilëve priret gjetkë dhe jo nga dikton ligji hyjnor. Kjo gjë është e keqe.
Jam më i ashpër për ata që thonë se Unë u dhashë vullnet të lirë që të mëkatojnë por jo të bëjnë mirë, që thonë se Unë jam i padrejtë sepse disa i dënoj dhe të tjerë i justifikoj, që më fajtojnë për ligësinë e vet kur e largoj hirin Tim prej tyre.

Jam më i ashpri për ata që thonë se ligji Im dhe urdhëresat e Mia janë shumë të vështira dhe se askush nuk është në gjendje t’i zbatojë, që thonë se Pasioni Im është i kotë për ta dhe për këtë nuk e përfillin. Prandaj betohem për jetën Time, ashtu sikurse dikur u betova me anë të profetëve, se do ta çoj çështjen Time para engjëjve dhe gjithë shenjtërve të Mi. Ata për të cilët Unë jam i ashpër do ta kuptojnë se i kam krijuar të gjithë gjërat racionalisht dhe mirë, për dobinë dhe instruktimin e njerëzimit dhe se as krimbi më i vogël nuk ekziston pa ndonjë arësye. Atyre që u dukem më I ashpër do ta kuptojnë se Unë me urti i dhashë njeriut vullnet të lirë përsa i përket të mirës. Ata do të zbulojnë se Unë jam i drejtë e i jap mbretërinë e përjetshme njerëzve të mirë, por ndëshkimin të këqinjve.

Nuk i takon djallit, të cilin e krijova të mirë, por që ra për shkak të ligësisë së vet, që të rrijë në shoqërinë e të mirëve. Të këqinjtë do ta kuptojnë edhe që nuk është faji Im por i tyri që ata janë të ligë. Në të vërtetë, nëse do të ishte e mundur, Unë me gëzim do ta merrja mbi vete ndëshkimin që i takon çdokujt, ashtu si dikur vuajta në kryq për të gjithë, që ata të mund t’i kthehen trashëgimisë së premtuar.

Por njerëzit gjithmonë ia kundërvënë vullnetin e vet Timit. U dhashë liri për të më shërbyer nëse do të dëshironin, e kështu të mund të fitonin një shpërblim të përjetshëm. Por nëse nuk do ta dëshironin, ata do të bashkëndanin ndëshkimin që djalli meritoi për ligësinëe e vet e si pasojë e së cilës u krijua me të drejtë ferri. Duke qenë se Unë jam plot me dashuri, Unë nuk desha që njerëzit të më shërbenin nga frika apo pse ishin të detyruar si kafshë pa arësye, por nga dashuria për Hyjin, sepse askush që më shërben me pahir apo nga frika e ndëshkimit nuk do ta shohë fytyrën Time.

Ata për të cilët jam më i ashpri do ta kuptojnë në ndërgjegjen e tyre se ligji Im ishte i butë dhe zgjedha ime e lehtë. Do të trishtohen e s’do të gjejnë ngushëllim që e refuzuan ligjin Tim dhe deshën botën zgjedha e së cilës është më e rëndë dhe shumë më e vështirë se e Imja." Pastaj Nëna e Tij u përgjigj: "I bekuar je Ti, Biri im, Hyji im dhe Zoti im! Duke qenë se Ti ishe gëzimi im i ëmbël, lutem që të tjerët të kenë pjesë në këtë ëmbësi." Biri u përgjig: "E bekuar je ti, e shtrenjta Nëna ime! Fjalët e tua janë të ëmbla dhe plot dashuri. Prandaj, do t’i ecë mirë kujtdo që e pranon ëmbëlsinë tënde në gojën e vet dhe e mban pa të metë. Por kushdo që e pranon dhe e refuzon do të ndëshkohet akoma më shumë." Pastaj Virgjëra u përgjigj: "I bekuar je Ti Biri im për gjithë dashurinë tënde!"

[Diella1]

Fjalët e Krishtit, në prani të nuses, ku me shëmbëlltyra Krishti krahasohet me një fshatar, priftërinjtë e mirë me një bari të mirë, priftërinjë e këqinj me një bari të keq dhe të Krishterët e mirë me një bashkëshorte. Këto shëmbëlltyra janë të dobishme për shumë arësye.

Libri 1 - KAPITULLI 59

Unë jam Ai që kurrë nuk ka thënë një gënjeshtër. Bota më merr për një fshatar emri i të cilit tingëllon pa lezet. Fjalët e Mia mbahen për marrëzi dhe shtëpia Ime konsiderohet si barakë pa vlerë. Tani ky fshatar na kish një grua që nuk dëshironte tjetër gjë përveç asaj që dëshironte i shoqi, që e kish gjithçka bashkë me të shoqin dhe e pranonte si zotërinë e vet, duke iu bindur në gjithçka. Ky fshatar na kish edhe shumë dele dhe për pesë monedha ari pajtoi një bari që t’i ruante delet dhe që të kujdesej për nevojat e tij të përditshme. Ky ishte bari i mirë që e përdori mirë, sipas nevojave, arin dhe ushqimin. Më pas vendin e këtij bariu e zuri një bari tjetër që nuk qëndronte në lartësine e të parit e që e përdori arin për të blerë grua të cilën e ushqente me ushqimin e vet, duke u marrë vazhdimisht me të pa u kujdesur për delet e shkreta që ndiqeshin dhe hallakateshin nga bishat e egra. Kur fshatari i pa delet e veta, ai bërtiti duke thënë:

’Bariu nuk më është besnik. Delet e mia janë hallakatur dhe disa i kanë shqyer bishat, ndërsa të tjera kanë ngordhur e mishi i tyre ka mbetur pa ngrënë.' Pastaj e shoqja i tha fshatarit: 'Imzot, nuk ka dyshim që nuk nuk mund t’i marrim më trupat e shqyer. Por le të marrim në shtëpi e të përdorim trupat e paprekur edhe pse nuk kanë më frymë. Do të ishte e padurueshme nëse do mbeteshim fare pa gjë.' I shoqi iu përgjigj: 'Ç’të bëjmë? Kafshët kishin dhëmbë helmues, prandaj mishi i deleve është infektuar me helm vdekjeprurës, lëkura është prishur, leshi është bërë gjithë njolla.' E shoqja iu përgjigj: 'Nëse gjithçka ka shkuar dëm dhe ka humbur, me çfarë do të jetojmë?' I shoqi iu përgjigj:

'Shoh se ka ende dele të gjalla në tre vende. Disa ngjajnë si dele të ngordhura dhe nuk guxojnë të marrin frymë nga frika. Të tjera janë zhytur thellë në baltë dhe nuk arrijnë të dalin prej aty. Të tjerat janë fshehur e nuk guxojnë të dalin. Eja, grua, le t’i ndihmojnë të ngrihen delet që kanë nevojë për ndihmë dhe le të përdorim ato!' Ja Unë, Zoti, jam ai fshatar. Njerëzit më kujtojnë një gomar të rritur në stallë sipas natyrës dhe zakoneve të veta. Emri Im është mendja e Kishës së Shenjtë. Ajo konsiderohet e neveritshme duke qenë se sakramentet e Kishës, pagëzimi, konfirmimi, vajosja, rrëfimi dhe martesa nuk merren seriozisht dhe u administrohen të tjerëve me grykësi.

Fjalët e Mia mbahen për marrëzi sepse fjalët e gojës Sime, që thashë me shëmbëlltyra, janë kthyer nga fjalë shpirtërore në zbavitje për shqisat. Shtëpia Ime konsiderohet e neveritshme pasi njerëzit duan gjërat e tokës dhe jo ato qiellore. Bariu i parë simbolizon miqtë e Mi, domethënë priftërinjtë që kam patur në Kishën e shenjtë, pasi me ‘një’ Unë nënkuptoj shumë. Atyre u besova delet e Mia, domethënë trupin Tim tejet të nderuar që ta shuguronin, si dhe shpirtrat e të zgjedhurve të Mi që t’i udhëhiqnin dhe t’i mbronin. U dhashë edhe pesë gjëra të mira, më të çmueshme se ari, konkretisht inteligjencë për të gjitha çështjet e koklavitura që ata të mund të dallonin të mirën nga e keqja, të vertëtën nga gënjeshtra.

Së dyti, u dhashë inteligjencë dhe urti për çështjet shpirtërore; kjo tani është harruar dhe tani duan urtinë njerëzore. Së treti, u dhashë dlirësinë; së katërti u dhashë maturi dhe vetëpërmbajtje në gjithçka me qëllim që ta mbanin trupin nën kontroll; së pesti, vendosmëri në zakone, fjalë dhe vepra të mira. Pas këtij bariu të parë, domethënë pas këtyre miqve të Mi që ishin dikur në Kishë, erdhën barinj të këqinj. Blenë për vete grua në këmbim të arit, domethënë në këmbim të dlirësisë dhe në vend të atyre pesë gjërave të mira morën për vete trupin e një gruaje, domethënë mungesën e vetëpërmbajtjes. Prandaj shpirti Im është larguar prej tyre.

Kur e kanë ndarë mendjen të mëkatojnë dhe të kënaqin gruan e tyre, domethënë epshin e tyre, ashtu siç u pëlqen, shpirti Im i braktis pasi ata nuk kujdesen për delet kur ndjekin vullnetin e vet. Delet që u shqyen krejtësisht simbolizojnë shpirtrat që kanë përfunduar në ferr, trupat e të cilëve janë varrosur dhe presin të ringjallen për mallkimi të përjetshëm. Delet trupat e të cilave kanë mbetur por shpirtrat u janë marrë simbolizojnë ata që nuk më duan, nuk kanë frikë nga Unë, nuk kanë devocion ndaj Meje e as duan t’ia dinë për Mua.

Shpirti Im qëndron larg tyre pasi dhëmbët helmues të bishave e kanë helmatisur mishin e tyre; me fjalë të tjera, mendimet dhe shpirti i tyre, të simbolizuar nga të brendshmet dhe mishi i deleve, janë të neveritshme për Mua dhe më vjen ndot si të ishin mish i helmatisur. Lëkura e tyre, domethënë trupi, është shterpë nga çdo e mirë dhe dashuri dhe e papërshtatshme për mbretërinë Time. Pas gjykimit do të përfundojë në zjarrin e pashuar të ferrit. Leshi i tyre, domethënë veprat e tyre, janë aq të padobishme, saqë nuk ka asgjë në to që t’i bëjë të meritojnë dashurinë dhe hirin Tim.

Atëherë, o gruaja Ime, domethënë o ju të Krishterë të mirë të simbolizuar nga gruaja, ç’mund të bëjmë ne? Unë shoh se ka ende dele të gjalla në tre vende. Disa prej tyre duken si dele të ngordhura dhe nuk guxojnë të marrin frymë nga frika. Këto janë ata paganë që do të dëshironin të kishin fenë e vërtetë, mjaft që ta njihnin atë. Por ata nuk guxojnë të marrin frymë, domethënë nuk guxojnë ta lënë besimin që kanë dhe të pranojnë fenë e vërtetë. Grupi i dytë i deleve janë ato që qëndrojnë në vende të fshehta e nuk guxojnë të dalin. Këta janë Hebrenjtë të cilët si të thuash ndodhen pas një perdeje. Do të dilnin me gëzim prej aty nëse do të ishin të sigurtë se Unë kam lindur. Ata janë fshehur pas një perdeje duke qenë se shpresa e tyre për shpëtim është në figurat dhe shenjat që më simbolizonin Mua në Ligj, por që në të vërtetë janë plotësuar në Mua. Për shkak të shpresës së tyre boshe ata kanë frikë të dalin e të vijnë tek feja e drejtë. Në vendin e tretë, delet e zhytura në baltë, janë të Krishterët që janë në mëkat mortor. Duke qenë se i tremben ndëshkimit, ato do të dilnin me gëzim prej aty, por nuk munden dot për shkak të mëkateve të rënda dhe mungesës së dashurisë.

Prandaj, o gruaja Ime, o të Krishterët e Mi të mirë, më ndihmoni! Ashtu si gruaja dhe burri konsiderohen një trup dhe një gjymtyrë, ashtu i Krishteri është gjymtyra Ime pasi Unë jam në të dhe ai në Mua.

Prandaj, o gruaja Ime, o të Krishterët e Mi të mirë, rendni me Mua tek delet që ende marrin ca frymë dhe le t’i nxjerrim nga bataku e t’u japim jetë! Kini mëshirë për Mua pasi Unë i kam blerë delet shumë shtrenjtë! Le t’i mbajmë ato së bashku! Ju mbani shpinën ndërsa Unë mbaj kokën! Unë kam gëzim t’i mbaj në krahët e Mi. Dikur i mbajta të gjitha mbi kurriz kur kurrizin ma plagosën dhe më lidhën në kryq.

O miqtë e Mi, Unë i dua delet aq shumë saqë po të ishte e mundur të vdisja edhe një herë për secilën dele veç e veç njëlloj siç vuajta në kryq për të gjitha bashkë, do të isha gati t’i shëlboja dhe jo t’i humbisja. Prandaj me gjithë zemër u thërras miqve të Mi që të mos i kursejnë mundimet dhe të bëjnë mirë për hatrin Tim. Nëse Mua nuk m’i kursyen qortimet kur isha në botë, atëherë ata nuk duhet ta kursejnë veten për të folur të vërtetën rreth Meje. Unë nuk pata turp t’I nënshtrohesha një vdekjeje të përbuzshme për hir të tyre, por qëndrova atje ashtu siç kisha lindur, lakuriq në sytë e armiqve të Mi. Më goditën dhëmbët me grushta; më tërhoqën me gishta nga flokët; më fshikulluan me kamzhikë; më kryqëzuan me veglat e tyre dhe qëndrova në kryq bashkë me hajdutët dhe cubat.

Prandaj miqtë e Mi, mos i kurseni mundet për Mua që durova këto gjëra nga dashuria për ju! Përpiquni trimërisht dhe ndihmojini të gjitha delet e Mia nevojtare! Për natyrën Time njerëzore që ështe tek Ati ashtu si Ati është tek Unë dhe për natyrën Time hyjnore që është në Shpirtin Tim ashtu si Shpirti është në të, dhe ashtu si po ai Shpirt është në Mua dhe Unë në Të, të tre duke qenë një Hyj në tre Persona, Unë betohem se do dal t’i takoj ata që përpiqen të mbajnë delet e Mia me Mua dhe do t’i ndihmoj ato gjatë rrugëtimit. Dhe do t’u jap atyre një shpërblim të çmueshëm: Veten Time për gëzimin e tyre të amshuar.

[Diella1]

Biri i flet nuses për tre kategori të Krishterësh që simbolizohen nga Hebrenjtë që jetonin në Egjipt. Miqtë e Hyjit duhet t’ua bëjnë të ditura njerëzve të paditur këto rrëfime që i janë dhënë nuses.

Libri 1 - KAPITULLI 60

Biri i foli nuses duke thënë: "Unë jam Hyji i Izraelit, Ai që foli me Mojsiun. Kur e dërgova tek populli Im, Mojsiu kërkoi një shenjë duke thënë, 'Përndryshe populli nuk do të më besojë.' Nëse populli të cilit iu dërgua Mojsiu i përkiste Hyjit, pse nuk pati besim ai? Duhet ta dini se kishte tre lloj njerëzish mes Hebrenjve. Disa prej tyre besonin në Hyjin dhe në Mojsiun. Të tjerët besonin në Hyjin por nuk kishin besim tek Mojsiu sepse mendonin se ndoshta ai po thoshte dhe bënte gjëra nga mendja e vet dhe prej mendjemadhësisë. Lloji i tretë ishin ata që nuk besonin as në Hyjin as në Mojsiun.

Po ashtu tani ka tre lloj njerëzish në rradhët e të Krishterëve që simbolizohen nga Hebrenjtë. Ka disa që vërtet besojnë në Hyjin dhe në fjalët e Mia. Ka të tjerë që besojnë në Hyjin por nuk kanë besim tek fjalët e Mia sepse nuk dinë si ta dallojnë shpirtin e mirë nga i keqi. Lloji i tretë janë ata që as besojnë në Mua as besojnë që ty të kam folur Unë. Por, siç thashë, edhe pse disa prej Hebrenjve nuk kishin besim tek Mojsiu, prapë se prapë ata të gjithë e kaluan Detin e Kuq me të e dolën në shkretëtirë ku ata që nuk kishin besim adhuruan idhujt duke ndezur zemërimin e Hyjit. Për pasojë vdiqën mjerisht edhe pse këtë e bënë vetëm ata që nuk kishin fe.

Për këtë arësye duke qenë se shpirti njerëzor është i avashtë për të besuar, miku Im duhet t’ua bëjë të ditura fjalët e Mia atyre që kanë besim në të. Pastaj ata do t’u përcjellin të tjerëve që nuk dinë të bëjnë dallim mes një shpirti të mirë dhe një shpirti të keq. Nëse dëgjuesit u kërkojnë një shenjë, le t’u tregojnë atyre një shkop ashtu siç bëri Mojsiu, domethënë le t’ua shpjegojnë atyre fjalët e Mia. Shkopi i Mojsiut ish i drejtë dhe për shkak të shndërrimit në gjarpër ishte edhe i frikshëm. Po ashtu fjalët e Mia janë të drejta dhe nuk ka gënjeshtra në to. Ato janë të frikshme sepse tregojnë një gjykim të drejtë. Le t’u shpjegojnë dhe të deklarojnë se nëpërmjet fjalëve dhe zërit të një goje të vetme, djalli u largua nga krijesa e Hyjit – po ai djall që mund të lëvizë malet nëse fuqia Ime nuk do ta pengonte.

Ç’pushtet i përkiste atij me lejen e Hyjit, nëse ai ia mbathi nga tingëllimi i një fjale të vetme? Po ashtu si ata Hebrenj që, edhe pse nuk besonin as në Hyjin as në Mojsiun, u larguan nga Egjipti drejt tokës së premtuar, gati si të ishin të detyruar të shkonin me të tjerët, po kështu shumë të Krishterë do të dalin pa dashur së bashku më të zgjedhurit e Mi, pa besuar në fuqinë Time shpëtimtare.
Ata nuk besojnë aspak në fjalët e Mia; ata vetëm sa kanë një shpresë të rremë në fuqinë Time. Megjithatë fjalët e Mia do të përmbushen edhe pse ata nuk duan dhe ata si të thuash do të detyrohen të përparojnë derisa të arrijnë aty ku dua Unë."

[VOLSIV]

Fjalët e Nënës drejtuar nuses dhe fjalët e ëmbla që Nëna dhe Biri këmbejnë me njëri-tjetrin. Fjalët e Krishtit janë të ashpra, më të ashpra, më të ashprat për të këqinjtë, por të buta, më të buta, më të butat për të mirët.

Libri 1 - KAPITULLI 58

Nëna i tha nuses: "Medito, o nuse e re, rreth Pasionit të Tim Biri. Pasioni i Tij qe më i mundimshëm se vuajtjet e të gjithë shenjtërve. Ashtu sikurse një nënë do të hidhërohej e tronditej po të shihte të birin tek ia thernin të gjallë, po ashtu edhe Unë u trondita gjatë Pasionit të tim Biri kur pashë sa i rëndë ish." Pastaj ajo i tha të Birit: "I bekuar je Ti, Biri im, pasi Ti je i shenjtë ashtu siç këndohet: 'Shenjt, Shenjt, Shenjt, Hyji Zoti i gjithësisë.' I bekuar qofsh Ti sepse Ti je i butë, më i butë, më i buti! Ti ishe i shenjtë përpara mishërimit, i shenjtë në krahërorin tim, i shenjtë pas mishërimit. Ti ishe i butë përpara krijimit të botës, më i butë se engjëjt, më i buti me mua kur u mishërove."

Biri u përgjigj: "E bekuar je ti, Nënë, mbi të gjithë engjëjt! Ashtu si Unë isha më i buti me ty, siç po thoje tani, ashtu Unë jam i ashpër, më i ashpër, më i ashpri me të këqinjtë. Jam i ashpër me ata që thonë se shumë gjëra i kam krijuar pa arësye, që blasfemojnë dhe thonë se i krijova njerëzit që të vdisnin dhe jo për të jetuar. Ç’ide mjerane dhe e palogjikshme! A mos vallë Unë që jam tejet i drejtë dhe i virtytshëm i paskam krijuar engjëjt kot? Mos vallë do e kisha pajisur natyrën njerëzore me kaq mirësi nëse do ta kisha krijuar që të mallkohej? Në asnjë mënyrë!

I kam bërë mirë të gjitha gjërat dhe nga dashuria i dhashë çdo të mirë njerëzimit. Por njerëzit i kthejnë gjithë të mirat në dëm të vetvetes. Nuk jam Unë që kam bërë ndonjë gjë të keqe, por janë ata vullneti i të cilëve priret gjetkë dhe jo nga dikton ligji hyjnor. Kjo gjë është e keqe.
Jam më i ashpër për ata që thonë se Unë u dhashë vullnet të lirë që të mëkatojnë por jo të bëjnë mirë, që thonë se Unë jam i padrejtë sepse disa i dënoj dhe të tjerë i justifikoj, që më fajtojnë për ligësinë e vet kur e largoj hirin Tim prej tyre.

Jam më i ashpri për ata që thonë se ligji Im dhe urdhëresat e Mia janë shumë të vështira dhe se askush nuk është në gjendje t’i zbatojë, që thonë se Pasioni Im është i kotë për ta dhe për këtë nuk e përfillin. Prandaj betohem për jetën Time, ashtu sikurse dikur u betova me anë të profetëve, se do ta çoj çështjen Time para engjëjve dhe gjithë shenjtërve të Mi. Ata për të cilët Unë jam i ashpër do ta kuptojnë se i kam krijuar të gjithë gjërat racionalisht dhe mirë, për dobinë dhe instruktimin e njerëzimit dhe se as krimbi më i vogël nuk ekziston pa ndonjë arësye. Atyre që u dukem më I ashpër do ta kuptojnë se Unë me urti i dhashë njeriut vullnet të lirë përsa i përket të mirës. Ata do të zbulojnë se Unë jam i drejtë e i jap mbretërinë e përjetshme njerëzve të mirë, por ndëshkimin të këqinjve.

Nuk i takon djallit, të cilin e krijova të mirë, por që ra për shkak të ligësisë së vet, që të rrijë në shoqërinë e të mirëve. Të këqinjtë do ta kuptojnë edhe që nuk është faji Im por i tyri që ata janë të ligë. Në të vërtetë, nëse do të ishte e mundur, Unë me gëzim do ta merrja mbi vete ndëshkimin që i takon çdokujt, ashtu si dikur vuajta në kryq për të gjithë, që ata të mund t’i kthehen trashëgimisë së premtuar.

Por njerëzit gjithmonë ia kundërvënë vullnetin e vet Timit. U dhashë liri për të më shërbyer nëse do të dëshironin, e kështu të mund të fitonin një shpërblim të përjetshëm. Por nëse nuk do ta dëshironin, ata do të bashkëndanin ndëshkimin që djalli meritoi për ligësinëe e vet e si pasojë e së cilës u krijua me të drejtë ferri. Duke qenë se Unë jam plot me dashuri, Unë nuk desha që njerëzit të më shërbenin nga frika apo pse ishin të detyruar si kafshë pa arësye, por nga dashuria për Hyjin, sepse askush që më shërben me pahir apo nga frika e ndëshkimit nuk do ta shohë fytyrën Time.

Ata për të cilët jam më i ashpri do ta kuptojnë në ndërgjegjen e tyre se ligji Im ishte i butë dhe zgjedha ime e lehtë. Do të trishtohen e s’do të gjejnë ngushëllim që e refuzuan ligjin Tim dhe deshën botën zgjedha e së cilës është më e rëndë dhe shumë më e vështirë se e Imja." Pastaj Nëna e Tij u përgjigj: "I bekuar je Ti, Biri im, Hyji im dhe Zoti im! Duke qenë se Ti ishe gëzimi im i ëmbël, lutem që të tjerët të kenë pjesë në këtë ëmbësi." Biri u përgjig: "E bekuar je ti, e shtrenjta Nëna ime! Fjalët e tua janë të ëmbla dhe plot dashuri. Prandaj, do t’i ecë mirë kujtdo që e pranon ëmbëlsinë tënde në gojën e vet dhe e mban pa të metë. Por kushdo që e pranon dhe e refuzon do të ndëshkohet akoma më shumë." Pastaj Virgjëra u përgjigj: "I bekuar je Ti Biri im për gjithë dashurinë tënde!"

>>> Ky eshte nje liber me shume shume vlere. Faleminderit qe e sjell ketu me ane te postimeve dhe me kete rast lexojme ndonje gje qe vertet ja vlen.

[toni77_toni]

Faleminderit Diella1, Zoti te bekoftë.

[Diella1]

LIBRI 2

Biri e mëson nusen në lidhje me djallin. Ai e sqaron se përse nuk i largon bakëqinjtë nga kjo jetë përpara se ata të bien në mëkat. Mbretëria e qiellit u jepet të pagëzuarve përpara se të arrijnë moshën e arësyes.

Kapitulli 1

Biri i foli nuses, duke thënë: "Kur djalli të tundon, thuaji këto tre gjëra: 'Fjalët e Hyjit nuk mund të jenë përveçse të vërteta.' Së dyti: 'Asgjë nuk është e pamundur për Hyjin, Ai mund të bëjë gjithçka.' Së treti: 'Ti, o djall, nuk mund të më japësh dashuri më të flaktë se ajo që më jep Hyji.' " Përsëri Hyji i foli nuses, duke thënë: "Unë i shoh njerëzit në tre mënyra: së pari, trupin e tyre së jashtmi dhe në çfarë gjendje është ai; së dyti, ndërgjegjen e tyre të brendshme, drejt çfarë priret ajo dhe në ç’mënyrë; së treti, zemrën e tyre dhe çfarë ajo dëshiron. Si zogu kur sheh një peshk në det vlerëson thellësinë e ujit dhe studion erërat e shtrëngatës, po ashtu Unë di të vlerësoj sjelljet e çdo njeriu dhe të vendos se çfarë i takon secilit, sepse Unë jam më symprehtë dhe mund ta vlerësoj gjendjen e njeriut më mirë seç e njeh njeriu vetveten.

Duke qenë se Unë shoh dhe di gjithçka, ti mund të më pyesësh përse Unë nuk i largoj bakëqinjtë nga kjo jetë përpara se ata të fundosen në honet e mëkatit. Unë vetë e kam bërë këtë pyetje dhe Unë vetë do t’i përgjigjem për ty: Unë jam Krijuesi i gjithçkaje dhe i di që më parë të gjitha gjërat. Unë di dhe shikoj gjithçka që ka qenë dhe gjithçka që do të jetë. Por edhe pse Unë di dhe mund të bëj gjithçka, prapë se prapë, për arësye drejtësie, Unë nuk ndërhyj në konstruktin natyror të trupit, ashtu sikurse bëj me prirjet e shpirtit. Çdo njeri vazhdon të ekzistojë sipas konstruktit natyror të trupit, ashtu siç është, dhe Unë e kam ditur këtë qysh nga përjetësia. Fakti që dikush jeton më gjatë dhe një tjetër më pak ka të bëjë me forcën apo dobësinë natyrore dhe lidhet me konstruktin fizik të njeriut. Nuk është pasojë e paradijes Sime nëse dikush humbet shikimin apo bëhet i çalë apo diçka tjetër, pasi paradija Ime e gjithanshme është e tillë që askujt nuk i vjen e keqja prej saj e ajo nuk është e dëmshme për asnjë.

Përveç kësaj, këto gjëra nuk ndodhin as për shkak të trajektores dhe pozicionit të trupave qiellorë, por për shkak të disa parimeve të fshehta drejtësie që gjenden në konstruktin dhe ruajtjen e natyrës. Mëkati dhe çrregullimet natyrore shkaktojnë deformime të ndryshme në trup. Kjo nuk ndodh ngaqë Unë e dëshiroj këtë direkt, por ngaqë e lejoj të ndodhë për hir të drejtësisë. Edhe pse Unë mund të bëj gjithçka, prapë se prapë Unë nuk e shkel drejtësinë. Po kështu, gjatësia apo shkurtësia e jetës së njeriut lidhet me dobësinë apo forcën e konstruktit të tij fizik dhe ka qenë në paradijen Time që askush nuk mund ta cënojë.

Këtë mund ta kuptosh me anë të një shembulli. Imagjino sikur të ishin dy rrugë në të cilat shkohet nëpërmjet një rruge të vetme. Në të dyja rrugët ka shumë varre pranë e pranë e të mbivendosur. Fundi i njërës prej të dy rrugëve bie thikë në humnerë; fundi i tjetrës shkon përpjetë. Në udhëkryq shkruhet: 'Kushdo që i futet kësaj rruge, e fillon me kënaqësi fizike dhe e përfundon me mjerim dhe turp të madh. Kushdo që i futet rrugës tjetër do të lodhet disi në fillim, por në fund do të gjejë gëzim dhe ngushëllim të madh.' Dikush që po ecte në rrugën teke ishte krejtësisht i verbër. Por kur arriti tek udhëkryqi, sytë iu hapën dhe ai pa çfarë ishte shkruar për dy rrugët.

Ndërsa po studionte shenjën dhe po mendonte me vete, papritur iu shfaqën dy vetë që i thanë njëri-tjetrit: 'Le të vërejmë me kujdes se cilën rrugë do të zgjedhë dhe pastaj ai do t’i përkasë atij prej nesh rrugën e të cilit do të zgjedhë.' Udhëtari po bluante me vete të mirat dhe të këqijat e secilës rrugë. Bëri zgjedhje të matur dhe vendosi t’i futej rrugës fillimi i së cilës kërkonte ca mund për t’u përshkuar e në fund kish gëzim dhe nuk zgjodhi atë që fillonte me gëzim dhe përfundonte në mundim. Ai vendosi se ishte më e arësyeshme dhe e përballueshme të lodheshe ca në fillim dhe të pushoje i sigurt në fund.

A e kupton çdo të thotë kjo? Ta them Unë. Këto dy rrugë janë e mira dhe e keqja që mund të bëjë njeriu. Varet nga vullneti i lirë i njeriut që të zgjedhë ç’i pëlqen kur arrin moshën e arësyes. Një rrugë e vetme të çon tek dy rrugët e zgjedhjes mes së mirës dhe së keqes; me fjalë të tjera, nga mosha fëminore kalohet në moshën e pjekurisë. Personi që po ecën në rrugën e parë i përngjan një të verbëri sepse është sikur të ishte i verbër qysh nga fëmijëria deri në moshën e pjekurisë, pasi nuk di ta dallojë të mirën nga e keqja, mëkatin nga virtyti, të lejueshmen nga e ndaluara.

Personi që po ecën në rrugën e parë, pra në moshën e fëmijërisë, i përngjan një të verbri. Por kur ai arrin në udhëkryq, domethënë në moshën e pjekurisë, sytë e gjykimit i hapen. Pas kësaj ai di si të vendosë e të zgjedhë nëse është më mirë të provosh fillimisht ca mundim e më pas gëzim të përjetshëm, apo pak gëzim në fillim dhe mundim të përjetshëm në fund. Cilëndo rrugë që të zgjedhë, nuk do t’i mungojnë ata që do t’ia numërojnë me kujdes hapat. Ka shumë varre në këto rrugë, njëri pas tjetrit, njëri mbi tjetrin, pasi si në rini ashtu edhe në pleqëri njëri vdes më shpejt, tjetri më vonë, njëri në rini e tjetri në moshë të thyer. Fundi i kësaj jete simbolizohet me të drejtë nga varret: ai do t’i vijë të gjithëve, njërit në njërën mënyrë e tjetrit në një mënyrë tjetër, sipas konstruktit natyror të secilit dhe ekzaktësisht ashtu siç Unë e kam paraditur.

Nëse Unë do ta largoja nga kjo jetë dikë kundër konstruktit natyror të trupit, djalli do të kishte arësye për të më akuzuar. Prandaj që djalli të mos gjejë dot asgjë në Mua që bie ndesh sadopak me drejtësinë, Unë nuk përzihem më me konstruktin natyror të trupit, ashtu siç bëj me konstruktin e shpirtit. Por vëre mirësinë dhe mëshirën Time! Pasi, siç thotë mësuesi, Unë i jap virtyt atyre që nuk kanë asnjë virtyt. Për shkak të dashurisë Sime të madhe, Unë u jap mbretërinë e qiellit të gjithë të pagëzurve që vdesin përpara moshës së arësyes. Siç është shkruar: Ati ka dashur t’ia japë mbretërinë e qiellit këtyre. Për shkak të dashurisë Sime të thellë, Unë tregohem i mëshirshëm edhe me fëmijët e paganëve.

Nëse ndonjë prej tyre vdes pa arritur moshën e arësyes, duke qenë se nuk mund të vinë të më njohin ballë për ballë, ata shkojnë në një vend që juve nuk u lejohet ta dini, po ku ata do të jetojnë pa vuajtje. Ata që e përshkojnë rrugën teke mbërrijnë tek këto dy rrugë, domethënë në moshën kur bëhet dallimi mes së mirës dhe së keqes. Atëherë e kanë vetë në dorë të zgjedhin çfarë u pëlqen më tepër. Shpërblimi që do të marrin do të përkojë me prirjen e vullnetit të tyre sepse ata dinë ta lexojnë shenjën e shkruar në udhëkryq e cila u tregon se është më mirë të heqin ca mundim në fillim dhe pastaj t’i presë gëzimi dhe jo të kenë gëzime në fillim dhe mundime në fund. Ndonjëherë ndodh që njerëzit largohen nga kjo jetë me herët seç e lejon normalisht konstrukti i tyre fizik, siç ndodh në rastin e vrasjeve, dehjeve dhe gjërave të këtij lloji.

Kjo vjen ngaqë ligësia e djallit arrin në atë pikë saqë mëkatari do të meritonte një ndëshkim jashtëzakonisht të gjatë nëse do të jetonte gjatë në botë. Prandaj disa njerëz merren nga kjo jetë më herët sesa e lejon gjendja e tyre fizike, sepse kështu e lyp drejtësia dhe për shkak të mëkateve të tyre. Largimin e tyre nga jeta Unë e kam ditur qysh nga përjetësia dhe është e pamundur për këdo që ta cënojë paradijen Time. Ndonjëherë edhe njerëz të mirë largohen nga kjo jetë më herët seç e lejon konstrukti i tyre fizik. Për shkak të dashurisë së madhe që kam për ta dhe për shkak të dashurisë së tyre të zjarrtë dhe përpjekjeve të tyre për t’i vënë fre trupit për hatrin Tim, drejtësia ndonjëherë e lyp që të merren nga kjo jetë, siç është paraditur prej Meje qysh nga përjetësia. Pra Unë nuk ndërhyj në konstruktin natyror të trupit, ashtu siç bëj me konstruktin e shpirtit."

[Diella1]

Akt-akuza e Birit ndaj një shpirti që do të dënohej në prani të nuses dhe përgjigja që Krishti i dha djallit që e pyeti se përse Ai e lejoi këtë shpirt dhe i lejon bakëqinj të tjerë të prekin apo të marrin trupin e Tij të vërtetë në kungim.

Libri 2 - Kapitulli 2

Hyji u shfaq i zemëruar dhe tha: "Kjo vepër e duarve të Mia, të cilës i pata taksur lavdi të madhe, më përbuz shumë. Ky shpirt, të cilit i ofrova gjithë kujdesin Tim të përzemërt, më ka bërë tre gjëra: i hoqi sytë prej Meje dhe i ktheu nga armiku. E nguliti vullnetin tek bota. E vuri besimin tek vetvetja sepse ishte i lirë të mëkatonte kundër Meje. Për këtë arësye, duke qenë se nuk u merakos të më ketë fare në konsideratë, bëra drejtësi të beftë ndaj tij. Duke qenë se e kishte ngulitur vullnetin e vet kundër Meje dhe kish vënë besim të rremë tek vetvetja, ia largova objektin e dëshirave të tij." Pastaj një djall bërtiti, duke thënë: "Gjykatës, ky shpirt është i imi." Gjykatësi u përgjigj: "’Ç’akuzë ke kundër tij?" Ai u përgjigj: "Akuza ime është akt-akuza që Ti i bën, pra që të ka përçmuar Ty, Krijuesin e vet, dhe për këtë arësye shpirti i tij është bërë shërbëtori im.

Përveç kësaj, duke qenë se ai u mor papritmas nga jeta, si mundet krejt papritur të fillojë të të pëlqejë? Pasi kur kish trup të shëndetshëm dhe jetonte në botë, ai nuk të shërbeu me zemër të sinqertë sepse më shumë donte gjërat e krijuara, nuk bëri durim në sëmundje e as nuk reflektoi për veprat e Tua ashtu siç duhej. Në fund ai nuk digjej nga zjarri i dashurisë. Ai është i imi pasi Ti e more nga jeta papritmas."

Gjykatësi u përgjigj: "Shpirti, kur nuk ka kryer vepra të dënueshme, nuk mund të dënohet pse vdes papritur. Vullneti i njeriut nuk dënohet përgjithmonë pa e peshuar mirë çështjen." Pastaj Nëna e Hyjit erdhi dhe tha: "Biri im, nëse një shërbëtor dembel ka një mik që ka miqësi të ngushtë me zotërinë e tij, a nuk do t’i vijë ky mik i ngushtë në ndihmë? A nuk do të shpëtohet ai, nëse e kërkon një gjë të tillë, për hir të tjetrit?" Gjykatësi u përgjigj: "Çdo vepër drejtësie duhet të shoqërohet nga mëshira dhe urtia – mëshira e zbut ashpërsinë, urtia siguron drejtësi. Por nëse shkelja është e tillë që nuk meriton tolerim, vendimi prapë se prapë mund të zbutet për hir të miqësisë, pa e shkelur drejtësinë. Pastaj Nëna e Tij tha: "I bekuari Biri im, ky shpirt më ka patur vazhdimisht në mendje dhe më ka nderuar dhe shpesh kish zakon të merrte pjesë në festat solemne, edhe pse ishte i ftohtë ndaj Teje. Prandaj ki mëshirë për të!"

Biri u përgjigj: "E bekuara Nënë, në Mua ti sheh dhe di gjithçka. Edhe pse ky shpirt të kish në mendje, këtë e bënte më tepër për interesat e përkohshme sesa për të mirën e tij shpirtërore. Ai nuk e trajtoi trupin Tim tejet të pastër ashtu siç duhej. Goja e tij e fëlliqur e pengonte t’i gëzohej dashurisë Sime. Dashuritë dhe qejfet mondane i fshihnin vuajtjet e Mia prej tij. Duke e marrë krejtësisht të mirëqenë faljen Time, ai nuk mendonte për fundin e vet dhe kjo ia përshpejtoi vdekjen. Edhe pse është kunguar vazhdimisht, kjo nuk e përmirësoi shumë pasi ai nuk përgatitej siç duhej. Kush dëshiron ta pranojë në kungim Zotërinë dhe bujtësin e tij fisnik, jo vetëm që duhet të përgatisë dhomën e miqve, por edhe të gjitha enët. Ky njeri nuk veproi kështu pasi, edhe pse e pastronte shtëpinë, ai nuk e fshinte me kujdesin që ngjall respekti. Ai nuk e shtronte dyshemenë me lulet e virtyteve e as i mbushte enët e gjymtyrëve me vetëpërmbajtje. Prandaj ti e sheh fare mirë se e meriton dënimin.

Vërtet jam i pacënueshëm dhe i pakuptueshëm dhe gjendem kudo në sajë të hyjnisë Sime, por gëzimin e gjej tek të dlirët pavarësisht se hyj si tek i miri ashtu edhe tek i mallkuari. Të mirët marrin trupin Tim që u kryqëzua dhe u ngjit në qiell, që u simbolizua paraprakisht nga mana dhe nga mielli i së vesë. Po kështu bëjnë edhe të këqinjtë, por ndërsa për të mirët ai vlen për t’i forcuar dhe ngushëlluar më tepër, të këqinjtë i çon në dënim akoma më të drejtë pasi ata, edhe pse të padenjë, nuk kanë frikë t’i afrohen një sakramenti kaq dinjitoz." Djalli u përgjigj: "Nëse ai të afrohej padenjësisht, duke merituar kështu ndëshkim më të ashpër, atëherë përse e lejove të të afrohej dhe të të prekte?"

Gjykatësi u përgjigj: "Ti nuk më pyet i shtyrë nga dashuria, pasi ti nuk ke fare dashuri, por është pushteti Im që të detyron të pyesësh për hir të nuses Sime që po dëgjon. Ashtu sikurse si i miri dhe i keqi u sollën me Mua për të provuar realitetin e natyrës Sime njerëzore dhe të përvujtërinë Time të durueshme, po ashtu si i miri dhe i ligu ushqehen me Mua në altar – të mirët që të përsosen më tej, të këqinjtë që të mos kujtojnë se tashmë janë dënuar e, duke marrë trupin Tim, të mund të kthehen, me kusht që të jenë të vendosur të bëjnë kthesë. Ç’dashuri më të madhe mund t’u tregoj sesa duke hyrë, Unë më i pastri i të pastërve, edhe në enën më të fëlliqur (edhe pse, si dielli material, Mua asgjë nuk më ndot)? Ti dhe miqtë e tu e përçmoni këtë dashuri sepse e keni ngurtësuar veten ndaj dashurisë."

Pastaj Nëna foli përsëri "I miri Biri im, sa herë që të afrohej ai ishte i respektueshëm ndaj Teje, edhe pse jo ashtu siç duhet. Gjithashtu ai pendohet që të ka fyer, edhe pse jo përsosshmërisht. Biri im, për hatrin tim, llogarite këtë në favor të tij." Biri u përgjigj: "Siç tha profeti, Unë jam dielli i vërtetë, edhe pse jam shumë më i mirë se dielli material. Dielli material nuk i përshkon dot malet dhe mendjet, ndërsa Unë po.

Një mal mund ta pengojë diellin material që ta ndriçojë tokën që gjendet mbrapa tij, por ç’mund të më pengojë Mua përveç mëkatit që nuk e lejon shpirtin të përshkohet nga dashuria Ime? Edhe sikur një pjesë e malit të hiqej, toka prapa tij prapë se prapë nuk do të ngrohej nga dielli. Dhe nëse Unë hyj në një pjesë të pastër të një mendjeje, ç’ngushëllim mund të kem nëse më vjen erë e rëndë nga një pjesë tjetër? Prandaj njeriu duhet të lirohet nga çdo fëlliqësirë dhe pastaj nga pastërtia do të burojë gëzim i ëmbël." Nëna u përgjigj: "U bëftë vullneti Yt me çdo mëshirë!"

SQARIM

Ky ishte një prift që shpesh ishte paralajmëruar për sjelljen e tij të pakontrolluar dhe nuk zinte mend. Një ditë, kur doli në lëndinë për t’u kujdesur për kalin e tij, u dëgjua një shkreptimë dhe rrufeja e goditi për vdekje. Trupi i mbeti krejtësisht i paprekur me përjashtim të pjesëve intime që u dogjën plotësisht. Pastaj Shpirti i Hyjit tha: "Bijë, ata që bëhen skllevër të kënaqësive të tilla mjerane meritojnë të heqin në shpirt çka ky njeri pësoi në trup."