Rrefimet e Shen Brixhides se Suedise

[Diella1]

Nëna, engjëjt, profetët, apostujt dhe djajtë i përgjigjen Hyjit, në prani të nuses, duke dëshmuar madhërinë e Tij në krijim, mishërim, shëlbim etj. Por njerëzit tani i përgënjeshtrojnë dëshmitë e tyre duke merituar gjykim të ashpër.

Libri 1 - KAPITULLI 45

Nëna tha: "Nusja e tim Biri, vishu dhe mos u luaj vendit sepse im Bir po vjen. Trupin ia copëtuan si ta kishin bluar në mulli. Njerëzit mëkatuan me çdo gjymtyrë të tyren, prandaj im Bir pagoi me secilën prej gjymtyrëve të Veta. Ia shkulën flokët, ia nxorrën vendit kockat, ia ndrydhën kyçet, ia copëtuan kockat e ia çpuan tejpërtej duart dhe këmbët. Mendja iu trazua, zemra iu lëndua nga trishtimi, barku iu bë gropë, dhe gjithë kjo ngaqë njerëzimi kish mëkatuar me çdo gjymtyrë." Pastaj foli Biri në prani të ushtrisë qiellore dhe tha: "Edhe pse ju dini gjithçka në Mua, Unë flas për hir të nuses që është këtu. Engjëj, po ju pyes: Thomëni, kush ka qenë pa fillim dhe do të jetë pa fund?

Kush i ka krijuar gjithë gjërat dhe nuk është krijuar prej askujt? Thojeni dhe jepni dëshminë tuaj!" Njëzëri engjëjt u përgjigjën dukë thënë: "Zot, ky je Ti. Ne dëshmojmë tre gjëra: E para që Ti je Krijuesi ynë dhe i gjithçkaje në qiell dhe tokë. E dyta që Ti je dhe do të jesh pa fillim, sundimi yt pa fund dhe pushteti yt i përjetshëm. Pa Ty asgjë nuk është bërë dhe pa Ty asgjë nuk vjen në jetë. Së treti ne dëshmojmë se në Ty ne shohim çdo drejtësi dhe gjithçka që ka qenë dhe do të jetë. Gjithë gjërat janë të pranishme për Ty pa fillim e fund." Pastaj Ai i tha profetëve dhe patriarkëve: "Po ju pyes: Kush ju priu nga skllavëria në liri? Kush i ndau ujrat para jush? Kush ua dha Ligjin? O profetë, kush ju frymëzoi të flisni?" Ata u përgjiggjën: "Ti, o Zot. Ti na nxorre nga skllavëria. Ti na e dhe Ligjin. Ti e nxite shpirtin tonë të flasë."

Pastaj Ai i tha Nënës së Tij: "Jep dëshminë tënde të vërtetë për çka di rreth Meje!" Ajo u përgjigj: "Përpara se engjëlli Yt të vinte tek unë, unë isha vetëm me trup dhe shpirt. Pasi engjëlli foli, trupi Yt u mishërua brenda meje me natyrat hyjnore dhe njerëzore dhe unë ndjeva trupin Tënd brenda timit. Të mbajta pa dhimbje. Të linda pa ankth. Të mbështolla me pelena dhe të ushqeva me qumësht. Isha me Ty nga lindja në vdekje." Pastaj Zoti u tha apostujve: "Thoni, cili është ai që patë, dëgjuat dhe prekët me shqisat tuaja?" Ata u përgjigjën: "I dëgjuam fjalët e Tua dhe i mbajtëm parasysh. I dëgjuam fjalët e Tua të mrekullueshme kur na dhe Ligjin e Ri, kur me nje fjalë i urdhërove djajtë dhe ata dolën, kur me një fjalë ngjalle të vdekurin dhe shërove të sëmurin.

Të pamë me trup njerëzor. Pamë mrekullitë e Tua dhe lavdinë hyjnore të natyrës Sate njerëzore. Pamë kur të dorëzuan tek armiqtë e Tu dhe të kryqëzuan. Pamë që vuajte shumë dhe pastaj të varrosën. Të pamë kur u ngjalle. Prekëm flokët e Tu dhe fytyrën Tënde. Prekëm gjymtyrët e Tua dhe plagët e Tua. Ti hëngre me ne dhe bisedove me ne. Ti me të vërtetë je Biri i Hyjit dhe Biri i Virgjërës. Të pamë kur u ngjite, me natyrën Tënde njerëzore, në të djathtën e Atit ku Ti je pa fund."

Pastaj Hyji i pyeti shpirtrat e ndyrë: "Edhe pse e fshihni të vërtetën në ndërgjegjen tuaj, prapë se prapë ju urdhëroj të thoni kush është ai që e dobësoi pushtetin tuaj." Ata iu përgjigjën: "Si cuba që nuk thonë të vërtetën po nuk i lidhën, ne nuk themi të vërtetën nëse nuk na detyron jote hyjnore and e madhërishme. Ti je Ai që zbriti në ferr me pushtet. Ti e dobësove pushtetin tonë mbi botën. Ti more nga ferri çka të përkiste me të drejtë." Pastaj Zoti tha: "Vëreni, të gjithë ata që kanë shpirt dhe nuk janë veshur me trup dëshmojnë të vërtetën për Mua. Por ata që kanë shpirt dhe trup, pra qeniet njerëzore, më kundërvihen. Ka prej tyre që e njohin të vërtetën por nuk duan t’ia dinë për të.

Ka edhe që nuk e njohin, prandaj nuk e vrasin mendjen dhe thonë se nuk është aspak e vërtetë." Ai i tha engjëjve: "Ata thonë se dëshmia juaj është e rreme, se Unë nuk jam Krijuesi dhe Unë nuk di gjithçka. Kështu që ata i duan gjërat e krijuara më tepër se ç’më duan Mua." Ai u tha profetëve: "Ata ju përgënjeshtrojnë dhe thonë se Ligji është i pakuptimtë, se ju e fituat lirinë në sajë të guximit dhe aftësive tuaja, se shpirti ishte i rremë dhe se ju folët sipas vullnetit tuaj." Ai i tha Nënës së Tij: "Disa thonë se ti nuk je virgjër, të tjerë thonë se Unë nuk mora trup prej teje, të tjerët e njohin të vërtetën por nuk duan t’ia dinë për të."

Ai u tha apostujve: "Ata ju përgënjeshtrojnë sepse thonë se jeni gënjeshtarë, se Ligji i Ri është i padobishëm dhe i paarësyeshëm. Ka të tjerë që e besojnë se është i vërtetë, por nuk duan t’ia dinë për të. Tani pra po ju pyes: Kush do të jetë gjykatësi i tyre?" Ata të gjithë iu përgjigjën: "Ti, o Hyj, që je pa fillim dhe pa fund. Ti, Jezu Krisht, që je një me Atin. Gjykimi të është dhënë nga Ati, Ti je gjykatësi i tyre." Zoti u përgjigj: "Unë isha paditësi i tyre dhe tani jam gjykatësi i tyre. Por edhe pse Unë di dhe mund të bëj gjithçka, dua që të më thoni gjykimin tuaj në lidhje me ta!"

Ata iu përgjigjën: "Ashtu sikurse mbarë bota u zhduk në fillim nga ujrat e përmbytjes, po ashtu bota tani meriton të zhduket nga zjarri pasi fëlliqësia dhe padrejtësia janë më të mëdha se atëherë." Zoti u përgjigj: "Meqenëse jam i drejtë dhe i mëshirshëm dhe nuk gjykoj pa mëshirë dhe as mëshiroj pa drejtësi, edhe një herë do ta mëshiroj botën për hir të lutjeve të Nënës Sime dhe të shenjtërve të Mi. Nëse nuk duan të dëgjojnë, do t’i gjykoj edhe më rreptësisht."

[Diella1]

Nëna dhe Biri lëvdojnë njëri-tjetrin në prani të nuses. Njerëzit tani e konsiderojnë Krishtin të ulët, të pandershëm, të pavlerë dhe thonë se i tillë është. Këta njerëz i pret mallkimi.

Libri 1 - KAPITULLI 46

Maria i foli të Birit duke thënë: "Qofsh bekuar Ti që je pa fillim dhe pa fund! Ti je më i guximshmi dhe më i virtytshmi nga të gjithë njerëzit. Ti je më i denji nga krijesat." Biri u përgjigj: " Fjalët e gojës tënde janë të ëmbla për Mua dhe ma ngazëlljenë zemrën si pije të ëmbla. Për Mua ti je më e ëmbla mes krijesave. Ashtu sikurse njeriu mund të shohë fytyra të ndryshme në pasqyrë por asnjë nuk i pëlqen sa e vetja, po kështu, edhe pse Unë i dua shenjtërit e Mi, ty të dua në mënyrë të veçantë sepse linda nga vetë trupi yt. Ti je si temjan aroma e të cilit pasi u ngjit tek Hyji e tërhoqi Atë në trupin tënd.

Është po kjo aromë që e solli trupin dhe shpirtin tënd lart tek Hyji ku tani ti banon me trup dhe shpirt. Qofsh bekuar sepse engjëjt gëzohen me bukurinë tënde dhe kushdo që të thërret me zemër të sinqertë lirohet në sajë të fuqisë sate. Të gjithë djajtë dridhen para dritës sate dhe nuk guxojnë të qëndrojnë në shkëlqimin tënd sepse u pëlqen të rrinë gjithnjë në errësirë. Ti më lëvdove për tre gjëra. The se kisha një trup tejet të fisshëm, pastaj se Unë isha më i guximshmi nga njerëzit dhe e treta the se isha më i denji nga krijesat. Këto gjëra tani nuk i pranojnë vetëm ata që kanë trup dhe shpirt. Ata thonë se Unë kam trup jo të fisshëm dhe se jam jam krijesa më e ulët. A ka gjë më të ulët se të shtysh dikë në mëkat? Këtë thonë ata për trupin Tim: se Ai çon në mëkat. Sipas tyre Hyji nuk ka kushedi çfarë neverie për mëkatin.

'Sepse,' thonë ata, 'asgjë nuk ekziston nëse nuk do Hyji dhe asgjë nuk është krijuar pa Të. Pse atëherë nuk duheshka t’i përdorim gjërat e krijuara ashtu siç na pëlqen? Brishtësia jonë natyrore ka nevojë për to; kështu kanë jetuar të gjithë para nesh dhe po kështu vazhdojnë të jetojnë.’ Kështu flasin tani njerëzit. Natyrën njerëzore me të cilën u shfaqa para njerëzve si Hyj i vërtetë ata e konsiderojnë të ulët, pasi Unë e këshillova njeriun të mos mëkatonte dhe tregova sa serioze është çështja. Ata e quajnë njëlloj sikur t’i kisha nxitur të bënin diçka të padobishme dhe të pahijshme. Ata thonë se nuk ka gjë fisnike përveç mëkatit dhe çka i pëlqen vullnetit të tyre. Thonë edhe që Unë jam më i pandershmi nga njerëzit. Kush është më pa nder se ai që kur flet të vërtetën, e godasin me gurë në gojë dhe në fytyrë dhe, sikur të mos mjaftonte, i dëgjon njerëzit tek e qortojnë duke thënë: 'Po të ishte njeri do të merrte hak.' Këtë më bëjnë.

U flas me anë të doktorëve të ditur dhe Shkrimit të Shenjtë, por ata thonë se Unë gënjej. Ma mavijosin gojën me gurë e grushte duke bërë kurorëthyerje, duke vrarë dhe duke gënjyer. Ata thonë: 'Po të ishte njerëzor, po të ishte Hyj i plotfuqishëm, do të hakmerrej për shkelje të tilla.' Por Unë bëj durim edhe pse thonë se dënimi nuk është as i përjetshëm as aq i rreptë sa ç’thuhet dhe fjalët e Mia i mbajnë për gënjeshtra. E treta më konsiderojnë si krijesën më të pavlerë. A ka krijesë më të pavlerë në një shtëpi se qeni apo a macja? Kaq është e vërtetë saqë i zoti do të ishte i lumtur nëse do të mund t’i këmbente me një kalë. Por njerëzit më konsiderojnë më poshtë se një qen. Nuk do të më merrnin nëse do u duhej të më këmbenin me qenin; janë gati të refuzojnë sesa të mbeten pa qenin. A ka vogëlimë sado të vogël që të mos e mendojnë dhe dëshirojnë më shumë se Mua? Nëse do të më çmonin më tepër sesa çmojnë krijesat, ata do të më donin mbi gjithkënd.

E megjithatë nuk ka asgjë, sado e parëndësishme të jetë, që të mos e duan më shumë se Mua. Trishtohen për gjithçka përveçse për Mua. Trishtohen për humbjet që pësojnë ata dhe miqtë e tyre. Trishtohen edhe për një fjalë të vetme fyese. Trishtohen kur fyejnë njerëz të një rangu më të lartë se vetja, por nuk trishtohen kur më fyejnë Mua, Krijuesin e gjithçkaje. A ka njeri, sado i përçmueshëm që të jetë, të cilit nuk i vënë veshin kur bën ndonjë pyetje apo nuk e shpërblejnë kur u jep diçka? Unë jam tepër i ulët dhe i përçmueshëm në sytë e tyre sepse nuk më konsiderojnë të denjë për asgjë të mirë, edhe pse jam Unë Ai që u ka dhënë gjithçka të mirë. Nëna Ime, ti e ke shijuar më tepër se të tjerët urtinë Time dhe asgjë veç së vërtetës nuk ka dalë prej buzëve të tua.

Asgjë tjetër veç së vërtetës nuk ka dalë prej buzëve të Mia. Në prani të të gjithë ëngjëjve do ta shfajësoj Veten para të parit, atij që tha se Unë kam trup jo të fisshëm. Do të provoj që në të vërtetë kam trup tejet të fisshëm, pa deformime dhe mëkat, dhe ai njeri do të bjerë në turp të përjetshëm që ta shohin të gjithë. Atij që tha se fjalët e Mia ishin gënjeshtra dhe se ai nuk e dinte nëse isha Hyj apo jo, do t’ia provoj se jam vërtet Hyj dhe ai do të rrëshqasë si baltë poshtë në ferr. Dhe të tretin, atë që më konsideroi të pavlerë, do ta ndëshkoj me mallkim të përjetshëm që ai mos ta shohë kurrë lavdinë Time dhe gëzimin Tim."

Pastaj Ai i tha nuses : "Shërbemë pa u lëkundur! Ti gjendesh, si të thuash, e rrethuar prej një muri nga i cili nuk mund t’ia mbathësh e as mund të gërmosh nën themelet e tij për të dalë. Duroje vullnetarisht këtë provë të vogël dhe pastaj do të pushosh përjetësisht në krahët e Mi! Ti e di vullnetin e Atit, i dëgjon fjalët e Birit dhe e njeh Shpirtin Tim. Ti gëzohesh dhe ngushëllohesh kur bisedon me Nënën dhe shenjtërit e Mi. Prandaj mos u lëkund! Përndryshe do të kesh të bësh me drejtësisë Time që do të të detyrojë të bësh çka tani me të mirë po të kërkoj të bësh."

[Diella1]

Zoti i flet nuses për Ligjin e Ri. Ligji i Ri tani refuzohet dhe vihet në lojë nga bota. Priftërinjtë e këqinj nuk janë priftërinj të Hyjit por tradhtarë të Tij. Ata i pret mallkimi dhe dënimi.

Libri 1 - KAPITULLI 47

Unë jam Hyji që dikur quhej Hyji i Abrahamit, Hyji i Izakut dhe Hyji i Jakobit. Unë jam Hyji që i dha Ligjin Mojsiut. Ky ligj është si petk. Ashtu si një nënë shtatzënë përgatit petkat e fëmijës, po ashtu Hyji përgatiti Ligjin që s’ish tjetër veç petku, imazhi, shenja e gjërave që do të vinin. Unë u vesha dhe mbështolla me petkun e Ligjit. Kur fëmija rritet, heq rrobat e vjetra dhe vesh të reja.

Po ashtu, kur petkut të Ligjit të Vjetër i erdhi koha për t’u hequr, Unë vesha petkun e ri, domethënë Ligjin e Ri të cilin ia dhashë gjithkujt që donte të më kish Mua dhe petkun Tim. Ky petk as nuk të rri ngjeshur pas trupit as nuk është vështirë të vishet, ai bie taman sipas trupit. Ai nuk u urdhëron njerëzve të agjërojnë, as të punojnë shumë, as të vrasin veten apo të bëjnë gjëra të pamundura, por i bën mirë shpirtit dhe i vë fre trupit. Kur trupi jepet pas mëkatit, mëkati e konsumon trupin.
Dy gjëra mund të gjenden në Ligjin e Ri. E para, maturia në përdorimin e drejtë të të gjitha të mirave shpirtërore dhe fizike. E dyta, lehtësia për ta respektuar Ligjin, pasi nëse dikujt nuk i përshtatet diçka, i përshtatet diçka tjetër. Kështu nëse dikush kupton se nuk i shkon për shtat të rrijë pa u martuar, ai mund të lidhë martesë të ndershme dhe ai që bie në mëkat mund të ngrihet përsëri. E megjithatë ky Ligj tani refuzohet dhe vihet në lojë nga bota. Njerëzit thonë se Ligji është shumë ndrydhës, i vështirë dhe jo tërheqës. E quajnë ndrydhës sepse urdhëron që njeriu të kënaqet me çka është e nevojshme dhe t’i largohet gjërave të tepërta. Por ata duan të kenë gjithçka, përtej arësyes, më shumë se ç’i duhet trupit, si t’ishin shtazë.

Për këtë u duket shumë ndrydhës. E dyta ata thonë se është i vështirë sepse Ligji thotë se dëshira për kënaqësi duhet plotësuar sipas arësyes dhe në kohë të caktuara. Por ata duan t’i plotësojnë kënaqësitë e tyre më tepër se ç’duhet, më tepër se ç’lejohet. E treta thonë se Ligji nuk është tërheqës pasi urdhëron përvujtërinë dhe ia atribuon Hyjit çdo të mirë. Ata janë krenarë dhe ia atribuojnë vetes të mirat që në fakt ua ka dhënë Hyji. Prandaj Ligji u duket jo tërheqës.

Shiko si i përçmojnë petkat që u kam dhënë! I dhashë fund normave të vjetra dhe futa të reja që do të zbatohen deri kur Unë të vij për të gjykuar, sepse normat e vjetra ishin shumë të vështira. Por ata paturpësisht i kanë hequr petkat me të cilat vesha shpirtin e tyre, domethënë fenë e drejtë. Sikur të mos mjaftonte, ata bëjnë mëkat pas mëkati sepse edhe dëshirojnë të më tradhtojnë. A nuk thotë Davidi në psalm: “Ai që hëngri bukën time, kurdisi tradhti kundër meje’? Dua që të dallosh dy gjëra në këto fjalë.

E para, ai nuk thotë “kurdis” por “kurdisi”, sikur të bëhej fjalë për të shkuarën. E dyta ai i vë gishtin vetëm një personi si tradhtar. Por Unë them se të tillë janë ata që tani më tradhtojnë – jo ata që kanë qenë apo që do të jenë, por ata që ende janë gjallë. Them edhe se është çështje jo e një personi por e shumë vetëve. Por ti mund të më pyesësh: 'A nuk ka dy lloje bukësh, njëra e padukshme dhe shpirtërore me të cilën jetojnë engjëjt dhe shenjtërit dhe tjetra që i përket tokës e me të cilën ushqehen njerëzit? Por engjëjt dhe shenjtërit nuk dëshirojnë asgjë që nuk është sipas vullnetit Tënd, ndërsa njerëzit nuk mund të bëjnë asgjë nëse Ti nuk e lejon. Atëherë si mundet të të tradhtojnë ata?'

Në prani të ushtrisë Time qiellore që di dhe sheh gjithçka në Mua, Unë po përgjigjem për hatrin tënd që ti të mund të kuptosh: Është e vërtetë që ka dy lloj bukësh. Njëra është ajo që hanë engjëjt në mbretërinë Time dhe ngopen me lavdinë Time të papërshkrueshme. Ata nuk më tradhtojnë sepe nuk duan tjetër përveç asaj që dua Unë. Unë jam me të vërtetë ajo bukë. Tre gjëra mund të dallohen në atë bukë: forma, shija dhe rrumbullakësia. Shije, pasi çdo gjë është e pashijshme, e paushqyeshme dhe e pakuptimtë pa Mua, ashtu sikurse një gjellë pa bukë nuk shijon dhe nuk ushqen.

Gjithashtu unë kam formën e bukës duke qenë se i përkas tokës. Unë i përkas një Nëne Virgjër, Nëna ime vjen nga Adami, Adami vjen nga toka. Kam edhe rrumbullakësi ku nuk ka fund dhe fillim, sepse Unë jam pa fillim dhe pa fund. Askush nuk mund ta imagjinojë apo ta gjejë fundin apo fillimin e urtisë, fuqisë apo dashurisë Sime. Unë gjendem në të gjitha gjërat dhe mbi të gjitha gjërat dhe përtej gjithë gjërave. Edhe sikur dikush të fluturonte si shigjetë përjetësisht pa u ndalur, ai kurrë nuk do të gjente një fund apo kufi të pushtetit dhe fuqisë Sime. Me anë të këtyre gjërave pra, shijes, formës dhe rrumbullakësisë, Unë jam ajo bukë që duket si bukë dhe shijon si e tillë në altar, por që shndërrohet në trupin Tim që u kryqëzua. Ashtu sikurse diçka e thatë dhe që lehtësisht merr flakë konsumohet shpejt nëse hidhet në zjarr dhe asgjë nuk mbetet nga forma e drurit por e gjitha bëhet zjarr, po ashtu kur thuhen këto fjalë, “Ky është trupi Im,’ çka më parë ishte bukë menjëherë bëhet trupi Im. Ajo merr flakë jo nga zjarri, siç ndodh me drurin, por nga hyjnia Ime. Prandaj ata që hanë bukën Time më tradhtojnë. Ç’lloj vrasjeje mund të jetë më e neveritshme sesa vetëvrasja? Apo ç’tradhti mund të jetë më e keqe se dy vetë që janë bashkuar me lidhje të pazgjidhshme, siç është një çift i martuar, dhe njëri e tradhton tjetrin? Çfarë bën burri për të mashtruar gruan? I thotë me ligësi: “Le të shkojmë bashkë në filan vend!' Ajo shkon me të pa ngurim, e gatshme t’i plotësojë dëshirën bashkëshortit.

Por kur ai gjen momentin dhe vendin e përshtatshëm, përdor kundër saj tre armë mashtruese. Ose përdor diçka tepër të fortë që ta vrasë me një goditje, ose shumë të prehtë që ta çpojë në organet jetësore, apo diçka për ta mbytur menjëherë. Dhe kur ajo vdes, tradhtari mendon me vete: ‘Tani kam bërë faj. Nëse krimi im zbulohet dhe merret vesh, do të më dënojnë me vdekje.’ Pastaj shkon dhe e fsheh trupin e së shoqes në mënyrë që mëkati i tij të mos zbulohet.

Kështu sillen me Mua priftërinjë që më tradhtojnë. Ata dhe Unë bashkohemi me një lidhje të pazgjidhshme kur marrin bukën dhe shqiptojnë fjalët e shugurimit që e shndërrojnë bukën në trupin Tim të vërtetë, në atë trup që mora nga Virgjëra. Askush prej engjëjve nuk mund ta bëjë këtë. Ia kam dhënë këtë dinjitet vetëm priftërinjve. Por ata sillen me Mua si tradhtarë. Ata vënë një maskë gëzimi mbi fytyrë dhe më çojnë në një vend të fshehtë ku të mund të më tradhtojnë. E vënë maskën e gëzimit kur shtiren si të mirë dhe të thjeshtë. Më çojnë në një dhomë të fshehtë kur i afrohen altarit. Atje Unë jam gati si një nuse apo një dhëndër për të zbatuar gjithë dëshirat e tyre, por ata më tradhtojnë.

Së pari ata më godasin me diçka të fortë sa herë që uficin hyjnor që recitojnë për Mua e ndjejnë si barrë të rëndë. Ata do të preferonin të flisnin qindra fjalë për hir të botës sesa një fjalë të vetme në nderin Tim. Do preferonin të jepnin njëqind monedha ari sesa një qindarkë të vetme për Mua. Ata do të preferonin të punonin njëqind herë për hir të përfitimeve vetjake dhe të botës sesa njëherë për nderin Tim. Ata më shtypin me këtë barrë të rëndë, prandaj është sikur të isha i vdekur në zemrat e tyre. E dyta, ata më shpojnë si me një teh të mprehtë që më depërton në organet jetësorë sa herë që ngjiten në altar të vetëdijshëm se kanë mëkatuar, janë penduar e megjithatë janë të vendosur të mëkatojnë prapë pasi të ketë mbaruar uficin. Ata mendojnë: 'Me të vërtetë pendohem për mëkatin, por nuk heq dorë nga gruaja me të cilën kam mëkatuar.' Ata më shpojnë me tehun më të mprehtë.

E treta ata e mbysin shpirtin kur me vete mendojnë: 'Sa bukur, sa mirë të jesh në këtë botë, sa mirë është t’i kënaqësh epshet e mos ta përmbash veten. Sa jam i ri do të bëj ç’të dua. Kur të plakem, do të heq dorë e do të bëj kthesë.' Dhe me këtë mendim të lig ata e mbysin shpirtin e jetës. Por si ndodh kjo? Ja, zemra e tyre sa vjen e ftohet ndaj Meje dhe ndaj çdo virtyti dhe kurrë më nuk mund të ngrohet e nuk do ta rifitojë dashurinë që kishin për Mua. Ashtu sikurse akulli nuk merr flakë edhe nëse mbahen sipër zjarrit, por vetëm sa shkrin, po ashtu edhe nëse Unë u jap hirin Tim dhe ata i dëgjojnë paralajmërimet e Mia, ata nuk rikthehen në udhën e jetës por vetëm sa bëhen shterpë dhe të pandjeshëm ndaj çdo virtyti. Kështu më tradhtojnë duke u shtirur si të thjeshtë kur në të vërtetë nuk janë të tillë; trishtohen dhe trazohen në vend që të gëzohen kur vjen puna për të më dhënë lavd; janë të vendosur të vazhdojnë të mëkatojnë deri në fund.

Ata, si të thuash, më fshehin dhe më vendosin në një vend të fshehtë sa herë që mendojnë me vete: 'Unë e di se kam mëkatuar, por nëse nuk them meshë do të turpërohem dhe të gjithë do të më dënojnë.' E kështu guxojnë të ngjiten në altar, më vendosin para vetes dhe më prekin Mua Hyj dhe njeri i vërtetë. Jam sikur të isha në një vend të fshehtë me ta sepse asnjë s’e kupton se sa të shthurur dhe të pafytyrë janë. Unë Hyji rri para tyre si në fshehtësi sepse edhe sikur prifti të jetë më i keqi nga mëkatarët, kur shqipton fjalët "Ky është trupi Im”, ai e shuguron trupin Tim dhe Unë, Hyj dhe njeri i vërtetë, rri atje përballë tij. Por kur më fut në gojë Unë nuk jam më i pranishëm me hirin e natyrave të Mia hyjnore dhe njerëzore – vetëm forma dhe shija e bukës mbeten për të – jo sepse Unë nuk jam me të vërtetë i pranishëm për të këqinjtë ashtu siç jam për të mirët, por sepse Sakramenti nuk ka të njëjtin ndikim tek i mirë dhe i keqi.

Shih, këta priftërinj nuk janë priftërinjtë e Mi por tradhtarët e Mi! Ata më shesin dhe tradhtojnë siç bëri Juda. I shoh paganët dhe hebrenjtë, por askush nuk duket më keq se këta priftërinj që kanë rënë në mëkatin e Luciferit. Lërmë të të tregoj dënimin e tyre dhe se kujt i përngjajnë. Dënimi i tyre është ndëshkimi. Davidi i dënoi ata që nuk i bindeshin Hyjit jo nga zemërimi apo vullneti dashakeq apo nga padurimi, por prej drejtësisë hyjnore, sepse ai ishte profet dhe mbret i drejtë. Edhe Unë që jam më i madh se Davidi, i dënoj këta priftërinj jo nga zemërimi apo nga dashkeqësia por prej drejtësisë.

Mallkuar qoftë gjithçka që ata marrin nga toka për interes të vet, sepse ata nuk lëvdojnë Hyjin dhe Krijuesin e tyre që ua ka dhënë ato. Mallkuar qoftë ushqimi dhe pijet që hyjnë në gojën e tyre dhe dhjamos trupat e tyre për t’u bërë ushqim për krimbat, ndërsa shpirtrat i përgatit për në ferr.

Mallkuar qofshin trupat e tyre që do të ngjallen përsëri në ferr për t’u djegur pafundësisht. Mallkuar qofshin vitet e jetës së tyre të pavlerë.
Mallkuar qoftë ora e parë në ferr që nuk do të mbarojë kurrë. Mallkuar qofshin sytë e tyre që panë dritën e qiellit.

Mallkuar qofshin veshët e tyre që dëgjuan fjalët e Mia dhe mbeten indiferentë. Mallkuar qoftë shqisa e tyre e shijimit me të cilën shijuan dhuratat e Mia.
Mallkuar qoftë shqisa e tyre e të prekurit me të cilën vunë duart mbi Mua. Mallkuar qoftë shqisa e tyre e të nuhaturit me të cilën iu gëzuan gjërave të kësaj bote dhe më lanë pas dore Mua, gëzimin e vërtetë.

Në ç’mënyrë mallkohen? Shikimi mallkohet sepse nuk do shohin Hyjin por vetëm hijet dhe ndëshkimet e ferrit. Veshët mallkohen sepse nuk do t’i dëgjojnë fjalët e Mia por vetëm rrëmujën dhe tmerret e ferrit. Shqisa e tyre e shijimit mallkohet sepse nuk do t’i shijojnë të mirat dhe gëzimin Tim të përjetshëm por vetëm hidhërimin e pafund. Shqisa e tyre e të prekurit mallokohet sepse nuk do të më prekin Mua por vetëm zjarrin e pashueshëm.

Shqisa e tyre e të nuhaturit mallkohet sepse nuk do ta ndjejnë aromën e ëmbël të mbretërisë Sime që ia kalon çdo arome, por vetëm do të ndjejnë erën e rëndë të ferrit që është më e hidhur se vreri dhe më keq se squfuri. Qofshin mallkuar nga toka dhe qielli dhe çdo krijesë shtazore. Këta i binden dhe e lëvdojnë Hyjin, kurse ata janë janë larguar prej Tij. Prandaj betohem me të vërtetë, Unë që jam e Vërteta, që nëse ata vdesin pa bërë kthesë, as dashuria Ime as virtyti Im nuk do t’i pranojnë në krahët e veta. Përkundrazi, do të jenë përjetësisht të mallkuar.

[Diella1]

Në prani të ushtrisë qiellore dhe të nuses, natyra hyjnore e Krishtit i flet natyrës njerëzore të Tij kundër të Krishterëve, njëlloj si Hyji i foli Mojsiut kundër popullit. Për priftërinjtë e mallkuar që duan botën dhe përçmojnë Krishtin dhe për dënimin dhe mallkimin e tyre.

Libri 1 - KAPITULLI 48

Në qiell u duk ushtria e madhe dhe Hyji i tha asaj: "Shikoni, për hir të nuses sime këtu të pranishme, po ju fjas juve, miqtë e Mi, juve që dini, kuptoni dhe shihni gjithë gjërat në Mua. Ashtu si dikush që flet me vete, natyra Ime hyjnore do t’i flasë natyrës Sime njerëzore. Mojsiu qëndroi me Zotin në mal për dyzet ditë dhe netë. Kur populli pa se ai po vonohej, ata morën ar dhe e hodhën në zjarr dhe me të bënë një viç që e quajtën zotin e tyre. Pastaj Hyji i tha Mojsiut: 'Populli ka mëkatuar. Do t’i fshij nga faqja e dheut ashtu siç fshihen fjalët nga një libër.' Mojsiu u përgjigj: 'Mos e bëj këtë , Zoti im! Kujtoju se si i udhëhoqe përmes Detit të Kuq dhe bëre mrekulli për ta. Nëse i fshin nga faqja e dheut, ku është premtimi Yt? Mos e bëj këtë, të lutem, sepse pastaj armiqtë e Tu do të thonë: Hyji i Izraelit është i keq, Ai e udhëhoqi përmes detit dhe e vrau në shkretëtirë.' Dhe Hyji u qetësua nga këto fjalë.

Figurativisht Unë jam Mojsiu. Natyra Ime hyjnore i flet natyrës Sime njerëzore siç bëri me Mojsiun, duke thënë: 'Shiko ç’ka bërë populli Yt, shiko si më kanë përçmuar! Të gjithë të Krishterët do të vriten dhe besim i tyre do të fshihet nga faqja e dheut.' Natyra Ime njerëzore përgjigjet: 'Mos e bëj këtë, o Zot. Kujtohu se si Unë e udhëhoqa popullin përmes detit me gjakun Tim kur më mavijosi nga shputa e këmbës deri në majë të kokës! I premtova jetë të përjetshme. Ki mëshirë për të për hir të mundimeve të Mia!' Kur natyra hyjnore e dëgjoi këtë, ajo u qetësua dhe tha: 'U bëftë vullneti Yt, sepse çdo gjykim të është dhënë Ty!' Shikoni ç’dashuri, miqtë e Mi!

Por tani, në praninë tuaj, miqtë e Mi shpirtërorë, engjëj dhe shenjtër të Mi, dhe në prani të miqve të Mi truporë që janë në botë, por vetëm me trup, Unë ankohem se populli Im po mbledh dru zjarri dhe po ndez një zjarr e në të po hedh ar për të bërë një viç që ta adhurojë si hyj. Si viç ai ka katër këmbë, një kokë, një fyt dhe një bisht. Kur Mojsiu u vonua në mal, populli tha: 'Nuk e dimë ç’i ka ndodhur.' Dhe u erdhi keq që ai i kish nxjerrë nga robëria dhe thanë: 'Le të gjejmë një hyj tjetër që të ecë para nesh!'

Kështu sillen me Mua tani këta priftërinj të mallkuar. Ata thonë: 'Pse bëjmë jetë më të përmbajtur se të tjerët? Ç’e mirë na vjen nga kjo? Do të na binte më mirë sikur të mos e vrisnim mendjen dhe të jetonim në epsh. Pra le të shijojmë botën për të cilën jëmi të sigurt! Se në fund të fundit nuk jemi të sigurt për premtimin e Tij.' E kështu ata mbledhin dru zjarri, pra ia përkushtojnë të gjitha shqisat e tyre dashurisë së botës. Ndezin një zjarr atëherë kur gjithë dëshira e tyre është e drejtuar nga bota. Ata digjen atëherë kur epshi i tyre ngrohet në mendjet e tyre dhe shndërrohet në vepër. Më pas ata hedhin ar në zjarr, që do të thotë se gjithë dashurinë dhe respektin që duhet të kenë për Mua ata i shfaqin për të fituar respektin e botës.

Kështu bëhet viçi, pra dashuria e plotë për botën, me katër këmbët e apatisë, padurimit, dëfrimeve të tepërta dhe grykësisë. Këta priftërinj që duhet të më përkasin Mua, janë apatikë në nderimin Tim, të padurueshëm në vuajtje, e teprojnë me dëfrimet dhe kurrë nuk kënaqen me çka kanë. Ky viç ka dhe një kokë dhe një fyt, pra një dëshirë të plotë për grykësi që kurrë nuk mund të shuhet sikur edhe gjithë deti të vërshonte brenda tyre. Bishti i viçit është ligësia e tyre pasi, nëse munden, nuk i lejojnë askujt të mbajë pronat e veta.

Me shembullin e pamoralshëm dhe talljet e tyre, ata i bëjnë keq dhe çojnë në udhë të shtrembër këdo që më shërben Mua. Aq shumë dashuri kanë në zemër për viçin saqë kjo dashuri u jep gëzim dhe hare. Ata mendojnë për Mua ashtu siç mendoi populli për Mojsiun: 'U bë kohë që ka ikur,' thonë ata. 'Fjalët e Tij duken pa kuptim dhe të përpiqesh për Të është barrë. Le të bëjmë vullnetin tonë, hyji ynë le të jenë fuqia dhe kënaqësia jonë!' E ata nuk mjaftohen duke më harruar krejtësisht, por më trajtojnë si idhull. Paganët adhuronin drurin, gurin dhe të vdekurit. Mes të tjerëve adhuronin një idhull me emrin Belzebub. Priftërinjtë e tij i ofronin temjan dhe përkuleshin para tij duke e lëvduar.

Çdo gjë e padobishme që tepronte nga flitë e ofruara hidhej përtokë dhe e hanin zogjtë dhe mizat. Priftërinjtë mbanin për vete gjithçka të dobishme. Pastaj e mbyllnin brenda idhullin dhe e mbanin vetë çelësin e derës që të mos hynte dot askush. Kështu po më trajtojnë tani priftërinjtë. Më ofrojnë temjan, pra u flasin njerëzve fjalë të bukura për të fituar respekt për vete dhe fitime të përkohshme, por jo nga dashuria për Mua. Dhe ashtu sikurse aroma e temjanit nuk mund të kapet por vetëm të ndihet dhe shihet, po ashtu fjalët e tyre nuk kanë aq ndikim tek shpirtrat sa të zënë rrënjë dhe të mbeten në zemrat e tyre, por thjesht sa dëgjohen dhe duket sikur japin kënaqësi për pak kohë.

Ata ofrojnë lutje, por jo siç më pëlqejnë Mua. Si njerëz me britma lavdi në buzë por me heshtje në zemër, ata më qëndrojnë pranë me lutje në buzë dhe zemër që vërdalliset nëpër botë. Por nëse do të flisnin me një person të një rangu të lartë, do të përqëndroheshin në çka thonin që të mos bënin gabime që do t’u binin në sy të tjerëve. Ndërsa në praninë Time janë si njerëz të shastisur, me buzë thonë një gjë dhe me zemër thonë gjë tjetër. Ai që i dëgjon fjalët e tyre nuk mund të jetë i sigurt për to. I përkulin gjunjtë para Meje, pra më premtojnë përvujtëri dhe bindje. Por në të vërtetë janë të përvuajtur aq sa Luciferi. I binden dëshirave të veta, jo Mua.

Gjithashtu ata më mbyllin brenda dhe e mbajnë vetë çelësin. Ma hapin derën dhe ofrojnë lavde kur thonë: 'U bëftë vullneti Yt si në qiell ashtu në tokë!' Por pastaj më mbyllin brenda kur bëjnë vullnetin e vet kurse i Imi bëhet si vullneti i një njeriu të burgosur dhe të pafuqishëm sepse as mund të shihet as mund të dëgjohet. E mbajnë vetë çelësin në kuptimin që me shembullin e tyre çojnë në udhë të shtrembër ata që duan të bëjnë vullnetin Tim. Dhe nësë do të mundeshin, do të dëshironin ta pengonin vullnetin Tim që të kryhej me përjashtim të rastit kur përkon me vullnetin e tyre. Mbajnë nga flija e ofruar gjithçka të nevojshme dhe të dobishme për ta dhe i kërkojnë të gjitha të drejtat dhe privilegjet e tyre. Por duket se i mbajnë për të padobishme trupat e njerëzve që bien përdhe dhe vdesin, njerëz për të cilët janë të detyruar të ofrojnë flinë më të rëndësishme por që në të vërtetë ua lënë mizave, domethënë krimbave.

Ata nuk kujdesen e as shqetësohen për të drejtat e këtyre njerëzve apo për shpëtimin e shpirtrave të tyre. Çfarë iu tha Mojsiut? 'Vriti ata që e bënë këtë idhull!' Disa u vranë por jo të gjithë. Prandaj fjalët e Mia tani do të vinë e do t’i vrasin disa në trup dhe shpirt me anë të dënimit të përjetshëm, të tjerët në këtë jetë që të kthehen dhe të jetojnë dhe të tjerë me një vdekje të shpejtë sepse janë priftërinj tepër të urryeshëm për Mua. Me çfarë t’i krahasoj ata? Në vërtetë ata janë si trëndafila të egër që nga jashtë janë të bukur dhe të kuq, por brenda janë plot me papastërtira dhe gjemba. Në të njëtën mënyrë, këta njerëz vinë tek Unë sikur ishin skuqur nga dashuria dhe u duken të pastër njerëzve, por brenda janë plot me papastërti. Nëse futen në tokë, prej tyre mbijnë të tjerë.

Po kështu këta njerëz i fshehin mëkatin dhe ligësinë e tyre në zemër si në tokë, dhe zhyten aq shumë në mëkat saqë nuk u vjen turp të dalin para njerëzve e të mburren për mëkatin e vet. Prandaj të tjerët jo vetën gjejnë kështu një rast për të mëkatuar, por plagosen seriozisht në shpirt, duke menduar me vete: 'Nëse sillen kështu priftërinjtë, atëherë është akoma më e ligjshme për ne që të mëkatojmë.' Në këtë mënyrë ata jo vetëm i ngjasojnë lules, por edhe gjembave, në kuptimin që nuk denjojnë t’i vënë veshin qortimeve; mendojnë se askush nuk është më i urtë se ta dhe se mund të bëjnë siç u pëlqen. Prandaj betohem me natyrat e Mia hyjnore dhe njerëzore, në prani të të gjithë engjëjve, se do të depërtoj nëpër derën që i kanë mbyllyr vullnetit Tim. Vullneti Im do të kryhet ndërsa i tyri do të asgjësohet dhe do të mbyllet në ndëshkim të pafund. Prandaj, siç thuhej dikur, do ta filloj gjykimin me klerikët e Mi, nga altari Im."

[Diella1]

Krishti e krahason veten me Mojsiun që e nxorri popullin nga Egjypti. Priftërinjtë e mallkuar që Ai ka zgjedhur për vete në vend të profetëve si miqtë e Tij më të ngushtë, tani bërtasin: "Largohu prej nesh!"

Libri 1 - KAPITULLI 49

Biri foli: "Më parë e krahasova veten me Mojsiun. Kur po i printe popullit, uji qëndroi si mur në të djathtë dhe në të majtë. Figurativisht Unë jam me të vërtetë Mojsiu. Unë e udhëhoqa popullin e Krishterë, domethënë hapa qiellin për të dhe i tregova rrugën. Por tani kam zgjedhur miq të tjerë për vete, më të veçantë dhe më të ngushtë se profetët, konkretisht priftërinjtë e Mi, të cilët jo vetëm i dëgjojnë dhe i shikojnë fjalët e Mia kur më shohin Mua vetë, por edhe më prekin me duar, gjë që asnjë nga profetët apo engjëjt nuk mund ta bënte.

Këta priftërinj të cilët i kam zgjedhur si miq në vend të profetëve, më thërrasin jo me dëshirë dhe dashuri siç bënin profetët, por thërrasin me dy zëra që bien ndesh me njëri-tjetrin. Pasi ata nuk thërrasin siç thërrisnin profetët: 'Eja, o Zot, sepse Ti je i mirë!' Por thërrasin: 'Largohu prej nesh sepse fjalët e Tua janë të hidhura dhe veprat e Tua të rënda dhe ato janë skandal për ne!' Ja dëgjoni se ç’thonë këta priftërinj të mallkuar! Unë qëndroj përpara tyre si delja më e butë dhe ata marrin lesh prej Meje për veshjet e tyre dhe qumësht për t’u ushqyer e megjithatë më përbuzin pse i dua kaq shumë.

Unë qëndroj përpara tyre si një vizitor që thotë: 'Mik, më jep çka më mungon dhe do të marrësh shpërblimin më të madh nga Hyji!' Por në këmbim të thjeshtësisë Sime prej deleje ata më përzënë si të isha ujk që u ka zënë pritë deleve. Në vend të mikpritjes më trajtojnë si tradhtar që nuk e meriton mikpritjen dhe nuk më pranojnë brenda. Çfarë do të bëjë vizitori i refuzuar? Mos duhet të përdorë armët kundër të zotit të shtëpisë që e përzë? Në asnjë mënyrë. Kjo nuk do të ishte e drejtë pasi zoti i shtëpisë mund të japë apo të refuzojë t’i japë gjërat e veta.

Çfarë do të bëjë atëherë vizitori? Me siguri do t’i thotë atij që e refuzon: 'Mik, meqë nuk don të më pranosh brenda, do të shkoj tek një tjetër që do të ketë mëshirë për Mua.' Dhe kur shkon tek dikush tjetër, Ai dëgjon prej tij: 'Mirëseerdhe zotëri, gjithçka e imja është e Jotja. Qofsh ti zotëria tani! Unë do të jem shërbëtori dhe bujtësi Yt.' Këto janë banesat ku më pëlqen të qëndroj, ku dëgjoj një zë të tillë. Unë jam si vizitori që njerëzit e refuzojnë. Edhe pse Unë mund të hyj në çfarëdo vendi në sajë të fuqisë Sime, prapë se prapë, për shkak të drejtësisë Sime, Unë hyj vetëm atje ku njerëzit më presin me vullnet të mirë si Zotërine e tyre të vërtetë, jo si bujtës, dhe e dorëzojnë vullnetin e tyre në duart e Mia."

[Diella1]

Bekime dhe lëvdata që Nëna dhe Biri shkëmbejnë mes tyre. Për hirin që Biri i jep Nënës për shpirtrat e purgatorit dhe ata që janë në botë.

Libri 1 - KAPITULLI 50

Maria i foli të Birit duke thënë: "Bekuar qoftë përgjithmonë emri Yt, Biri im, dhe e bekuar qoftë natyra Jote hyjnore që është pa fillim dhe pa fund! Natyra Jote hyjnore ka tre cilësi të mrekullueshme: fuqi, urti dhe virtyt. Fuqia Jote është si më i nxehti zjarr përballë të cilit gjithçka e ngurtë dhe e fortë i përngjan kashtës së thatë në zjarr. Urtia Jote është si deti që kurrë nuk mund të zbrazet sepse është aq i paanë saqë mbulon luginat dhe malet kur ngrihet dhe vërshon. Po ashtu është e pamundur të matet urtia Jote. Me sa urti i krijove njerëzit dhe i vendose mbi gjithë krijesat!

Me sa urti i ke vënë zogjtë në ajër, kafshët mbi tokë, peshqit në det, duke i dhënë secilit kohën dhe rendin e vet! Sa mrekullisht u jep jetë gjithë gjërave dhe ua merr atë! Sa urtisht i jep urti të pamendëve dhe ia merr krenarëve! Virtyti Yt është si drita e diellit që shkëlqen në qiell dhe e mbush tokën me dritën e tij. Virtyti Yt gjendet kudo, mbush gjithçka. Pra qofsh bekuar, Biri im, që je Hyji im dhe Zoti im!" Biri u përgjigj:
"Nënë e dashur, fjalët e tua janë të ëmbla për Mua sepse të dalin nga shpirti. Ti je si agimi në një ditë të qetë. Ti shkëlqen më shumë se qiejt; drita dhe qetësia jote ia kalojnë gjithë engjëjve. Me qetësinë tënde tërhoqe tek vetja diellin e vërtetë, domethënë natyrën Time hyjnore, dhe dielli i hyjnisë Time erdhi dhe u hyri tek ty. Me ngrohtësinë e tij ti u ngrohe në dashurinë Time më tepër se të gjithë dhe me vezullimin e tij u ndriçove me urti më tepër se të tjerët. Errësira e botës u largua dhe gjithë qiejt u ndriçuan nëpërmjet teje. Me të vërtetë po të them se pastërtia jote, që më pëlqen më shumë se gjithë engjëjt, tërhoqi hyjninë Time tek ty kështu që ti u ndeze fjalë nga ngrohtësia e Shpirtit.

Me të mbajte Hyjin e vërtetë në krahërorin tënd nga i cili njerëzimi u ndriçua dhe engjëjt u mbushën me gëzim. Pra qofsh bekuar prej Birit tënd të bekuar! Prandaj asnjë kërkesë që do të bësh nuk do të mbesë pa u dëgjuar. Të gjithë ata që, të vendosur për të bërë kthesë, do të kërkojnë mëshirë nëpërmjet teje, do të fitojnë hir. Ashtu si nxehtësia vjen nga dielli, po kështu çdo mëshirë do të jepet nëpërmjet teje. Ti je si një burim me rrjedhë të lirë nga i cili rrjedh mëshirë për të gjorët." Nga ana e saj Nëna iu përgjigj Birit: "Gjithë pushteti dhe lavdia qofshin të Tuat, Biri im! Ti Hyji dhe mëshira ime. Çdo e mirë që kam vjen prej Teje. Ti je si farë që kurrë nuk u mboll e prapë se prapë u rrit dhe dha fryt njëqindfish dhe njëmijëfish. E gjithë mëshira vjen prej Teje dhe duke qenë e pamatshme dhe e pashprehshme, mund të simbolizohet nga numri njëqind që simbolizon përsosmëri, pasi çdonjëri përsoset nga Ty dhe përsosmëria vjen nga Ty."

Biri iu përgjigj Nënës: "Nënë, ti më krahasove me të drejtë me një farë që kurrë s’u mboll por prapë se prapë u rrit, pasi me natyrën Timë hyjnore erdha tek ty dhe natyra Ime njerëzore nuk u mboll me marrëdhënie fizike e prapë se prapë u rrit brenda teje dhe mëshira buroi nga ty tek të gjithë njerëzit. Fole drejt. Tani pra meqë ti nxjerr mëshirë prej Meje me fjalët e ëmbla të buzëve të tua, kërkomë ç’të duash dhe do të të jepet." Nëna u përgjigj: "Biri im, meqë kam fituar mëshirë prej Teje, atëherë të kërkoj të kesh mëshirë për të gjorët dhe t’i ndihmosh ata. Sepse tek e fundit ka katër vende.

I pari është qielli ku engjëjve dhe shpirtrave të shenjtërve nuk u duhet tjetër përveç Teje e Ty të kanë, në Ty ata kanë çdo të mirë. Vendi i dytë është ferri dhe ata që jetojnë atje janë të mbushur me ligësi dhe të përjashtuar nga çdo mëshirë. Prandaj asgjë e mirë nuk mund të hyjë më në ta. I treti është vendi i atyre që po pastrohen. Atyre u duhet një mëshirë e trefishtë sepse kanë vuajtje të trefishtë. Vuan të dëgjuarit e tyre pasi nuk dëgjojnë tjetër veç ankesa, dhimbje dhe mjerim. Vuan të parët e tyre pasi nuk shohin tjetër veç mjerimit të tyre. Vuan të prekurit e tyre pas ndjejnë nxehtësinë e një zjarri të padurueshëm dhe vuajtje të madhe. Jepu mëshirën Tënde, Zoti im dhe Biri im, për hir të lutjeve të mia!" Biri u përgjigj:
"Me kënaqësi do t’u jap mëshirë të trefishtë për hatrin tënd. E para, të dëgjuarit ë tyre do të lehtësohet, shikimi i tyre do të qartësohet, ndëshkimi i tyre do të pakësohet dhe zbutet. Përveç kësaj, nga ky moment, ata që gjenden në ndëshkimin më të rëndë të purgatorit do të kalojnë në nivelin e mesëm. Ata të nivelit të mesëm do të kalojnë tek ndëshkimet më të lehta. Ata që gjenden tek ndëshkimet e lehta do të kalojnë në paqe." Nëna u përgjigj: "Lavd dhe nder Ty, Zoti im!"

Dhe menjëherë shtoi: "Vendi i katërt është bota. Banorëve të saj u duhen tre gjëra: e para, pendesë për mëkatet; e dyta, riparim; e treta, forcë për të vepruar mirë." Biri u përgjigj: "Kujtdo që thërret emrin Tim dhe shpreson në ty dhe është i vendosur të bëjë kthesë do t’i jepen këto tre gjëra si dhe mbretëria e qiellit. Fjalët e tua më janë aq të ëmbla sa nuk mund të mos të t’i jap gjërat që kërkon, pasi ti nuk do tjetër përveçse asaj që dua Unë. Ti je si flakë që vezullon e digjet dhe ku pishtarët e shuar rindizen e pasi ndizen forca e tyre rritet. Me anë të dashurisë sate që u ngrit lart tek zemra Ime dhe më tërhoqi tek ty, ata që kanë vdekur për shkak të mëkatit do të ringjallen dhe ata që janë të vakët dhe errët si tym do të forcohen në dashurinë Time."

[Diella1]

Nëna bekon Birin në prani të nuses. Biri i lavdishëm e krahason Nënën e Tij me një lule që rritet në luginë.

Libri 1 - KAPITULLI 51

Nëna i foli Birit të saj duke thënë: "Bekuar qoftë emri Yt, Biri im Jezu Krisht! Lëvduar qoftë natyra Jote njerëzore që ia kalon gjithë krijimit! Lëvduar qoftë natyra Jote hyjnore mbi gjithë gjërat e mira! Natyrat e Tua hyjnore dhe njerëzore janë një Hyj." Biri u përgjigj: "Nëna ime, ti je si lule e rritur në luginë. Lugina rrethohej nga pesë male të larta. Vetë lulja doli nga tre rrënjë e kish kërcell të drejtë pa asnjë nyje. Kjo lule kish pesë gjethe, të bukura sa s’bëhet. Lugina dhe lulja e saj u rritën e ia kaluan maleve dhe gjethet e luleve u shtrinë përgjatë lartësive të qiellit dhe mbi gjithë koret e engjëjve. Ti, e shtrenjta Nëna ime, ti je ajo luginë në sajë të përvujtërisë së madhe që pate në krahasim me të tjerët.

Ajo ia kaloi të pesë maleve. Mali i parë ishte Mojsiu në sajë të pushtetit që kish. Pasi ai kish pushtet mbi popullin Tim me anë të Ligjit njëlloj si ta mbante shtrënguar në pëllëmbë. Ndërsa ti mbajte Hyjin e çdo ligji në krahërorin tënd, prandaj ti je më e lartë se ai mal. Mali i dytë ishte Elia i cili ishte aq i shenjtë sa u mor me trup dhe shpirt në vendin e shenjtë. Ndërsa ti, e dashura Nëna ime, u more me shpirt në fronin e Hyjit, mbi të gjithë koret e engjëve, dhe trupi yt tejet i pastër është atje së bashku me shpirtin tënd. Pra ti je më e lartë se Elia. Mali i tretë është fuqia e madhe që zotëronte Samsoni në krahasim me njerëzit e tjerë. Por djalli e mposhti me mashtrim. Ndërsa ti e mposhte djallin me forcën tënde. Prandaj ti je më e fortë se Samsoni. Mali i katërt ishte Davidi, njeri sipas zemrës dhe vullneit Tim, por që ra në mëkat.

Ndrësa ti, Nëna ime, ndoqe çdo vullnet Timin dhe kurrë nuk mëkatove. Mali i pestë ishte Solomoni, që ish plot urti por që u bë i marrë. Në të vërtetë, ti, Nëna Ime, ishe plot urti por kurrë nuk u marrose e as u mashtrove. Prandaj ti je më e lartë se Solomoni. Lulja doli nga tre rrënjë në kuptimin që ti zotëroje tre gjëra qysh nga vogëlia e më pas: bindje, dashuri dhe inteligjencë hyjnore. Nga keto tre rrënjë u rrit një kërcell i drejtë sa s’kish më, pa asnjë nyje të vetme, dua të them që vullneti yt kurrë nuk u prir nga njonjë gjë tjetër përveç dëshirës Sime. Lulja kishte edhe pesë gjethe që u rritën më lart se koret e engjëve. Ti, Nëna Ime, je në të vërtetë lulja e këtyre pesë gjetheve.

Gjethja e parë është fisnikëria jote, e cila është aq e madhe saqë engjëjt e Mi, të cilët janë fisnikë në praninë Time, kur panë fisnikërinë tënde, vunë re se ajo ishte mbi ta dhe më e lartësuar se shenjtëria dhe fisnikëria e tyre. Prandaj ti je më lart se engjëjt. Gjethja e dytë është mëshira jote e cila ishte aq e madhe saqë kur pe mjerimin e shpirtrave, pate mëshirë për ta dhe provove dhimbje kur Unë vdiqa. Engjëjt janë plot mëshirë, por ata kurrë nuk provojnë dhimbje. Ndërsa ti, Nënë e dashur, u tregove e mëshirshme me të mjerin duke vuajtur dhimbjen e vdekjes Sime dhe, për hir të mëshirës, zgjodhe t’u nënshtrohesh vuajtjeve dhe jo t’u bësh bisht. Prandaj mëshira jote ia kaloi mëshirës së gjithë engjëjve. Gjethja e tretë është mirësia jote e ëmbël. Engjëjt janë të butë dhe të mirë, u duan të mirën të gjithëve, por ti e shtrenjta Nëna ime, kisha vullnet prej engjëlli në shpirtin dhe trupin tënd pra se të vdisje dhe i bëre mirë gjithkujt. Dhe tani nuk refuzon askënd që arësyeshëm lutet për të mirën e vet. Prandaj mirësia jote është më e madhërishme se mirësia e engjëjve.

Gjethja e katërt është bukuria jote. Çdo engjëll këqyr bukurinë e të tjerëve dhe ata admirojnë bukurinë e gjithë shpirtrave dhe të gjithë trupave. Megjithatë ata shohin se bukuria e shpirtit tënd është më lart se gjithë krijimi dhe se fisnikëria e trupit tënd ia kalon asaj të të gjitha qenieve njerëzore. Pra bukuria jote ia kaloi gjithë engjëjve dhe gjithë krijimit. Gjethja e pestë ishte gëzimi yt hyjnor, pasi asgjë nuk të jepte gëzim përveç Hyjit. Secili prej tyre e njeh dhe e njihte gëzimin e vet brenda vetes, por kur panë brenda teje gëzimin tënd në Hyjin, në ndërgjegjen e vet secilit iu duk se gëzimi i tyre u ndez si dritë në dashurinë e Hyjit.

Gëzimi yt atyre iu duk si një zjarr i madh bubulak që digjej me flakët më të nxehta e që ngriheshin aq lart saqë i afroheshin hyjnisë Sime. Prandaj, tejet e ëmbla Nënë, gëzimi yt hyjnor flakëronte mbi të gjitha koret e engjëjve. Kjo lule, duke patur pesë gjethë fisnikërie, mëshire, mirësie, bukurie dhe gëzimi tejet të madh, ish tërheqëse sa s’bëhej më. Kushdo që dëshiron të shijojë ëmbëlsinë e saj, duhet t’i afrohet ëmbëlsisë së saj dhe ta marrë brenda vetes. Këtë bëre edhe ti, Nënë e mirë. Pasi ti she aq e ëmbël për Atin saqë Ai e mori gjithë qenien tënde në shpirtin e Tij dhe ëmbëlsia jote I pëlqeu Atij më tepër se gjithçka.

Në sajë të ngrohtësisë dhe fuqisë së diellit, lulja mbart edhe nje farë dhe prej saj rritet një fryt. Bekuar qoftë ai diell, domethënë natyra Ime hyjnore, që mori natyrë njerëzore nga krahërori yt virgjëror! Ashtu sikurse fara çel të njëjtat lule kudo që mbillet, po ashtu gjymtyrët e Mia ishin si të tuat në trajtë dhe pamje, edhe pse Unë isha burrë dhe ti një grua virgjëreshë. Kjo luginë me lulen e vet u ngri lart mbi të gjithë malet kur trupi yt, së bashku me shpirtin tënd tejet të shenjtë, u ngrit mbi të gjitha koret e engjëjve."

[Diella1]

Fjalët me të cilat Nëna e bekon dhe i lutet Birit që fjalët e Tij të përhapen në të gjithë botën dhe të rrënjosen në zemrat e miqve të Tij. Virgjëra krahasohet mrekullisht me një lulë që rritet në kopësht. Fjalët që Krishti, me anë të nuses, i përcjell Papës dhe klerikëve të tjerë të kishës.

Libri 1 - KAPITULLI 52

Virgjëra e bekuar i foli Birit dhe i tha: "I bekuar je Ti, Biri im dhe hyji im, Zot i engjëjve dhe Mbret i lavdisë! Unë lutem që fjalët që Ti ke thënë të zënë rrënjë në zemrat e miqve të Tu dhe të ngjisin në mendjen e tyre si zifti me të cilin u vesh arka e Noeut, të cilin as stuhitë as erërat nuk mund ta shkatërronin. U përhapshin në të gjithë botën si degë dhe lule të ëmbla aroma e të cilave shkon larg. U bëfshin edhe frut e u ëmbëlsofshin si hurma ëmbëlsia e së cilës ta kënaq shpirtin."

Biri u përgjigj: "E bekuar je ti, e shtrenjta Nëna Ime! Engjëlli Im Gabriel të tha: 'E bekuar je ti, Mari, mes grave!' Dhe unë dëshmoj se ti je e bekuar dhe tejet e shenjtë mbi gjithë koret e engjëjve. Ti je si një lule kopështi e rrethuar nga lule të tjera aromatike, por që ua kalon të gjithave në aromë, bukuri dhe virtyt. Këto lule përfaqësojnë të gjithë të zgjedhurit, nga Adami deri në fund të botës. Ato u mbollën në kopështin e botës, mbinë dhe lulëzuan me virtyte të ndryshme, por mes gjithë atyre që ishin atëherë dhe do të vinin më pas, ti ishe më e shkëlqyeshmja në aromën e një jete të mirë dhe të përvuajtur, në bukurinë e një virgjërie të pëlqyeshme, në virtytin e abstinencës.

Unë dëshmoj se ti ishe më e madhe se një martir në Pasionin Tim, më e madhe se një dëshmitar feje në abstinencë, më e madhe se një engjëll në mëshirë dhe vullnet të mirë. Për hatrin tënd Unë do t’i rrënjos fjalët e Mia si zifti më i fortë në zemrat e miqve të Mi. Ato do të përhapen si lule aromatike dhe do të japin fryt si hurma më e ëmbël dhe më e shijshme." Pastaj Zoti i foli nuses: "Thuaji mikut tënd që të kujdeset t’i shkruajë këto fjalë për atin e vet zemra e të cilit është sipas zemrës Sime dhe ai do t’ia përcjellë arqipeshkvit dhe më vonë një ipeshkvi tjetër.

Kur ata të jenë informuar tërësisht, ai duhet t’ia dërgojë ato një ipeshkvi të tretë. Thuaji në emrin Tim: 'Unë jam Krijuesi yt dhe Shëlbuesi i shpirtrave. Unë jam Hyji që ti don dhe nderon mbi gjithë të tjerët. Shiko dhe mendo sesi shpirtrat që Unë shëlbova me gjakun Tim janë si shpirtrat e atyre që nuk e njohin Hyjin, se si janë marrë peng nga djalli në mënyrë aq të tmerrshme saqë ai i ndëshkon në çdo gjymtyrë të trupit si të ishin brenda një shtrydhëse rrushi. Prandaj nëse ke ndonjë shije për plagët e Mia në shpirtin tënd, nëse fshikullimi dhe vuajtjet e Mia kanë ndonjë domethënie për ty, atëherë ma trego me vepra sa shumë më do!

Bëji publikisht të njohura fjalët e gojës Sime dhe çoja personalisht prijësit të kishës! Unë do të të jap shpirtin Tim e kudo që ka mosmarrëveshje midis dy vetave, ti do mundesh t’i pajtosh në emrin Tim dhe me pushtetin që të është dhënë, mjaft që ata të besojnë. Si provë tjetër të fjalëve të Mia, ti do t’i paraqesësh Papës dëshmitë e njerëzve që i shijojnë dhe u gëzohen fjalëve të Mia. Pasi fjalët e Mia janë si sallo që sa më i ngrohtë dikush të jetë brenda, aq më shpejt tretet. Aty ku nuk ka ngrohtësi, e nxjerrin nga goja dhe ajo nuk arrin në pjesët e brendshme.

Të tilla janë fjalët e Mia, pasi sa më shumë dikush i ha dhe i përtyp me dashuri të zjarrtë për Mua, aq më shumë ai ushqehet me ëmbëlsinë e dëshirës qiellore dhe dashurisë së brendshme dhe aq më tepër digjet nga dashuria për Mua. Por ata që nuk i pëlqejnë fjalët e Mia është sikur të kishin sallo në gojë. Pasi e shijojnë, ata e pështyjnë dhe e shkelin me këmbë. Disa i përçmojnë fjalët e Mia në këtë mënyrë pasi ata nuk i shijojnë gjërat shpirtërore. Latifondisti të cilin e kam zgjedhur si një prej gjymtyrëve të Mia dhe e kam bërë vërtet Timin, do të të ndihmojë guximshëm dhe do të të pajisë me çka të nevojitet për udhëtim.'"

[Diella1]

Nëna dhe Biri këmbejnë bekime dhe lëvdata. Virgjëra krahasohet me arkën ku mbaheshin shkopi, mana dhe pllakat e Ligjit. Ky imazh përmban detaje të mrekullueshme.

Libri 1 - KAPITULLI 53

Maria i foli të Birit: "I bekuar je Ti, Biri im, Hyji im dhe Zoti i engjëjve! Ti je Ai zërin e të cilit dëgjuan profetët, trupin e të cilit panë apostujt, ai të cilin perceptuan Hebrenjtë dhe armiqtë e tu. Me natyrën Tënde hyjnore dhe njerëzore dhe me Shpirtin e Shenjtë Ti je një Hyj. Pasi profetët e dëgjuan Shpirtin, apostujt e panë lavdinë e hyjnisë Sate, Hebrenjtë kryqëzuan trupin Tënd. Prandaj qofsh bekuar pa fillim dhe pa fund!" Biri u përgjigj: "Bekuar qofsh ti, sepse ti je edhe Virgjër edhe Nënë! Ti je arka e Ligjit të Vjetër ku ndodheshin këto tre gjëra: shkopi, mana dhe pllakat.

Tre gjëra u bënë me shkopin. E para, ai u shndërrua në gjarpër pa helm. E dyta, deti u nda me të. E treta, nga shkëmbi u nxorr ujë. Ky shkop më simbolizon Mua që ndenja në krahërorin tënd dhe mora natyrë njerëzore prej teje. Së pari, Unë jam po aq i frikshëm për armiqtë e Mi sa ç’ish gjarpri për Mojsiun. Ata ia mbathën prej Meje sikur të kishin përpara një gjarpër; ata kanë tmerr prej Meje dhe më përçmojnë si gjarpër, edhe pse jam pa helmin e ligësisë dhe jam plot me çdo mëshirë. Nëse duan, Unë pranoj që ata të më mbajnë. Unë kthehem tek ta nëse ma kërkojnë këtë. Unë rend tek ta si një nënë tek një bir i humbur dhe i gjetur, nëse më thërrasin. U tregoj mëshirë dhe ua fal mëkatet nëse luten.

E bëj këtë për ta e megjithatë ata më përçmojnë si gjarpër. Së dyti, deti u nda nga ky shkop në kuptimin që rruga drejt qiellit, e mbyllur nga mëkati, u hap nga gjaku dhe dhimbja Ime. Deti ne fakt u hap dhe çka ish i pakalueshëm u bë shteg kur dhimbja në gjithë gjymtyrët e Mia arriti në zemër dhe zemra më plasi nga forca e dhimbjes. Pastaj, pasi e nxori popullin nga deti, Mojsiu nuk i çoi ata drejt e në tokën e premtuar, por në shkretëtirë që të viheshin në provë dhe të mësonin.

Edhe tani që njerëzit e kanë pranuar besimin dhe urdhëresat e Mia, ata nuk vijnë drejt e në qiell, por është e nevojshme që ata të provohen në shkretëtirë, pra në botë, në lidhje me dashurinë që kanë për Hyjin. Përveç kësaj populli e provokoi Hyjin me tre gjëra në shkretëtirë: së pari e provokoi kur bëri një idhull për vete dhe e adhuroi; së dyti e provokoi kur ankohej për mungesën e kusive me mish që hante në Egjipt; së treti e provokoi me krenari kur deshën të shkojnë dhe t’i luftojnë armiqtë e tyre pa pëlqimin e Hyjit. Njerëzit tani mëkatojnë kundër Meje në të njëjtën mënyrë. E para ata adhurojnë një idhull sepse duan botën dhe gjithçka që është në të më tepër sesa më duan Mua që jam Krijuesi i tyre. Në të vërtetë bota është hyji i tyre, jo Unë. Siç thashë në Ungjillin Tim: 'Aty ku është thesari i njeriut, atje ai e ka zemrën.' Prandaj thesari i tyre është bota pasi e kanë zemrën atje dhe jo tek Unë. Prandaj ashtu si ata të tjerët u zhdukën në shkretëtirë nga shpata që u përshkoi trupin, edhe këta do të zhbihen nga shpata e mallkimit të përjetshëm që do t’u përshkojë shpirtin dhe në mallkim do të jetojnë pa fund.

E dyta ata mëkatuan kur u ankuan për mungesën e kusive me mish. Unë i kam dhënë njerëzimit gjithçka që i nevojitet për një jetë të ndershme dhe të moderuar, por ata duan të zotërojnë gjithë gjërat pa fre dhe masë. Pasi nëse fiziku do t’ua lejonte, ata vazhdimisht do të kryenin marrëdhënie seksuale, do të pinin pa kufizim, do të dëshironin pa masë; dhe për aq kohë sa do të mundeshin, nuk do të hiqnin dorë kurrë nga të mëkatuarit. Për këtë arësye e njëjta gjë do t’u ndodhë këtyre ashtu siç u ndodhi atyre në shkretëtirë: do të vdesin papritur. Sepse çfarë është koha e kësaj jete në krahasim me përjetësinë përveçse një çast i vetëm? Prandaj, për shkak të shkurtësisë së kësaj jete, vdekja e tyre fizike do të jetë e shpejtë dhe do të jetojnë në vuajtje shpirtërore përgjithmonë.

E treta ata mëkatuan në shkretëtirë nga krenaria pasi deshën të shkojnë në betejë pa pëlqimin e Hyjit. Njërëzit duan të shkojnë në qiell me anë të krenarisë së tyre. Ata nuk më besojnë Mua por vetes së vet, duke bërë vullnetin e vet dhe duke braktisur Timin. Prandaj ashtu si ata të tjerët u vranë nga armiqtë e tyre, edhe këta do të vriten në shpirt nga djajtë dhe tortura e tyre do të jetë e përjetshme. Në këtë mënyrë më urrejnë si gjarpër dhe adhurojnë një idhull në vendin Tim dhe duan krenarinë e vet në vend të përvujtërisë sime. Mëgjithatë, Unë jam ende aq i mëshirshëm saqë nëse kthehen tek Unë me zemër të penduar, Unë do të kthehem tek ta si një baba i përkushtuar dhe do t’i mirëpres.

Së treti, shkëmbi nxorri ujë me anë të këtij shkopi. Ky shkëmb është zemra e ngurtë njerëzore. Kur ajo çpohet nga frika dhe dashuria Ime, menjëherë rrjedhin lotë pendese prej saj. Askush nuk është aq i pavlefshëm, asnjë aq i keq, saqë lotët të mos i rrjedhin rrëke dhe çdo gjymtyrë e tij të mos shtyhet në devocion, nëse do të kthehej tek Unë, nëse do të reflektonte në zemrën e tij për vuajtjet e Mia, nëse do të mendonte për pushtetin Tim, nëse do të sillte ndërmend që mirësia ime i bën tokën dhe pemët të japin fryt. Në arkën e Mojsiut, së dyti gjendej mana. Po ashtu në ty, Nëna dhe Virgjëra ime, u gjend buka e engjëjve dhe e shpirtrave të shenjtë këtu në tokë, të cilët asgjë nuk i kënaq përveç ëmbëlsisë Sime, për të cilët gjithë bota është e vdekur, të cilët, nëse do të ish vullneti Im, do të rrinin pa ngrënë.

Së treti në arkë ishin pllakat e Ligjit. Po kështu në ty gjendej Zotëria i gjithë ligjeve. Prandaj qofsh bekuar mbi gjithë krijesat në qiell dhe në tokë!" Pastaj Ai i foli nuses duke thënë: "Thuaju miqve të Mi tre gjëra. Kur banoja fizikisht në botë, Unë i zbuta fjalët e Mia që ato t’i bënin të mirët më të fortë dhe të devotshëm. Në fakt të këqinjtë u përmirësuan, siç ishte rasti me Maria Magdalenën, Mateun dhe shumë të tjerë. Po ashtu Unë i zbuta fjalët e Mia që armiqtë e Mi të mos ishin në gjendje ta pakësonin forcën e tyre. Prandaj ata që i marrin fjalët e Mia le të punojnë me zell në mënyrë që të mirët të bëhen më të zjarrtë në mirësi nëpërmjet fjalëve të Mia, të këqinjtë të pendohen për ligësinë e tyre dhe mos t’i lejojnë armiqve të Mi që të pengojnë fjalët e Mia.

Aq sa mund t’u bëj keq engjëjve në qiell, aq I bëj keq edhe djallit. Pasi, nëse do të doja, Unë fare mirë mund t’i shqiptoja fjalët e Mia që t’i dëgjonte gjithë bota. Unë jam në gjendje që ta hap ferrin që të gjithë të shohin ndëshkimet e tij. Por kjo nuk do të ishte e drejtë pasi njerëzit do të më shërbenin nga frika, në një kohë që duhet të më shërbejnë nga dashuria. Pasi vetëm ai që ka dashuri do të hyjë në mbretërinë e qiellit. Përveç kësaj Unë do t’i hyja në hak djallit nëse do t’i merrja skllevërit e tij të ligjshëm kur ata nuk bëjnë vepra të mira. Do t’i hyja në hak edhe engjëjve në qiell nëse shpirti i njeriut të papastër do të vihej në një nivel me atë që është i pastër dhe i zjarrtë në dashuri.

Askush nuk do të hyjë në qiell përveç atyre që janë provuar si ar në zjarrin e purgatorit ose që kanë dhënë provë për vetveten me vepra të mira në tokë duke fshirë çdo njollë. Nëse nuk di se kujt i duhen dërguar fjalët e Mia, po ta them Unë. Meriton t’i marrë fjalët e Mia ai që do të fitojë merita me vepra të mira për të hyrë në qiell, apo ai që tashmë i ka merituar me vepra të mira që ka bërë në të shkuarën. Fjalët e Mia u duhen zbuluar njerëzve të tillë dhe duhet të hyjnë tek ta. Ata që i shijojnë fjalët e Mia dhe përvujtërisht presin gdhendjen e emrave të tyre në librin e jetës, i mbajnë fjalët e Mia. Ata që nuk i shijojnë ato, në fillim i provojnë, pastaj nxjerrin duke i vjellë menjëherë."

[Diella1]

Fjalët që një engjëll i drejton nuses në lidhje me shpirtin e mendimeve të saj. Ka dy shpirtra, një i pakrijuar dhe tjetri i pakrijur, secili me karakteristikat e veta.

Libri 1 - KAPITULLI 54

Nië engjëll i foli nuses duke i thënë: "Ka dy shpirtra, njëri i pakrijuar dhe tjetri i krijuar. I pakrijuari ka tre karakteristika. Në radhë të parë ai është i nxehtë, së dyti i ëmbël, së treti i pastër. E para, ai jep nxehtësi jo nga gjërat e krijuara por nga vetja, duke qenë se, së bashku me Atin dhe me Birin, Ai është Krijues i gjithë gjërave dhe i plotfuqishëm. Ai jep nxehtësi sa herë që shpirti digjet nga dashuria për Hyjin. E dyta, Ai është i ëmbël sa herë që shpirti nuk gjen kënaqësi dhe gëzim përveçse në Hyjin dhe kur mediton mbi veprat e Tij. E treta, Ai është i pastër dhe në Të nuk mund të gjendet mëkat, as deformim, as korrupsion, as ndryshim. Ai nuk lëshon nxehtësi si zjarr material apo si dielli i dukshëm që i shkrin gjërat. Nxehtësia e Tij është dashuria dhe dëshira e brendshme e shpirtit që e mbush atë dhe e rrit në Hyjin. Ëmbëlsia që i shfaq shpirtit nuk është si ajo verërave të zgjedhura apo e kënaqësive sensuale, apo e çdo gjëje tjetër që i përket kësaj bote.

Përkundrazi, ëmbëlsia e shpirtit është e pakrahasueshme me çdo ëmbëlsi të përkohshme dhe e paimagjinueshme nga ata që nuk e kanë provuar. E treta, Shpirti është i pastër si rrezet e diellit ku nuk mund të gjendet njollë. Së dyti, shpirti i krijuar ka tre karakteristika. Ai digjet, është i hidhur dhe i papastër. E para, ai digjet dhe konsumohet si zjarr pasi e ndez shpirtin që zotëron me epsh dhe dëshira të mbrapshta në atë masë saqë shpirti nuk mund të mendojë as të dëshirojë gjë tjetër veç përmbushjes së këtyre dëshirave, e si pasojë jeta e tij e përkohshme kalon pa nder dhe ngushëllim.

E dyta, ai është i hidhur si vrer, pasi ai aq e ndez shpirtin me epshin e tij saqë kënaqësitë e ardhshme i duken një hiç dhe të mirat e përjetshme i duken marrëzi. Gjithçka që ka të bëjë me Hyjin dhe që shpirti është i detyruar të bëjë për Të, i duket e hidhur e neveritshme si çorbë e prishur dhe vrer. E treta, ai është i papastër pasi e bën shpirtin aq të pacipë dhe të prirur drejt mëkatit saqë ai nuk skuqet nga asnjë mëkat dhe nuk do të hiqte dorë nga asnjë mëkat po të mos i vinte turp nga njerëzit më tepër seç i vjen nga Hyji.

Prandaj shpirti digjet si zjarr, sepse ai digjet për fëlliqësira dhe ndez të tjerët bashkë me veten. Prandaj shpirti është i hidhur, sepse çdo e mirë është e hidhur për të dhe ashtu si për vete, ai don ta bëjë të mirën të hidhur edhe për të tjerët. Prandaj është i papastër, sepse gjen gëzim në fëlliqësi dhe kërkon t’i bëjë të tjerët si vetja. Tani ti mund të më pyesësh dhe të thuash: 'A nuk je edhe ti shpirt i krijuar si ai tjetri? Pse nuk je si ai?’ Unë të përgjigjem: Sigurisht që edhe mua më ka krijuar po Ai Hyj që ka krijuar shpirtin tjetër, pasi ka vetëm një Hyj, Ati, Biri dhe Shpirti Shenjt dhe këta të tre nuk janë tre hyje por një Hyj.

Që të dy jemi bërë mirë dhe u krijuam për mirë, pasi Hyji nuk ka krijuar gjë tjetër përveç gjërave të mira. Por Unë jam si yll pasi kam qëndruar palëkundur në mirësinë dhe dashurinë e Hyjit në të cilat u krijova. Ndërsa ai është si thëngjill pasi e ka braktisur dashurinë e Hyjit. Prandaj ashtu si një yll ka shkëlqim dhe vezullim, ndërsa thëngjilli është i zi pis, një engjëll i mirë që është si yll ka shkëlqimin e vet, domethënë Shpirtin Shenjt. Pasi gjithçka që ka, e ka nga Hyji, nga Ati, Biri dhe Shpirti Shenjt. Ai ngrohet në dashurinë e Hyjit, ai shkëlqen në shkëlqimin e Tij dhe rri me Të e i nënshtrohet vullnetit të Tij pa dashur kurrë ndonjë gjë që Hyji nuk e don. Prandaj digjet, prandaj është i pastër.

Djalli është si një thëngjill i shëmtuar dhë më i shëmtuar se çdo krijesë tjetër, sepse, ashtu siç ish më i bukur se të tjerët, meritoi të bëhej më i shëmtuar se të tjerët pasi iu kundërvu Krijuesit të tij. Ashtu sikurse engjëlli i Hyjit shkëlqen me dritën e Hyjit dhe digjet papushim në dashurinë e Tij, po ashtu djalli digjet papushim në ankthin e ligësisë së vet. Ligësia e tij është e pangopur ashtu sikurse hiri dhe mirësia e Shpirtit Shenjt është e patregueshme. Pasi nuk ka asnjë në botë që të jetë aq i rrënjosur në djallin saqë shpirti i mirë mos ta vizitojë herë pas here dhe t’i prekë zemrën. Po ashtu nuk ka asnjë aq të mirë saqë djalli të mos përpiqet ta ngacmojë me tundim. Shumë njerëz të mirë dhe të drejtë janë tunduar nga djalli me lejen e Hyjit. Kjo jo për ligësinë e tyre, por për lavdinë e tyre më të madhe.

Biri i Hyjit, një në hyjni me Atin dhe Shpirtin Shenjt, u tundua në natyrën njerëzore që pati marrë. Aq më tepër vihen në provë të zgjedhurit e Tij për një shpërblim më të madh! Prapë, shumë njerëz të mirë ndonjëherë bien në mëkat dhe ndërgjegja e tyre errësohet nga fallsiteti i djallit, por ata kthehen më të fortë dhe qëndrojnë më të fortë se më parë me fuqinë e Shpirtit Shenjt. Nuk ka asnjë që nuk e kupton këtë në ndërgjegjen e vet, qoftë kur sugjerimi i djallit e çon në deformimin e mëkatit apo kur e çon në të mirë, mjaft që ai të mendojë për këtë dhe ta shqyrtojë me kujdes. Prandaj nusja e Zotit tim, nuk duhet të dyshosh nëse shpirti i mendimeve të tua është i mirë apo i keq.

Pasi ndërgjegja të tregon çfarë gjërash të injorosh dhe çfarë të zgjedhësh. Ç’mund të bëjë një shpirt që është plot me djallin kur shpirti i mirë nuk mund të hyjë në të pasi është plot me ligësi? Ai duhet të bëjë tre gjëra. Ai duhet të bëjë një rrëfim të sinqertë dhe të plotë të mëkateve. Edhe nëse nuk ndjen keqardhje në zemër për shkak të zemrës së ngurtësuar, prapë se prapë i bën mirë pasi për shkak të rrëfimit djalli i jep ca pushim dhe largohet nga shpirti i mirë. E dyta le të tregohet i përvuajtur dhe të vendosë t’i shlyejë mëkatet që ka kryer dhe të bëjë çdo të mirë që mundet dhe pastaj djalli do të nisë të largohet. E treta, për ta kthyer shpirtin e mirë përsëri, ai duhet t’i lutet Hyjit përvujtërisht dhe, me dashuri të vërtetë, t’i vijë keq për mëkatet që ka kryer, pasi dashuria për Hyjin e vret djallin.

Djalli është aq ziliqar dhe cmirëzi saqë do preferonte më mirë të vdiste njëqind herë sesa të shihte dikë që bën për Hyjin qoftë edhe të mirën më të vogël nga dashuria për Të." Pastaj Virgjëra Mari i foli nuses duke thënë: "Nusja e re e tim Biri, vishu, vër karficën, domëthënë mundimet e Birit Tim!" Ajo iu përgjigj: "Zoja ime, ma vër ti vetë!" Dhe ajo tha: "Patjetër që do të ta vë. Unë dua edhe që ti ta dish sesi Biri im ishte i predispozuar dhe pse etërit e prisnin me aq padurim. Ai si të thuash qëndronte mes dy qyteteve. Një zë nga qyteti i parë i thërriti duke thënë: 'Ti që qëndron mes dy qyteteve, ti je njeri i urtë pasi ti di të ruhesh nga rreziqet që afrohen.

Ti je edhe boll i fortë për të duruar të këqijat që kanosen. Ti je edhe kurajoz pasi nuk trembesh nga asgjë. Të kemi dëshiruar dhe të kemi pritur. Hape portën tonë! Armiqtë po e pengojnë të hapet!' Nga qyteti i dytë u dëgjua një zë që thoshte: 'O njeri i mirë dhe i fortë, dëgjoji ankimet dhe rënkimet tona! Ne qëndrojmë në errësirë dhe vuajmë uri dhe etje të padurueshme. Shikoje mjerimin tonë dhe varfërinë tonë të mjerueshme! Na shkelin si bar i kositur. Në jemi vyshkur larg çdo mirësie dhe gjithë forca na ka lënë. Eja e na shpëto pasi Ti vetëm je ai që pritnim, shpresonim tek Ti si çlirimtari ynë!

Eja dhe jepi fund varfërisë sonë, ktheje kujën tonë në gëzim. Ji ndihma dhe shpëtimi ynë! Eja o trupi më i denjë dhe i bekuar që linde nga Virgjëra e pastër!' Biri im i dëgjoi këto dy zëra që vinin nga dy qytetet, domethënë nga qielli dhe ferri. Prandaj në mëshirën e vet ai hapi dyert e ferrit me mundimet e Tij të mëdha, duke derdhur gjakun, dhe i shpëtoi miqtë e Tij të atjeshëm. Ai hapi edhe qiellin dhe i dha gëzim engjëjve duke çuar atje miqtë që kish shpëtuar nga ferri. Bija ime, mendo për këto gjëra dhe mbaji gjithmonë parasysh!"