Rrefimet e Shen Brixhides se Suedise

[Diella1]

Fjalët e Virgjërës drejtuar nuses ku tregohet për trishtimin që i shkaktuan asaj Mundimet e Krishtit, për Adamin dhe Evën që e shitën botën dhe për Krishtin dhe Nënën e tij Virgjër që e riblenë atë.

Libri 1 - KAPITULLI 35

Maria foli: "Sill ndërmend, bijë, Mundimet e tim Biri. Më dukej sikur gjymtyrët e Tij të ishin gjymtyrët dhe zemra ime. Ashtu si fëmijët e tjerë normalisht rrinë në krahërorin e nënës së tyre, ashtu ndenji Ai në mua. Veçse Ai u ngjiz nga mirësia e flaktë e dashurisë së Hyjit, kurse të tjerët ngjizen nga lakmia trupore. Prandaj kushëriri i Tij Gjoni thotë me të drejtë: 'Fjala u bë njeri.' Ai erdhi dhe qëndroi brenda meje me anë të dashurisë. Fjala dhe dashuria e mishëruan tek unë. Për mua Ai ish si zemra ime. Për këtë arësye, kur e linda, m’u duk sikur gjysma e zemrës po dilte prej meje. Kur po vuante, më dukej sikur vuante zemra ime. Kur diçka është gjysëm jashtë e gjysëm brenda dhe pjesa e jashtme lëndohet, pjesa brenda ndjen të njëjtën dhimbje. Prandaj kur tim Bir e fshikulluan dhe plagosën, ndjeja sikur fshikullonin dhe plagosnin zemrën time.

Unë isha personi që i qëndrova më pranë gjatë Mundimeve dhe kurrë nuk u ndava prej Tij. Qëndroja afër kryqit dhe njëlloj si çka është më pranë zemrës dhemb më shumë, po ashtu dhimbja e tij ishte më therëse për mua se për të tjerët. Kur më hodhi sytë nga kryqi dhe unë e vështrova, lotët më rrodhën nga sytë si gjaku nga dejet. Kur më pa të pushtuar nga dhimbja, u prek aq shumë saqë dhimbja e plagëve të Veta iu fashit para dhimbjes sime. Pra mund të them me gojën plot se dhimbja e Tij ishte dhimbja ime dhe zemra e Tij zemra ime. Ashtu sikurse Adami dhe Eva e shitën botën për një mollë të vetme, ti mund të thuash se Biri im dhe unë e riblemë botën me një zemër të vetme. Pra, bija ime, sill ndërmend dhimbjen time në vdekjen e tim Bir dhe nuk do ta kesh të vështirë të heqësh dorë nga bota."

[Diella1]

Përgjigja që Zoti i dha një engjëlli që po lutej që nuses t’i jepeshin vuajtje në trup dhe në shpirt; shpirtrat e përsosur vuajnë më shumë.

Libri 1 - KAPITULLI 36

Zoti i tha një engjëlli që po lutej për nusen e Zotit: "Ti je si një ushtar i Tënzot që kurrë nuk e heq helmetën prej lodhjes dhe kurrë nuk i largon sytë nga beteja prej frikës. Ti je i patundshëm si mal, ti digjesh si flakë. Je aq i pastër saqë nuk ka njollë në ty. Ti më lutesh që të kem mëshirë për nusen Time. Edhe pse ti di dhe sheh gjithçka në Mua, thuamë, ndërsa ajo po dëgjon, ç’mëshire kërkon për të. Sepse mëshira është e trefishtë.

Ka mëshirë me të cilën ndëshkohet trupi dhe shpëtohet shpirti, si në rastin e shërbëtorit Tim Jobit që në trup provoi çdo lloj dhimbjeje, por shpirti i shpëtoi. Lloji i dytë i mëshirës është ajo me të cilën trupi dhe shpirti shpëtohen nga ndëshkimi, si në rastin e mbretit që jetonte zhytur në gjithfarë epshesh dhe dhe nuk provoi dhimbje as në trup as në shpirt deri sa ish në botë. Lloji i tretë i mëshirës është ajo me të cilën trupi dhe shpirti ndëshkohen dhe, për pasojë, trupi dhemb dhe zemra pikëllohet, si në rastin e Pjetrit, Palit dhe shenjtërve të tjerë.

Ka tre gjendje për njerëzit në botë. Gjendja e parë është ajo e atyre që bien në mëkat dhe ngrihen përsëri. Ka raste kur Unë lejoj që këta të përjetojnë vuajtje në trup në mënyrë që të mund të shpëtohen. Gjendja e dytë është e atyre që do donin të jetonin përgjithmonë për të mëkatuar gjithnjë. Gjithë dëshira e tyre është e drejtuar nga bota. Nëse herë pas here bëjnë diçka për Mua, e bëjnë me shpresën e begatimit të interesave të tyre të përkohshme. As ndëshkim trupor as shumë dhimbje e brendshme nuk u jepet këtyre njerëzve.

Përkundrazi, ata lejohen t’i plotësojnë dëshirat e tyre sepse do e marrin shpërblimin këtu poshtë deri edhe për gjënë më të vogël që do të kenë bërë për Mua; ndërsa në jetën tjetër i pret ndëshkimi i pafund, duke qenë se dëshirojnë gjithnjë të mëkatojnë. Gjendja e tretë është e atyre që më tepër druhen se mos mëkatojnë kundër Meje dhe fyejnë vullnetin Tim sesa i druhen çdo lloj ndëshkimi. Do ishin gati të duronin përjetësisht tortura të padurueshme sesa ta ndiznin zemërimin Tim me dashje. Tundimi i trupit dhe zemrës u jepet këtyre, si në rastin e Pjetrit, Palit dhe shenjtërve të tjerë, në mënyrë që ata të mund t’i shlyejnë në këtë botë fajet e veta; ndëshkohen ose për një farë kohe, ose për hir të një lavdie më të madhe, apo për t’u bërë shembull për të tjerët. E kam shfaqur këtë mëshirë të trefishtë ndaj tre personave në këtë mbretëri dhe ti i di emrat e tyre.

Tani pra, engjëlli dhe shërbëtori Im, ç’lloj mëshire kërkon për nusen Time?" Dhe ai tha: "Mëshirë për shpirtin dhe trupin, që ajo të mund t’i shlyejë në këtë botë fajet e veta e asnjë mëkat i saji të mos vijë në gjykimin Tënd." Zoti u përgjigj: "U bëftë ashtu siç dëshiron!" Pastaj Ai iu drejtua nuses: "Ti je e Imja dhe Unë do të bëj me Ty ç’më pëlqen. Mos duaj askënd sa më do Mua! Pastroju parreshtur nga mëkati, në çdo kohë, sipas këshillës së atyre tek të cilët të kam besuar. Mos fshih asnjë mëkat! Mos lër asgjë pa shqyrtuar! Asnjë mëkat mos e mbaj për të lehtë dhe të papërfillshëm! Gjithçka që shpërfill do të ta kujtoj dhe gjykoj Unë. Asnjë mëkat i yti nuk do të gjykohet prej Meje nëse do të jetë shlyer në këtë jetë me pendesë. Mëkatet për të cilat nuk është bërë pendesë do të pastrohen ose në Purgator ose nëpërmjet ndonjë gjykimi Tim të fshehtë, nëse nuk janë shlyer këtu në tokë."

[Diella1]

Fjalët e Nënës drejtuar nuses ku përshkruhet madhështia e Birit të saj dhe se si Krishti tani po kryqëzohet më egërsisht nga armiqtë e tij, të Krishterët e këqinj, sesa nga Hebrenjtë dhe se si, për pasojë, këta njerëz do të ndëshkohen më rreptë.

Libri 1 - KAPITULLI 37

Nëna tha: "Im Bir kish tre të mira. E para ishte që askush nuk ka trup më të mirë se të Tijin, pasi Ai kish dy natyra të përsosura, hyjnoren dhe njerëzoren; dhe ish aq i patëmetë sa ashtu sikur nuk mund të gjendet njollë në syrin më të shëndetshëm, po ashtu as edhe një difekt i vetëm nuk gjendej në trupin e Tij. E mira e dytë ishte që Ai kurrë nuk mëkatoi. Ka raste kur fëmijët mbartin mëkatet e prindërve bashkë me të vetat. Ky fëmijë kurrë nuk mëkatoi e megjithatë mbarti mëkatet e të gjithëve. E mira e tretë ishte që ndërsa disa vdesin nga dashuria për Hyjin dhe shpërblimin e tyre më të madh, Ai vdiq nga dashuria për armiqtë njëlloj siç vdiq për mua dhe miqtë e Tij.

Kur armiqtë e kryqëzuan, i bënë katër gjëra. E para, e kurorëzuan me ferra; e dyta, i gozhduan duart dhe këmbët; e treta, i dhanë të pijë uthull; e katërta, i shpuan brinjën. Trishtohem sepse armiqtë që Ai tani ka në botë e kryqëzojnë më egërsisht seç e kryqëzuan Hebrenjtë. Edhe pse ti mund të thuash se Ai tani nuk mund të vuajë dhe vdesë, prapë se prapë ata e kryqëzojnë me mëkatet e tyre. Dikush mund të fyejë dhe dëmtojë një imazh të armikut të vet dhe, edhe pse imazhi nuk e ndjen dëmin që i bëhet, autori duhet paditur dhe ndëshkuar për synimin keqdashës. Po ashtu veset me të cilat kryqëzojnë tim Bir janë, nga ana shpirtërore, më të neveritshme për Të dhe më serioze se veset e atyre që e kryqëzuan fizikisht.

Por ndoshta ti pyet: 'Si e kryqëzojnë?' Ja, fillimisht e vënë në kryqin që kanë përgatitur për Të. Kjo ndodh kur ata nuk i përfillin normat e Krijuesit dhe Zotit të tyre. Pastaj e çnderojnë kur Ai i paralajmëron me anë të shërbëtorëve të Tij që t’i shërbejnë po ata nuk ua vënë veshin dhe bëjnë si t’u teket. Ia gozhdojnë dorën e djathtë duke e mbajtur drejtësinë për padrejtësi, kur thonë: 'Mëkati nuk është aq i rëndë dhe i neveritshëm për Hyjin, pasi thuhet që Hyji nuk ndëshkon askënd përgjithmonë, por kërcënimet e Tij janë vetëm sa për të na trembur. Pse do të na kish shëlbuar nëse do që ne të humbasim?' Ata nuk reflektojnë që edhe për mëkatin më të vogël në të cilin njeriu gjen gëzim, ai meriton dënim të përjetshëm. Duke qenë se Hyji nuk lë pa ndëshkuar as edhe më të voglin mëkat dhe pa shpërblyer as edhe të mirën më të vogël, ata do të marrin ndëshkim të përjetshëm pasi dëshirojnë palëkundshmërisht të mëkatojnë dhe Biri im, që i sheh zemrat e tyre, e llogarit dëshirën si vepër. Pasi ata do ta realizonin dëshirën nëse im Bir do t’ua lejonte.

Ia gozhdojnë dorën e majtë kur e kthejnë virtytin në ves. Duan të vazhdojnë të mëkatojnë deri në fund, duke thënë: 'Nëse në fund themi, qoftë edhe një herë të vetme, "Hyj, ki mëshirë për mua!", mëshira e Hyjit është aq e madhe sa Ai do të na falë.' Nuk është virtyt të duash të mëkatosh pa e shlyer mëkatin, të duash ta marrësh shpërblimin pa u përpjekur për të, përveçse kur ka një farë pendese në zemër, përveçse kur dikush me të vërtetë dëshiron të bëjë kthesë nëse do mundej po të mos e pengonte sëmundja apo diçka tjetër. Ia gozhdojnë këmbët kur gjejnë kënaqësi në mëkat, pa menduar as edhe një herë të vetme për vuajtjet e tim Biri apo pa e falenderuar një herë të vetme nga thellësia e zemrës duke i thënë: 'Hyj, sa shumë ke vuajtur! Lëvduar qofsh për vdekjen Tënde!' Fjalë të tilla kurrë nuk dalin nga buzët e tyre.

E kurorëzojnë me kurorë talljesh kur vënë në lojë shërbëtorët e Tij dhe e quajnë të pakuptimtë t’i shërbejnë Atij. I japin të pijë uthull kur galdojnë dhe krenohen në mëkat. Mendimi se sa serioz është mëkati, kurrë nuk u shkon ndërmend. Ia shpojnë zemrën kur dëshirojnë të qëndrojnë në mëkat. Me të vërtetë po të them, dhe këtë mund t’ua thuash miqve të Mi, se në sytë e tim Biri njerëz të tillë janë më të padrejtë se ata që e dënuan, më të këqinj se armiqtë që e kryqëzuan, më të pafytyrë se ata që e shitën.

Kanë hak një ndëshkim më të madh se të tjerët. Pilati e dinte fort mirë se im Bir nuk kish mëkatuar dhe nuk meritonte të vdiste. Megjithatë, duke qenë se i druhej humbjes së pushtetit të përkohshëm dhe revoltës së hebrenjve, ai, me ngurim, e dënoi tim Bir me vdekje. Nga se duhej të trembeshin këta njerëz nëse do t’i shërbenin Atij? Apo çfarë nderi dhe privilegji do të humbisnin nëse do ta nderonin? Për këtë do të marrin një ndëshkim më të rëndë, duke qenë se janë më të këqinj se Pilati në sytë e tim Biri. Pilati e dënoi nga frika, sipas kërkesës dhe dëshirës së të tjerëve. Kurse këta e dënojnë për interes të tyre dhe pa asnjë frikë, duke e çnderuar me mëkate që po të duan mund t’i shmangin. Por ata as i shmangen mëkateve e as u vjen turp për mëkatet e kryera, sepse nuk u shkon ndërmend se nuk e meritojnë mirësinë e Atij të cilit nuk i shërbejnë. Janë më keq se Juda, pasi Juda, pasi e trathtoi Hyjin, e pranoi që Ai ishte Hyji dhe se ai vetë kish mëkatuar rëndë kundër Tij. Por u dëshpërua dhe e i dha fund ditëve të veta duke përfunduar në ferr sepse mendoi se nuk ishte i denjë të jetonte.

Këta njerëz e pranojnë se mëkatojnë dhe prapë vazhdojnë të mëkatojnë pa u penduar me zemër. Madje duan ta zaptojnë Mbretërinë e Qiellit me dhunë dhe forcë duke menduar se mund ta fitojnë jo me vepra por me një shpresë të kotë – të kotë sepse nuk do t’i jepet askujt që nuk përpiqet për të dhe nuk e mohon vetveten për Hyjin. Ata janë më keq se ata që e kryqëzuan Atë. Kur këta të fundit i panë veprat e mira të tim Biri, si psh ngjalljen e të vdekurve, shërimin e të gërbulurve, ata menduan me vete: 'Ai bën mrekulli të padëgjuara dhe të jashtëzakonshme, duke mposhtur këdo që dëshiron vetëm me një fjalë, i di mendimet tona, bën ç’të dojë. Nëse ia del mbanë, të gjithë do duhet t’i nënshtrohemi pushtetit të Tij dhe të bëhemi vartës të Tij.' Prandaj, në vend që t’i nënshtroheshin, e kryqëzuan nga zilia.

Por po ta kishin ditur se Ai ishte Mbreti i Lavdisë, kurrë nuk do ta kishin kryqëzuar. Nga ana tjetër, këta njerëz i shohin veprat dhe mrekullitë e Tij të mëdha çdo ditë, përfitojnë nga mirësitë e Tij. Dëgjojnë se si duhet t’i shërbejnë dhe t’i afrohen, por mendojnë me vete: 'Do të ishte e rëndë dhe e padurueshme të hiqnim dorë nga të gjitha të mirat e përkohshme, të bënim vullnetin e Tij dhe jo tonin.' Prandaj e përçmojnë vullnetin e Tij duke mos e lënë të sundojë mbi vullnetin e tyre dhe e kryqëzojnë tim Bir me kokëfortësi duke grumbulluar mëkat mbi mëkat. Ata janë më keq se kryqëzuesit e Tij sepse Hebrenjtë vepruan nga zilia dhe ngaqë nuk e dinin që Ai ishte Hyji. Kurse këta e dinë që Ai është Hyji dhe nga ligësia, mendjemadhësia dhe lakmia e kryqëzojnë shpirtërisht më egërsisht se ç’e kryqëzuan të tjerët fizikisht, pasi këta janë shëlbuar kurse të tjerët ende nuk ishin shëlbuar. Prandaj, o nuse, bindju dhe kije frikë tim Bir sepse, edhe pse i mëshirshëm, Ai është i drejtë!"

[Diella1]

Një dialog i këndshëm i Hyjit Atë me Birin. Ati i dha Birit një nuse të re dhe Biri e pranoi atë me gëzim. Dhëndri e mëson nusen, me anë të një shembëlltyre, rreth durimit dhe thjeshtësisë.

Libri 1 - KAPITULLI 38

Ati i tha Birit: "Erdha me dashuri tek Virgjëra dhe e mora trupin Tënd të vërtetë prej saj. Kështu Ti je në Mua dhe Unë në Ty. Ashtu sikurse zjarri dhe nxehtësia nuk ndahen kurrë, ashtu është e pamundur të ndahen natyra jote hyjnore dhe njerëzore." Biri u përgjigj: "Gjithë nderi dhe lavdia të qofshin Ty, o Atë! U bëftë vullneti Yt në Mua dhe i Imi në Ty!" Ati ia ktheu. "Shih, Biri im, po ta besoj këtë nuse të re si dele që duhet udhëhequr dhe ushqyer. Si bari Ti do të marrësh prej saj djath për të ngrënë, qumësht për të pirë dhe lesh për t’u veshur. Kurse ti, o nuse, duhet t’i bindesh.

Ti ke tre detyra: duhet të jesh e durueshme, e bindur dhe e gatshme." Pastaj Biri i tha Atit: "Vullneti Yt vjen me pushtet, pushteti Yt me përvujtëri, përvujtëria Jote me urti, urtia Jote me mëshirë. U bëftë mbi Mua vullneti Yt që është dhe do të jetë gjithmonë pa fillim dhe fund! Do ta mirëpres atë në dashurinë Time, në pushtetin Tënd, nën udhëheqjen e Shpirtit të Shenjtë, duke qenë Ne jo tri Hyjni por një Hyj. Pastaj Biri i tha nuses: "E dëgjove se si Ati të dorëzoi tek Unë si dele. Prandaj duhet të jesh e thjeshtë dhe e durueshme si dele dhe të prodhosh ushqim dhe veshje.

Tre njerëz ka në botë. i pari është krejtësisht lakuriq, i dyti i etur, i treti i uritur. I pari simbolizon besimin e kishës Sime dhe është lakuriq sepse gjithkush skuqet të flasë për besimin dhe urdhërimet e Mia. Dhe nëse dikush flet, ata vihen në lojë dhe i quajnë gënjeshtarë. Fjalët që dalin nga goja Ime duhet ta veshin këtë besim si lesh. Ashtu sikurse leshi rritet në trupin e deles nga nxehtësia, po kështu fjalët e Mia hyjnë në zemër nga nxehtësia e natyrës Sime hyjnore dhe njerëzore. Ato do ta veshin besimin Tim të shenjtë në dëshmi të së vërtetës dhe urtisë dhe do të provojnë se çka tani konsiderohet si e pakuptimtë është e vërtetë.

Për pasojë, njerëzit që deri tani kanë qenë të vakët për ta veshur fenë me vepra dashurie, do të kthehen kur të dëgjojnë fjalët e Mia të dashurisë dhe do të rindizen për të folur me besim dhe për të vepruar me guxim. I dyti simbolizon miqtë e Mi që kanë dëshirë të ethshme ta shohin nderin Tim të përkryer dhe trishtohen kur më shohin të çnderuar. Ëmbëlsia që provojnë nga fjalët e Mia do t’i dehë me dashuri më të madhe për Mua dhe dhe do të ndizen në dashurinë Time dhe së bashku me ta, të tjerë, tani të vdekur, do të ndizen në dashurinë Time kur të dëgjojnë për mëshirën që kam treguar ndaj mëkatarëve. I treti simbolizon ata që me vete mendojnë si vijon: 'Sikur ta njihnim,' thonë ata, ' vullnetin e Hyjit rreth mënyrës se si duhet të jetojmë dhe sikur të na mësonin për mënyrën se si duhet jetuar mirë, me kënaqësi do të bënim ç’të mundnim.'

Këta kanë uri për ta njohur rrugën Time, por nuk ka kush t’i ngopë sepse asnjë nuk u tregon ekzaktësisht se ç’duhet të bëjnë. Edhe nëse u tregohet ç’duhet bërë, askush nuk jeton siç duhet. Prandaj fjalët u duken pa jetë sepse askush nuk jeton sipas tyre. Për këtë arësye Unë vetë do t’u tregoj se ç’duhet të bëjnë dhe do t’i mbush me ëmbëlsinë Time. Gjërat e përkohshme, që duket se i duan të gjithë tani, nuk mund ta mbushin natyrën njerëzore por vetëm sa e yshtin dëshirën për të kërkuar gjithnjë e më tepër. Fjalët e Mia dhe dashuria Ime i ngopin njerëzit dhe i mbushin ngushëllim të bollshëm. Prandaj ti, nusja Ime, që je një prej deleve të Mia, kujdesu që ta ruash durimin dhe bindjen. Ti më përket me të drejtë dhe prandaj duhet të ndjekësh vullnetin Tim. Personi që do të bëjë vullnetin e tjetrit duhet të bëjë tre gjëra: e para, të jetë i një mendjeje me tjetrin; e dyta, të ketë vepra të ngjashme; e treta, të qëndrojë larg armiqve të tjetrit. Kush janë armiqtë e Mi përveç krenarisë dhe mëkatit? Prandaj duhet të qëndrosh larg tyre nëse do të ndjekësh vullnetin Tim."

[Diella1]

Për fenë, shpresën dhe dashurinë që gjendeshin përsosshmërisht tek Krishti kur Ai vdiq dhe që gjenden të mangëta tek ne njerëzit e gjorë.

Libri 1 - KAPITULLI 39

Në vdekje pata tre virtyte. Së pari besimin, kur përkula gjunjtë dhe u luta, duke e ditur se Ati ishte në gjendje të më shpëtonte nga mundimet. Së dyti shpresën, kur këmbëngula me vendosmëri duke thënë: 'Jo vullneti Im.' Së treti, dashurinë, kur thashë: 'U bëftë vullneti Yt!' Vuajta fizikisht nga frika e natyrshme prej dhimbjeve dhe djersë gjaku më rrodhi nga trupi. Kështu që në mënyrë që miqtë e Mi të mos dridhen kur braktisen kur vjen momenti i provës për ta, u tregova personalisht se trupi gjithnjë i druhet dhimbjes.

Por ndoshta ti pyet sesi trupi Im nxorri djersë gjaku. Ja, në po atë mënyrë që gjaku i një të sëmuri thahet dhe konsumohet në damarët e tij, gjaku Im u konsumua për shkak të ankthit të natyrshëm përballë vdekjes. Duke dashur të tregonte mënyrën sesi do të hapej qielli dhe sesi njerëzit mund të hynin në të pas mërgimit, Ati me dashuri më dorëzoi të vuaj në mënyrë që trupi Im të lartësohej pas Mundimeve. Pasi natyra Ime njerëzore nuk mund ta meritonte lavdinë pa vuajtur, pavarësisht se mundesha të hyja në lavdi me natyrën Time hyjnore.

Pse atëherë njerëzit me pak besim, me shpresë të kotë dhe pa dashuri meritonkan të hyjnë në lavdinë Time? Nëse do kishin besim në gëzimin e përjetshëm dhe në ndëshkimin e tmerrshëm, nuk do të dëshironin tjetër veç Meje. Nëse vërtet do të besonin se Unë shoh dhe di gjithçka, se kam pushtet mbi gjithcka dhe se i gjykoj të gjithë, bota do t’u dukej e neveritshme dhe do të kishin frikë të mëkatonin në praninë Time më tepër nga frika prej Meje se sa nga opinioni i njerëzve. Nëse do të kishin shpresë të palëkundur, atëherë gjithë mendimet dhe inteligjenca e tyre do të drejtoheshin drejt Meje. Nëse do ta donin Hyjin, mendja e tyre do të mendonte së paku rreth çka bëra për ta, për përpjekjet për të predikuar, për vuajtjet e shumta, për dashurinë e madhe që pata deri në vdekje – aq shumë dashuri sa desha të vdes më mirë se sa t’i humbisja ata.

Por besimi i tyre është i dobët dhe i paqëndrueshëm dhe rrezikon të shembet shpejt sepse janë gati të besojnë kur nuk tundohen, por e humbasin besimin kur ndeshen me vështirësi. Shpresa e tyre është e kotë sepse shpresojnë që mëkatet do t’u falen pa vuajtur dhe pa u ndëshkuar siç duhet. Kanë besim se do ta marrin falas Mbretërinë e Qiellit. Duan ta marrin mëshirën Time të papërzier me drejtësi. Dashuria e tyre për Mua është e ftohtë sepse kurrë nuk digjen nga dëshira për të më gjetur përveçse kur i detyrojnë provat e jetës.

Si mund të ndizem me dashuri për njerëz që nuk kanë besim të drejtë, as shpresë të palëkundur, as dashuri të zjarrtë për Mua? Për pasojë, kur të më thërrasin dhe thonë 'Hyj, ki mëshirë për mua!' nuk do të meritojnë të dëgjohen apo të hyjnë në lavdinë Time. Meqë nuk duan ta ndjekin Zotin e tyre ne vuajtje, nuk do ta ndjekin as në lavdi. Asnjë ushtar nuk mund t’i pëlqejë zotërisë së vet dhe të fitojë simpatinë e tij pas një gabimi nëse më parë nuk e përul veten për të larguar zemërimin e Tij.

[Diella1]

Tre pyetje që Krijuesi i bën nuses: e para për burrin që shërben dhe gruan që sundon; e dyta për burrin që punon dhe gruan që harxhon; e treta për Zotërinë që shpërfillet dhe shërbëtorin që nderohet.

Libri 1 - KAPITULLI 40

Unë jam Krijuesi dhe Zoti yt. Përgjigjju tre pyetjeve që do të të bëj. Ç’gjendje ka në një shtëpi ku gruaja vishet si zonjë dhe burri si shërbëtor? A është e drejtë kjo? Ajo u përgjigj: "Jo, Zot, nuk është e drejtë." Dhe Zoti tha: "Unë jam Zoti i gjithçkaje dhe Mbreti i engjëjve. E vesha shërbëtorin Tim, domethëne natyrën Time njerëzore, vetëm për dobi dhe nevojë. Nuk kërkova tjetër në botë përveç ushqimit dhe veshjes së paktë. E megjithatë ti, që je nusja Ime, dëshiron të jesh si zonjë, me pasuri dhe ndere. Ç’e mirë vjen prej tyre? Gjithçka është kotësi dhe nga gjithë gjërat duhet hequr dorë. Njerëzimi nuk është krijuar për eksese të tilla por për të patur çka i nevojitet natyrës.

Krenaria e shpiku eksesin dhe tani ai konsiderohet dhe dëshirohet si gjë normale. E dyta, a është e drejtë që burri të punojë nga mëngjesi deri në mbrëmje, kur gruaja shpenzon për një orë gjithçka që ai ka fituar?" Ajo u përgjigj: "Nuk është e drejtë. Përkundrazi, gruaja është e detyruar të jetojë dhe veprojë sipas vullnetit të burrit." Dhe Zoti tha: "Unë veprova si burri që punon nga mëngjesi në darkë. Punova qysh nga vogëlia deri në kohën e Mundimeve duke e treguar rrugën drejt qiellit me predikim dhe duke i zbatuar ato që u predikoja të tjerëve.

Gruaja, domethënë shpirti njerëzor që duhet të jetë si gruaja ime, e harxhon mundimin Tim me jetesë luksoze. Për pasojë, asgjë që kam bërë nuk mund t’i sjellë dobi asaj dhe as Unë nuk gjej ndonjë virtyt tek ajo që të më pëlqejë. E treta, thuamë, a nuk është gabim dhe e padurueshme që zotëria i një shtëpie të përçmohet dhe shërbëtori të nderohet?" Dhe ajo tha: "Po, sigurisht që është." Zoti tha: "Unë jam Zotëria i gjithë gjërave. Shtëpia Ime është bota. Gjithë njerëzit me të drejtë duhet të jenë shërbëtorët e Mi. Por Unë, Zoti, përçmohem tani në botë ndërsa njerëzimi nderohet. Prandaj ti që të kam zgjedhur kujdesu që të bësh vullnetin Tim sepse gjithçka në botë nuk është tjetër veç stërkalë oqeani dhe ëndërr e gënjeshtërt!"

[Diella1]

Fjalët e Krijuesit, në praninë e ushtrisë qiellore dhe të nuses, ku Ai ankohet për pesë vetë që përfaqësojnë papën dhe klerikët, laikët e këqinj, hebrenjtë dhe paganët. Për ndihmën që u jep miqve të Tij që përfaqësojnë gjithë njerëzimin dhe gjykimn e ashpër që i pret armiqtë e Tij.

Libri 1 - KAPITULLI 41

Unë jam Krijuesi i gjithë gjërave. Linda nga Ati përpara se Luciferi të vinte në jetë. Unë jam pandashmërisht në Atin dhe Ati në Mua dhe një Shpirt në të Dy. Prandaj ka vetëm një Zot – jo tre zotër. Unë jam Ai që i premtoi trashëgimi të përjetshme Abrahamit dhe që e nxorri popullin e Vet nga Egjypti me anë të Moisiut. Unë jam Ai që foli me anë të profetëve. Ati më vendosi në krahërorin e Virgjërës pa u ndarë nga Unë, duke mbetur pandashmërisht me Mua, me qëllim që njerëzimi, i cili e kish braktisur Hyjin, të mund të kthehej tek Hyji nëpërmjet dashurisë Sime. Megjithatë, tani, në praninë tënde, o ushtri qiellore, edhe pse ti sheh dhe di gjithçka në Mua, në mënyrë që ta marrë vesh dhe ta mësojë nusja, e cila nuk mund t’i perceptojë gjërat shpirtërore nëpërmjet atyre fizike, Unë bëj të ditur zemërimin Tim para jush për pesë personat këtu të pranishëm, pasi ata ata më fyejnë në shumë mënyra.

Ashtu sikurse dikur në Ligj Unë përfshiva nën emrin Izrael gjithë kombin izraelit, kështu tani me anë të këtyre pesë personave Unë kam parasysh gjithë botën. I pari simbolizon udhëheqësin e kishës dhe priftërinjtë, i dyti laikët e këqinj, i treti hebrenjtë, i katërti paganët, i pesti miqtë e Mi. Përsa të përket ty, o hebre, Unë nuk marr parasysh në ty ata hebrenj që janë fshehurazi të krishterë dhe më shërbejnë me dashuri të sinqertë, fe të drejtë dhe vepra të përsosura në fshehtësi. Dhe në ty, o pagan, Unë nuk marr parasysh ata që, sikur ta dinin se si apo të kishin dikë që t’i mësonte, do të ishin të gatshëm të ecnin në udhën e urdhëresave të Mia; ata përpiqen të vënë në zbatim aq sa dinë dhe aq sa janë në gjendje të bëjnë.

Ata në asnjë mënyrë nuk do të gjykohen me ju. Tani po deklaroj zemërimin që ti më shkakton, o udhëheqësi i kishës Sime, ti që je ulur në karrigen Time. Unë ia dhashë këtë karrige Pjetrit dhe pasardhësve të tij që të uleshin me dinjitet dhe autoritet të trefishtë: e para, për të patur pushtetin e lidhjes dhe zgjidhjes së mëkateve të njerëzve; e dyta, për të qenë të hapur për pendestarët; e treta, për t’ua mbyllur qiellin të mallkuarve dhe atyre që më tallin. Por ti që duhet t’i falësh shpirtrat dhe t’i sjellësh tek Unë, në të vërtetë je vrasësh shpirtrash.

Unë e vura Pjetrin si bari dhe shërbëtor të deleve të Mia. Por t’i i shpërndan dhe i plagos; ti je më keq se Luciferi. Ai ishte ziliqar dhe dëshironte të më vriste për të sunduar në vendin Tim. Por ti je më keq se ai sepse jo vetëm më vret duke më ndarë prej teje me veprat e tua të këqija, por edhe vret shpirtra me shembullin tënd të keq. Unë i shëlbova shpirtrat me gjakun Tim dhe t’i besova ty si një miku besnik. Por ti ia dorëzon armikut nga i cili i çlirova. Ti je më i padrejtë se Pilati. Ai vetëm sa më dënoi me vdekje. Por ti jo vetëm që më dënon sikur t’isha zotëria i pavlerë i asgjëje, por edhe dënon shpirtrat e të zgjedhurve të Mi dhe liron fajtorët. Ti je më i pamëshirshëm se Juda. Ai vetëm sa më shiti. Por ti jo vetëm që më shet Mua, por shet edhe shpirtrat e të zgjedhurve të Mi për interesat e tua të ulta dhe fame boshe. Ti je më i neveritshëm se hebrenjtë. Ata vetëm sa kryqëzuan trupin Tim. Por ti kryqëzon dhe ndëshkon shpirtrat e të zgjedhurve të Mi të cilët ligësia dhe paudhësitë e tua i plagosin më rëndë se çdo shpatë.

Dhe kështu, duke qenë se ti je si Luciferi, më i padrejtë se Pilati, më i pamëshirshëm se Juda dhe më i neveritshëm se hebrenjtë, Unë kam të drejtë që zemërohem. Zoti i tha personit të dytë, domethënë laikëve: "Unë i krijova gjithë gjërat për ty. Ti më dhe pëlqimin tënd dhe Unë të dhashë Timin. Ti më premtove besim duke u betuar se do të më shërbeje. Por tani ti je larguar prej Meje si dikush që nuk e njeh Hyjin. Ti i mban fjalët e Mia për gënjështra, veprat e Mia për gjëra të pakuptimta. Ti thua se vullneti Im dhe urdhëresat e Mia janë shumë të rënda. Ti nuk e ke ruajtur besimin që premtove. Ti e ke shkelur betimin dhe e ke braktisur emrin Tim. Ti je ndarë nga shoqëria e shenjtërve të Mi dhe je bashkuar me shoqërinë e djajve duke u bërë ortaku i tyre. Ti mendon se askush përveç teje nuk meriton lavd dhe nder.

Ty të duket e vështirë gjithçka që ka të bëjë me Mua dhe që duhet të bësh për Mua, kurse gjërat që të pëlqejnë të duken të lehta për t’u bërë. Prandaj kam të drejtë që zemërohem me ty sepse ti e ke shkelur besimin që më premtove në pagëzim dhe më pas. Sikur të mos mjaftonte, ti e mban për shtirje dashurinë që kam treguar me fjalë dhe vepra. Ti thua se Unë isha i marrë që vuajta." Ai i tha personit të tretë: "Unë e nisa historinë e dashurisë me ty. Të zgjodha si popullin Tim, të nxorra nga skllavëria, të dhashë Ligjin Tim, të solla në tokën që i pata premtuar etërve të tu dhe të dërgova profetë për të të ngushëlluar. Pastaj zgjodha një virgjër nga ty dhe mora natyrë njerëzore prej saj. Jam zemëruar me ty sepse ti ende nuk pranon të besosh në Mua por thua: 'Krishti ende nuk ka ardhur, por ka për të ardhur.'"

Zoti i tha personit të katërt, domethënë paganit: "Unë të krijova dhe të shëlbova që të bëheshe i Krishterë. Të bëra çdo të mirë. Por ti i përngjan një njeriu që nuk është në vete sepse nuk di çfarë bën. Ti i përngjan një të verbëri sepse nuk di nga shkon. Ti adhuron krijesën në vend të Krijuesit, të rremen në vend të së vërtetës. Ti përkulesh para gjërave që janë poshtë teje. Prandaj zemërohem me ty." Ai i tha të pestit: "Afrohu, mik!" Dhe iu drejtua ushtrisë qiellore drejtpërsërdrejti: "Miq të dashur, miku im këtu përfaqëson shumë miq. Ai është si një njeri i rrethuar nga të ligjtë e që mbahet peng. Kur thotë të vërtetën, i gjuajnë me gurë në gojë. Kur bën ndonjë vepër të mirë, i ngulin një heshtë në gjoks. Medet, ju miq dhe shenjtër të Mi, si mund t’i duroj njerëz të tillë dhe sa kohë do ta lejoj këtë përbuzje?"

Shën Gjon Pagëzori u përgjigj: "Ti je si një pasqyrë e panjollë. Ne shohim dhe dimë gjithçka në Ty si në një pasqyrë, pa patur nevojë për fjalë. Ti je ëmbëlsia e pashoqe ku ne shijojmë çdo gjë të mirë. Ti je si më e mprehta shpatë dhe gjykatës i drejtë." Zoti iu përgjigj: "Miku im, çfarë the është e vërtetë. Të zgjedhurit e Mi shohin çdo mirësi dhe drejtësi në Mua. Edhe shpirtrat e këqinj i shohin këto, edhe pse jo në dritë por në ndërgjegjen e tyre. Ashtu si një i burgosur që më parë i ka lexuar letrat e veta dhe ende i mban mend ato edhe kur është në errësirë, po ashtu edhe djajtë pavarësisht se nuk e shohin drejtësinë Time në dritën e qartësisë Sime, prapë se prapë e njohin dhe shohin atë në ndërgjegjen e tyre. Unë jam si shpatë që pret më dysh. I jap çdonjërit atë që meriton." Pastaj Zoti shtoi, duke iu drejtuar te Bekuarit Pjetër: "Ti je themeluesi i besimit dhe i kishës Sime. Ndërsa ushtria Ime po dëgjon, jep dënimin për këta pesë persona!"

Pjetri u përgjigj: "Lavd dhe nder Ty, o Zot, për dashurinë që ke treguar për tokën tënde! Të bekoftë gjithë ushtria Jote pasi ti na bën të shohim dhe dimë në Ty gjithë gjërat që kanë qenë dhe do të jenë! Ne shohim dhe dimë gjithçka në Ty. Është vërtet e drejtë që personi i parë, ai që është ulur në karrigen Tënde dhe bën veprat e Luciferit, ta dorëzoje me turp karrigen ku guxoi të ulet dhe të dënohet si Luciferi. Gjykimi për të dytin është se ai që ka braktisur besimin tënd meriton të zhytet në ferr kokëposhtë pasi të përçmoi Ty që duhej të ishe kreu i tij dhe deshi vetveten. Gjykimi i të tretit është që ai nuk meriton ta shohë fytyrën Tënde dhe duhet ndëshkuar për ligësinë dhe lakminë e tij, pasi të pafetë nuk meritojnë të të shohin.

Gjykimi për të katërtin është që ai meriton të kyçet në errësirë si një njeri që nuk është në vete." Kur Zoti e dëgjoi këtë, Ai u përgjigj: "Betohem për Hyjin Atë, zërin e të cilit Gjon Pagëzori e dëgjoi në lumin Jordan, betohem për trupin që Gjoni pagëzoi, pa dhe preku në lumin Jordan, betohem për Shpirtin që u shfaq në formë pëllumbi në lumin Jordan se do të zbatoj drejtësinë ndaj këtyre të pestëve."

Pastaj Zoti foli prapë duke i thënë të parit prej të pestëve: "Shpata e rreptësisë Sime do të ngulet në trupin tënd duke të hyrë nga maja e kokës dhe duke u zhytur aq thellë dhe fort saqë nuk do mund të nxirret dot më kurrë. Karrigia jote do të plandoset si gur i rëndë dhe nuk do të pushojë së rëni derisa të bjerë në pjesën më të ulët të humnerës. Gishtat e tu, pra këshilltarët e tu, do të digjen në zjarr të pashuar prej squfuri. Krahët e tu, domethënë mëkëmbësit e tu, që duhet të ishin përpjekur për të mirën e shpirtrave, por që në të vërtetë u përpoqën për përfitime dhe ndere tokësore, do të gjykohen me dënimin për të cilin flet Davidi: 'Fëmijët e tij mbetshin jetimë, gruaja e tij e ve dhe të huajt e marrshin pronën e tij.' Çdo të thotë ‘gruaja e tij’ përveçse që shpirti lihet jashtë jashtë lavdisë qiellore dhe që Hyji e lë të ve? Fëmijët e tij,' domethënë virtytet që dukej se zotëronin dhe populli im i thjeshtë, ata që u vendosën nën ta, do të ndahen prej tyre. Pozita dhe pronat e tyre do t’u mbesin të tjerëve dhe ata do të trashëgojnë turp të përjetshëm në vend të pozitës së privilegjuar.

Do të zhyten në llumin e ferrit dhe kurrë nuk do të dalin prej aty. Prandaj ashtu si në këtë botë ata u ngritën mbi të tjerët me ndere dhe krenari, po ashtu në ferr do të zhyten më thellë se të tjerët e do të jetë e pamundur të dalin prej aty. Gjymtyrët e tyre, domethënë priftërinjë që u serviloseshin dhe i imitonin, do të ndahen prej tyre dhe do të veçohen si një mur që kur shembet nuk i mbetet gur pasi llaçi nuk ngjit më.

Nuk do të ketë mëshirë për ta sepse dashuria Ime nuk do t’i ngrohë kurrë dhe as do t’i pranoj në qiell. Përkundrazi, të zhveshur nga çdo e mirë, ata do të mundohen pafundësisht së bashku me udhëheqësit e tyre. Të dytit i them: Meqë nuk do ta mbash besimin që më premtove dhe nuk më do, do të të dërgoj një kafshë nga përroi i rrëmbyeshëm dhe do të të përpijë. Dhe ashtu si një përrua shkon tatëpjetë, ashtu kafsha do të të zbresë ty në pjesët më të ulta të ferrit. Ashtu siç është e pamundur të shkohet kundër rrymës së një përroi të rrëmbyeshëm, po ashtu ti do ta kesh të vështirë të dalësh nga ferri.

I them të tretit: Meqenëse ti, o hebre, nuk do të besosh se Unë kam ardhur, kur të vij për gjykimin e dytë, ti nuk do të më shohësh në lavdinë Time por në ndërgjegjen tënde dhe do të shohësh se gjithçka që pata thënë ishte e vërtetë. Atëhere s’do të të mbetet tjetër veç të marrësh dënimin e merituar. I them të katërtit: Meqenëse nuk merakosesh të besosh e as do t’ia dish, errësira do të jetë drita jote dhe zemra jote do të ndriçohet për të kuptuar se gjykimet e Mia janë të drejta e megjithatë ti nuk do të dalësh në dritë. I them të pestit: Unë do të bëj tre gjëra për ty. E para, do të të mbush me dashurinë Time. E dyta, do ta bëj gojën tënde më të fortë dhe të qëndrueshme se çdo gur, kështu që gurët që do të të hedhin do kthehen mbrapsht.

E treta, do të të armatos me armët e Mia që asnjë heshtë të mos të të shpojë dot dhe çdo gjë do të zhbihet para teje si dylli pranë zjarrit. Pra bëhu i fortë dhe qëndro si burrë! Si ushtar në luftë që pret ndihmën e të zotit dhe lufton deri në pikën e fundit, po ashtu edhe ti qëndro i fortë dhe lufto! Zoti, Hyji yt, të Cilit askush nuk mund t’i bëjë ballë, do të të ndihmojë. Dhe duke qenë se miqtë e Mi janë të paktë, do t’u jap nder dhe do t’I shtoj në numër. Vështroni, miqtë e mi, ju që i shihni dhe i kuptoni këto gjëra në Mua, kjo është gjendja e tyre para Meje. Fjalët që sapo thashë do të realizohen. Këta persona kurrë nuk do të hyjnë në mbretërinë Time, për sa kohë jam Unë mbret, nëse nuk bëjnë kthesë. Pasi qielli nuk do t’i jepet askujt përveç atyre që përvujtërohen dhe bëjnë pendesë." Pastaj gjithë ushtria u përgjigj: "Lavd të qoftë Ty, Zot Hyj, që je pa fillim dhe fund!"

[Diella1]

Fjalët e Virgjërës për t’i mësuar nuses si ta dojë Birin e saj mbi gjithçka dhe për virtytet dhe hiret që ka Virgjëra e lavdishme.

Libri 1 - KAPITULLI 42

Nëna foli: "Unë pata tre virtyte me të cilat i pëlqeva tim Biri. Pata aq shumë përvujtëri saqë asnjë krijesë, as engjëll apo njeri, nuk ish më e përvuajtur se unë. E dyta, unë kisha bindje me anë të së cilës u përpoqa t’i bindesha tim Biri në gjithçka. E treta, pata dashuri të pashoqe. Për këtë arësye im Bir më ka dhënë nderim të trefishtë. Së pari, m’u dha nder më tepër se engjëjve dhe njerëzve saqë, edhe pse Hyji është burimi dhe Krijuesi i gjthçkaje, nuk ka virtyt në Të që nuk shkëlqen në mua. Por unë jam një krijesë së cilës Ai i ka falur hirin më të madh në krahasim me të tjerët.

Së dyti, në sajë të bindjes unë fitova aq pushtet sa nuk ka mëkatar, sado i njollosur të jetë, që nuk do të fitojë faljen nëse më drejtohet mua me njetin për të bërë kthesë dhe me zemër të penduar. Së treti, në sajë të dashurisë, Hyji është afruar aq shumë tek unë saqë kushdo që sheh Hyjin më sheh mua dhe kushdo që më sheh mua mund të shohë natyrën hyjnore dhe njerëzore në mua dhe mua në Hyjin si në një pasqyrë. Pasi kushdo që sheh Hyjin sheh tre persona në Të dhe kushdo që më sheh mua sheh, si të thuash, tre persona. Pasi Hyji më ka shtrënguar fort pas vetes me shpirt dhe trup dhe më ka mbushur me çdo virtyt, kështu që nuk ka virtyt në Hyjin që nuk shkëlqen në mua edhe pse Hyji është Ati dhe dhuruesi i të gjitha virtyteve. Ashtu sikurse në dy trupa të bashkuar -njëri merr çfarëdo që merr edhe tjetri- kështu Hyji ka bërë me mua. Nuk ka ëmbëlsi që nuk ekziston në mua.

Ndodh njëlloj si me një njeri që ka një arrë dhe e ndan me dikë tjetër. Shpirti dhe trupi im janë më të pastër se dielli dhe më të qartë se çdo pasqyrë. Kështu që ashtu si tre vetë nëse dalin para pasqyrës shihen në të, po ashtu Ati, Biri dhe Shpirti Shenjt mund të shihen në pastërtinë time. Dikur unë pata në krahëror tim Bir së bashku me natyrën e Tij hyjnore. Tani Ai mund të shihet në mua me natyrën hyjnore dhe atë njerëzore si në një pasqyrë, pasi unë jam ngritur në lavdinë qiellore. Pra, nusja e tim Biri, përpiqu të imitosh përvujtërinë time e mos duaj tjetër veç tim Biri!"

[Diella1]

Fjalët e Birit drejtuar nuses ku tregon sesi njerëzit kalojnë nga një e mirë e vogël në përsosmëri dhe zhyten nga një e keqe e vogël në ndëshkimin më të madh.

Libri 1 - KAPITULLI 43

Biri tha: "Ndodh që një e mirë e madhe vjen nga një e mirë e vogël. Hurma ka erë të mrekullueshme dhe fruti i saj ka një bërthamë. Nëse kjo bërthamë mbillet në tokë pjellore, ajo çel, lulëzon dhe rritet e bëhet pemë e lartë. Por nëse mbillet në tokë djerrë, ajo thahet. Toka që dëfren në mëkat është krejtësisht shterpë nga të mirat. Nëse në të mbillet fara e virtytit, ajo nuk çel. Pjellore është toka e mendjes që e pranon mëkatin dhe i vjen keq që ka mëkatuar. Nëse mbillet bërthama e hurmës, domethënë nëse sillet ndërmend gjykimi Im i rreptë dhe pushteti Im, ajo lëshon tre rrënjë në mendje. Rrënja e parë është të kuptuarit se njeriu nuk mund të bëjë asgjë pa ndihmën Time.

Kjo e bën të hapë gojën për të m’u lutur. Rrënja e dytë është dhënia e lëmoshave për hir të emrit Tim. Rrënja e tretë është largimi nga çështjet personale për të më shërbyer Mua. Ai fillon pastaj të praktikojë abstinencën, agjërimin dhe vetëmohimin: këto përbëjnë trungun e pemës. Më pas, degët e dashurisë rriten ndërkohë që ai i prin drejt së mirës kujtdo që mundet. Pastaj fruti rritet ndërsa ai i mëson të tjerët aq sa di dhe me devotshmëri përpiqet të gjejë mënyra për të më dhënë lavdi më të madhe.

Ky lloj fruti më pëlqen shumë. Në këtë mënyrë, nga një fillesë e vogël njeriu arrin në përsosmëri. Ashtu sikurse fara lëshon rrënjë fillimisht me anë të një devotshmërie të vockël, ashtu trupi rritet me anë të abstinencës, degët shtohen me anë të dashurisë, trupi shëndoshet me anë të predikimit. Në po të njëjtën mënyrë, një person zhytet gjithnjë e më thellë nga një e keqe e vogël deri në dënimin dhe ndëshkimin më të madh. A e di cili është dëmi më i madh për gjërat që mbillen dhe rriten? Sigurisht është rasti kur i vogli që do të lindë nuk lind dot dhe vdes në barkun e nënës. Vuan dhe vdes edhe nëna dhe babai e merr dhe e varros që të kalbet në varr bashkë me fëmijën.

Shpirti i pamoralshëm është si gruaja e djallit dhe ndjek vullnetin e tij në gjithçka. Shpirti ngjiz një fëmijë me djallin kur i pëlqen mëkati dhe gjen kënaqësi në të. Ashtu sikurse nëna ngjiz dhe jep fryt nga një farë e vogël, po ashtu shpirti i lind fryte djallit kur gjen kënaqësi në mëkat. Ndërsa mëkatet ndjekin njëri tjetrin dhe rriten, fuqia dhe gjymtyrët e trupit zhvillohen. Nëna fryhet nga shtimi i mëkateve. Ajo dëshiron të lindë por nuk mundet sepse e ka konsumuar natyrën e saj në mëkat dhe jeta i mërzitet. Do të donte të mëkatonte por nuk mundet dhe Hyji nuk ia lejon.

Pastaj, nga pamundësia për të bërë vullnetit e vet, fuqia dhe gëzimi për të jetuar e braktisin. I plasin ujrat (barku) kur nuk shpreson se mund të bëjë ndonjë të mirë. Dhe vdes kur blasfemon dhe fajëson drejtësinë e Hyjit. Atëherë i ati, djalli, e çon në varrin e ferrit ku varroset përgjithmonë me kalbësirën e mëkatit të vet dhe fëmijën e kënaqësisë së shthurur. Pra, siç e sheh, nga fillesa të vogla mëkati rritet e bëhet mallkim."

[Diella1]

Fjalët e Krijuesit drejtuar nuses për ata që tani e përçmojnë dhe fyejnë sepse nuk i kushtojnë vëmendje dashurisë së Tij që i paralajmëroi me anë të profetëve dhe vuajti për hir të tyre. Ata nuk duan t’ia dinë për zemërimin dhe rreptësinë Tij ndaj kokëfortëve.

Libri 1 - KAPITULLI 44

Unë jam Krijuesi dhe Zoti i gjithçkaje. Unë e bëra botën dhe ajo largohet prej Meje. Dëgjoj në botë një gumëzhitje si të një blete që mbledh mjalt në tokë. Kur bleta fluturon dhe nis të ulet, ajo nxjerr një si tingull gumëzhues. Një gumëzhimë të tillë dëgjoj tani në botë tek thotë: 'Nuk dua t’ia di ç’do bëhet pas kësaj jete.' Tani të gjithë bërtasin: 'Nuk dua t’ia di!' E vërteta është që njerëzit nuk e sjellin ndërmend se nga dashuria për ta dërgova profetët që t’i paralajmërojnë, predikova dhe vuajta. Nuk e sjellin ndërmend zemërimin Tim që e ndëshkon të ligun dhe të pabindurin. Ata e e kanë të qartë se janë të vdekshëm e as nuk e dinë se kur do të vdesin, e prapë se prapë nuk u bëhet vonë.

Ata shohin dhe dëgjojnë për ndëshkimin që i dhashë Faraonit dhe Sodomës për shkak të mëkatit dhe se si u tregova vendin shumë mbretërve dhe princave me shpatë dhe ndëshkime të tjera. Por ata sillen sikur të ishin të verbër e të mos shihnin. Si bletë fluturojnë ku t’u teket. Fluturojnë sikur kërcejnë atëherë kur e lartësojnë vetveten me krenari, por shumë shpejt bëjnë rikoshetë dhe fundosen prapë në epshe dhe grykësi. Mbledhin mjalt për vete duke u cfilitur dhe përpjekur për nevojat trupore dhe jo shpirtërore, për lavdi tokësore dhe jo të përjetshme. I shndërrojnë në dënim të përjetshëm gjërat e e përkohshme që nuk u sjellin dobi. Prandaj, për hir të lutjeve të Nënës Sime, do t’u flas qartë këtyre bletëve, nga të cilat janë ndarë miqtë e Mi që janë në botë vetëm me trup, për t’u shpallur mëshirën. Nëse dëgjojnë, ata do të shpëtohen.