Rrefimet e Shen Brixhides se Suedise

[Diella1]

Fjalët e Krijuesit drejtuar nuses rreth faktit se si drejtësia e Tij i lë të këqinjtë në jetë për një arësye të trefishtë dhe se si mëshira e Tij i kursen ata për një arësye të trefishtë.

Libri 1 - KAPITULLI 25

Unë jam Krijuesi i qiellit dhe tokës. Ti po vrisje mëndjen, nusja ime, pse Unë jam kaq i durueshëm me të ligët. Kjo vjen ngaqë jam i mëshirshëm. Drejtësia ime bën durim me ta për një arësye të trefishtë dhe për një arësye të trefishtë mëshira ime i kursen ata. Së pari, drejtësia ime bën durim në mënyrë që koha e tyre të plotësohet krejtësisht. Po të pyesje një mbret për ç’arësye nuk i ekzekuton të burgosurit, ai do të përgjigjej: ‘Sepse ende nuk i ka ardhur koha seancës së përgjithshme të gjyqit ku ata të dëgjohen dhe dëgjuesit të nxjerrin mësim.’ Po kështu Unë u lëshoj pe të këqinjve derisa t’u vijë koha dhe ligësinë e tyre ta marrin vesh edhe të tjerët.

A nuk e parathashë refuzimin e Saulit shumë përpara se kjo gjë t’i bëhej e ditur njerëzve? E tolerova për një kohë të gjatë në mënyrë që ligësia e tij të mund të merrej vesh nga të tjerët. Arësyeja e dytë është se të ligët bëjnë disa vepra të mira për të cilat duhen shpërblyer deri në pikën e fundit. Në këtë mënyrë as edhe më e vogla e mirë që kanë bërë për Mua nuk do të mbesë pa u shpërblyer dhe ata do të marrin shpërblimin që u takon këtu në tokë. Në rradhë të tretë, kjo bëhet për të nxjerrë në pah durimin e Hyjit. Kjo ishte arsyeja pse Unë I lëshova pe Pilatit, Herodit dhe Judës, edhe pse në fund ata do të përfundonin në ferr. Dhe nëse dikush pyet pse Unë e toleroj këtë apo atë person, le të sjellë ndërmend Judën dhe Pilatin.

Mëshira ime e kursen të ligun po ashtu për një arësye të trefishtë. Së pari, për shkak të dashurisë sime të pakufi, duke qenë se ndëshkimi i përjetshëm është i gjatë. Për këtë arësye, për shkak të dashurisë sime të madhe, Unë u lëshoj pe deri në çastin e fundit në mënyrë që ndëshkimi i tyre shtyhet në kohë. Në rradhë të dytë, u lëshoj pe që t’i jap mundësi natyrës së tyre të mplaket nga veset. Duke qenë se natyra njerëzore mplaket nga mëkati, ata nuk e përjetojnë vdekjen e përkohshme me aq dhimbje sa do ta përjetonin nëse do kishin konstrukt prej të riu . Konstrukti i një të riu pëson një vdekje më të ngadaltë dhe të mundimshme. Në rradhë të tretë, kjo ndodh për përmirësimin e të mirëve dhe kthimin e disa prej të ligëve. Kur njerëz të mirë dhe të drejtë torturohen nga të ligët, kjo shkon për dobi të të mirëve dhe të drejtëve pasi i shtyn të mos mëkatojnë dhe të fitojnë merita më të mëdha.

Në të njëjtën mënyrë, të këqinjtë ndonjëherë kanë ndikim të mirë tek disa të këqinj të tjerë. Kur këta të fundit reflektojnë mbi fatin dhe ligësinë e të parëve, mendojnë me vete dhe thonë: ‘Ç’e mirë na vjen nëse bëjmë si ta?’ Dhe: ‘Meqë Zoti është kaq i durueshëm, është më mirë të pendohemi.’ Në këtë mënyrë ata ka raste kur kthehen tek Unë, sepse ngurojnë të bëjnë çka bëjnë të tjerët dhe, përveç kësaj, ndërgjegja u thotë se nuk duhet të bëjnë gjëra të tilla. Thuhet se nëse dikë e pickon akrepi, ai mund të shpëtojë duke u lyer me lëngun ku një zvarranik tjetër ka vdekur. Po kështu, ka raste kur një të keq që ka parë dikë tjetër të mëkatojë, ta pickojë brejtja e ndërgjegjes dhe të shërohet nga ligësia dhe vetëkënaqësia.

[Diella1]

Lëvdatat e ushtrisë qiellore për Hyjin; si do të kishin lindur fëmijët nëse prindërit tanë të parë nuk do të kishin mëkatuar; si Hyji bëri mrekulli para popullit nëpërmjet Moisiut dhe më vonë duke u bërë Ai vetë njeri; për degjenerimin e martesës trupore në këtë epokë dhe kushtet e martesës shpirtërore.

Libri 1 - KAPITULLI 26

Ushtria qiellore u shfaq tek qëndronte para Hyjit. E tërë ushtria tha: ‘Lavdi dhe nder Ty, Zot Hyj, Ti që je dhe ke qenë gjithmonë! Ne jemi shërbëtorët e Tu dhe të lëvdojmë dhe nderojmë për një arësye të trefishtë. Së pari, sepse na krijove që të jetojmë të lumtur me Ty dhe na dhe dritë të papërshkrueshme ku të gëzonim përgjithmonë. Së dyti, sepse Ti, në mirësinë dhe qëndrueshmërinë Tënde, ke krijuar dhe mban në ekzistencë gjithçka dhe gjithçka gjen gëzim në Ty dhe banon në fjalën Tënde. Së treti, sepse Ti krijove njerëzit dhe more natyrë njerëzore nga dashuria për ta. Ne galdojmë së tepërmi për këto dhe për Nënën tënde tejet të perëndishme që u gjet e denjë të të mbartë Ty që nuk të mbartin e të nxënë dot as qiejt.

Prandaj, në emër të të gjithë engjëjve që Ti i ke lartësuar aq shumë, qofsh lëvduar dhe bekuar mbi gjithçka! Përjetësia dhe qëndrueshmëria Jote e amshuar qofshin mbi gjithçka që është dhe qëndron. Dashuria jote qëndroftë me racën njerëzore që Ti ke krijuar! Vetëm Ti, o Zot, duhesh pasur frikë për fuqinë Tënde të madhe, vetëm Ti duhesh dëshiruar për dashurinë tënde të madhe. Ti vetëm je për t’u dashur për qëndrueshmërinë Tënde. Qofsh lëvduar pafund, parreshtur, në jetë të jetëve. Amen!”

Zoti u përgjigj: “Ju denjësisht më nderoni për gjithë krijimin. Por, thomëni, pse më lëvdoni për racën njerëzore që e ka ndezur zemërimin Tim më tepër se gjithë krijesat? I bëra superiorë mbi krijesat e ulta. Për asnjë krijesë nuk vuajta aq poshtërime sa për njerëzit dhe shëlbimi i asnjë krijese nuk më ka kushtuar aq shtrenjtë. Cila krijesë, përveç njeriut, nuk i përmbahet ligjit natyror? Ai më shkakton telashe më tepër se të tjërët. Njëlloj siç ju krijova juve për të më lëvduar dhe për të më dhënë lavdi, po ashtu bëra Adamin që të më lëvdonte. I dhashë trup për të qenë tempull shpirtëror dhe vendosa në të shpirtin të bukur si engjëll, pasi shpirti njerëzor ka cilësi dhe fuqi engjëllore.

Në atë tempull, Unë, Hyji dhe Krijuesi i tij, isha shoku i tretë. Ai u bë për të gjetur gëzim tek Unë. Pastaj i bëra një tempull të ngjashëm nga brinja e vet. Tani, ti nusja ime, për hir të së cilës po thuhen gjithë këto, mund të pyesësh: ‘Si do të lindnin fëmijë ata nëse nuk do të kishin mëkatuar?’ Po ta tregoj: ‘Gjaku i dashurisë do ta kish mbjellur farën e vet në trupin e gruas pa asnjë epsh të turpshëm, prej dashurisë hyjnore, afeksionit të ndërsjellë dhe bashkimit trupor ku të dy do të ishin ndezur flakë për njëri-tjetrin dhe gruaja do të ngjizte. Pasi fëmija të ish ngjizur pa mëkat apo kënaqësi epshore, Unë do të kisha futur një shpirt në të dhe gruaja do ta mbante dhe lindte fëmijën pa dhimbje.

Fëmija do të kish lindur i përkryer si Adami. Por ai e shpërfilli këtë privilegj dhe iu bind djallit sepse dëshiroi lavdi më të madhe seç i pata dhënë. Pas aktit të padëgjesës, u erdhi engjëlli im dhe ata patën turp nga lakuriqësia e tyre. Taman në atë çast përjetuan orekset trupore dhe nisëm të vuanin nga uria dhe etja. Më humbën edhe Mua. Më parë, kur isha me ta, ata nuk ndjenin uri, epsh apo turp dhe vetëm Unë isha gjithë e mira, kënaqësia dhe galdimi i tyre i përsosur. Ndërsa djalli u ngazëllye nga mëkatimi i tyre, Unë u preka nga keqardhja dhe nuk u ktheva shpinën, por u shfaqa mëshirë të trefishtë. E vesha lakuriqësinë e tyre dhe u dhashë bukë nga toka. Në përgjigje të lakmisë që djalli kish mbjellë në ta pas aktit të padëgjesës, Unë, me fuqinë Time hyjnore, futa shpirtra në farën e tyre.

E ktheva në të mirë të tyre gjithçka që djalli u kish sugjeruar. Pastaj u mësova se si të jetonin dhe të më adhuronin. I lejova të kenë marrëdhënie të ligjshme. I pata lejuar dhe udhëzuar qysh më parë, por u kishte hyrë frika dhe nuk guxonin të bashkoheshin. Po kështu, kur Abeli u vra dhe ishin në zi dhe përkore për një kohë të gjatë, më erdhi keq dhe i ngushëllova. Pasi u bëra të ditur vullnetin Tim, ata filluan përsëri të kenë marrëdhënie dhe të lindin fëmijë. U premtova se Unë, Krijuesi i tyre, do të lindja nga pasardhësit e tyre. Pasi ligësia e fëmijëve të Adamit u shtua, u tregova vendin mëkatarëve, por I mëshirova të zgjedhurt e mi. Me këta isha i kënaqur, i mbrojta dhe i ndihmova sepse i mbanin urdhërimet e Mia dhe besonin në premtimet e Mia. Kur koha e mëshirës u afrua, nëpërmjet Mojsiut bëra të dukshme veprat e Mia të mëdha dhe e shpëtova popullin Tim sipas premtimit. I ushqeva me manë dhe ecja para tyre në një shtyllë reje dhe zjarri.

U dhashë Ligjin Tim, u zbulova të fshehtat e Mia dhe të ardhmen me anë të profetëve. Pas kësaj, Unë, Krijuesi i gjithçkaje, zgjodha për vete një virgjër të lindur nga burrë e grua. Prej saj mora trup njerëzor dhe desha të lind pa marrëdhënie martesore apo mëkat. Ashtu sikurse fëmijët do të kishin lindur në Parajsë nëpërmjet misterit të dashurisë hyjnore dhe të prindërve të tyre, pa asnjë epsh të turpshëm, po ashtu hyjnia Ime mori natyrë njerëzore nga një vajzë virgjër pa marrëdhënie seksuale dhe pa e dëmtuar virgjërinë e saj. Duke u mishëruar, Hyj i vërtetë dhe njeri i vërtetë, Unë përmbusha Ligjin dhe gjithë Shkrimet, taman siç ishte profetizuar më parë. Dhe bëra një Ligj të Ri, pasi i Vjetri kish qenë i rreptë dhe i vështirë për t’u zbatuar dhe nuk ish tjetër veçse figurë e asaj çka do ndodhte në të ardhmen. Ligji i Vjetër i lejonte burrit të merrte disa gra në mënyrë që brezat e ardhshëm të mos mbeteshin pa fëmijë e t’u duhej të martoheshin me paganë. Ligji Im i Ri e lejon burrin të ketë vetëm një grua dhe për sa kohë ajo është gjallë e ndalon të marrë grua tjetër. Ata që nga dashuria dhe frika hyjnore kryejnë marrëdhënie për të bërë fëmijë, janë tempull shpirtëror ku më pëlqen të banoj si shok i tretë.

Por njerëzit e kësaj epoke bashkohen në martesë për shtatë arësye. E para, për fytyrën e bukur; e dyta, për pasurinë; e treta, për kënaqësinë vulgare dhe gëzimin e padenjë të seksit; e katërta, për dëfrimet dhe grykësinë e pafre; e pesta, për veshjet, ushqimet, zbavitjet dhe kotësira të tjera; e gjashta, për të të patur fëmijë jo për Hyjin apo për vepra të mira, por për të fituar pasuri dhe nder; e shtata, bashkohen në martesë prej epshit dhe orekseve shtazore. Këta njerëz takohen jashtë dyerve të kishës Time me një mendje dhe dëshirë, por ndjenjat dhe mendimet e tyre të brendshme nuk përkojnë fare me të Miat. Në vend të vullnetit Tim ata pëlqejnë te vetin që synon t’i bëjë qejfin botës. Nëse do të mendonin për Mua, nëse do ta braktisnin vullnetin e vet në duart e Mia dhe do martoheshin me frikën e Hyjit, atëherë do u jepja pëlqimin Tim dhe do të isha shok i tretë me ta. Por ata nuk e marrin pëlqimin Tim sepse kanë në zemër epsh për njëri-tjetërin dhe jo dashuri për Mua. Ata ngjiten në altarin Tim dhe dëgjojnë se duhet të jenë një zemër dhe një mendje, por zemra Ime ia mbath prej tyre sepse dashuria Ime nuk i ngroh dhe nuk e njohin shijen e trupit Tim.

Dëshirojnë ngrohtësinë që mbaron dhe trupin që do e hanë krimbat. Prandaj njerëz të tillë bashkohen në martesë pa lidhjen dhe bashkimin e Hyjit Atë, pa dashurinë e Birit dhe pa Ngushëllimin e Shpirtit të Shenjtë. Kur çifti shkon në shtrat, Shpirti im largohet menjëherë dhe vjen shpirti i fëlliqësisë sepse ata bashkohen prej epshit dhe nuk flasin apo mendojnë për gjë tjetër. Por nëse kthehen, mëshira Ime do jetë me ta. Sepse Unë, nga dashuria, me fuqinë Time, fus shpirt të gjallë në farën e tyre. Ndonjëherë lejoj që prindërit e këqinj të lindin herë pas here fëmijë të mirë. Më shpesh fëmijë të këqinj lindin nga prindër të këqinj, pasi këta fëmijë imitojnë prindërit aq sa munden dhe do i imitonin edhe më shumë nëse durimi Im nuk do t’u vinte kufi. Një çift i tillë nuk do ta shohë kurrë fytyrën Time nëse nuk pendohet.

Sepse nuk ka mëkat, sado i madh qoftë, që të mos shlyhet nga pendesa. Prandaj Unë do t’i kthehem martesës shpirtërore që i shkon për shtat Hyjit ta lidhë me një trup dhe shpirt të përkorë. Në të ka shtatë të mira, të kundërtat e të këqijave të përmendura më sipër. Nuk ka dëshirë për bukuri formash, bukuri trupore apo pamje të këndshme, por vetëm për kundrimin dhe dashurinë e Hyjit. As nuk ka, e dyta, ndonjë dëshirë për të patur më tepër se ç’nevojitet për të jetuar. E treta, nuk ka biseda të kota dhe pa vlerë. E katërta, nuk ka merak për të vizituar miq apo të afërm; përkundrazi jam Unë ai që ata duan dhe dëshirojnë.

E pesta, ata dëshirojnë të kenë përvujtëri të brendshme në zemër dhe dhe të jashtme në veshje. E gjashta, nuk synojnë kënaqësitë sensuale. E shtata, ata lindin bij dhe bija për Hyjin duke u sjellë mirë, duke dhënë shembull pozitiv dhe duke predikuar fjalë të përshpirtshme. Me besim të patundur takohen jashtë dyerve të kishës sime ku japin pëlqimin e tyre dhe Unë jap Timin. Ngjiten në altarin Tim dhe shijojnë gëzimin shpirtëror që sjell trupi dhe gjaku Im. Në këtë gëzim ata dëshirojnë të jenë një zemër, një trup dhe një vullnet dhe Unë, Hyj dhe njeri i vërtetë, i fuqishëm në qiell dhe në tokë, do të jem shok i tretë me ta dhe do t’i mbush zemrat e tyre. Çiftet materialistë, si shtazë e më shumë se shtazë, le të martohen për epsh!

Këta bashkëshortë shpirtërorë martohen me dashurinë dhe frikën e Hyjit dhe nuk kërkojnë t’i pëlqejnë kujt veç Meje. Shpirti i keq mbush të parët dhe i shtyn drejt kënaqësive epshore ku nuk ka tjetër gjë veç kalbësirë erëkeqe. Të dytët janë të mbushur me Shpirtin Tim që nuk do t’i braktisë kurrë. Unë jam një Hyj në tre Vetë. Unë jam një në substancë me Atin dhe Shpirtin e Shenjtë. Ashtu siç është e pamundur për Atin të ndahet nga Biri apo për Shpirtin e Shenjtë të ndahet nga ndonjëri prej Tyre, dhe ashtu siç është e pamundur që nxehtësia të ndahet nga zjarri, ashtu është e pamundur për këta bashkëshortë shpirtërorë që të ndahen nga Unë. Jam me ta si shoku i tyre i tretë. Trupi im u plagos njëherë dhe vdiq në Mundime, por kurrë më nuk do të plagoset apo vdesë. Po ashtu edhe ata që janë bërë një me Mua me fe të drejtë dhe vullnet të patundur nuk do të ndahen kurrë prej meje. Kudo qëndrojnë, ulen apo ecin, Unë jam me ta si shok i tretë.

[Diella1]

Fjalët e Nënës drejtuar nuses për tre karakteristika të vallëzimit, si vallëzimi simbolizon botën dhe për e Nënës në vdekjen e Krishtit.

Libri 1 - KAPITULLI 27

Nëna e Hyjit i foli nuses dhe i tha: "Bija ime, dua që ta dish se aty ku ka vallëzim, ka tre gjëra: gëzim bosh, britma dhe lodhje të pakuptimtë. Nëse dikush hyn në sallën e vallëzimit i trishtuar, miku i tij që gjendet në mes të haresë së vallëzimit, duke e parë shokun të trishtuar, menjëherë e lë mënjanë gëzimin e tij dhe e ngushëllon atë. Ky vallëzim është bota që gjendet gjithnjë e mbërthyer nga ankthi që të marrëve u duket gëzim. Në këtë botë ka tre gjëra: gëzim bosh, biseda të kota dhe mundime të pakuptimta pasi njeriut i duhet ta lërë pas gjithçka për të cilën cfilitet.

Ah sikur ndonjë prej atyre që janë përpirë nga vallëzimi i kësaj bote të mendonte për mundimet dhe trishtimin tim e të më ngushëllonte – mua që u ktheva shpinën gjithë gëzimeve të kësaj bote – dhe t’u kthente shpinën atyre! Në vdekjen e tim Biri isha si një grua që i kanë shpuar zemrën me pesë heshta. Heshta e parë ishte lakuriqësia e Tij e turpshme, sepse pashë Birin tim tejet të përkorë dhe të fuqishëm të qëndronte zhveshur në shtyllë, pa asnjë rrobë. Heshta e dytë ishte akuza kundër Tij, sepse akuzuan për trathti, dëshmi të rreme dhe mashtrim Atë që unë e dija se ishte i drejtë dhe i çiltër dhe që kurrë nuk kishte fyer e as dëshiruar të fyente ndonjë. Heshta e tretë ishte kurora me ferra që shpoi kokën e Tij të shenjtë aq thellë saqë gjaku i rrodhi deri në gojë, mjekërr dhe veshë. Heshta e katërt ishte zëri i Tij i këputur në kryq kur i thirri Atit duke thënë:

'O Atë pse më ke braktisur?' Ishte si të thoshte: 'Atë, nuk ka tjetër përveç Teje në botë që i vjen keq për Mua.' Heshta e pestë ishte vdekja e Tij tepër e hidhur. Gjaku i Tij tejet i shenjtë doli nga aq arterie sa ishin heshtat që më shpuan zemrën. I shpuan arteriet e duarve dhe këmbëve dhe dhimbja në ligamentet e shpuara i shkonte parreshtur në zemër dhe nga zemra prapë në ligamente, sepse zemra e Tij, duke qenë endur me konstruktin më të mirë të mundshëm, ishte e fortë. Kështu që jeta përleshej me vdekjen e Ai vazhdonte të jetonte mes dhimbjeve. Ndërsa vdekja afrohej e zemra gati po i pushonte nga dhimbja e padurueshme, papritmas trupi i tëri iu drodh dhe koka, që i varej pas, iu ngrit disi.

I hapi pakëz sytë, gati përgjysëm. Po ashtu hapi gojën saqë mund t’i shihej gjuha e përgjakur. Gishtat dhe krahët, tepër të kontraktuar, iu drejtuan. Sapo dha shpirt, koka iu var drejt gjoksit. Duart i lëvizëm ca nga vendi i gozhdimit dhe këmbëve u duhej të mbanin një peshë më të madhe. Pastaj duart m’u thanë. Sytë m’u errën dhe në fytyrë u zverdha si kufomë. Nuk arrija të dëgjoja më asgjë. Goja nuk më nxirrte dot asnjë fjalë.

Këmbët m’u morën dhe rashë përdhe. Kur u përmenda dhe pashë tim Bir të dukej më keq se një i gërbulur, ia dorëzova gjithë vullnetin tim Atij, se e dija që gjithçka kishte ndodhur sipas vullnetit të Tij dhe nuk do të kish ndodhur nëse Ai nuk do ta kish lejuar. Dhe e falenderova për gjithçka. Trishtimi im u përzie me gëzim sepse pashë që Ai që nuk kish mëkatuar kurrë, deshi, nga dashuria e Tij e madhe, të vuante kështu për mëkatarët. Le të mendojnë ata që janë në botë se çfarë ndjeva kur pashë të vdiste im Bir dhe le ta kujtojnë gjithnjë!"

[Diella1]

Fjalët e Zotit drejtuar nuses ku përshkruhet se si dikush doli para gjykatores së Hyjit për t’u gjykuar dhe për vendimin e tmerrshëm që Hyji dhe gjithë shenjtërit morën kundër tij.

Libri 1 - KAPITULLI 28

Nusja e pa Hyjin të zemëruar. Ai po thoshte: "Unë jam pa fillim dhe pa fund. Unë nuk ndryshoj me kalimin e ditëve dhe viteve. E gjithë koha është si një orë apo çast i vetëm për Mua. Kushdo që më sheh, sheh dhe kupton në çast gjithçka është në Mua. Sidoqoftë, nusja ime, duke qenë se je brenda një trupi material, ti nuk mund të perceptosh dhe kuptosh si një shpirt. Prandaj, për hatrin tënd, do të të shpjegoj çfarë ka ndodhur. Isha, si të thuash, ulur në gjykim, pasi çdo gjykim më është dhënë Mua. Dikush erdhi të gjykohej përpara gjykatores. Zëri i Atit kumboi dhe i tha: 'Mjerë ti që ke lindur.'

Nuk është se Hyji u pendua që e kish krijuar, por ndjente keqardhje ashtu si dikujt i vjen keq për dikë. Në përgjigje u ndie zëri i Birit: 'Unë derdha gjakun për ty dhe pranova dënim të rëndë për ty, por ti je larguar krejtësisht prej tij dhe nuk ke lidhje me të.' Zëri i Shpirtit tha: 'I kam vrojtuar të gjitha skutat e zemrës së tij për të parë se mos gjeja ndopak butësi dhe dashuri aty, por ajo është e ftohtë akull, e fortë gur. Nuk dua t’ia di më për të.'

Këta tre zëra nuk kumbuan si të vinin nga tre zotër, por u dëgjuan veç e veç për hatrin tënd, nusja ime, sepse përndryshe ti nuk do të ishe në gjendje ta kuptoje këtë mister. Tre zërat e Atit, Birit dhe Shpirtit të Shenjtë u shndërruan pastaj menjëherë në një zë të vetëm që oshëtiu dhe tha: 'Në asnjë mënyrë nuk e meriton mbretërinë e qiellit!' Nëna e Mëshirës heshti dhe nuk shfaqi mëshirë sepse i akuzuari nuk e meritonte. Të gjithë shenjtërit thirrën njëzëri duke thënë: 'Është drejtësi hyjnore që ai të zbohet përjetësisht nga mbretëria dhe gëzimi Yt.' Të gjithë shpirtrat e Purgatorit thanë: 'Këtu nuk ka aq ndëshkime sa duhen për mëkatet e tua. Ti meriton tortura më të mëdha, prandaj do të ndahesh prej nesh.' Pastaj edhe i akuzuari vetë thirri me një zë të llahtarshëm, duke thënë: 'Medet, medet për farërat që u bashkuan në krahërorin e nënës time e nga të cilat u formova unë!' Ai bërtiti një herë të dytë dhe tha:

'Mallkuar qoftë ora kur shpirti im u bashkua me trupin dhe mallkuar qoftë ai që më dha trup dhe shpirt!' E mori fjalën për herë të tretë: 'Mallkuar qoftë ora kur dola gjallë nga barku i nënës time!' Pastaj erdhën tre zëra të tmerrshëm nga ferri që thonin: 'Eja tek ne, shpirt i mallkuar, si bakër i shkrirë që rrjedh në vdekjen e përjetshme dhe jetën që s’mbaron!' Ata bërtitën një herë të dytë: 'Eja, shpirt i mallkuar, bosh për ligësinë tonë! Pasi nuk do të ketë asnjë prej nesh që nuk do të të mbushë me dhimbjen dhe ligësinë e vet.' Ata thirrën edhe një herë të tretë: 'Eja, shpirt i mallkuar, i rëndë si gur që zhytet e zhytet dhe kurrë nuk e takon fundin ku mund të pushojë!

Ti do të zhytësh më thellë se ne dhe nuk do të pushosh së zhyturi deri sa të plandosesh në pjesën më të ulët të humnerës.' Pastaj Zoti tha: 'Njëlloj si një burrë me disa gra që sheh njërën prej tyre të bjerë e i kthen shpinën duke iu drejtuar të tjerave që qëndrojnë palëkundur dhe galdon me to, po kështu Unë e kam kthyer fytyrën dhe mëshirën Time larg tij dhe jam drejtuar nga shërbëtorët dhe shoqëruesit e mi për të gëzuar me ta. Prandaj, tani që more vesh për mallkimin e tij, shërbemë me sinqeritet më të madh se sa ai për t’iu përgjigjur mëshirës më të madhe që kam treguar me ty! Largoju botës dhe dëshirës për të!

Vallë i pranova Mundime aq të mëdha për lavdinë e kësaj bote, apo mos vallë isha i paaftë t’i hiqja Mundimet shpejt dhe lehtë? Sigurisht që isha i aftë! Megjithatë drejtësia kërkoi që, meqenëse njerëzit mëkatuan me çdo gjymtyrë, atëherë duhej paguar me çdo gjymtyrë veç e veç. Për këtë Hyji, nga mëshira për njerëzit dhe dashuria e flaktë për Virgjërën, mori prej saj natyrë njerëzore me anë të së cilës të mund të përballonte të gjithë ndëshkimin që meritonte njerëzimi. Meqenëse Unë vuajta nga dashuria, qëndro palëkundur në përvujtëri, njëlloj si shërbëtorët e mi, që të mos kesh asgjë për të cilën të turpërohesh dhe mos ki frikë prej asgjëje përveç Meje! Mbaj gojën në mënyrë që, nëse vullneti im do të ta kërkonte një gjë të tille, ti nuk do të flisje kurrë. Mos u trishto për gjërat që kalojnë. Unë mund të bëj të pasur apo të varfër këdo që kam dëshirë. Kështu që, nusja ime, vëre çdo shpresë tënden tek Unë!"
SQARIM
Ky burrë ishte një fisnik, kanonik dhe nëndiakon i cili, pasi kish marrë një leje të rremë, ish martuar me një vajzë pasanike. Por vdekja e papritur nuk e la ta realizonte dëshirën e vet.

[Diella1]

Fjalët e Virgjërës drejtuar bijës për dy zonja: njëra e quajtur Krenari dhe tjetra, që simbolizon Virgjërën tejet të ëmbël, e quajtur Përvujtëri; dhe për Virgjërën që vjen t’i takojë në çastin e vdekjes ata që e duan.

Libri 1 - KAPITULLI 29

Nëna e Hyjit i foli nuses së Birit duke i thënë: "Janë dy zonja. Njëra prej tyre nuk ka emër të përveçëm sepse nuk meriton të ketë emër; tjetra është Përvujtëria dhe quhet Mari. Djalli është zotëria i zonjës së parë sepse e zotëron atë: 'Zonja ime, jam gati të bëj ç’të mundem për ty, mjaft që të kemi një herë marrëdhënie bashkë. Tek e fundit, unë jam i fuqishëm, trim, guximtar, nuk i trembem asgjëje dhe jam gati të vdes për ty.' Ajo iu përgjigj: 'Shërbëtori im, dashuria jote është e madhe. Porse unë jam ulur në një fron të lartë, kam vetëm këtë fron dhe ne na ndajnë tre porta.

Porta e parë është aq e ngushtë saqë çfarëdo që njeriu të ketë veshur ngec dhe griset nëse hyn nga ajo. E dyta është aq e mprehtë saqë të pret deri në kockë. Dera e tretë digjet aq shumë saqë askush nuk mund t’i shpëtojë nxehtësisë së zjarrit, përkundrazi çdokush që hyn nga ajo shkrihet menjëherë si bakër. Përveç kësaj unë jam ulur aq lart saqë kush dëshiron të ulet me mua – vetëm këtë fron kam – bie në humnerat e kaosit poshtë meje.' Djalli iu përgjigj: 'E jap jetën për ty sepse rënia nuk më kushton asgjë.'

Kjo zonjë është krenaria dhe kush dëshiron të shkojë tek ajo duhet të kalojë, si të thuash, përmes tre portave. Nga porta e parë hyn ai që, për hir të krenarisë, jep gjithçka ka për të marrë lëvdata nga njerëzit. Nëse nuk ka asgjë, bën ç’mundet që të jetojë krenarisht dhe të fitojë lëvdata. Nga porta e dytë hyn ai që gjithë punën, gjithçka bën, gjithë kohën, gjithë mendimet dhe gjithë fuqinë e vet ia kushton krenarisë së vet. Edhe sikur t’i duhej ta rrihnin për hir të nderit dhe pasurive, do pranonte me kënaqësi të rrihej. Nga dera e tretë hyn ai që nuk i zë vendi vend dhe digjet flakë nga dëshira për nderime tokësore apo poste me të cilat të krenohet. Por kur dëshira i realizohet, nuk arrin të qëndrojë gjatë në atë pozicion dhe bie. E megjithatë, krenaria vazhdon të jetojë në botë!"

"Unë jam," tha Maria, "më e përvujtura. Jam ulur në një fron të madh. Mbi mua nuk ka as diell, as hënë, as yje, as re, por një qetësi papërshkrueshmërisht të shndritshme dhe të mrekullueshme që vjen nga bukuria vezulluese e madhërisë së Hyjit. Nën mua nuk ka as dhe as gurë, por prehje të pashoqe në mirësinë e Hyjit. Pranë meje nuk ka as pengesë as mur, por është ushtria e lavdishme e engjëjve dhe shpirtrave të shenjtë. Edhe pse jam ulur në një fron kaq të lartë, ende i dëgjoj miqtë e mi që jetojnë mbi tokë, që lëshojnë drejt meje çdo ditë psherëtima dhe lotë. I shoh tek përpiqen dhe përparojnë më tepër se ata që luftojnë për zonjën e tyre krenari.

Prandaj do të vij tek ta për t’i marrë me vete në fronin tim, sepse ai është i madh dhe ka vend për të gjithë. Por ata akoma nuk mund të vijnë të ulen me mua sepse ende na ndajnë dy mure përmes të cilëve do t’u prij deri tek froni im. Për shërbëtorët e mi në botë unë do të jem ngushëllim. Muri i dytë është vdekja. Prandaj unë, Zoja dhe nëna e tyre e shtrenjtë, do të shkoj t’i takoj në çastin e vdekjes që ata të qetësohen dhe ngushëllohen. Do t’i marr me vete në fronin e gëzimit hyjnor që, me gëzim të pakufi, të prehen përjetësisht në krahët e dashurisë së pafund dhe lavdisë së amshuar."

[Diella1]

Fjalët e Zotit drejtuar nuses ku flitet për shtimin aq shumë të krishterëve të rremë saqë gati po e kryqëzojnë Krishtin përsëri dhe për gatishmërinë e Tij për të pranuar vdekjen edhe një herë, nëse kjo do të ishte e mundur, për hir të mëkatarëve.

Libri 1 - KAPITULLI 30

Unë jam Hyji. I krijova të gjitha gjërat për të mirën e njerëzimit, që t’i shërbejnë atij dhe ta mësojnë. Por fatkeqësisht njerëzit i keqpërdorin të gjitha gjërat që kam krijuar për të mirën e tyre. Ata kujdesen për Hyjin dhe e duan Atë më pak se gjërat e krijuara. Hebrenjtë përgatitën tre ndëshkime për Mua: së pari, shtyllën ku, pasi më fshikulluan dhe kurorëzuan me ferra, më varën; së dyti, hekurat me të cilat më gozhduan duart dhe këmbët; së treti, uthullën që më dhanë të pij. Përveç kësaj, blasfemuan kundër Meje duke më quajtur të marrë për shkak të vdekjes që e pranova lirisht dhe më quajtën gënjeshtar për shkak të mësimeve të mia.

Numri i njerëzve të tillë tani është rritur në botë dhe ka pak që më ngushëllojnë. Ata më varin në shtyllë me dëshirën që kanë për të mëkatuar; më fshikullojnë më padurimin e vet pasi askush nuk duron qoftë një fjalë të vetme për Mua; dhe ata më kryqëzojnë me gjembat e krenarisë së tyre që i bën të dëshirojnë të ngrihen më lart se Unë. Ata m’i gozhdojnë duart dhe këmbët me hekurin e zemërgurësisë së vet sepse krenohen në mëkat dhe janë aq të pandjeshëm sa nuk kanë fare frikë nga Unë. Më japin vuajtje në vend të uthullës. Më quajnë gënjeshtar dhe të marrë për shkak të Mundimeve të cilave iu nënshtrova me gëzim. Po të doja, kam forcë t’i zhduk ata dhe botën mbarë për mëkatet e tyre. Por nëse do i zhdukja, të mbijetuarit do të më shërbenin nga frika; kjo nuk është me vend, sepse njerëzit duhet të më shërbejnë nga dashuria. Nëse do vija vetë në mes tyre në formë të dukshme, sytë e tyre nuk do të ishin në gjendje të më shihnin, as veshët e tyre të më dëgjonin. Si mundet një qenie e vdekshmë të shohë një të pavdekshme? E megjithatë, nëse do ish e mundur, vërtet do të vdisja përsëri me kënaqësi për hir të njerëzimit.

Pastaj u shfaq e Bekuara Virgjëra Mari dhe Biri i tha: "Çfarë dëshiron, o Nëna ime, e zgjedhura ime?" Dhe ajo tha: "Ki mëshirë për krijesat e Tua, Biri im, për hatrin tim!" Ai u përgjigj: "Për hatrin tënd do të tregohem i mëshirshëm edhe një herë." Pastaj, Zoti i foli nuses së tij duke thënë: "Unë jam Hyji yt, Zoti i engjëjve. Unë jam Zotëri mbi jetën dhe vdekjen. Vetë Unë dua të banoj në zemrën tënde. Të dua kaq shumë! Qiejt dhe toka dhe gjithka në to nuk mund të më mbajnë dhe prapë se prapë Unë dua të banoj në zemrën tënde që nuk është tjetër veçse një copë mishi. Kë do të kesh frikë apo çfarë mund të të mungojë kur brenda teje ke Hyjin e gjithëpushtetshëm në të cilin gjendet çdo e mirë?

Tre gjëra duhet të ketë në një zemër që është banesa ime: një krevat ku mund të pushojmë së bashku, një stol ku të ulemi dhe një llampë që të na ndriçojë. Në zemrën tënde pra le të ketë një shtrat për çlodhje të paqtë ku mund të gjesh prehje nga mendimet e mbrapshta dhe dëshirat për botën. Mbaj gjithmonë parasysh gëzimin e përjetësisë! Stoli duhet të jetë vendosmëria jote për të qëndruar me Mua edhe pse ndonjëherë të duhet të dalësh. Është e panatyrshme të rrihet gjithmonë në këmbë. Rri gjithnjë në këmbë ai që dëshiron të rrijë gjithnjë me njerëzit e kurrë nuk ulet me Mua. Drita apo llampa duhet të jenë besimi me anë të të cilit beson se Unë jam i aftë të bëj çdo gjë dhe jam i plotëfuqishëm mbi gjithçka."

[Diella1]

Për nusen që pa të ëmblën Virgjër Mari me një kurorë dhe zbukurime të tjera të çmueshme dhe për Shën Gjon Pagëzorin që i shpjegoi nuses kuptimin e kurorës dhe zbukurimeve.

Libri 1 - KAPITULLI 31

Nusja pa Mbretëreshën e Qiellit, Nënën e Hyjit, me një kurorë të çmueshme, me flokë mrekullisht të bukura që i derdheshin mbi shpinë, me tunikë të artë që vezullonte sa s’thuhet dhe mantel të kaltër. Nusja, krejtësisht e mrekulluar nga ky vegim, mbeti pa fjalë. Në atë çast iu shfaq i Bekuari Gjon Pagëzori dhe i tha: "Vëri mend mirë çfarë do të thotë gjithë kjo.

Kurora tregon se ajo është Mbretëresha, Zoja dhe Nëna e Mbretit të engjëjve. Flokët që i derdhen mbi shpinë tregojnë se është virgjër e pastër dhe e panjollë; manteli bojëqiell tregon që gjërat e përkohshme nuk kishin vlerë në sytë e saj. Tunika e artë tregon se ajo ishte e përkushtuar dhe e flaktë me shpirt e trup në dashurinë për Hyjin. Biri i saj i vuri shtatë zambakë në kurorë dhe në mes të zambakëve vendosi shtatë xhevahirë. Zambaku i parë është përvujtëria e saj; i dyti, frika; i treti, bindja; i katërti, durimi; i pesti, qëndrueshmëria; i gjashti, mirësia sepse me bujari i jep gjithkujt që kërkon; i shtati, mëshira sepse, çfarëdo nevoje të ketë dikush, nëse ai e thërret me gjithë zemër, do të shpëtohet.

Mes këtyre zambakëve Biri i saj vendosi shtatë xhevahirë. I pari është virtytshmëria e saj e jashtëzakonshme pasi virtytet e saj ia kalojnë çdo virtyti të njerëzve të tjerë. Xhevahiri i dytë është pastërtia e saj e përkryer pasi Mbretëresha e Qiellit ishte aq e pastër saqë as edhe një njollë e vetme nuk u gjet në të që kur lindi e derisa vdiq. As gjithë djajtë bashkë nuk mundën të gjenin në të qoftë edhe një grimcë papastërtie. Ajo ishte vërtet e pastër pasi nuk ishte me vend që Mbreti i lavdisë të rrinte përveçse në enën më të pastër dhe më të zgjedhur mes engjëve dhe njerëzve. Xhevahiri i tretë ish bukuria e saj pasi Hyji lëvdohet papushim nga shenjtërit për bukurinë e Nënës së Tij.

Bukuria e saj e bën të plotë gëzimin e engjëjve dhe të gjithë shpirtrave të shenjtë. Xhevahiri i katërt është urtia e Nënës Virgjër, pasi ajo ish plot me urti hyjnore dhe nëpërmjet saj gjithë urtia plotësohet dhe përkryhet. Xhevahiri i pestë është pushteti pasi ajo është aq e pushtetshme para Hyjit saqë mund të mposhtë çdo gjë të krijuar. Xhevahiri i gjashtë është qartësia e saj vezulluese, pasi ajo shndrrit aq qartë saqë derdh dritë mbi engjëjt, sytë i shkëlqejnë më qartë se drita dhe djajtë nuk guxojnë ta shohin qartësinë vezulluese të saj.

Xhevahiri i shtatë është plotësia e çdo gëzimi dhe ëmbëlsie shpirtërore sepse nuk ka gëzim që nuk shtohet prej saj, nuk ka ngazëllim që nuk bëhet më i plotë dhe më i përsosur prej saj, pasi ajo është e mbushur plot e përplot me hir më shumë se gjithë shenjtërit. Ajo është ena e pastër ku mbahet buka e engjëjve dhe ku gjendet gjithë ëmbëlsia dhe bukuria. Biri i saj ia vuri këta shtatë xhevahirë midis shtatë zambakëve në kurorë. Prandaj, nusja e Birit të saj, nderoje dhe lëvdoje atë me gjithë zemër sepse ajo është me të vërtetë e denjë për çdo lavd dhe nder!"

[Diella1]

Pas paralajmërimit të Hyjit, nusja zgjodhi për vete varfërinë, duke hequr dorë nga pasuritë dhe dëshirat trupore. Rreth së vërtetës mbi gjërat që iu rrëfyen dhe rreth tre gjërave të mrekullueshme që i tregoi Krishti.

Libri 1 - KAPITULLI 32

Ti duhet të jesh si një person që lë dhe si një person që mbledh. Duhet të heqesh dorë nga pasuritë dhe të mbledhësh virtyte, të heqësh dorë nga gjërat kalimtare dhe të mbledhësh gjëra të përjetshme, të heqësh dorë nga gjërat e dukshme dhe të mbledhësh të padukshme. Në vend të kënaqësive trupore do të të jap ngazëllimin e shpirtit; në vend të argëtimeve të botës do të të jap gëzimin e qiellit; në vend të ndereve të botës do të të jap nderimin e engjëjve; në vend të pranisë së familjes, praninë e Hyjit; në vend të zotërimit të të mirave tokësore do të të jap Vetveten, dhuruesin dhe Krijuesin e gjithçkaje.

Përgjigju tre pyetjeve që do të të bëj. E para, nëse dëshiron të jesh e pasur në këtë botë apo e varfër. Ajo u përgjigj: "Zot, do doja më mirë të isha e varfër, pasi pasuritë nuk më bëjnë ndonjë të mirë përveçse më japin ankth dhe më shpërqëndrojnë nga Ty." "Tregomë, e dyta, nëse në fjalët që ke dëgjuar nga goja Ime ke gjetur ndonjë gjë të qortueshme apo të rreme?" Dhe ajo tha: "Absolutisht jo, gjithçka është e arësyeshme." "E treta, tregomë cila kënaqësi është më e madhe, sensualja që ke provuar dikur apo shpirtërorja që provon tani?" Dhe ajo u përgjigj: "Më vjen turp nga vetja kur kujtoj gëzimin e dikurshëm që tani më duket i hidhur farmak; sa e më flaktë ka qenë dëshira ime për të, aq më i hidhur më duket tani. Jam gati të vdes sesa t’i kthehem përsëri asaj kënaqësie; nuk ka krahasim me kënaqësinë shpirtërore."

"Pra," tha Ai, "po e sheh vetë se gjithçka të kam treguar është e vërtetë. Atëherë pse trembesh dhe shqetësohesh që po vonojnë të realizohen gjërat që të kam thënë se do të ndodhnin? Sill ndërmend profetët, sill ndërmend apostujt dhe doktorët e shenjtë të Kishës! A gjetën gjë tjetër në Mua përveç të vërtetës? Kjo është arësyeja pse ata nuk merakoseshin për botën e as nuk e dëshironin atë. Vallë përse profetët parathanë ngjarje të ardhshme shumë përpara se të ndodhnin, përveçse ngaqë Hyji donte që më parë të shpalleshin fjalët e pastaj të ndodhnin ngjarjet në mënyrë që të paditurit të mësonin të besonin? Të gjitha misteret e mishërimit Tim iu bënë të ditura profetëve, madje edhe ylli që u printe mbretërve të urtë.

Ata i besuan fjalëve të profetit, kështu që merituan të shihnin çka besuan dhe fituan siguri kur panë yllin. Në po atë mënyrë tani fjalët e Mia duhet që fillimisht të shpallen dhe, më vonë, kur të ndodhin ngjarjet, do të besohen. Tre gjëra të kam treguar. E para, ndërgjegjen e një njeriu mëkatin e të cilit e bëra të qartë dhe e provova me shenja të qarta. Për ç’arësye? Vallë nuk mund ta shkatërroja? Vallë nuk mund ta plandosja në humerë në çast, nëse do të doja? Natyrisht që mundesha. Por e duroj ende që t’u jap mësim të tjerëve dhe për të treguar se sa i drejtë dhe i durueshëm jam dhe sa i mjerë është ky njeri që e sundon djalli. Pushteti i djallit mbi të është shtuar për shkak të synimit të tij për të qëndruar në mëkat dhe prej gëzimit që provon në mëkat, aq sa as fjalët e buta as kërcënimet serioze, pra as frika nga ferri, nuk e sjellin në vete. Dhe me plot të drejtë sepse, duke qenë se ështe i palëkundër në synimin për të mëkatuar, edhe nëse nuk mëkaton, meriton t’i dorëzohet djallit përjetësisht. Edhe mëkati më i vogël mjafton për të mallkuar këdo që gjen kënaqësi në të dhe nuk pendohet.

Të tregova dy të tjerë. Djalli mundonte trupin e njërit prej tyre, por nuk arriti të hyjë në shpirtin e tij; i pështjelloi ndërgjegjen tjetrit me intrigat e veta dhe prapë se prapë nuk hyri dot në shpirtin e tij. Por ti mund të pyesësh: 'A nuk janë ndërgjegja dhe shpirti e njëjta gjë? Vallë djalli nuk gjendet edhe në shpirt kur është në ndërgjegje?' Sigurisht që jo. Trupi ka dy sy për të parë por, edhe nëse ata e humbin aftësinë e të parit, trupi mund të vazhdojë të gëzojë shëndet. Edhe pse ndonjëherë intelekti dhe ndërgjegja pështjellohen për dënim, prapë se prapë shpirti jo gjithnjë dëmtohet deri në atë masë që përbën faj. Kështu pra djalli triumfoi mbi ndërgjegjen e njërit, por jo mbi shpirtin e tij.

Do të të tregoj një të tretë trupi dhe shpirti i të cilit janë krejtësisht nën pushtetin e djallit. Nëse nuk detyrohet nga pushteti Im dhe një hir i posaçëm nga Unë, ai kurrë nuk do të dalë prej tij. Djalli del prej disave me kënaqësi dhe shpejt, por prej disa të tjerëve vetem me pahir, i detyruar. Sepse ndërsa tek disa djalli hyn për shkak të mëkatit të prindërve ose për shkak të ndonjë gjykimi të fshehtë të Hyjit, si për shembull tek fëmijët apo tek personat me të meta mendore, tek të tjerët hyn prej mosbesnikërisë së tyre apo për ndonjë mëkat tjetër. Djalli del prej këtyre të fundit me kënaqësi nëse dëbohet nga persona që dinë ta urdhërojnë apo e njohin artin e dëbimit të djajve dhe nëse nuk e bëjnë këtë për krenari apo për ndonjë fitim të përkohshëm, pasi djalli ka aftësi të hyjë tek ai që e dëbon apo të kthehet tek personi nga po e përzënë kur në ta mungon dashuria për Hyjin. Ai kurrë nuk del nga trupi dhe shpirti i atyre që i zotëron tërësisht përveçse kur e detyroj Unë.

Ashtu sikurse uthulla nëse përzihet me verë të ëmbël, e prish ëmbëlsinë e verës dhe kurrë nuk mund të veçohet prej saj, po ashtu djalli nuk del nga shpirti i atij që zotëron përveçse nëpërmjet pushtetit Tim. Ç’është kjo verë në mos shpirti njerëzor që ishte më i ëmbël për Mua se çdo krijesë tjetër dhe aq i dashur për Mua saqë lejova të më godisnin dhe plagosnin për hir të tij? Pranova vdekjen që të mos e humbisja. Kjo verë u ruajt në fuçi pasi Unë e vendosa shpirtin në trup ku të mbahej për kënaqësinë Time si në një enë të vulosur. Por uthulla më e keqe u përzie me këtë verë të ëmbël – e kam fjalën për djallin ligësia e të cilit është më e thartë dhe e neveritshme për Mua se çdo uthull. Me pushtetin Tim kjo uthull do të nxirret prej personit emrin e të cilit do të ta tregoj, që Unë të të shfaq mëshirën dhe urtinë Time me anë të tij si dhe gjykimin dhe drejtësinë Time me personin tjetër.

SQARIM

I pari ishte një fisnik që këndonte në korin e kishës, njeri krenar i cili shkoi në Jeruzalem pa lejen e Papës dhe u pushtua nga djalli. Rreth këtij të djallosuri flitet diçka në librin III kapitulli 31 dhe në librin IV kapitulli 115. I djallosuri i dytë në të njëjtin kapitull është një murg çisternçez. Djalli e mundonte aq shumë saqë katër vetë mezi e mbanin palëvizur. Kur nxirrte guhën i zgjatej si gjuhë kau. Prangat në duar i copëtoheshin në mënyrë të padukshme.

Ky njeri u shpëtua nga fjalët e Shpirtit të Shenjtë nëpërmjet Zonjës Brixhidë pas një muaji dhe dy ditësh. I djallosuri i tretë ishte një administrator nga Ostergotlandi. Kur u paralajmërua të bënte pendesë, ai i tha atij që e paralajmëroi: "Vallë nuk mundet i zoti i shtëpisë të rrijë ku t’i pëlqejë? Djalli zotëron zemrën dhe gjuhën time. Si mund të bëj pendesë?" Duke mallkuar shenjtërit e Hyjit ai vdiq po atë natë pa sakramente apo rrëfim.

[Diella1]

Mësimet që Zoti i jep nuses në lidhje me urtinë e vërtetë dhe të rreme dhe rreth engjëjve të mire që ndihmojnë të diturit e mirë dhe djallit që ndihmon të diturit e këqinj.

Libri 1 - KAPITULLI 33

Disa prej miqve të Mi janë si studjues me tre tipare: e para, kanë inteligjencë mbi normalen; e dyta, urti pa ndihmë njerëzore sepse Unë vetë i mësoj në zemër; e treta, janë plot ëmbëlsi dhe dashuri hyjnore me të cilat e mposhtin djallin. Por në ditët e sotme, njerëzit i futen studimeve për arësye të tjera. E para, kërkojnë të bëhen të ditur në mënyrë që t’i mbajnë për studjues të shquar. E dyta, kërkojnë të bëhen të ditur në mënyrë që të pasurohen. E treta kërkojnë të bëhen të ditur për të fituar ndere dhe privilegje.

Prandaj, kur të hynë në shkolla për të studiuar, Unë do t’i braktis sepse studiojnë nga krenaria, kurse Unë u mësova përvujtërinë. Studiojnë nga lakmia, kurse Unë nuk kisha ku të vija kokën. Studiojnë për të fituar privilegje, ngaqë nuk durojnë të kenë dikë mbi vete, kurse Unë u gjykova nga Pilati dhe u vura në lojë nga Herodi. Prandaj do t’i braktis sepse nuk studiojnë mësimet e Mia. Megjithatë, duke qenë se jam i mirë dhe njerëzishëm, i jap gjithkujt çfarë kërkon.

Ai që kërkon bukë, do t’i jepet, por ai që kërkon kashtë do t’i jepet kashtë. Miqtë e mi kërkojnë bukë sepse kërkojnë dhe studiojnë urtinë hyjnore ku mund të gjendet dashuria Ime. Por të tjerët kërkojnë kashtë, domethënë urti të kësaj bote. Ashtu sikurse kashta është e padobishme dhe ushqim për kafshë pa arësye, po ashtu nuk ka dobi urtia e botës që ata kërkojnë e as nuk është ushqim për shpirtin. Nuk sjell asgjë përveçse një reputacioni të vockël dhe rraskapitjeje të pakuptimtë, pasi kur njeriu vdes, gjithë urtia e tij merr fund dhe ata që e lëvdonin nuk mund ta shohin më.

Unë jam si një zotëri i madh me shumë shërbëtorë të cilët, në emër të zotërisë së tyre, u shpërndajnë njerëzve sipas nevojave. Engjëjt e mirë dhe engjëjt e këqinj janë nën urdhrat e Mia. Engjëjt e mirë kujdesen për ata që studiojnë urtinë Time, domethënë për ata që më shërbejnë, duke i ushqyer me ngushëllim dhe punë që sjell gëzim. Engjëjt e këqinj kujdesen për të urtët e kësaj bote. I frymëzojnë për çfarë duan dhe i formojnë sipas dëshirës, duke i frymëzuar të spekullojnë dhe t’i futen një mali me punë. Por nëse ata do t’i kthenin sytë nga Unë, do të mund t’u jepja bukë për të cilën nuk duhet të punojnë si dhe gjëra të kësaj bote. Por ata kurrë nuk ngopen me botën e kështu i bëjnë keq vetes dhe jo mirë.

Por ti, nusja ime, duhet të jesh si djath dhe trupi yt si forma ku djathi qëndron derisa merr formë. Në këtë mënyrë shpirti yt, që më pëlqen dhe shijojn si djath, duhet provuar dhe pastruar në trup aq gjatë sa nevojitet që trupi dhe shpirti të merren vesh dhe t’i nënshtrohen së njëjtës formë vetëpërmbajtjeje në mënyrë që mishi t’i bindet shpirtit dhe shpirti t’i prijë mishit drejt çdo virtyti.

[Diella1]

Krishti këshillon nusen se si duhet të jetojë. Djalli pranon para Krishtit se nusja e do Krishtin mbi gjithcka dhe pyet Krishtin pse e do aq shumë nusen. Djalli pohon dashurinë që Krishti ka për nusen.

Libri 1 - KAPITULLI 34

Unë jam Krijuesi i qiellit dhe tokës e që ish Hyj i vërtetë dhe njeri i vërtetë në krahërorin e Virgjërës, që vdiq, u ngjall dhe u ngjit në qiell. Ti, nusja ime e re, ke ardhur në një vend të panjohur. Prandaj duhet të mësosh katër gjëra: së pari, gjuhën e vendit; së dyti, si të vishesh siç duhet; së treti, si t’i organizosh ditët dhe kohën sipas vendit; së katërti, të mësohesh me lloje të reja ushqimesh. Meqenëse ke kaluar nga paqëndrueshmëria e botës në qëndrueshmëri, duhet të mësosh një gjuhë të re, domethënë se si të heqësh dorë nga fjalët e kota, madje edhe nga fjalët e ligjshme sepse heshtja dhe paqja janë shumë të rëndësishme.

Duhet të vishesh me thjeshtësi dhe mos të të rritet mendja sikur je më e shenjtë se të tjerët, as të mos të të vijë turp të sillesh me përvujtëri para njerëzve. E treta, kohën duhet ta organizosh në mënyrë të tillë që ashtu siç gjeje shpesh kohë për nevojat e trupit, po ashtu tani t’ia kushtosh kohën vetëm shpirtit dhe të mos dëshirosh kurrë të mëkatosh kundër Meje. E katërta, ushqimi yt i ri është heqja dorë nga ushqimet e zgjedhura dhe rehatirat, por me masë, aq sa mund të përballojë konstrukti yt. Ekseset nuk më pëlqejnë, sepse dua racionalitet dhe synimi është që t’u vihet fre orekseve.

Taman në atë çast u shfaq djalli. Zoti i tha: "Ti je krijuar nga Unë dhe e njeh drejtësinë Time. Tregomë nëse kjo nuse e re më përket me të drejtë! Të jap leje ta shikosh dhe kuptosh zemrën e saj që të dish si të më përgjigjesh. A do ajo tjetër gjë sa më do Mua? A do të më ndërronte me tjetër gjë? " Djalli u përgjigj: "Ajo nuk do tjetër gjë sa Ty. Nëse do t’i jepje virtytin e durimit, ajo do ishte gati të duronte çdo vuajtje që të mos të të humbiste. Shoh një lloj lidhëse të zjarrtë që zbret prej Teje tek ajo dhe që e lidh zemrën e saj aq fort me Ty saqë ajo nuk mendon e do tjetër veç Teje."

Pastaj Zoti i tha djallit: "Tregomë ç’ndjen ti në zemër dhe si të duket kjo dashuri e madhe që kam për të." Djalli u përgjigj dhe tha: "Unë kam dy sy, njërin trupor, edhe pse nuk kam trup, me anë të të cilit i perceptoj aq qartë gjërat e përkohshme saqë nuk ka asgjë të fshehtë apo t’errët që më shpëton pa e parë . Syrin e dytë e kam shpirtëror dhe me të shoh çdo dhimbje sado e vogël qoftë dhe mund ta kuptoj se me cilin mëkat ka lidhje. Nuk ka mëkat sado i vogë qoftë që më shpëton pa e parë nëse nuk është fshirë nga pendesa. Megjithatë, edhe pse nuk ka organe aq të ndjeshëm sa sytë, prarë se prapë do të isha gati që dy pishtarë të ndezur të më depërtonin parreshtur në sy mjaft që ajo të mos shikonte me sytë e shpirtit.

Kam gjithashtu dy veshë. Njëri prej tyre është trupor dhe s’ka asnjë që të flasë aq fshehurazi sa unë mos ta dëgjoj dhe marr vesh. I dyti është vesh shpirtëror dhe s’ka asnjë që të mendojë apo dëshirojë të bëjë mëkat, sado fshehurazi, që unë të mos e dëgjoj me këtë vesh nëse mëkati nuk është fshirë nga pendesa. Ekziston një lloj ndëshkimi në ferr që i përngjan një përroi gurgullues që buron nga një zjarr tmerrësisht i nxehtë. Do isha gati të duroja që ai të më hynte e dilte nga veshët papushim mjaft që ajo të mos dëgjonte me veshët e shpirtit. Kam edhe një zemër shpirtërore. Do pranoja të ma bënin copë e thërrime papushim mjaft që që dashuria e saj për Ty të zbehej. Por meqë po më drejtohesh direkt, lejomë të të bëj një pyetje: Thuamë, pse e do kaq shumë atë dhe pse nuk zgjodhe një person më të shenjtë, më të pasur dhe më të bukur për vete? " Hyji u përgjigj: "Sepse kështu e lypte drejtësia. Ti u krijove në Mua dhe vështrove gjithë drejtësinë në Mua.

Thuamë, ndërsa ajo po dëgjon, përse qe e drejtë që ti të bije aq poshtë dhe ç’po mendoje kur re!" Djalli u përgjigj: "Pashë tre gjëra në Ty: Pashë lavdinë dhe nderin Tënd mbi gjithcka dhe mendova për lavdinë time. Kështu që në krenarinë time vendosa që jo thjesht të isha i barabartë me Ty por edhe të ta kaloja. E dyta, pashë që Ti ishe më i fuqishmi nga të gjithë. Prandaj dëshirova të isha më i fuqishëm se Ty. E treta, pashë ç’do të ndodhte në të ardhmen dhe duke qenë se lavdia dhe nderi yt ishin pa fillim dhe do të ishin edhe pa fund, të pata zili dhe mendova se kisha pranuar të më torturonin përgjithmonë me çdo lloj ndëshkimi mjaft që Ti të vdisje. Me mendime të tilla rashë. Dhe kështu u krijua ferri."

Zoti u përgjigj: "Ti më pyeye përse e dua kaq shumë këtë grua. Nuk ka dyshim se Unë e kthej për mirë çdo ligësi tënden. Meqenëse ti u krenove dhe nuk deshe të më kesh Mua, Krijuesin tënd, si të barabartë, Unë duke e përulur veten në çdo mënyrë i mbledh mëkatarët rreth Meje dhe e bashkëndaj lavdinë Time me ta. E dyta, duke qenë se pate një dëshirë aq të ulët sa deshe të ishe më i fuqishëm se Unë, i bëra mëkatarët më të fuqishëm se Ty dhe pjesëmarrës në fuqinë Time. E treta, për shkak të zilisë tënde ndaj Meje, Unë kam aq shumë dashuri saqë e dhashë Vetveten për çdo njeri.” Pastaj Zoti tha:

"Tani, o djall, zemërligësia jote doli sheshit. Tregomë, ndërsa ajo dëgjon, se sa e dua." Dhe djalli tha: "Nëse do të ishte e mundur, do të ishe gati të vuaje në çdo gjymtyrë po atë dhimbje që vuajte dikur në kryq në të gjitha gjymtyrët bashkë, mjaft që të mos e humbasësh." Pastaj Zoti u përgjigj: "Nëse atëherë jam kaq i mëshirshëm sa fal këdo që kërkon falje, kërkomë përulësisht mëshirë dhe do të të mëshiroj." Djalli iu përgjigj: "Këtë nuk do ta bëj kurrën e kurrës! Atëherë kur rashë u caktua një ndëshkim për çdo mëkat, për çdo mendim apo fjalë të pavlerë. Çdo shpirt që bie do t’u në nështrohet këtyre ndë shkimeve.

Jam gati më mirë të gëlltis papushim ndëshkime aq sa më zë goja sesa të përulem para Teje." Pastaj Zoti i tha nuses së Tij: "Shih sa zemërgur është princi i kësaj bote dhe se sa pushtet ka si rezultat i gjykimeve të Mia të fshehta! Natyrisht që mund ta shkatërroja në çast me fuqinë Time, por i bëj keq aq sa ç’mund t’i bëj keq një engjëlli të mirë në qiell. Kur të vijë koha e tij, dhe tani po afrohet, do ta gjykoj atë dhe pasuesit e tij. Pra ti, nusja ime, qëndro në veprat e mira! Mos ki frikë nga tjetër përvec Meje! Sepse Unë jam Zot mbi djallin dhe mbi gjithcka."