Rrefimet e Shen Brixhides se Suedise

[Diella1]

Fjalët e Krishtit drejtuar nuses ku e Ai e përshkruan veten si mbret të madh dhe flet për dy thesare që simbolizojnë dashurinë për Hyjin dhe dashurinë për botën dhe jepen udhëzime si të përmirësohemi në këtë jetë.

Libri 1 - KAPITULLI 15

Unë jam si një mbret i madh e i fuqishëm. Katër gjëra duhet të ketë mbreti. Së pari duhet të jetë i pasur, së dyti bujar, së treti i urtë dhe së katërti zemërmirë. Unë jam me të vërtetë mbreti i engjëjve dhe i gjithë njerëzimit. Unë i kam që të katërta cilësitë që përmenda. Në rradhë të parë Unë jam më i pasuri nga të gjithë sepse i plotësoj nevojat e secilit e prapë më mbetet po aq sa kisha para se të jepja. Së dyti, Unë jam më bujari nga të gjithë pasi jam gati t’i jap gjithkujt që kërkon. Së treti, Unë jam më i urti nga të gjithë sepse e di hakun që i takon secilit dhe se ç’është më e mira për çdo njeri. Së katërti, Unë jam zemërmirë sepse jam gati të jap më tepër se ç’më kërkojnë. Unë kam si të thuash dy thesare. Materiale që peshojnë, të rëndë si plumb, gjenden në thesarin e parë dhe ambjenti ku mbahen është veshur me kunj majëmprehtë.

Por këto pesha fillojnë t’i duken të lehta pupël atij që fillimisht i kthen e rrotullon e pastaj mëson t’i mbajë. Gjërat që më parë dukeshin aq të rënda bëhen të lehta dhe ato që dukeshin aq të mprehta bëhen të buta. Në thesarin e dytë duket sikur ka ar vezullues, gurë të çmuar dhe pije të shijshme. Por ari në të vërtetë është baltë dhe pijet helm. Ka dy rrugë që të çojnë tek këto thesare, edhe pse dikur kish vetëm një. Në udhëkryq, domethënë në hyrje të të dy rrugëve, qëndroi njëri që u thirri tre vetëve që po i drejtoheshin rrugës së dytë dhe u tha: 'Dëgjoni, dëgjoni ç’dua t’ju them! Por nëse nuk doni të dëgjoni, atëherë të paktën përdorni sytë për të parë se ajo çka them është e vërtetë. Nëse nuk doni të përdorni as veshët as sytë, atëherë të paktën përdorni duart për të prekur dhe provuar se Unë nuk po them të paqena.'

Pastaj i pari prej tyre tha: 'Le të dëgjojmë dhe të shohim nëse po thotë të vërtetën.' I dyti tha: 'Gjithçka thotë është gënjeshtër.' I treti tha: 'E di që Ai thotë të vërtetën, por nuk më bëhet vonë.' Ç’janë këto dy thesare përveç dashurisë për Mua dhe dashurisë për botën? Dy rrugë të çojnë tek këto thesare: vetëpërulësia dhe vetëmohimi i plotë të çojnë tek dashuria ime, ndërsa lakmitë trupore çojnë tek dashuria e botës. Pesha që mbajnë nga dashuria për mua disave u duket e rëndë plumb pasi, kur duhet të mbajnë agjërim apo të rrinë zgjuar apo ta përmbajnë veten, u duket sikur mbajnë një ngarkesë prej plumbi. Nëse u hedhin romuze apo i fyejnë ngaqë e shpenzojnë kohën për lutje apo për praktika fetare, u duket sikur t’ishin ulur mbi kunja; është gjithnjë torturë për ta.

Ai që dëshiron të qëndrojë në dashurinë Time duhet fillimisht ta kthejë ngarkesën, domethënë të përpiqet të bëjë mirë duke e dëshiruar këtë parreshtur. Pastaj duhet ta ngrejë pak, ngadalë, domethënë duhet të bëjë ç’mundet, duke menduar: Unë mund t’ia dal mbanë nëse Hyji më ndihmon.' Pastaj, duke këmbëngulur në detyrën që ka ndërmarrë, ai do të arrijë t’i mbajë gjërat që më parë i dukeshin të rënda me vullnet aq të hareshëm saqë gjithë vështirësitë e agjërimeve apo të të ndenjurit zgjuar dhe çdo ngushticë tjetër do t’i duken të lehta pupël. Miqtë e mi çlodhen në një vend që përtacëve dhe të këqinjve u duket plot e përplot me kunja dhe gjemba, por që miqve të mi u duket fushë me lule.

Rruga direkte tek ky thesar është mospërfillja e vullnetit personal, gjë që ndodh kur dikush, duke menduar për mundimet dhe vdekjen time, nuk i vë mend vullnetit të tij por i bën ballë dhe përpiqet vazhdimisht që të përmirësohet. Edhe pse kjo rrugë është disi e vështirë në fillim, prapë se prapë përjetohet kënaqësi në këtë rrugëtim, kaq është e vërtetë kjo saqë gjërat që në fillim dukej si e pamundur të mbaheshin, bëhen shumë të lehta; kështu ai me të drejtë mund të thotë me vete: 'Zgjedha e Hyjit është e lehtë.' Thesari i dytë është bota. Në të ka ar, gurë të çmuar dhe pije në dukje të shijshme por të hidhura zeher kur provohen.

Çka i ndodh gjithkujt që mban ar është që kur trupi mplaket, gjymtyrët dobësohen, palca konsumohet dhe trupi përfundon nën tokë, atëherë ai lë arin dhe gurët e çmuar dhe s’i vlejnë më shumë se balta. Pijet e botës, domethënë gëzimet, duken të ëmbla por kur zbresin në stomak ta sjellin mendjen vërdallë, rëndojnë zemrën, rrënojnë trupin dhe njeriu vyshket si bar. Ndërsa vdekja afrohet, gjithë këto gjëra të dëshiruara bëhen farmak si helm. Vullneti i vet e çon njeriun tek ky thesar sa herë që njeriu nuk kujdeset për t’u bërë ballë orekseve trupore dhe nuk mediton për urdhëresat dhe veprat e mia por menjëherë bën ç’i shkon ndërmend, qoftë e lejueshme apo e palejueshme.

Tre vetë po ecin përgjatë kësaj rruge. Me ta nënkuptoj gjithë të shthururit, të gjithë ata që duan botën dhe vullnetin e vet. U thirra atyre, ndërsa qëndroja në udhëkryq në hyrje të të dy rrugëve; duke u mishëruar i tregova njerëzimit dy rrugë, atë që duhej ndjekur dhe atë që duhej shmangur, rrugën që çon në jetë dhe atë që çon në vdekje. Përpara se të mishërohesha kish vetëm një rrugë. Në të, të gjithë, të mirë e të këqinj, përfundonin në ferr. Unë jam Ai që thirri dhe thirrja imë ish: 'Njerëz, dëgjoni fjalët e mia që çojnë në udhën e jetës, përdorni gjykimin tuaj për të kuptuar se çfarë them është e vërtetë. Nëse nuk i dëgjoni apo nuk mund t’i dëgjoni, atëherë të paktën shihni – domethënë përdorni besimin dhe arësyen – dhe shihni se fjalët e mia janë të vërteta. Ashtu sikurse diçka e dukshme dallohet me sytë e trupit, po kështu gjërat e padukshme mund të dallohen dhe besohen me sytë e besimit. Ka shumë shpirtra të thjeshtë në kishë që bëjnë pak vepra por shpëtohen prej besimit që kanë. Me anë të tij ata besojnë se Unë jam Krijuesi dhe Shëlbuesi i Gjithësisë. Nuk ka asnjë që të mos arrijë të kuptojë dhe të besojë se Unë jam Hyj nëse konsideron se si toka jep fryt, si qielli jep shi, si pemët gjelbërojnë, si kafshët vazhdojnë të ekzistojnë secila sipas llojit të vet, si yjet i shërbejnë njerëzimit, si ndodhin gjëra kundër vullnetit të njeriut.

Nga e gjithë kjo njeriu mund të shohë se ai është i vdekshëm dhe se është Hyji Ai që i rregullon gjithë këto gjëra. Nëse Hyji nuk do të ekzistonte, gjithçka do të ishte rrëmujë. Po ashtu çdo gjë tjetër është rregulluar nga Hyji, gjithçka rregulluar racionalisht në mënyrë që njeriu të mësojë prej tyre. As edhe gjëja më e vogël nuk ekziston apo vazhdon të ekzistojë në botë pa ndonjë arësye. Po ashtu, nëse dikush nuk mund të kuptojë apo kapë me mend pushtetin tim për shkak të dobësisë së tij, ai mundet që me anë të fesë të shohë dhe besojë. Por, o njerëz, nëse nuk doni të përdorni intelektin për të konsideruar fuqinë time, mund të përdorni duart për të prekur veprat që Unë dhe shenjtërit e mi kemi bërë. Ato janë aq të dukshme saqë askush nuk mund të dyshojë se janë veprat e Hyjit.

Kush tjetër i ngjalli të vdekurit dhe u ktheu shikimin të verbërve përveç Hyjit? Kush i dëboi djajtë përveç Hyji? Çfarë kam mësuar Unë, në mos gjëra të dobishme për shpëtimin e shpirtit dhe trupit dhe të lehta për t’u kryer? E megjithatë, personi i parë thotë, ose më mirë disa thonë: Le të dëgjojmë dhe shohim nëse thotë të vërtetën!' Këta njerëz rrinë ca kohë në shërbimin Tim jo prej dashurisë por për provë dhe për të imituar të tjerët, pa hequr dorë nga vullneti personal, duke bërë vullnetin e tyre bashke me Timin. Ata janë në pozicion të rrezikshëm pasi duan t’u shërbejnë dy zotërinjve edhe pse nuk mund t’i shërbejnë mirë asnjërit prej tyre. Kur të thirren, ata do të shpërblehen nga zotëria që kanë dashur më tepër.

I dyti thotë, ose më mirë disa thonë: 'Çfarëdo thotë Ai është gënjeshtër dhe Shkrimi i Shenjtë gënjen.' Unë jam Hyji, Krijuesi i gjithçkaje, pa Mua asgjë nuk është bërë. Unë i bëra besëlidhjen e e re dhe të vjetër, ato dolën prej gojës sime dhe në to nuk ka gënjeshtra sepse Unë jam e Vërteta. Po ashtu, ata që thonë se Unë jam gënjeshtar dhe se Shkrimi i Shenjtë është gënjeshtër, nuk do ta shohin kurrë fytyrën time pasi ndërgjegja u thotë se Unë jam Hyj duke qenë se gjithçka ndodh sipas vullnetit dhe dëshirës sime. Qielli u jep dritë e ata nuk mund t’i japin dritë vetvetes; toka jep fryt, ajri e bën tokën pjellore, të gjitha kafshët janë formuar në një mënyrë të caktuar, djajtë më dëshmojnë, të drejtët vuajnë gjëra të pabesueshme nga dashuria për Mua.

Ata i shohin gjithë këto e megjithatë Mua nuk më shohin. Mund të më shihnin edhe në drejtësinë Time nëse do konsideronin se si toka i përpin të pafetë, se si zjarri i shkrumbon të këqinjtë. Po ashtu ata mund të më shohin në mëshirën Time, si në rastin kur uji buroi nga shkëmbi për të drejtët apo kur ujrat u ndanë për ta, kur zjarri nuk i përvëloi apo kur qielli u dha ushqim si toka. Duke qenë se i shohin të gjitha këto dhe prapë thonë se Unë jam gënjeshtar, ata kurrë nuk do ta shohin fytyrën Time. I treti thotë, ose më mirë disa thonë: 'E dimë fare mirë se Ai është Hyji i vërtetë, por nuk na bëhet vonë.' Këta njerëz do të torturohen përjetësisht sepse më përçmojnë Mua, Zotin dhe Hyjin e tyre. A nuk është tallje sa s’ka më nga ana e tyre që përdorin dhuratat e mia por kundërshtojnë të më shërbejnë?

Nëse do i kishin fituar këto gjëra me aftësitë e veta dhe jo krejtësisht prej Meje, tallja e tyre nuk do të dukej kaq e madhe. Por Unë do t’u jap hirin Tim atyre që zënë të reflektojnë për barrën Time vullnetarisht dhe përpiqen me dëshirë të flaktë të bëjnë sa munden. Unë do të punoj tok me ata që e mbajnë zgjedhën Time, domethënë me ata që përparojën dita ditës nga dashuria që kanë për Mua e Unë do të jem forca e tyre dhe do t’i ndez aq shumë saqë do të dëshirojnë të bëjnë më tepër. Ata që rrinë në vendin që duket sikur çpon – por që në realitet është i paqtë, janë ata që punojnë fort me durim ditë e natë pa u lodhur, duke u bërë më të flaktë, duke menduar se çka bëjnë është pak. Këta janë miqtë e mi më të shtrenjtë dhe janë pak sepse të tjerët zgjedhin pijet e thesarit të dytë.

[Diella1]

Rreth faktit se si nusja pa një engjëll tek i fliste Hyjit për një grua që mundohej tmerrësisht prej djallit dhe që më vonë u çlirua në sajë të lutjeve të Virgjërës së lavdishme.

Libri 1 - KAPITULLI 16

Nusja pa një prej shenjtërve tek i fliste Hyjit dhe i thoshte: "Pse i bie në qafë djalli shpirtit të kësaj gruaje që ti e ke shëlbuar me gjakun Tënd?" Djalli u përgjigj menjëherë: "Sepse ajo më përket me të drejtë." Dhe Zoti i tha: "Me ç’të drejtë është e jotja?" Djalli iu përgjigj: "Ka," tha ai, "dy rrugë. Njëra të çon në qiell, tjetra në ferr. Kur ajo i kundroi këto dy rrugë, ndërgjegja dhe arësyeja i thanë se duhet të zgjidhte rrugën time. Dhe duke qenë se ajo ka vullnet të lirë për të zgjedhur rrugën që i pëlqen, mendoi se do i leverdiste ta përdorte vullnetin për të mëkatuar dhe zuri të ecte në rrugën time.

Më vonë e mashtrova me tre vese: grykësinë, lakminë për para dhe sensualitetin. Tani banoj në barkun e saj dhe në natyrën e saj. E kam kapur me pesë duar. Me njërën i mbyll sytë që të mos shohë gjëra shpirtërore. Me të dytën i mbaj duart që të mos bëjë vepra të mira. Me të tretën i mbaj këmbët që mos të rendë drejt së mirës. Me të katërtën i kam bllokuar intelektin që të mos turpërohet nga mëkati. Dhe me të pestën i mbaj zemrën që të mos kthehet me pendesë."

Pas kësaj, e Bekuara Virgjëra Mari i tha të Birit: "Biri im, detyrojë të thotë të vërtetën për çka dua ta pyes." Biri i tha: "Ti je Nëna ime, ti je Mbretëresha e Qiellit, ti je Nëna e Mëshirës, ti je ngushëllimi i shpirtrave të Purgatorit, ti je gëzimi i atyre që ecin udhëve të jetës. Ti je Zoja sovrane e engjëjve, krijesa më e lartë para Hyjit. Ti ke pushtet edhe mbi djallin. Jepi vetë urdhër, o Nënë, këtij djalli e ai do të të tregojë gjthçka do." Virgjëra e Bekuar atëherë i tha djallit: "Thuamë, o djall, ç’njet kish kjo grua përpara se të hynte në kishë?" Djalli iu përgjigj: "Ajo e kish ndarë mendjen që të mos mëkatonte më."

Dhe Virgjëra i tha atij: "Përderisa njeti i mëparshëm e çonte drejt ferrit, thuamë, në ç’drejtim e çon njeti i tanishëm për të mos mëkatuar më?" Djalli iu përgjigj me ngurrim: "Njeti për të mos mëkatuar më e çon drejt qiellit." Virgjëra Mari tha: "Duke qenë se e pranove që kishe të drejtë për ta nxjerrë nga rruga e Kishës së Shenjtë për shkak të njetit të saj të mëparshëm, atëherë drejtësia kërkon që ajo të kthehet në kishë për njetin e tanishëm. Tani, djall, do të të bëj edhe nje pyetje tjetër: Thuamë, çfarë njeti ka aktualisht në zemër ajo?"

Djalli u përgjigj: "Me zemër ajo është thellësisht e penduar, i vjen shumë keq për sa ka bërë dhe ka vendosur të mos i përsërisë më mëkate të tilla, por të përmirësohet aq sa mundet." Pastaj Virgjëra e pyeti djallin: "A mund të më thuash nëse tre mëkatet e sensualitetit, grykësisë dhe lakmisë mund të ekzistojnë në zemër njëkohësisht me tre prirjet e mira për pendesë, keqardhje dhe korigjim?" Djalli u përgjigj: "Jo." Dhe Virgjëra e Bekuar tha: "A do të më thuash atëherë cilat prej tyre duhet të largohen prej zemrës së saj, tre virtytet apo tre veset që ti thua se nuk mund të bashkëjetojnë mes tyre?" Djalli iu përgjigj: "Mëkatet, them unë."

Dhe Virgjëra u përgjigj: "Rruga për në ferr i mbyllet dhe rruga për në qiell qëndron hapur për të." Përsëri Virgjëra e Bekuar e pyeti djallin: "Thuamë, nëse një grabitës i ka zënë pusi nuses jashtë shtëpisë së saj dhe do donte ta përdhunonte, ç’do të bënte dhëndri?" Djalli u përgjigj: "Nëse dhëndri është i mirë dhe fisnik, ai duhet të rrezikojë edhe jetën për ta mbrojtur nusen." Pastaj Virgjëra tha: "Ti je ai grabitës i lig. Ky shpirt është nusja e dhëndrit, Birit tim, që e shëlboi atë me gjakun e vet. Ti ia prishe mendjen dhe e kape me forcë. Prandaj, meqenëse im Bir është dhëndri i shpirtit të saj dhe Zotëri mbi ty, atëherë të takon t’ia mbathësh nga sytë këmbët."
SQARIM
Kjo grua kish qenë një prostitutë që donte t’i kthehej botës sepse djalli e ngacmonte ditë e natë, aq e vërtetë saqë u shfaq tek i mbyllte sytë dhe, ndërsa shumë e shihnin këtë skenë, e tërhoqi jashtë shtratit. Pastaj, në prani të shumë dëshmitarëve të besueshëm, zonja e shenjtë Brixhidë tha haptazi: "Shporru, djall, boll e ke trazuar këtë krijesë të Hyjit." Pasi tha kështu, gruaja qëndroi symbyllur përdhe një gjysëm ore e pastaj u ngrit dhe tha: "Me të vërtetë pashë djallin në trajtën më të neveritshme tek dilte nga dritarja dhe dëgjova një zë që më tha: 'Grua, je çliruar me të vërtetë.'" Nga ai çast e më pas ajo grua u lirua nga çdo padurim, nuk vuajti më nga mendime të liga dhe kaloi në jetën e amshuar nëpërmjet një vdekjeje të mirë.

[Diella1]

Fjalët e Krishtit drejtuar nuses së Tij ku një mëkatar krahasohet me tre gjëra: një shqiponjë, një gjahtar dhe një mundës.

Libri 1 - KAPITULLI 17

Unë që po të flas jam Jezu Krishti. Unë jam Ai që ka lindur nga krahërori i Virgjërës Mari, Hyj i vërtetë dhe njeri i vërtetë. Edhe ndërsa isha në krahërorin e Virgjërës, Unë vazhdoja të mbretëroja mbi gjithçka bashkë me Atin. Ai njeri që është kaq armik i imi, i përngjason tre gjërave. Së pari ai është si shqiponjë që fluturon lart, ndërsa zogjtë e tjerë fluturojnë poshtë saj; së dyti ai është si gjahtar që i bie fyellit të lyer me zift ngjitës e tingulli i tërheq zogjtë të fluturojnë tek fyelli e të ngjisin në zift; së treti ai është si një mundës që del i pari në çdo ndeshje. Ai është si shqiponjë sepse në krenarinë e tij nuk duron dot njeri mbi veten dhe i bën keq kujtdo që mbërthen me kthetrat e ligësisë së tij.

Unë do t’ia pres flatrat e pushtetit dhe krenarisë dhe do ta fshij ligësinë e tij nga faqja e dheut. Do t’ia dorëzoj zjarrit të pashuar ku do të mundohet pafund nëse nuk ndreqet. Ai është edhe si gjahtar sepse i tërheq të tjerët me ëmbëlsinë e fjalëve dhe premtimeve të veta, por kushdo që vjen tek ai bie në kurth dhe kurrë nuk do të mundë të shpëtojë dot prej tij. Për këtë arësye zogjtë e ferrit do t’ia nxjerrin sytë e ai nuk do ta shohë lavdinë time por errësirën e përjetshme të ferrit. Do t’i priten veshët dhe ai nuk do t’i dëgjojë fjalët e gojës sime.

Për fjalët e ëmbla, do të vuajë nga koka tek këmbët dhe do të heqë aq mundime sa janë njerëzit e dënuar për faj të tij. Ai është gjithashtu si mundës që zë vendin e parë në ligësi, që nuk i hap rrugë askujt dhe është i vendosur të mundë këdo. Si mundës atëherë ai do të zërë vendin e parë në çdo ndëshkim; ndëshkimi i tij do të ripërtërihet parreshtur dhe nuk do të mbarojë kurrë. E megjithatë, për sa kohë shpirti dhe trupi i tij janë bashkë, mëshira ime është në dispozicion të tij.
SQARIM
Ky ishte një kavalier shumë i fuqishëm që i urrente jashtë mase klerikët dhe i shante. Rrëfimi i mësipërm rreth tij pasohet edhe nga ky që vijon: Biri i Hyjit thotë: "O kavalier i botës, pyeti të urtët se ç’i ndodhi Hamanit kryelartë që vinte në lojë të mitë! A nuk qe vdekja e tij e turpshme dhe një poshtërim i madh? Ky njeri më përqesh Mua dhe miqtë e mi në të njëjtën mënyrë. Për këtë arësye, ashtu si Izraeli nuk mbajti zi për Hamanin, po ashtu miqtë e mi nuk do të mbajnë zi për këtë njeri. Ai do të pësojë një vdekje tejet të hidhur nëse nuk ndreqet." Dhe kështu ndodhi.

[Diella1]

Fjalët e Krishtit drejtuar nuses për përvujtërinë që duhet patur në shtëpinë e Hyjit, shtëpi që simbolizon jetën rregulltare, dhe për ndërtesat dhe lëmoshat që duhen dhuruar vetëm nëse janë fituar me drejtësi, ndërsa gjërat e fituara me pa të drejtë duhen kthyer.

Libri 1 - KAPITULLI 18

Në shtëpinë Time duhet të ketë përvujtëri e cila tani veç përbuzet. Duhet të ketë një goxha mur mes burrave dhe grave pasi, edhe pse Unë jam i aftë të mbroj këdo edhe pa patur nevojë për mur, prapë se prapë, për hir të kujdesit dhe për shkak të dredhive të djallit, dua që banesat të ndahen nga njëra-tjetra me një mur. Duhet të jetë një mur i madh por me masë, jo shumë i lartë. Dritaret duhet të jenë të thjeshta dhe të tejdukshme, çatia e lartë por me masë në mënyrë që aty të mos ketë asgjë që nuk të kujton përvujtërinë. Ata që më ndërtojnë shtëpi tani janë si mjeshtra që kur hyn i zoti i shtëpisë e kapin prej flokësh dhe e shkelin me këmbë.

E ngrenë baltën deri lart dhe arin e shkelin. Kështu bëjnë me Mua, më ndërtojnë baltë, dua të them: i vënë palë palë deri në qiell të mirat që kalojnë e nuk kujdesen fare për shpirtrat që janë më të çmuar se ari. Kur dua të shkoj tek ta me anë të predikuesve të mi apo nëpërmjet mendimeve të mira, më kapin prej flokësh dhe më shkelin me këmbë, domethënë më sulmojnë me sharje dhe i mbajnë veprat dhe fjalët e mia njëlloj si të ishin baltë. E kujtojnë veten shumë më të urtë.

Nëse vërtet do donin të ndërtonin për mua dhe për lavdinë Time, ata fillimisht duhet të ndërtojnë shpirtin e tyre. Kushdo që ndërton shtëpinë Time të ketë kujdes që asnjë dyshkë e fituar padrejtësisht të mos përdoret për ndërtim. Ka plot njerëz që janë të ndërgjegjshëm se kanë gjëra të fituara padrejtësisht e megjithatë nuk u vjen aspak keq e as nuk e çojnë ndërmend t’i kthejnë e të ndreqin mashtrimet dhe vjedhjet edhe pse munden, nëse do donin, t’i kthejnë dhe të ndreqin. Por meqenëse e kuptojnë se nuk mund t’i mbajnë këto gjëra përjetë, ata ia japin kishave një pjesë të të mirave padrejtësisht të fituara për të më zbutur me dhuratat e tyre. Pronat e ligjshme ua lënë trashëgimtarëve. Kjo nuk më pëlqen aspak.

Ai që do të ma bëjë qejfin me dhurata, duhet para së gjithash të ketë dëshirën e mirë për t’u ndrequr dhe pastaj të bëjë aq mundet vepra të mira. Duhet të dënesë e vajtojë për të keqen që ka bërë dhe të kthejë, nëse mundet, gjërat që ka fituar me mashtrim. Nëse nuk mundet, të paktën duhet të ketë vullnetin e mirë për t’i kthyer ato. Pastaj duhet të ketë kujdes që të mos i përsërisë më mëkate të tilla. Nëse personi të cilit duhet t’i kthejë të mirat e fituara me pa të drejtë nuk është më gjallë, atëherë ai mund të m’i dhurojë Mua që jam në gjendje t’ia kthej borxhin çdokujt. Por nëse nuk është në gjendje t’i kthejë, nëse e përul veten para Meje me vullnetin e mirë për t’u ndrequr dhe me zemër të penduar, atëherë Unë kam mundësi që tani ose në të ardhmen, t’ia kthej çka u takon të gjithë atyre që janë mashtruar.

Lërmë të të shpjegoj kuptimin e shtëpisë që Unë dua të ndërtoj. Shtëpia është jeta rregulltare. Unë vetë, Krijuesi i të gjitha gjërave, nëpërmjet të Cilit gjithçka është bërë dhe vazhdon të ekzistojë, jam themeli i saj. Kjo shtëpi ka katër mure. I pari është drejtësia me të cilën do të gjykoj armiqtë e kësaj shtëpie. Muri i dytë është urtia me të cilën do i ndriçoj banorët që të më njohin dhe të më kuptojnë. E treta është fuqia me të cilën do t’i forcoj kundër dredhive të djallit. Muri i katërt është mëshira ime që pret krahëhapur këdo që e kërkon. Në këtë mur gjendet dera e hirit ku mirëpriten të gjithë ata që e dëshirojnë. Çatia e shtëpisë është dashuria me të cilën Unë mbuloj mëkatet e atyre që më duan që të mos dënohen për to.

Dritarja e çatisë nga depërton dielli është sjellja ndërmend e hirit tim. Nëpërmjet saj ngrohtësia e hyjnisë u shkon banorëve. Që muri duhet të jetë i madh dhe i fortë do të thotë se askush nuk mund të zbehë fjalët e mia apo t’i shkatërrojë ato. Që duhet të jetë i lartë me masë do të thotë se urtia Ime mund të kuptohet pjesërisht por kurrë e tëra. Që dritaret duhet të jenë të thjeshta dhe të tejdukshme do të thotë se fjalët e mia janë të thjeshta e megjithatë nëpërmjet tyre drita e njohurisë hyjnore hyn në botë. Që çatia duhet të jetë e lartë me masë do të thotë se fjalët e mia do të bëhen të ditura jo në mënyrë të pakuptueshme por të kuptueshme dhe të qartë.

[Diella1]

Fjalët e Krijuesit drejtuar nuses për shkëlqimin e fuqisë, urtisë dhe virtytshmërisë së Tij dhe se si ata që tani mbahen për të urtë mëkatojnë më tepër kundër Tij.

Libri 1 - KAPITULLI 19

Unë jam Krijuesi i qiellit dhe tokës. Unë kam tre cilësi. Jam tejet i fuqishëm, tejet i urtë dhe tejet i virtytshëm. Jam aq i fuqishëm saqë engjëjt më nderojnë në qiell dhe djajtë në ferr nuk guxojnë të më shikojnë. Të gjithë elementët janë nën urdhrat e mia. Jam aq i urtë saqë askush nuk mund të arrijë të depërtojë në thellësi të urtisë time. Njohuritë e mia janë të tilla që Unë di gjithçka që është bërë dhe gjithçka që do të bëhet. Jam aq i arësyeshëm saqë as edhe më e vogla gjë, qoftë krimb apo ndonjë kafshë tjetër, pavarësisht nga pamja, nuk është bërë pa ndonjë arësye. Jam gjithashtu edhe aq i virtytshëm saqë çdo e mirë buron prej Meje si prej një burimi të kthjellët dhe gjithë ëmbëlsia vjen prej Meje si prej një vere të çmuar. Pa Mua askush nuk mund të jetë i fuqishëm, askush i urtë, askush i virtytshëm. Për këtë arësye, të fuqishmit e kësaj bote mëkatojnë pa masë kundër Meje.

Unë u kam dhënë fuqi dhe pushtet që të më nderojnë, por ata krenohen sikur t’i kishin fituar vetë. Këta të pafytyrë nuk e çojnë ndërmend dobësinë e vet. Nëse do u dërgoja edhe më të voglën sëmundje, menjëherë do zinin shtratin dhe asgjë nuk do kish më vlerë për ta. E atëherë si do të jenë në gjendje t’i bëjnë ballë forcës sime dhe ndëshkimeve të përjetshme? Por ata që tani mbahen për të urtë mëkatojnë akoma më tepër kundër Meje. Sepse u dhashë gjykim, inteligjencë dhe urti që të më duan, por e vetmja gjë që kuptojnë janë të mirat e përkoshme. Ata kanë sy në ballë por shohin vetëm çka u pëlqen.

Janë të verbër kur vjen puna për të më lëvduar Mua që u kam dhënë gjithçka, pasi askush, qoftë i mirë apo i keq, nuk mund të dallojë apo kuptojë ndonjë gjë pa Mua, paçka se Unë i lejoj të këqinjtë ta ushtrojnë vullnetin e tyre për gjëra që u pëlqejnë. Përveç kësaj, askush nuk mund të jetë i virtytshëm pa Mua. Mund të përdorja këtu fjalën e urtë që përdoret shpesh: 'Të durueshmin e përbuzin të gjithë.' Për shkak të durimit Tim të gjithë mendojnë se Unë jam tmerrësisht i pamend dhe për këtë më shohin me përçmim. Por mjerë ata kur, pas kaq shumë durimi, do t’u bëj të ditur dënimin! Para Meje do të jenë si baltë që fluturon në humnerë pa e ndërprerë hovin deri sa plandoset në fund të ferrit.

[Diella1]

Një dialog i këndshëm i Virgjërës Nënë me Birin dhe i Virgjërës Nënë dhe Birit me nusen për mënyrën se si nusja duhet të përgatitet për dasmën.

Libri 1 - KAPITULLI 20

Nëna u shfaq tek i lutej të Birit: "Ti je Mbret i lavdisë, Biri im, ti je Zot mbi zotër, Ti ke krijuar qiellin dhe tokën e gjithçka gjendet në ta. U bëftë çdo dëshirë e jotja, u bëftë çdo vullnet i yti!" Biri u përgjigj: "Një fjalë e moçme thotë 'Çfarë fëmija mëson në vogëli e ruan deri në pleqëri.' Nënë, qysh e vogël ti mësove të bësh vullnetin Tim dhe jo tëndin. Ti me të drejtë the: 'U bëftë vullneti Yt!' Ti je si ar i çmuar që rrihet në kudhër të fortë sepse ti je rrahur me prova plot dhe ke vuajtur gjatë Mundimeve të Mia më shumë se të tjerët. Kur zemra m’u ça nga forca e dhimbjes në kryq, zemra jote u plagos si ta kish çpuar një thikë e çeliktë. Do kishe qenë gati edhe të ta shqyqnin më dysh, nëse i tillë do kish qenë vullneti Im. Edhe sikur të kishe mundur t ‘i pengoje Mundimet e Mia dhe të kërkoje që të jetoja akoma, prapë se prapë ti nuk do të kishe dashur të bëhej ndryshe përveçse sipas vullnetit Tim. Për këtë arësye me të drejtë the: 'U bëftë vullneti Yt!'"

Pastaj Maria i tha nuses: "Nusja e Birit tim, duaje tim Bir sepse Ai të do. Nderoji shenjtërit që ndodhen në praninë e Tij. Ata janë si yje të panumërt, drita dhe vezullimi i të cilëve nuk mund të krahasohen me dritën e përkohshme. Ashtu sikurse drita e botës ndryshon nga errësira, po ashtu – por shumë më tepër – drita e shenjtërve ndryshon nga drita e kësaj bote. Për të vërtetë po të them se nëse shenjtërit do të shfaqeshin qartë, ashtu siç janë në të vërtetë, syri i njeriut nuk do ta përballonte dot pamjen dhe do të verbohej." Biri i Virgjërës i foli nuses duke thënë: "Nusja ime, ti duhet të kesh katër cilësi. Së pari, duhet të jesh gati për martesën me Mua, martesë që nuk ka dëshira trupore por vetëm kënaqësi shpirtërore tejet të ëmbël që i shkon për shtat Hyjit ta ketë me një shpirt të përkorë. Në këtë mënyrë, as dashuria për fëmijët, as për të mirat e përkohshme dhe as për të afërmit nuk duhet të të largojnë nga dashuria Ime. Mos lejo të të ndodhë siç u ndodhi virgjërave të pamend që nuk ishin gati kur Zoti deshi t’i thërriste në dasëm e për këtë u lanë pas dere. Së dyti, ti duhet të kesh besim në fjalët e Mia.

Sepse Unë jam e Vërteta dhe asgjë përveç së vërtetës nuk del nga buzët e mia dhe askush nuk mund të gjejë tjetër veç së vërtetës në fjalët e mia. Ka raste kur fjalët që them kanë kuptim shpirtëror, herë të tjera jo e, në këtë rast, ato duhen kuptuar ashtu siç janë thënë. Prandaj askush nuk mund të më akuzojë se gënjej. Në radhë të tretë duhet të jesh e bindur në mënyrë që të mos ketë as edhe nje gjymtyrë të vetme në trupin tënd me të cilën bën keq dhe të cilën nuk ia nënshtron pendesës dhe korigjimit të duhur. Edhe pse jam i mëshirshëm, Unë nuk e lë pas dore drejtësinë. Prandaj bindju me përvujtëri dhe gëzim atyre që e ke për detyrë t’u bindesh, duke mos bërë as çka të duket e dobishme dhe e arësyeshme kur kjo bie ndesh me bindjen. Është më mirë të heqësh dorë nga vullneti yt për hir të bindjes edhe nëse çka dëshiron të bësh është gjë e mirë dhe të ndjekësh vullnetin e drejtuesit tend në rast se ky vullnet nuk bie ndesh me shpëtimin e shpirtit tënd apo nuk është i paarësyeshëm. Në rradhë të katërt, duhet të jesh e përvuajtur sepse ti je bashkuar në një martesë shpirtërore.

Pra duhet të jesh e përvuajtur dhe modeste kur të mbërrijë dhëndri. Shërbëtorja jote të jetë e ekuilibruar dhe e përmbajtur, dua të them, trupi yt duhet të praktikojë abstinencë dhe të jetë i mirë-disiplinuar, sepse ti do të nxjerrësh në dritë fryte shpirtërorë për të mirën e shumë vetëve. Ashtu sikurse një trung i thatë, pasi shartohet me një degëz të njomë, nis e lulëzon, ti duhet të japësh fryt dhe të lulëzosh me anë të hirit Tim. Hiri Im do të të dehë dhe e gjithë ushtria qiellore do të galdojë për verën e ëmbël që do të të jap. Mos e humb besimin në mirësinë Time. Të siguroj se ashtu si zemra e Zaharisë dhe Elizabetës brofën nga gëzimi kur iu premtua një fëmijë, edhe ti do të galdosh për hirin që do të të jap, madje edhe të tjerë do të galdojnë nëpërmjet teje. Atyre të dyve, Zaharisë dhe Elizabetës, u foli një engjëll, ndërsa ty po të flas Unë, Hyji dhe Krijuesi i engjëjve dhe i yti. Për hirin tim, ata të dy sollën në jetë mikun tim të dashur, Gjonin. Nëpërmjet teje Unë dua të kem shumë fëmijë, jo prej mishit po prej shpirtit. Me të vërtetë po të them se Gjoni qe si kallamsheqer plot ëmbëlsi e mjalt pasi kurrë nuk futi në gojë ushqim të papastër dhe kurrë nuk përdori më tepër seç i nevojitej për të jetuar. Kurrë nuk i doli farë prej trupit dhe për këtë ai me të drejtë mund të quhet engjëll dhe virgjër."

[Diella1]

Fjalët e dhëndrit drejtuar nuses ku përdoret një alegori e rafinuar për të folur rreth djallit.

Libri 1 - KAPITULLI 21

Dhëndri, Jezusi, iu drejtua nuses me alegori, duke marrë si shembull një bretkocë. Ai tha: “Një magjistar kish ar të çmueshëm dhe vezullues. Vjen tek ai dikush për të blerë ar. Magjistari i tha: ‘Nuk e blen dot këtë ar nëse nuk më jep ar më të mirë dhe në sasi më të madhe.’ Blerësi u përgjigj: “Aq shumë më pëlqen ari yt saqë jam gati të të jap ç’të duash në këmbim të tij.’ Pasi i dha magjistarit ar më të mirë dhe në sasi më të madhe, ai mori arin vezullues dhe e futi në një kuti me mendjen për të bërë një unazë për vete.

Pasi kaloi ca kohë, magjistari shkoi tek ai dhe i tha: ‘Ari që bleve dhe fute në kuti nuk është ar, siç kujton ti, por një bretkocë shëmtaraqe rritur në gjoksin tim dhe ushqyer me ushqimin tim. Që të bindesh se kjo është e vërtetë, hape kutinë dhe shih po nuk kërceu bretckoca në gjoksin ku është rritur.’ Ndërsa rrekej të hapte kutinë, kapaku i së cilës gati po shkëputej nga katër menteshat që e mbanin, brenda kutisë u duk një bretkocë. Sapo u hap kapaku dhe ajo pa magjistarin, i kërceu në gjoks. Shërbëtorët dhe miqtë e blerësit e panë skenën dhe i thanë: ‘Zotëri, ari i çmueshëm është brenda bretkocës dhe, nëse do, mund ta nxjerrësh lehtë.’ ‘Si?’ pyeti ai. ‘Ç’duhet të bëj?’ Ata thanë: ‘Nëse bretkocës i ngulet në kurriz një bisturi shumë e nxehtë dhe e mprehtë, menjëherë ari i del nga pjesa e kurrizit ku ka një boshllëk. Nëse nuk ka boshllëk, atëherë bisturia duhet ngulur me forcë dhe ç’ke blerë del prej saj.’

Kush mund të jetë ky magjistar përveç djallit që i josh njerëzit me kënaqësi dhe lavdi boshe? Ai e shet gënjeshtrën për të vërtetë dhe të vërtetën për gënjeshtër. Ai ka në zotërim ar të çmueshëm, domethënë shpirtin që, me fuqinë Time hyjnore, Unë e bëra më të çmueshëm se gjithë yjet dhe planetet. E krijova të pavdekshëm e të qëndrueshëm dhe më të dashur për Mua se të gjitha krijesat e tjera. I përgatita një banesë të përjetshme për të jetuar me Mua. E bleva nga pushteti i djallit me arin më cilësor dhe të çmueshëm, duke dhënë trupin Tim të pamëkat dhe duke hequr Mundime aq të dhimbshme saqë asnjë gjymtyrë e imja nuk mbeti pa plagë. Unë e vendosa shpirtin e shëlbuar në një trup ku, si brenda një kutije, të mund të qëndronte deri në atë çast kur do i jepja një vend në oborrin e pranisë Time hyjnore.

Por tani shpirti i shëlbuar i njeriut është bërë si një bretkocë e fëlliqur dhe shëmtaraqe që, në krenarinë e vet, kërcen dhe jeton zhytur në llumin e sensualitetit të vet. Arin, domethënë pronën time të ligjshme, ma kanë marrë. Prandaj djalli ka të drejtë kur thotë: ‘Ari që bleve nuk është ar por bretkocë e rritur në gjoksin e gëzimeve të mia. Ndaje trupin nga shpirti dhe shih po nuk fluturoi drejt e në gjoksin tim.’ Përgjigja ime për të është kjo: ‘Duke qenë se bretkocën më vjen ndot ta shoh, më jep neveri ta dëgjoj, helmon kur e prek dhe prej saj nuk më vjen asnjë e mirë apo gëzim, por gëzim të jep ty në gjoksin e të cilit është rritur, atëherë e gëzofsh, është e jotja. Prandaj kur kapaku të hapet, domethënë kur shpirti të ndahet nga trupi, ajo do të fluturojë drejt e tek ty që të rrini bashkë përgjithmonë’.

I tillë është shpirti i personit që po të përshkruaj. Është si bretkocë e keqe, plot fëlliqësi dhe epsh, rritur në gjoks të djallit. Po shkoj tani drejt kutisë, domethënë trupit të shpirtit, nëpërmjet vdekjes që afrohet. Kutia mbahet pezull nga katër mentesha që janë gati të këputen, domethënë trupi i tij mbahet nga katër gjëra, konkretisht fuqia, bukuria, urtia dhe pamja, të cilat kanë filluar ta lënë të gjitha. Kur shpirti të ndahet nga trupi, ai do të fluturojë drejt e tek djalli me qumështin e të cilit është ushqyer, sepse më ka harruar Mua që nga dashuria mora mbi vete dënimin që ky shpirt meritonte. Nuk ma kthen dashurinë me dashuri, por përkundrazi ma merr pronën që më përket.

Ka detyrim të më shërbejë Mua që e shëlbova më tepër seç u shërben të tjerëve, por ai gjen kënaqësi më të madhe tek djalli. Tingëllëllimi i lutjes së tij më duket si tingulli i një bretkoce. Pamja e tij është e padurueshme. Veshët e tij nuk do ta dëgjojnë kurrë gëzimin Tim; shqisa e të prekurit të tij, e helmatisur siç është, nuk do ta ndjejë kurrë hyjninë Time. Por duke qenë se Unë jam i mëshirshëm, nëse dikush do ta prekte shpirtin e tij tani, edhe pse i papastër, dhe do të vrojtonte për të parë nëse ka ndonjë fije pendese apo mirësie në vullnetin e tij, nëse dikush do të ngulte në mendjen e tij një bisturi të mprehtë dhe të nxehtë, domethënë frikën e gjykimit Tim të rreptë, ai mundet ende ta fitojë hirin Tim, mjaft që ta pranojë. Nëse nuk ka pendesë apo dashuri në të, prapë mund të ketë ndonjë shpresë, mjaft që dikush ta çpojë me një vërejtje të mprehtë dhe ta qortojë fort, sepse, për sa kohë shpirti jeton në trup, mëshira Ime është në dispozicion të çdokujt.

Ja, Unë vdiqa nga dashuria e megjithatë askush nuk më përgjigjet me dashuri e më marrin çka më përket me të drejtë. Njerëzit duhet të korigjoheshin në përpjestim me çmimin e shëlbimit të tyre. Por tani ata duan të jetojnë gjithnjë e më keq, në përpjestim me dhimbjet që kam vuajtur për shëlbimin e tyre. Sa më shumë u tregoj fëlliqësinë e mëkatit, aq më fort duan të mëkatojnë. Shih pra dhe gjyko kam apo nuk kam të drejtë që zemërohem: Ata bëjnë që vullneti im i mirë të shndërrohet në zemërin kundër tyre. Unë i shëlbova nga mëkati e ata gjithnjë e më tepër zhyten në mëkat. Prandaj, nusja ime, jëpmë çfarë ke për detyrë të më japësh, domethënë mbaje shpirtin të pastër për Mua sepse Unë vdiqa për të në mënyrë që ti ta mbash të pastër për Mua.

[Diella1]

Pyetje e këndshme që Nëna i bën nuses dhe përgjigja e përvuajtur që nusja i jep Nënës. Kundërpërgjigja e Nënës mbi dobinë që kanë të mirët nga ekzistenca e të këqinjve.

Libri 1 - KAPITULLI 22

Nëna i foli nuses së Birit duke thënë: "Ti je nusja e Tim Biri. Thuamë ç’ke ndërmend dhe ç’do të të pëlqente!" Nusja iu përgjigj: "Zoja ime, ti e di sepse ti di gjithçka." Virgjëra e Bekuar tha: "Edhe pse unë di gjithçka, do të doja të ma thoje ti vetë, që ta marrin vesh të gjithë." Nusja tha: "Zoja ime, kam frikë nga dy gjëra. E para," tha ajo, "kam frikë se nuk qaj për mëkatet e mia apo nuk i shlyej sa duhet. E dyta, më vjen keq që yt Bir ka shumë armiq."

Virgjëra Mari u përgjigj: "Të jap tre zgjidhje për shqetësimin e parë. Para së gjithash mendo se gjithë gjërat që kanë shpirt, të tilla si bretkocat apo kafshë të tjera, kanë telashe herë pas here edhe pse shpirtrat e tyre nuk jetojnë përgjithmonë por vdesin me trupin e tyre. Por shpirti yt, dhe çdo shpirt njeriu, jeton përgjithmonë. E dyta, mendo për mëshirën e Hyjit, sepse nuk ka asnjë që të jetë aq mëkatar sa mos t’i falet mëkati, mjaft që me pendesë të lutet i vendosur për t’u përmirësuar. E treta, mendo se ç’lavdi fiton shpirti kur jeton me Hyjin dhe në Hyjin përgjithmonë.

Edhe për shqetësimin e dytë në lidhje me armiqtë e shumtë të Hyjit, të jap tre zgjidhje. E para, ki parasysh se Hyji Krijuesi yt dhe i tyre do t’i gjykojë ata dhe jo ata Atë, pavarësisht se, për një farë kohe, Ai me durim e duron ligësinë e tyre. E dyta, kujto se ata janë bijtë e mallkimit dhe se sa i rëndë dhe i tmerrshëm do të jetë për ta përvëlimi në zjarrin e pashuar. Ata janë shërbëtorët e këqinj që nuk do të marrin trashëgimi, ndërsa trashëgiminë do ta marrin fëmijët. Por ndoshta ti do të thuash: 'Atëherë atyre nuk u duhet predikuar?' Patjetër! Ki parasysh se shpesh ka njerëz të mirë mes të këqinjve. Ndonjëherë bijtë e adoptuar largohen nga e mira si djali plangprishës që shkoi në një vend të largët dhe bëri një jetë të shthurur.

Ndonjëherë predikimi u bren ndërgjegjen dhe ata kthehen tek Ati i cili, sa më shumë kanë mëkatuar, aq më krahëhapur i mirëpret. Prandaj pikërisht atyre u duhet predikuar në mënyrë të veçantë dhe nëse një predikues sheh vetëm të këqinj rreth tij, duhet të mendojë: 'Ndoshta ka mes tyre nga ata që do të bëhen bij të Zotit tim. Pra duhet t’u predikoj.' Një predikues i tillë do të marrë shpërblim shumë të madh. Në rradhë të tretë, ki parasysh se të ligët lejohen të vazhdojnë të jetojnë për të vënë në provë të mirët në mënyrë që këta, të lodhur nga sjelljet e të këqinjve, të mund ta fitojnë shpërblimin si fryt të durimit. Këtë mund ta kuptosh më mirë me anë të një shembulli. Trëndafili ka erë të këndshme, është i bukur e i butë, por rritet vetëm mes gjembave që të çpojnë, janë të shëmtuar dhe nuk kanë erë të këndshme.

Po kështu, të mirët dhe të drejtët edhe pse të butë në durim, të bukur në karakter dhe të këndhëm me shembullin që japin, prapë se prapë nuk mund të përparojnë apo të vihen në provë përveçse nga të këqinjtë. Gjembat e mbrojnë trëndafilin që të mos e këpusin përpara se të lulëzojë. Po kështu të këqinjtë, me sjelljet e tyre të liga, bëjnë që të mirët të mos i imitojnë e t’i shmangen në këtë mënyrë rrënimit që sjellin zbavitjet apo mëkate të tjera. Ashtu sikurse vera nuk e ruan mirë cilësinë e vet përveçse kur mbahet me llumin, ashtu edhe të drejtët nuk mund të qëndrojnë në drejtësi dhe të përparojnë në virtyt pa u vënë në provë nga vështirësitë dhe pa u përndjekur nga të këqinjtë. Prandaj duroji me gëzim armiqtë e tim Biri. Kujto se Ai është gjykatësi i tyre dhe nëse, në zbatim të drejtësisë do të duhet t’i zhdukë të gjithë, atëherë Ai mundet t’i fshijë nga faqja e dheut sa hap e mbyll sytë. Pra duroji për aq sa kohë sa i duron edhe Ai!"

[Diella1]

Fjalët e Krishtit drejtuar nuses së Tij ku përshkruhet një njeri i pasinqertë, armik i Hyjit, veçanërisht hipokrizia dhe karakteristikat e tij.

Libri 1 - KAPITULLI 23

Njerëzit mendojnë se ai është sqimatar, i fortë dhe dinjitoz, aktiv në betejën për Zotin. Por kur i heq helmetën duket i neveritshëm e nuk vlen për asgjë. Truri i del zbuluar, veshët në ballë, sytë mbrapa kokës, hunda e prerë, faqet gropë si vdekësirë. Në të djathtë, eshtra faciale dhe gjysma e buzëve i kanë rënë dhe nuk ka tjetër aty përveç fytit të zbuluar. Krahërori i gëlon nga krimbat; krahët si çift gjarpërinjsh. Në zemër ka një akrep të lig; kurrizi i duket si thëngjill i shkrumbuar. Zorrët i bien erë dhe i janë kalbur si mish i qelbëzuar, këmbët si kërcunj të tharë nuk e mbajnë.

Do të të tregoj tani se ç’do të thotë gjithë kjo. Së jashtmi ai duket i hijeshuar me zakone të mira, i urtë e aktiv në shërbimin Tim, por nuk është aspak i tillë. Sepse nëse e heq helmetën nga koka, dua të them, nëse u shfaqet njerëzve ashtu siç është, do të dukej më i shëmtuari nga të gjithë. Truri i del zbuluar sepse marrëzia dhe mendjelehtësia e tij janë shenjë mjaft e qartë për të mirët që ai nuk e meriton një nder aq të madh.

Nëse do e shijonte urtinë Time, ai do ta kuptonte se sa më tepër ngrihet në post nderi mbi të tjerët, aq më shumë se të tjerët duhet të ketë kujdes se si sillet. Veshët i ka në ballë sepse, në vend të përvujtërisë që duhet të tregojë në rrangun e tij të lartë, përvujtëri që duhet të shkëlqejë para syve të të tjerëve, ai veç dëshiron të dëgjojë lëvdata për vete. Vishet me krenari dhe dhe dëshron që të gjithë ta mbajnë për njeri të madh e të mirë. Sytë i ka mbrapa koke sepse mendja e tij punon veç për të tashmen dhe aspak për përjetësinë. Ai mendon si t’u pëlqejë njerëzve dhe për çka i nevojitet për nevojat e trupit, por jo se si të më pëlqejë Mua apo se çfarë i bën mirë shpirtit.

Hundën e ka të prerë sepse ka humbur maturinë me të cilën mund të bëjë dallimin mes mëkatit dhe virtytit, mes lavdisë së përkohshme dhe të amshuar, mes pasurive tokësore dhe qiellore, mes kënaqësive jetëshkurtër dhe të përjetshme. Faqet i ka gropë, domethënë e ka humbur ndjenjën e turpit nga Unë dhe të shijes së bukurisë së virtyteve me të cilat mund të më pëlqejë. Ai ka turp të mëkatojë sepse i vjen zor nga njerëzit, por jo se ka frikë nga Unë. Një pjesë të eshtrës faciale dhe të buzëve nuk i ka më e nuk i ka mbetur tjetër veç grykës sepse nuk i imiton më veprat e Mia, nuk predikon më fjalën Time e nuk lutet me zemër, e tjetër s’i ka mbetur veç grykësisë. I duken të dobishme dhe të lakmueshme imitimi i veprave të këqija dhe përzierja në punët e kësaj bote.

Krahërorin e ka plot krimba sepse në zemër ku duhet të ruajë kujtimin e Mundimeve, veprave dhe urdhëresave të Mia, ka vetëm preokupime për çështje të përkohshme dhe dëshira për botën. Këto i depërtojnë në mendje e ai nuk mendon për gjëra shpirtërore. Në zemrën e tij ku Unë do të doja të banoja dhe ku dashuria Ime duhet të qëndrojë, qëndron një akrep i lig me bisht çpues dhe fytyrë shtiracake. Kjo sepse fjalë shtiracake dhe kumbuese dalin prej gojës së tij, por zemrën e ka plot me padrejtësi dhe falsitet sepse mjaft që ai të kënaqë egoizmin e vet e nuk i bëhet vonë nëse kisha që përfaqëson shkatërrohet.

Krahët i ka si gjarpërinj sepse me ligësinë e tij shkon tek njerëzit e thjeshtë dhe i fton me thjeshtësi por, kur i leverdis, i përzë si të shkretë. Njëlloj si gjarpër mblidhet kulaç duke e fshehur ligësinë dhe fëlliqësinë dhe vështirë se ndokush mund ta kuptojë dinakërinë e tij. Në sytë e Mi është si gjarpër i neveritshëm sepse ashtu si gjarpri është më i neveritshmi nga çdo kafshë tjetër, edhe ai është për Mua më i shtrembri nga të gjithë sepse nuk e përfill drejtësinë Time dhe më konsideron si dikë që nuk ka dëshirë të ndëshkojë.

Kurrizin e ka si thëngjill, por duhet ta kish si fildish sepse veprat e tij duhet të jenë më fuqishme dhe të pastra se të të tjerëve, në mënyrë që ta ndihmojëë të dobëtin me durimin dhe shembullin e një jete të paqortueshme. Por përkundrazi, ai është si thëngjill sepse nuk duron dot as edhe një fjalë të vetme për hirin Tim, përveç rastit kur i leverdis atij vetë. Megjithatë ai mendon se është i fuqishëm në botë. Për pasojë, duke qenë se e kujton veten në këmbë, ai do të rrëzohet sepse është i shtrembër dhe i vdekur si thëngjill i shuar në sytë e Mi dhe të shenjtërve të Mi. Zorrët i bien erë sepse para Meje mendimet dhe dëshirat e tij bien erë mishi të prishur, erë aq e rëndë sa askush nuk mund ta durojë.

Asnjë prej shenjtërve nuk mund ta durojë; përkundrazi, të gjithë e kthejnë kokën që mos ta shohin dhe kërkojnë që të bëhet drejtësi. Këmbët i ka si kërcunj të thatë sepse dy këmbët e tij janë dy prirjet e tij në lidhje me Mua, domethëne dëshira për shlyer mëkatet dhe dëshira për të bërë mirë. Këto këmbë janë tharë tërësisht sepse palca e dashurisë i është konsumuar krejtësisht dhe asgjë s’i ka mbetur përveç kockave. E në këtë gjendje qëndron para Meje. Megjithatë, për sa kohë që shpirti i tij është në trup, ai mund ta fitojë mëshirën Time.
SQARIM
Shën Lorenci u shfaq tek thoshte: “Kur isha në botë, unë kisha tre gjëra: vetëpërmbajtje, mëshirë për të afërmin, dashuri për Hyjin. Prandaj e predikoja fjalën e Hyjit me zell, i shpërndaja të mirat e kishës me maturi dhe durova fshikullimin, zjarrin dhe vdekjen me gëzim. Por ky ipeshëv duron dhe mbulon mungesën e vetëpërmbajtjes së klerikëve, është dorëlëshuar me të mirat e kishës për të pasurit dhe ka dashuri për veten dhe të tijët. Prandaj i bëj të ditur se një re e shndritshme është ngjitur në qiell, mbuluar nga flakë të errëta që të mos shihet nga shumë.

Kjo re është lutja e Nënës së Hyjit për kishën. Flakët e lakmisë dhe mungesës së përshpirtshmërisë dhe drejtësisë e mbulojnë aqsa mëshira bujare e Nënës së Hyjit nuk mund të hyjë në zemrat e të gjorëve. Prandaj ipeshkvi le t’i kthehet dashurisë hyjnore duke bërë kthesë, duke i paralmëruar vartësit e tij me fjalë dhe vepra dhe duke i nxitur të përmirësohen. Nëse nuk bën kështu, ai do të ndjejë dorën e një gjykatësi dhe kisha e tij dioqezane do të pastrohet me zjarr dhe shpatë dhe do të plaçkitet dhe mundohet në atë masë sa do të duhet shumë kohë para se të gjendet dikush që ta ngushëllojë.”

[Diella1]

Fjalët e Hyjit Atë para ushtrisë qiellore dhe përgjigja e Birit dhe Nënës ku i kërkohet Atit hir për kishën, bijën e Tij.

Libri 1 - KAPITULLI 24

Ati foli ndërsa e tërë ushtria qiellore po dëgjonte dhe tha: "Përpara teje po ankohem se ia dhashë bijën time një burri që e mundon pa masë, ia ka lidhur fort këmbët në një shtyllë saqë tërë palca i ka dalë prej tyre." Biri iu përgjigj: "Atë, Unë e kam shëlbuar me gjakun Tim dhe jam fejuar me të, por tani e kanë marrë me pahir." Pastaj Nëna foli duke thënë: "Ti je Hyji dhe Zoti im. Trupi im mbarti gjymtyrët e Birit tënd të bekuar që është Biri yt i vërtëtetë dhe Biri im i vërtetë. Për asgjë nuk ia prisha në tokë. Për hir të lutjeve të mia, ki mëshirë për tët bijë!" Më pas folën engjëjt, duke thënë: "Ti je Zoti ynë. Në Ty ne kemi gjithçka të mirë dhe nuk duam tjetër veç Teje.

Kur nusja jote doli prej Teje, ne të gjithë galduam. Por tani kemi të drejtë të trishtohemi sepse ka rënë në duart e më të keqit të njerëzve që e nëpërkëmb me gjithfarë fyerjesh dhe abuzimesh. Prandaj ki mëshirë për të sipas mëshirës sate të madhe sepse ajo gjendet në mjerim të madh dhe nuk ka kush ta ngushëllojë dhe lirojë përveç Teje, o Zot, Hyj i plotfuqishëm." Pastaj Ati iu përgjigj Birit duke thënë: "Bir, ankimi Yt është ankimi Im, fjala Jote fjala Ime, veprat e Tua veprat e Mia. Ti je në Mua dhe Unë në Ty pazgjidhshmërisht. U bëftë vullneti Yt!" Pastaj i tha Nënës së Birit: "Meqenëse nuk ma prishe për asgjë në tokë, Unë do të të prish për asgjë në qiell. Vullneti yt do të kryhet." Ai u tha engjëjve: "Ju jeni miqtë e mi dhe flaka e dashurisë për ju digjet në zemrën time. Do të kem mëshirë për bijën time për hir të lutjeve tuaja."