Muhameti e keqpërdori Abrahamin si Lenini Marksin

[DYDRINAS]

MUHAMETI E KEQPËRDORI ABRAHAMIN SI LENINI MARKSIN (1)


Nga Kastriot MYFTARAJ, Gazeta Sot

30 Nentor 2010

Profeti biblik, Abrahami (Ibrahimi në Kuran) ishte për Muhametin ashtu si ç' ishte Marksi për Leninin. Muhameti praktikisht e quante veten Ibrahimist, ashtu si Lenini e quante veten marksist. Por, ashtu si Lenini shpiku një Marks të vetin, sipas konvenimit të vet, edhe Muhameti shpiku një Abraham (Ibrahim) sipas konvenimit të vet. Ashtu siç bëri Lenini me Marksin, Muhameti ruajti anën sipërfaqësore të Abrahamit, aspektin teatral të veprimeve të tij, duke abandonuar krejt thelbin e Abrahamit. Lenini shpiku një Marks të vetin. Në mënyrë krejt të paturpshme, sipas traditës ruse të vjedhjes së kuajve, Lenini mori nga marksizmi çka i duhej dhe shpërfilli çka nuk i konvenonte. Doktrina leniniste, të cilën ai e quante një zbulesë të bërë duke zbatuar ligjet e materializmit dialektik dhe historik, ishte krejt e ngjashme me Kuranin sa i përket metodologjisë.

Lenini ruajti frazeologjinë e Marksit, në trajtë liturgjike, por abandonoi krejt thelbin e mendimit Marksist, determinizmin historik, i cili nuk i konvenonte Leninit. Determinizmi historik do të thoshte se shoqëria ishte e destinuar nga vetë veprimi i forcave ekonomike dhe sociale që të shkonte kah socializmi dhe komunizmi nëpërmjet një procesi evolucioni. Ky proces nënkuptonte se një vend duhej të industrializohej dhe të urbanizohej që të përgatitej për revolucionin proletar, i cili do ta çonte nga kapitalizmi në socializëm dhe komunizëm. Leninit nuk i konvenonte ky postulat marksist se Rusia ishte një vend kryesisht fshatar, dhe ndjekja rigjide e marksizmit do të thoshte që të arkivohej idea e revolucionit proletar. Leninit i duhej Marksi si instancë legjitimimi ideologjik, si dekor, por më tutje ai do të devijonte krejt nga Marksi.

Edhe Muhameti e përvetësoi Abrahamin në teologjinë islame, si instancë legjitimimi, madje në një mënyrë krejt të paturpshme, duke e projektuar në Mekë historinë e tij biblike, të udhëtimit në Malin Morah, sipas urdhërit të Zotit, i cili e vuri në prove Abrahamin, duke i kërkuar që të flijonte djalin, në shenjë bindjeje. Muhameti deklaroi se Allahu e urdhëroi Ibrahimin që së bashku me gruan, Hagarin dhe fëmijët, të shkonte nga Palestina në Mekë, për ta bërë flijimin. Pastaj, djali i tij Ismaili (Ismaeli) mbeti atje dhe pasardhësit e tij janë kurejshit e arabët e tjerë. Haxhi, shtylla e pestë e Islamit, është një performancë e udhëtimit të supozuar të Ibrahimit në Mekë, ku është projektuar historia e veprimeve të tij për kryerjen e ritit të flijimit të djalit, si shenjë besimi ndaj Zotit. Në Haxh, çdo pjesëmarrës bën një imitim të veprimeve që supozohet të jenë kryer prej Ibrahimit (Abrahamit) dhe familjes së tij gjatë udhëtimit në Mekë. Me shkathtësinë e tij karakteristike, Muhameti e përdori projektimin në Mekë të historisë së Abrahamit edhe për të inkorporuar ritet idhujtare në Islam, ashtu që ta lehtësonte pranimin e Islamit prej idhujtarëve. Arabët idhujtarë kishin ritualin e bërjes së kafshëve fli. Muhameti e ruajti këtë rit. Një nga dy ditët më të shenjta të Islamit, Eid al-Adha, ndryshe Eidi i Madh (Bajrami), i cili zgjat katër ditë pas Haxhit, pretendohet se ka të bëjë me përkujtimin e gjestit të Abrahamit që iu bind Zotit kur ky i kërkoi flijimin e djalit, si dëshmi bindjeje. Në vend të djalit Zoti vuri një dash. Muhameti e ruajti këtë rit mbi bazën e flijimit që bëri Abrahami, pasiqë Zoti i vuri një dash në vend të djalit. Në Kuran, në suren El Hajj (Haxh), Allahu i urdhëron shprehimisht muslimanët që të flijojnë deve:

"Ne i kemi caktuar çdo populli vendin e flijimit të kafshëve dhe që ta përmendin emrin e Allahut si falenderim që i furnizoi me kafshë... E therjen e deveve për flijim e kemi bërë një prej urdhëresë të Allahut, prej të cilave ju keni dobi, prandaj përmendeni emrin e Allahut kur i përgatisni për therje dhe ato janë në këmbë. E kur të shtrihen ato në tokë dhe të kenë ngordhur, hani prej mishit të tyre, ushqeni nevojtarët dhe ata që lypin".( Kuran, Al Hajj: 22/ 34-36)

Arabët idhujtarë gjatë pelegrinazhit në Kaaba e kishin si pjesë të ritualit që të vinin shtatë herë rrotull saj, çka kishte të bënte me adhurimin e Al-Uza, siç e kam shpjeguar më lart. Sipas ritualit islamik që krijoi Muhameti, në ditën e parë të Haxhit pjesëmarrësit bëjnë Tawaf, do të thotë hyjnë në oborrin e xhamisë ku është Kaaba e vijnë shtatë herë rrotull saj, në kah të kundërt të lëvizjes së orës, që përkon me lëvizjen e Hënës. Rrotullimi fillon nga Guri i Zi, në qoshe të Kaaba. Muslimanët duhet të bëjnë lutjen Takber ("Allahu Akbar"), çdo herë që i afrohen Gurit të Zi gjatë rrotullimit. Pra për ta shpirti i Allahut është i ndryrë tek Guri i Zi. Muhameti pretendoi se Tawaf në Kaaba ishte një imitim i Tawaf që bëhet mbi Jannat al Firdaws, në Qiellin e Shtatë, ku gjendet Arshi (froni i Allahut) dhe ku engjëjt bëjnë tawaf papushim rreth Arshit.

Në kohën paraislamike, arabët idhujtarë, pas rrotullimit rreth Kaaba, shkonin tek Pusi Zamzam dhe pinin ujë prej tij. Pusi ishte pjesë e adhurimit idhujtar të arabëve, në mitologjinë e të cilëve edhe puset kishin shpirt. Muhameti e ruajti edhe këtë ritual idhujtar dhe në përfundim të rrotullimit rreth Kaaba, haxhinjtë shkojnë tek vendqëndrimi i Ibrahimit për të lutur dy Rak' ahs dhe provojnë të pijnë ujë nga Pusi Zamzam. Them provojnë se kjo është një gjë shumë e vështirë në kohën e haxhit kur dyndja e njerëzve është shumë e madhe.

Gjithashtu, Muhameti pretendoi se Allahu i tha Ibrahimit që të ndërtonte një tempull gjatë udhëtimit në Mekë, që është Kaaba, ose më saktë ta rindërtonte, se sipas Muhametit ky tempull kishte qenë atje. Muhameti pretendonte se Abrahami shkoi në Mekë jo vetëm për të kryer ritin e flijimit, por edhe për të ndërtuar shtëpinë e Zotit, tempullin e adhurimit. Por Abrahami gjendej në Tokën e Premtuar, do të thotë në Izraelin e sotëm dhe nuk mund të shkonte në Mekë për tre ditë, në mënyrën e udhëtimit të asaj kohe, me deve dhe kuaj, madje edhe në këmbë. Madje tradita islame pretendon se gjurma e këmbës së tij gjendet në një gur jashtë Kaaba, në Mekë. Kurani nuk flet për ndonjë udhëtim të veçantë, mbinatyror të Abrahamit. Muhametit i ka shpëtuar ky detaj që e përmbys krejt ngrehinën e tij abrahamike.

Në Kuran është kopjuar profili biblik i Abrahamit si krijues i monoteizmit. Abrahami përmendet në 25 nga 114 suret e Kuranit, duke qenë i dyti person që përmendet më shumë, pas Moseut. Abrahamit (Ibrahimit) i atribuohet dhënia e emrit "musliman", të nënshtruarit tek Zoti. Ibrahimi (Abrahami) në Kuran quhet Hanif, ai që krijoi monoteizmin. Por, ashtu si ka bërë Lenini me Marksin, duke ruajtur formën dhe abandonuar substancën e mendimit të tij, edhe në Kuran në rastin e Muhametit mungon një gjë që shfaqet tek profetët pasardhës, Moseu dhe Jezus Krishti, të cilët Kurani thotë se i njeh, si Musa dhe Isa, mungon pakti me Zotin. Zoti i ofroi Abrahamit paktin se nëse njihte vetëm atë për Zot, do të krijonte prej tij një nacion të madh dhe do t' i jepte një tokë të gjerë e të begatë si atdheun e tij, nga Nili në Eufrat. Abrahami e pranoi paktin dhe me këtë u bë themeluesi i monoteizmit, ati i nacionit hebre. Zoti e përsërit paktin me profetët e tjerë, pasardhës të Abrahamit, duke e zhvilluar paktin. Kështu që duhej pritur që të kishte një pakt mes Allahut dhe Muhametit, gjë që nuk ndodh. Në Kuran Allahu nuk i ofron asnjë pakt Muhametit. Arsyeja përse ka ndodhur kjo është se Muhameti e identifikon veten me Allahun. Zoti kuranik nuk është gjë tjetër veçse alter ego e Muhametit. Zoti Kuranik flet sipas konvenimit të njeriut Muhamet. Njeriu Muhameti kishte ambicje për t' u bërë zot i Mekës dhe i Hexhazit, dhe Zoti vihet në shërbim të këtyre ambicjeve, duke u bërë një instancë mbinatyrore legjitimuese e tyre.

Në Kuran mungon gjithashtu edhe vënia në provë e Muhametit nga ana e Zotit, ndryshe nga ç' ndodhi me Abrahamin. Allahu nuk i kërkon asnjë lloj prove besimi Muhametit. Prova e besimit që Zoti i kërkoi Abrahamit, duke e urdhëruar që të flijojë djalin e tij, i dha Abrahamit të drejtën që të kërkonte prova besimi nga njerëzit e tij, duke e ndjekur atë në ndërmarrjen e vështirë. Flijimi përsëritet edhe në rastin e Krishtit, ku është Zoti ai që bën Birin e vet fli për njerëzit. Abrahami që ofron djalin si fli, u pa nga Shën Pali si paralajmërim i flijimit të Birit të vet nga ana e Zotit. Përndryshe, Muhameti, i cili vetë nuk ka kaluar nëpër asnjë provë besimi, u kërkon parreshtur njerëzve të vet prova besimi tek Allahu, do të thotë tek ai vetë, Muhameti!

E pra, ajo që të habit është se muslimanët, në një nga dy ditët më të shenjta të Islamit, në Eid ul Udha, imitojnë gjestin e Ibrahimit, dhe flijojnë një kafshë, një dash, një qingj, një dele. Por muslimanët nuk mund të përmendin asgjë të ngjashme sa i përket Muhametit. Derisa flijimi qenka një gjë kaq e rëndësishme për Allahun, sa Haxhi, riti më i shenjtë islamik, është pikërisht një imitim i veprimeve të një profeti gjatë një rituali flijimi, si është e mundur që Muhameti nuk u vu në provë me diçka të tillë? Derisa Muhameti, pavarësisht se ishte i përzgjedhur si i dërguar i Zotit, nuk ishte veçse një njeri, ashtu si dhe Abrahami, atëherë ishte dashur që Muhameti të vihej në një provë të ngjashme me atë të Abrahamit. Por kjo nuk ndodhi se Muhameti e njësonte veten me Allahun, dhe për të Allahu nuk ishte gjë tjetër veçse avokati i tij, i krijuar prej tij. Është ironi e madhe se, Muhameti që e shpalli veten si armik të idhujtarisë, e ndërtoi Allahun në trajtën e një idhulli të cilin idhujtarët kurejshë nuk kishin guxuar kurrë që ta krijonin. Muhameti e ndërtoi Allahun në trajtën e një idhulli personal të tij, i cili shpallte sundimin e Muhametit mbi njerëzit e tjerë. Kurani nuk e pranon Krishtin si Biri i Zotit që flijohet për njerëzit me anë të kryqëzimit, duke e quajtur këtë idhujtari. Por a ka idhujtari më të madhe se ajo që Muhameti del si i dërguari i Zotit pa kaluar në asnjë provë besimi, çka e bën atë të barabartë me Zotin? Zoti në Kuran përsërit vazhdimisht se atij nuk duhet t' i bëjnë shoqërues, por a nuk del Muhameti si shoqëruesi i tij, madje edhe më tepër se kaq?

Në Kuran të krishterët fajësohen si idhujtarë për shkak se ata besojnë që Krishti është Biri i Zotit, Zoti- njeri, mishërim i Zotit tek njeriu, si dhe për shkak se besojnë tek Triniteti, do të thotë Ati, Biri e Shpirti i Shenjtë. Kalendari i krishterë fillon nga lindja e Krishtit, për shkak se të krishterët besojnë që ai është Zoti-njeri. Por çka duhet të mendohet kur kalendari islamik fillon me largimin e Muhametit nga Meka në Yathribë (Medinë)? Derisa kalendari duhet të fillonte me një ndodhi, atëherë nëse imperativi i Islamit është adhurimi i Allahut, a nuk duhej që kalendari të fillonte me shpalljen hyjnore që iu bë Muhametit? Derisa kalendari fillon me një veprim të Muhametit, kjo tregon se në fakt adhurimi i përket Muhametit dhe jo Allahut.



MUHAMETI E KEQPËRDORI ABRAHAMIN SI LENINI MARKSIN (2)

Gazeta Sot

01 Dhjetor 2010

Nga Kastriot MYFTARAJ


Në këtë pikë, Muhameti është krejt i ngjashëm me Leninin. Lenini, duke e shpallur veten si ithtar të Marksit, mori atributin e profetit të fundit, duke e shpallur veten kumtuesin e “Zotit”, instancës supreme të komunizmit, Materializmit dialektik dhe historik.

Lenini mori atributin e deklarimit të asaj se çka thonë ligjet e materializmit dialektik dhe historik për Marksizmin në realitetin rus. E vërteta ishte se mendimi i Marksit për Rusinë nuk ishte shumë më i ndryshëm se mendimi që kishte Abrahami për shkretëtirën arabike. Marksi, duke folur për politikën e jashtme ruse të ekspansionit, thotë se: “uniformiteti dhe stereotipizimi i kësaj politike flasin për barbarinë e brendshme të Rusisë”.(K. Marks, F. Engels: “Mbi çështjen lindore”, Shtëpia botuese “8 nëntori”, Tiranë 1978, f. 91)
Marksi i ka thënë këto fjalë në një artikull të tij me titull “Politika tradicionale e Rusisë”, të botuar në 1853 në një gazetë të New York. Në këtë lloj gazetarie shfaqet Marksi që ia vlen, ai Marks për të cilin Paul Johnson shkruan në librin “Intelektualët” se:
“ishte shumë i aftë të shkruante aty për aty artikuj të shkurtër, të mprehtë dhe të rreptë”. (Paul Johnson: “Intelektualët”, Botimet “Elta BS”, Prishtinë 2009, f. 66)
Marksi me siguri që do ta kishte parë interpretimin leninist të marksizmit si simptomë të barbarisë ruse. Në mënyrë të ngjashme, edhe Abrahami, do ta kishte parë mënyrën se si ai u adoptua në Kuran prej Muhametit, si simptomë të barbarisë beduine të shkretëtirës. Abrahami e shprehu pikëpamjen e tij për Mekën, Hexhazin dhe Gadishullin Arabik në përgjithësi, duke e anashkaluar atë në rrugëtimin e tij nga Uri në jug të Irakut të sotëm, për në Tokën e Premtuar. Për Abrahamin, Hexhazi dhe Gadishulli Arabik në përgjithësi, qenë një tokë e ashpër e banuar nga njerëz barbarë. Meka dhe Hexhazi do të kishin qenë vendi i fundit në botë ku Zoti do ta kishte dërguar Abrahamin që të ndërtonte shtëpinë e adhurimit të tij (Zotit), ndryshe Kaaba. Kjo për faktin se Zoti i premtoi Abrahamit një tokë pjellore dhe Meka e Hexhazi nuk qenë asfare të tilla. Meka dhe Hexhazi qenë vendi i fundit në botë ku Abrahami do të kishte shkuar të ndërtonte shtëpinë e adhurimit të Zotit (Kaaba). Zoti i ndëshkoi izraelitët që të endeshin nëpër shkretëtirë se abandonuan urdhëresat e tij, të dhëna me anë të Moisiut. Pra endja në shkretëtirë qe ndëshkim hyjnor. Arabët qenë tashmë në shkretëtirë!
Monoteizmi nuk mund të lindte tek një popull nomad, i cili posa ka filluar të bëhet sedentar, siç qenë arabët. Monoteizmi lind në një nivel më të lartë zhvillimi. Abrahami dhe hebrejtë e tij vinin nga qytetërimi i zhvilluar urban sumer i Urit. Zoti nuk mund të dërgonte një profet të monoteizmit tek një popull, i cili nuk është asfare në gjendje për ta kuptuar dhe përvetësuar fenë e re. Nuk ka asnjë gjasë që arabët e kohës së Muhametit të jenë bërë monoteistë, edhe pse ai dhe një minorancë militante e adoptuan doktrinën monoteiste. Këtë e provon fakti se edhe sot falja islame ka si formulë kryesore atë se ka vetëm një Zot, çka në fakt pohon mosbesimin tek besimtarët që kryejnë ritin. Monoteizmi arab erdhi si doktrinë shtetërore: Një Zot, një mbret, një shtet. Kjo qe doktrina e Muhametit. Monoteizmi i Muhametit qe politik, burokratik. Pse duhet që besimtarët të thonë vazhdimisht se ka vetëm një zot? Se ata janë politeistë!
Muhameti e projektoi fenë e re në vendet e shenjta judeo-kristiane, më së pari në Jerusalem, ashtu si qyqja që i lëshon zogjtë në foletë e huaja. Emri i Jerusalemit qe shumë i madh ndër tributë e regjionit. Këtu Muhameti luante me sensin religjioz sinkretist arab, do të thotë me sensin e adoptimit të kulteve të huaja ose pjesëve të tyre, brenda kultit të vet. Muhameti pasi e projektoi në Mekë historinë e provës së flijimit që Zoti i kërkoi Abrahamit, përvetësoi edhe Malin Moriah në Jerusalem, i cili për hebrejtë është vendi më i shenjtë se atje gjendet Guri i Themelit, pika më i shenjtë i Tempullit të Malit të Jerusalemit. Për hebrejtë Guri është pika fokale e qiellit dhe tokës, se atje u shfaq Zoti dhe filloi krijimin e botës. Mbi Gur u vu Arka e Besëlidhjes së Parë. Kur hebrejtë falen ata drejtohen nga Guri i Themelit. Muhameti e imitoi këtë gjë. Mali i Tempullit në Jerusalem është Mali Moriah, ku Zoti i kërkoi Abrahamit sakrifikimin e djalit, Isaakut. Sipas traditës islame, guri në Malin e Tempullit në Jerusalem është ai nga ku Muhameti u ngrit fluturim nën shoqërinë e kryengjëllit Xhibril (Gabriel). Pas kthimit nga ky udhëtim Muhameti u kërkoi të gjithëve që të besonin tek Allahu.
Muhameti e bëri Gurin e Themelit në Jerusalem kiblën e parë e Islamit, do të thotë vendin në drejtim të të cilit muslimanët duhet të ktheheshin gjatë faljes. Pas pushtimit të Jerusalemit nga arabët, në Malin e Tempullit në Jerusalem u ndërtua Xhamia e Gurit (viti 692), e cila sot është vendi i tretë më i shenjtë i Islamit, pas Xhamisë së Madhe në Mekë dhe xhamisë ku është varrosur Muhameti në Medinë. Vetëm pas 17 muajsh Muhameti e bëri Gurin e Zi të Mekës kiblën e Islamit, duke projektuar atje historinë e Gurit të Jerusalemit.
Ajo çka të bën përshtypje kur e kqyr Muhametin në raport me Abrahamin është se, edhe pse Muhameti ka jetuar rreth 2600 vite pas Abrahamit, nga koha kur ka jetuar Muhameti nuk na ka mbërritur asgjë e shkruar, por vetëm traditë gojore, ashtu si nga koha kur ka jetuar Abrahami. Historiografia arabe është shumë e vonë. Në kohën e Muhametit nuk pati asnjë historian. Ai nuk e stimuloi historiografinë. I vetmi burim nga shekulli VII është libri i Sulaym ibn Quays, i shkruar në vitet 694-714, shumë kohë pas vdekjes së Muhametit. Libri është një përmbledhje hadithesh e të dhënash historike. Kopja më e vjetër është rishkruar në 1676. Ai është shit, por edhe këta kanë dyshime për disa pjesë të librit. Historiani arab Muhamad ibn Jarir al Tabiri (838-923), i quajtur “Herodoti” arab lindi mbi 200 vite pas vdekjes së Muhametit. Ibn Khalduni (1332-1406) quhet ati i historiografisë arabe, ai që zhvilloi metodologjinë e historiografisë. Nuk është e rastit që ai ka jetuar dhe shkruar mbi 700 vite pas vdekjes së Muhametit.
Mbishkrimet arabe paraislamike nuk janë në Hexhaz, ku qenë Meka dhe Medina, por në Arabinë Veriore e Jugore. Teksti i parë i shkruar në alfabetin arab i përket vitit 512 pas Krishtit. Alfabeti arab (abjad) në Hexhaz u përdor fillimisht për të shkruar Kuranin. Teksti më i hershëm i kohës islamike është i vitit 642, pra 12 vite pas vdekjes së Muhametit dhe është zbuluar në Herakleopolis, Egjipt, i cili në atë kohë ishte pushtuar nga arabët. Ai është një tekst dygjuhësh, arabisht dhe greqisht dhe ka të bëjë me mbledhjen e taksave. Vetëm 70 vite pas vdekjes së Muhametit, arabishtja u bë një gjuhë e kuptueshme, kur Al-Hajjaj ibn Jusuf (661-714) administrator gjatë Khalifatit Umajad (kur kryeqyteti i khalifatit kishte kaluar në Bagdad) futi pikat diakritike në shkrimin arab, duke evituar kështu konfuzionin që vinte nga kuptimi i ndryshëm i së njëjtës fjalë. Vetëm atëherë tekstet arabe filluan të bëhen relativisht të kuptueshme.
Që atëherë alfabeti arab nuk ka ndryshuar shumë dhe përdoret në pjesën më të madhe të vendeve muslimane, edhe atyre joarabe. Arabishtja shkruhet nga e majta në të djathtë, në sens antiorar, pra në kahje të kundërt me lëvizjen e orës, një gjë domethënëse kjo, se përputhet me lëvizjen e Hënës. Edhe vetë e shkruara arabisht është një ritual adhurimi i Zotit-Hënë, Allah-Hubal, i cili nuk ka asnjë lidhje me Zotin e Abraham.
Zoti i Abrahamit nuk bën betime idhujtare si Allahu në Kuran. Allahu betohet:
“Pasha erërat që fryjnë njëpasnjë. Që janë shumë të stuhishme e shkaktojnë fortune”.(Kuran, El Murselatë: 77/ 1-2)
“Pasha qiellin që kohë pas kohe kthehen me shi. Edhe tokën që çahet për bimë”.(Kuran, Et Tarik: 86/ 11,12)
“Pasha agimin. Pasha dhjetë netët! Pasha çiftin dhe pasha tekun! Pasha natën që shkon!” (Kuran, El Fexhr: 89/ 1-4)
“Pasha fikun dhe ullirin!” (Kuran, Et Tinë: 95/1)
“Pasha vrapuesit e shpejtë që hingëllojnë (kuajt-K.M.). E që me thundrat e tyre nxjerrin xixëllima zjarri nga gurët!” (Et Adijatë: 100/ 1-2)
Këto janë betime të një kryezoti të panteonit politeist, jo të një Zoti monoteist. Betimet e mësipërme i shkojnë Allah-Hubal dhe jo Zotit monoteist të Abraham. Muhameti kopjoi kozmogoninë judeo-kristiane. Muhameti adoptoi veten në hierarkinë profetike judeo-kristiane, një gjetje gjeniale kjo. Sensi sinkretist i idhujtarëve arabë ishte i fortë tek Muhameti. Arabët nomadë u mrekulluan nga kjo gjë, se ajo bënte rezonancë me instinktin e tyre të grabitësit në shkretëtirë. Ata i ngazëllente njëlloj si vjedhja e një karvani në shkretëtirë, ashtu dhe vjedhja e një “karvani profetësh” në teologji.
Muhameti ndryshon nga profetët e tjerë abrahamikë dhe posaçërisht nga Krishti, se edhe nga vetë burimet islame, nuk del që Muhameti të ketë shkuar tek njerëzit e thjeshtë. Muhameti kudo paraqitet mes pretorianëve të vet, shokëve luftëtarë. Të vetmit njerëz që ai takon janë prijësit e fiseve. Epigrami për Muhametin do të ishte: Fëmijë i paligjshëm i despotizmit persian.
Muhameti ngjan me Leninin edhe në një gjë tjetër. Lenini edhe pse deklaronte se me anë të ligjeve marksiste të historisë, materializmit dialektik dhe historik mund të parashikoheshin zhvillimet historike, ai gjithherë befasohej nga zhvillimet e ngjarjeve, të cilat nuk arriti që t’ i parashikonte kurrë. Tre vite para revolucionit të vitit 1905 në Rusi, Lenini shkruante se në Rusi revolucioni mund të ndodhte vetëm në saj të një organizate revolucionarësh profesionistë. E megjithatë revolucioni ndodhi dhe i fortë madje. Luftën e Parë Botërore as që e parashikoi fare, qoftë edhe në prag të saj. As edhe disfatën e Rusisë në këtë luftë. Edhe revolucionin e shkurtit 1917 nuk e parashikoi dot, madje as edhe në prag të shpërthimit të tij. Në janar 1917, Lenini do të deklaronte në një mbledhje në Zvicër se nuk besonte se do të jetonte aq gjatë sat ë shikonte betejat e mëdha revolucionare të proletariatit. Megjithatë revolucioni ndodhi pak javë më pas. Muhameti, edhe pse pretendonte se ishte i dërguari i Allahut, nuk arriti që të parashikonte asnjë nga ngjarjet e mëdha të konfliktit global të kohës së tij. Fakti që Allahu e nxit Muhametin për të vepruar, nëpërmjet sureve të Kuranit, tregon se Muhameti nuk besonte tek suksesi i persianëve në luftën me bizantinët, prandaj hezitonte që ta kapërcente “Rubiconin”.
Ashtu si Lenini shpalli se revolucioni bolshevik në Rusi do të ishte vetëm pikënisja e revolucionit botëror, i cili do të fillonte shumë shpejt, edhe Muhameti shpalli se fitorja e Islamit në Mekë dhe Hexhaz do të pasonte fitoren e tij në gjithë botën, shumë shpejt. Në fakt, të dy qenë të vetëdijshëm se po gënjenin rëndshëm.

kastriotmyftaraj@sot.com.al

[chino]

Ahahaha une do isha i lumtur sikur ne fund te jetes time te kisha arritur vleren e patkoit te kalit te Kastriotit qe pati per kombin, e lere me gje tjeter.

Z. Myftaraj ben vertet pune te rendesishme. Ky artikull deshmon perseri. Tejet mesimdhenes per mua. Nuk eshte lehte t'ju pervishesh temave me te ndjeshme shoqerore pa harruar te besh te qarte se flet me aske me pak se me vellezer tu te kombit. Te gjithe mund te marrim shembull prej tij (per te mos folur direkt per veten).

[SERAFIM DILO]

Paralelizmi nuk eshte shume i qélluar.

[SERAFIM DILO]

Enveri e ka ndryshue , se ne fillim ka qenë Leninizem-Marksizem.

Edhe Enveri ishte si Lenini;E beri, Enverizem-Leninizem-Marksizem....
Si nuk ju vje gjynaf njeçik per Engelsin!.

[mesia4ever]

Mendimi im eshte qe ky artikull eshte real deri ne 60-70%. Muhamedi sic dihet ne fillim te karieres predikonte, pra islami nuk ishte ideologji ende ne ate kohe...

Po vetem deshta me ju pershendet

[DYDRINAS]

PROFETI TREGTAR: KURANI SI LIBËR TREGTIE

Gazeta Sot

05 Dhjetor 2010

Nga Kastriot MYFTARAJ

Muhameti si profesion ishte tregtar. Mrekullia e parë e Muhametit ishte në tregti. Ai dyfishoi pasurinë e Khadijes, femrës me të cilën do të martohej më pas. Në mënyrë domethënëse profesioni i tij ka lënë gjurmë në suret e Kuranit, të cilat ai supozohej që thjesht t' i shpallte, në emër të Allahut. Edhe Allahu në Kuran flet çuditërisht në terma tregtare, kur paralajmëron jobesimtarët se:
"janë ata që blejnë gabimin me çmimin e udhëheqjes, kështu që tregtia e tyre nuk lulëzon, as janë ata të udhëzuar drejt".(Kuran, El Bekare: 2/16)
Këtu raporti i njerëzve me Allahun shprehet në terma tregtare. Duke konsideruar profesionin e Muhametit, nuk është për t' u habitur që Kurani, në disa aspekte, ngjan me një manual tregtie. Në Sure El Bekare Allahu thotë:
"O besimtarë, kur merrni hua prej njëri-tjetrit për një afat të caktuar, shkruajeni atë. Nga ju le të shkruajë një shkrues i drejtë dhe të mos ngurojë nga të shkruarit, ashtu siç e ka mësuar Allahu. Le të shkruajë e atij le t' i diktojë ai që e pranon borxhin, le t' i frikësohet Allahut, Zotit të tij dhe të mos lerë mangut asnjë send nga ai. Dhe mos përtoni për të shkruar atë dhe afatin e tij, i vogël qoftë, apo i madh, sepse kjo është më e drejtë tek Allahu, më e fortë për dëshmi dhe më afër mosdyshimit. Vetëm nëse tregtia është e atypëratyshme, që e praktikoni mes jush, atëherë nuk është ndonjë mëkat, mos e shënoni. Por kur bëni shitblerje, dëshmojeni".(Kuran, El Bekare: 2/282)
Kjo këshillë tregon se Kurani i adresohej një populli të paqytetëruar si arabët, të cilët nuk i praktikonin marrëdhëniet kontraktuale formale, në një kohë që popujt përreth, në Imperinë Bizantine (Romane) dhe atë Persiane, e bënin këtë punë prej mbi 1000 vjetësh. E drejta romane ishte përhapur në krejt Europën dhe pjesën më të madhe të Lindjes së Mesme me pushtimin roman. Arabët kishin mbetur jashtë sferës së saj, për shkak se ata qenë tribu të shkretëtirës, për të cilët Roma dhe Persia nuk treguan interes t' i pushtojnë. Në Suren El Mutaffifinë Allahu jep të tjera urdhëra për tregtinë:
"Të mjerët ata që mangut masin e peshojnë.
Ata që kur masin për vetë diçka të të tjerëv e bëjnë në rregull.
E që kur masin ose peshojnë diçka të vetën që e blejnë të tjerët, u lenë mangut".(Kuran, El Mutaffifinë: 83/1-3)
Nuk mund të mos bëhet pyetja se përse Allahu nuk mjaftohet me porosi të përgjithshme morale, siç qe tradita e fesë abrahamike, e ndjekur nga Moseu dhe Krishti, por hyn në detaje që kanë të bëjnë me tregtinë, masat dhe peshat? Kjo pyetje nuk ka tjetër përgjigje veç asaj se Muhameti si tregtar ishte veçanërisht i interesuar për tregtinë. Por, derisa Allahu në Kuran tregon kaq shumë interes për tregtinë dhe funksionimin e saj, ai çuditërisht nuk flet kurrë për paranë, nuk e urdhëron Muhametin të bëjë një monedhë për Ummah, bashkësinë e muslimanëve. Allahu mjaftohet duke ndaluar kamatën mbi paratë, një urdhër i çuditshëm ky, kur në Arabi nuk ekzistonte një monedhë vendase dhe huamarrja bëhej në monedha persiane e bizantine. Arsyeja që Allahu nuk flet për monedhën arabe, nuk është e vështirë që të kuptohet. Kjo gjë nuk do t' u pëlqente persianëve, padronëve të Muhametit. Persianët donin që në Arabi të përdorej monedha e tyre.
Në hagiografinë e Muhametit ka dhe një ndodhi sa të habitshme, aq edhe domethënëse, ku ai dhe Allahu bëjnë tregti teologjike me lutjet islame. Sipas një rrëfimi të Muhametit për udhëtimin e tij në qiell, dhe që transmetohet si hadith nga një autoritet si Bukhari, kur Muhameti ishte duke zbritur nga lartësitë qiellore pas takimit me Allahun, në një rrafsh të mëposhtëm të qiellit Musai (Moseu) e pyeti: "Çka t' u urdhërua që të bësh?"
Muhameti iu përgjigj: "Unë u urdhërova që t' i ofroj Allahut pesëdhjetë lutje në ditë".
Moseu i tha Muhametit: "Ndjekësit e tu nuk mund të përballojnë pesëdhjetë lutje në ditë, e për Allah, unë i kam vënë njerëzit në provë para teje. Dhe kam provuar të bëj më të mirën me Bani Israel, më kot. Prandaj kthehu përsëri tek Zoti tënd dhe kërko për një zbritje, ashtu që të lehtësojë barrën e ndjekësve të tu".
Këtu Allahu, Muhameti dhe muslimanët janë në një situatë tregtie. Allahu shet mallin e vet që është mbështetja hyjnore për besimtarët. Muhameti vepron si komisioner për llogari të besimtarëve. Allahu kërkon si çmim adhurimin dhe çmimin e kërkon bukur të lartë, pesëdhjetë lutje në ditë. Moseu, si më me përvojë i sugjeron që të kërkojë një ulje çmimi. Muhameti u rikthye tek Allahu, bëri pazar me të dhe arriti që ta zbresë numrin e lutjeve ditore deri në dyzet. Kur takoi përsëri Moseun, rrugës për të zbritur në tokë, ky i tërhoqi vërejtjen se edhe dyzet lutje në ditë qenë shumë. Kështu Muhameti shkoi disa herë lart e poshtë nga Allahu tek Moseu, derisa numri ditor i lutjeve zbriti deri në pesë. Moseu edhe këtë numër e gjeti të lartë dhe i tha përsëri Muhametit: "Ndjekësit e tu nuk mund të përballojnë pesë lutje në ditë, e unë kam eksperiencë me njerëzit para teje. Dhe kam provuar të bëj më të mirën me Bani Israel, më kot. Prandaj kthehu përsëri tek Zoti tënd dhe kërko për një zbritje, ashtu që të lehtësojë barrën e ndjekësve të tu".
Por Muhameti hezitoi që të rikthehej edhe një herë tek Allahu duke thënë: "Unë i kërkova aq shumë Allahut, saqë ndjehem i turpëruar. Unë jam i kënaqur tashmë dhe i nënshtrohem vullnetit të Zotit".(Sahih al-Bukhari, vol 5, libri 63, nr. 3887; Shih edhe:
Safijurrahman El-Mubarrekfuri, "Nektari i vulosur i xhenetit", "Shoqata e Vakëfit Islamik", Tiranë 1998, f. 147-148)
Kështu, muslimanët sot falen pesë herë ditën vetëm se Muhameti në një moment u tradhtua nga instinkti i tregtarit dhe hezitoi që të shkonte edhe një herë tek Allahu dhe t' i kërkonte një ulje çmimi për mallin hyjnor që po blinin besimtarët me monedhën e adhurimit.
Allahu i cili në Kuran urdhëron vazhdimisht që të luftohen e të vriten jomuslimanët, nuk mungon të shikojë edhe aspektin financiar, fitimin. Në Suren Et Tevbe, muslimanëve u kërkohet që të luftojnë kundër jomuslimanëve dhe pasi t' i mposhtin ata t' u marrin një taksë për mosbesimin:
"Luftoni ata që nuk besojnë Allahun e as botën tjetër, nuk e konsiderojnë të ndaluar atë që e ndaloi Allahu dhe i Dërguari i tij, nuk besojnë fenë e vërtetë, prej atyre të cilëve u është dhënë libri, derisa të japin xhisjen në dorë e duke qenë të mposhtur". (Kuran, Al Tawbah, 9/29)
Në Suren Muhamet, Allahu thotë:
"Prandaj, kur t' i takoni jobesimtarët, goditini pas qafe dhe kur të keni bërë një banjë gjaku me ta, vendosni një shpërblim për lirimin e atyre që mbeten gjallë". (Kuran, Muhamet: 47/4)

kastriotmyftaraj@sot.com.al