Ringjallja

[eris]

RINGJALLJA

Mbështeti kokën mbi raftin ku prej kohësh po qëndronte i vetëm. Sytë iu rrokullisën brenda një spektri të kuq ngjyrash, aq sa i lodhur i mbylli ata plotësisht. Nuk ndihej aspak në rehat brenda qetësisë së sallës ku shpesh kalonte mbasditet. Rikujtoi me forcën e imagjinatës një ëndërr, atë që kishte parë dje, dhe e stisi aq bukur sa preferoi të qëndrojë brenda asaj. Më tej u tremb, sikur me dëshirën e vet të kishte thirrur brenda këndeve të sallës fantazmat e frikshme të së shkuarës. Pse iu kujtua e shkuara? Nuk kishte ndonjë gjë të paqenë, apo për të mos u përmendur në historinë e tij…
…Me përjashtim të faktit që mbante emrin e një të vdekuri…
Për të theksuar absurditetin e prindërve të vet provincialë, emri i tij ishte modifikim i emrit të një vajze. Simona quhej motra e tij deri ditën kur vdiq, ndërsa ai po lindte paqësisht, në pelena të ngrohtë, të pastër, në shtratin e butë të një spitali, i rrethuar nga njerëzit më të afërt të familjes.
Kur Simona po përplaste me forcë këmbët nga një inat foshnjor, e mbyllur si ndëshkim brenda katër mureve për prapësitë e saj, ai kishte parë ëndrrën më të hershme të njerëzimit, një modifikim e thjeshtëzim ngjarjesh mes lindjes dhe territ të paralindjes.
Zëra e njerëz që ai nuk i njihte, u formëzuan në imagjinatën, e cila dalloi një vogëlushe katërvjecare duke fluturuar nga dritarja e ndërtesës së lartë, me tmerrin dhe klithjen që i lexohej qartë në sy. Arratisja e saj për në vendin ku atë kohë po dilte në jetë vëllackoja i saj, dështoi!
-Simon! Simon! Cfarë ke?
U kthye i trembur. Gruaja e ëmbël e tij me një përkujdesje të vecantë, i hodhi një pelerinë krahëve dhe e këshilloi të mos qëndronte gjatë në atë ambient të ftohtë. Ai e përkëdheli me vëmendje, pastaj duke rregulluar dicka nga rrëmuja përpara, i premtoi të kthehej shpejt.
I shijoi patjetër aventura e kujtesës, ndaj i shtyrë me një tendencë mendjemadhësie dëshiroi të ecë më tej në kohë, për të kujtuar më të hershmet ngjarje që të gjithë i kishin harruar e nuk iu binin ndër mend.
Tmerri, ankthi e frika, prezenca e vdekjes, vrazhdësia e ftohtësia në fytyrat e të gjithëve, mungesa e vëmendjes mbi të, të gjitha ishin të panjohura për vogëlushin që lindi mes kujash, jo të tijat, por të prindërve që e sollën në botë.
Simonit i erdhi ndër mend që i takonte shpesh të hapte një dhomëz të vogël, ku gjërat qëndronin të paprekura, të bukura, aq tërheqëse e të zbukuruara gjithfarë formash. Ai fëmijë, mahnitej nga rregullsia, kënaqej me bukurinë e kukullave të gjithfarshme, pastaj nanuritej në gjumin e qetë të pasdites, nën efektin e melodive të ëmbla e të vajshme që kumbonin prej dhomës së vogël.
-Si dreqin nuk më flisnin asnjëherë për time motër?-u kujtua të mendojë pas 35 vitesh, kur ky fakt vetëm ato momente po i linte një përshtypje të hidhur. Fotografitë e vajzëz ishin ëngjëllore, motra e tij mjaft e bukur dhe me hijeshinë capkëne të vajzave të prapa, ishte aq tronditëse, sa kur nuk e njihte akoma për kë bëhej fjalë, ai fëmijë-kurioz thoshte se do ta merrte për grua.
-Simon!-u dëgjua qortimi nga dhoma tjetër, por këtë herë pati një pështjellim të fuqishëm brenda tij. Emri jehoi në cepat e mendjes dhe e sulmoi vrullshëm: Simona!
Ai kishte luajtur me kukullat e saj, ishte përleshur në betejat e saj, kishte marrë me vete dhuratat, përkujdesjet, zemërgjerësinë e të afërmëve, të prindërve; gjithcka që i takonte atij i takonte edhe motrës.
Përkëdhelitë e veta ishin njësh e të pandara me simbiozën Simon-Simona!
Kishte mbajtur përbrenda një terr vitesh që tani, kur po e përcillte me vrazhdësinë e një burri 35 vjecar në dritë, po trembej e po mbushej me një ankth të paarsyeshëm e të gjithëmistershëm.
Nuk vonoi që cdo funksion të ndalte përbrenda tij; një inat i pakufishëm, inat që rrallëherë mund të shfaqet mbi një njeri normal, ra si ortek e zuri t’i shkatërrëjë gjithcka përbrenda. E quajti uragani-Simon/a, e ai nisi një spastrim të përzishëm, funebër, të ëndërrimeve më të ciltra të kohës kur ishte fëmijë. Nisi të ekzekutjë rresht momentet delikate me prindërit, e pastaj duke ekzagjeruar pamasë situatën, kaloi në ofensive duke harbuar mbi sendet më të dashura të tij.
E quajti këtë sjellje një purifikim shpirtëror, e thuajse me gjestet banale që ngjallën ankthin e zemëratën e bashkëshortes nga rrëmuja e krijuar, mendoi se ishte koha për të përfunduar teatrin absurd.
Por përballja me pasqyrën ishte e tmerrshme: si një mallkim i frikshëm, hija që vinte dhe e kërcënonte mbi shtrat pas mesnatës, kësaj here iu faneps ndër sysh dhe e lidhi me sekrecione të squllta, që i avulluan nën lëkurë. Pa u shkëputur dot nga sugjestioni i krijuar, klithi, e zëri i dalë përballë pasqyrës u thye në mënyrën më të brishtë në formë ciflash që i gjakosën duart.
-Si është e mundur,-pëshpëriti, dhe i penduar për lojën ku kishte hyrë me dashje, përplasi disa herë qepallat me njëra tjetrën për të larguar fanepsjen që kishte përpara.
Por kur u duk sikur gjithcka mbaroi, një figurë e zezë kërceu aq rrufeshëm prej vetvetes së tij, sa Simoni ngriu në vend. Një rrymë ngjethëse ajri përshkoi dhomën, përplasi kanatat e dritares e nën qiellin e nxirë të qytetit që po flinte në muzg, shkakoi rënien e një vazoje lulesh që u përplas mbi macen e zezë të komshijes. Shtatë jetët e kafshës vdiqën njëkohësisht.
Me mjaullima të cjerra shpirtrat gërvishtën parvazet e dëgjimit simonian.
-U mërzita me ty! Boll me këto lojra fëmijësh! Gjithmonë të kam këshilluar mos bëhesh i besdisshëm apo jo? Eja tani se po përgatis darkën!
-Erdha!-arriti të shqiptojë ai, por zëri i ngelur në mishrat e fytit, u shkëmbye me tinguj aq të butë e të ëmbël, sa ngjanin thuajse femërore.
-Si thua?-u dëgjua intonacioni i habitur i gruas që dyshoi për zërin e të shoqit.
Simoni u dërrmua nga pamundësia e rrugëzgjidhjeve. U plandos në kolltuk dhe duke i vënë fajin erës, kohës, mendjes së tij, dërgoi në djall të shoqen dhe ofshau.
-Sapo ka filluar!-dëgjoi një gëzim të lig që kumboi bindshëm.
Dikush që ishte por fshihej përqark, po e cmendte. Irraconalja po merrte formën e vet më bindëse, dhe dhe përplasur fort këmbët, gati klithi:
-Simona!
Unë jam!-dhe një hije e varrtë, një skelet i nxirrë prej dheut të zi, iu plandos nën këmbë, e nuhati dhe pastaj me një padurim të ushquer plotësisht me urrejtje, e goditi furishëm.
-Ti je motra ime! Më fal!
Ajri u mbush me një piskamë të qeshurash, klithjesh të qarta, me zëra gazmorë, që dukej po talleshin e po e vinin në lojë.
Simona këndej, Simona nga ana tjetër, gjithcka ishte një atmosfera cmenduritse e mbushur me plazmën e kufomave të vdekura.
-Ne po tallemi me ty! Nuk e kupton që motra jote nuk ka vdekur? Ti nuk egziston, përderisa shpirti yt është ai i vajzës që u rrokullis nga lart.
-Po ju kush jeni? Unë ndiej dhimbje, pse më torturoni kështu?
-Ti je viktima jonë! Por arrite ama që të mbledhësh ngarkesën më negative të të ligave të botës mbi shtëpinë tënde, si pasojë e dhuntisë fëminore për të lindur djalë dhe vajzë, njëra gjysmë vdekje…
Ti po na cliron ne…Nuk e kupton dot Simona e shkretë, që ke mbetur vetëm katër vjec? Kjo është një përrallë për ty, e nga përrallat nuk duhet të frikësohesh…Vazhdo të mendosh…Ushqeje shpirtin me lodrat, meloditë e tua. Kujto prindërit, urreji që të ndëshkuan atë ditë, pastaj përpiqu të zbutesh për dhuratat që i bënë vëllait, me një fjalë ty…Kështu nëntoka e thellë do të mund të lidhet me qiellin e ndritshëm, ne do të mund të takojmë shpirtrat tanë e gjithcka do të nisë nga fillimi. Kurse ti, Simon/a, për mungesë të respektit nga ligjeve të zotit dhe universit, do mallkohesh, njerëzit që do lësh pas do lindin vec fëmijë me emrin tënd, që do jenë TI, e do të vuajnë nga e para duke shijuar në nëj farë vendi këto ngjarje që po sheh ti tani…
-Jo! Unë jam i cmendur! Në dhomën tjetër është gruaja ime! Unë e dua atë, jam mashkull, kam bërë dashuri dhe së shpejti do të mund të kemi fëmijën tonë. Gjithcka tjetër s’ka kuptim e është ireale!
-Gabohesh vogëlushe! Ti na shikon ne, dhe shqisat nuk mund të gabojnë të gjitha njëkohësisht. Gruaja në dhomën tjetër është nëna jote. Ajo të ka ndëshkuar me burgim në këtë dhomë. Por shko, vrapo në prehër të saj, tashmë do jetëzbutur e të jesh e bindur që do të tregojë dicka prej historive të saj.
Simonit i hyri një frikë e tmerrshme, aq sa nuk mundi të zgjidhte dot fjalëkryqin ku po fundosej mizorisht. Sikur të ishte në dhomën tjetër një femër që quhej nënë, e pastaj gjithcka të dilte reale dhe e pashpresë sic dukej nën dritën e fakteve…? Po kjo ishte shtëpia e gruas së tij? Apo isshte shtëpia e prindërve, nuk i dihej?
Uli sytë poshtë e me një frikë gjithë makth lexoi një pështjellim shkronjash që vishnin trupin, duart, kycet e tij. Iu duk vetja i damkosur, e atë moment e kuptoi që gjithcka po merrte dimensione reale, që po ndodhnin vërtet. Hakmarrja hyjnore e përqëndruar mbi përdëllimin katolik të tij, ishte nëj fakt i kryer. Trupi i Simonit u mbush me një larmi njollash, që vinin mbusheshin me helm dhe pasi fryheshin marrzisht, pëlcisnin në sipërfaqe duke lëshuar aromën e luleve ttë vdekjes.
Pa i lënë më kohë provave të tjera, vendosi të arratisej nga cmnduria e lindur prej vetë tij.
-Ku po shkon,-e rrethoi pyetja në korr e atyre që nuk dukeshin.
Me zë lutës, tmerrësisht i pashpresë, luftoi për shpresën e fundit dhe nuk i besoi dot vetes se si po e linin të lirë të shkonte ku të donte. Në shenjë respekti e nderimi, duke lutur një fund të qetë, i bindur se do të vdiste, jo një ditë prej ditësh por atë natë( plagët në sipërfaqen e lëkurës së tij ishin lloj-lloj ngjyrash e ngjanin me vizatime famëkeqe), doli në rrugë.
Trotuaret nuk mbanin erë jete, ajri i rëndë ishte përzjerje carboni dhe azoti, squfuri që shpërthente në qiell e nën tokë, nuk e ndalën në arratisjen e vet. Hyri me vrap në katin e katërt të një ndërtese që dikur kishte qënë streha e prindërve të tij, e nën llahtarin që u shkaktoi banorëve të rinj të atij apartamenti hapi dritaren, fluturoi dhe vdiq…

…
Ishte e hënë, mëngjesi i një jave të re, të bukur, pranvere, dita kur lindi vajza që mori mbi vete emrin e babait vetvrasës.
Simona lindi e qeshur, gjithë gaz, mjaft shpejt u bindën që do t’i ngjante një ëngjëlli, aq e bukur ishte. Me një prematuri të habitshme, foshnja ende e njomë, pas zvarritjeve të njëpasnjëshme në dhomat e shtëpisë së saj, ndali në studio, ku me lapsat e fletët e gjetura për tokë, pikturoi instiktivisht disenjo, vizatime ngjyra-ngjyrash, që aq tepër dukeshin identike me plagët imagjinare, plot helm, që kishte parë dikur në ekstazën e mendjes plot vuajtje të tij, ati vetvrasës i saj…