Vjersha Per Parashkollare

[Jorgo Telo]

KUR DALIM NGA SHTËPIA

Sa marr rrugën për në kopsht,
më jep gjyshi porosi:
“Nëpër xhade kur të shkosh,
mos kalo me shpejtësi.
Jeta që jetojmë,
na është dhënë njëherë.
Ecim tok me vëllaçkon tonë;
Të tre – zënur dorë për dorë.
Ka flet gjyshi here pas here:
“Më mirë vetë
veten ta mbrojmë,
se të na e mbrojnë të tjerë.”

[Jorgo Telo]

OBORRI

Oborr s’kemi në pallat.

Në kopsht e shkollë:
I gjerë, i gjatë.
Sa i pastër, s’e shajnë dot!
Rreth e rrotull – luleplot.

Aty ne shpejtojmë hapat.
Lozim tok “hapa – dollapa”…

Aty zënë dorë për dorë.
ngjajmë ne porsi kurorë.
Si kurorë - në vallëzim.
Lule ne
në lulëzim.

[Jorgo Telo]

MOS TË NGJAN VETJA I RRITUR?


Si dhe unë është i mitur
Çoç i ngjan vetja i rritur.
Mbetet cigar duke thithur
e më pas duke u kollitur.

I afrohem qetë – qetë.
Pa ia marr cigaren shpejt,
Ia vërvit në një kanal:
“Pse helmohesh, mor budall?
Mos kërkon të dukesh burrë,
veten duke e sëmurë?

Ç’na shohin sytë përditë!
Po e lënë cigaren gjyshrit
Po e shtojnë atë fëmijtë…

[Jorgo Telo]

DHE MAÇOKU NIS DUHANIN

Sa i hodha syt’ në tokë,
M’u afrua një maçok.
Çoç më ngjau si dembel.
Qet’ e qetë m’u përkëdhel:

“Nxirr çakmakun, more mik
dhe këtë ndizma një çikë!”
Dhe me putra… hajde, ç’thonj!
Cigarin vuri në gojë.
Jam o vogël, s’m’u durua:
“Tymi yt më vjen dhe mua…
“Flake cigarin, maçok,
Ndryshe nuk të mbaj për shok.

[Jorgo Telo]

ORËT TONA

Se si shkojnë orët e gjumit,
s’i kuptojmë.Ndër ëndrra humbim.

Orët e ditës shkojnë shpejt
Nëpër lodra biem krejt.

Orët e mbrëmjes,që ta dini
i kalojmë më së miri.
Aty kam njerëzit e mi.
Më puthin me dashuri.

[Jorgo Telo]

VULLNETI

Lulishtar xhaxhi Servetin,
kur e pyesin
“Kë ke mik?”
Përsërit:
“Kam mik Vullnetin”.

Iu afrova një mëngjes.
Lulet ishin gjithë vesë:
- Xhaxhi, jam fëmijë, s’e di.
Ky vullneti është njeri?
- Prit, o xhan, po ta them unë:
Kushdo që kryen një punë,
pa mbaruar, s’e lë kurrë.
Mbaron punët mirë e shpejt
veç dikush që ka vullnet.
Kaq më thotë xhaxhi Servet.
E më lë ta kuptoj vetë…

[Jorgo Telo]

FËSH – FËSH – FËSH…

Janë dy sende në duart tona
Që të dyja një punë kanë.
Ato duhen, s’janë lodra.
Prandaj ne i mbajmë pranë
Një e mbajm’ në corridor;
Pastaj del dhe në oborr.
Me vullnet e me durim
e largon çdo mbeturinë.
Tjetra është e vogël fare
S’ është për korridore, oborre
E mbaj shpesh përmbi fletore.
E përdor e nuk bën zhurmë.
Fshin gabimet, nuk lë gjurmë.

[Jorgo Telo]

GABIMET

Si në kopsht, si në shtëpi
nuk shpëtoj pa u qortuar.
Pyes veten, rri menduar…

Ndonjëherë përplas derën.
Dhe kur ha lyhem me gjellë.
Herën tjetër flas me fort.
Ndodh që këput luleverdhën.
Ndodh që dhe pështyj përtokë.

Ja, pra, miq, këto veprime
S’janë gjë tjetër… veç gabime…
Gabimet e mia i di.
Po të tuat i njeh ti?
Sa e pastër do qe jeta,
sikur unë, ti,ajo,
ne dhe ju, ata, ato
të njihnim gabimet e veta…!

[Jorgo Telo]

AKULLORET E RRUGËS

Pranë kopshtit – një shitore
Ëmbëlsira, akullore.

Por shitorja është në rrugë
Mblidhen mizat si moskurrë.
Duke lëpirë akulloren,
e njollos edhe gjoksoren

Do duroj pa të dhe ca.
Nga kupa me lugë të ha.

[Jorgo Telo]

DO PRES TË RRITEM

Celular kanë të mëdhenjtë.
dhe si mosha jonë disa.
E kuptoj,
Në të vërtetë,
S’e kemi moshën, ala…!

Do të pres dhe ca të rritem.
Të kuptoj më tepër.
Pa do lidhem me Labiken,
e do flas dhe me Luljetën.