Vjersha Per Parashkollare

[Jorgo Telo]

GABIMET

Si në kopsht, si në shtëpi
nuk shpëtoj pa u qortuar.
Pyes veten, rri menduar…

Ndonjëherë përplas derën.
Dhe kur ha lyhem me gjellë.
Herën tjetër flas me fort.
Ndodh që këput luleverdhën.
Ndodh që dhe pështyj përtokë.

Ja, pra, miq, këto veprime
S’janë gjë tjetër… veç gabime…
Gabimet e mia i di.
Po të tuat i njeh ti?
Sa e pastër do qe jeta,
sikur unë, ti,ajo,
ne dhe ju, ata, ato
të njihnim gabimet e veta…!

[Jorgo Telo]

AKULLORET E RRUGËS

Pranë kopshtit – një shitore
Ëmbëlsira, akullore.

Por shitorja është në rrugë
Mblidhen mizat si moskurrë.
Duke lëpirë akulloren,
e njollos edhe gjoksoren

Do duroj pa të dhe ca.
Nga kupa me lugë të ha.

[Jorgo Telo]

DO PRES TË RRITEM

Celular kanë të mëdhenjtë.
dhe si mosha jonë disa.
E kuptoj,
Në të vërtetë,
S’e kemi moshën, ala…!

Do të pres dhe ca të rritem.
Të kuptoj më tepër.
Pa do lidhem me Labiken,
e do flas dhe me Luljetën.

[Jorgo Telo]

MACE, MOJ,Ç’MË TURPËRUAT!

Macet çamarroke,
Ulur mbi kolltuk
Njëra – tjetrën lanin
Me gjuhë urtë e butë.
Gjyshja ime, sa i pa,
“Shiko macet,
lahen, - tha.

Mandej mua më vështroi.
Hundën e kisha me bojë.
E kuptova
shpejt e shpejt
E pashë veten në siklet.

“Mjau!Mjau! – u larguat.
Mace, moj,
Ç’më turpëruat!

[Jorgo Telo]

ZEMRA DHE SYTË

E hapa zemrën,
më doli kënga.
I mbylla sytë,
më hyri ëndrra.

Me të ëmblën këngën time
fort ju përshëndes.
Të bukurat ëndrra në agime.
Uroj t’ju vijnë më shpesh.
Në zemër e sy më rrinë:
Flamuri me Shqipërinë.

[Jorgo Telo]

NA DUHET DERA


Ka një hyrje çdo banesë.
Brenda saj përtërihet jeta.
Ne e hapim në mëngjes,
siç e hap kosheren bleta.

Njëri hyn e tjetri del.
Sa gaz kur gumëzhijnë shtëpitë!
Si trëndafili kur çel
Jam unë, ti e gjithë fëmijtë.

[Jorgo Telo]

ETJET E MIA…

Të shumta – etjet e mia:
Më pihet ujë,
kërkoj burimin.
Nga etja për të luajtur,
në parkun e lodrave
e lë të prehet pushimin.

S’do doja ta kisha
etjen për lekë.
Thonë që kjo etje
shpirtin keq ta vret…

Etjen më të plotë
E kam peër lexim.
Librat i mbaj fort
Lart në raftin tim.

Lodra edhe libra
Rrinë pranë e pranë
Mikeshat e mia
S’i ndaj e s’më ndajnë.

[Jorgo Telo]

TEJKALMI

Greta, Tili,ç’vete, ç’vete!
Si s’mbani kurrfarë diete?!

Ha e pi pa mend nën flokë
Shtoni dhjamët
këmbë e kokë.

Greta, Greta, a e di?
Çdo e ngrënë
Ka një kufi…
Qoftë qumësht,
mish a mjaltë
Me tepri shkon plumb në bark.

[Jorgo Telo]

SYZET E GJYSHES

Upupu, sa kureshtarë
qenkemi ne kalamajtë!
S’rrimë dot sende pa marrë.
Doni që t’ua them më saktë?
Gjyshes sime, kur dremiste,
Ja mora syzet nga hunda.
Mendja gjetkë po më rrihte…
Shpejt u nisa për tek udha.

Me syzet në syt’ e mi
S’i dallova shkallët fare
Qysh shpëtova, nuk e di.
U rrëzova poshtë shkallëve.
Kur pa që shpëtova mirë;
Ndezi shpejt gjyshja qirinë….
E kuptova, s’bëra fjalë.
Gjyshja më puthi në ballë.
Dola…idhashë manushaqe.
Gjyshja më puthi në faqe.

[Jorgo Telo]

BARKU I MAMIT

Ndoshta s’bëra shumë gabim.
Pardje pyeta mamin tim:
“O ma, po çuditem une:
Pse t’u rrit barku kaq shumë?”

Mami më afrohet pranë.
Duart përmbi bark i mban.
“Më dëgjo, o shpirt, o xhan!
Deshe ti një motër?
Motrën tënde kam.”

Do durosh edhe dy muaj.
Kur të rritet , me të luaj!
Mamin puth në faqe e bark.
Kur me motrën fle në shtrat.