2 200 dhe 200 000 njerëz
E martë, 26 Tetor 2010 11:55
Nga:VIRION GRACI
Eshtë thënë me dashamirë si qortuese se kur dy martohen, dyqind të tjerë tërbohen. Kjo ka vlerë për dasmat e thjeshta, por kur është fjala...
për dasma të mëdha, për dasma me qindra-mijëra të ftuar, diçka duhet modifikuar në shprehjen klasike për ata që martohen dhe për ata që tërbohen. Kuptohen lehtë pra, se shkak për këtë shkrim është e ashtuquajtura dasmë e vitit, martesa e kryetarit të Partisë Socialiste, Edi Rama, me zonjën Linda Basha. Në jehonat dhe komentet mediatike të bëra para dhe pas ceremonisë së kurorëzimit, të ndash çfarë është e autorizuar prej vetë çiftit dhe çfarë është stisur prej interpretëve mediatikë që e kanë përcjellë ceremoninë, "ngjarjen e vitit" sipas një optike vetjake, të paautorizuar nga të zotët e shtëpisë, është paksa e vështirë. Sidoqoftë mund t'i rreshtojmë disa mendime dhe përshtypje, jo vetëm pse është fjala për një figurë të rëndësishme të politikës shqiptare, por dhe për faktin se dasma u bë kryefjalë, kryelajm për gjithë hapësirën shqiptare.
Në retrospektivë mund të kujtojmë se njerëzit publikë, posaçërisht udhëheqësit politikë që kanë pretenduar të përfaqësojnë shtresat e gjera popullore, shumicat numerike që kanë qenë larg pushtetit, pasurisë dhe privilegjeve klasore, kanë bërë kujdes që ta ruajnë imazhin si njerëz pa pretendime mondane, kursimtarë dhe idealistë që punojnë e jetojnë me sakrifica e mundime si gjithë të tjerët. Edhe kur nuk e kanë pasur në gjak prirjen për qasje të thjeshta ndaj jetës, edhe kur nuk e kanë pasur të lindur një ndjenjë meskiniteti e refuzimi ndaj bollëkut material, edhe kur nuk e kanë pasur të vogël prirjen natyrore për luks e salltanete sulltanore, shtabet e tyre propagandistike, këshilltarët e tyre të mençur kanë bërë kujdes që faqja epikurianistike, kompromentuese, të minimizohet sa më tepër, të fshihet të paktën për sytë e publikut.
Nuk është habi të përmendim nga të parët ustallarë të shtirjes politike, Leninin. Me gjenialitet djallëzor, ai ia seliti vetes legjendën e një njeriu tepër të thjeshtë, i përmbajtur e bujar si gjithë ata të cilët përfaqësonte. Ky njësim formal me shumicën, aq i lakmuar nga çdo lider në fushatat zgjedhore si çelës suksesi, legjitimon moralisht pushtetin, në rastin kur pushteti kërkohet dhe buron prej mbështetjes masive popullore. Mbretërit të cilët e përjetonin si trashëgimi e të drejtë hyjnore pushtetin e pakufishëm dhe privilegjet ekstreme, kujdeseshin për të theksuar të kundërtën: sa më shumë dukje marramendëse, sa më shumë pallate madhështorë, kisha, katedrale dhe vepra të lloj-llojshme publike të personifikuara me vetveten si dhe me emra anëtarësh të familjes mbretërore e të oborrit. Revolucioni borgjez francez, ballafaqimet e përgjakshme klasore të shek XX, diktaturat e djathta e të majta, mësimet nga pësimet historike, me sa duket, kanë bërë që vetë familjet mbretërore, deri te të mbijetuarat në kohët moderne, të shfaqen rregullisht me dukje të zakonshme në publik, në shëtitje, në shitore, në restorante me meny dhe çmime popullore. Aq më shumë kryetarët e republikave kanë qenë të prirur për të manifestuar këtë lloj profili. Për shembull, shtëpia e Ataturkut në Ankara - tepër e zakonshme, e vogël madje, ndërkohë që kish shërbyer edhe si Kryeministri, edhe si shtab lufte, edhe si banesë familjare. Edhe një diktator i pangopur si E. Hoxha bënte kujdes të mos krijonte kontraste të forta midis stilit të tij të jetesës dhe pasuesve. Realisht ka ndodhur episodi me fotografin, menjëherë pas luftës. "Pak më i qeshur, shoku Enver,- guxoi të thoshte fotografi kur matej ta shkrepte aparatin". "Kaq mund të qeshim tani", është përgjigjur me diabolizmin e njohur leninist diktatori. Goditje në shenjë!
Janë disa episode vendimtare që peshojnë në biografinë vetjake të udhëheqësve. Një tjetër shembull është Ahmet Zogu. Kisha dhe kam vlerësime për të, për energjitë mendore që ka treguar, për meritat dhe talentin si shtetar, për shkathtësitë diplomatike, etj. Por një fakt më pengon të jem pro tij shpirtërisht: paradat dhe kremtimet ditore që organizonte ai ndonjëherë kushtonin afërsisht sa buxheti vjetor i arsimit!!
Duke u kthyer te jehonat dhe komentet për dasmën e vitit, ajo midis Lindës dhe Edit, nuk pajtohem aspak me ata që e kanë quajtur sukses, përmirësim të imazhit të Ramës, plotësim të figurës së tij publike ndaj sulmeve bezdisëse të reporterëve paparacë e shpifarakë. Nuk më ngjan si episod suksesi kjo, aspak. Në pikun e retorikës për varfëri ekstreme të vendit; në pikun e retorikës për krizë të thellë e rrënim fatal të shqiptarëve; në prag të thirrjeve për protesta mbarëpopullore duke ftuar në krah e nën armë ushtrinë e përbërë nga të varfrit, nga të papunët dhe të pashpresët e shumtë të këtij vendi, duke ftuar për në rrugë e për në sheshe 100 mijë, 200 mijë protesues e ndjekës besnikë prej masave varfanjake e shpresëhumbura, mediat ofrojnë me ngazëllim antipodin e tyre, kryetarin, në një ceremoni martese prej rokfelerësh, unaza platini e gjithfarë salltanetesh.
Prania dhe dora e një regjisoreje të njohur si Liri Begeja nuk e ka shpëtuar këtë shfaqje martesore nga një dozë e ndjeshme butaforie dhe artificialiteti. A nuk do të ishte më njerëzore, për shembull, që Rea, vajza e nuses prej martesës së parë, të ishte atë natë me të atin e saj natyror, njeri i virtytshëm dhe i respektuar, se sa të zbukuronte dekorin festiv në krah të njerkut të saj?! Po torta-maket i Tiranës, çfarë autogoli qesharak!! Sikur ta kenë porositur atë tortë-maket kundërshtarët e kryetarit të bashkisë, sikur ta kenë sjellë atë tortë-maket akuzuesit e Ramës, ata që i thonë se e trajton kryeqytetin si çiflig, dhe jo miqtë e tij të ngushtë. Larg qoftë sikur Kryeministrit të sotëm ose atij që do vijë pas tij, t'i bëhej një dhuratë analoge: Shqipëria - tortë në tavolinë! Burra dhe gra të pispillosura për shtatë palë qejfe, vip-a e vip-esha të lakuar e të përmendur për lloj-lloj gjynahesh, marrin thikat, pirunët, garuzhdet, mashat e lugët, ndajnë Tiranën copa-copa sipas zonave të parapëlqyera për t'u ëmbëlsuar, për të uruar njëri-tjetrin dhe çiftin e ri. Simbolikë e trishtë!
P.S: Politikani Rama, me edukatë qytetare dhe njerëzillëk prekës është nga të paktët kryetarë që ka përfshirë edhe autorin e këtyre radhëve në listën e atyre njerëzve të medias, të cilëve, me kartolina elektronike jua uron festat kombëtare. Veprim i hijshëm, pa diskutim. Jo për hir të reciprocitetit edhe unë e uroj me zemër në këto ditë të shënuara për të: lumturi dhe mbarësi në këtë etapë të re të jetës personale; ndërkohë, shpresoj të mos jem treguar i padrejtë duke veçuar publikisht disa stonatura serioze që erdhën si të tilla nga pozita e tij shoqërore, nga mënyra e projektimit në publik të martesës së tij.
panorama.
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga Besoja
Krijoni Kontakt