O moj Tanushe

[love_jonny]

METAMORFOZA E GJËRAVE IDEALE


dhe me madhërinë e tyre qetësojnë zemrat e ndrymë në hekura
në hekura që s’dinë kurrë të çlirojnë zemrën nga pluhuri i marrëzisë dhe skamjes
për ditë nga qielli zbresin fijet e shpresave tona të jemi ata që pas vdekjes do të lëmë ose një përkujtim të madh ose një kori të madhe dhe kështu që në fronin e zotave të jemi ulur galuc edhe ne...

po ekstaza e vuajtjes njerëzore, ato privilegje të ndershme si ujkonja mbi grykën e pllajës që pret e egërsuar nën ata sytë e kuq dhe plot shkëndija i zbresin zotat e hidhëruar, të egër dhe plot urrejtje, ku ekstaza e atyre syve humb në shkëlqimin e ashpër shtazor... ku edhe me shtazë rilind njeriu...

për ditë ndër ne, ndër gjirin tonë lëshon rrënjë thellë metamorfoza e gjërave ideale
ku as zemra s’ka forcë të mbajë ndër damarë fuqinë e asaj dridhme të mallkuar
që s’është as fushë me borzilok e as burg me pengje të pafajshme..., zotat dhe pengjet
e tyre rrallohen në tru dhe dije e zënë e përqeshen me vetveten...
e sa më shumë ata qeshin vetveten, aq më shumë unë rrah kryet dhe s’e kuptoj kurrë pse jam i ngjashëm me të gjithë njerëzit, që s’kanë tjetër veç një drejtim kah vdekja

për ditë rilind i njëjti diell dhe po ashtu tërhiqet zhagaz
dhe në fund të ditës përflaket ndoshta nga turpi
ndoshta nga lodhja i skuqet fytyra dhe humb pas bjeshkës që të zërë vend edhe ai në metamorfozën si njeriu i natyrës së pavërtetë e ne besojmë se dita që vjen nesër do të vijë e magjishme
me koshat e grurit krahëve e qerret e rrushit duke tërhequr zvarrë për gëzim të fëmijëve e që ata fëmijë dashur e pa dashur jemi NE.

përditë frymëzohet njeriu me pjellën e fantazisë që s’është tjetër veç pjellë e një fryti të zdralë e që me dashje lë gjurmë dhe njolla mbi faqen e urtësisë së atij që lind i virgjër, jeton i varfër dhe vdes i marrë...

Pontassieve, 8 mars 2009
Shto një përshkrim
MYSAFIRI E BOTIMEVE SHQIPTARE, tetor 2010

Botimet Shqiptare vazhdojnë me rubrikën “Mysafiri i Botimeve Shqiptare”.

Mysafir i radhës është Esat HALILAJ me banim në Firence të Italisë.


METAMORFOZA E GJËRAVE IDEALE


dhe me madhërinë e tyre qetësojnë zemrat e ndrymë në hekura
në hekura që s’dinë kurrë të çlirojnë zemrën nga pluhuri i marrëzisë dhe skamjes
për ditë nga qielli zbresin fijet e shpresave tona të jemi ata që pas vdekjes do të lëmë ose një përkujtim të madh ose një kori të madhe dhe kështu që në fronin e zotave të jemi ulur galuc edhe ne...

po ekstaza e vuajtjes njerëzore, ato privilegje të ndershme si ujkonja mbi grykën e pllajës që pret e egërsuar nën ata sytë e kuq dhe plot shkëndija i zbresin zotat e hidhëruar, të egër dhe plot urrejtje, ku ekstaza e atyre syve humb në shkëlqimin e ashpër shtazor... ku edhe me shtazë rilind njeriu...

për ditë ndër ne, ndër gjirin tonë lëshon rrënjë thellë metamorfoza e gjërave ideale
ku as zemra s’ka forcë të mbajë ndër damarë fuqinë e asaj dridhme të mallkuar
që s’është as fushë me borzilok e as burg me pengje të pafajshme..., zotat dhe pengjet
e tyre rrallohen në tru dhe dije e zënë e përqeshen me vetveten...
e sa më shumë ata qeshin vetveten, aq më shumë unë rrah kryet dhe s’e kuptoj kurrë pse jam i ngjashëm me të gjithë njerëzit, që s’kanë tjetër veç një drejtim kah vdekja

për ditë rilind i njëjti diell dhe po ashtu tërhiqet zhagaz
dhe në fund të ditës përflaket ndoshta nga turpi
ndoshta nga lodhja i skuqet fytyra dhe humb pas bjeshkës që të zërë vend edhe ai në metamorfozën si njeriu i natyrës së pavërtetë e ne besojmë se dita që vjen nesër do të vijë e magjishme
me koshat e grurit krahëve e qerret e rrushit duke tërhequr zvarrë për gëzim të fëmijëve e që ata fëmijë dashur e pa dashur jemi NE.

përditë frymëzohet njeriu me pjellën e fantazisë që s’është tjetër veç pjellë e një fryti të zdralë e që me dashje lë gjurmë dhe njolla mbi faqen e urtësisë së atij që lind i virgjër, jeton i varfër dhe vdes i marrë...

Pontassieve, 8 mars 2009..Në këtë fotografi Esat Halilaj (fotografitë | hiq etiketën)
E shtuar dje · Komento ·PëlqejNuk e pëlqej

4 njerëz e pëlqejnë këtë..
Botimet Shqiptare I. NYJË JETE

DUA TA ZË BALLKONIN

Lagem në shiun e parë
...heshtje... dhe sëmundja qan... sa
pëshpëritje në fund të lodhjes?!
Kush mund ta mbajë veten para vdekjes?!
Mugë, ndërsa mbyll kapakët,
në horizont martese me engjëj,
dasmën, dasmorë në zi!
Luftoj të humbë para këmishës,
duel me lulet të ndaj dhe të qeshen më gaz,
të vyshkur, pse mundohem të flas me atë,
kur ajo rri e varur në zinxhir.
Moj, a ke parë kaq mjegull?
Në sytë aq të kthjellët që herët zhvesh pemën,
A dua ta zë ballkonin, ta zhvesh pemën.
Lakuriq do të dukej nata, ndërsa... dita do të dukej
ujë i turbullt që aq shumë kam etje ta pijë.
Ah dua ta zë ballkonin që të jetë arkivoli im para diellit.

VOLIO PRENDERE IL BALCONE

Mi inumidisco nella prima pioggia,
silenzio... e la malattia piange... quanti
sussurri al termine della fatica?!
Chi può trattenersi difronte alla morte?!
Oscurità, mentre chiude le palpebre,
nel orizzonte nozze con gli angeli,
festa, festeggianti in nero!
Combatto per perdere innanzi alla camicia,
perciò, duello con i fiori e sorrido con una avvizza allegria,
perché provo a parlarle
quando lei sta appesa nella catena.
Ehi, hai mai visto così tanta nebbia?
Negli occhi così profondi ché al alba spoglie l'albero,
voglio prendere il balcone, così spoglio l'albero.
Nuda sembrerebbe la notte, invece... il giorno sembrerebbe
acqua scura che cosi tanto tengo sete per berla.
Ah, voglio prendere il balcone diventando la mia bara difronte al sole.

NË FIRENCE QESHET NJË VOGËLUSH

Në Firence qeshet një vogëlush,
një qerre e diellit,
një kokë e një busti,
dialog...
Fryn, se koha pëlcet.
Acar dhe natyrë të mermertë!
Tjegullat e kuqe vallëzojnë,
mbi urë ndalet ora.
Ushtari luan me letra në klub,
dhe këput litarët e hallit në gotë.

Në Firence qeshet një vogëlush,
horizonti mbyllet në kuti,
e dielli me çantë në krahë mërgon diku.

A FIRENZE RIDE UN BAMBINO

A Firenze ride un bambino,
un carro del sole,
il capo di un busto,
dialogo...
Sofia, perché il tempo esplode.
Gelo e natura di marmo!
Le rosse tegole ballano,
sopra il ponte il corso del tempo si ferma.
Un soldato gioca a carte in un bar,
e nel bicchiere sfoga i suoi pensieri.

A Firenze ride un bambino,
l'orizzonte si richiude nella scatola,
e il sole migra da qualche parte con il zaino nelle spalle.

NË BERLIN

A mund të shihemi një ditë,
të mos tremben fluturat,
të mos mbetemi vetëm miq,
në Berlin po bie shi.
Nën porte luftëra,
nën asfalt ujëra të zeza
po bie vetëm shi,
ky rregull natyre,
ky mjegull nën sy,
kjo afishe: “një i vdekur...”
Po bie shi dhe mbyll sytë dita.

A BERLINO

Riuscissimo a vederci un giorno,
a non intimidire le farfalle,
a non rimanere soltanto amici,
a Berlino piove.
Guerre sotto le porte,
sotto l'asfalto le fogne.
soltanto piove,
questa legge della natura,
questa fitta nebbia sotto gli occhi,
questo avviso: “un morto...”
Continua a piovere mentre il giorno chiude le palpebre.

NËN KULLËN E PARISIT

E di, ke një mall.
T’i lodh sytë, t’i rëndon
qepallat.
Unë jam këtu,
në Paris, mbi kohët që më rëndojnë
si lisat e dukalit.
Kot drita,
kot rrugë me neone,
kot Shilarëse,
unë jam në vetmi gjërash.

Mbi letër vizatoj një lule,
një motiv Kosove,
një erë Parisi.
Sa e lodhshme kjo gjë?!
E di, ke një mall
por, mos qaj,
se unë të pres
me dashuri Kosove.
nën kullën e Parisit.

NEL CASTELLO DI PARIGI

Lo so, hai un desiderio.
Ti stanca gli occhi, te li assona
le palpebre.
Io mi trovo qui,
a Parigi, nel corso dei secoli che mi pesano
come le querce nelle montagne millenari.
Invano il giorno,
vuote strade con il neon,
vuota l'Altalena,
mi trovo nel invano delle cose.

Su un foglio mi metto a pitturare un fiore,
un motivo del Cossovo,
un sospiro Parigino.
Com'è affaticante questa cosa?!
Lo so, hai un grandissimo bisogno
ma non piangere,
Io ti aspetto
con amore Cossovaro,
sotto la torre di Parigi.

SA ZILI IA KAM ËNDRRËS

Mbi këngë shi...
Mbi lahutë borë...
Çka flet zemra në dry?!
Sulm në dritare me grila.
Qesh hija,
me vete thotë akull!

Fle mbi shtratin tim e qet,
sa klithje lëshon
lëkura e drurit.
nën sqetulla pa Meshar.
Kur hapen sytë,
bie perdja.
Fundi i një gjëmimi
të lehtë...

Fle në shtratin tim...
Mbi këngë bryme...
Mbi lahutë zjarre...
Përplasje fërfëllizash.
Në prag të stinës.

Fle në shtratin tim
Si gjysmëfemër,
dhe dënesë e përjavshme
mbi këngën sulm,
mbi lahutë vaj.
Sa fund i dhembshëm
për fillimin e gëzuar

Fle në shtratin tim,
E çoroditur si ushejzë,
Mbi këngë e hare.
Mbi lahutë tel i nxehur...
Sa dhimbje e madhe...
Në shpirtin e huaj,

QUANTO LO INVIDIO IL SOGNO

Sulla canzone pioggia...
Sul liuto neve...
Cosa dice il sogno incatenato?!
Assalto alla finestra con le griglia.
L'ombra sorride,
con se stessa sussurra, ghiaccio!

Dorme nel mio comodo letto,
quanti strilli emette
il guscio del legno,
senza la Bibbia sotto le braccia.
Quando gli occhi si aprono,
cala la cortina.
La fine di un tuono,
Lento...

Dorme nel mio letto,
Sulla nebbia sulla canzone...
Sul liuto fuochi,
che si scontrano a fiochi
nel entrare della stagione.

Dorme nel mio letto,
Come mezza femmina,
Come un pianto perpetuo.
Attacco sula canzone...
Pianto sul liuto...
Che fine addolorante.
Per l'inizio gioioso.

Dorme nel mio letto,
Distratta come una sanguisuga,
Con canzoni e furore.
Sul liuto il filo caldo...
Che gran dolore...
Nel anima straniera.

MOS M’I LIDH DUART

A mund ty të quaj lot,
kur lot nuk je?!
Ëndërr nuk je,
Fat kur nuk je.

A mund ty të flas,
kur nuk dëgjon?!
Të thërras,
kur nuk sheh?!

A mund ty të quaj këngë
kur nuk je?!
As hap,
kur nuk je?!

A mund ty të quaj natyrë,
kur nuk je?!
Mos m’i lidh duart
se nuk mund ty të quaj asgjë,
kur asgjë nuk je.

NON UCCIDERMI LA SPERANZA

Ti posso chiamare a te lacrima,
quando lacrima non lo sei?!
Sogno non sei,
Fortuna quando non lo sei.

Posso a te parlarti,
quando non senti?!
Chiamarti,
quando non vedi?!

Posso chiamarti a te canzone,
quando non lo sei?!
Neanche passo,
quando non lo sei?!

Posso te chiamarti paesaggio, quando non lo sei?!
Non uccidermi la speranza,
perché non potrei chiamarti niente,
quando niente non lo sei.

LAMTUMIRË KUJTIMI IM

Sa lehtë t’i flasësh zogut,
ta ledhatosh ëndrrën,
ta kapërcesh qiellin.
Vetmia ngjallet Nosit
një valë me shkumë.
Sirena në zi...
Zot, a më fal?!
se sikur ta dija…
I vakët ai lot,
e butë ajo buzë,
e pastër ajo zemër...
Zot, pse lejove?!
të ngjitëm aq lart
dhe të bjerë në zgrip,
të bëhem Nosit
dhe të vdes…
Mbi mua pikëllimi,
mbi ty pritja,
nuk u takuam kurrë,
si dikur fëmijë.
Gjatë, shumë gjatë shpresa...
U plakën sytë,
u tha gjuha, vdiq buza...
Lamtumirë kujtimi im,
po mbyllëm në murg.
Dritarja kapak i rëndë,
burg për jetë vetmia.

ADDIO RICORDO MIO

Quanto lentamente si deve parlare al uccello,
accarezzare il sogno,
oltrepassare il cielo.
La solitudine rinasce Fenice,
un onda con la schiuma.
La sirena in nero...
Dio, mi puoi perdonare?!
solo se lo sapessi...
Tiepida quella lacrima,
morbido quel labbro,
limpido quel cuore...
Dio, perché permettessi?!
Salire cosi in alto
e cadere nel angolo,
diventare una Fenice,
e morire...
Su di me la pena,
su di te l'attesa,
non ci incontreremo mai,
come una volta bambini.
Tropo lungo, lunga l'attesa...
Gli occhi si son invecchiati,
la lingua si è seccata, è morto il labbro.
Addio ricordo mio,
mi sto rinchiudendo nel monastero.
La finestra una persiana pesante,
carcere a vita la solitudine.Shiko më shumë
9 orë më parë · PëlqejNuk e pëlqej · .Botimet Shqiptare MË MBAN SHIU

Mbi gotë veç një vështrim i thartë.
Një poet mbledh kujtimet e tij.
Sa e gjatë letra...
...Ndryshe do luftohej në Spartë,
do të ishte gjithçka si në foto,
ndryshe në ëndrra do të ishte Frojd!
Kujdes gjithçka është relative,
se mua më mban shiu.
Në pëllëmbë të tij fle i etur,
ajo ka mbetur veç ëndërr,
butësirë mirazh dhe plagë.
Mua më mban shiu.
Sa votova për heshtjen?!
Ndaj lagem në etje,
Se gjurmë aty s’po lë,
as gota s’ka vështrim
vetëm thartirë.
Brenda…
Dëgjoj poetin të thotë,
po merr fund poema.
Ai zog po fluturon...
Edhe ai do t’i njom lehtësisht pendlat nga shiu.

MI REGGE LA PIOGGIA

Sopra un bicchiere solo un triste sguardo.
Un poeta racchiude i suoi ricordi.
Come lunga la pagina...
In un altra maniera si dovrebbe lottare a Sparta,
sarebbe stato tutto come in una foto,
se no, nei sogni dovrebbe essere Freud!
Attenzione!!! è tutto relativo,
perché a me mi regge la pioggia.
Nel suo palmo dormo assettato,
è rimasto soltanto un sogno,
tenerezza del miraggio e ferita.
A me mi regge la pioggia.
Quanti ho votato per il silenzio?!
Perciò mi bagno nella sete,
perché il sonno non lo sto lasciando
e neanche il bicchiere non ha sguardo,
solamente amarezza.
Al interno...
Ascolto il poeta che dice,
si sta finalizzando il poema.
Quel uccello sta volando...
Anche lui le bagnerà delicatamente le penne dalla pioggia.

NË FUND JE TI

Mos fol, ndaj një gëzim.
Në prani, një lutje në gjunjë.
Me duar flas me zemër.
Ëndërro... me sy shih, me vetull shpejto!
Gjuaje një gur!
Larg në hapësirë.
Gjeje një unazë në shpirt,
dhe duaj...

Mos fle, por
shtrihu mbi natyrë
dhe vështro...
Jehonë bëhu,
dhe duaj...

Kërko brenga!
Det dhe akull,
rërë dhe diell.
Burrë mos vuaj!
Por duaj...

Ngjitu në pirg!
Vë një emblemë!
Dhe mëso zbrit!
Në fund je ti.
Duaj...

ALLA FINE È IL TUO TURNO

Non parlare, dividi la gioia.
Nella presenza, una preghiera in ginocchia.
Con le mani, parlo con il cuore.
Sogna... con il cuore guarda, con il sopracciglio sbrigati!
Tira un sasso!
Lontano nello spazio.
Trova un anello nel cuore,
e ama...

Non dormire, ma
sdraiati nella natura
e guarda...
Meditazione sorgi!!!
Eco diventa,
e ama...

Cerca tormenti!
Mare e giaccio,
sabbia e sole.
Uomo non soffrire!
Ma ama...

Sali in cima!
Metti un emblema!
E impara, scendi!
Alla fine è il tuo turno.
Perciò ama...

SYTË E VËLLAIT TIM

Ata sy - sirtar,
ruajnë thellë diçka
që s’ka fillim as fund.
Ata sy - kuadër,
ruajnë një portret,
i falin ngjyrë.
Ata sy - arkivol,
bartin një zemër
që ka vdekur një ditë.
Ata sy - kapak kulle.
mbyllen nën vetullën hark
dhe nuk çelen kurrë më.

GLI OCCHI DEL MIO FRATELLO

Quei occhi un cassetto,
custodiscono qualcosa dentro
che non ha ne inizio e ne fine.
Quei occhi un quadro,
tengono un ritratto,
gli regalano colore.
Quei occhi una bara,
mantengono un cuore
che è morto un giorno.
Quei occhi un portone della torre,
si chiudono con un arco sotto il sopracciglio
e non si aprono mai più.

NUK JEMI LARG

Nëpër rrugë thellë nëpër natë,
me çantën krahëve, bashkë me veriun e thatë,
çaj errësirën, flamur dështimesh,
maje një ideje,
gulfojnë në pranga.
Kudo zëra,
kudo tym dhe brymë.
S’ka verë as pranverë,
veç jug dhe lindje.
Një lugë e pjerrtë,
një enë bakri.
Piramidë në skamje,
Në shtëpinë pa kulm.

Një atdhe në gjunjë,
Një mëmëdhe i fjetur,
një komb në piedestal.
Zot i mëshirshëm!
S’ka asgjë veç territ që për ditë mbretëron.
Ne s’jemi larg
si dikur Bibla,
Kurani dhe Psalmet...
Ne s’jemi afër si dikur vdekja dhe lindja,
ne s’jemi të parë dhe të paparë,
ne s’jemi të gjithë aty ku nuk shihemi.
Kurrë me njëri-tjetrin,
Por dëgjojmë vetëm klithje.

NON SIAMO LONTANI

Nelle strade, profondamente per la notte,
con il zaino nelle spalle, insieme con il secco vento,
piango il buio. Bandiera dei fallimenti,
cima di un idea,
scaturiscono in manette.
Voci da tutte le parti,
fumo e brina da tutte le parti.
Non c'è ne estate ne primavera,
soltanto sud e ovest.
Un cucchiaio reclinato,
un contenitore di rame.
Piramide in miseria,
nella casa senza estremità.

Una patria in ginocchia,
Una madrepatria addormentata,
una nazione sul piedistallo.
Dio pietoso!
Non esiste niente tranne il buio che regna ogni giorno.
Noi non siamo lontani
come prima la Bibbia,
Il Curano, e i Salmi...
Noi non siamo vicini come prima la morte con la nascita,
noi non siamo visti o invisibili,
noi non siamo tutti li dove non ci vediamo.
Mai con l'uno l'altro,
ma sentiamo solamente strilli.

TI ISHE NË QYTEZË

Atje, ku ranë dritat,
ku u ndezën zemrat,
ishe qeshje...
Me sy kërkoje,
me shpirt doje,
praninë e tij.

Këtu po vdes kënga,
po frymon vdekja.
Zot, sa trishtim në fund natë!
Atje, ku gjendet ura,
qoshku, një puthje.
Nën trëndafil të tharë,
ndërruat ju.

Këtu po vdes dëshira.
Këtu po fle vetmia.
Ti ishe në qytezë sonte.
Neone, shtylla kati i pallatit.
Tjegullat e kuqe për ju trumcakë...
E ruajnë çastin, ju dorë për dore.
Këtu po bie heshtja, ankimi, xhelozia.
Këtu po merr fund pritja.

Ti ishe në qytezë,
Si Barbara këmbëzbathur e lagur nga shiu.
Mban mend si binte shiu?
Ti ishe atje... s’ka gjë...
Se ti e dije se po përmbyll sonte mërzinë.

TU ERI NEL PAESE

Lì, dove scesero le luci,
dove si accesero i cuori,
fu sorriso...
Con gli occhi cercavi,
con il cuore desideravi,
la sua presenza.

Qui si sta spegnendo la canzone,
sta fiatando la morte.
Dio, quanta tristezza in fondo notte!
Lì, dove si trova il ponte,
nel angolo, un bacio.
Sotto la secca rosa,
siete cambiati.

Qui sta morendo il desiderio.
Qui sta dormendo la solitudine.
Tu eri nel paese stasera.
Neon, pali, il pianerottolo del palazzo.
Le rosse tegole son' per voi passerotti...
Aspettano l'attimo, voi mano per mano.
Qui cala il silenzio, il lamento, la gelosia.
Qui sta terminando l'attesa.

Tu eri nel paese,
come Barbara a piedi scalzi e bagnati dalla pioggia.
Ti ricordi come pioveva?
Tu eri lì...non fa niente...
Perché tu sapevi che stasera sto rinchiudendo la noia.

PRANË NESH VJESHTA DHE SHIU

Lotët e një vashe si lule,
Ndër sy meje
dhembja qeshet.
Kur të vish!
pa zhurmë,
pa vështrim të egër.
Mos trokit!
Ëndrrat
shqetësohen.
Sa burg ka në sytë e tu?!
Vajze sa burg dhe tela?!
Kur të vish?!
mike kur të vish në heshtje eja.

ACCANTO A NOI L'AUTUNNO E LA PIOGGIA

Le lacrime di una fanciulla come un fiore,
Fra gli occhi miei
il dolore sghignazza.
Quando verrai!
Senza rumore,
senza sguardo furioso.
Non bussare!
I sogni
si preoccupano.
Quanti anni di carcere ci sono nei tuoi occhi?!
Fanciulla, quanti anni di carcere e fili?!
Quando verrai?!
Amica, quando verrai, vieni in silenzio.

JAM KËTU

Jam këtu në qelizat e tokës.
Kur të ndizni një qiri do t’ju kem pranë,
kur të derdhni lot do t’ju ndiej,
kur të thërritni do t’ju dëgjoj,
kur të shkoni do të pikëllohem,
kur të ndjeheni do të gëzohem.

Jam këtu ku balta ruan shpirtin tim,
ku lumi ma sjell shiun për zjarrin tim,
ku ju shkoni dhe vini.
Një ditë erdhi nëna,
një ditë babai,
një ditë erdhën të gjithë.

Këtu, këtu më lanë,
këtu ku s’jam vetëm por me të tjerë.
Ku ndihem mire kur qaj dhe qesh,
ku përditë rritem kur përditë dëgjoj këngën e kumrisë mbi dude,
ku përditë dëgjoj zilen e shkollës.
Këtu jam unë...

MI TROVO QUI

Mi trovo qui nelle cellule della terra.
Quando accenderete una candela vi avrò vicino,
quando verserete lacrime vi percepirò,
quando chiamerete vi sentirò,
quando vedrete mi rattristerò,
quando vi sentirete mi allegrerò.

Mi trovo qui, dove il fango custodisce la mia anima,
dove il fiume mi porta la pioggia per il mio fuoco,
dove voi andate e tornate.
Un giorno venne la mamma,
un giorno il papa,
un giorno vennero tutti.

Qui, qui mi lasciarono,
qui dove non sono solo ma con gli altri.
Quando mi sento bene, quando piango e rido,
quando ogni giorno sento la canzone della tortora sul' cipresso,
quando ogni giorno sento il campanello della scuola.
Qui sono io...Shiko më shumë
9 orë më parë · PëlqejNuk e pëlqej · .Botimet Shqiptare KUR IKËN DALLENDYSHET

Kur ikën dallëndyshet,
ikën dhe vashat.
Të lashtat mbeten shkret!
...
Stinët ndërrojnë vishen,
qershitë vyshken.
Zot sa mjerim!

Mbetet plagë dita,
nata s’durohet.
Vaj për pleqërinë!

Sa dukje e shëmtuar,
fosil në vete.
Natyrë e vrarë!

Po pse ikën dallëndyshet,
vallë kuptohet?!
Zot pres përgjigje...

QUANDO LE RONDINE VANNO VIA

Quando le rondine vanno via,
vanno via anche le fanciulle.
Le tenute nei campi rimangono deserte!

Le stagioni cambiano la veste,
le ciliegia si appassiscono.
Dio quanta disgrazia!

Rimane ferito il giorno,
la notte non si supporta.
Pianto per la vecchiaia!

Che vista triste,
fossile in se stesso.
Natura ferita!

Perché vanno via le rondine,
dunque, si capisce ?!
Dio, aspetto risposta...

SARA

Kushtuar S...

Sara sa larg...
Kilometra pa fund...
Rruge...
në Francë digjet Parisi,
në dhomën time digjet
trëndafili...

Mbi tavolinë proteste
vargjesh dhe lutje,
nën qerpik ëndrra,
në sy malli,
në Francë digjet Parisi.

Sara... në dhomën time,
digjen vargjet,
se larg shumë kilometra
rruge... thëniet e shpirtit
digjen si Parisi.

Fiket shpirti,
si qiri.
Natën e mirë se larg,
kilometra rruge,
në dhomën time digjet trëndafili.

SARA

Dedicato a S...

Lontano…
Kilometri senza fine...
La strada
in Francia, fiamme a Parigi,
nella mia stanza sibrucia
una rosa...

Su un tavolo protesta
di versi e preghiere,
su le ciglia un sogno,
negli occhi nostalgia,
in Francia, fiamme a Parigi.

Sara... nella mia stanza,
si bruciano i versi,
perché molto lontano
kilometri di strada..le parole dell’
anima si bruciono come Parigi.

L’anima si spegne,
come il lume di una candela.
La buona notte lontana,
kilometri di strada,
nela mia camere si brucia una rosa.

MIKE

Ndoshta një dite do bëhet luftë,
ndoshta një ditë do të qeshim,
sa vonë do të kuptojmë se ishim njerëz...

Ndoshta një lule,
një fjalë,
dhimbja s’do t’ketë fund...

Rri se prania jote më tremb,
shko... se do të lotoj për ty.

Ndoshta do të jemi shokë,
ndoshta do të jemi miq,
e ardhmja na ndan...
Ti në një tren
me flokë të krehura rrallë,
unë në një flutur,
në det marinar...

Ndoshta një ditë,
ndoshta një jetë,
ndoshta!!!
ndoshta... ndoshta!!!

AMICA

Forse un dì si farà guerra,
forse un dì rideremo,
molto tardi capiremo che eravamo umani...

Forse un fiore,
forse una parola,
il dolore non avrà fine...

La tua presenza mi intimidisce,
vai… piangerò per te.

Forse saremò amici,
forse lo saremò,
il futuro ci divide…

Tu su un treno
con i capelli pettinati,
io su una bandiera,
su un mare marinaio...

Forse un giorno,
forse una vita,
forse!!!
forse… forse!!!

DORUNTINA E GJALLË

Kushtuar Shumit

Si zog fluturove qiellit
qielli të mban në gji.
Pikat e shiut
lehtësojnë dhimbjen.

ora jote ra
kalorës i natës
për Doruntinën e gjallë.

në zemër të tokës,
vatra jote,
përrallat e gjyshit,
dhe ti burrë...

dasmat u shtyn...
pranvera iku vrap,
nusja u kthye,
në fytyrë u zbeh
hëna...

ora jote ra,
Doruntinë e gjallë...
Gjallë nëpër horizont,
ti dhe troku
i kalit të bardhë.

DORUNTINA VIVA

Dedicato a Shumi

Come un passero volavi
verso il cielo che ti tiene in se.
La pioggia
allenta il tuo dolore.

è la tua ora,
cavaliere della notte
Doruntina è viva.

Nel cuore della terra,
il tuo nido,
le favole del nonno,
e tu già uomo...

rimandate...
La primavera ormai lontana,
una sposa in lacrime,
il volto della luna
pallido...

è la tua ora,
Doruntina e viva...
Nell’orizzonte,
tu e il galoppo
del cavallo bianco.

EH, VOCËRRAK

eh, vocërrak...,
Si pikon ëndrra gjak!
Si zihet në zgrip
Ora e lëvizjes

aq kohë u bë
që s’ngroh dielli,
që nuk pushon
era dhe shiu...

aq kohë u bë,
mblodhe vetëm
lule të zisë...

Para meje shtati yt
virgjëria e syve,
para meje edhe dhimbja...

eh, vocërrak,
ti atje
unë këtu,
s’di çka na ndanë?!

FANCIULLO

…Fanciullo,
Come piange il sogno insanguinato!
Come si racchiude in un angolo!
Il corso del tempo...

è da tempo ormai
che il sole non riscalda più,
che la pioggia e il vento
non finiscono…

è da tempo ormai,
che raccogli
solo viole appassite...

Davanti a me il tuo essere,
la verginità del tuo sguardo,
davanti a me il dolore...

...fanciullo,
tu te ne stai la
e io qua,
non so cosa ci divide?!Shiko më shumë
9 orë më parë · PëlqejNuk e pëlqej · .Botimet Shqiptare II. KËNGA E PËRMALLIMIT

AH KUJTIMI I PARË

mblidhi krahët flutur e mirë
...dil në pllaje ku ka veç degë
gjinjtë e trëndafilit dhe lila
këputi bashkë me luleshegë
po të duhen duart e mia
po të duhen edhe këta sy
po të duhen brigje e hija
bashkë i bëj t’gjitha për ty
po ti deshe një zemër djali
si freski që fal pranvera
po të fal një erë mali
ku blegërijnë qindra shqerra
se kujtimi nis me zemër
dhe nuk ndalet nga ky mall
po t’u deshën gishtat e mi
edhe dorën ka me t’fal
dhe me gjak që do t’pikoi
shkruaj ti dhe vetëm një letër
një kujtim që s’do t’harroj
një kujtim i parë i vjetër.

VJESHTË

mbi xham zogj të strukur
dhe shiu i lag të gjorët
në zemër kujtim i këputur
në vatër lëngojnë skamnorët
gjethi i ik një peme
dhe vallëzon mbi erë
në sy ëndërr e rreme
nuk erdhe asnjëherë
sa të prita mbi dritare
folur vetëm me zogj
ti s’u duke këtej pari
ndaj zjarri shpirtin dogj
vjeshta shkoi nuse
po vjen vëlla stuhia
ti nuk u ktheve kur u zhuke
vdiq shpirti nga vetmia
mos rri se jeta po merr fund
këtu ku janë këto pika shiu
fresko shpirtin ç’u bë shkrumb
se malli dogji, shpirtin shkriu
ikën dhe zogjtë, i mori tufani
mbeta vetëm nga perëndimi
vdiq zemra, zjarri i një vullkani
u zhduk gjithçka tej xhami...

NJË KËNGËTAR ME KITARË

një këngëtar me kitarë
lidh tri nota, do-re-mi
je këngëtar në tel kitare
lehtë i këput dy lot të zi
se u këput dhe filli shpresës
nga një notë e valë malli
la-sol-fa-do-re, çfarë kujtesës
djersë e ftohtë e shtegut të ballit
mbi tastierë dorë e lehtë
që përkëdhel butë e beftë
lot i tij i zjarrtë i urtë
i shpon zemrën si shigjetë
ah kitarë, kitarë, kitarë
ç’mllef i mjerë sot më zuri
si nuk dija unë qyqar
zemra e saj më përzuri
ndaj këndo kitare e pastër
mos u ndal kur une dua
se gjithmonë do jem i varfër
ndaj do vuaj me tela tua…

KUR NJË ËNDËRR FLUTURON ME KRAHËT E MI

kur një ëndërr fluturon me krahët e mi

më mallkoi dita e diel dikur pasdite
si pulëbardhë aq e trembur pse më ike

pse ti ike flokëlëshuar
nga ëndrrat e mia

LARG TEJE NDODHUR

larg nga bota ime

kur mendon të vish prapë
unë s’do të luaj asnjë hap
jam, jam i lodhur
larg teje ndodhur

MOS KËRKO TË MË GJESH ATY

kushedi si mbet heshtja në qytet
kujtime të liga pikëllimi
duke qarë iku dhe u tret
nga sytë e mi vajzëror

mos kërko të më gjesh aty

fletë gjethi, zog kënge të dëgjohem
veç një shpirt si tingull rron
shpejt do t’vdes, shpejt do t’harrohem.

aty s’do t’më gjesh më

DIELLI PËRKDHEL RRASËN

delli përkëdhel rrasën
shkronjat i merr në gji
këngë dhe bilbili
vallë ku na mbeti
flutura trëndafili
malli na i treti
ku na treten vallet
ku na mbet mileti
seç na u rritën hallet
si buçimë nga deti

VAJE

gropë e shpirtit mbyllu pak
m’janë lodh’ sytë jam ligshtue
gropë e shpirtit mlue me plagë
due veç pak me pushue

fik si qiri, n’valë jam ra
flokt’ e ballit kam shkurtue
hije nates i kam ngja

kob i fjetur n’rroba t’zisë
flokt’ e zeza t’vajzeris’
me gersher’ i kam shkurtue
n’ shami t’zez’ i kam mbulue

ah mor vlla i dashuni vlla
po si mundi engjulli yt
grop’ kaq t’madhe n’shpirt mem baShiko më shumë
9 orë më parë · PëlqejNuk e pëlqej · .Botimet Shqiptare LULJA E KUJTIMIT

kujtoj diten qekur ike
mall atdheu lshue n’sy
kujtoj zemren kur e fike
...ku si prang e mbylle n’dry
mora udhë andej kah shtigjet
kah i bjen votra e lokes
i lash krojet kodrat brigjet
trast’ e mbushur fshamje t’tokes
po s’m’u dhimt natyre e pasur
sa m’u dhimten syt e saj
po s’m’u dhimte as lot i paqt
nga ata sy që ran pastaj
po s’m’u dhimten rrugt e gjana
as keta plepa plot me zogj
as s’m’u dhimten mrizi e zana
sa m’u dhimten bli e shtog
po s’mu dhimten krejt djelmnia
që i lash në log të lojes
sa m’u dhimte lulja e kujtimit
që ia lash aty rrez shtrojes
që ia lash dy fjal në leter
dhe i thash mem pritun mue
se për t’gjalle s’pranoj u’ tjeter
për jete t’jetes ate due

PLEQNIA E NANES

Kushtuar nanes teme

pleqnia u zdorgj n’fytyrë të saj
lodhjen ia shoh, aty ku i ka sytë
ia ndiej një frymëmarrje të ligsht
njëqind shpresa në shpirt strukur
n’fund të zemrës një fole
ku mban të ngrohtë gjithë fmijtë e saj
fmijtë që e rrethojnë ditë për ditë
dhe fmijtë që gjithmonë i mbeten uzdajë

tre fmijë jetojnë jashtë gjirit t’saj
do të shihemi në një çast më t’mirë
lotin e vakët do t’derdhim prej gëzimit

KËPUTI HËNA TRËNDAFILIN

Motrës teme të vetme

rrugë kur mbetesh valë e dritës
borzilok që çel në zemër
ma kujton motrën e rritës
ma kujton veç atë emër

treten vitet dhe pranvera
bashkë me to dhe vajzëria
por si la t’i merrte era
ato t’mira kujtime t’mia

këputi hëna trëndafilin
dhe mbi fletë shkroi një fjalë
vëlla për ty kam thur’ mindilin
n’shpirt e mbaj me aq shumë mall

kam rrethue me yje t’shpresës
do ta japë për ditë t’martesës
kur hyn n’valle me motra e bija
tuj u dridhur si pëllumb i shkruar
kur t’betohesh në guri t’votrës
se ma kurrë s’ke për t’mërguar
kur t’ia merr duart e plakës
e t’i vesh rreth e rreth qafës
kur t’i shuan turrat e flakës
ta jep motra për freski t’qafes

këputi hëna trëndafilin
rriti therren mu te shpija
motra bëri kanagjegjin
kurrë si pa vallet e mia

kurrë s’më pa tuj e lue shoten
as me burra tuj vallëzue
gjithherë në sy e mora botën
gjithherë larg dhe mërgue

FLOKU I BARDHË I MALLIT
vetvetes

desh’ nga malli qyqe mbetur
si kujtim i lashtë i vjetër
fundi i botës seç i shfaqet
sikur sy i mbyllur pak
tokë e bukur por e djerrë
qiparis rrëzuar prej kohësh
trungu i fisit flakë në oxhak
si vajton fëmijë braktisur
gjirin e nënës kur se ka
e fluturim si dergjen fluturat
vargje-vargje ato vdesin
e për flokët e bardhë të vashës
si i la e më si pa
se në fund të shpirtit të lodhur
veç kujtime ato mbesin
tash kërkon t’i bie shtegut
e të hyjë në lojë të fëmijës
me iu kthye vatrës së vjetër
që e la tash e sa vjet
ta kundrojë krejt lakmitar
flokun e bardhë të dashurisë
e nuk mundi...
e u tret u tret u tret

VEÇ NJË LETËR T’MË KISH ARDHUN

Kushtuar dajës Rifat

Veç një letër t’më kish ardhun
nga ai vend që s’di ku je
me një rresht t’m’kishe thanun
as uri as etje s’ke
po ta dinte motra jote
se ke ngran dhe ke pirë
pasha dhimbjet e kësaj trohe
lot e syve i kisha fshi
m’çeli dita, m’zuni nata
n’kuvendim me zogj shtegtarë
s’i kupton jo motër ngrata
se mos vallë të kanë parë
ah, përvëlu’ m’ka malli yt
jam bërë lule midis therrash
kurrë prej mallit s’m’teren sytë
nuk i gëzoj as dit’ e verës
veç një letër t’më kish ardhun
veç një letër me një fjalë
si haber ta kisha marrun
se ti je - je ti i gjallë

MESUESI

Kushtuar profesorit tim Hamdi Berishës

a e keni lexuar në altar
a e keni parë në flatrën e zogut
po mësuesin që u bë ushtar
a e keni vërejtur mes togut

JETA NJË DEGË LAJTHI

rrëzohen sytë për dhe
pa shpirt
zemra shqetësohet fillon
me dhimbjen
shikimi ngadalë
mërgon në jug
buzëqeshja venitet
ndryhet në burg
dorë s’ke lehtë
ta prek flokun
prandaj pa zhurmë
qepalla shkëput lotin
ke ëndrra shumë
dëshiron të jesh fëmijë
kur ndjen se humb vite
jeta është një degë lajthi

Ç'FAJ KAM

kur qesh e qan
si lule vjeshte mbyllesh
kur ec e ndalesh
si e marrë sillesh
ç'faj kam unë që nuk thash
që nuk dita
që eca s’u ndala
që nuk prita

kur flet, e ul qepallë
kur ngutesh e nuk thua
asnjë fjalë
ç'faj kam që kthej të shoh
e vetes i them nuk e njoh

PSE ÇILEN SYTË E ZI

pse çilen sytë e zi
zemra këndon ninulla
pse mbyllet një frëngji
brenda ç'përmban kulla

PUTHJE

të mbaj para syve
figurë të gjallë
shtegtim në mall

vajzë e parë
pritjet në shi
buzët paluar
vaj në sy
ul sytë
qerpik i rrëzuar
trazim në zemër
nën çadër ti
më pret të vij
shi nxitim
të lagesh me puthje
për rrëmbim

FLAKA E SYVE TU

Pranë teje
në zemër të fshatit ne të gjithë
kokulur
rrimë
fëmijët
dhe lulet
është prilli vëlla
harabel të strukur
cicërojnë hidhur
kujtim i rëndë
malli s’ka fund
kaluan vitet
kujtuam të gjitha
fshati
varri yt
i gjyshit dhe gjyshes
flaka e syve t’u

LUNDRA E FATIT

nënë m’gatuaj një bukë
se duhet të nisem
me lundrën e fatit mërgimtar

NJË GRUMBULL DHEU

Një grumbull dheu mes
grushtesh plaka
kukamë e mali
dridhet

dallëndyshja preu
udhëtimet e gjata
nuk mërgon jo
po rri në vaj dhe lidhet

një grumbull dheu
mes grushtesh lokja

nuk rrit bimë as drurë
as shkëmb më toka

ju humbët diku si fletët
e lehta të mollësShiko më shumë
9 orë më parë · PëlqejNuk e pëlqej · .Botimet Shqiptare III. FUSHË ARRËSA

OJ FUSHË ARRËS

Burrë kam qenë, kur lotin e kam lidhun nyje
...dhe i kam than tokës mbjellë se pemën ma t’re
rrite si frutin e zemrës dhe hiqja krypen synit
burrë kam qenë

Kam shtrengue gjakun,
lidh me litarët e kullës,
parmakët e agut i kam vu në flamur,
dhe kam qëndruar si trari i lidhun

Me kete kmishë
keta tirqi, kete plis
keto rrudha
kam qëndruar kryengul
mes vajit dhe kobit,
pa nxjerrë zanin e dhimtes.

Kam nxanë ngushtë dhimten
mes etheve, gushtin dhe dhjetorin,
kam qendrue
i gjallë
i fortë
burrë kam qenë

Nëpër gisht diellin kam sjellë
burimin shterrun e kam me grushta
për liri e Iliri
nga gjoksi
m’kanë fluturue shqipet, andej kah zgurajat
kanë hapun krahët si me pas qenë zana e engjuj
që shkojnë bashkë tue pre e tue gri
dhe janë rrokun për shkambi me kthetra
si shigjeta kur ngulet n’zemer
burrë kam qenë

Kam ara, bashtina
male me lisa e cunga
hije ku drumtaret pushojnë
si me qenë nizam i lodhjes
i kam pritun me kuti e duhan
malsorçe bukën iu kam kthye
bukë e krypë e qejf

Po sot
xhamadani me curron pika dhimte
ora e qostekut po sjell tik-takun e kobit
kemisha e konopt kukatun me za të shtjerrun si kukuvajkë
plisi m’ka humbur n’gjamë e n’zie
hija e bardhë i ka hupun si fara e melit
dhe tirqit s’kanë hijen e rand e s’kanë burrni mà

Hej Fushë Arrës
gonxhet e bardha
fluturat e piklume me sterpik
hej ç'ma theve diellin e syve
si zemren zjarrmi i mallit
si ma plase loçken me kobin e zi
oj Fushë Arrës

S’jam grue që vajton
as femijë që lyp gjinin e nanes
jam plaku i maleve
qe kukat dijetaret
ata qe mes abetares lanë shkronjat mes udhes
ata qe u lekunden si barka mbi dallget e idhta
ata qe ma moren qehren dhe me bane plak te rrudhun para kohe

Ata kanë shkue me pa Shqipninë
m’i pa ato kreshta te mlueme me shqipe
me pisha e curra
ata kanë ra në Shtoj
në Burrel
në Skrapar
në Kuqovë
ata dojn me pa Krujën
ata kanë m’u kthye me vrap
me vrap si qingjat e vegjel atyne lendinave pa gropa
po po, si ata qingjat e vegjel e te llastuem qe s’e ngojnë nanen e vet
po lodrojnë pa kujtue se duhet m’u mbyll në stane...

Aty ishte Ajeti
Dakoli i lokes
trandofilli i bankes
ati iu mshel abetarja në faqen ku është vjersha: O flamur gjak o flamur shkabë...
ma recitonte natë për natë kete vjershë... dhe shtinte dorën nen xhamadan dhe nxirrte gjithmonë flamurin e puthte, e puthte si me pas qenë binak me te...

Ajet, ngre koken shihe Lugun e Drinit
thirre emnin tand, po janë zanat e shokve tu
i kanë çantat kraheve
shamitë e kuqe i kanë lidhun n’qafë
fatosat e gjyshit
si qeshin ambel si falld i veres... kur lekund gjethet e ftojve

Oj Fushë Arrës
o varr
lule e vyshkur e hidhét e thatë
kryp e njelmt në kokerr t’synit
ti me plas
ti me shkel
ti me rrezon perdhè
Fushë Arrëz
ti me dridhe si thupra në ujë
Fushë Arrëz bir...
ja lotin
sa shkembi i orlit
ja zemrën sa plaget e Gjergj Elez Alise
ja Fushë Arrës idhnimin
sa i lumi zot

Xhevdet, o age i ambel
si rreze e yllit mbi pullazin e kulles
bylbyl i knushem nder qetina
hap syte... o lumi im,
o balada e fjaleve të shkputne nga Meshari
dhe çil syt e zi, atje Panorci asht derdhun në vaj e gjamë
atje lokja thur gjerdanin e ri për ty o lum
hap syt dielli i ri prapë rrezon - po ma ligsht o bir
thirr Megzonin loja mbetun n’gjysme te Kerrshi i Grapit
biro, hije po ban plepi i andrres
e mos vdis biro pa e pa edhe ni herë urën e ngjalljes o trim

Labinot..., po bie nji tupan
nji dasem në Lubizhdë
burrat me shoka e plisa
bajraki paska naltue venin
qohu biro... shtoje rriten
pranverat e tua qumshtore
kanë nisun vallen e gjakut
mos u helmo bir nga nji valë e hidhét e dhimtes
nana ka metun tuj rue venin në sofer
pse bir... s’po munesh m’i çel qerpiktë e thyem si rrethi i hanes
nana po t’thirr me emrin e trollit malsor
o buzshkrumun mos ma lig trimninë he sokol kreshtash

Xhevdet Bellanica po vjel pemen e kobit
si rruza e botes s’re
po lind psalma e vakt i lotit
preje..., teli i lahutes po gjemon kujen
drita e synit tand paska zanun brymë, paska zanun vese
o flamur..., oj shtizë... oj shqipe e zhgrehun n'vaj, çil syt dhe qeshu
qeshu se gjallnia jote na kthen prapë shpirtin qe msheli syt me ty...

Esat Rexha
flokëzi
poshtë gushes tande shtegu i malit
bajrak i naltuem si kupa e qiellit
i madh, i lartë... ylber i etur për rrugë
shiko suken e malit
zogjte e kuvlise qe janë ngre në vaj me nanen
zdirgju nga andrra..., falna prapë gzimin
qe po na shprazton e djeg si moti i thatë
zgjati duart perkdhel motren... se shamia e zezë ia rrudhi bukurinë femnore për ty o yll...
o yll qe viziton token e çarë nga zhegu e dhimbja...

Elgadaf
po mrrolat e mia
po bora e vetllave t’mia
pleqnia e odes
syt e plakut tand
pikun lotin e trimnis
lotin e shpirtit t’lodhun
qan plaku
qan kulla..., pragu i deres
qan pema e zhveshun asht e lkur
Temeqinë hej burrneshë kunoren ruje
mos e prek engjullin, le të fle i qetë
le të kthehet një ditë të virgjër...
mengjeset laj me lot e syve
mos ia prish gjumin Elgadafit të nanes
e rrita, thotë nana, t’behet shkollar, t’behet dijetar...
guxim, thotë nana, guxim, klith nana
Elgadaf o djalë, thotë nana, bir sa e gjatë mërzia...

Sa qenke lartue bir
si lisi i Gjeravices
Rrruhiu im
sa ambel buza jote
thotë a b c...
në kunorë
lule... shkrim
në kunorë..., loti i lagt zjarr
jam nana, lokja e gjinit
Fushë Arrës pse...
ma more driten
Fushë Arrës nana e pati t’zemres...

Mbi bregoret e mallit
kaqurrelat e tu
dhambet e bardhe si gurzit e lumit
flokt e bores mbulojnë rruget, fshatin
është dimer vlla, nder oda e ndeja
emni yt bir... folet, kujtohet
Rifat... sa faqe t’kuqemolle
sa sy të kthjellet lot
me buzqesh figura jote në mur
flet, thotë nanë: shoket lexojnë
shoket kendojnë
me shoke nane jam sot e perjetë
kemi mbetur ata
kemi ndrrue veç stinen, nga pranvera në vjeshtë
nga vera në dimer po jemi ata

Nanes i ike nga prehni
lulzove lule mes Fushë Arrësit
ia arrnove diellit rrezet e shkyme
u mbolle gjelsomin mes asaj lugine
Lulzim o bir
Turjaka merr nuse kobin
mbi kalvar krushqit ulin koken
bahen mermer dasmoret
mos i prekni
janë të ftohet
mos i shtyni, janë lapidarë
djemt e lokes

Zani i lagjes
zani i shpreses
pshtillet merzia
si lule ulun kryt ballkoni i shtepisë
dhe mban zi zogu i çerdhes
Visar
shikimi yt lufte i rrept
në zemer katundi, pleqt
loja e fmijve... kthen syt
fluturon drangua
rraj pragut
rraj lagjes... dashuria
hapin krahet motrat, nuset
hapin krahet fshataret dhe të marrin ngryk
prap nana shamin e bardh ngjet n’krye
knaqet tue u çmallun me syt e tu fmijnor
o Rinor, o Arbnor, Skenderbe... o Lummadh
o damar i zemres teme i plasun

Rrokin vallen yjet e qiellit
sa tokes ia shkrumojn tamlin e gjinit
rrokin vallen djemt
boletinat e trollit
aga ymerat e udheve
rrokin vallen bijtë e tonë
kendojnë melodit e vjetra
Mujen e Halilin
omerat e Mujes
kreshniket e Klladushes
dhe flatrojn lendinave në kthim
drejt tokes amë
Agron bir..., Agron ti vallzon
a je yll a po i doket lokes
ti pike mes oborrit
ti me pashë qenke rritun bir
Agron, anderr asht nana
i bajnë syt
jo jo nana
të sheh qenke rritun
qenke ba vigan lum nana
veç malli m’ka qorrue syt.Shiko më shumë
9 orë më parë · PëlqejNuk e pëlqej · .Botimet Shqiptare Digjet kulla e vatanit
trazohet gjaku i zanave
priton vegimi me zbritun nga horizonti
se shiu s’ndalet dit e natë
rrotullohet Shkambi i Grapit
...andej nga lendina
andej nga Sukat
pellet nji dele e bardhë
si retë
si pellumbesha
gjakon
niset
mërgon... kudo
gjendet kobi
krenaria.... mbi shkrimi lavdi
Berat engjëll, Berat flamur i ri
zanore pa za mes librit
ngjyra vjeshte, vere... merdhin, ftohet
tetor i zi, mallkim druni qe copat ia shemb flaka n’oxhak

I shtrenjti Esat i shtrenjt
nata bie qerpik mbi vetull
gazi yt në ograja si pllumbi
kah shkon gzushem nder ara e bashtina
djaloshare mrizojn zanat e dalta prrojesh
nder ara e bashtina bimet e reja
çojnë krye lulkuqet, dritat e syve si gemat e frashnit
gjithkah aroma e blinit prej syve t’nanes perkdhelja
ta perkund djepin, si qershia lulzon deshira
edhe njeher t’i qasesh deres... oborrit... arave... bashtinave
i shtrenjt Esat i shtrenjti
çojn krye pipat e gjethet
martohen, shumohen, qajn, qeshin breznit
hallkë pas hallke emni yt është i shtrenjt Esat i shtrenjti

Shikimi yt si pllugu i ares
qe shkyen basat e dheut
dhe mbin bima e dijes nder ato vija t’zeza dheu [toke]
aty ku rritet dhe ze fill rrnesa e brezave
ku ushqehen dhe mbesin therrmiat e bukve t’vala
qe dalin nga magjet t’gatume me djersë të amla e t’nxehta
ku pas livrimit çohen në qiell qindra zogj dhe n’kthetra mundohen me mbajtun
ato kokrra gruni, tue fluturue neper qiell harkun e lumturis dhe t’gazit varfanjak ashtu të till janë syt e tu të çilter dhe t’butë e t’langt si masa e ujit t’kthejllt
Mifail...
buzqeshja mahnitse qe është si pluhuni i shigjetes qe niset e rrufeshme
nder kroje e kreshta tuj sjell me vete dashnin e kombit dhe tanden
e ndalet e pjekshme në prehen t’nanes dhe mshtet kryet lodhshem,
e pak pa e zanun gjumi thot: nanë prehni yt m’lumnon...

Shkundu o jetë
e balta e trollit t’bahet dashni
pertej gurrash e brigjesh
t’zjarrmohen qiejt
kur kthen kryet kah vatra
flaka e madhe e thrret
Megzon o vlla
i madhe kujtimi, e madhe zija
qofshin të prera ditet
qoft e leht paqja
mbi zemer ku rendon dhimta
e gjaku yt lirim, lirim nder fise anemban
liria
o djal, djalim, djal...

Fushë Arrës, britma e nanave
ofshama e kulles
gjaku i trollit t’mallkon
po s’i rujte n’zemer t’voket
si horizont plot diell
po s’i mbajte s’i deshmoret e tu
emrat mbi rrasa t’lmueshme
po s’u rrite çdo vit lule t’reja
të paqme për jeten currjel qe t’falen
keta pesëmb’dhetë sythaShiko më shumë
9 orë më parë · PëlqejNuk e pëlqej · .Botimet Shqiptare IV. N’MENDJE KOSOVE

N’MENDJE KOSOVE

ADEM JASHARIT
...
Moj Drenicë
moj grua e rame te Drini
tue kërkue plisin e marr’ nga vala e ujit
që ka ra nga kryet e burrit
kur luftoi me shkja të zi
për liri...

N’mendje Kosove

vija e ujit
si vija e qiellit kur skuqet
në kraharor burri,
në sy burri lufta
liria, marshimi, betimi
Drenicë, i kuq Drini, uji, plisi...

N’mendje Kosove

shtrëngue dhambt kah vdekja
si kobi i natës
ku e pren në besë udhëtarin
shtrëngue themelin ka pas kulla
ku n’gjemim topash rreh i kanë muret e frëngjitë
ku n’gjamë fërfëllazash tymnajat e maleve
qendrue kanë...

N’mendje Kosove

cili àsht ai burrë
ku me ia prekun ballin
e ka si kerrshi i malit
ku synin e shqipes e ka shigjetë qe
vran e kthjell
cili àsht ai burrë
me shtatin ilir
me zemër kanjushe
lidh kryet me shami e
cili àsht ai ilir ai Taulant ai Bardhyl...

N’mendje Kosove

nëpër rrugë t’katundit
nëpër frëngji t’dekes
parakalon i nalt
shumë i nalt ec
burri vetë
nëpër shteg të malit tyta
kamba e kreshnikut
shpirtin shtegton
shtatin ilir, zemër kanjushe
i nalt parakalon

N’mendje Kosove

Kthen sytë nga Prekazi
vëlla buçima e pushkës
si krisma e motit
në’damar të plakut kalon burrnia
për Prekaz për Kosovë
Shqypni e Plavë

N’mendje Kosove

Kthen kryet shamilidhuni
në ball kërrshi i malit bahet copë
në zemër shkrihen copat e qiellit
ti i egër si diell
ti i lartë si hyll

BEKIM BERISHA - ABE-ja

Pikat e shiut
ecin ëmbël nëpër pullaze kullash
freskojnë zemrën e gurëve nëpër mure
lagin rrënjët e trungut të oborrit e nëpër bjeshkë jehona e një fyelli
dëgjohet larg
larg shihen ato kope dele
të bardha dhe të urta
ku zdirgjen plot blegërima e t’gzueme nëpër ato vija që shqip u thuhet shtigje të kalueshme
Pikat e shiut
fytyrës së lokes zdirgjen me dhjetëra e qindra grumbuj të zjarrit të acartë
përplasen si ortekë malesh dhe rriten çdo ditë si yje të lartë
e loken e forcojnë më tepër.
Pika dhembje,
flakëron liria ndër sytë e mbyllur nga tmerri dhe vaji i përditshëm
e me flamur betohen e me flamur luftojnë djemtë
Po ky burrë
ky lis, me degë e rrënjë në shkëmb
ku nëpër kurora i flenë qindra shqipe
qindra burra i bëjnë hije rrathësh e ruajnë për ditë.
Ajo bukë e bardhë, farat e gatueme e vatra shqiptare
në çantën e thjeshtë trohet e micrrume
atdheu rritej nëpër qepalla o bir

PA TITULL

Kushtuar Sejdi Gashit

lëndinë bukuroshe, vashë e re
çmendon kështu, o engjëll ç’të ra
pse lot i plumbtë të bie për dhe
lëndinë e bukur më thua

AGIM ME VESE I LARË

Kushtuar Arsim Gashit

liria të treti
malli kurbetçiut
rrezja e dielli t’gjeti

pikë që bie mbi lule
u bëre zog i parë
shpend n’atdhe u sule
agim me vese i larë

gur i truallit t’vjetër
shkronjë në një letër
burrni, burrni prej burri
këngë në tel lahute
lot nga sytë këpute
shtegtimin ku gjete

MOJ LULE VJESHTE

Kushtuar Islam Berishës

lule vjeshte ke ul kokën
dhe loton si vajzë e re
malli i djalit e merr loken
dhe si zanë e shtrin përdhe

jo nuk vdiq as nuk treti
yll flakërues mori qiellin
n’prehër t’nënës ra e fjeti
me buzëqeshje puthi diellin

SYTË T’I MORI HËNA

Kushtuar Liman Morinës

valë e gurgullueshme
jetën tënde ka tret’
tokë e kullueshme
n’gji t’saj e mban të nxeht’

sytë t’i mori hëna
n’vend të tyre të dha hyjin
lot të pikoi nëna
e shkrumoi tërë pyllin

lule me shtatë rrema
zemra vajzës pranoi
shpresë, dëshirë nga enderra
lart në qiell fluturoi

këngë në gojë rapsodi
legjend me u ndie
udhë e shtigje eksodi
kah mërgojnë kushedi

IA THUAJ NJË FJALË

Kushtuar Drilon Halilajt

perëndon dielli
hëna del e plotë
e në fshat
heshtje e madhe
me hënën del e flet
nëna jote me lot
kuvendojnë si dy shoqe
përplot me halle
a e ke pa Drilonin
ti mori lum hëna
më trego pa hile
ku është vocërraku
i thuaj nga malli
të është verbue nëna
i thuaj se shokët
nuk t’i zë sokaku
e kam parë thotë hëna
e kam parë një ditë
ish bërë shumë i bukur
e kish lëshuar shtat
si ylber me ngjyra
si rreze plot dritë
ecte fushë më fushë
ecte fshat më fshat
hënë kur ta shohësh
ia thuaj një fjalë
se nga rruga lodhesh
e s’di ku t’bësh pushim
te shtëpia e vjetër
i thuaj m’u ndal
i thuaj pushon
mu në prehrin tim

TY

Kushtuar Shahin Krasniqit

Ty në fund të gjeta në këmbë
të lidhura me zinxhir

Ty në ëndërr të gjeta
me plagë të mëdha

Ty në vrap të gjeta
mbi supe flutura

Ty në kujtime të gjeta
nën trup dhimbja

Ty gjithmonë të gjallë të gjeta

OJ TANUSHE, TANUSHA E KRAJLIT

O moj Tanushe,
hapi krahët mbi kreshtën e plisit,
ta shoh diellin që shndrit në shtatë krajlì,
gurë, bedena e rrethatore,
në sukë të malit që s'ia lidhi zemrën Halilit
zinxhiri i ndryshkun në bodrume të Krajlit.

Athù gjallë asht Doruntina, kukama ndihet nga mali i Zi
dhe thërret... Krujë... Krujë qëndresë baroti, gjallë a vdekur...
Recital malcori nën këmbëza dheu.
Psherëtin Lokja: ma mbulò dhè Sokolin,
se sivjet s'ra nga bjeshka për t’farkue shpatat.

O Skanderbè,
o dhè i zì,
o korb,
o natë e mùrrme,
ngrihu... ngrihu... thërret Prishtina
Ymer Aga, a je gjalle o nizam

shtatë diej, shtatë kanagjegje në piskamë e luftë,
trualli gjëmon, trualli thërret, o mik, armik,
gjarpër, korb e luan, ngrihuni...
ngrihuni ju dy, o vëllezër, o nipa, o gjysh e stërgjyshër,
të bucave të dheut ushtria...

Gjëmon toka, deti dridhet,
i gjallë shqyptari s'po lidhet.
Oj Tanushe, Tanusha e Krajlit,
oj Fushë Kosove, Kosovë
oj nuse në vaj e burrin pre.

N'prag të kullës lokja lotin
lidh nyje në shami për fis,
për farë e djalë, për truall e gjak.
Njaj rrethi i hanës e dielli nxehin pak,
sikur vonon gjaku me skurrue
nëpër sytë e flaktë t'lirisë...
flamuri fle, e dergjet në shtizë si trumcak.

O flamur... o bir kryengritjesh,
o Torvioll... o Fushë Laç... o Urë Zoge...
zgjohu, zgjohu, o shpend i bardhë,
ngrihu o Kont Uran, shpalò degët,
mblidh toskët, thirr geget,
trualli digjet e ti pse rri?!
Ti pse rri o fatzì nga tre meshkuj shpi për shpi,
o Torvioll, o krahinë në hì.

Shih krahinat, Krajli i ka shkel me kambën e hekurt,
po ti rri si kufomë e vdekur...
ngjallu, ngjallu se ke një vëlla që të lindi i ri dje,
ruaje këtë e për marre mos të bjèr...

Merre Tanushen sille n’Kosovë nuse
të prijnë flamujt e ngjyrës s’kuqe.
i pari të jetë prapë Skanderbeu,
se krushk ma të madh, s'pati rrit’ dheu,

Me fat Tanushe dasma e re,
se gëzimi i madh rà nder ne,
me fat Tanush' pavarësia,
U ngjall Kosova, e fortë Shqypnija