Mat, familja e varfër në Zenishtë,

[fegi]

Mat, familja e varfër në Zenishtë, jetojnë vec me bukë e sheqer



MAT-Të rrisësh një fëmijë ëm 13 muajsh me bukë dhe sheqer, ky është realiteti në vitin 2010 në një familje matiane.
Këto janë kushtet në të cilat jeton familja Murra në fshatin Zenisht të Matit. Kryefamiljari i mbetur invalid nga një plagosje në vitin 1997 nuk përfiton as pensionin për statusin që i takon, ndërsa familja mbijeton me 2 mijë lekë të reja ndihmë, një shumë qesharake e cila nuk mjafton as për të blerë ushqimin e përditshëm që sikurse shihet është vec bukë, sheqer dhe caj mali i mbledhur gjatë verës.

Por, as jetesa në dhomën prej 12 metrash katrorë nuk mund të quhet e tillë. 5 anëtarët e kësaj familje të varfër përballen cdo dimër me shiun që futet brenda dhe të ftohtin që nuk u kursen as shëndetin.
Shumë herë janë të afërmit që i ndihmojnë për të kaluar ditët me pak ushqime, por sic thotë një fjalë e urtë “A mbahet shtëpia me miell borxh”.

vidio.http://www.balkanweb.com/TV/index.ph...7&IDVideo=7102

[smokkie]

Mund te jete pak vone por une jam gati t'i dhuroj nje pako prezervativ kesaj familje!

[SKRAPARI]

Mund A jete pak vone por une jam gati t'i dhuroj nje pako prezervativ kesaj familje!

mos u tall se ne kohen e komunizmit keshtu rronin te gjithe shqiptaret.
ku jane pra kishat dhe xhamijat, perse nuk e ndihmojne kete familjen

[Qyfyre]

kane 3 kalamaj?

[illyrian rex]

POEMA E MJERIMIT

Kafshatë që s'kapërdihet asht, or vlla, mjerimi,
kafshatë që të mbetë në fyt edhe të ze trishtimi
kur shefftyra të zbeta edhe sy tëjeshilta
që të shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita
edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin
të tanëjetën e vet derisa të vdesin.
E mbi ta n'ajri, si në qesendi,
therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,
profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta
shkëlqejnë. E mjerimi mirfilli ndien tradhti.

Mjerimi ka vulën e vet të shëmtueme;
asht e neveritshme, e keqe, e turpshme;
balli që e ka, syt që e shprehin,
buzët që më kot mundohen ta mshefin -
janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,
të mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës
mbi të cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm
me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.
Mjerimi s'ka fat. Por ka vetëm zhele,
zhele fund e maje, flamujt e një shprese
të shkymë dhe të coptuem me të dalun bese.

Mjerimi tërbohet në dashuni epshore.
Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, të qelbta, të ndyta, të lagta
lakuriqen mishnat, si zhangë; të verdhë e pisa;
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin të marrët, shërbtorët dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.

Mjerimi në dritzën e synit te kërthini
dridhet posi flaka e mekun qirini
nën tavan të tymuem dhe plot merimanga,
ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,
ku foshnja e smueme qan si shpirt' i keq
tu' ndukë gjitë e shterruna të së zezës amë,
e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,
mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.
Foshnj' e saj nuk qesh, por vetëm lëngon,
e ama s'e don, por vetëm mallkon.
Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit
ku foshnjën përkundin lott edhe të fshamit!

Mjerimi rrit fënnin në hijen e shtëpive
të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive
kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.

Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet;
don ta msojë t'i iki grushtit q'i kërcnohet,
atij grusht që në gjumë e shtërngon për fytit
kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit
dhe fetyrën e fëmis e mblon hij' e vdekjes,
një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes.
Një fryt kurse piqet dihet se ku shkon
qashtu edhe fëmia në bark të dheut mbaron.

Mjerimi punon, punon dit e natë
tu' i vlue djersa në gjoks edhe në ballë,
tue u zhigatun deri në gjujë në baltë
e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë.
Shpërblim qesharak! Për qindenjë afsh
në ditë - vetëm: lekë tre-katër dhe "marsh!".

Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme,
buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
trupin pënnendore e një tregtis së ndytë,
që asht i gjikuem të bijë në shtrat të vet i dytë;
dhe për at shërbim ka për të marrë do franga
ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.

Mjerimi gjithashtu len dhe në trashigim
-jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme,
por eshtnat e shtrembta e në gjoks ndoj dhimbë,
mund që të len kujtim ditën e dikurshme
kur pullaz' i shtëpis u shemb edhe ra
nga kalbsin' e kohës, nga pesha e qiellit,
kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za
plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
ish zan' i njeriut që vdiste nën tra.
Kështu nën kambë të randë të zotit t'egërsuem -
thotë prifti - vdes ai që çon jetë të dhunuem.
Dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash
mbushet got' e helmit në trashigim brezninash.

Mjerimi ka motër ngushulluese gotën.
Në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale
të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën
në fyt për me harrue nandhetenand' halle.
E gota e turbull, gota satanike
tu' e ledhatue e pickon si gjarpni -
dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike.
Të gjitha hallet skami në gotë i mbyt
kur njëqind i derdh një nga një në fyt.

Mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina
dhe bajnë tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.

Mjerimi s'ka gëzim, por ka vetëm dhimba,
dhimba paduruese që të bajnë të çmendesh,
që t'apin litarin të shkojsh fill' e të varesh
ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.

Mjerimi s'don mshirë. Por don vetëm të drejt!
Mshirë? Bijë bastardhe e etënve dinakë,
të cilt në mnyrë pompoze posi farisejt
i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak
tu' ia lëshue lypsiti një grosh të holl' në shplakë.

Mjerimi asht një njollë e pashlyeme
në ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj.
Dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme
ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.

Migjeni

[ximi_abedini]

per fat te keq ne trojet ton vuajn nga varfria me mijra familje shum prej tyre nuk kan as me qka ti ushqejn femijet e tyre ndersa shteteve tona as qe ju intereson gjendja e ketyre njerzve

zoti inshalla i ndihmon kesa familje dhe gjitha familjeve tjera qe jetojn ne varfri ekstreme qe te kalojn kete gjendje inshalla zoti na mundson qe vendet tona te udhhiqen nga njerzit qe do i ndihmojn te varferit dhe te smurit dhe te zdhdukin varferin zoti inshalla jav shton pasurin atyre qe ndihmojn te varferit

per ket gjendje te ketyre familjeve fajtor jemi ne populli yne sepse ne kemi mundsi ti ndihmojm dhe te mos lem familje duke jetu ne varferi ekstreme por kete nuk e bejm sepse na dhimbsen parat na dhimbset buka sepse frigohemi mos po varfrohemi

[smokkie]

mos u tall se ne kohen e komunizmit keshtu rronin te gjithe shqiptaret.
ku jane pra kishat dhe xhamijat, perse nuk e ndihmojne kete familjen

Ja e zeme se 2 kalamanjt e pare i kane bere ne komunizem por kete te tretin? Dhe invalid ky dhe ben kalamanj, ku e con mushka?
Thuaj duhet planifikim me i mire familjar..duhet kulturuar ky popull.