Antoine de Saint Exupéry

[broken_smile]

U gjend ne zonen e asteroideve 325, 326, 327, 328, 329 dhe 330. Nderkaq nisi t'i vizitonte per t'u zene me ndonje pune dhe te mesonte per vete.
Ne te parin jetonte nje mbret. Mbreti, ne nje fron teper te thjeshte dhe njeheresh tejet mbreteror, qendronte madheshtor, i stolisur me purpur dhe gezof kunadheje.
- Ah! Shiko aty, nje nenshtetas! - thirri mbreti, porsa pa princin e vogel.
Dhe princi i vogel i cuditur pyeti veten: “Si mundi te me njohe, kur nuk me ka pare asnjehere?!”
Nuk e dinte se per mbretin bota eshte dicka shume e thjeshte: Te gjithe njerezit jane nenshtetas.
- Pa eja ketu, afrohu nje here te te shikoj me mire! - i tha mbreti, qe tashme ndihej teper krenar, ngaqe me se fundi ishte mbret i dikujt.
Princi i vogel hodhi syte rreth e rrotull per te gjetur ndonje vend per t'u ulur, por i gjithe planeti ishte i mbeshtjelle me mantelin e mrekullueshem prej gezofi kunadheje. Qendroi me kembe dhe, meqe ndihej i lodhur, hapi gojen pergjumesh.
- Nuk eshte e hijshme te hapesh gojen ne prani te nje mbreti, - i tha monarku. - Ta ndaloj kete!
- Nuk mund ta mposht, - u pergjigj princi i vogel tejet i hutuar. - Kam bere nje udhetim te gjate dhe nuk kam vene gjume ne sy...
- E pastaj? - tha mbreti. - Te urdheroj te gogesish! Kam vite qe s'kam pare njeri te gogesije. Gogesima eshte gje e rralle per mua. He! Gogesi edhe nje here! Ky eshte urdher!
- Po me tremb! Tani s'mundem me... - belbezoi princi i vogel dhe u skuq i teri.
- Hm, hm! - ia beri mbreti. - Atehere te urdheroj te gogesish menjehere! Nje here te gogesish dhe nje here te...
Mermeriti dicka dhe ndenji i zemeruar. Ishte teper i bindur ne parimin qe autoriteti i mbretit duhej respektuar. Nuk duronte te mos i bindeshin. Ishte monark absolut. Por meqe ishte teper zemermire, jepte urdhera te arsyeshme.
- Ne qofte se une urdheroj, - u kujdes te thoshte, - nje gjeneral te kthehet ne nje zog detar dhe nese gjenerali nuk do te bindej, atehere nuk eshte faji i gjeneralit. Eshte vetem faji im.
- A mund te ulem pak? - pyeti princi i vogel me ndrojtje.
- Te urdheroj te ulesh! - u pergjigj mbreti dhe mblodhi prane vetes madherishem njerin kind te mantelit te tij prej gezofi kunadheje.
Princi i vogel kishte mbetur i habitur. Planeti ishte teper i vogel. Mbi ke sundonte, valle, ky mbret?
- Madheri, - i tha, - ju lutem te me falni qe po ju pyes...
- Ju urdheroj te me pyesni! - u ngut te thoshte mbreti.
- Madheri, mbi ke sundoni ju?
- Mbi gjithcka, - u pergjigj mbreti thjesht e shkurt.
- Mbi gjithcka?!
Mbreti tregoi me nje gjest domethenes planetin e tij, planetet e tjera dhe yjet.
- Mbi te gjitha keto? - e pyeti princi i vogel.
- Mbi te gjitha keto, - u pergjigj mbreti.
Sepse ai nuk ishte vetem monark absolut por edhe monark i universit.
- Edhe yjet ju binden juve?
- Sigurisht! - tha mbreti. - Binden pa nje pa dy! Une nuk e duroj dot mosbindjen.
Kjo fuqi e tille e cuditi jashte mase princin e vogel. Po ta kishte vete nje pushtet te tille, ai do te perjetonte ne te njejten dite perendimin e diellit jo dyzet e tre here por perkundrazi shtatedhjete e dy here, madje njeqind ose dyqind here, pa e levizur fare karrigen tij. Dhe meqe ndihej pak i mallengjyer per shkak te planetit te tij te vogel, te cilin e kishte braktisur, mori guximin dhe iu lut mbretit per nje nder:
- Do te doja te soditja nje perendim dielli... falmani, ju lutem, kete gezim! Urdherojeni diellin te perendoje...
- Ne qofte se une urdheroj nje gjeneral te fluturoje si nje flutur nga lulja ne lule apo te shkruaj nje tragjedi, apo te shnderrohet ne nje zog detar dhe ky gjeneral nuk do ta zbatonte urdherin e dhene, atehere kush do te ishte fajtor ai apo une?
- Ju, - i tha princi i vogel, i bindur.
- Ne rregull! Nga secili duhet te kerkohet aq sa mund te beje! - u pergjigj mbreti. - Autoriteti mbeshtetet para se gjithash ne arsyen...Ne qofte se ti urdheron popullin tend te marshoje dhe te hidhet ne det, ai do te revoltohet. Une kam te drejte te kerkoj te bindet, sepse urdherat e mia jane te arsyeshme.
- C'do te beni me perendimin e diellit tim? - e kujtoi princi i vogel, i cili kurre nuk reshtte se pyeturi, pa marre pergjigjen e duhur.
- Po. Do ta shikoni. Do ta urdheroj! Por sipas parimit te qeveritjes sime une do te pres derisa kushtet te jene te favorshme.
- E kur do te ndodh kjo? - u perkujdes te pyeste princi i vogel.
- Hm, hm! - ia beri mbreti, i cili po studionte nje kalendar te madh. - Hm, hm, kjo do te behet rreth... ja, aty, ne mbremje, sot rreth ores shtate e dyzet minuta. Dhe ti vete do te shohesh si me bindet.
Princi i vogel hapi gojen i pergjumur. I erdhi keq per vonesen e perendimit te diellit. Filloi te merzitej.
- Nuk kam c'te bej me ketu, - i tha mbretit. - Do te iki!
- Mos ik, - i tha mbreti, qe ndihej krenar qe tani kishte nje nenshtetas, - do te te bej minister.
- C'minister?
- Minister te... te drejtesise.
- Por ketu nuk ka asnje njeri qe te mund ta gjykoj.
- Kete s'e di askush, - tha mbreti. - Une ende s'e kam bere viziten rreth e perqark mbreterise sime. Jam shume i vjeter, s'kam as ndonje vend per karrocen, kurse e ecura me kembe me lodh aq shume.
- Oh, kam pare une, - tha princi i vogel, i cili u perkul, per te veshtruar ne anen tjeter te planetit tjeter, - Ja, edhe atje tutje nuk eshte askush...
- Atehere do te gjykosh veten tende, - ia ktheu mbreti. - Dhe kjo eshte me e veshtira. Eshte aq e veshtire te denosh veten tende, me e veshtire se sa te gjykosh te tjeret. Dhe nese ti ia del mbane t'i besh gjyq vete vetes tende, kjo do te thote se je njeri vertet i mencur.
- Une, - tha princi i vogel, - une mund ta gjykoj veten time kudo qe te jem. Nuk kam nevoje te banoj ketu per ta bere kete.
- Hm, hm..., - ia beri mbreti, - besoj se dikur ne planetin tim eshte nje mi kanalesh. E degjoj gjate nates. Ti mund te behesh gjykatesi i ketij miu plak. Here pas here do ta denosh me vdekje. Keshtu jeta e tij do te varet nga denimi qe do t'i japesh. Mirepo ti do ta meshirosh ate cdo here me qellim qe ta ruash, sepse, ne fund te fundit, ne vetem ate njeckeze mi kemi.
- S'ma ka enda te denoj me vdekje, - tha princi i vogel. - Kam vendosur te iki.
- Jo! - tha mbreti.
Mirepo princi i vogel, qe tani i kishte bere te gjitha pergatitjet per te ikur, nuk deshironte ta trishtonte mbretin dhe t'i shkaktonte dhembje:
- Ne qofte se lartmadheria juaj i jep rendesi bindjes se plote, atehere ju mund te me jepnit nje urdher te arsyeshem. Per shembull, mund te me urdheroni te zhdukem brenda nje minute. Mua me duket qe edhe kushtet jane plotesisht te favorshme per kete...
Meqe mbreti nuk tha asgje, princi i vogel ne fillim ngurroi, pastaj beri te nisej, duke psheretire.
- Do te te bej ambasadorin tim! - nxitoi t'i thoshte mbreti nga pas.
Princi mori nje pamje teper autoritare.
“Njerezit e medhenj jane te cuditshem”, - tha me vete, ndersa vazhdonte udhetimin.

[broken_smile]

Ne planetin e dyte jetonte nje mburravec kokebosh.
- Shiko, shiko, po na vjen per vizite nje adhurues! - thirri nga larg mburraveci, porsa pa princin e vogel. Per mburravecet te tjeret jane adhuruesit e tyre.
- Miredita! - i tha princi i vogel. - Paskeni nje kapele gazmore!
- E mbaj per te pershendetur, - u pergjigj mburraveci. - Per te pershendetur te tjeret, kur me brohorasin. Mirepo per fat te keq ketej s'kalon njeri.
- Ah, po si! - ia beri princi i vogel, qe s'po kuptonte gje.
- Ja keshtu, perplasi te dyja duart me njera-tjetren! - e keshilloi mburraveci.
Princi i vogel perplasi pellembet.
Mburraveci pershendeti thjesht, hoqi kapelen dhe e tundi ne ajer.
"Qenka me argetuese se vizita tek mbreti!" - tha me vete princi i vogel.
Dhe i perplasi rishtazi pellembet. Mburraveci, ne shenje pershendetje, vazhdonte te tundte kapelen e tij ne ajer.
Pas pese minutash princi u vel nga monotonia e kesaj loje.
- C'duhet bere qe kapelja te bjere ne toke? - pyeti.
Mburraveci s'e degjoi. Mburravecet degjojne vetem levdatat.
- Vertet me adhuroni kaq shume? - e pyeti princin e vogel.
- C'do te thote "te adhurosh"?
- "Te adhurosh", do te thote te pranosh qe une jam njeriu me i bukur, me elegant, me i pasur dhe me inteligjent i planetit.
- Por ti je i vetem ne kete planet!
- Megjithate, falma kete gezim, adhurome!
- Te te adhuroj, - i tha princi i vogel dhe ngriti paksa supet, - po pse i jep kaq rendesi kesaj?
Dhe princi i vogel iku.
- Te rriturit, nga koka gjer te kembet, jane teper te cuditshem, - thoshte, i bindur ne mendimin e tij, princi i vogel, duke vazhduar udhetimin.

[broken_smile]

Ne planetin tjeter jetonte nje pijanec. Vizita qe teper e shkurter, por ajo beri qe princi i vogel te zhytej ne trishtim te thelle.
- C'ben aty? - pyeti pijanecin, qe rrinte i ulur pa fjale perpara nje grumbulli shishesh, ca te brazura dhe ca te tjera plot me pije.
- Pi, - ia priti pijaneci me nje cehre te zymte.
- Po pse pini? - pyeti princi i vogel.
- Qe te harroj, - ia ktheu pijaneci.
- Te harroni, cfare? - u interesua princi i vogel, te cilit tashme kishte filluar t'i vinte keq.
- Te harroj ngaqe me vjen turp, - u rrefye pijaneci dhe uli koken.
- Po nga se keni turp? - u merakos princi i vogel, i cilit i lindi menjehere deshira ta ndihmonte.
- Ngaqe pi, - perfundoi pijaneci dhe u zhyt ne heshtjen e vet.
Princi i vogel u zhduk i tronditur.
“Te rriturit jane teper, teper te cuditshem”, - perseriti me vete princi i vogel, ndersa vazhdonte udhetimin.

[Fiori]

Po e lexoj cdo nate kur ngrihem per bebin. Me kenaqe. Faleminderit qe po e sjell ketu.

Fiori

[broken_smile]

Po e lexoj cdo nate kur ngrihem per bebin. Me kenaqe. Faleminderit qe po e sjell ketu.

Fiori

Me behet qejfi qe te pelqen por mos me falendero, sepse e bej me kenaqesi
Mendoj se kurre nuk do te lodhem se lexuari kete liber...

[broken_smile]

Planeti i katert ishte i nje tregtari. Ai ishte aq i zene me pune, saqe as koken nuk e ngriti, kur princi i vogel arriti aty.
- Miredita, - i tha, - ju qenka shuar cigarja!
- Tre dhe dy bejne pese. Pese dhe shtate dymbedhjete. Dymbedhjete dhe tre pesembedhjete. Miredita! Pesembedhjete dhe shtate njezet e dy. Njezet e dy dhe gjashte njezet e tete, njezet e tete. S'kam kohe ta ndez. Njezet e gjashte dhe pese tridhjete e nje. Uff! Pra, peseqind e nje milion e gjashteqind e njezet e dy mije e shtateqind e tridhjete e nje.
- C'jane keto peseqind milione?
- Si? Ketu qenke ti? Peseqind e nje milione, s'di me asgje... kam aq pune. Jam burre serioz, s'merrem me ciliminlleqe. Dy dhe pese shtate.
- Peseqind e nje milione, nga dalin, pra? - perseriti princi i vogel qe, kurre ne jeten e tij, s'kishte hequr dore nga pyetja e tij, pa marre pergjigje.
Tregtari ngriti koken.
- Ne pesedhjete e kater vite qe banoj ne kete planet, vetem tri here me kane shqetesuar. Hera e pare ishte njezet e dy vjet me pare, kur nje zhuzhak i majit, Zoti e di nga kishte ardhur deri tek une, bente nje zhurme te tmerrshme dhe une, ne nje mbledhje te shifrave, bera kater gabime. Hera e dyte ishte njembedhjete vjet me pare, kur me zuri nje krize reumatizme. Nuk bej shume levizje. S'kam kohe te sorollatem e te vij kot verdalle. Jam burre serioz! Dhe tani, ja, hera e trete! Pra, thashe peseqind e nje milione...
- C'jane, pra, ato miliona?
Tregtari e kuptoi se nuk kishte asnje shprese per te qene i qete.
- Miliona nga ato sende te vockla qe mund t'i shohesh ne qiell.
- Miza?
- Jo, jo, jane sende te vogla qe vezullojne.
- Blete?
- Jo, jo, jane ato sendet e vogla, te arta, nga te cilet pertacet, ata qe nuk bejne asnje pune, behen enderrimtare. Jam burre serioz une! Nuk kam kohe per enderrime.
- Ah, yjet!
- Po, yjet.
- Dhe c'do te beni ju me peseqind milione yje?
- Peseqind e nje milione e gjashteqind e njezet e dy mije e shtateqind e tridhjete e nje. Jam serioz une dhe gjithcka e bej te sakte!
- Dhe c'do te beni me keto yje?
- C'do te bej me to?
- Po, pra.
- Asgje, jane prona ime.
- Yjet jane prona juaj!?
- Po.
- Por, une kam pare nje mbret, i cili...
- Mbreterit nuk zoterojne kurregje. Ata vetem jane sundimtare dhe mbreterojne. Ndersa kjo eshte dicka krejt tjeter.
- Dhe cfare fiton ti nga zoterimi i ketyre yjeve?
- Jam i pasur.
- Dhe c'fiton ti nga kjo pasuri?
- Blej yje te tjere, po qe se ndokush gjen te tille.
- “Edhe ky, - tha me vete princi i vogel, - gjykoka si pijaneci.”
Nderkohe rreshtoi te tjera pyetje.
- Si mund t'i zoterosh yjet?
- Po pse kush tjeter i zoteron ata? - ia ktheu tregtari prishaqejf.
- S'e di. Askush.
- Atehere ata me perkasin mua. Une kam menduar per ta i pari.
- Mjafton kjo?
- Sigurisht! Po qe se ti gjen nje diamant qe nuk i perket askujt, atehere ai behet yti. Po qe se ti je i pari qe shpik nje ide dhe merr patenten per te, atehere shpikja eshte jotja. Une, pra, jam ai qe zoteroj yjet, sepse askujt s'i ka shkuar mendja me pare t'i zoteroje...
- Kjo eshte e vertete, - tha princi i vogel. - Po c'do te besh me ta?
- Do t'i administroj. Do t'i numeroj dhe sternumeroj, - tha tregtari. - Kjo s'eshte e lehte. Jam burre serioz une!
Princi i vogel ende nuk ndihej i kenaqur.
- Po qe se une kam nje shall mendafshi, mund ta lidh ne qafe e ta marr me vete kudo. Edhe kur kam nje lule, mund ta kepus e ta marr kudo qe shkoj. Kurse ti s'mund t'i keputesh dot yjet!
- Jo, por mund t'i ve ne banke.
- Cdo te thote t'i vesh ne banke?
- Do te thote qe shkruaj mbi nje cope leter shifren e yjeve te mi dhe pastaj e kyc ne nje sirtar.
- Kaq?
- Po, kaq mjafton!
- “Qenka gazmore, - mendoi princi i vogel. - Sa poetike, por s'mund ta marresh me gjithe mend.”
Mbi gjerat serioze princi i vogel mendonte krejt ndryshe nga te rriturit.
- Une, - shtoi, - kam nje lule qe e ujit cdo dite. Kam edhe tre vullkane qe i fshij dhe i pastroj cdo jave. Madje pastroj edhe ate te shuarin, sepse kurre s'i dihet... Per lulen time dhe vullkanet e mi eshte mire qe jane te mite, po yjet e tu, c'dobi kane qe jane te tute...?
Tregtari hapi gojen, por nuk gjeti asnje pergjigje dhe ngeli ashtu. Nderkohe princi i vogel u zhduk.
“Te rriturit jane koke e kembe te cuditshem”, - thoshte me vete, duke vazhduar udhetimin.

[Endless]

Nice hat.

[broken_smile]

Planeti i peste ishte shume i vecante. Ishte me i vogli nga te gjithe. Kishte vend sa per nje fanar dhe per fanarndezesin. Princi i vogel s'mund te shpjegonte sepse diku ne qiell, ne nje planet, pa shtepi dhe pa banore, ishte i domosdoshem fanari dhe fanarndezesi. Mirepo prape se prape ai thoshte me vete:
“Mund te jete gje e mire qe ky burre eshte paksa i cmendur. Megjithqe qenka pak me pak budalla nga mbreti, mburraveci, tregtari dhe pijaneci. Puna e tij, te pakten, e ka nje qellim. Po qe se ai e ndez fanarin eshte sikur te shtoje nje yll te ri ne bote ose nje lule dhe, po qe se e shuan fanarin, atehere yjet dhe lulja bien ne gjume. Qenka pune shume e bukur! Dhe, edhe e dobishme, perderisa eshte e bukur."
Sapo mberriti ne planet, pershendeti me nderime te medha fanarndezesin.
- Miredita! Pse e shove fanarin?
- Kam urdher! - u pergjigj fanarndezesi. - Miredita!
- C'urdher?
- Urdher per te shuar fanarin. Mirembrema!
Dhe e ndezi fanarin perseri.
- Pse e ndezet tani?
- Eshte urdher! - u pergjigj ndezesi i fanarit.
- Nuk kuptoj kurregje, - tha princi i vogel.
- S'ka ndonje gje per te mos u kuptuar, - tha fanarndezesi. - Ketu urdheri eshte urdher! Miredita!
Dhe e shoi fanarin perseri. Pastaj, me nje shami me katrore te kuq, fshiu ballin.
- Une kryej ketu nje sherbim te tmerrshem. Me pare qe dicka me e arsyeshme. E shuaja ne mengjes dhe e ndizja ne mbremje. Pastaj gjate dites pushoja dhe gjate nates flija.
- Po qyshkur ndryshoi urdheri?
- Urdheri s'ka ndryshuar, - tha fanarndezesi. - Kjo eshte e keqja. Nga viti ne vit planeti rrotullohet me shpejt, ndersa urdheri ka mbetur po ai.
- Po tani?
- Tani qe planeti per nje minute ben nje rrotullim, une nuk mund te pushoj asnje sekonde. E shuaj dhe e ndez fanarin ne cdo minute.
- Qenka gazmore! Ditet tek ti zgjatin vetem nje minute.
- Kjo nuk eshte aspak gazmore, - tha fanarndezesi. - U be plot nje muaj qe ne te dy po bisedojme.
- Nje muaj?!
- Po. Tridhjete minuta. Tridhjete dite. Nje muaj. Mirembrema!
Dhe e ndezi prape fanarin.
Princi i vogel e admiroi fanarndezesin, qe i qendronte besnik urdherit. Iu kujtuan perendimet e diellit, te cileve, me pare, duke levizur karrigen sipas levizjes se diellit, u shkonte nga pas. Deshironte t'i vinte ne ndihme mikut te tij.
- A e di... une di nje menyre si te mund te clodhesh, nese e deshiron...
- Si s'e dashkam! - tha fanarndezesi.
- Sepse ne te njejten kohe mund te jesh edhe besnik edhe dembel. - Princi i vogel vazhdoi: - Planeti yt eshte aq i vockel sa mund ta pershkruash me tre hapa. Per te qendruar gjithmone ne diell, duhet te ecesh ngadale. Deshiron te clodhesh, atehere ece ngadale dhe mund ta zgjatesh diten sa te duash!
- S'me gezon dhe aq shume, - tha fanarndezesi. - Deshiroj vetem te fle.
- Per kete s'ka shprese, - tha princi i vogel.
- S'ka shpresa! - tha fanarndezesi. - Miredita!
Dhe shoi fanarin.
“I gjori fanarndezes! - tha me vete princi i vogel, ndersa vazhdonte udhetimin. - Ky duhet te jete i percmuar nga te gjithe; nga mbreti, mburraveci, pijaneci dhe nga tregtari. Eshte i vetmi qe eshte me i miri dhe s'me duket aspak qesharak. Ndoshta ngaqe merret me gjera te tjera, ne vend qe te merret me veten e vet.”
Leshoi nje psheretime keqardhjeje dhe tha me vete perseri:
“Eshte i vetmi qe mund ta bej mikun tim. Por planeti i tij eshte teper i vockel. Eshte aq i vogel sa s'mjafton per dy vete...”
Princi i vogel s'guxonte ta pranonte qe ishte i pikelluar per kete planet te bekuar, sidomos per ato njemije e katerqind e dyzet perendimet e diellit, pergjate njezet e kater oreve!

ps. Endless jo kaq serioz : D

[broken_smile]

Planeti i gjashte ishte dhjete here me i madh. Aty banonte nje zoteri plak, qe shkruante libra teper te medhenj.
- Pa shiko, po na vjen nje udhetar, - thirri ai sapo e pa princin e vogel.
Princi i vogel u ul dhe pushoi nje minute sa te merrte fryme. Kishte bere rruge te gjate.
- Nga vini? - e pyeti zoteria i moshuar.
- C'eshte ky liber i trashe? - pyeti princi i vogel. - C'beni ketu?
- Jam gjeograf, - tha zoteria.
- C'do te thote “gjeograf”?
- Gjeograf eshte dijetari qe di ku gjenden detet, lumenjte, qytetet, malet dhe shkretetirat.
- Qenka interesante! - tha princi i vogel. - Ja me ne fund nje profesion i vertete!
Dhe hodhi veshtrimin rrotull ne planetin e gjeografit. Kurre me pare s'kishte pare nje planet aq madheshtor.
- Qenka shume i bukur ky planet! A ka oqean ne planetin tuaj?
- S'e di, - tha gjeografi.
- Ah! - u zhgenjye princi i vogel. - Po male a ka?
- As kete s'e di, - tha gjeografi.
- Por a jeni ju gjeograf apo jo? Po qytete, lumenje, shkretetira ka ketu?
- As kete s'e di.
- Po a nuk jeni ju gjeograf?
- Keni te drejte, - tha gjeografi, - por une nuk jam zbulues. Neve na mungojne zbuluesit. Nuk shkon gjeografi te numeroje qytetet, lumenjte, malet, detet, oqeanet dhe shkretetirat. Gjeografi eshte teper i rendesishem. Ai s'bredh poshte e perpjete. Nuk e braktis kurre tryezen e vet te punes. Ai pret zbuluesit. Merr takime me ta dhe mban shenim pershtypjet dhe mbresat e tyre. Dhe po qe se rrefimet e nje zbuluesi nuk i duken interesante, atehere gjeografi ben nje hetim zyrtar mbi moralin e tij.
- Po kjo pse?
- Sepse nje zbulues qe genjen do te sillte katastrofe ne librat e gjeografise. Po keshtu edhe nje zbulues qe eshte pijanec.
- Po kjo pse? - pyeti princi i vogel.
- Sepse pijanecet i shohin sendet te dyfishuara, dopio. Keshtu qe gjeografi do te shenonte dy male ne ate vend ku ne te vertete eshte nje.
- E njoh dike qe do te ishte zbulues i keq, - tha princi i vogel.
- Ka te ngjare. Por nese cilesite morale te zbuluesit jane te mira, atehere behet nje studim mbi zbulimin e tij.
- Shkojne dhe e shohin ne vend?
- Jo! S'ka mundesi. Por nga zbuluesi kerkohen prova. Per shembull, nese behet fjale per zbulimin e nje mali te madh, zbuluesi duhet te sjelle, si prove, gure te medhenj.
- Papritur gjeografi heshti dhe vazhdoi me pasion.
- Po ti, ti vjen ketu nga larg! Pra ti qenke nje zbulues! Atehere pershkruama planetin tend! - Dhe gjeografi hapi librin e shenimeve dhe mprehu majen e lapsit. - Ne fillim rrefimet e zbuluesit shenohen me laps. Ato shenohen me boje vetem kur zbuluesi sjelle provat. He, pra? - tha gjeografi.
- Oh! Per planetin tim, - tha princi i vogel, - s'ka shume per te treguar, sepse eshte shume i vogel. Ka tre vullkane. Dy vullkane ne aktivitet, i treti i shuar. Mirepo kurre s'i dihet.
- Kurre s'i dihet... - tha gjeografi.
- Kam edhe nje lule.
- Lulet nuk i shenojme, - tha gjeografi.
- Po pse? Ato jane gjeja me e bukur.
- Lulet jane efemere.
- C'do te thote “efemere”?
- Librat gjeografike, - u pergjigj gjeografi, - jane me te vlefshme se te gjithe librat e tjere. Nuk vjeterohen kurre. Ndodh shume rralle qe nje mal te ndryshoje vendin e vet. Eshte nje fenomen teper i rralle qe nje oqean te humbase ujin e tij. Ne shkruajme per gjera te perjeteshme.
- Mirepo vullkanet e shuara mund te aktivizohen perseri, - e nderpreu princi i vogel. - C'do te thote “efemere”, pra?
- Nese vullkanet shuhen apo jane ne aktivitet, kjo s'na intereson neve, - tha gjeografi. - Ajo qe na intereson eshte mali. Ai nuk ndryshon.
- Po c'do te thote “efemere”, pra? - perseriti princi i vogel, i cili kurre ne jeten e tij nuk kishte hequr dore nga pyetja e tij pa marre pergjigjen e sakte.
- Do te thote qe kercenohet nga zhdukja e shpejte.
- Lulja ime u kercenoka nga zhdukja e shpejte!?
- Sigurisht!
“Lulja ime eshte efemere, - tha me vete princi i vogel, - dhe ka vetem kater gjemba te vegjel per t'u mbrojtur nga bota. Ndersa une e kam lene fillikat te vetme ne shtepi.”
Dhe per here te pare u ndje i penduar, por e mori veten.
- Si me keshilloni ju tani, ku te shkoj? - pyeti ai.
- Ne planetin Toke, - iu pergjigj gjeografi. - Ai planet ka nam te mire...
Dhe princi i vogel u nis, por mendja i mbeti tek lulja e tij.

[broken_smile]

Planeti i shtate qe Toka.
Toka s'eshte planet dosido! Aty ka njeqind e njembedhjete mbreter, (duke numeruar domosdo edhe mbreterit e zezakeve), pa harruar shtatemije gjeografe, nenteqindmije tregtare, shtate milione e gjysme pijanece, treqind e njembedhjete milione mburravece kokebosh, shkurt rreth dy miliard te rritur.
Per t'ju dhene nje kuptim mbi permasat e Tokes, duhet t'ju them se para shpikjes se elektricitetit atje, ne gjashte kontinentet e saj, sherbente nje ushtri e tere, e perbere prej katerqind e gjashtedhjete e dy mije e peseqind e njembedhjete fanarndezesish.
E pare nga njefare largesie, Toka dukej e mrekullueshme. Levizjet e kesaj ushtrie fanarndezesish rrotulloheshin me shpejtesi, si nje shfaqje baleti i nje opere. Vallen e fillonin fanarndezesit zeelandeze dhe australiane. Porsa mbaronin se ndezuri feneret e tyre, ata shkonin per te fjetur. Pastaj futeshin ne valle fanarndezesit e Kines dhe Siberise. Ata gjithashtu fshiheshin pas kulisave. Pastaj u vinte radha fanarndezesve ruse dhe indiane. Pastaj atyre te Afrikes dhe te Europes. Me pas atyre te Amerikes Jugore. Pastaj Amerikes Veriore. Dhe ata kurre nuk e ngaterronin radhen e hyrjes ne skene. Ishte vertet madheshtore.
Vetem fanarndezesi i fanarit te vetem ne Polin e Veriut dhe kolegu i tij i fanarit te vetem ne Polin e Jugut e kalonin jeten ne limonti dhe rehati. Vetem dy here ne vit punonin.