Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

ROBERT FROST

Larg, andej!

Tani unë jashtë shëtit
Shkretëtirës Botë,
Dhe këpucët dhe çorapet
Nuk më lëndojnë.

Unë lashë pas vetes
Miq të mirë në qytet.
Le të dënden prej verës
Dhe palosen përdhe.

Mos mendo unë ika
Për shëtitjen në darkë
Si Adami dhe Eva
Kur dilnin në Park.

Mitin harroje.
Atje s'ka asnjë që
unë të dal me
ose ai me mua të dalë.

As kam gabuar
Teksa unë vërej
Duke kënduar:
"Unë kam-kërcyer-andej!"

Dhe mund të kthehem
Në mbetem i pakënaqur
Me çfarë mësova
Nga të qënët i vdekur.

[Diabolis]

O ZEMËRMIRË, DËGJO TI

O zemërmirë, dëgjo ti
Rrëfimin e të dashurit tënd;
Një burrë e mbyt pikëllimi
Kur miqtë si bëjnë vend.

Atëhere ka për të kuptuar
Miqtë që janë të rremë
Dhe thëngjij të mbuluar
Fjalët që ata lëshojnë.

Por një pranë tij
Do të lëvizë lehtë
Dhe lehtë do ti jepet atij
Në rrugët e dashurisë.

Dora e tij është poshtë
Gjinjve të saj qark të lëmuar;
Kështu ai që pati brengë
Do ketë për tu qetësuar.

[Diabolis]

Lotë, lotë padobi

Lotë, lotë padobi, që nuk e di se ç'thonë,
Lotë prej ndonjë thellësie dëshpërimi hyjnor
Rritur në zemër, dhe mbledhur në sy,
Që shohin fushat e gëzuara të vjeshtës,
Dhe mendojnë për ditët që vanë.

Të kthjellët sa rrezja e parë vezulluese mbi varkë,
Që sjell miqtë tanë lart nga bota tjetër,
Të trishtë sa i fundmi përskuqur mbi të parin
Që fundoset me gjithë ç'duam pragut matanë;
Aq të trishta, aq të kthjellta, ditët që vanë.

Ah, të trishta e të huaja si agimzinjve të verës
Cicërima më e parë e zogjve të përgjumur
Për veshë pajetë, kur ndër sytë pajetë
Kapaku ngadalë hap një cep që regëtin;
Aq të trishta, aq të huaja, ditët që vanë.

Të shtrenjta sa puthjet e kujtimit mbas vdekjes,
Dhe të ëmbla si të meitit zbukuruar dergjur
Në buzë që janë për të tjerë; të thella sa dashuria,
Të thella sa dashuria e parë, dhe të egra sa s'ka;
O Vdekje në Jetë, ditët që shkuan dhe vanë!

[Diabolis]

SONNET 39

Eja, gjumë! O gjumë, nyje e sigurt e paqtimit
Vend i freskët për mendjen, balsam i trishtimit,
Pasuria e burrit të varfër, lirim i të burgosurit,
Gjykatës i paanshëm midis të lartit dhe të varfërit;
Me mburojë të papërshkueshme nga tufa më mbro
E këtyre shigjetave të egra që Dëshpërimi më fluturoi:
Bëj ç'mund e në mua të tilla luftra njerëzore ndalo;
Një haraç të mirë do të paguaj sikur të bësh kësisoj.
Më merr në nënkresa të lëmuara, shtrat të dashur,
Një dhomë të shurdhër ndaj zhurmave, të verbër ndaj dritës,
Një kurorë trëndafilash dhe një kokë të lodhur:
Dhe nëse këto gjëra, porsa të nisin për së mbari,
Mos e luaj lutjen tënde të rëndë, mbi mua pllakosur,
Më i gjallueshëm se gjetiu, shikoj të Yjeve pasqyrim.

[Diabolis]

UOLT UITMAN

O Kapedan!
Imi Kapedan!

shkruar mbas vrasjes së Presidentit të USA Lincoln në 1865

O Kapedan! imi Kapedan! udhëtimi ynë i tmerrshëm ka mbaruar,
Anija përballoi çdo shkatërrim, çmimi që kërkuam është fituar,
Porti është afër, këmbanat dëgjoj, njerëzit të gjithë ngazëllejnë,
Ndërsa sytë ndjekin bashin qëndrestar, anija ogurzezë dhe e marrë;
Por O zemër! zemër! zemër!
O kullim pikash të kuqe përgjakur,
Atje në kuvertë ku imi Kapedan dergjet,
Rënë i ftohtë dhe i vdekur.

O Kapedan! imi kapedan! ngrihu dhe dëgjo këmbanat;
Ngrihu - për ju flamuri u shpalos - për ju ushtojnë burizanët,
Për ju buqetat dhe kordelet bëhen kurorë - për supe turma njerëzore
Për ju thërrasin ata, masa djaloshare, fytyrat e paduruara kthejnë;
Këtu Kapedan! atë i shtrenjtë!
Kjo dorë nën kokën tuaj!
Është ndonjë ëndërr kjo mbi kuvertë,
Ju ratë i ftohtë dhe i vdekur.

Imi Kapedan nuk përgjigjet, buzët e tij të zbehta dhe të palëvizshme,
Ati im nuk e ndjen dorën time, ai s'ka më puls por as dëshirë,
Anija u ankorua shëndoshë e mirë, lundrimi i saj ka sosur dhe mbaruar,
Nga udhëtimi i tmerrshëm anija fitimtare hyn me qëllim të fituar;
Ngazëllehuni O brigje, dhe bini O këmbana!
Por unë mes pikëllimit çapitur,
Eci kuvertës ku imi Kapedan dergjet,
Rënë i ftohtë dhe i vdekur.

[Diabolis]

HENRI WADSWORTH LONGFELLOW

Shtetrrethimi

Madhërisht, trishtueshëm
Sjell të sajin hidhërim
Këmbana e shtetrrethimit
Që nis bie me kumbim.

Mbulo thëngjijtë,
dhe shuaj dritën pastaj;
puna vjen me mengjesin
pushimin me natën e ndaj.

Errësira rritet në dritare
Dhe zjarri është tulatur
tingujt shuhen mes qetësisë
Gjithë hapat më s’kanë zgjatur.

S’ka zëra nëpër dhoma
s’ka tinguj në sallon!
Gjumi dhe harrimi
Përmbi gjithçka sundon!

Libri është përfunduar
Dhe mbyllur, si dita njëlloj
dhe dora që e shkruajti
shtrirë e largoi.

Tymi rrit trillimet;
të harruara shtrirë;
si thëngjinjtë nën hi,
aty mbaruar dhe nxirrë.

Këngët zhyten në qetësi
Historia është thënë
Dritaret janë pis i zi
Dhe vatra është e ftohtë.

Errët e më errët
hijet e zeza vazhdojnë
Gjumi dhe harrimi
përmbi gjithçka sundojnë.

[Diabolis]

Vetmuar

Prej miturisë s'kam qënë
Si të tjerë qenë; s'jam ndjerë
Porsi sherret; s'thashë buzburo
Zjarrmit prej kroi çfarëdo.
Atij burimi s'kam gjerbur
Trishtimin; s'mundja për të zgjuar
zemrën njëlloj të gëzuar;
Ç'doja, e doja vetmuar.
Atëhere në mituri, në agim
Të jetës stuhi - një vizatim
Mbushur dëng me mirë e keq
Fshehtësi që pas m'u qep:
Prej rrëkesë, a shatrivanit,
Prej gurit të kuq të malit,
Prej diellit meje rrethuar
Në ngjyrë vjeshte praruar,
Prej të qiellit vetëtimë
Që sa s'më fshiku në fluturim,
Prej gjëmimit në shtrëngatën,
Ajo re që mori trajtën
(Kur ç'mbet Qiellit vrenjësi)
E djallit në sytë e mij.

[Diabolis]

Jonathan Swift (1667-1745)

Një Elegji Satirike në Vdekjen e një Gjenerali të Famshëm Sëvoni

Hirësia e tij! e pamundur! vdekje pati!
I moshuar ishte, kishte zënë shtratin!
Si mundi ai luftëtar i fuqishëm të bjerë?
Dhe sa palavdi, si plot të tjerë!
Mirë, derisa ai ka shkuar, ç'rëndësi ka si,
Trompa e fundit buçitëse mund ta zgjojë tani:
Dhe, besomëni, ndërsa zhurma forcohet,
Ai do dëshirojë të flerë pak e do zgjohet.
A ka mundësi vërtet të jetë aq plak
Sa gazetat na vunë në merak?
Dy tridhjeta, unë mendoj, është goxha;
Si s'gjeti kohë të vdiste më përpara.
Kësaj bote ai si shumë i rëndoi;
E dogji qiririn e tij e shkrumbëzoi;
Dhe kjo arsye, ca njerëz cyt,
Se ai la mbrapa një të madh (...)
Vër re varrimin e tij të shikosh,
As psherëtima të së vesë, as lotë jetimësh,
Mësuar për aq kohë çdo zemër të çpojë,
Ndiq përparimin e karrocës që në varr do ta çojë.
Po çke me të, ndonjë mik i tij mund të thotë,
Ai i kishte ato ndere kur rronte mbi tokë.
Vërtet për hesap të tij si mburravec,
Ai i përfshiu ato para se të vdesë.
Ejani këtej, të gjithë ju kokëbosha,
Ju flluska që ju nxjerin mbretërit nga fryma;
Ju që plluskoni nga ti shkojë shtetit rryma,
Ejani këtej, shikoni ç'ju ofron e ardhmja.
Mburrja le të mësojë nga kjo vërejtje,
Se shume kujtojnë se kushdo bëhet Dukë;
Gjithë nderet e tij të xhvatura u flakën,
Ju kthyen pisllëkut prej nga njëherë erdhën.

[Diabolis]

Majësor

Hijet e natës shpejt u rrëzuan,
Ndërsa mes fshatit malor kaluan,
Një i ri, po çan, në akull e borë,
Me një flamur me stemë të paparë.
Majësor!

Balli i zbardhur, sytë në zgavra,
I shkreptijnë si prej millit shpata,
Dhe si bri argjëndi buçet
Tingulli i gjuhës që ai flet,
Majësor!

Në shtëpi të lumtura pa dritë
Vatrën që feks ngroh e shndrit;
Lart, akujt mahnitshëm prarojnë,
Dhe del buzësh që rrënkojnë,
Majësor!

"Mos kalo grykës" të vjetrit thanë:
"Terri sjell mbi kokë shtrëngatë,
Lumi gjëmues është i thellë e i gjërë!
Por fort ai zëbri jep përgjigje,
Majësor!

"Oh qëndro!" ka thënë vasha "pushim,
Shplodhe kokën e lodhur mbi gjoksin tim!"
Një lot i rri në syrin e kaltër me shkëlqim,
Por përsëri ai përgjigjet, me psherëtimë,
Majësor!

"Kujdes në shpatin e pishave të thara!
"Kujdes nga orteku, llahtara!"
E fundit kjo natën e mirë malsori,
Një zë jehon, larg përmbi lartësi,
Majësor!

Në agim kur qielli u platit
E të unjtit murgj të Shën Bernardit
Mëngjesoren janë duke lutur,
Një zë këlthet përmes ajrit të tromaksur,
Majësor!

Një shtegtar, besnikët gjurmuan,
Gjysëm varrosur në borë e dalluan,
Duke shtrënguar akoma në akullin dorë
Atë flamur me stemë të paparë,
Majësor!

Mes muzgut të ftohtë të murmë,
I pajetë, por i bukur ai është shtrirë ,
Dhe prej qiellit, qartë e lart
Një zë shket, si yll që zbret,
Majësor!

[Diabolis]

Dita e fluturave kaltroshe

Është dita e fluturave kaltroshe këtu në prag-verim
Nga këto petëza qiellore tëposhtë si shqotë tek tuten
Ka më shumë ngjyrë të patrazuar në flatrim
Se lulet do shfaqin ditë me radhë në s'nguten.

Por këto s'janë lule që fluturojnë e aq por këndojnë:
Dhe tani mbasi kanë ngarë jashtë prej qejfit
Ato ngucen gjithkund nëpër erë pranë e pranë
Atje ku porsa kanë qarkuar livadhet e Prillit.