Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

...si gjithmone eshte kenaqsi te te lexosh.

Kisha nje kerkese : kam dy dite qe lexoj krijim e Frederik Rreshpjas Ketu dhe po mendoja nq se ti mund te merrje mundimin ta perktheje ne anglisht?

Une fjale per fjale e perkthej, por nuk dua te humbas 'muzikalitetin' qe ka kjo si poezi, sepse mendoj qe gjithe bukuria e saj qendron pikerisht ne rrjedhshmerine e fjaleve. Ndersa ti ke me shume pervoje dhe shpirt letrar per dicka te tille.


Pershendetje

Ah, por poezitë janë pakogjë kur i shkruan me herët se sa duhet në jetën tënde. Ti duhet të presësh dhe grumbullosh ndjeshmëri dhe ëmbëlsi për një jetë të tërë, dhe një të gjatë në është e mundur, dhe atëhere, fare mu në fund, ti mbase mund të mundësh të shkruash dhjetë rreshta të mirë. Se poezitë nuk janë, siç njerëzit i mendojnë, thjesht emocione (njëri ka emocione goxha herët) – ato janë përvoja. Për hatër të një poezie të vetme, ti duhet të shohësh shumë qytete, shumë njerëz dhe Gjëra, ti duhet të kuptosh kafshët, të ndjesh si fluturojnë zogjtë, dhe të njohësh shënjat që lulet e vogla bëjnë kur çelin në mëngjez. Ti duhet të jesh i aftë të mendosh mbrapsh në rrugët e lagjeve të panjohura, të atyre që ndesh papritur dhe të ndarjeve të cilat ke kohë që i ke parë duke ardhur; të fëmijërisë fshehtësia e së cilës është ende e pashpjegueshme, të prindërve të cilët duhet ti lëndoje kur ata sollën një gëzim dhe ti nuk e more (ishte gëzim i taksur për dikë tjetër-); të sëmundjeve të fëmijërisë që nisën aq çuditshëm me aq shumë shndërrime të thella dhe të vështira, të ditëve në dhoma të qeta dhe nën kontroll dhe të mëngjezeve pranë detit, të detit vetë, të deteve, të netëve të udhëtimit që vërshuan lart përmbi kokë dhe shkuan të fluturojnë me gjithë yjet, - por përsëri nuk mjafton të mund të mendosh për gjithë këtë. Ti duhet të kesh kujtime të shumë netëve dashuri, secila e ndryshme nga gjithë të tjerat, kujtime grash që thërrasin në lindje, dhe të lehtash, të zbehtash, vajzash të fjetura që sapo kanë lindur dhe po mbyllen përsëri. Por ti duhet gjithashtu të kesh qënë pranë për të vdekurit, duhet të jesh ulur pranë të vdekurit në dhomën me dritare të hapura dhe zhurma të shpërndara. Dhe përsëri nuk mjafton të kesh kujtime. Ti duhet të jesh i aftë ti harrosh kur janë shumë, dhe duhet të kesh durim të pamatë të presësh deri sa të kthehen. Se kujtimet në vetvete nuk janë të rëndësishme. Vetëm kur ato janë shndërruar në vetë gjakun tonë, në vezullim dhe shenjë, dhe janë të paemra- vetëm atëhere mund të ndodhë që në ndonjë orë të rrallë fjala e parë e një poezie ngrihet në mes tyre dhe shkon përpara tyre.


nga:

Rainer Maria Rilke
Ditaret e Malte Laurids Brigge

[Fiori]

Nuk mund ta kishe thënë më mirë me fjalët e tua

[Diabolis]

...Gibran...

Nata dhe i Çmenduri

“Unë jam si ti, o Natë, i zi dhe i zhveshur; unë eci në shtegun e flakëruar që është përmbi ëndrrat e mia të ditës, dhe kudo që këmba ime shkel tokën një pemë lisi gjigand del.”
“Jo, ti nuk je si mua, o i Çmendur, se ti ende shikon mbrapsh të shohësh sa gjurmë të madhe ke lënë në rërë.”
“Unë jam si ti, o Natë, i heshtur dhe i thellë; dhe mu në zemër të vetmisë sime shtrihet një Hyjneshë në shtrat fëmije; dhe në atëcilin që po lind Parajsa prek Ferrin.”
“Jo, ti nuk je si unë, o i Çmendur, se ti rrëqethesh para dhimbjes, dhe kënga e humnerës të tmerron.”
“Unë jam si ti, o Natë, i egër dhe i tmerrshëm; se veshët e mi janë përplot me klithma kombesh të pushtuar dhe psherëtima për toka të harrura.”
“Jo, ti nuk je si unë, o i Çmendur, se ti ende mban veten tënde të vogël për shok, dhe me veten tënde monstër, ti s’mund të jesh mik.”
“Unë jam si ti, o Natë, mizor dhe i frikshëm; se kraharori im ndriçohet nga anije që digjen në det, dhe buzët e mia janë të lagura me gjak luftëtarësh të prerë.”
“Jo, ti nuk je si unë, o i Çmendur; se dëshira për një shpirt motër është ende përmbi ty, dhe nuk është bërë një thirrje brenda teje.”
“Unë jam si ti, o Natë, i gëzuar dhe i kënaqur; se ai që strehoet në hijen time tani është i dehur me verë të virgjër, dhe ajo që më ndjek mua po këndon gëzueshëm.”
“Jo, ti nuk je si unë, o i Çmendur; se shpirti yt është mbështjellë me vello shtatëpalëshe dhe ti nuk mund ta mbash dot zemrën e tyre në dorë.”
“Unë jam si ti, o Natë, i duruar dhe dëshirant, se në gjoksin tim janë varrosur njëmijë dashuri të vdekura në qefinë puthjesh të fishkura.”
“Ëhë, i Çmendur, je ti si unë? Je ti si unë? Dhe s’mund ta ngasësh stuhinë si një kalë, dhe rrëmbesh rrufenë si një shpatë?”
“Si ti, o Natë, si ti, i fuqishëm dhe i lartë, edhe froni im është ngritur mbi turra Zotash të rënë; dhe para meje gjithashtu kalojnë ditët të më puthin palën e rrobës sime por kurrë të mos vështrojnë në fytyrën.”
“Je ti si unë, bir i zemrës sime të nxirrosur? Dhe i mendon ti mendimet e mia të pashtruara dhe flet gjuhën time të gjërë?”
“Ëhë, ne jemi vëllezër binjakë, o Natë; se ti zbulon hapësirën dhe unë zbuloj shpirtin tim.”

[Diabolis]

Fytyrat

Kam parë një fytyrë me njëmijë shprehje, dhe një fytyrë me veçse një shprehje si e mbajtur në një kallëp.
Kam parë një fytyrë përmes vezullimit të së cilës mund të shihja shëmtinë nën të, dhe një fytyrë vezullimin e të cilës më duhej ta ngrija që të shihja sa e bukur ishte.
Kam parë një fytyrë të vjetër më së shumti vijëzuar me asgjë, dhe një fytyrë të lëmuar në të cilën të gjitha gjërat ishin gdhendur.
I njoh fytyrat, sepse shoh përmes cohës që thurrin sytë e mi, dhe vë re realitetin nën të.

[Diabolis]

Deti më i Madh

Shpirti im dhe unë shkuam tek deti i madh për tu larë. Dhe kur arritëm në breg dolëm të shikonim për ndonjë vend të fshehtë dhe të vetmuar.
Por ndërsa po ecnim, pamë një burrë të ulur në një shkëmb gri duke marrë çika kripe nga një çantë dhe hedhur ato në det.
“Ky është pesimisti,” tha shpirti im, “Le ta lëmë këtë vend. Ne nuk mund të lahemi këtu.”
Ne ecëm deri sa arritëm një gji. Atje pamë duke qëndruar në një shkëmb të bardhë, një burrë duke mbajtur një kuti të stolisur me gurë të çmuar, nga e cila ai merrte sheqer dhe e hidhte në det.
“Dhe ky është optimisti,” tha shpirti im, “Dhe ai gjithashtu nuk duhet ti shohë trupat tanë lakuriq.”
Më tutje ne ecëm. Dhe në plazh pamë një burrë duke ngritur peshq të ngordhur dhe duke i futur ata me dhembshuri brenda në ujë.
“Ne s’mund të lahemi para tij,” tha shpirti im, “Ai është filantropisti human.”
Dhe ne kaluam.
Atëhere ne arritëm atje ku pamë një burrë që shënonte hijen e vet në rërë. Dallgë të mëdha vinin dhe ja fshinin. Por ai vazhdonte ta shënonte atë përsëri dhe përsëri.
“Ky është mistiku,” tha shpirti im, “Le ta lëmë atë.”
Dhe ne ecëm, deri sa në një strehë të qetë ne pamë një burrë duke mbledhur me lugë shkumbën dhe duke e futur në një poçe alabastri.
“Ky është idealisti,” tha shpirti im “Sigurisht që ai nuk duhet ta shohë lakuriqsinë tonë.”
Dhe ne ecëm. Papritur dëgjuam një zë duke thirrur, “Ky është deti. Ky është deti i thellë. Ky është deti i gjerë dhe masiv.” Dhe kur arritëm tek zëri ishte një burrë kurrizi i të cilit i qe kthyer detit, dhe që në vesh mbante një guaskë, duke ja dëgjuar mërmërimën.
Dhe shpirti im tha, “Le të kalojmë. Ai është realisti, që ja kthen kurrizin të gjithës që se rrok dot, dhe zë vetveten me një fragment.”
Kështu ne kaluam. Dhe në një vend barishtesh mes shkëmbinjve ishte një burrë me kokën të groposur në rërë. Dhe unë i thashë shpirtit tim, “Ne mund të lahemi këtu, se ai nuk na sheh dot.”
“Jo,” tha shpirti im, “sepse ai është më vdekjeprurësi ndër ta. Ai është puritani.”
Atëhere një trishtim i madh ra mbi fytyrën e shpirtit tim, dhe mbi zërin e saj.
“Le të shkojmë që këtu,” tha ajo, “Se atje nuk ka një vend të vetmuar dhe të fshehtë ku ne të lahemi. Unë nuk dua ta lë këtë erë të mi ngrejë flokët e artë, apo ta zhvesh gjoksin e bardhë në këtë ajër, apo të lë dritën të nxjerrë në pah lakuriqsinë time të shënjtë.”
Atëhere ne e lamë atë det për të kërkuar Detin më të Madh.

[Diabolis]

Kryqëzuar

U thirra burrave, “dua të kryqëzohem!”
Dhe ata thanë, “e pse u dashka që gjaku yt të rrijë mbi kokat tona?”
Dhe unë u përgjigja, “e si ndryshe do të lartësoheni ju përveçse duke kryqëzuar të çmendur?”
Dhe ata më kushtuan vëmendje dhe unë u kryqëzova. Dhe kryqëzimi më paqtoi.
Dhe kur unë isha i varur midis tokës dhe qiellit ata ngritën lart kokat e tyre të më shihnin. Dhe ata ishin të lartësuar, se kokat e tyre kurrë më parë nuk ishin ngritur.
Por ndërsa ata po shihnin lart në mua njëri thirri, “çfarë po synon ti të shlyesh?”
Dhe një tjetër thirri, “për çfarë çështje ti po sakrifikon vetveten?”
Dhe një i tretë tha, “mendon ti me këtë çmim të blesh lavdinë e botës?”
Atëhere tha një i katërt, “shiqoni, si ai qesh! A mundet e tillë dhembje të falet?”
Dhe unë u përgjigja të gjithëve e thashë:
“Kujtoni vetëm që unë qesha. Unë nuk kërkoj të shlyej - as të sakrifikohem – as dëshiroj lavdi; dhe s’kam asgjë për të falur. Unë kisha etje – dhe ju luta juve të më jepnit gjakun tim për të pirë. Se ç’tjetër mund të shuajë etjen e një të çmenduri përveç se gjaku i tij. Unë isha i pagojë, - dhe unë kërkova plagë prej jush për gojë. Unë isha burgosur në ditët dhe netët tuaja – dhe kërkoja një derë për në ditë dhe netë më të mëdha.
Dhe tani po shkoj- si të tjerë të kryqëzuar kanë shkuar. Dhe mendoj se ne nuk jemi lodhur nga kryqëzimi. Se ne duhet të kryqëzohemi nga burra bujarë dhe akoma më bujarë, midis tokash më të mëdha dhe qiejsh më të mëdhenj.”


Astronomi

Nën hijen e tempullit miku im dhe unë pamë një burrë të verbër që rrinte vetëm. Dhe miku im tha, “shiko burrin më të ditur të tokës sonë.”
Atëhere unë e lashë mikun tim dhe ju afrova burrit të verbër dhe e përshendeta. Dhe ne biseduam.
Mbas pak unë thashë, “më fal për pyetjen; por që kur ke qënë i verbër?”
“Që nga lindja,” u përgjegj ai.
Thashë unë, “dhe ç’udhë të diturisë ndjek?”
Tha ai, “unë jam një astronom.”
Dhe ai vendosi dorën e tij përmbi kraharor duke thënë, “unë vështroj gjithë këto diej dhe hëna dhe yje.”

[MI CORAZON]

Fytyrat

Kam parë një fytyrë me njëmijë shprehje, dhe një fytyrë me veçse një shprehje si e mbajtur në një kallëp.
Kam parë një fytyrë përmes vezullimit të së cilës mund të shihja shëmtinë nën të, dhe një fytyrë vezullimin e të cilës më duhej ta ngrija që të shihja sa e bukur ishte.
Kam parë një fytyrë të vjetër më së shumti vijëzuar me asgjë, dhe një fytyrë të lëmuar në të cilën të gjitha gjërat ishin gdhendur.
I njoh fytyrat, sepse shoh përmes cohës që thurrin sytë e mi, dhe vë re realitetin nën të.

Shumë bukur! Welcome back DD!

[Diabolis]

Malli i madh

Këtu unë rri mes vëllait tim mal dhe motrës sime det.
Ne të tre jemi një në vetmi, dhe dashuria që na lidh ne së bashku është e thellë e fortë dhe e çuditëshme. Jo, është më e thellë se thellësia e motrës sime dhe më e fortë se fortësia e vëllait tim dhe më e çuditëshme se çuditshmëria e çmendurisë sime.
Eonë mbas eonësh kanë kaluar qëkur agimi i parë gri na bëri të dukshëm për njëri-tjetrin; dhe megjithëse ne kemi parë lindjen dhe rritjen dhe vdekjen e shumë botëve, ne jemi ende të etur dhe të rinj.
Ne jemi të rinj dhe të etur dhe prapë jemi të paçift dhe të pavizituar, dhe megjithëse ne shtrihemi në gjysëm përqafimi të pandërprerë, ne jemi të parehatuar. E çfarë rehatimi ka për dëshirën e kontrolluar dhe pasionin e paprishur? Prej nga do të vijë hyjnia e zjarrtë të ngrohë shtratin e motrës sime? Dhe cila rrëke do të shuajë zjarrin e vëllait tim? Dhe kush është gruaja që do të komandojë zemrën time?
Në qetësinë e natës motra ime mërmërit përgjumësh emrin e panjohur të hyjnisë-zjarr, dhe vëllai im thërret larg për hyjneshën e freskët dhe të largët. Por për cilën thërras unë në gjumë nuk e di.
Ja ku rri mes vëllait tim mal dhe motrës sime det. Ne të tre jemi një në vetmi, dhe dashuria që na lidh ne së bashku është e thellë e fortë dhe e çuditëshme.

[Diabolis]

Foli një fije bari

I foli një fije bari një gjethe vjeshte, “ti bën të tillë zhurmë kur bie! I shpërndave të gjitha ëndrrat e mia dimërore.”
Foli gjethja e zemëruar, “Ulët linde dhe ulët rron! E pazë, grindavece gjë! Ti nuk jeton në ajrin e lartë dhe s’mund ta dallosh tingullin e të kënduarit!”
Pastaj gjethja e vjeshtës u shtri përmbi tokë dhe fjeti. Dhe kur pranvera erdhi ajo u zgjua përsëri – dhe ajo ishte një fije bari.
Dhe kur ishte vjeshtë dhe gjumi i saj dimëror ishte përmbi të, dhe sipër saj tejpërtej gjithë ajrit gjethet po binin, ajo i mërmëriti vetvtes, “O, këto gjethet e vjeshtës! Ato bëjnë të tillë zhurmë! Ato i shpërndanë të gjitha ëndrrat e mia dimërore!”


Syri

Foli syri një ditë, ”unë shoh përtej këtyre luginave një mal vellozuar me mjegull të kaltër. A nuk është i bukur?”
Veshi dëgjonte, e mbasi dëgjoi me vëmendje për pak, foli, “por ku ka ndonjë mal? Unë nuk e dëgjoj atë!”
Pastaj e morri fjalën Dora dhe tha, “unë po përpiqem më kot ta ndiej a ta prek atë, dhe nuk gjej mal.”
Dhe Hunda foli, “atje s’ka mal, unë s’mund ta nuhas atë.”
Atëhere Syri u kthye nga ana tjetër, dhe ata të gjithë filluan të flasin së bashku rreth gjendjes së rrejtshme të çuditëshme të Syrit. Dhe ata folën, “diç ka puna me Syrin.”

[D&G Feminine]

DD kam nje sugjerim, pse nuk i ve emrat e autoreve ne cdo post?

Po te sjell nje link me disa tregime te autoreve klasike po pate kohe/deshire te perkthesh ndonje nga keto

http://www.classicshorts.com/author.html