Përkthime nga D.D.

[MI CORAZON]

Ose....

Një trëndafil të bardhë

Të bardhin trëndafil e mbolla
në korrik sikur në janar
për mikun tim më të mirë
me zemër te pastër qelibar.

Dhe për mizorin pashpirt që shqyen
zemrën e vetme që kam...
nuk mbjell kurrë ferra me gjemba
por dhe për të një trëndafil të bardhë.

.................................................. ...........

DD, mbase do mungoj për një kohë të gjatë në forum, por të uroj krijimtari të mbarë.

Respekte,
Corazoni

[Diabolis]

Ëndërr brenda një ëndrre

Merre këtë puthje përmbi ballë!
Dhe, në ndarjen tonë që u kall,
Më në fund unë të shpall-
Ti nuk je gabim, me atë gjykim
Se ditët time kanë qënë ëndërrim;
Në se shpresa tutje u tret
Në një natë a në një ditë,
Në një vision a në asgjë,
A është më pak e shkuar, ë?
Gjithë ç’ka shohim a na ngjet
Është ëndërr brenda ëndrrës vet.

Mes oshëtimës kam qëndruar
Të një bregu dallgë torturuar,
Dhe mbaj brenda në pëllëmbë
Grimca të rërës së artë-
Sa pak! Por si zvarriten si
Mes gishtave të mi në thellësi
Ndërsa unë lotoj – ndërsa unë lotoj!
O Zot! a s’mundem për t’i rrokur
Ato me një shtrëngim më puthitur?
O Zot! a s’mundem unë të ruaj
Njërën nga vala e pamëshiruar?
Është gjithë ç’ka shohim a na ngjet
Një ëndërr brenda ëndrrës vet?

[Diabolis]

Madison Julius Cawein

I dashuri i saj të kisha qënë

I
I dashuri i saj të kisha qënë,
Ta çaja tërfilin e rënë
Përmbi fushat mu përpara
Portës që çon tek dera e saja;
Ndër ato livadhe,
Të prisja, mes hijeve,
Hijeve që derën e saj rrethojnë,
Për zemrën e zemrës time edhe më.
Dhe atje në tërfil
Ngjitur mbas asaj,
Sërish dhe sërish
Ti pëshpërisja:
“Sytë e tua janë aq të kaftë
Sa të Natës, shohin poshtë
Në ujin që dremit
Me hënë në thellësit'”...
I dashuri i saj të kisha qënë ti pëshpërisja.

II
I dashuri i saj të kisha qënë,
Ta çaja tërfilin e rënë
Përmbi fushat mu përpara
Rrugicës që çon tek dera e saja;
Do të prisja, mes kaçubeve,
A atje mbrapa hunjve,
Hunjve të bardhë që derën e saj gardhojnë,
Për jetën e jetës sime dhe më.
Të epohesha ndaj tërfili-
Brishtësia
Për vesën që ka përmbi-
Dhe fëshfërija:
“Buzët e tua janë aq të ralla
Sa pikla vese në përralla,
Aq të pjekura dhe kuquar,
Me mjaltin e vesës mëkuar.”...
I dashuri i saj të kisha qënë ti fëshfërija.

III
I dashuri i saj të kisha qënë,
Ta çaja tërfilin e rënë
Përmbi fushat mu përpara
Udhën që çon tek dera e saja;
Dhe shikoja, në vezullimin
E yjeve që stërpiknin
Parajsën përtej të sajës derë,
Për shpirtin e shpirtit tim dhe më.
Dhe atje në tërfil
Atë ta shtrija;
Dhe sërish dhe sërish
Asaj ti mësoja-
Një dashuri pa të rënkuar,
Sysh të ngazlluar,
Që llogarit çdo sekondë
Pushim pas një puthje,
Një puthje dhe ... K(-ë) -1
I dashuri i saj të kisha qënë ta mësoja.

1. K-(ë) shkronja “K” e madhe e shtypit për “Kaq”

[Diabolis]

persi bisi shelli

Për------------

Muzikat, kur zërat e butë shuhen,
Në kujtesë përdridhen.-
Aromat, kur manushaqet e brishta drobiten
Jetojnë brenda ndjenjës që rritën.-

Fletët e trëndafilit, kur trëndafili jep shpirt,
Mblidhen në shtratin e të dashurit-
Dhe kështu mendimet e tua, kur arti yt shkon,
Dashurinë vetë gjumi i ëmbël e kaplon.

[Diabolis]

Francis William Bourdillon


Nata ka njëmijë sy

Njëmijë janë sytë e natës,
Ditës një i vetmon;
E drita e botës së shkëlqyeshme vdes
Me diellin që perëndon.

Njëmijë janë sytë e mendjes,
Zemrës një i vetmon;
E drita e një jete të gjithë vdes
Kur dashuria mbaron.

[Diabolis]

Oliver Uindëll Holms

Gjethi i fundit

E pashë atë më parë një herë,
Ndërsa kaloi nga kjo derë,
Dhe përsëri
Gurët e trotuarit jehuan,
Ndërsa ai platitej mbi truall
Me kërcellin e tij.

Thonë se në ditët e tij parësore,
Para se thik-krasitësja Kohore
Ta këpuste,
Asnjë burrë më i mirë nuk u gjet
Nga Kasneci prej rrethit të vet
Kudo në qytet.

Por tashmë udhët ka marrë,
Dhe sheh në gjithë ç’i del para
Dëshpërim dhe trishtim,
Dhe tund kokën e dobësuar,
Që duket sapo ka shqiptuar,
“Ata shkuan tanimë”.

Mermeret e myshkëta prehen
Në buzët që prej tij ngelën
Më të lulëzuar,
Dhe emrat që donte për ti dëgjuar
Prej më se një viti janë daltuar
Mbi varr.

Gjyshja nga nëna pat folur-
E shkreta zonjë plakë, ka vdekur
Kohë më parë-
Se ai kishte një hundë Romanofili,
Dhe faqen porsi trëndafili
Mbi borë;

Por tani hunda e tij është holluar,
Dhe përmbi mjekër krejt e rrëzuar
Porsi kraba,
Dhe mbi kurriz ka një krusje,
Dhe një të thyer trishtuese
Në shaka.

E di se po mëkatoj
Atij ti ulem dhe dhëmbët të zbuloj
Përmbi;
Por kapelja e vjetër me tre cepa,
Dhe kilotat, dhe gjithëçka,
Janë për habi!

Dhe nëse do duhet të jem
Gjethi i fundit përmbi pemë
Pranvera kur del,
Le të qeshin, si unë filluar,
Mbi degën e vjetër të harruar
Ku unë ngel.

[Diabolis]

Katerina

Po më venitet, shuhet bukuria!
Nga burri trim që s’di ç’është shtëpia.

I pirë veç përplaset, esëll veç gërnjitet,
Ta gjejë veten jashtë shtëpisë mos mërzitet!

Dhe mandej nuk prita, i shkova kumbarit!
Te vëllai shkova, i qava babait,

Dhe te fqinjët qava, i qava farefisit,
Njerzve s’ju ardhi keq, - timëve dhe të tijit!

“Vuaj bijë e fisit, - përsëriti një plak, -
Rrahjet e të dashurit nuk të dhembin gjatë!”

“Vuaj motër! – m’u përgjigj im vëlla, -
Rrahjet e të dashurit nuk të dhembin gjatë!”

“Vuaj! – fqinja e vilës më tha. -
Rrahjet e të dashurit nuk të dhembin gjatë!”

Është ushtari – Fedja, prej larg jemi soj
Të vetmit që i vjen keq, dhe më dashuroi;

Syrin ja shkel Fedjas, me Fedjan që aty
Larg grunjave të fshatit largohemi të dy.

Do t’ja hap gjithë shpirtin, pikëllimin do ti qaj
Të gjitha në shkëmbim Fedjas, kokën nuk e çaj.

“Nga u zhduke moj?” – nis të pyesë burri
“Ku isha, nuk jam!, o mor shok i dashur!”

Shkova të shikoja, thekri sa qe lartuar!”
“Ah ti dhi budallaqe, me gënjeshtra s’ke mbaruar...

Fillon të ngacmojë, fillon të qortojë
Me vete të grindet, të bëjë ç’të dojë!

Edhe të më rrahë – nuk është ndonjë gjë -
Rrahjet e të dashurit nuk të dhembin gjatë!

[Fiori]

nga ...Vajkali

There was once a boy, there was once a horse
A feisty, a redneck, like the wintry in the ton
There was once a girl, flimsy like thimble
with her eyes downward, with no friend in the world.

There was once a boy, there was once a horse
Every morning galloping for the pristine eyes
of the girl like snow under the walnuts tiara
neigh and gallop, oh I wish we were together

There was one a girl, flimsy like thimble
who holded a jug and walked on her feet.
........



p.s. Do shume pune, po keshtu si "fjale per fjale" jo keq. Downward nuk eshte shume e drejte, po te pakten sikur degjohet bukur me world : )

[Diabolis]

There was a young man, he has a stallion
A red wicked one, like wind in the mountain,
There was a girle, like topmost leaf frailly
With her eyes on ground, in earth no other found.


Vajkali

Na ishte një djalë, na kishte një kalë
Një vraç një kuqal, si veriu në mal.
Na ishte një vajzë, e brishtë si majëzë,
Me sytë përdhe, nuk kishte shoqe mbi dhe.

...

[Fiori]

Nuk e dija qe e kishte kalin, mendova mos ishte kali atje afer Me shume veshtiresi kisha te kuptoja shqipen tek ajo poezi se sa pata te gjeja fjalet ne anglisht, ndaj dhe ndodhin mosperputhjet.


-Ne fillim besoj eshte "had" jo "has", se meqenese "na ishte (dmth kohe me pare)", dhe kalin e kishte atehere jo tani.

-Nq se thua there was once del me shume si e kaluara me na (tregim) , sesa There was qe eshte vetem "ndodhej/ishte".

-Stallion ndoshta degjohet bukur, po horse, te jep mundesine ta rimosh disi me ton.

-wicked eshte djall/ njeri i keq, kete ke dashur te thuash?!

-Dy vargjet e fundit me pelqejne me shume keshtu si i ke vene ti. Perseri majeze mendova se ishte fjala per gishtezen lol

-Vetem disa ndryshime te vogla "on the ground" dhe "on earth"

-Edhe girly nuk me pelqen aq pasi i ul vlerat vajzez si te thuash, megjithate tingellon bukur.

-no other found gjithashtu do dicka sikur te mbeshtetet, no other one was found, no one like her...


There was once a boy, and he had a horse
a fighsty, a redneck, like the wintry in the ton
There was once a girle, like topmost leaf frailly
With her eyes on the ground, on earth no other found.


Pershendetje

[Diabolis]

Sikur ti kisha përkthyer saktë, mbase do ti kisha botuar. Është e vetmja që kam provuar, deri nga strofa e pestë.

[Diabolis]

pjesërisht nga Apolineri:

Emigranti i rrugës Landor
...
Kapela dhe dora me këmbën e djathtë bëjnë adetin
Në një rrobaqepës shik që vesh dhe mbretin
Ky tregtar sapo ka këputur disa kokë
Manekinësh veshur si njëri patjetër vishet në tokë.

Turma nga çdo anë rrëmujet e rrumpallet
Hije pa dashuri që zvarriten përtokë
E me duart drejt qiellit plot me liqej drite
Fluturojnë ndonjëherë si zogj të zbardhët.

Anija ime do të ikë nesër për në Amerikë
Dhe unë kurrë nuk do të kthehem
Me pare mbledhur në livadhe poetike
Të drejtoj hijen time qorre në këto rrugë që doja.

Të kthehet është mirë për një ushtar të Indive
Kambistat shitën të gjitha rripat e arit tim të kulluar
Por pajisur me nëntë më në fund dua të fle shtruar
Në trungje të fortë mes zogjve memecë dhe majmunve.

Manekinët të zhveshin për të kanë filluar
Rrobat i shkundën e atij ja provuan
Veshje të një zotërie që vdiq papaguar
Dhe me zbritje si një milioner e pajuan.

.........

[Diabolis]

Majakovski

Vetes, të dashuruarës,
I përkushton
këto vargje autori

Katër.
E rëndë, si goditje.
“Çezarit të çezarit – zotit të zotit”.
Po kështu,
Unë a mund,
Të ngecem kund?
Për mua ku është gatitur foleja?

E në qofsha unë
I vogël,
Sa i Madhi oqean, -
Në majat e valëve të qëndroj,
Shtriqur dallgësh hënën të ledhatoj.
Ku e dashuruara të gjendet,
E tillë, siç jam vetë?
E tillë që të mos e nxerrë vocorraku
Qiell!

Oh, të isha një asgjë!
Si një miliarder!
Ç’janë paret për shpirtin?
Hajduti makut në të.
Hordhive të mia kryençe të dëshirave
Nuk ju del gjithë ari i Kalifornisë.

Do doja të isha gjuhëbrisk
Si Dantja
Apo Petrarka!
Shpirtin e njërës ta djeg!
Me vargje ta kthej në hi!
Dhe fjalët
Dhe dashuria ime
Një hark triumfi.
Madhërishëm
Pambarim të shkojnë nën të
Gjithë të dashuruarit e qindravjeçarëve.

Oh, të isha i qetë,
Sa një shkreptimë,-
Oh, të angullija,
Copash rënuar mbi tokë si manastir i lashtë.

Unë
Më gjithë fuqinë e mundshme
Të bërtisja me të madhe nga mushkëritë –
Sa komentat të thyenin krahët e djegur
Dhe të zmbrapseshin në pezmatim.

Do ta shpoja natën me dritën e syrit-
Oh, Të kisha qënë i errët
Sa dielli!
Dhe vetëm prej
Vetes time rrezatuese
Të ngrija gjirin e fishkur të tokës!

Të shkoja
Dashurinë time duke zvarrisur
Në të tilla netë,
Të çmendura,
Të pashpirta.
Prej këtyre Goliatëve atësuar,
Kaq i madh
Dhe kaq i panevojshëm.

[Cupke_pe_Korce]

Shume, shume faleminderit!!!!!

Ndonese krejt i ndryshem nga te tjeret, Majakovski eshte si zjarr...
Kam lexuar disa versione te kesaj poezie (ne anglisht kuptohet) dhe me kish bere pershtypje pasi me ishin dukur njera me e bukur se tjetra. Isha shume kurioze ta "degjoja" se si do te tingellonte ne shqip--dhe tingellon bukur!

ps. tani po qe ma shpetove zemren

appreciatively,
Cupka

[Diabolis]

Dante

XXVI

Sa e këndëllt dhe e ndershme më ngja’
Zonja ime, kur të tjerët përshëndet,
Sa çdo gjuhë memece ka për të mbet’,
Edhe sytë mos guxojnë me e pa.

Ajo shkon, me ndjesinë për t’lodrue,
Lozonjare deri në përunjësi veshur;
Sikur të ishte një gjë e mbritur
Nga qielli në tokë një mrekulli me dëshmue.

Shfaqet aq pëlqyese ndaj kujt e ndoqi,
E jep për ata sy një ëmbëlsi nga ashti,
Që kundër s’i del kush kur s’e pa.

Dhe prej shtatit të saj ngrihet la’
Një shpirt i butë plot me dashni,
Që tuj shku i thotë frymës: Psherëti.