Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

THE EMPEROR HADRIAN
(Përkthim i përkthimit anglisht të ALEKSADNËR POPE)

Krishteri i lënguar shpirtit të tij

Shkëndija jetësore të zjarrit qiellor!
Braktisni, oh braktisni këtë skelet vdeksor:
Mes dridhjesh, hovesh, zvarritjesh, fluturimit,
Oh dhimbja, hareja e lëngimit!
Ndale, Natyrë ledhatare, mjaft me dyzimin,
Dhe lemë në jetë lëngimin.

Dëgjo! ata pëshpërisin; Engjëjt në qiej,
Motër Shpirte, eja këtej.
Çështë ajo që më përpin të gjithin?
Më vjedh ndjenjat, më mbyll shikimin,
Më mbyt shpirtin, pa frymë më le?
Më thuaj, Shpirti im, kjo quhet Vdekje?

Bota largohet; ajo është shuar
Parajsa më hapet në sy! në të dëgjuar
Tingujt e serafinëve me kumbim:
Jepu, jepu flatrave të tua! Unë ngjitem! Fluturim!
O Varr! ku është Fitorja jote?
O Vdekje! Dhëmbin ku e ke.

[Diabolis]

Vajza që qan

O quam te memorem virgo...

Qëndron mbi më të lartin shesh të shkallareve--
Mbështetur në një shtambë parku--
Të endet, të endet rrezedielli mes flokëve--
Ti përqafon lulet e tua me një përlindje të dhimbur--
I përplas ato deri përdhe dhe rihyn
Në sytë e tua me një zëmëratë arratisur:
Por të endet, të endet rrezedielli mes flokëve.
Ndaj unë duhet të ta kisha larguar,
Ndaj unë duhet të të ngrija pikëlluar,
Që ai të shkonte
Si shpirti që le trupin copë e shkretuar,
Si mendja në trupin që ka merituar.
Duhet të gjeja
Rrugën më pakrahasim të lehtë dhe të shkathët,
Rrugën që për të dy të kishte kuptim,
Të thjeshtë dhe të pabesë si një qeshje e duarshtrëngim.
Ajo bëri tutje, por me ajrin vjeshtak
Ndrydhi imagjinatën time shumë ditë,
Shumë ditë dhe shumë orë:
Flokët e saj përmbi krahë dhe krahët plot me lule.
Dhe unë çuditesha si ja kishin kaluar bashkë!
Unë duhet të kisha humbur ndonjë gjest a pozim.
Ndonjëherë këto përsiatje ende më habisin
Mesnatën e shqetësuar dhe mbasdites në pushim.

[Diabolis]

megi dhe milli dhe molli dhe muji
shkuan në plazh (një ditë të luanin)
dhe megi zbuloi një guaskë që jehonte
aq ëmël sa ajo telashet e saj mos kujtonte,
dhe milli shoqëroi një yll të braktisur
cepat e të cilit ishin pesë gishta të fishkur;
dhe molli u ndoq nga një gjë e tmerrshme
që vraponte në një anë ndërsa frynte flluska: dhe
muji arriti në shtëpi me një gur rrumbullak të lëmuar
aq të vogël sa një botë e aq të gjërë sa ai i vetmuar.
Për cilindo që humbëm (si një ju a një mua)
ai është përherë vetja jonë që në det zbuluam

[Diabolis]

Mëngjesi në dritare

Ata po trokasin pjatat e mëngjesit në kuzhinat e qilarëve,
Dhe përgjatë cepave të shkelur të rrugës
Unë jam në dijeni të shpirtrave të lagësht të shërbyesve
Lastaruar pa shpresë në rafshet e portave.

Valët e kafenjta të mjegullës përdredhin tek unë
Fytyra të ndrydhura nga fundi i rrugës,
Dhe lotë nga një kalimtare me fund të përbaltur
Një buzëqeshje paqëllim që pezullohet në ajër
Dhe shuhet përgjatë kulmeve ndër çatitë.

[Diabolis]

Ndaluar pranë drurëve në një mbrëmje bore

Të kujt janë këta drurë më bie ndërmend.
Shtëpia e tij megjithatë gjendet në katund;
Ai nuk do më shikojë mua ndaluar këtu
Të shikoj drurët e tij me borë mbushur rëndë.

Kali im i vogël duhet ta mendojë këtë çudi
Të ndalosh pa një shtëpi ferme përbri
Midis drurëve dhe liqenit të ngrirë
Mbrëmjen më të errët të një viti.

Ai tund qaforen me zile në tingëllim
Të pyesë nëse këtu ka ndonjë gabim.
I vetmi tingull tjetër është e fshikura
E erës së lehtë dhe flokut push në rrëzim.

Drurët janë tërheqës, të errët dhe të thellë.
Por unë kam për të mbajtur premtime,
Dhe milje të shkoj para se të fle,
Dhe milje të shkoj para se të fle.

[Diabolis]

Në portën e kishës

Ndonëse unë nuk hyj brenda
Por vij rrotull në atë vend
Shpeshherë pezull ngrij;
Dhe pranë portës së shënjtë
Unë pres me sy të zjarrtë,
Pritës i asaj.

Kumbon këmbana në katedrale
Përmbi të qytetit rumpallë,
Dhe zhurmë dhe gumëzhimë;
Ata këmbanën e katedrales heshtën:
Organoja nis buçimën;
Ajo po vjen, ajo po vjen tanimë!

Zonja ime vjen më në fund,
E druajtur dhe hapat me ngut
Për aty po nxiton,
Me sytë e thjeshtë përdhe rrëzuar;
Ajo erdhi - ajo është këtu, ajo ka kaluar!
Parajsa ime me të shkon!

Gjunjëzohu i pashqetësuar, i miri shenjt!
Zbras jashtë lavdërimin a ankimin tënd
Bindshëm dhe me besim;
Unë atë prag s'kam për ta kaluar,
Të fëlliq lutjen tënde të kulluar
Me të mbrapshta mendime.

Por të çapitem lejomë mua
Rreth vendit të ndaluar,
Një minutë në shasti,
Si shpirtrat e dëbuar, që presin,
Dhe shohin, përmes portës së parajsës,
Ëngjëjt në brendësi..

[Diabolis]

Një çift

Sikur e dashur të ishe ç'ëshë trëdafili,
Dhe unë të isha porsi gjethi,
Jetët tona të rriteshin tok
Në të trishtin a të qeshurin mot,
Fusha ku grin era a llëra plot me lule,
Kënaqsi të blerta a fatkeqsi të murme:
Sikur e dashur të ishe ç'është trëndafili,
Dhe unë të isha porsi gjethi.

Sikur unë të isha fjalët ç'janë,
Dhe e dashur të ishe si muzikë,
Me zë të dyfishtë dhe të njëjtën
Kënaqsi buzët tona të përzihen,
Me puthje të gëzuara porsi zogjtë
Kur i lag shiu i dashur në mesditë;
Sikur unë të isha fjalët ç'janë
Dhe e dashur të ishe si muzikë.

Sikur ti të ishe jeta, moj e shtrenjta,
Dhe unë i dashuri yt të isha vdekja,
Ne të shkëlqenim dhe zbardheshim tok
Para se Marsi të zbuste atë mot
Prej narcisës dhe gargujve
Dhe orët me erën e luleve;
Sikur ti të ishe jeta, moj e shtrenjta,
Dhe unë i dashuri yt të isha vdekja.

Sikur ti të ishe skllave e hidhërimit,
Dhe unë të isha faqe e gëzimit,
Ne të lodronim për jetë dhe stinë
Me pamje dashurie dhe tradhëtie
Dhe lotë nate dhe mëngjesi
Dhe qeshje vashe dhe djaloshi;
Sikur ti të ishe skllave e hidhërimit,
Dhe unë të isha faqe e gëzimit.

Sikur ti të ishe zonja e Prillit,
Dhe unë të isha zot në Maj,
Ne të hidheshim me gjethet me orë
Dhe përmbyteshim mes lulesh përditë,
Derisa dita të ishte e errët si nata
Dhe nata të ishte e ndritshme si dita;
Sikur ti të ishe zonja e Prillit,
Dhe unë të isha zot në Maj.

Sikur ti të ishe mbretëreshë e kënaqsisë,
Dhe unë të isha mbreti i dhimbjes,
Ne ta gjuanim dashurinë tok,
T'ja shkulnim flatrat që fluturon,
Dhe ti mësonim hapave të tij një masë,
Dhe ti gjenim gojës së tij frerë;
Sikur ti të ishe mbretëreshë e kënaqsisë,
Dhe unë të isha mbreti i dhimbjes.

[Diabolis]

Orët e mbara

Për shëtitjen time dimërore në mbrëmje
Nuk kisha asnjë me kë të këmbeja dy fjalë,
Por kisha vilat për një rreshtuar
Deri tek sytë e shndritur me borë mbuluar.

Mendova se kisha dhe njerzit atje:
Se kisha melodinë e një violine;
E shikimin vjedhur mes dantellave të perdeve
Të formave rinore dhe fytyrave rinore.

Të tillë shoqëri kisha matanë caqeve.
E shkova deri ku vila më nuk gjeje.
U ktheva penduar, por në kthim rishtazi
Nuk pashë dritare por vetëm zi.

Mbi borë këmbët time kërcit, kërcit
Shqetësuan rrugët e fjetura të fshatit
Si përdhosje, që kur ike ti,
Në orën dhjetë të një mbrëmje dimri.

[Diabolis]

Sonet 112

Dashuria dhe keqardhja jote tok mbresat mbushën
Sa përfolja harbute mu shkruajt mes ballit,
Pse të merakosem në i mirë a i keq më quajtën,
Kur blerimi yt më mbulon të ligat, të mirën qet?
Ti je gjithë bota për mua, dhe do bëj ç'mund
Të njoh turpet dhe vlerat nga goja jote lëshuar:
Askush për mua, as vetë ndër të gjallë gjithashtu,
Nuk kalit arsyen time a ndryshon atë drejt a gabuar.
Në aq humnerë të thellë gjithë kujdesjet kam shkelmuar
Ndaj fjalëve të botës, sa shqisat time prej nepërke
Të kritikojnë dhe lajkatojnë e kanë të ndaluar.
Mbaj vesh si me shkujdesjen time ja dal mbanë:
Ti aq fuqishëm qëllimin tim mëkon
Sa gjithë bota përveç mendimit tim nuk rron.

[Diabolis]

Jetojmë Lesbia ime, të dashuruar,
Thashethemet vrastare të pleqve
Vlejnë sa një kacidhe e shpuar!
Ditët shkojnë dhe vijnë sërisht:
Kur të epet dritashkurta që na ndrit
Të biem në krahët e një natë pambarim.
Më jep njëmijë puthje, pastaj dhe njëqind,
Më pas njëmijë të tjera, më pas të dytën qind,
Pastaj vazhdimisht njëmijë, pastaj dhe njëqind.
Pastaj kur mijrat kështu të shumohen,
I bashkojmë të gjitha, le të harrohen,
E asnjë smirëzi i tillë të mos guxojë
Kaq shumë puthje të mendojë.