Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

Përgjigjia e Nimfës për bariun

Nëse gjithë bota dhe dashuria do ishin rinore
Dhe e vërteta në çdo gjuhë baritore,
Mund të më nxitnin të bukurat kënaqsi
Të rroja me ty dhe të të bëhem dashuri.

Koha nget kopetë nga fusha në vathë
Kur lumenjtë tërbohen dhe shkëmbinjtë ftohtë,
Dhe bilbili bëhet memec bëlbëzak;
Kusuri ankohen për meraqet nga pas.

Lulet veniten, dhe s'nevojiten fushat
Me dimrin e rrëshqitshëm njehëso frutat
Një gjuhë mjalti, një zemër prej vrerit,
Pranvera e kënaqsive, por vjesha e trishtimit.

Guna, këpucët, shtrati yt i trëndafilave
Kurora jote, cibuna dhe tufat me lule,
Shpejt grisen, shpejt vyshken, shpejt harrohen,-
Në marrëzi piqen, në gjykim prishen.

Gjerdani yt prej kashte dhe luledredhka
Tokëzat prej korali dhe sumbullat e qelibarta
Të gjitha këto nuk më nxitin kurrsesi
Të vij me ty të të bëhem dashuri.

Por nëse rinia zgjat dhe dashuria rritet,
Për gëzimin as datë as moshë nevojitet,
Atëhere mendjen mund të ma nxitin këto kënaqsi
Të vij me ty të të bëhem dashuri.

[Diabolis]

nga....

Kënga e dashurisë e J. Alfred Prufrok

Le të shkojmë atëhere, ju dhe unë,
Kur mbrëmja të jetë përhapur qiellit mbi ne
Si një pacient i anestezuar mbi tryezë;
Le të shkojmë, mes atyre rrugëve gjysëm shkret’
Ku mërmërima tërhiqet
Nga netët e pagjuma në hotele të lira një natëshe
Dhe restorante tallashi guaska midhjesh:
Rrugë që pasojnë si një argument i lodhshëm
Qëllimi tinzar
Të të prijnë në një pyetje dërrmuese...
Oh, mos pyet, “Ç’është kjo?”
Le të shkojmë dhe bëjmë vizitën tonë.
Në dhomë gratë eja dhe shko
Gjith’ duke thënë Mikelanxhelo.
Mjegulla verdhane që kruan të pasmen përmbi faqe dritaresh,
Tymi verdhan që fërkon turirin në faqe dritaresh,
Lëpin gjuhën e tij brenda qosheve të mbrëmjes,
Zvarritur mbi pellgje që notojnë thatësi,
Le të bjerë mbi të pasmen e tij bloza rënë nga tymari,
Të shkasë nga tarraca, të bëjë një kërcim të beftë
E duke parë se kjo ishte një natë e butë tetori,
Të shtillet njëherë rreth shtëpisë, dhe të bjerë në gjumë.
Dhe me të vërtetë do të ketë kohë
Për tymin verdhan që rëshqet përgjatë rrugës
Duke kruar të pasmen përmbi faqe dritaresh;
Do të ketë kohë, do të ketë kohë
Të gatitë një fytyrë të takojë fytyrat që ju takoni;
Do të ketë kohë për të vrarë dhe krijuar,
Dhe kohë për gjithë punët dhe ditë punësh
Që ngrejnë

......

I do!

[Cupke_pe_Korce]

Pergezime per perkthimet! Ne nje "maratone" te tille c'do koment me duket pa vend, megjithate, kam nje pyetje per ty:

Meqenese nuk e ke harruar Dublinin dhe gjenite qe ky qytet i fali botes, te ka ndodhur te perkthesh ndonje poezi nga William Butler Yeats?...dhe ne vecanti "When you are old"?

Vazhdoj ti ndjek me kenaqesi perkthimet e tua!

[Diabolis]

Lexo po tek Encikolpedia Letrare temën "Rrënja e vjetër e një blerimi (Kur të jesh mërzitur shumë)

Kur të plakesh
(William Batler Yeats)

Kur të plakesh të thinjesh dhe gjumë të ndjellësh,
Dhe të kotesh pranë zjarrit, këtë libër mere,
Dhe lexo ngadalë, dhe ëndërro pamjen e butë
Që sytë të patën, dhe ngjyrimet e thella syresh;

Sa i deshën çastet që falje me kënaqsi hijeshuar,
Ta deshën bukurinë me dashuri të rreme a dlirësi,
Por një burrë të dashuroi atë shpirt shtegtari,
Dashuroi brengën e çehres tënde shfytyruar;

Dhe kërrusur poshtë në vatër ndanë hekurash,
Mërmërit, paksa e trishtë, si Dashuri të la
Dhe u preh përmbi malet atje la'
Dhe fshihte fytyrën shoqëruar mes yjesh.

[katana]

Postuar më parë nga D D
nga....

Kënga e dashurisë e J. Alfred Prufrok

Le të shkojmë atëhere, ju dhe unë,
Kur mbrëmja të jetë përhapur qiellit mbi ne
Si një pacient i anestezuar mbi tryezë;
Le të shkojmë, mes atyre rrugëve gjysëm shkret’
Ku mërmërima tërhiqet
Nga netët e pagjuma në hotele të lira një natëshe
Dhe restorante tallashi guaska midhjesh:
Rrugë që pasojnë si një argument i lodhshëm
Qëllimi tinzar
Të të prijnë në një pyetje dërrmuese...
Oh, mos pyet, “Ç’është kjo?”
Le të shkojmë dhe bëjmë vizitën tonë.
Në dhomë gratë eja dhe shko
Gjith’ duke thënë Mikelanxhelo.
Mjegulla verdhane që kruan të pasmen përmbi faqe dritaresh,
Tymi verdhan që fërkon turirin në faqe dritaresh,
Lëpin gjuhën e tij brenda qosheve të mbrëmjes,
Zvarritur mbi pellgje që notojnë thatësi,
Le të bjerë mbi të pasmen e tij bloza rënë nga tymari,
Të shkasë nga tarraca, të bëjë një kërcim të beftë
E duke parë se kjo ishte një natë e butë tetori,
Të shtillet njëherë rreth shtëpisë, dhe të bjerë në gjumë.
Dhe me të vërtetë do të ketë kohë
Për tymin verdhan që rëshqet përgjatë rrugës
Duke kruar të pasmen përmbi faqe dritaresh;
Do të ketë kohë, do të ketë kohë
Të gatitë një fytyrë të takojë fytyrat që ju takoni;
Do të ketë kohë për të vrarë dhe krijuar,
Dhe kohë për gjithë punët dhe ditë punësh
Që ngrejnë

......

I do!

do ta perfundosh kete per mua, te lutem...
po me pelqen dhe me shume tani qe po e shijoj dhe ne shqip.

[Diabolis]

Bukowski

Një sfidë territ

Qëlluar në sy,
goditur në tru,
shqelmuar në prapanicë,
planditur si lulja në vallëzim

habitur si vdekja të thyen dorën poshtë
habitur si besë ju zihet formave idiote të jetës
habitur si e qeshuara është shuar
habitur si shtjella është kaq e pandryshuar

unë duhet së shpejti luftën time ti shpall luftës së tyre
unë duhet të mbahem dhe mbas fijes së fundit të kashtës
une duhet të mbroj strehëzen që bëra e më dha jetën
jetën time jo vdekjen e tyre
vdekjen time dhe jo vdekjen e tyre.

[Diabolis]

Një bisedë midis Gdhërit dhe Rosinantit

"Si je ti kështu Rosinant, kaq thatim?"
"Sepse kurrë nuk ha dhe vetëm punë."
"Po mirë. Çdo thuash për elb a për kashtë?"
"Një kafshatë nuk më le të ha mjeshtri im."
"Atëhere, zotëri ju jeni kaq keq i ushqyer
nga gjuha jote prej gomari dhe një ultra usta."
"Gomar është ai që nga djepi kur ta zerë murtaja.
Kurioz ta shikosh? Dukesh i dashuruar."
"Ska kuptim të dashurosh?" "Urtësi e madhe nuk është."
"Je matafizik." "S'është ashtu e di."
"Ankoju shqytarit." "Nuk është e mjaft.
Si unë të ankohem për timen të ngrënë
kur mjeshtri dhe shqytari a shërbëtori
janë po aq të rositur sa Rosinanti?"

[Diabolis]

ALFRED, LORD TENNYSON

Lulja

Njëherë në një orë flori
Në tokë një farë kam mbjellë.
Prej atje një lule doli,
Njerzit thanë, një bar i keq.

Lart e poshtë u sollën ata
Nën tendën e kopshtit tim,
Të pakënaqurat mërmërima
Mua dhe lules na dhanë mallkim.

Më pas ajo e lartë u rrit
E vuri një kurorë dritëplotë,
Por hajdutë matanë murit
E vodhën farën me natë.

E mbollën atë gjatë e gjërë
Në çdo qytet dhe kala,
Teksa njerzit thërrisnin të tërë,
"E shkëlqyer është lulja".

Nga fabula ime e vogël lexoni:
Ai që mbjell mundet ta kuptojë.
Më shumë lulja tani bleron,
Kur të gjithë kanë farë.

Dhe disa plasin nga hijshia,
Të tjerë janë të vobektë vërtet;
Dhe përsëri tani njerëzia
E quajnë atë bar i keq.

[Diabolis]

Aleksander Pope

Ode për vetminë

I.
Sa i lumtur ai, që liruar nga çdo kujdes
Tërbuar prej gjyqesh dhe zhurmash në qytete;
I kënaqur frymëmerr ajrin e vendlindjes,
Në tokat e veta.

II.
Me bagëtitë me qumësht, fushat me drithë,
Tufat e të cilit e plotësojnë me të veshur,
Pemët që i lëshojnë atij hije në verë,
Zjarr në dimër.

III.
Bekuar! Ai që pa kokëçarje gjen
Orë, ditë, dhe vite përtej të shkasë me të shpejtë,
Me trup të shëndoshë, paqe në mend,
Qetë me ditë,

IV.
Në gjumë natën; studim dhe qetësi
Së toku bashkuar; të ëmblin dëfrim,
Dhe pafajsinë, për tepër kënaqsi,
Me meditim.

V.
Kështu le të rroj, i padëgjuar, i panjohur;
Kështu le të vdes i pavajtuar;
Vjedhur prej botës, dhe asnjë gur
Mos thotë ku jam mbuluar.

[Diabolis]

Akti V
Skena II

Një dhomë gjumi në kështjellë; Desdemona fle në krevat; një dritë digjet.

...

Des. Kush është atje? Otello?
Oth. Po, Desdemona.
Des. Do të vini në shtrat, imzot?
Oth. A u lute sonte, Desdemona?
Des. Po, imzot.
Oth. Në të bie ndërmen ndonjë krim i joti
Të papaqtuar akoma me qiellin dhe përhirshmin
lute atë menjëherë.
Des. Medet, imzot, çfarë do të shuash me këtë?
Oth. Mirë pra, bëje, dhe bjeri shkurt; unë do eci pak:
Unë nuk dua të vras shpirtin tënd të pagatitur;
Jo; qielli shpaguan! Unë nuk dua të vras shpirtin tënd.
Des. Ju po flisni për vrasje?
Oth. Po, po flas.
Des. Atëhere qiell
Ki mëshirë për mua!
Oth. Amin, me gjithë zemrën time!
Des. Nëse ju thoni kështu, shpresoj se nuk do të më vrisni mua.
Oth. Hëm!
Des. Por akoma më kall frikën; se ju jeni fatal atëhere
Kur sytë tuaj vërtiten kështu: përse unë të trembem se di,
Derisa fajësi nuk njoh; por prapë unë e ndiej unë kam frikë.
Oth. Mendohu për mëkatet e tua.
Des. Ato janë dashuritë që ju blatova ju.
Oth. Po, dhe për të cilat ti vdes.
Des. Ajo vdekje s'është e zakonshme që vret për dashuri.
Medet, pse e kafshoni kështu buzën tuaj të poshtme?
Ndonjë ndjenjë gjakatare ju trondit vetë pamjen:
Ato janë ogure; por unë akoma shpresoj, unë shpresoj,
Ato nuk më shënojnë mua.
Oth. Paqë, dhe heshtu!
Des. Po bëj kështu. Si është puna?
Oth. Ajo shami dore që aq shumë e doja dhe ta dhashë
ty
Ti ja dhe Kasios.
Des. Jo, për jetën dhe shpirtin tim!
Dërgo për atë burrë,dhe pyete atë.
Oth. Shpirt i ëmbël, kij kujdes,
Kij kujdes dëshmitë e rreme; ti je në shtratin tënd të vdekjes.
Des. Po, por akoma jo për të vdekur.
Oth. Po, tani:
Prandaj pranoi lirisht mëkatet e tua;
Se të kundërshtosh çdo nyje me betim
Nuk mund të heqë as ndalë bindjen e fortë
Që më gërryen dhe më. Ti je e vdekur.
Des. Atëhere Zoti të ketë mëshirë për mua!
Oth. Unë them, amin.
Des. Dhe ke mëshirë gjithashtu! Unë kurrë nuk
Ju kam fyer në jetën time; kurrë se kam dashuruar Kasion
Por me të tillë garanci të madhe qiellore
Sa fuqi kam të dua; Unë kurrë si dhashë atij shënjë.
But with such general warranty of heaven
As I might love;
Oth. Për qiell, unë pashë shaminë time të dorës në dorën e tij.
O grua besëshkelur! ti e bërë gur zemrën time,
Dhe më bën të therras çfarë kam ndërmend të bëj
Një vrasje, që e mendoja një sakrificë:
Unë e pashë shaminë e dorës.
Des. Ai e gjeti atë etëhere;
Unë kurrë nuk ja kam dhënë atij: derguar për të gjithashtu;
Ai le të dëshmojë të vërtetën.
Oth. Ai ka dëshmuar.
Des. Çfarë, imzot?
Oth. Se ai të ka përdorur ty.
Des. Si? paligjëshëm?
Oth. Po.
Des. Ai nuk do flasë kështu.
Oth. Jo, goja e tij është mbyllur;
Jagoja i ndershëm ka marrë urdhër për të.
Des. Oh! frika ime shpjego: çfarë, ai ka vdekur?
Oth. Te ishin gjithë flokët e tij jetë, hakmarrja ime e madhe
kishte stomak për të gjitha ato.
Des. Medet! ai është tradhëtuar dhe unë jam e mbaruar.
Oth. Jashtë, e përdalë! qan kështu për të para meje?
Des. Oh, Syrgjynosmë, imzot, por mos me vraj!
Oth. Poshtë, e përdalë!
Des. Më vri nesër: më ler të rroj sot!
Oth. Joo, nëse ti lufton,-
Des. Po një gjysëm ore!
Oth. Duhet mbaruar, këtu nuk ka pushim.
Des. Por sa të them një lutje!
Oth. Është shumë vonë. ( AI E MBYT ATË)
Emil. (NGA BRENDA) Imzot, imzot! çfarë, houu!, imzot, imzot!
Oth. Çfarë zhurme është kjo? Ska vdekur? akoma ska vdekur tamam?
Sa çjam mizor jam dhe aq mëshirues!
Unë nuk doja dhimbjen tënde pambarim.
Ashtu, kështu.
...

[Diabolis]

Pa pasur kohë të shkruaj gjatë po ju ofroj për lexim një përkthim të një vjershe me shënimet që i kam bërë një vit më parë:

Natë Dhjetori

Hiqe kapelen dhe petkat e tua
Dhe këpucet, dhe terru në vatrën time
Ky kurrë një femër nuk u ndalua.

Unë e kam bërë zjarrin shkëlqimtar;
Le ti lemë ne të tjerat në errësirë
Dhe ulemi në dritëzjarr.

Vera është e ngohtë në vatër;
Flakërimat vijnë e shkojnë.
Do të ti nxeh gjymtyrët me puthje
Derisa të kuqëlojnë.


DAVID HERBERT LAWRENCE

December night

Take off your cloak and your hat
And your shoes,and draw up at my hearth
Where never woman sat.

I have made the fire up bright;
Let us leave the rest in the dark
And sit by firelight.

The wine is warm in the hearth;
The flickers come and go.
I will warm your limbs with kisses
Until they glow.

Nëse do të bënim një koment për vargjet patjetër do të duhet ta nisnim me lojën e fjalëve heart - hearth (ha - hah) zemër - vatër, apo farkë. Liriku as që merr mundimin të tregojë psh, se heart ka rrjedhur prej hearth apo e kundërta, ai është i magjepsur atë çast, nuk ka kohë të shohë rrotull, të mendojë, të thotë fjalë të mëdha, ai është dhënë pa kushte. Por afshi i fundit do të kishte më pak kuptim nëse që në rreshtin e parë nuk do kishim dy dyshe cloak - clock (klouk - klok) dhe hat - hate, (het - heit) respektivisht mantel, pelerinë, petk, - orë dhe kapele, kapë - urrejtje. Po ta lexojmë mbas kësaj këtë ftesë, që të gjithë burrat e botës (sa keq jo gratë) e kanë thënë me të gjitha përkëmbimet e mundëshme të fjalëve ndër gjithë gjuhët e njerëzimit, do të kishim:
"Ndaloje orën dhe largo urrejtjen". "Po sikur ajo të mos dojë?" do pyesin të gjithë propozuesat të rinj dhe të vjetër mikun apo veten. "And your shoes..." Edhe këpucët tënde..." por në anglisht kemi shoes - shoo (shu:s - shu këpucë - trembje, frikë (shu, shu, shu që ju bëjnë zogjve për ti larguar nga ara). "... and draw up..." draw - drawn (dro: - draun) ndalo - mbytu, përmbytu.
Çfarë kemi më në fund:
"Ndaloje orën dhe largo urrejtjen tënde
Edhe frikën tënde, dhe mbytu në zemrën time..."
apo
"Hiqe mantelin tënd dhe kapelen tënde
Edhe këpucët e tua, dhe prehu në zjarrmin tim..."
unë them të dyja bashkë, e për këtë po i le gjithë të tjerat në terr dhe errësirë, e do ti puth këmbë e duar derisa ato të flakërojnë. Lirikut nuk mund të bënte tjetër vetëm se të kërkonte një "Natë Dhjetori". Mos u nxitoni ju që ju duhet gjithë dimri, liriku magjikisht e ka "ndaluar orën",
ju keni kohë deri në 31 dhjetor ora 24,

pastaj...?
pastajin e postoj në janar!
gjithë të mirat

[MI CORAZON]

DD, every job is a self-portrait of the person who did it.
Congratulations and Happy New Year !

[qukapiku]

do te t'i ngroh gjymtyret me puthje
deri sa te vezullojne

[MI CORAZON]

DD , jeni bere per tu uruar me duket, se po shoh qe postet po moderohen prej jush ketu tek letersia.
Megjithese " you deserve more" , duhet te bej adetin e te te uroj.

Me poshte po ve nje poezi te José Martí (1853-1895) , te cilen do te kisha deshire ta lexoja ne shqip , te perkthyer nga ju.

Cultivo Una Rosa Blanca

Cultivo una rosa blanca
en junio como enero
para el amigo sincero
que me da su mano franca.

Y para el cruel que me arranca
el corazón con que vivo,
cardo ni ortiga cultivo;
cultivo la rosa blanca.


I Cultivate a White Rose

I cultivate a white rose
In July as in January
For the sincere friend
Who gives me his hand frankly.

And for the cruel person who tears out
the heart with which I live,
I cultivate neither nettles nor thorns:
I cultivate a white rose.

[Diabolis]

Sipas rradhës, gjëmbin, gjethin, trëndafilin:

në spanjisht ishte julio dhe jo jonio,
faleminderit, vetëm fletët e enciklopedisë letrare,

Selit një trëndafil bardhok

Selit një trëndafil bardhok,
Në korrik si në janar
Për mikun qelibar
Që dorën hapur ma rrok.

Dhe për mizorin që shqyen përtok’
Zemrën që m’jep jetë në rremba,
Nuk selit hithra as gjëmba:
Selit një trëndafil bardhok.

për të mos harruar biskun, fjalën selit:

Nga një forum binjak me këtë dhe nga hardiksu im i vjetër nuk ka mbetur gjurmë prej Fjalorit Shqip – Shqep, që me ketë rast do ti shtoja:

Shqip:
Selit (selis) kal., -a. ur bised. 1. Mbjell e i bëj shërbim që të rritet (një peme a një bime).
Shqep:
Kultiv/oj kal., ova, -uar libr. 1. Mbjell një bimë a një pemë ose rrit peshk në një pellg dhe kujdesem, duke u bërë të gjitha shërbimet e nevojshme.

P.S. Këto ishin sipas Fjalorit të Gjuhës së Sotme Shqipe.