Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

Puristi

Ju tregoj tani për Profesorin Dredharak,
një dijetar për merak
tutoret deklaronin “Ai kurrë s’bën gabim!”
dhe e përcollën në xhunglën në harrim.
Fushuar në bregun e një lumi në tropik
një dite ai humbi nusen e dashur vërtik.
Ajo, udhërrëfyesi e lajmëroi më vonë
nga një aligator është ngrënë.
Profesori Dredharak s'mund të mos qeshte fill
‘Ti nënkupton”, tha ai, ’një krokodil”.

[Diabolis]

Një Valentin

(F)leta këtë rimë penëshkroi për atë, sytë e saj me bisht ,
D(r)itëplotë shprehës porsi binjakët në Loeda,
Pr(a) të gjejnë emrin e saj të ëmbël, që, porsi zogth prehet
Nda(n)ë kësaj flete, mbuluar për lexueset e tjera.
Në se(c)ilin rresht kërko pa u ndarë!- ato një thesar mbajnë
Hyjni(e), - një talisman- një medalion
E munde(s)h ta mbash në zemër. Kërko mirë masë-
Fjalë pa(s)taj - edhe rrokje! Mos harro
Pikën më p(a)rëndësi, në mos e prishe punën!
Për më tepë(r) këtu nuk ka nyje Gordiane
Që njeriu e z(g)jidh duke nxjerrë shpatën,
Nëse njeriu v(e)tëm rengun të kuptojë .
Shkruar këtej (n)ëpër fletë tani në këtë shfaqje
Sydritë e shpir(t), atje prehen përjetësisht
Tre fjalë goje at(o) shpesh nyjezuar në dëgjime
Poetësh, apo poete(s)hash, ky emër poashtu poet.
Shkronjat e atij, me(g)jithatë prehen natyrisht
Porsi kalorësi Pint(o) - Mendez Ferdinand-
Akoma më shumë një sin(o)nim i të Vërtetës janë- Mos u mërzit!
Gjëagjëzën nuk dot' mun(d)esh ta lexosh, jep më të mirën e asaj që je.

në zemër përjetësish je (të kam)

[Diabolis]

Kitara

Fillon të qarën
kitara.
Kupa e agimit
mori të çara.
Fillon të qarën
kitara.
Është e padobi
e mosqara.
Është e pamundur
e mosqara.
E qarë monotone
si e qara në ujra,
ashtu si qan era
kur bie dëbora.
Është e pamundur
e mosqara.
Qan për gjëra
të largëta.
Rëra përvëlonjëse e Jugut
që lut kameliat e bardha.
Qan shigjetën huq,
mbrëmjen pa mëngjes,
dhe të parin zog të vdekur
përmbi degë.
Oh, kitara!
Zemër keqplagosur
nga pesë shpata.

[Diabolis]

Me sytë e puthitur

Me sytë e puthitur
Brenda të përndrit
Je guri i sterruar

Natë për natë të latoj
Me sytë e puthitur
Je guri i çliruar

Në viganë shndruar
Vetëm për tu njohur
Me sytë e puthitur

[Dita]

Diabolis,

po "Korbi" te Edgar Allan Poe a ke provuar ta perkthesh?

Kam pasur rastin ta lexoj vec ne gjermanisht e m'u rikthye ne kujtese me nje poezi te Ali Podrimjes.

[Diabolis]

Nëse do ta qëndis ndonjëherë (e kam përkthyer) do të tingëllojë pak a shumë kështu:

Korbi

Një mesnatë të bezdisur, tek shfletoja, i drobitur, i mbaruar,
Një volum sa të çuditshëm e të rallë të një shkence të harruar
Ndërsa dremisja, gati i përgjumur, papritur vjen një e trokitur
Sikur dikush ngadalë ka goditur, goditur përmbi derën e dhomës time
“Ndonjë bujtës” mërmërita, ”troket përmbi derën e dhomës time-
Vetëm kjo dhe asgjë më".
...
sepse origjinali është i tillë:

The Raven

Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore-
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
"'Tis some visiter," I muttered, "tapping at my chamber door-
Only this and nothing more."
...

veç pengesës që nuk kam një përvojë jetësore të tillë, apo nuk dëshiroj ta fut trurin me dashje në skaje të errëta, më duhet të ndeshem (i mundur pa luftuar) më së pari me fansat e mandej me përkthimin e Fan Nolit, të cilin po ta jap mundësinë ta lexosh shqip:

Korbi

Përkthyer nga Fan S.Noli

Një mesnatë të bezdisur
tek këndoja i zalisur
Disa prralla dhe magjira
të një shkence të harruar
tek dremisja i kapitur
befas vjen një e goditur
me ngadale goditur
përmi derë t’odës sime
“Dikush është, thashë, jashtë
që troket mbi derën time.”
Vetëm kjo dhe asgjë më.

Ah, e mbanj nër ment fort mirë
Ishte dimri i ftoht’i ngrirë
Dhe n’oxhakun shkrump të nxirrë
Urët shuheshin në hi
Desha të gëdhihej dita
se me kot nga librat prita
të më ngushëllonte drita
për të lumturën Lenore
Vajz e rrallë dhe rrezore
Q’i thon’Engjëjt Lenore
Përmi dhe pa emër më.

Era frynte që përjashta,
rrihte perdet e mëndafshta
dhe më ngjethte dhe më drethte
tmere që s’i ndjeva kurrë.
Dhe tani,që të pushonte
zemr e mjerë që lëftonte
goja po më belbëzonte
“Dikush do të hyjë brenda
ndonjë vizitor i vonët
që kërkon të hyjë brenda
Kjo do jet’ e asgjë më.”

Mblodha veten menjëherë
edhe frikë më pa ndjerë
zot i thom, a zonjë, fajin
Ndjemani, ju lutem shumë
se për zotin po dremitja
aq e holle ish goditja
e aq e lehte ishte trokitja
Përmi derë t’odës sime
sa mezi ma zuri veshi
Dhe e hapa derën sheshit
Errësir e asgjë më.


Syrin thellë n’errësirë
shumë ndënja në drithtirë
Ëndërra duke shikuar
Që një njeri s’ka ëndërruar;
Mirpo nat’e errët heshtte
Edhe tjatër gjë s’më theshte
Veç një emër që më deshte
Pëshpëritur si “Lenore!”
Këtë un’ e pëshpërita
Dikush m’u përgjigj:”Lenore”
Vetëm kjo dhe asgjë më.

N’odë prapë me të kthyer
shpirti ndezur zemra thyer
Përsëri vjen një trokitje
Pak m’e fortë se më parë
“Pa dyshim, pa fjalë, thashë
Dikush është aty jashtë
Duhet vajtur, duhet parë
Që të zgjidhet ky myster!
Hesht moj zemer e zhuritur,
qe ta zgjidh une kete hije.
Era është e asgjë më.”

Hap aherë xhamen time
Kur me shumë fërfëllimë
Brenda hyn një Korb i mvrenjtur
Madhështor i kohës së vjetër
As u fal,as përshëndoshi
as bën tjatër punëboshi
po si zot me shkon trimoshi
dhe qëndron mi derën time-
ngjitet mi një bust Pallade
Mun mbi derë t’odës sime-
Ngjitet, rri, dhe s’bën gjë më.

Më zu gazi, më shkoi tmeri
M’atë Korb të zi si Ferri
që po mbahej aq i rëndë
aq i lartë,dhe i thom
“Ndonëse je perçeprerë
s’ka dyshim, je trim i ndjerë
korb i mvrenjtur, i vrerosur,
Arratisur zall me zall;
Thuam’ emrin tënt me nam
Anës detit Plutonian!”
Thotë Korbi: ”kurrë më.”


U çudita fort, pa masë
Kur dëgjova Korb të flasë,
Ndonëse ajo përgjigje
s’kishte as kuptim, as lidhje;
as asnjë s’mund të më thotë
Që nonjë njeri në botë
gjer tani ka parë shpendë
mun mbi derë t’odës tij
shpend e shtazë mi shtatuje
Mun mi derë t’odës tij
T’emëruar “Kurrë më.”

Mirpo korbi rrinte shtruar
përmi bustin e latuar
dhe thosh vetëm atë fjalë
Që nga shpirti plot me flagë.
Asnjë pendë më s’lëvizte
Asgjë tjatër s’mërmëriste
edhe zemra më thërriste:
“Miqt e tjerë ikën e shkuan
Nesër dhe ky do t’ikë
si dhe shpresat që m’u shuan
Thotë korbi:”Kurrë më.”

I habitur nga përgjigja
Që më tha kur nuk e prisnja
“Pa dyshim kjo fjalë, thashë
ësht’ e vetëme që di
Q’e mësoi nga i zot i mjerë
Derëmbyllur, derësterrë,
që e ndoqi,e ndoqi zia
dhe e shojti lebetia
Gjersa vaj’ i shpresës tij
S’qe veç dëshpërim i ri
Edhe kurrë, kurrë më.”

Edhe Korbi më mbërtheu
dhe me gas buzën ma ktheu
shpejt, pra, një kolltuk rotova
edhe derës iu afrova;
edhe i ndenjur ëndërronja
dhe me mendjen po kërkonja
që të gjenja, të zbuloja
Ç’desh të thoshte Korb’ i Zi,
Korb’ i mvrenjtur,i vrerosur
Arratisur zall me zall
Me dy fjalët “Kurrë më”.

Këtë desha të çkoqitnja
Po as fjalë nuk i flisnja
Korbit që me sy prej prushi
Zemrën si me zjarr ma mbushi;
Kështu rrinja i trallisur
Pshtetur kryet mi përkresën
kadifeje të qëndisur
që e ndritte llamba sipër,
Mbi të cilën ah, e mjera,
do mos pshtetet më përsipër
do mos pshtetet kurrë më.

Era u dent përmi qilimet
Me temjan nga Serafimet
Që u tingëllinin zilet
posht e lart në dysheme.
“Jo, me Engjëj, mor i mjerë
të çoi Zoti këtë herë
Prehje, prehje dhe nepenthe
Të harrosh Lenoren lart.
Pi gëlltit këtë nepenthe
Dhe harro Lenoren lart!”
Thotë Korbi:’Kurrë më”.

“Profet, thashë, nëmërëndë,
po profet qofsh, djall a shpendë!
Qoftë se të çoi shtrëngata
a shenjtori i Ferrit Zi,
të përhumbur ,të patrembur
tek ky vent i shkret’i dhembur
tek ky burk me tmer i shembur,
me trego vertet te lutem:
"A ka ne Galad balsam?
Thuaj, thuamë, të lus!
Thotë Korbi: ”Kurrë më”.

Profet,thashë,nëmërëndë,
po profet qofsh,djall a shpendë!
për një Qiell dhe Perëndi
Që po lusim un’e ti
Thuajm’ i zemrës që mban zi
A do shoh n’Eden të shenjtë
Vajzën a do kap të shtrenjtë
Q’i thon Engjëjtë Lenorë,
Vajz’ e rrallë dhe rrezore
Q’i thonë “Engjëjtë Lenore?”
Thotë Korbi :”Kurrë më”

“Mbylle gojën, dreq a shpendë!
Ngrihem dhe thërres më këmbë,
“Çporru prapë mun në djall,
Në skëterre dhe në zall!
Pendë mos më shkunt të zezë
Të më rrej’e të më ndezë;
Mos më ler shënjë të gënjeshtrës
Që me the, po shko prej derës!
Nxirma qipin tënt prej zemrës,
Thyej qafën jashtë derës!”
Thotë Korbi: ”Kurrë më”.

Edhe Korb’ i Zi i humbur
qëndron edhe i patundur
mbi të zbehtin bust Pallade
mun mbi derë t’odës sime.
Edhe sytë i shkëndritin
Si prej djajsh që ëndërritin
Edhe llamba që ndrit sipër
Ja heth hijen përmbi dhe;
shpirti im nga ajo hije
Që valon atje mbi dhe
Do mos ngrihet kurrë më.

[Dita]

Diabolis,

perderisa varianti qe ke sjelle afrohet me origjinalin, mendoj se leximi i tij eshte nje eksperience e mire per lexuesin. Keshtu qe QENDISE!

Ne gjermanisht eshte perdorur pak a shume e njejta forme e perkthimit si tek Noli, vargjet pra jane te shkurtra.
Por jo e njejte, sepse nuk e lejon gjuha. P.sh. strofa e pare ka vetem 8 vargje nga 11 qe ka nxjerre Noli. Strofa e dyte ne gjermanisht ka 7 vargje tek Noli perseri 11 etj.

[Diabolis]

Përshpirtje

Nën qiellin e gjërë me yje stërpikur
Gërmoni varrin dhe më lini dergjur.
I gëzuar jetova dhe gëzueshëm vdekur,
Unë dergjem poshtë me një amanet.

Këto vargje për mua ti gdhëndni:
Këtu shtrihet ai ku vetë e shënoi;
Në shtëpi është detari, kthyer prej deti,
Dhe gjuetari në shtëpi prej kodrës zbret.

[MI CORAZON]

" KORBI " , eshte my favorite of all times.
Te perkthyer ne shqip , kisha vite pa e lexuar.
Jane bere keto temat e tua DD, si hotmail-i , eshte e pamundur te mos i hedhim nje sy.
Pershendetje dhe urime per punen tende cilesore.

[Diabolis]

Jo, pas teje me zjarr s'jam dashuruar

Jo, pas teje me zjarr s'jam dashuruar,
S'je për mua moj bukuri në shpërthim;
Dashuroj në ty ç'më iku me pikëllim
Dhe rininë time të gabuar .

Kur ndonjëherë në ty shikoj,
Syve ju dalloj të largëtin shikim:
Fshehtas me ta nis kuvendim,
Por me zemrën tënde nuk bisedoj.

Unë flas me rininë e dikujt tjetërsuar,
Mbi tiparet e tua janë tipare të tjera,
Buzët e gjalla ndruar me buzë të varura,
Dhe zjarri në sy është shkrumbuar.