Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

Këngënata e Harlemit

Eja,
Le të endemi natës së bashku
Duke kënduar.

Të dashuroj.

Nëpër
Të Harlemit pullaza
Hëna është praruar.
Qielli i natës është i kaltër.
Yjet janë pika të mëdha
vese të artë.

Poshtë në rrugë
Një bandë po luan.

Të dashuroj.

Eja,
Le të endemi natës së bashku
Duke kënduar.

[Diabolis]

DANTE GABRIEL ROSSETTI

Dritë e beftë

Unë kam qënë këtu më parë,
Por kur e si nuk mund të flas :
E njoh barin në pragderë,
Aromën e ëmbël tunduese,
Tingullin e drithëruar, dritat bregut tek deti.

Ti ke qënë imja më parë,-
Sa kohë më parë ndoshta nuk e kujtoj:
Por pikërisht si dallëndyshja përpjetë
Qafa jote u kthye njëlloj,
Disa vello ranë, - të gjitha i njihja motmoti.

Ka qënë kështu më parë?
Dhe s'mundet koha e tillë të fluturojë në shtjella
Përsëri me jetët tona dashurinë tonë të ringrejë
Pavarsisht nga vdekja,
Dhe ditët dhe netët të ngjizin dhe një herë kënaqsi?

[Diabolis]

Filozofia e dashurisë

Burimet me lumin mpleksen,
Dhe lumenjtë me Oqeanin,
Erërat Qiellore përjetë treten
Me të ëmblin mallëngjim;
Asgjë në botë nuk vetmon:
Çdo gjë sipas një ligji nga hyj
Një shpirti mplekset kur takon.
Pse jo unë me ty?

Shikoj malet lart puthin Qiellin
Dhe dallgët njëra tjetrën shtrëngojnë;
Asnjë motërze lule nuk ja falim
Kur ajo përbuz vëllanë;
Dhe rrezearti tokën mbërthen
Dhe dritëhëna detin puthi;
Gjithë kjo ëmbëlsi sa vlen
Nëse mua nuk më puth ti?

[Diabolis]

Shtegtari i dëshiruar

I

Kur e dashura më betohet për besnikëri,
Unë e besoj, ndonse e di që rrugë i jep gënjeshtrës,
Që ajo të më marrë për ndonjë axhami,
Të parrahur me farkëritë e rreme të botës.
Kështu mendoj i krekosur se ajo më kujton riosh.
Ndonëse vetë e di se më shkoi e viteve rini,
I dhuroj buzëqeshje gjuhës së saj fjalëshbosh,
Të metat e pamjes ndër të ligat e dashurisë gjejnë qetësi.
Por përse thotë e dashura ime se është e re?
Dhe pse nuk thotë që unë jam i moshuar?
O, shprehia me e mirë e dashurisë është gjuha qetësuese,
Dhe mosha, në dashuri, dëshiron vitet për mos i treguar.
Prandaj unë do gënjej të dashurën, dhe e dashura po ashtu,
Përderisa të metat tona në dashuri mbyten kështu.

II

Dy dashuri unë kam, prehjeje dhe dëshpërimi,
Që si dy shpirtra ngado më këshillojnë;
Ëngjëlli im i mirë është një burrë plot ndershmëri,
Shpirti im i keq një grua ngjyrosur nxirrë.
Të më fitojë shpejt në ferr, femra ime e keqe
E tundon ëngjëllin tim të ndershëm në mua siç di,
Dhe mund të shndërojë shënjtin tim në dreq,
Tek i bie pas dlirësisë së tij me kryeneçësi.
Dhe nëse ëngjëlli im kthehet në djallush,
Dyshoj në mundem, të mos e them menjëherë:
Se janë tok në mua, tok dhe te çdokush,
Mendoj një ëngjëll për tjetrin është ferr;
Të vëretetën nuk e di, por jetoj me dyshimin,
Përderisa ëngjëlli im i keq flak jashtë të mirin.

III

S'mundet retorika qiellore e syve të rrallë,
Kundër të cilëve bota nuk mund të japë mendim,
Të bindë zemrën time në këtë dëshmi të rremë?
Betime për atë shkelje që si takon dënim.
I një gruaje i pabesë; por të vërtetën do nxjerr në shesh,
Duke qënë ajo perëndeshë, asaj nuk i bëra pabesi:
Betimet time ishin tokësore, për një dashuri qiejsh;
Hijeshia e saj e dhënë me tepri tek unë gjithçka poshtëroi.
Betimi im ishte frymë, dhe fryma avull ngriti;
Pastaj, dielli i drejtë, që në këtë tokë rrezaton,
E avulloi këtë betim; që tek ajo mbriti:
Në qoftë i shkelur, atëhere tek unë faj mos kërko.
Nëse është shkelur prej meje, cili budalla nuk di aq
Të shkelë mbi betimet, të fitojë një parajsë?

IV

E ëmbla Kitera, ulur pranë një gure
Me Adonisin e ri, të dashur, të freskët mes të blertës,
Ju vërdallos çunakut me pamje fort të dëshiruare,
Pamje që kush s'mund ta shohë veç bukuroshit të perëndeshës.
Ajo i rrëfeu atij tregime ti kënaqtë veshin;
Ajo i shfaqte atij dashamirësi ti joshte syrin;
Të fitojë zemrën e tij, këtu dhe atje gishtat e saj e preknin,--
Prekje aq të buta që pushtojnë dlirësinë.
Por ndërsa mosha e papjekur e pëlqen llastimin,
E ai s'pranon të marrë blatimin e kushtuar,
Preja njomzake nuk do ta prekë karemin,
Por qesh dhe lot sa herë me bujari i është dhuruar:
Atëhere ajo shtriqet në shpinë, e mira perëndeshë, ti japë shkak:
Ai ngrihet dhe vrapon larg, ah, budalla se ke hak!

V

Nëse dashuria më bën të pabesë, si të betohem për dashuri?
Jo kurrë betimi s'mund të mbahet, nëse më i bukuri s'jep fjalën:
Ndonëse vetes i dola e pabesë, për të do vërtetoj në vazhdimësi;
Ato mendime, tek unë si lisat, për të si shelgjet varen.
Shqyrto pjerrësinë e gjetheve të tij, dhe sytë e rallë ver bast,
Ku gjithë ato kënaqsi gjallojnë që vetëm arti i kupton.
Nëse dituria është masa, të njohësh atë të tepëron mjaft;
E stërvitur mirë është ajo gjuhë që mirë atë lavdëron;
Fund e krye torollak ai shpirt që e shikon atë pa u mrekulluar;
Për mua është mburrje, që pëlqej pjesë të atij trupi:
Sytë e rrallë të Jovit si drita, zëri i tij për të gjëmim tmerruar,
Që, s'ka prirje të zëmërohet, është muzikë dhe ngroh si zjarri .
Qiellor sa ti je, oh aq gabim të mos dashurosh,
Të këndosh lëvdata qiellore me të tillë gjuhë tokësorësh.

VI

Dielli mezi mundi të thajë mëngjesin e vesuar,
Dhe kopeja mezi shkoi për hije në vathë,
Kur Kitera, e gjitha në dashuri lëshuar,
Një verandë të dëshirueshme për Adonisin ka bërë
Nën një shelg lotues rritur anë një përroi,
Një përrua ku Adonisi freskonte mërzinë:
E nxehtë ishte dita, më keq se dukej ajo përvëloi
Për afrimin e tij, që shpesh atje ndodhte.
Në mesditë ai erdhi, dhe hodhi mantelin pa zor,
Dhe qëndroi krejt i çveshur në buzë të përroit të blertë:
Dielli shikonte në tokë me syrin madhështor,
Por jo aq i dëshiruar sa mbretëresha atë.
Ai, pikasi atë, u zhyt brenda, prej ku qëndronte:
"O Jove", bëzani ajo, " pse të mos isha rrëke!"

VII

E mirë është dashuria ime, por jo më e mirë se ndryshimi;
E shtruar si një pëllumb, por as e vërtetë as besnike;
Me e shndritshme se xhami, por, po ashtu e thyeshme si xhami;
Më e butë se llaku, por, si hekuri ze ndryshk:
Një zambak i zbehtë, me damask lyer atë të hijeshojë,
As më e mira, por as më e rrema atë s'mund të shfytyrojë.

Buzët e saj me timet sa shpesh ajo ka bashkuar,
Midis çdo puthje betime për dashurinë e vërtetë ajo përgjëron!
Sa shumë përralla të më bëjë qejfin ajo ka trilluar,
Duke tmerruar dashurinë time, humbja që vjen më frikëson!
Por dhe në mes të gjithë kundërshtimeve të saj të kthjellta,
Besimi i saj, betimet e saj, lotët e saj, dhe gjithçka ishin shaka.

Ajo digjej me dashuri, si kashta me zjarrin dhe flakën;
Ajo dogji dashurinë, aq shpejt sa zjarri përpin kashtën;
Ajo kufizonte dashurinë, por po ajo prishte kufijtë;
Ajo urdhëronte dashuria të zgjasë, por ajo binte në kthesë.
Ishte kjo një dashnore, apo një epshore sido?
Keq në rastin më të mirë, sido që e përsosur askund.

VIII

Nëse muzika dhe poezia e ëmbël u pranua,
Sipas gjasave, të jenë si motra me vëllanë,
Atëhere dashuria duhet të jetë e madhe ndër të dhe mua,
Sepse ai dashuron njërën, dhe tjetrën unë.
Ulur me të është dashur, prekjet qiellore
Përmbi bakllama rrëmbejnë ndjenjat njerëzore;
Veshje për mua, tekat e thella të të cilave
Ndërsa, ja kalojnë të gjithave, s'duan mbrojtje.
Aq e dashur të dëgjosh zërin e ëmbël tingëllues
Që bakllamaja e Febusit, perëndisë të muzikës, bën;
Dhe unë në kënaqsi të thellë e gjitha jam zhytur
Kur si kurrkush në këngë ai kushtohet.
Një zot është zot për të dy, si poetët shprehen;
Një fisnik i do të dy, dhe të dy në të mbeten.

IX

I kthjellët ishte mëngjesi kur perëndesha e dashurisë,
Më e zbehur nga pikëllimi se pëllumbi i saj qumësht i bardhë,
Për hatër të Adonit, një djaloshi krenar dhe të egër;
Zuri vendin e saj përmbi një brez në kodrinë:
Në mesditë Adoni erdhi me bri dhe kope langorësh;
Ajo, perëndesha mendjelehtë, me më shumë dashuri se zoti ka bekuar,
Ndalonte djalin të kalonte matanë atyre cektinash:
"Njëherë" tha ajo, "pashë një djalosh të ëmbël të mirë
Këtu në këto shkurre të thella - plagosur nga ariu,
Thellë në kofshë, një pamje për mëshirë!
Shiko, në kofshën time," i tha ajo, "plaga ishte këtu."
Ajo tregoi të sajën: ai pa më shumë se një të plagosur,
Dhe i turpëruar ja mbathi, dhe e la atë vetëm të vrerosur.

X

Trëndafil i dashur, lule e mirë, pambarim këputur, shpejt hirnosur,
Këputur që burbuqe, dhe hirnosur gjatë pranverës!
Perlë e shkëlqyer lindjeje, dreqi ta marrë, tamam hijezuar!
Krijesë e mirë, vrarë aq shpejt nga thumbi i mprehtë i vdekjes!
Si një kumbull e gjelbër që varet në një pemë,
Dhe bie, prej erës, përpara se duhet të bjerë.

Unë qaj për të, dhe arsye jo nuk kam;
Përse kështu më le në boshllëk me dëshirën tënde :
Dhe për më shumë se sa t'u luta me përgjërim;
Për çfarë u përgjërova asgjë s'morra prej teje :
O po, mik i dashur, unë i fala përgjërim për të,
Pakënaqsia jote kështu u trashëgua tek unë.

XI

Venusi, me Adonisin riosh ulur pranë vetes
Nën hijen e një mërsinë, filloi ti bënte hojna:
Ajo i tha vogëlushit si e provoi atë zoti Mars.
Dhe sa ai ra mbi të, ashtu për atë ajo ra.
"Ja kështu" tha ajo, "zoti i luftës më përqafoi",
Dhe pastaj ajo e mbërtheu Adonis ndër krahë;
"Ja kështu" tha ajo "zoti i luftrave me çveshi,"
Për djalin joshjen e dashur duhet të përdorë;
"Ja kështu", tha ajo, "ai nga buzët më mbërtheu",
Dhe me buzët e saj tek të tijat provoi atë mbërthim:
Dhe sa ajo morri frymë, ai andej kërceu,
Dhe nuk e morri domethënien e saj e as kënaqsinë.
Ah, ta kisha zonjën time në këtë gji,
Të më puthë dhe shtrëngojë derisa unë t'ja mbathi!

XII

Mosha e ankesave me rininë s'mund të rrojnë tok:
Rinia është plot kënaqsira, pleqëria plot me kujdes;
Rinia si agim vere, pleqëria si i dimrit mot;
Rinia si guxim vere, pleqëria si dimri gollomesh.
Rinia është plot me sport, pleqëria s'merr dot frymë;
Rinia është e shkathët, pleqëria është e këputur;
Rinia është e nxehtë dhe e fortë, pleqëria e dobët dhe e ftohtë;
Rinia është e egër dhe pleqëria është e zbutur.
Pleqëri; Të urrej ty; rini, të adhuroj;
O, e dashura ime, e dashura ime është e re!
Pleqëri, të shpërfill ty: O, bari i ëmbël, harbo,
Për mendimin tim më kështu mos qëndro.


XIII

Bukuria është një mall i kotë i dyshimtë;
Një llustër shkëlquese që papritur hirnoset;
Një lule që vdes kur çel burbuqen e parë;
Një qelq i brishtë që sapo thyhet;
Një mall i dyshimtë, një llustër, një qelq, një lule,
Humbet, venitet, thyhet, vdes brenda një ore.

Dhe si mallrat e humbur rallë a kurrë të gjetura,
Si llustrën e hirnosur që s'ka fërkim ta rikthejë,
Si lulet e vdekura që dergjen përtokë të fishkura,
Si qelqin e thyer s'ka ngjitës që ta ringrejë,
Kështu ceni i bukurisë së njërit humbet në pambarim,
Pa pyetur për ilaçe, tualet, dhimbje dhe çmim.

XIV

Natën e mirë, pushim të qetë. Ah, dhe pas mos më jakë:
Ajo urdhëroi natën e mirë dhe qetësinë ma largoi;
Dhe më lajthiti mua në dhomën e veshur për merak,
Të shqyrtonte në dyshimet e mia më rrënoi.
"Lamtumirë" tha ajo, "dhe eja nesër në agim".
Ta le mirë unë s'mund, se u ngopa me pikëllim.

Në ndarjen me mua ajo embëlsisht buzëqeshi,
Me përbuzje a miqësi, unë patjetër e gjej:
Mund të jetë, se ajo kënaqet të bëjë shaka në largimin tim,
Mund të jetë, përsëri të më bëjë të sorollatem andej:
"Sorollatem" një fjalë për hije si unë vetë,
Që dhimbjen mban, por thesarin.s'mund ta prekë.

XV

Zot, si sytë e mij hedhin vështrime në lindje!
Zemra ime fajëson orën; mëngjezi agoi
Përmend çdo shqisë lëvizësë që ishte në prehje.
S'mund ti besoj fuqisë të syve të mij,
Ndërsa Filomela rri dhe këndon, unë rri dhe bëj shënja,
Dhe uroj këngët e saj të tingëllojnë si lauresha;

Ndërsa ajo përshëndeti ditën me këngën që tha,
Dhe hoqi larg natën e errët endrrazymtë:
Natës ashtu mbështjellë, nën bukuroshen time vrojtova;
Zemra ka shpresën e saj, dhe sytë pamjen që dëshirojnë;
Pikëllimi u kthye në ngushëllim, ngushëllim përzier me pikëllim;
Se përse, ajo psherëtiu dhe me urdhëroi të vija në agim.

Kur isha me të, nata kalonte shumë shpejt;
Por tani minuta ju janë shtuar orëve;
Të më tërbojë mua tani, çdo minutë duket një muaj;
Dhe jo për mua, dielli shkëlqen tju ndihmojë luleve!
Mbushu natë, piskat ditë, ditë e mirë, prej natës huazuar:
Shkurtoju, natë, e sotmja, dhe shtri veten e nesërme shpenguar..

[Diabolis]

Dashuria e parë

Jo s'kisha ndjerë më parë
Si dashuribeftë ëmbla.
Fytyrë çelta lulmirë
Më vodhi zemrën me gjithçka.

Faqja m'u zbeh, vdekse zbehja
Këmbët s'deshën të ecnin më,
Kur ajo pa çfarë kisha
Jeta dhe unë argjil u bë.

Pastaj gjaku vrulltas faqeve
Krej seç më qorroi sytë.
Rreth pemëve dhe shkurreve
Mu duk mesnatë në mesditë.

Nuk mund të shihja asnjë send
Fjalë prej syve seç fillova.
Që folën telash porsi akord
Tek digjej mes gjakut zemra.

Janë lulet zgjedhja e dimrit
E shtrati i dashurisë borë
Më ka dëgjuar të pëshpërit
Por dashurinë s'do t'a njohë.

S'pashë më t'ëmbël fytyrë
Se ajo që u përballa
Zemra mbas e la folenë
Dhe kthim jo më nuk ka.

[Diabolis]

Puristi

Ju tregoj tani për Profesorin Dredharak,
një dijetar për merak
tutoret deklaronin “Ai kurrë s’bën gabim!”
dhe e përcollën në xhunglën në harrim.
Fushuar në bregun e një lumi në tropik
një dite ai humbi nusen e dashur vërtik.
Ajo, udhërrëfyesi e lajmëroi më vonë
nga një aligator është ngrënë.
Profesori Dredharak s'mund të mos qeshte fill
‘Ti nënkupton”, tha ai, ’një krokodil”.

[Diabolis]

Një Valentin

(F)leta këtë rimë penëshkroi për atë, sytë e saj me bisht ,
D(r)itëplotë shprehës porsi binjakët në Loeda,
Pr(a) të gjejnë emrin e saj të ëmbël, që, porsi zogth prehet
Nda(n)ë kësaj flete, mbuluar për lexueset e tjera.
Në se(c)ilin rresht kërko pa u ndarë!- ato një thesar mbajnë
Hyjni(e), - një talisman- një medalion
E munde(s)h ta mbash në zemër. Kërko mirë masë-
Fjalë pa(s)taj - edhe rrokje! Mos harro
Pikën më p(a)rëndësi, në mos e prishe punën!
Për më tepë(r) këtu nuk ka nyje Gordiane
Që njeriu e z(g)jidh duke nxjerrë shpatën,
Nëse njeriu v(e)tëm rengun të kuptojë .
Shkruar këtej (n)ëpër fletë tani në këtë shfaqje
Sydritë e shpir(t), atje prehen përjetësisht
Tre fjalë goje at(o) shpesh nyjezuar në dëgjime
Poetësh, apo poete(s)hash, ky emër poashtu poet.
Shkronjat e atij, me(g)jithatë prehen natyrisht
Porsi kalorësi Pint(o) - Mendez Ferdinand-
Akoma më shumë një sin(o)nim i të Vërtetës janë- Mos u mërzit!
Gjëagjëzën nuk dot' mun(d)esh ta lexosh, jep më të mirën e asaj që je.

në zemër përjetësish je (të kam)

[Diabolis]

Kitara

Fillon të qarën
kitara.
Kupa e agimit
mori të çara.
Fillon të qarën
kitara.
Është e padobi
e mosqara.
Është e pamundur
e mosqara.
E qarë monotone
si e qara në ujra,
ashtu si qan era
kur bie dëbora.
Është e pamundur
e mosqara.
Qan për gjëra
të largëta.
Rëra përvëlonjëse e Jugut
që lut kameliat e bardha.
Qan shigjetën huq,
mbrëmjen pa mëngjes,
dhe të parin zog të vdekur
përmbi degë.
Oh, kitara!
Zemër keqplagosur
nga pesë shpata.

[Diabolis]

Me sytë e puthitur

Me sytë e puthitur
Brenda të përndrit
Je guri i sterruar

Natë për natë të latoj
Me sytë e puthitur
Je guri i çliruar

Në viganë shndruar
Vetëm për tu njohur
Me sytë e puthitur

[Dita]

Diabolis,

po "Korbi" te Edgar Allan Poe a ke provuar ta perkthesh?

Kam pasur rastin ta lexoj vec ne gjermanisht e m'u rikthye ne kujtese me nje poezi te Ali Podrimjes.

[Diabolis]

Nëse do ta qëndis ndonjëherë (e kam përkthyer) do të tingëllojë pak a shumë kështu:

Korbi

Një mesnatë të bezdisur, tek shfletoja, i drobitur, i mbaruar,
Një volum sa të çuditshëm e të rallë të një shkence të harruar
Ndërsa dremisja, gati i përgjumur, papritur vjen një e trokitur
Sikur dikush ngadalë ka goditur, goditur përmbi derën e dhomës time
“Ndonjë bujtës” mërmërita, ”troket përmbi derën e dhomës time-
Vetëm kjo dhe asgjë më".
...
sepse origjinali është i tillë:

The Raven

Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore-
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
"'Tis some visiter," I muttered, "tapping at my chamber door-
Only this and nothing more."
...

veç pengesës që nuk kam një përvojë jetësore të tillë, apo nuk dëshiroj ta fut trurin me dashje në skaje të errëta, më duhet të ndeshem (i mundur pa luftuar) më së pari me fansat e mandej me përkthimin e Fan Nolit, të cilin po ta jap mundësinë ta lexosh shqip:

Korbi

Përkthyer nga Fan S.Noli

Një mesnatë të bezdisur
tek këndoja i zalisur
Disa prralla dhe magjira
të një shkence të harruar
tek dremisja i kapitur
befas vjen një e goditur
me ngadale goditur
përmi derë t’odës sime
“Dikush është, thashë, jashtë
që troket mbi derën time.”
Vetëm kjo dhe asgjë më.

Ah, e mbanj nër ment fort mirë
Ishte dimri i ftoht’i ngrirë
Dhe n’oxhakun shkrump të nxirrë
Urët shuheshin në hi
Desha të gëdhihej dita
se me kot nga librat prita
të më ngushëllonte drita
për të lumturën Lenore
Vajz e rrallë dhe rrezore
Q’i thon’Engjëjt Lenore
Përmi dhe pa emër më.

Era frynte që përjashta,
rrihte perdet e mëndafshta
dhe më ngjethte dhe më drethte
tmere që s’i ndjeva kurrë.
Dhe tani,që të pushonte
zemr e mjerë që lëftonte
goja po më belbëzonte
“Dikush do të hyjë brenda
ndonjë vizitor i vonët
që kërkon të hyjë brenda
Kjo do jet’ e asgjë më.”

Mblodha veten menjëherë
edhe frikë më pa ndjerë
zot i thom, a zonjë, fajin
Ndjemani, ju lutem shumë
se për zotin po dremitja
aq e holle ish goditja
e aq e lehte ishte trokitja
Përmi derë t’odës sime
sa mezi ma zuri veshi
Dhe e hapa derën sheshit
Errësir e asgjë më.


Syrin thellë n’errësirë
shumë ndënja në drithtirë
Ëndërra duke shikuar
Që një njeri s’ka ëndërruar;
Mirpo nat’e errët heshtte
Edhe tjatër gjë s’më theshte
Veç një emër që më deshte
Pëshpëritur si “Lenore!”
Këtë un’ e pëshpërita
Dikush m’u përgjigj:”Lenore”
Vetëm kjo dhe asgjë më.

N’odë prapë me të kthyer
shpirti ndezur zemra thyer
Përsëri vjen një trokitje
Pak m’e fortë se më parë
“Pa dyshim, pa fjalë, thashë
Dikush është aty jashtë
Duhet vajtur, duhet parë
Që të zgjidhet ky myster!
Hesht moj zemer e zhuritur,
qe ta zgjidh une kete hije.
Era është e asgjë më.”

Hap aherë xhamen time
Kur me shumë fërfëllimë
Brenda hyn një Korb i mvrenjtur
Madhështor i kohës së vjetër
As u fal,as përshëndoshi
as bën tjatër punëboshi
po si zot me shkon trimoshi
dhe qëndron mi derën time-
ngjitet mi një bust Pallade
Mun mbi derë t’odës sime-
Ngjitet, rri, dhe s’bën gjë më.

Më zu gazi, më shkoi tmeri
M’atë Korb të zi si Ferri
që po mbahej aq i rëndë
aq i lartë,dhe i thom
“Ndonëse je perçeprerë
s’ka dyshim, je trim i ndjerë
korb i mvrenjtur, i vrerosur,
Arratisur zall me zall;
Thuam’ emrin tënt me nam
Anës detit Plutonian!”
Thotë Korbi: ”kurrë më.”


U çudita fort, pa masë
Kur dëgjova Korb të flasë,
Ndonëse ajo përgjigje
s’kishte as kuptim, as lidhje;
as asnjë s’mund të më thotë
Që nonjë njeri në botë
gjer tani ka parë shpendë
mun mbi derë t’odës tij
shpend e shtazë mi shtatuje
Mun mi derë t’odës tij
T’emëruar “Kurrë më.”

Mirpo korbi rrinte shtruar
përmi bustin e latuar
dhe thosh vetëm atë fjalë
Që nga shpirti plot me flagë.
Asnjë pendë më s’lëvizte
Asgjë tjatër s’mërmëriste
edhe zemra më thërriste:
“Miqt e tjerë ikën e shkuan
Nesër dhe ky do t’ikë
si dhe shpresat që m’u shuan
Thotë korbi:”Kurrë më.”

I habitur nga përgjigja
Që më tha kur nuk e prisnja
“Pa dyshim kjo fjalë, thashë
ësht’ e vetëme që di
Q’e mësoi nga i zot i mjerë
Derëmbyllur, derësterrë,
që e ndoqi,e ndoqi zia
dhe e shojti lebetia
Gjersa vaj’ i shpresës tij
S’qe veç dëshpërim i ri
Edhe kurrë, kurrë më.”

Edhe Korbi më mbërtheu
dhe me gas buzën ma ktheu
shpejt, pra, një kolltuk rotova
edhe derës iu afrova;
edhe i ndenjur ëndërronja
dhe me mendjen po kërkonja
që të gjenja, të zbuloja
Ç’desh të thoshte Korb’ i Zi,
Korb’ i mvrenjtur,i vrerosur
Arratisur zall me zall
Me dy fjalët “Kurrë më”.

Këtë desha të çkoqitnja
Po as fjalë nuk i flisnja
Korbit që me sy prej prushi
Zemrën si me zjarr ma mbushi;
Kështu rrinja i trallisur
Pshtetur kryet mi përkresën
kadifeje të qëndisur
që e ndritte llamba sipër,
Mbi të cilën ah, e mjera,
do mos pshtetet më përsipër
do mos pshtetet kurrë më.

Era u dent përmi qilimet
Me temjan nga Serafimet
Që u tingëllinin zilet
posht e lart në dysheme.
“Jo, me Engjëj, mor i mjerë
të çoi Zoti këtë herë
Prehje, prehje dhe nepenthe
Të harrosh Lenoren lart.
Pi gëlltit këtë nepenthe
Dhe harro Lenoren lart!”
Thotë Korbi:’Kurrë më”.

“Profet, thashë, nëmërëndë,
po profet qofsh, djall a shpendë!
Qoftë se të çoi shtrëngata
a shenjtori i Ferrit Zi,
të përhumbur ,të patrembur
tek ky vent i shkret’i dhembur
tek ky burk me tmer i shembur,
me trego vertet te lutem:
"A ka ne Galad balsam?
Thuaj, thuamë, të lus!
Thotë Korbi: ”Kurrë më”.

Profet,thashë,nëmërëndë,
po profet qofsh,djall a shpendë!
për një Qiell dhe Perëndi
Që po lusim un’e ti
Thuajm’ i zemrës që mban zi
A do shoh n’Eden të shenjtë
Vajzën a do kap të shtrenjtë
Q’i thon Engjëjtë Lenorë,
Vajz’ e rrallë dhe rrezore
Q’i thonë “Engjëjtë Lenore?”
Thotë Korbi :”Kurrë më”

“Mbylle gojën, dreq a shpendë!
Ngrihem dhe thërres më këmbë,
“Çporru prapë mun në djall,
Në skëterre dhe në zall!
Pendë mos më shkunt të zezë
Të më rrej’e të më ndezë;
Mos më ler shënjë të gënjeshtrës
Që me the, po shko prej derës!
Nxirma qipin tënt prej zemrës,
Thyej qafën jashtë derës!”
Thotë Korbi: ”Kurrë më”.

Edhe Korb’ i Zi i humbur
qëndron edhe i patundur
mbi të zbehtin bust Pallade
mun mbi derë t’odës sime.
Edhe sytë i shkëndritin
Si prej djajsh që ëndërritin
Edhe llamba që ndrit sipër
Ja heth hijen përmbi dhe;
shpirti im nga ajo hije
Që valon atje mbi dhe
Do mos ngrihet kurrë më.

[Dita]

Diabolis,

perderisa varianti qe ke sjelle afrohet me origjinalin, mendoj se leximi i tij eshte nje eksperience e mire per lexuesin. Keshtu qe QENDISE!

Ne gjermanisht eshte perdorur pak a shume e njejta forme e perkthimit si tek Noli, vargjet pra jane te shkurtra.
Por jo e njejte, sepse nuk e lejon gjuha. P.sh. strofa e pare ka vetem 8 vargje nga 11 qe ka nxjerre Noli. Strofa e dyte ne gjermanisht ka 7 vargje tek Noli perseri 11 etj.

[Diabolis]

Përshpirtje

Nën qiellin e gjërë me yje stërpikur
Gërmoni varrin dhe më lini dergjur.
I gëzuar jetova dhe gëzueshëm vdekur,
Unë dergjem poshtë me një amanet.

Këto vargje për mua ti gdhëndni:
Këtu shtrihet ai ku vetë e shënoi;
Në shtëpi është detari, kthyer prej deti,
Dhe gjuetari në shtëpi prej kodrës zbret.

[MI CORAZON]

" KORBI " , eshte my favorite of all times.
Te perkthyer ne shqip , kisha vite pa e lexuar.
Jane bere keto temat e tua DD, si hotmail-i , eshte e pamundur te mos i hedhim nje sy.
Pershendetje dhe urime per punen tende cilesore.

[Diabolis]

Jo, pas teje me zjarr s'jam dashuruar

Jo, pas teje me zjarr s'jam dashuruar,
S'je për mua moj bukuri në shpërthim;
Dashuroj në ty ç'më iku me pikëllim
Dhe rininë time të gabuar .

Kur ndonjëherë në ty shikoj,
Syve ju dalloj të largëtin shikim:
Fshehtas me ta nis kuvendim,
Por me zemrën tënde nuk bisedoj.

Unë flas me rininë e dikujt tjetërsuar,
Mbi tiparet e tua janë tipare të tjera,
Buzët e gjalla ndruar me buzë të varura,
Dhe zjarri në sy është shkrumbuar.