Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

Përmendur nga e pira në një ditë pranvere

"Jeta në Botë është veçse një endërr e madhe;
E unë nuk do ta prish atë me asnjë punë a merak."
Me të thënë, dhe i dehur isha gjithë ditën,
Shtrirë pafuqi në verandën para derës time.
Kur u përmenda, kapsllita sytë në barin në kopsht;
Një zog i vetmuar ishte duke kënduar mes luleve.
Pyeta vetveten, dita ka qënë e lagësht a e mirë?
Flladi i Pranverës po ja theshte zogut të mangos.
Lëvizur nga kënga e tij shpejt fillova të dëshiroj,
Dhe meqë vera ishte atje mbusha kupën time.
Çmendurisht duke kënduar prita që hëna të dalë;
Kur kënga ime pat mbaruar, gjithë ndjenjat e mia vanë.

[Diabolis]

Nga "Historia e Gjergj Kastriotit, të mbiquajturit Skënderbe, Mbret i Shqipërisë"

Deri më sot pse kot të qëmotshimit kanë lëvduar
Monumentet e tyre të lashta prej fisnikësh të fuqishëm
Dhe Heronjsh të vjetër, të cilët botën kanë trembur
Me bëmat e tyre të mëdha, duke mbushur veshë fëmijësh?
Kush pyet për mrekullinë e mburrjeve të tyre të famshme,
Vlerëson shtatoret e tyre, të madhin e tyre Koloseum,
Piramidat e tyre gjigante, të cilat qiellin kërcënojnë.
Shquani njërin, të cilin vitet e prunë tek shkëlqimi,
I barabartë me më të madhin e kësilloj madhorësh:
I madh për nga emri, i madh nga fuqia dhe pushteti,
Që i vlerësohet një triumfim i qartë heroizmash.
Ndëshkimin e Turqve, dhe murtajës të pafeve,
Aktin tënd, O Skënderbe, ky libër rrëfen.

[Diabolis]

Zyra e shenjtë

Veten brenda vetes i jap bekim
Me emrin, Katharsis-Purgativ.
Unë, që braktisa rrugët e të ligave
Të mbaja gramatikën e poetëve,
Ta shpija nga mejhana në bordell
Mendjen e të mençurit Aristotel,
Që poetët mos bien në gabim
Po i bëj vetes këtë shpjegim:
Ç'ka po më dalin tani prej buzëve
Janë përvojë e bredharakëve.
Të hysh në parajasë, të shkosh në ferr,
Ji mjeran apo gjithëtmerr
Njëri duhet të ulë me mirëkuptim
Dëshirat që s'kanë kufizim.
Për këdo të lindur mistik
Danten s'e kap në asnjë pikë,
Që sigurt nga qoshe oxhakut, i lejuar,
Rreziqe të tejskajshme të papranuara,
Si ai që gjen kënaqsi në tryezën e shtruar
Të pakëndshmen duke vlerësuar.
Të vendosë jetën njëri me gjykim të shëndoshë
Si mund të dështojë që të jetë i fortë?
Por unë s'mundem të futem në atë llogari
Si një në mes të mumjeve shoqëri-
Me atë që nxit atë të bëhet gjykatës i paqit
I kotësive të damave të tij të qejfit
Ndërsa ata ngushëllojnë atë kur ai hingëllin
Me thekët Këlte qëndisur me flori-
Ose ai që esëll gjithë ditën
I fut një ankesë kur luan lojën-
Ose ai që bën arnen e leckamanëve
Te milionerët e Kopshtit të Lajthive
Por turivarur mbas kreshmës së shenjtëruar
Rrëfen sa pagan ka pas jetuar-
Ose ai që kapelën e tij copëton
As i maltuar as i kryqëzuar s'rron
Por ju shfaq të gjithëve sa keq veshur i rri
E tija Kastiliane kortezi-
Ose ai që e do Mjeshtrin e tij në amshim-
Ose ai që pi pintën (gotën)e tij me frikësim-
Ose ai që njëherë rehat në shtrat
Pa Jesus Krishtin pa kokë mbi shtat
Dhe përpiqet aq shumë për ne të gjejë
Punët e Eskilit të humbura ngaherë.
Por gjithë këta burra që po kujtoj
Si tub shkarkues klika e tyre më shndërroj.
Që ata të ëndërrojnë endrrat e tyre endërrimtare
Unë marr avujt e tyre fëlliqsore
Se unë po bëj këto gjëra për ata
Nëpërmjet të cilave kurorën time humba
Ato gjëra për të cilat Gjyshja Kishë
Më la të veçuar në llucë
Që të lehtësoj ndrojtjen e vërrës së tyre,
Ve në punë zyrën time Katharsise.
E skuqura ime i le ata të bardhë si leshtë:
Përmes meje ata pastrojnë zorrën e trashë.
T'ju gjendem gjithë mumjeve njëlloj si të parit
Unë sillem njëlloj si kryefamullitari
Dhe për çdo shërbyese, shurdhe dhe nervoze,
Unë bëj të njëjtin lloj shërbese.
Po kur dalloj pa u befasuar
Në sytë e saj bukurinë e hijesuar ,
"Mos guxo" e të ëmblës virgjëreshë
I përgjigjet korruptivja ime "mundesh".
Kudo qoftë kur piqemi në publik
Ajo kurrë s'duket se mendon açik;
Natën kur ngjitur ajo bie në shtrat
Dhe ndjen dorën time mes kofshëve ta kap
Dashnore e vogël vishet në dritë
E njeh atë flakë të butë që quhet dëshirë.
Po Gjitarja vendos nën ndalim
Përdorimin e Përbindshit tim
Po shpirti i ngritur gjithmonë kërleshet
Me shërbëtorët e panumurt të Gjitares
As munden gjithmonë ata të shkurtohen
Nga përbuzja e tij të tatohen.
Ashtu së largu unë kthehem të dalloj
Zvarritjen e asaj turme turli lloj,
Atyre shpirtrave që urrejnë forcën që imi ka
Kalitur në shkollën e Akuinasit plak.
Ku ata janë kruspullosur, ngjethur dhe lutur
Unë qëndroj, i vetëndëshkuar, i patrembur,
I vetëm pa miq dhe përkrahës,
Moskokëçarës sa skeleti i harengës,
I paepur sa kreshtat e malit të majës
Ku unë shkreptij brirë si të drerit në ajër.
Ata si kur u takuam kanë për të vazhduar
Pasqyrat e bilancit për të barazuar.
Ndonse mund të punojnë deri në varr
Shpirtin tim kurrë s'kanë për ta marrë
As shpirtin tim me ta nuk e njëhësoj
Derisa Mahamanvantara të mbarojë:
Dhe sikurse ata nga dera e tyre më përzunë
Shpirti im do ti përzejë ata përgjithmonë.

[Diabolis]

Truri

Truri është më i gjërë se qielli,
Sepse, puthiti ata anë e kënd,
Njëri tjetrin do të përfshijnë
Shpenguar, dhe për ty ka vend.

Truri është më i thellë se deti,
Sepse mblidhi ata, kaltrin më kaltrin,
Njëri tjetrin do të thithi,
Si sfyngjerët, tufat bëjnë.

Truri ka rëndësi njëlloj me Zotin,
Sepse, peshoji ata, grimë për grimë,
Dhe ata do kenë ndryshim, në paçin
Sa rrokjet në tingëllimë.

[Diabolis]

"Si të kthehem nga ajo djerrinë që nuk e njoh"
Luce Irigaray

Çfarë ai i pat thënë gruas së parë...............menjëherë mbas gostie
ata ja hodhën atij ngapas..........................varrimit të gruas së dytë:
Unë nuk besoj në udhëtimin..................................Kushdo mendon
se nëse shkojnë shumë larg...............ata do të shëllëren në ndonjë
rrëzë, një vend ku dielli........................................tret tutje mjegullën.

Unë besoj në vëmendjen.................................Harabeli shpupurues
zëvendëson trishtilat............rreth (grazhdit) në mbaskopshtin tim,
gargulli detyron..................................... një qukapik që dhjamë qet.
As papagalli jeshil....................................fluturim ithi rënë në Brazil.
Nëse shpatorja rilind...........................në tufa nuk më shpëton dot,
lulet e tropikut në verë,...........trëndafilat mbas gardhit në vjeshtë,
as ishujt me diell,.....................................as Mikelanxheloja s'mund.

[Dita]

Sa e vecante forma e poezise se fundit!

D D,

nese do te dije, a mundesh te na tregosh pak me shume mbi kete forme, kush e ka perdorur per here te pare, pse vargjet i kane pikat ne mes te tyre.

[Diabolis]

Po e nis nga fundi. Pikat i kam shtuar une, ne origjinal eshte boshllek por fundi i rreshtave eshte i drejte (i njejte si fillimi). Pra mendoje si nje shenje te vleres absulte me disa fjale ne fillim mesin bosh dhe disa ne fund.
Prej ketu mund te themi se poezia i takon formave te hapura apo sic i quajme rendon vargjeve te lira; me tej ajo eshte nje poezi vizuale, sepse autori na e tregon edhe me pamjen (pervec fjaleve) se jeta ka nje fillim dhe nje fund. Te tilla mund te gjesh me te gjitha format e natyres (bile dhe une postova nje te tille). Jane perdorur nga shekulli i 17 me forma keshtjellash etj. Nuk mendoj se kjo vjershe shkon me tej tek poezia konkrete, qe jane te shekullit qe shkoi.
Sa per fillimet e poezise se hapur veshtire te thuhet, por te pakten qe ne Biblen e King James-it vihen re tek perkthyesit e saj te jete perdorur te detyruar nga struktura.

[Dita]

Nuk mendoj se kjo vjershe shkon me tej tek poezia konkrete, qe jane te shekullit qe shkoi.

A me shpjegon pak me tej ne lidhje me kete gje (kur te gjesh kohe)!

[Diabolis]

lexo tek 365 edhe nje

[Diabolis]

Bufi dhe Macja

Bufi dhe Macja dolën në det
Me një anije të bukur ngjyrë bizele,
Ata morrën mjaltë ca, dhe bollëk me para
Lidhur në tufa kartmonedhash pesëpaundshe.
Bufi shikonte lart përmbi yje,
Dhe këndonte me një mandolinë,
" Oh e mrekullueshmja Mace, O Mace, e dashura ime,
Sa Mace e bukur që je,
Që je,
Që je!
Sa Mace e bukur që je!"

Macja i tha Bufit, "Ju zog i hijshëm!
Kur këndoni aq ëmbël magjepsës!
Oh le të martohemi! më le mos vonohemi:
Por si do tja bëjmë punës së unazës?"
Ata lundruan në det, për një vit e një ditë,
Për në tokën ku riteshin bambung
Dhe atje një gic me paruke rrinte në dru
Me një unazë në fund të feçkës si trung,
Feçkës si trung,
Feçkës si trung,
Me një unazë në fund të feçkës si trung.

"I dashur Gic, a ke dëshirë të shesësh për një shilingë
Unazën tënde?" Tha Gici, "Po"-në.
Kështu ata e morrën atë, dhe u martuan me të gdhirë
Nga Gjeldeti që banonte në kodërinë.
Ata drekosën me llokma, dhe me thela ftoi,
Që i hëngrën me ndihmën e furklugës;
Dhe dorë për dorë, anës në një rërë,
Ata vallëzuan nën dritën e hënës,
Hënës,
Hënës,
Ata vallëzuan nën dritën e hënës.