Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

Prej postimit 158 (ku kam lënë një shënim për lexuesit e moderatorët) e në vazhdim, kur nuk thuhet ndryshe, kam postuar vetëm pjesën/ët e radhës të "I Çmenduri" të Khalil Gibranit; që do të mbarojnë postimin tjetër.


Dy burrat e ditur

Njëherë në qytetin e moçëm të Afkarit jetonin dy njerëz të ditur që urrenin dhe nënvleftësonin dijet e njëri-tjetrit. Se njëri prej tyre mohonte praninë e zotave ndërsa tjetri ishte një besimtar.
Një ditë të dy u takuan në treg dhe në mes të pasuesve të tyre ata filluan të kundërshtonin dhe të argumentonin rreth pranisë ose mospranisë së zotave. Dhe mbas orë zënkash ata u ndanë.
Atë mbrëmje mosbesuesi shkoi në tempull dhe përmbysi vetveten para altarit dhe ju lut zotave të falnin të shkuarën e tij tekanjoze.
Dhe të njëjtën orë burri tjetër i ditur, ai i cili kishte mbrojtur zotat, i dogji librat e shenjtë të tij. Se ai ishte bërë një mosbesues.


Kur lindi Brenga ime

Kur lindi Brenga ime unë e përkunda me përkujdesje, dhe vëzhgova mbi të me dhembshuri dashurie.
Dhe Brenga ime u rrit si gjithë gjërat e gjalla; e fortë dhe e bukur dhe plot me kënaqësi mahnitëse.
Dhe ne e deshim njëri-tjetrin, Brenga ime dhe unë, dhe ne donim botën përreth nesh; se Brenga kishte një zemër dashamirëse dhe imja ishte dashamirëse me Brengë.
Dhe kur ne bisedonim, Brenga ime dhe unë, ditët tona merrnin krahë dhe netët tona ishin brezareuar me ëndrra; se Brenga kishte një gjuhë gojëtare, dhe imja ishte gojëtare me Brengë.
Dhe kur ne këndonim së bashku, Brenga ime dhe unë, fqinjët tanë qëndronin në dritaret e tyre dhe dëgjonin, se këngët tona ishin aq të thella sa deti dhe meloditë tona ishin plot me kujtime të çuditëshme.
Dhe kur ne shëtisnim së bashku, Brenga ime dhe unë, njerëzit na vështronin me sy të butë dhe pëshpërisnin në fjalë tejkaluar ëmbëlsisë. Dhe kishte nga ata që na kqyrnin me smirë mbi ne, se Brenga ishte një gjë fisnike dhe unë isha krenar me Brengë.
Por Brenga ime vdiq, si gjithë gjërat e gjalla, dhe unë jam lënë vetëm të mendoj dhe peshoj.
Dhe tani kur unë flas fjalët e mia bien rëndshëm përmbi veshët e mi.
Dhe kur këndoj këngët e mia fqinjët e mi nuk vijnë të dëgjojnë.
Dhe kur shëtis rrugët asnjë nuk shikon në mua.
Veç në gjumin tim dëgjoj zëra të thonë me keqardhje, “vështro, këtu prehet burri Brenga e të cilit ka vdekur.”

[Diabolis]

Dhe kur lindi Gëzimi im

Dhe kur lindi Gëzimi im, unë e mbajta atë në krahët e mij dhe qëndrova në majë të shtëpisë duke bërtitur, “Ejani bre, fqinjët e mij, ejani dhe shihni, se Gëzimi këtë ditë lindi edhe në mua. Ejani dhe vështroni këtë gjë gëzimplotë që buzëqesh në diell.”
Por asnjë nga fqinjët e mij nuk erdhi për të parë Gëzimin tim, dhe e madhe ishte habia ime.
Dhe çdo ditë për shtatë hëna unë shpalla Gëzimin tim nga maja e shtëpisë - dhe përsëri asnjë nuk ma vari mua. Dhe Gëzimi im dhe unë mbetëm vetëm, të pakërkuar dhe të pavizituar. Atëhere Gëzimi im u bë i zbehtë dhe i kapitur sepse jo zemër tjetër përveç times mbante dashurimin e tij dhe jo buzë të tjera puthnin buzët e tij.
Atëhere Gëzimi im vdiq nga veçimi.
Dhe tani unë vetëm kujtoj Gëzimin tim të vdekur në të përkujtuarit e Brengës sime të vdekur. Por kujtesa është një gjethe vjeshte që mërmërin një çikë në erë dhe pastaj nuk dëgjohet më.

[Diabolis]

“Bota e përkryer”

Zot i shpirtrave të humbur, ti që ke humbur midis zotave, dëgjomë:
Fate bujare që vështron mbi ne, shpirtrat e çmendur endacakë, dëgjomë:
Unë rroj në mes të një race të përkryer, unë më i papërkryeri.
Unë, një rrëmujë njerëzore, një mjegull përbërësish të pështjelluar, unë lëviz ndërmjet botësh të përfunduara - popujsh me ligje të plota dhe rend të kulluar, mendimet e të cilëve janë të përzgjedhura, ëndrrat e të cilëve janë të rregulluara, dhe vizionet e të cilëve janë pranuar dhe amzëuar.
Virtytet e tyre, o Zot, janë të matura, mëkatet e tyre janë të peshuara, dhe bile gjërat e pallogaritëshme që kalojnë në muzgun e mugët të as mëkatit as virtytit janë shënuar dhe kataloguar.
Këtu ditët dhe netët janë ndarë në stinë sjelljesh dhe qeverisen nga rregulla përpikmërie që s’ka të sharë.
Të hash, të pish, të flesh, të mbulosh lakuriqësinë e njërit, dhe pastaj të jesh i kapitur në kohën e duhur.
Të punosh, të luash, të këndosh, të vallëzosh, dhe pastaj të shtrihesh palëvizur kur ora godet orën.
Të mendosh kështu, të ndiesh kaq shumë, dhe pastaj të ndalosh së menduari dhe së ndieri, kur njëfarë ylli ngrihet përmbi horizontin e atjeshëm.
Të grabitësh një fqinjë me një buzëqeshje, të shpërblesh dhurata me një valëvitje të hijshme të dorës, të lëvdosh maturisht, të fajësosh kujdesshëm, të shkatërrosh një zë me një fjalë, të djegësh një trup me një frymë, dhe pastaj të lash duart kur puna e ditës ka mbaruar.
Të dashurosh sipas një rendi të caktuar, të argëtosh veten më të mirë të njërit në një mënyrë të paravendosur, të adhurosh zotat përshtatshëm, të ngatërrosh djajtë me dinakëri, - dhe pastaj ti harrosh të gjitha sikur kujtesa ka vdekur.
Të trillesh me një shtysë, të soditësh me konsideratë, të jesh i lumtur ëmbëlsisht, të vuash fisnikërisht, - dhe pastaj ta zbrasësh kupën që e nesërmja të mund ta mbushë sërish.
Të gjitha këto gjëra, O Zot, janë ngjizur me paramendim, lindur me vendosmëri, përkundur me përpikmëri, qeverisur nga rregulla, drejtuar nga arsye, dhe pastaj vrarë e varrosur sipas një metode të parashkruar. Dhe bile varret e tyre të heshtura që shtrihen brenda shpirtit njerëzor janë shënuar dhe numëruar.
Është një botë e përkryer, një botë përsosmërie të përsosur, një botë mrekullish eprore, fruti më i pjekur në kopshtin e Zotit, kryemendimi i gjithësisë.
Por pse duhet unë të jem këtu, o Zot, unë një farë e blertë dëshire të paplotësuar, një stuhi e çmendur që drejtohet as në lindje as në perëndim, një copë e egërsuar nga një planet i djegur?
Pse jam unë këtu, o Zot shpirtrash të humbur, ti që ke humbur midis zotash?


fund

-i "I çmenduri" të Gibranit

[EXODUS]

Zotat nuk jane vetem "atje" lart. Ziline te na i kene, duan. Sikur ta kishim mesuar kete me pare, me pare se vete ata!

Paska kaluar goxha kohe... zotrote Diabolis!