Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

Pranë varrit tim mos rri dhe vajto;
Unë s’jam atje. Unë s’fle, jo.

Unë jam njëmijë erëra që fryjnë.
Unë jam shkëlqimi i diamantit në borë.

Unë jam rrezedielli mbi drithrat lakuar.
Unë jam shiu i vjeshtës, i shtruar.

Kur ti zgjohesh në heshtjen mëngjesore
Unë jam ngutja e ngritjes prore

E zogjve të qetë në fluturimin në rrathë.
Unë jam vezullimi i yjeve në natë.

Pranë varrit tim mos rri dhe vajto;
Unë s’jam atje. Unë s’kam vdekur, jo.

[Diabolis]

Theofil Gautier

Simfoni në të Bardhë Maxhor

Qafëbardha me atë vijë harkuar,
si në rrëfenjat e Veriut që njëri sheh,
femrat mjellma të Rinit të përmalluar
lundrojnë dhe këndojnë në breg.

A, hipur ndonjë dege përmbi
me pendët që kanë veshur,
lëkurat ju ndrisin me më bardhësi
se bora mbi të cilën janë prehur.

Nga këto femra njëra veçon,
kur mes nesh ndonjëherë zbret,
bardhësi si drita e hënës përçon
akullnajës nën qiej të kthjellët;

ajo pamje dehëse të grish
me freskinë e saj boreale
me dhurata perlash-mish,
mes bardhësisë për skandale!

Gjiri I saj, borë ngjeshur në globe,
kameliat e bardha tej shtyp,
atllasit të bardhë të një rrobe,
mbrojtëse në betejën e paturp.

Në betejën e bardhë të madhe,
atllas dhe lule mposhten
dhe pa kërkuar hakmarrje,
zverdhen porsi xheloze.

Mbi bardhësinë e supit të saj,
si prej gurit të Parosit që të trullos,
porsi një natë në polin në skaj,
një i ftohtë i padukshëm pllakos.

Prej çfarë kristalesh të virgjër bore,
prej çfarë trëndafili thelb,
prej çfarë qiriri e prej çfarë nafore
bardhësia e asaj dore është derdh'?

Qumështit i është marrë pika
fjolla qiellit të kaltër dimëror,
zambakut argjëndi që ka palca,
e bardha e detit shkumbor;

mermer i bardhë, trup i ftohtë, i zbehtë,
përjetësim hyjsh e hyjnish;
i mugëti argjend, opali i qumështtë
që japin ylberë të vagullt qartësish;

fildish, duar dhe krahë ngrihen,
dhe porsi flutura bardhoshe,
në pikat e notave tek thyhen
lënë pezull puthje drithëroshe;

kunadhes së virgjër të panjollosur,
fëshfërimën për të mos ja ndjerë
gëzofin e bardhë ja ka hedhur
supeve qark edhe në llërë;

argjënd i brishtë lulesh trillane
si prej dritaresh xhama ngjyrosur;
çurgat e bardha të postafëve,
lotët e Ondines kallkanosur;

murriz i plandosur i Majit
nën motin dimërak të luleve të tij;
albastri i trishtimit
që rigjen të tijën zbehtësi;

puplat e bardha të pëllumbit
borë përmbi çatinë në kullë,
rrëshkitja e stalaktitit
lot i bardhë në të zezën guvë?

Prej Norvegjisë a Groenlandës
me Serafitën ajo erdhi?
Apo është Madona e borës
a sfinks i bardhë që dimri gdhëndi,

sfinks që nga orteku u gropos,
roje e akullnajave yjore,
që brenda të bardhit gjoks,
fsheh të ngrira sekrete bardhore?

Nën akullin e qetë pushon,
Oh! kush mundet atë zemër ta shkrijë!
Oh! kush mund ti trëndafilojë një ton
kësaj bardhësie që s'do t'ja dijë!

[Diabolis]

Mao Ce Dun

Përgjigje një miku

Re të bardha lundrojnë përmbi malin Guaj;
Erën kalëruar, Princeshat zbresin kodra blerimi.
Sa pikëluan bambutë me lotët e tyre vaj,
Tani janë robina në re kuq-trëndafili.

Valët majëbore të liqenit Dancing përqiell të gufuara;
Ishulli i gjatë ushton me këngë që tokën trondit.
Unë jam përhumbur në ëndrra, ëndrrat e patratuara,
Të tokës së bisqeve lulëzuar që dielli i agimit i shndrit.

[Fiori]

Ylli, te uroj qe me perkthime dhe krijime te merresh profesionalisht, jo thjesht si pasion apo enderr anesore. Dhe nq se ja ke arritur ta realizosh kete enderr, sinqerisht me behet qejfi per ty.

Respekte


p.s. patratuara duhet te jete 'patrazuara' apo ka ndonje kuptim tjeter si fjale?

[Diabolis]

trat/ë,~a Rrjetë e madhe peshkimi, ...


Persi Bisi Shelli

Një fjalë shumë shpesh është përdhosur

Një fjalë shumë shpesh është përdhosur
Që unë ta përdhos më;
Një ndjenjë shumë rrejshëm përbuzur
Që ti ta përbuzësh atë;
Një shpresë edhe më shumë dëshpëruar
Që urtësia ta zbutë;
Dhe mëshira jote më e pranuar
Se ajo prej tjetërkujt.

Unë mund të jap jo çfarë burrat quajnë dashuri:
Por ti a nuk do ta pranosh
Adhurimin që zemra ngre përmbi
Dhe qielli nuk e hedh përposh,
Dëshira e fluturzës për një yll,
E natës për të ditën që agon,
Përkushtimin për diçka të vagullt
Nga sfera e pikëllimit tonë?

[Diabolis]

Uilliam Uordsuorth

Ajo ishte një hije gëzimi

Ajo ishte një hije gëzimi
kur feksjen e saj ma kapi vështrimi;
një shëmbëlltyrë e dashur, nisur
çastin për të stolisur;
sytë e saj si yjet e muzgut të kthjellët;
si muzgu, gjithashtu, flokët e saj të errët;
por dhe gjithçka tjetër përreth pikturës
prej ditësh maji dhe agimi gëzimprurës;
një trajtë vallëzuese, një pamje e galduar,
që të fanitet, të tremb duke të sulmuar.

E pashë më nga pranë, por dhe kështu,
një shpirt ishte, një grua gjithashtu!
Lëvizje familjare të lehta dhe të lirshme,
dhe hapat me liri virgjëreshe;
një pikëpjekje ku bënin takime
kujtime të ëmbla, po aq të ëmbla premtime;
një krijesë jo aq e shkëlqyer dhe e përkorë
për bukën e përditshme të natyrës njerëzore;
trishtime kalimtare, të thjeshta rrengje,
lavdi, fajësim, dashuri, puthje, lotë dhe qeshje.

Tani e shoh me sy të qetë
pulsin makinës ku i rreh;
një qënie që merr frymë thellë,
udhëtare mes jetës dhe vdekjes sjellë;
me arsye të fortë, dëshirë dhe maturi,
durim, largpamje, forcë dhe aftësi;
një grua e përkorë, fisnikërisht hartuar,
për të këshilluar, rehatuar dhe drejtuar;
dhe prapë një shpirt dhe shkëlqimtare
me njëfarë drite ëngjëllore.

[Diabolis]

Xhojs

IV

Kur ylli i ndrojtur qiellit bën tutje
i paprekshëm, i papaqtuar si ngahera;
dëgjo ti mes mbrëmjes që fle
njërin që të këndon tek dera.

Kënga e tij nga vesa më e butë
dhe ai ka ardhur për të të takuar
o ndër ëndërrime më mos u fut
kur ai në muzg është duke kënduar.

As mos mendo: kush të jetë ky këngëtar
kënga e të cilit në zemër më pikon?
Dije pra, nga psalmi i dashnorit,
jam unë ai që të viziton.

[Diabolis]

Xhojs

II

Muzgu kthehet nga violet
thellë e më thellë në blu,
llambat me flakërimë të gjelbër të zbehtë
i mbushin rrugës çdo dru.

Pianoja e vjetër luan një pjesë
të qetë, të ngadaltë, të gëzuar;
ajo përkulet mbi çelsat e verdhë,
kokën për këtej anuar.

Ndrojtje, sy porsi varri dhe duar
që treten ndërsa ata mbajnë vesh-
muzgu dhe më errët ka kaltruar
me drita manushaqe vesh'.

[Diabolis]

Sir Walter Ralegh

Gënjeshtra

Shko, shpirt, bujtës i trupit,
me një detyrë që s'merr mirënjohje;
mos u tremb ti qepesh të mirit;
e vërteta do të jetë leja jote.
Shko, përderisa të vdes u dashka,
qitja botës gënjeshtrën përjashta.

Thuaji oborrit se vezullon
edhe shkëlqen si druri kalbësirë;
thuaji kishës se ajo tregon
ç'është mirë dhe s'bën të mirë.
Nëse kisha dhe oborri përgjigjen serbes
qitjau gënjeshtrën në shesh.

Thuaju sundimtarëve se rrojnë
duke vepruar me veprimet e të tjerëve;
nuk i do kush gjësend pa dhënë
dhe kanë fortësinë e bajraktarëve.
Nëse sundimtarët përgjigjen serbes
qitjau sundimtarëve gënjeshtrën në shesh.

Thuaju burrave të sërës së lartë,
që drejtojnë pasuri e pronë,
qëllimi i tyre ambicia është,
vetëm urrejtjen kanë zakon.
E nëse ata njëheri përgjigjen serbes,
qitjau gjithë atyre gënjeshtrën në shesh.

Thuaju se trimëri përmbi gjithçka,
ata lypin dhe më teksa shpenzojnë,
se dhe me kostot më të mëdha,
s'kërkojnë por veçse ti lavdërojnë.
E nësa ata të përgjigjen serbes
Qitjau gjithë atyre gënjeshtrën në shesh.

Thuaji zellit se kërkon bindje;
thuaji dashurisë se është veç epsh;
thuaji kohës se është veç lëvizje;
thuaji mishit veç pluhur do jesh.
E uro që mos të përgjigjen serbes,
se ti duhet t'ja u qitësh gënjeshtrën në shesh.

Thuaji moshës se përditë rrëgjohet;
thuaji nderit se si ndryshon;
thuaji bukurisë se si shkatërrohet;
thuaji favorit se si belbëzon.
E ndërsa ata do të përgjigjen serbes
qitja çdonjërit gënjeshtrën në shesh.

Thuaji zgjuarsisë sa shumë miklon
në pika gudulisëse të mirësisë;
thuaji mençurisë se ngatërron
veten me përmbidituritë e botës.
Dhe kur ata të përgjigjen serbes,
troç qitjau atyre tok gënjeshtrën në shesh.

Thuaje guximin e mjeksësisë;
thuaji aftësisë është mëtim;
thuaje bamirësinë e ftohtësisë;
thuaji ligjit është pretendim.
Dhe ndërsa të përgjigjen serbes
sërish qitjua gënjeshtrat në shesh.

Thuaji fatit çka verbëri;
thuaje natyrën e kalbjes;
thuaje miqësinë e panjerëzi
thuaje drejtësinë e shtyrjes.
Dhe nëse të përgjigjen serbes
të gjithëve qitjua gënjeshtrën në shesh.

Thuaji arteve se s'kanë kumbim
por varen nga respekti;
thuaju shkollave se duan thellim,
por mbahen më shumë në si duket tjetri.
Në artet dhe shkollat do të përgjigjen serbes
qitjau arteve dhe shkollave gënjeshtrën në shesh.

Thuaj besimi u zhduk nga qyteti;
thuaj si vendi po rreshket;
thuaj burrëria hoqi qafe mëshirën;
thuaj dlirësia është e fundit në rresht.
Dhe nëse të përgjigjen serbes
mos u kurse t'ja u qitësh gënjeshtrën në shesh.

E kur të kesh, si qejfi ma desh
e të urdhërova, dhënë fund llomotitjeve-
edhe pse e qite gënjeshtrën në shesh
meriton jo më pak se goditjeve-
kush të dojë le të të godasë,
s'ka goditje që shpirtin të vrasë.

[Diabolis]

Xhimi Karter

Përparimi nuk vjen gjithmonë kollaj

Si një ligjvënës në shtetin tim
shkrova ligjin e parë ku vërej
që qytetarët mos shkojnë më në votim
mbasi ata kanë ikur përtej.

Kuvendarët përballën shqetësimin e ngritur
trimërisht, fort e më fort në debat
në, mbasi vdekja e dikujt ka mbritur,
tre vjet a do të jenë mjaft

për të lënë familjen, duke e përkujtuar,
të vendosin se si i dashuri do të kishte
hedhur votën nëse vetë do të kish jetuar
të shihte ditën e votimeve të pritshme.

Fqinjët më paralajmëruan se kisha shkuar
shumë larg për të ndryshuar ç'bëjmë kaherë.
Unë humba fushatën tjetër, pa fituar
një përqindje të vetme në varrezën e tërë.