Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

Sikur ti kisha përkthyer saktë, mbase do ti kisha botuar. Është e vetmja që kam provuar, deri nga strofa e pestë.

[Diabolis]

pjesërisht nga Apolineri:

Emigranti i rrugës Landor
...
Kapela dhe dora me këmbën e djathtë bëjnë adetin
Në një rrobaqepës shik që vesh dhe mbretin
Ky tregtar sapo ka këputur disa kokë
Manekinësh veshur si njëri patjetër vishet në tokë.

Turma nga çdo anë rrëmujet e rrumpallet
Hije pa dashuri që zvarriten përtokë
E me duart drejt qiellit plot me liqej drite
Fluturojnë ndonjëherë si zogj të zbardhët.

Anija ime do të ikë nesër për në Amerikë
Dhe unë kurrë nuk do të kthehem
Me pare mbledhur në livadhe poetike
Të drejtoj hijen time qorre në këto rrugë që doja.

Të kthehet është mirë për një ushtar të Indive
Kambistat shitën të gjitha rripat e arit tim të kulluar
Por pajisur me nëntë më në fund dua të fle shtruar
Në trungje të fortë mes zogjve memecë dhe majmunve.

Manekinët të zhveshin për të kanë filluar
Rrobat i shkundën e atij ja provuan
Veshje të një zotërie që vdiq papaguar
Dhe me zbritje si një milioner e pajuan.

.........

[Diabolis]

Majakovski

Vetes, të dashuruarës,
I përkushton
këto vargje autori

Katër.
E rëndë, si goditje.
“Çezarit të çezarit – zotit të zotit”.
Po kështu,
Unë a mund,
Të ngecem kund?
Për mua ku është gatitur foleja?

E në qofsha unë
I vogël,
Sa i Madhi oqean, -
Në majat e valëve të qëndroj,
Shtriqur dallgësh hënën të ledhatoj.
Ku e dashuruara të gjendet,
E tillë, siç jam vetë?
E tillë që të mos e nxerrë vocorraku
Qiell!

Oh, të isha një asgjë!
Si një miliarder!
Ç’janë paret për shpirtin?
Hajduti makut në të.
Hordhive të mia kryençe të dëshirave
Nuk ju del gjithë ari i Kalifornisë.

Do doja të isha gjuhëbrisk
Si Dantja
Apo Petrarka!
Shpirtin e njërës ta djeg!
Me vargje ta kthej në hi!
Dhe fjalët
Dhe dashuria ime
Një hark triumfi.
Madhërishëm
Pambarim të shkojnë nën të
Gjithë të dashuruarit e qindravjeçarëve.

Oh, të isha i qetë,
Sa një shkreptimë,-
Oh, të angullija,
Copash rënuar mbi tokë si manastir i lashtë.

Unë
Më gjithë fuqinë e mundshme
Të bërtisja me të madhe nga mushkëritë –
Sa komentat të thyenin krahët e djegur
Dhe të zmbrapseshin në pezmatim.

Do ta shpoja natën me dritën e syrit-
Oh, Të kisha qënë i errët
Sa dielli!
Dhe vetëm prej
Vetes time rrezatuese
Të ngrija gjirin e fishkur të tokës!

Të shkoja
Dashurinë time duke zvarrisur
Në të tilla netë,
Të çmendura,
Të pashpirta.
Prej këtyre Goliatëve atësuar,
Kaq i madh
Dhe kaq i panevojshëm.

[Cupke_pe_Korce]

Shume, shume faleminderit!!!!!

Ndonese krejt i ndryshem nga te tjeret, Majakovski eshte si zjarr...
Kam lexuar disa versione te kesaj poezie (ne anglisht kuptohet) dhe me kish bere pershtypje pasi me ishin dukur njera me e bukur se tjetra. Isha shume kurioze ta "degjoja" se si do te tingellonte ne shqip--dhe tingellon bukur!

ps. tani po qe ma shpetove zemren

appreciatively,
Cupka

[Diabolis]

Dante

XXVI

Sa e këndëllt dhe e ndershme më ngja’
Zonja ime, kur të tjerët përshëndet,
Sa çdo gjuhë memece ka për të mbet’,
Edhe sytë mos guxojnë me e pa.

Ajo shkon, me ndjesinë për t’lodrue,
Lozonjare deri në përunjësi veshur;
Sikur të ishte një gjë e mbritur
Nga qielli në tokë një mrekulli me dëshmue.

Shfaqet aq pëlqyese ndaj kujt e ndoqi,
E jep për ata sy një ëmbëlsi nga ashti,
Që kundër s’i del kush kur s’e pa.

Dhe prej shtatit të saj ngrihet la’
Një shpirt i butë plot me dashni,
Që tuj shku i thotë frymës: Psherëti.

[Diabolis]

E. A. Poe

Këngë

Të pashë ty ditën e nusërisë –
Kur një skuqje djegëse të sillej përmbi,
Ndonse lumturi përreth teje shtrihej,
Bota gjithë me dashuri përbri:

Dhe në sytë e hollë një shkrepëtimë drite
(Çfardo që mund të ishte)
Gjithçka në Tokë që shikimi që më dhembte
Prej dashurisë mund të shihte.

Skuqja, mbase, ishte turp prej vashe–
Dhe si e tillë mund të shkojë leht'-
Ndonse prushi ngriti një flakë të rrëmbyeshme
Në gjoksin e atij, që medet!

Të pa ty atë ditë nusërie,
Kur një skuqje e thellë të sillej përmbi,
Ndonse lumturi përreth teje shtrihej;
Bota gjithë me dashuri përbri.

[Diabolis]

sully prudhomme

Vazoja e thyer

Vazon ku vdes kjo vervaine*
Një fryrje freskorje e plasi;
Fryrja sa i fshiku një krisje,
Ajo asnjë zhurmë nuk nxori.

Por gërvishtja e pakët,
E gërryevi kristalin përditë,
Me hap të padukshëm, të sigurt,
Dhe e rrethoi me të lehtë.

Uji i pastër pikë pikë rodhi,
Dhe lëngu i luleve u shter;
Askush nuk e priste ç’ndodhi,
Mos e prek, është thyer.

Ndodh shpesh me dorën që duam
Sa zemrën na prek na plagos;
Pastaj zemra vetveten bluan
Lulen e dashurisë e plandos;

Gjithnjë larg syve të botës,
Ndien ti rritet dhe qajë ngapak
Plaga e hollë dhe e thellë:
Është e thyer, mos e prek.


* lloj luleje

[Diabolis]

Bjørnstjerne Martinus Bjørnson

Këngë për Norvegjinë (Hymni Kombëtar i Norvegjisë)

Po, ne e duam këtë tokë që kështjellon
Ku shkumbëzon oqeani;
Ashpërsuar, përfshirë nga stuhitë, ajo hijezon
Me mijra shtëpi.
E dashurojmë, e dashurojmë, me ju ndër mend,
Baba; e dashura nënë,
Kur nata e sagave kridhet
Këtu tek ne si në një ëndërr.

Kjo tokë që Haraldi e ruajti
Me ushtrinë e tij heroike,
Kjo tokë që Haakoni e mbikqyri,
Me të Eyvindit këngë lavdie.
Olafi këtu kryqin nguli,
Ndërsa gjaku i shkoi rrëke;
Fjala e Sverres këtë tokë mbrojti
Kundër datës Romane.

Fshatarët rrokën sëpatat e mprehta,
Dhe thyen vrullin e pushtuesit;
Tordenskjoldi shkrepëtiu tutje dhe ndoqi,
Në shtëpi përflaku armikun.
Gratë shpesh me armë u hodhën,
Në bëma si të burrave;
Të tjerët fat patën veçse kujën,
Që solli shpërblimin mes lotëve.

Më të dlirë nuk ishim kurrë,
Por ne veten gjetëm,
Në kohë sprovash përherë
Çmimi ja vlen të jepet.
Më mirë ta shihnim vendin të digjej,
Se sa rënien e tij;
Kujtesa në mendime na kthehet
Në Fredrikshaldin në thellësi!

Kohët e vështira që përballuam në sprova
U flakën tej me përçmim;
Krizën lamë mbrapa
Liria sykaltër u lind.
Që dha fuqi atësore për të mbajtur
Thirrjen e urisë dhe shpatën,
Vdekjen e ndershme përherë veshur
Dhe nga kjo marrveshje patëm.

Armiku ynë hoqi armët
Dhe ngriti strehën lart;
Ne të çuditur drejt tij u hodhëm
Vëllain tonë pamë.
Të dy nga turpi i plotë shtyrë
Drejt jugut bëmë rrugën tonë;
Vëllezër trefish, me zemër të bashkuar,
Do të qëndrojmë ne po!

Burra të Norvegjisë, të lartë a të poshtmë,
Jepini Zotit lavdi!
Ai Mbrojtësi i Shenjtë i vendit tonë
Në ditët më zi!
Gjithë etërit tanë këtu luftuan
Dhe nënat tona qanë,
Le të na tregojë Zoti udhën,
Dhe ne drejt ta mbajmë.

Po, ne e duam këtë tokë që kështjellon
Ku shkumbëzon oqeani;
Ashpërsuar, përfshirë nga stuhitë, ajo hijezon
Me mijra shtëpi.
Kur etërit tanë luftrat i lanë
Fitore më në fund,
Por dhe ne, kur koha ta kërkojë
Paqen do të mbrojmë.

[Diabolis]

Bodler

Abeli dhe Kaini

Soj i Abelit, fli, pi dhe ha:
I kënaqur Zoti qesh,
Soj i Kainit, ndër nofulla
Tërbohu dhe vdis mjerimesh.

Soj i Abelit, sakrifica jote
Serafinin gicilon në hundë!
Soj i Kainit, dënimi yt
Vallë do të ketë një fund?

Soj i Abelit, tu shtofshin të korrat
Dhe bagëtia mirë të vafshin;
Soj i Kainit, ty zorrët
Si qenit plak i angullifshin.

Soj i Abelit, dëndu me gjellë
Në vatrën tënde atërore;
Soj i Kainit, në shpellë
Dridhu së ftohti, çakall i mjerë!

Soj i Abelit, duaju dhe shumoju!
Ar bëfsh dhe nga vogëlia.
Soj i Kainit, zemërdigju
Gatitu për orekset e mëdha.

Soj i Abelit, rritu dhe kullot
Porsi mizat në pemë!
Soj i Kainit, udha e çoftë
Familjen tënde në humnerë.

II.

Oh, Soj i Abelit, kërma jote
Do të lyrosë dheun e tymosur!
Soj i Kainit, puna jote
Me kaq nuk është sosur;

Soj i Abelit, turpi yt njikëtu:
Parzmi është shpuar shtije!
Soj i Kainit, në qiell ngjitu,
Dhe përdhe Zotin hidhe!

[Diabolis]

Allen Ginsberg

Amerikë

Amerikë të dhashë gjithçka dhe tani jam asgjë.
Amerikë dy dollarë e njezet e shtatë cent 17 Janar 1956.
Po çmendem.
Amerikë kur do ti mbarojmë luftrat njerëzore?
Shko q'u me gjithë bombën tënde atomike.
Nuk ndjehem mirë mos më besdis.
S’mund ta shkruaj poemën time derisa jam me mendjen në vend.
Amerikë kur do të bëhesh ëngjëllore?
Kur do ti zhveshësh rrobat?
Kur do ta shohësh veten përmes varrit?
Kur do të jesh e denjë për milionat e Trockistëve të tu?
Amerikë pse janë libraritë e tua plot me lotë?
Amerikë kur do ti dërgosh vezët e tua në Indi?
Më sëmurin kërkesat e tua të çmendura.
Kur mund të shkoj në tregtore dhe të blej çka më duhet me pamjen time të mirë?
Amerikë në fund të herës je ti dhe unë që nuk jemi të përkorë për botën tjetër.
Makineria jote është shumë për mua.
Ti më bën të dëshiroj të bëhem shënjt.
Duhet të ketë një rrugë tjetër ta sheshojmë këtë argument.
Burrouhsi është në Tanxhier s’mendoj se do të kthehet është i majtë.
A po bëhesh e majtë a kjo është ndonjë formë shakaje praktike?
Po përpiqem të dal në pikë.
S’pranoj ti dorëzoj manitë.
Amerikë ndalo së më shtyri unë e di ç’po bëj.
Amerikë lulet e kumbullës po bien.
Nuk i kam lexuar gazetat me muaj, çdo ditë dikush shkon në gjyq për vrasje.
Amerikë prekem për Ubllizët.
Amerikë kam qënë komunist kur isha fëmijë dhe s’më vjen keq.
Pi marihujanë sa herë më jepet rasti.
Rri në shtëpi për ditë me radhë dhe shoh trëndafilat në musëndër.
Kur shkoj në Çinataun pihem dhe kurrë nuk shtrohem.
Më është mbushur mendja atje do të ketë ngatëresa.
Ti duhet të më kishe parë tek lexoja Marksin.
Psikoanalisti im thotë se jam për bukuri.
S’mund ta them Lutjen e Zotit.
Kam vizione mistike dhe dridhje kozmike.
Amerikë ende nuk ta kam thënë çfarë i bërë Xhaxha Marksit mbasi ai erdhi nga Rusia.
Po të drejtohem ty.
A do ta lesh ti jetën emocionale të prihet nga Revista Tajm?
E kam fiksim Revistën Tajm.
E lexoj çdo javë.
Kapaku i saj më vështron çdo herë që i vidhem qoshes së ëmbëltores.
E lexoj në bodrumin e Librarisë Publike të Berklit.
Gjithmonë më thotë për përgjegjësitë. Biznesmenët janë seriozë.
Prodhuesit e filmave janë seriozë. Të gjithë janë seriozë veç meje.
Më ngjan se unë jam Amerika.
Po flas me veten serish.

Azia po ngrihet kundër meje.
S’e kam fatin e një kinezi.
Më mirë të kem parasysh burimet kombëtare.
Burimet e mia kombëtare janë dy përzierje marihuane miliona gjinitale
një letërsi vetiake e papublikuar që fluturon me 1400 milje në orë
dhe njëzet e pesë mijë institucione mendore.
Nuk them asgjë për burgjet e mia as për milionat e të paprivilegjuarve që rrojnë
në saksitë e mia nën dritën e pesëqind diejve.
I kam zhdukur bordellanat e Francës, Tanxhiersi e ka rradhën.
Ambicia ime është të jem President pavarsisht faktit që jam Katolik.

Amerikë si të shkruaj një litani të shenjtë në gjendjen tënde të marrë?
Do të vazhdoj si Henri Fordi strofat e mia janë aq individuale sa makinat e tij dhe më shumë se janë të gjinive të ndryshme.
Amerikë ti shes strofat 2500$ një copë 500$ ulje për strofën tënde të vjetër
Amerikë liroje Tom Munin
Amerikë shpëtoi Mbretërorët Spanjollë
Amerikë Sako&Vanxeti nuk duhet të vdesin
Amerikë unë jam djemtë e Skotborosë.
Amerikë kur isha shtatë mëma me merrte në takimet e Celulës Komuniste
ata na shisnin qiqra një dorë plot një biletë një biletë kushtonte një nikël dhe
fjalimet ishin falas gjithsecili ishte ëngjëllor dhe ndjesor për
puntorët gjithçka ishte aq e dlirë ti nuk ja ke idenë ç’gjë e mirë
partia ishte në 1835 Skot Niring ishte një plak i madh një burrë
i vërtetë Ewig-Weibliche e Nënës Blur të Grevistëve të Mëndafshit më bëri për të qarë
njëherë pashë oratorin Jidish Izrael Amter afër. Gjithkush duhet të ketë qënë
spiun.
Amerikë ti nuk do vërtet të shkosh në luftë.
Amerikë janë ata Rusët e këqinj.
Ata Rusët ata Rusët dhe ata Kinezët. Dhe ata Rusët.
Rusia do që të na hajë të gjallë. Fuqia e Rusisë çmenduri. Ajo do të na marrë
makinat nga garazhet.
Dëshira e saj të rrëmbejë Çikagon. Nevoja e saj një Riders Dixhesti i Kuq. Ajo dëshiron uzinat e makinave në Siberi. Burokracia e madhe të drejtojë pikat e furnizimit.
Kjo nuk është mirë. Uh. Ai bëri indianët të mësojnë të lexojnë. Ai desh niger të mëdhenj të zinj. Ha. Ajo na bën të gjithëve të punojmë gjashtëmbëdhjetë orë në ditë. Ndihmë.
Amerikë kjo është krejt serioze.
Amerikë kjo është përshtypja që marr nga të parit në televizor.
Amerikë është kjo korrekte?
Më mirë të kthehem menjëherë në punë.
Është e vërtetë që nuk dua ti bashkohem Këmbësorisë a të vërtit tornot në uzinat e preçizionit, jam dritëshkurtër dhe psikopat gjithsesi.
Amerikë po i vë supin tim të pamundur rrotës.