Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

Xhon Fleçer

Hiqi, oh, hiqi tej ato buzë

Hiqi, oh, hiqi tej ato buzë
që u tërhoqën me aq nojmë
dhe ato sy, porsi një muzg,
drita që agimin po ngatërrojnë;
Por puthjet time silli përsëri,
vula dashurie, vulosur padobi.*

Fshihi, oh, fshihi ato kodra bore,
që gjoksi yt i ngrirë shfaq,
në majat e tij karafilat prore
janë nga ata që Prilli kënaq;
Por s'pari çliroma zemrën e shkretë,
lidhur me pranga akulli nga ty vetë.

* strofa e pare marre prej Shekspirit

[Diabolis]

A.E.Stallings

Dy violinat*

Njëra ishte e kuqe flakë,
gdhëndur me dorë dhe e re-
prej të kishës së rënës bangë,
prodhuesi vendor drurin kish pre,

Vegël e Djallit
nga shtëpia e Zotit nxjerrë.
Gjegjej gëzueshëm dhe qartë
dhe pse gishtat i luaja mjerë;

Ata thanë: do kohë të ëmbëlsohet,
Tek shndrit e qartë si verë rioshe
dhe loja ime në të të lartohet.
Tjetra ishte verdhoshe

dhe e ngrënë mu në mjekër,
një vernik Balltiku të qelibartë,
një fund njëpjesësh panje tigër
dhe një timbër të ulët, të errët.

Një shekull e vjetër, ata vunë re,
tingulli i saj s'do të ndryshojë kurrë.
Pasur dhe thellë në sol dhe në re,
hollë në shkallën më të lartë,

dhe si erdhi nga Bota që Shkoi
ishte hamendja e secilit
e lehtë sa valixhja e kujt mërgoi,
një bark zbrazëtie:

Kjo ishte ajo që zgjodha
(jo ajo që ishte flakërimë)
dhe mësuesit ta vërtisin me duart e stërvitura
të shohin nga vijnë notat me trishtim.

*publikuar tek Poetry, June 2008

[Diabolis]

Alberto Kajero

Kur unë

Kur unë s’të kisha
Dashuroja Natyrën si një murg i paqtë dashuron Krishtin.
Tani e dashuroj Natyrën
Si një murg i paqtë dashuron Virgjëreshën Mari,
Me besim, sipas meje, si më parë,
Por në mënyrë më të zjarrtë dhe intime.
I shoh më mirë lumenjtë kur shëtis me ty
Përmes fushave deri në brigjet e lumenjve;
Kur ulem pranë teje dhe shoh retë
I shoh ato më mirë-
Ti s’e ke nxjerrë Natyrën nga unë...
Ti e ke ndryshuar Natyrën...
Ti e ke sjellë Natyrën para këmbëve të mia.
Sepse ti je e shoh më mirë, po të njëjtën,
Sepse ti më dashuron e dashuroj po njëlloj, por më shumë,
Sepse ti më zgjodhe të të kem dhe të të dashuroj,
Sytë e mi e vështrojnë atë më gjatë
Se të gjitha gjërat.
Nuk pendohem për ç’isha më parë
Sepse jam po ai.

(Vetëm pendohem që s’të dashurova më parë.)*

* - Rreshti në kllapa gjendet në përkthimin e Riçard Zenithit në anglisht

[mondishall]

Të tjera, të tjera Diabolis, të lutem! Nëse s'ka efekt lutja, falenderimi për çka sjell do bëjë xheç, për të sjellë më shumë. Miqësisht Mondi

-----------------------------------------------------------------------------------
Dëshira shpesh bëhet pjesë e absurditetit në të shprehur, por edhe e shprehjes së të vërtetës, edhe pse të parealizueshme.

[Diabolis]

Rikardo Reis

Ndiq fatin tënd

Ndiq fatin tënd,
Ujit lulet e tua,
Dashuro trëndafilët e tu.
Të tjerat janë hije
Pemësh të panjohura.

Realiteti
Është gjithmonë më shumë a më pak
Se ai që ne presim.
Vetëm ne jemi gjithmonë
Të barabartë me vetveten.

Ëmbël të rrosh vetë.
E madhërishme dhe fisnike
Të jetosh thjeshtë.
Lëre dhimbjen në altar
Si një ikonë për zotat.

Shihe jetën nga larg.
Asnjëherë mos e pyet.
S’ka asgjë
Të të thotë. Përgjigjja
Është përtej zotave.

Por qetësisht
Imito Olimpin
Në zemrën tënde.
Zotat janë zota
Sepse s’mendohen.

[Diabolis]

Alvaro De Kampos

Gjithë letrat e dashurisë janë qesharake

Gjithë letrat e dashurisë janë
Qesharake.
S’do ishin letra dashurie në s’do ishin
Qesharake.

Edhe unë në kohën time shkrova letra dashurie,
Si të tjerat,
Qesharake.

Letrat e dashurisë, në ka dashuri,
Duhet të jenë
Qesharake.

Por, së fundi,
Vetëm krijesat që s’shkruan kurrë
Letra dashurie
Janë ç’janë
Qesharake.

Të mund të shkoja në kohën që i shkruaja
Pa u menduar se
Letrat e dashurisë janë
Qesharake.

E vërteta është se sot
Kujtimet e mia
Të letrave të dashurisë
Janë ç’janë
Qesharake.

(Gjithë fjalët e çuditëshme
si gjithë ndjenjat e çuditëshme
janë natyrshëm
qesharake.)

[Diabolis]

Fernando Pesoa

Autopsikografi

Poeti është një mashtrues.
Që mashtron aq plotësisht
Sa mashtron dhe për dhembjen
E dhembjes që i therr në mish.

Dhe kush e lexon ç’ka shkruar
Në dhembje ndjehet rehat
Jo për ato dy që ka provuar
Por veçse për atë që s’e pat.

E kështu në shinat e udhës
Rrotullohet, arsyes ti bëjë qejfin,
Atë tren me zembrek
Që zemër ka emrin.

[Diabolis]

Khalil Gibran - I Çmenduri


I çmenduri

Ju më pyesni si u bëra një i çmendur. Ndodhi kështu: një ditë, kohë më parë se shumë zota lindën, unë u ngrita nga një gjumë i thellë e gjeta se të gjitha maskat e mia ishin vjedhur, - shtatë maskat që kisha stisur dhe veshur në shtatë jetët,- ndaj renda pa maskë përmes rrugëve të mbushura duke bërtitur: hajdutët, hajdutët, hajdutët e mallkuar.
Burra dhe gra më përqeshën e disa rendën në shtëpitë e tyre nga frika prej meje.
Dhe kur arrita në pazar, një riosh hipur majë çatisë thirri: ai është i çmendur. Pashë lart ta shihja atë; dielli puthi faqen time të zbuluar për herë të parë. Për herë të parë dielli puthi faqen time të zbuluar dhe shpirti im u ndez me dashuri për diellin, e unë nuk i desha më maskat e mia. E si në ekstazë thirra: bekuar, bekuar qofshin hajdutët që më vodhën maskat.
Kështu unë u bëra një i çmendur.
Dhe gjeta njëheri lirinë e vetmisë dhe siguri ndaj të qenit i kuptuar, se ata që na kuptojnë skllavërojnë diçka në ne.
Por le të mos jem shumë krenar me sigurinë time. Se dhe hajduti në burg është i sigurt nga hajduti tjetër.


Zoti

Në lashtësi, kur drithma e parë e ligjëratës më erdhi në buzë, ngjita malin e shenjtë dhe i fola Zotit, duke i thënë: Mjeshtër, jam skllavi yt. Vullneti yt i fshehtë është ligji im dhe unë do të të bindem ty përgjithmonë.
Dhe Zoti nuk u përgjigj, por si stuhi e fuqishme shkoi përtej.
Mbas njëmijë vjetësh ngjita malin e shenjtë dhe i fola Zotit sërish, duke i thënë: Krijues, unë jam krijesa jote. Nga balta më ngjize dhe ty të detyrohem me gjithësej.
Dhe Zoti nuk u përgjigj, por si njëmijë flatra të buta shkoi përtej.
Mbas njëmijë vjetësh hipa malin e shenjtë dhe i fola Zotit sërish, duke i thënë: Atë, unë jam biri yt. Në mëshirë dhe dashuri më ke lindur, dhe përmes dashurisë e adhurimit unë do të trashëgoj mbretërinë tënde.
Dhe Zoti nuk u përgjigj, por si mjegulla që u hedh vello kodrave të largëta shkoi përtej.
Mbas njëmijë vjetësh hipa malin e shenjtëruar dhe sërish i fola Zotit, duke i thënë: Zoti im, synimi dhe përkryerja ime; unë jam e djeshmja jote, ti je e nesërmja ime. Unë jam rrënja jote në tokë dhe ti je lulja ime në qiell, dhe së bashku ne rritemi faqe diellit.
Atëhere Zoti u përkul mbi mua, dhe më pëshpëriti në veshë fjalë të ëmbla, dhe porsi deti që përqafon rrëkenë që rrjedh në të, më përqafoi mua.
Dhe kur unë zbrita në lugina e fusha Zoti ishte atje gjithashtu.


p.s. Nëse moderatorët do të kërkojnë "Gibran" tek "Letërsia..." do të shohin se për të ka disa tema; nëse temat bashkohen nën një titull do ta vazhdoj atje përkthimin, në jo - këtu.

[Diabolis]

Gibran - I çmenduri

Miku im

Miku im, unë nuk jam ç’dukem. Dukja është veçse rrobë që vesh, - një rrobë e thurrur me kujdes që të më mbrojë mua nga pyetjet e tua dhe ty nga braktisja ime.
“Unë” në mua, miku im, strehohet në shtëpinë e heshtjes, dhe atje do të qëndrojë përgjithmonë, i padallueshëm, i paafrueshëm.
Unë nuk dua të të bëj të besosh në çfarë them as të më zësh besë në çfarë bëj, se fjalët e mia s’janë veçse mendimet e tua të zëshme dhe bëmat e mia shpresat e tua në veprim.
Kur ti më thua “po fryn erë e lindjes”, unë them “ëhë, erë e lindjes po fryn”; se unë nuk dua që ti ta dish se mendja ime nuk rreh në erën por në detin.
Ti nuk m’i kupton mendimet detare, e, as unë nuk dua të ti bëj të kuptueshme. Unë në det dua të jem vetëm.
Kur është ditë me ty, miku im, është natë me mua; e megjithatë atëhere unë flas për dallgën e mesditës që vallëzon mbi kodra dhe hijen e purpurtë që vidhet udhës përgjatë luginës; që ti të mos e dëgjosh këngën e territ tim as ti shohësh flatrat e mia të rrahin kundër yjeve; unë kënaqem që ti as mos i shohësh as dëgjosh. Unë me natën dua të jem vetëm.
Kur ti ngjitesh në Parajsën tënde unë zbres në Ferrin tim, - dhe atëhere kur ti më quan përtej humnerës të paurë “bashkëudhëtari im, shoku im,” unë ta kthej ty “shoku im, bashkëudhëtari im,” se unë nuk dua të shohësh Ferrin tim. Flaka do të të djegë shikimin dhe tymi do të të mbushë flagrat. Dhe unë e dua Ferrin tim aq paq të të le ty ta vizitosh. Unë në Ferr dua të jem vetëm.
Ti dashuron të Vërtetën, të Bukurën dhe Drejtësinë; dhe unë për hatrin tënd them se është mirë dhe përshtatshëm të dashurosh këto gjëra. Por në zemrën time unë qesh me dashurinë tënde. Megjithatë unë nuk dua të ma shohësh të qeshurën. Unë dua të qesh vetëm.
Miku im, ti je i mirë, i kujdesshëm dhe i ditur; cuq, ti je i përkryer – dhe unë, gjithashtu, flas me ty me dituri dhe përkujdesje. Megjithatë unë jam i çmendur. Por unë e maskoj çmendurinë time. Unë dua të jem i çmendur vetëm.
Miku im, ti nuk je miku im, por si të të bëj ta kuptosh? Rruga ime nuk është rruga jote, por ne ecim tok, dorë për dore.

Dordoleci

Njëherë i thashë një dordoleci: duhet të jesh lodhur së ndënjuri në këtë fushë të vetmuar.
Dhe ai më tha: kënaqsia për të trembur është e thellë dhe zgjat, dhe unë kurrë s’lodhem prej saj.
I thashë unë, mbas një minute mendim: është e vërtetë; se dhe unë gjithashtu e kam njohur atë kënaqësi.
Tha ai: vetëm ata që janë të mbushur me kashtë mund ta dinë.
Atëhere unë e lashë atë pa e ditur në më pati përgëzuar a në me pati nënvlerësuar.
Një vit shkoi, gjatë të cilit dordoleci u shndërrua në filozof.
Ndërsa kur kalova pranë tij përsëri pashë dy sorra që ndërtonin fole nën kapelën e tij.

[Diabolis]

Gibran - I çmenduri

Somnambulet

Në qytetin ku u linda jetonte një grua dhe e bija të cilat ecnin në gjumë.
Një natë, kur qetësia pushtoi botën, gruaja dhe e bija, duke ecur, në gjumë, u takuan në kopshtin e tyre me tis mjegulle.
Dhe mamaja foli, dhe tha: më në fund, më në fund, armikja ime! Ti nga e cila mu shkatërrua rinia – që e ke ngritur jetën tënde mbi rrënojat e times! Të të kisha vrarë!
Dhe e bija foli, dhe tha: o grua e urrejtshme, egoiste dhe plakë! Që qëndron midis çlirueses në mua dhe meje! Që e do jetën time një jehonë të jetës tënde të shuar! Të kishe vdekur!
Në atë çast një këndez këndoi dhe të dyja gratë u zgjuan. Mamaja foli butësisht: a je ti e shtrenjta ime? Dhe bija u përgjigj butësisht: po e dashur.


Qeni i mençur

Një dite kaloi pranë një shoqërie macesh një qen i mençur.
Ndërsa u afrua dhe pa që ato ishin shumë të përqëndruara dhe nuk i kushtuan vëmendje, ai ndaloi.
Atëhere atje në mes të shoqërisë u ngrit një maçok i madh, hijerëndë, që pa ndër ta dhe foli: Vëllezër, lutuni; dhe kur të jeni lutur përsëri dhe përsëri, pa asnjë mëdyshje, atëhere vërtet do të bien minj.
Dhe kur qeni e dëgjoi këtë qeshi me zemër dhe u kthye nga ata duke u thënë: o mace qorre dhe budallaqe, mos nuk është e shkruar dhe mos nuk e kam ditur dhe të parët e mi para meje se çka bie me lutje, besim dhe përgjërim nuk janë minj por koska.

[Diabolis]

Dy oshënarët

Përmbi një mal të veçuar, na jetonin dy oshënarë që adhuronin Zotin dhe donin njëri tjetrin.
Tanithi, këta dy oshënarët na kishin një tas balte, që ishte pasuria e tyre e vetme.
Një ditë një shpirt i keq na hyri brenda në zemrën e oshënarit më të vjetër, dhe ai shkoi tek më i riu dhe i tha: Është kohë gjatë që kemi jetuar së bashku. Erdhi koha për ne që të ndahemi. Le ti ndajmë pasuritë.
Atëhere oshënari i ri na u dëshpërua e i tha: Më pikëllon, Vëlla, që ti duhet të më lësh. Por në kështu të duhet të bësh, ashtu u bëftë. – dhe i solli tasin e baltës edhe ja dha atij duke i thënë: Ne s’mund ta ndajmë këtë, Vëlla, ndaj qoftë yti.
Atëhere oshënari më i vjetër na i tha: Bamirësinë nuk do ta pranoj. Nuk do të marr asgjë përveç gjësë time. Ky duhet të ndahet.
Dhe më i riu na i tha: në tasi është i thyer, për çfarë mund të të shërbejë ty apo mua? Në të pëlqen më mirë le të hedhim short.
Por oshënari më i vjetër na i tha përsëri: Unë dua vetëm drejtësi dhe gjënë time, dhe unë nuk do t’ja besoj drejtësinë dhe gjënë time rastisjes së kotë. Tasi duhet ndarë.
Atëhere oshënari më i ri s’na mund të arsyetonte më tej dhe i tha: në është vërtet dëshira jote, por dhe kështu ti s’mund ta kesh atë, le ta thyejmë tasin njitash.
Por faqja e oshënarit të vjetër ç’na u nxi më tepër dhe ai thirri: Ah ti frikacak i mallkuar, që nuk do të ndeshesh.


Mbi të Dhënit dhe të Marrit

Njëherë na jetonte një burrë që na kishte një luginë plot e përplot me gjilpëra. Një ditë e jëma e Jezusit vajti tek ai e i tha: Mik, rroba e djalit tim është grisur dhe më duhet ta arnoj përpara se ai të shkojë në tempull. A s’mund të më japësh një gjilpërë?
Dhe ai i dha asaj jo një gjilpërë, por i mbajti asaj një ligjëratë diturie mbi të Dhënit dhe të Marrit t’ja përçonte të birit përpara se të shkonte në tempull.

[Diabolis]

Shtatë vetet

Në orën më të qetë të natës, teksa isha shtrirë përgjumësh, shtatë vetet time u ulën së bashku dhe ja si biseduan në pëshpërimë:
Vetja i parë: Këtu, tek ky i çmendur, kam banuar gjithë këta vjet, me asgjë për të bërë përveçse t’ja përtërij dhimbjen ditën dhe t’ja rikrijoj trishtimin natën. Nuk e duroj dot më fatin tim, tani rebeloj.
Vetja i dytë: Shorti yt është më i mirë se imi, vëlla, sepse më është dhënë ti jem vetja e gëzueshme këtij të çmenduri. I qesh të qeshurën dhe i këndoj orët e tij të lumtura, dhe me këmbë trefish me flatra i vallëzoj mendimet e tij më të shndritshme. Jam unë që duhet të rebeloj ndaj jetesës sime kapitëse.
Vetja i tretë: Dhe mua ç’më mbeti, vetes së shtypur dashurie, flakadanit flakëruar pasionesh të egra e dëshirash fantastike? Jam unë vetja sëmurë dashurie që duhet të rebeloj ndaj këtij të çmenduri.
Vetja i katërt: Unë, ndër të gjithë ju, jam më i mjeri, se asgjë s’më është dhënë përveç urrejtjes së urryer dhe neverisë shkatërruese. Jam unë, vetja e stuhishme, i linduri në guvat e zeza të Ferrit, që duhet të protestoj kundër shërbimit këtij të çmenduri.
Vetja i pestë: Jo, jam unë, vetja menduese, vetja trillane, vetja e urisë dhe etjes, i dënuari për të bredhur papushim në kërkim të gjërave të panjohura dhe gjërave ende të pakrijuara; jam unë, jo ju, që duhet të rebeloj.
Vetja i gjashtë: Dhe unë, vetja punëtore, argati i përbuzur, që, me duar të duruara, me sy të malluar, u jap formë ditëve në imazhe dhe u jap elementeve pa formë forma të reja dhe të përjetshme-jam unë, vetja e vetmuar, ai i cili duhet të rebelohet kundër këtij të çmenduri të shqetësuar.
Vetja i shtatë: Sa e çuditëshme që të gjithë ju duhet të rebeloni kundër këtij njeriu, sepse secili nga ju ka një fat të parathënë për të përmbushur. Ah! Të mund të isha një si ju, një vete me fat të përcaktuar! Por unë kam asnjë, unë jam vetja që s’bën gjë, që rri në heshtje, boshi askund dhe askur, ndërsa ju jeni të zënë duke rikrijuar jetën. Jeni ju apo jam unë, fqinjë, që duhet të rebeloj?
Kur vetja e shtatë kështu foli gjashtë vetet e tjerë e panë me mëshirë por s’thanë gjë më shumë; dhe ndërsa nata u bë më e thellë njëri pas tjetrit shkuan të flenë mbështjellë me një bindje të re dhe fatbardhë.
Por vetja e shtatë mbeti duke parë dhe vështruar në asgjë, që është mbas gjithë gjërave.


Luftë

Një natë një festë u mbajt në pallat, dhe atje mbriti një njeri dhe përmbysi veten para princit, dhe gjithë festuesit e vështruan atë, dhe panë se njëri nga sytë e tij ishte nxjerrë dhe se zgavra boshe gjakonte. Dhe princi hetoi prej tij: Ç’të ka rënë ty? – dhe burri u përgjigj: O princ, unë kam profesionin e hajdutit, dhe këtë natë, ngaqë nuk kishte hënë, unë shkova të vidhja dyqanin e këmbimeve valutore, dhe ndërsa u kacavara përmes dritares bëra gabim dhe hyra në dyqanin e endësit, dhe në errësirë rashë në vegjën e endësit dhe syri im u krua. Dhe tani, o princ, unë kërkoj drejtësi mbi endësin.
Atëhere princi dërgoi për endësin dhe ai erdhi, dhe u shpall që një nga sytë e tij të kruhej.
O princ – foli endësi, - shpallja është e drejtë. Është mirë që një nga sytë e mi të merret. Por prapë, medet! Të dy janë të nevojshëm për mua që unë të mund të shoh të dy anët e rrobës që end. Por unë kam një fqinj, një këpucar, i cili gjithashtu ka dy sy, dhe në zanatin e tij të dy sytë nuk janë të nevojshëm.
Atëhere princi dërgoi për këpucarin. Dhe ai erdhi. Dhe ata i nxorrën njërin nga dy sytë këpucarit.
Dhe drejtësia u kënaq.

[Diabolis]

Dhelpëraku

Një dhelpërak pa hijen e tij në agim dhe foli: sot do të kem një gamile për drekë. Dhe gjithë mëngjesin doli për të parë për gamile. Por në mesditë ai pa hijen e tij përsëri dhe foli: një mi mjafton.


Mbreti i mençur

Njëherë atje në qytetin e largët të Viranit sundonte një mbret që ishte hëm i fuqishëm hëm i mençur. Që ja kishin frikën për fuqinë dhe e donin për diturinë.
Tashti, në mes të qytetit ishte një pus, uji i të cilit ishte i freskët dhe kristalin, prej të cilit pinin të gjithë banorët, bile edhe mbreti me oborrtarët e tij, sepse atje nuk kishte pus tjetër.
Një natë kur të gjithë ishin në gjumë, një shtrigë hyri në qytet, dhe hodhi shtatë pika të një lëngu të çuditshëm brenda në pus, dhe foli: nga kjo orë ai që pi këtë ujë do të bëhet i çmendur.
Të nesërmen në mëngjes të gjithë banorët, shpëto mbretin dhe kryeqeverisësin e tij, pinë prej pusit dhe u bënë të çmendur, ashtu si shtriga pat parathënë.
Dhe gjatë asaj dite populli në rrugët e ngushta dhe në vendet e tregut s’bëri asgjë tjetër veçse i pëshpëriti njëri-tjetrit: Mbreti është i çmendur. Mbreti ynë dhe kryeqeverisësi i tij kanë humbur arsyen. Sigurisht ne nuk duhet të sundohemi nga një mbret i çmendur. Ne duhet ta shfronëzojmë atë.
Atë mbrëmje mbreti urdhëroi që një kupë e artë të mbushej nga pusi. Dhe kur ju çua përpara tij, ai piu vënçe dhe ja dha kryeqeverisësit të tij të pijë.
Dhe të na u bë gëzim i madh në atë qytetin e largët të Viranit, sepse mbreti dhe kryeqeverisësi i tij kishin rifituar arsyet.

[Diabolis]

Ambicia

Tre burra u takuan në një tavolinë taverne. Njëri ishte endës, tjetri zdrukthëtar dhe i treti lërues.
Foli endësi: shita një qefin lini të imët sot për dy copa ari. Le të kemi gjithë verën që duam.
Dhe unë, - foli zdrukthëtari - shita qivurin më të mirë. Ne do të kemi dhe shumë të pjekura me verë.
Unë hapa vetëm një varr – foli lëruesi, - por zotëria im më pagoi dyfish. Le të kemi edhe petulla me mjaltë.
Dhe gjithë atë mbrëmje taverna ishte e zënë, se atë thirrën shpesh për verë për mish për petulla. Dhe ata ishin të qeshur.
Dhe mikpritësi fërkoi duart dhe i buzëqeshi të shoqes; se mysafirët e tij po shpenzonin lirisht.
Kur ata shkuan hëna ishte më të lartë, dhe ata ecën përgjatë rrugës duke kënduar e thirrur së bashku.
Mikpritësi dhe gruaja e tij qëndruan tek dera e tavernës duke parë në ta.
Ah! – tha gruaja – këta zotërinj! Sa dorëlëshuar dhe sa të gëzuar. Sikur të na sillnin të tillë fat përditë! Atëhere djali ynë s’do ish nevoja të bëhej tavernaxhi dhe të punonte aq fort. Ne ta edukonim, dhe ai të bëhej prift.


Kënaqësia e re

Mbrëmë unë shpika një kënaqësi të re, dhe ndërsa isha duke i bërë provën e parë një ëngjëll dhe një djall erdhën turravrap drejt shtëpisë sime. Ata u takuan tek porta ime dhe luftuan me njëri-tjetrin për kënaqsinë time të re të sapokrijuar; njëri bërtiste: Është mëkat! – tjetri: Është virtyt!

[Diabolis]

Gjuha tjetër

Tre ditë mbasi kisha lindur, ndërsa pushoja në djepin e mëndafshtë, duke vështruar me ankth të habitshëm në botën e re përqark meje, mamaja ime i foli mëndeshës: si ja çon fëmija im?
Dhe mëndesha u përgjigj: ai ja çon mirë, Zonjë, e kam ushqyer tre herë; dhe kurrë më parë s’kam parë bebe aq të vogël e prapë aq të qeshur.
Dhe unë u mërzita; dhe thirra: s’është e vërtetë mama; se shtrati im është i fortë dhe qumështi që thitha është i hidhur në gojën time, dhe era e gjirit vjen e ndyrë në flegra, dhe unë jam më i mjerë.
Por mamaja ime nuk kuptoi, as mëndesha; se gjuha që fola ishte ajo e botës prej nga erdha.
Dhe në ditën e njëzetenjëtë të jetës sime, ndërsa po pagëzohesha, prifti i foli mamasë sime: ju vërtet duhet të jeni e lumtur, Zonjë, se djali juaj lindi i Krishterë.
Unë u befasova, dhe i thashë priftit: atëhere nëna jote në Parajsë duhet të jetë e pakënaqur, se ti nuk linde i Krishterë.
Por dhe prifti gjithashtu nuk e kuptoi gjuhën time.
Dhe mbas shtatë muajsh, një ditë një fallxhi më vështroi, dhe i tha mamasë sime: djali juaj do të bëhet një shtetar dhe një udhëheqës burrash.
Por unë bërtita: ky është një profet i rreme; se unë do të bëhem muzikant, dhe asgjë përveçse muzikant do të bëhem.
Por edhe në atë moshë gjuha ime nuk u kuptua, dhe e madhe ishte habia ime.
Dhe mbas tre edhe tridhjet vjetësh, gjatë të cilëve, mamaja ime, edhe mëndesha, edhe prifti vdiqën të gjithë, (hija e Zotit qoftë mbi shpirtrat e tyre) fallxhiu ende jeton. Edhe dje e takova atë pranë portave të tempullit; dhe ndërsa ne po bisedonim së toku ai foli: Unë gjithmonë e kam ditur që ti do të bëheshe një muzikant i madh. Bile që në foshnjërinë tënde profetizova dhe parathashë të ardhmen tënde.
Dhe unë e besova atë, se tani edhe unë gjithashtu e kam harruar gjuhën e asaj botës tjetër.


Shega

Njëherë kur jetoja në zemër të një shege, dëgjova një farë të thonte: një ditë do të behem pemë, dhe era do të më këndojë në degë, dhe dielli do të më vallëzojë në gjethe, dhe unë do të jem e fortë dhe e bukur përgjatë të gjitha stinëve.
Atëhere një farë tjetër foli e tha: kur isha kaq e re sa ti, edhe unë kisha të tilla pikëpamje; por tani që mund t’i peshoj dhe mat gjërat, e shoh që shpresat e mia janë të kota.
Dhe një farë e tretë foli gjithashtu: unë nuk shoh asgjë në ne që të premtojë një të ardhme të madhe.
Dhe një e katërt foli: çfarë talljeje do të jetë jeta jonë, pa një të ardhme më të madhe!
Foli një e pestë: pse hahemi çfarë do të jemi, kur ne as që e dimë çfarë jemi.
Por një e gjashtë u përgjigj: çfarëdo që të jemi, ashtu do të vazhdojmë të jemi.
Dhe një e shtatë foli: unë kam një ide aq të qartë se si gjithçka do të jetë, por nuk e shpreh dot me fjalë.
Dhe pastaj një e tetë foli, një e nëntë, një e dhjetë, dhe pastaj shumë, derisa të gjitha po flisnin, dhe unë s’mund të dalloja gjë prej shumë zërave.
Dhe kështu unë u mbarta po atë ditë brenda zemrës së një ftoi, ku farat janë pak e thuajse të heshtura.