Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

E. A. Poe

Këngë

Të pashë ty ditën e nusërisë –
Kur një skuqje djegëse të sillej përmbi,
Ndonse lumturi përreth teje shtrihej,
Bota gjithë me dashuri përbri:

Dhe në sytë e hollë një shkrepëtimë drite
(Çfardo që mund të ishte)
Gjithçka në Tokë që shikimi që më dhembte
Prej dashurisë mund të shihte.

Skuqja, mbase, ishte turp prej vashe–
Dhe si e tillë mund të shkojë leht'-
Ndonse prushi ngriti një flakë të rrëmbyeshme
Në gjoksin e atij, që medet!

Të pa ty atë ditë nusërie,
Kur një skuqje e thellë të sillej përmbi,
Ndonse lumturi përreth teje shtrihej;
Bota gjithë me dashuri përbri.

[Diabolis]

sully prudhomme

Vazoja e thyer

Vazon ku vdes kjo vervaine*
Një fryrje freskorje e plasi;
Fryrja sa i fshiku një krisje,
Ajo asnjë zhurmë nuk nxori.

Por gërvishtja e pakët,
E gërryevi kristalin përditë,
Me hap të padukshëm, të sigurt,
Dhe e rrethoi me të lehtë.

Uji i pastër pikë pikë rodhi,
Dhe lëngu i luleve u shter;
Askush nuk e priste ç’ndodhi,
Mos e prek, është thyer.

Ndodh shpesh me dorën që duam
Sa zemrën na prek na plagos;
Pastaj zemra vetveten bluan
Lulen e dashurisë e plandos;

Gjithnjë larg syve të botës,
Ndien ti rritet dhe qajë ngapak
Plaga e hollë dhe e thellë:
Është e thyer, mos e prek.


* lloj luleje

[Diabolis]

Bjørnstjerne Martinus Bjørnson

Këngë për Norvegjinë (Hymni Kombëtar i Norvegjisë)

Po, ne e duam këtë tokë që kështjellon
Ku shkumbëzon oqeani;
Ashpërsuar, përfshirë nga stuhitë, ajo hijezon
Me mijra shtëpi.
E dashurojmë, e dashurojmë, me ju ndër mend,
Baba; e dashura nënë,
Kur nata e sagave kridhet
Këtu tek ne si në një ëndërr.

Kjo tokë që Haraldi e ruajti
Me ushtrinë e tij heroike,
Kjo tokë që Haakoni e mbikqyri,
Me të Eyvindit këngë lavdie.
Olafi këtu kryqin nguli,
Ndërsa gjaku i shkoi rrëke;
Fjala e Sverres këtë tokë mbrojti
Kundër datës Romane.

Fshatarët rrokën sëpatat e mprehta,
Dhe thyen vrullin e pushtuesit;
Tordenskjoldi shkrepëtiu tutje dhe ndoqi,
Në shtëpi përflaku armikun.
Gratë shpesh me armë u hodhën,
Në bëma si të burrave;
Të tjerët fat patën veçse kujën,
Që solli shpërblimin mes lotëve.

Më të dlirë nuk ishim kurrë,
Por ne veten gjetëm,
Në kohë sprovash përherë
Çmimi ja vlen të jepet.
Më mirë ta shihnim vendin të digjej,
Se sa rënien e tij;
Kujtesa në mendime na kthehet
Në Fredrikshaldin në thellësi!

Kohët e vështira që përballuam në sprova
U flakën tej me përçmim;
Krizën lamë mbrapa
Liria sykaltër u lind.
Që dha fuqi atësore për të mbajtur
Thirrjen e urisë dhe shpatën,
Vdekjen e ndershme përherë veshur
Dhe nga kjo marrveshje patëm.

Armiku ynë hoqi armët
Dhe ngriti strehën lart;
Ne të çuditur drejt tij u hodhëm
Vëllain tonë pamë.
Të dy nga turpi i plotë shtyrë
Drejt jugut bëmë rrugën tonë;
Vëllezër trefish, me zemër të bashkuar,
Do të qëndrojmë ne po!

Burra të Norvegjisë, të lartë a të poshtmë,
Jepini Zotit lavdi!
Ai Mbrojtësi i Shenjtë i vendit tonë
Në ditët më zi!
Gjithë etërit tanë këtu luftuan
Dhe nënat tona qanë,
Le të na tregojë Zoti udhën,
Dhe ne drejt ta mbajmë.

Po, ne e duam këtë tokë që kështjellon
Ku shkumbëzon oqeani;
Ashpërsuar, përfshirë nga stuhitë, ajo hijezon
Me mijra shtëpi.
Kur etërit tanë luftrat i lanë
Fitore më në fund,
Por dhe ne, kur koha ta kërkojë
Paqen do të mbrojmë.

[Diabolis]

Bodler

Abeli dhe Kaini

Soj i Abelit, fli, pi dhe ha:
I kënaqur Zoti qesh,
Soj i Kainit, ndër nofulla
Tërbohu dhe vdis mjerimesh.

Soj i Abelit, sakrifica jote
Serafinin gicilon në hundë!
Soj i Kainit, dënimi yt
Vallë do të ketë një fund?

Soj i Abelit, tu shtofshin të korrat
Dhe bagëtia mirë të vafshin;
Soj i Kainit, ty zorrët
Si qenit plak i angullifshin.

Soj i Abelit, dëndu me gjellë
Në vatrën tënde atërore;
Soj i Kainit, në shpellë
Dridhu së ftohti, çakall i mjerë!

Soj i Abelit, duaju dhe shumoju!
Ar bëfsh dhe nga vogëlia.
Soj i Kainit, zemërdigju
Gatitu për orekset e mëdha.

Soj i Abelit, rritu dhe kullot
Porsi mizat në pemë!
Soj i Kainit, udha e çoftë
Familjen tënde në humnerë.

II.

Oh, Soj i Abelit, kërma jote
Do të lyrosë dheun e tymosur!
Soj i Kainit, puna jote
Me kaq nuk është sosur;

Soj i Abelit, turpi yt njikëtu:
Parzmi është shpuar shtije!
Soj i Kainit, në qiell ngjitu,
Dhe përdhe Zotin hidhe!

[Diabolis]

Allen Ginsberg

Amerikë

Amerikë të dhashë gjithçka dhe tani jam asgjë.
Amerikë dy dollarë e njezet e shtatë cent 17 Janar 1956.
Po çmendem.
Amerikë kur do ti mbarojmë luftrat njerëzore?
Shko q'u me gjithë bombën tënde atomike.
Nuk ndjehem mirë mos më besdis.
S’mund ta shkruaj poemën time derisa jam me mendjen në vend.
Amerikë kur do të bëhesh ëngjëllore?
Kur do ti zhveshësh rrobat?
Kur do ta shohësh veten përmes varrit?
Kur do të jesh e denjë për milionat e Trockistëve të tu?
Amerikë pse janë libraritë e tua plot me lotë?
Amerikë kur do ti dërgosh vezët e tua në Indi?
Më sëmurin kërkesat e tua të çmendura.
Kur mund të shkoj në tregtore dhe të blej çka më duhet me pamjen time të mirë?
Amerikë në fund të herës je ti dhe unë që nuk jemi të përkorë për botën tjetër.
Makineria jote është shumë për mua.
Ti më bën të dëshiroj të bëhem shënjt.
Duhet të ketë një rrugë tjetër ta sheshojmë këtë argument.
Burrouhsi është në Tanxhier s’mendoj se do të kthehet është i majtë.
A po bëhesh e majtë a kjo është ndonjë formë shakaje praktike?
Po përpiqem të dal në pikë.
S’pranoj ti dorëzoj manitë.
Amerikë ndalo së më shtyri unë e di ç’po bëj.
Amerikë lulet e kumbullës po bien.
Nuk i kam lexuar gazetat me muaj, çdo ditë dikush shkon në gjyq për vrasje.
Amerikë prekem për Ubllizët.
Amerikë kam qënë komunist kur isha fëmijë dhe s’më vjen keq.
Pi marihujanë sa herë më jepet rasti.
Rri në shtëpi për ditë me radhë dhe shoh trëndafilat në musëndër.
Kur shkoj në Çinataun pihem dhe kurrë nuk shtrohem.
Më është mbushur mendja atje do të ketë ngatëresa.
Ti duhet të më kishe parë tek lexoja Marksin.
Psikoanalisti im thotë se jam për bukuri.
S’mund ta them Lutjen e Zotit.
Kam vizione mistike dhe dridhje kozmike.
Amerikë ende nuk ta kam thënë çfarë i bërë Xhaxha Marksit mbasi ai erdhi nga Rusia.
Po të drejtohem ty.
A do ta lesh ti jetën emocionale të prihet nga Revista Tajm?
E kam fiksim Revistën Tajm.
E lexoj çdo javë.
Kapaku i saj më vështron çdo herë që i vidhem qoshes së ëmbëltores.
E lexoj në bodrumin e Librarisë Publike të Berklit.
Gjithmonë më thotë për përgjegjësitë. Biznesmenët janë seriozë.
Prodhuesit e filmave janë seriozë. Të gjithë janë seriozë veç meje.
Më ngjan se unë jam Amerika.
Po flas me veten serish.

Azia po ngrihet kundër meje.
S’e kam fatin e një kinezi.
Më mirë të kem parasysh burimet kombëtare.
Burimet e mia kombëtare janë dy përzierje marihuane miliona gjinitale
një letërsi vetiake e papublikuar që fluturon me 1400 milje në orë
dhe njëzet e pesë mijë institucione mendore.
Nuk them asgjë për burgjet e mia as për milionat e të paprivilegjuarve që rrojnë
në saksitë e mia nën dritën e pesëqind diejve.
I kam zhdukur bordellanat e Francës, Tanxhiersi e ka rradhën.
Ambicia ime është të jem President pavarsisht faktit që jam Katolik.

Amerikë si të shkruaj një litani të shenjtë në gjendjen tënde të marrë?
Do të vazhdoj si Henri Fordi strofat e mia janë aq individuale sa makinat e tij dhe më shumë se janë të gjinive të ndryshme.
Amerikë ti shes strofat 2500$ një copë 500$ ulje për strofën tënde të vjetër
Amerikë liroje Tom Munin
Amerikë shpëtoi Mbretërorët Spanjollë
Amerikë Sako&Vanxeti nuk duhet të vdesin
Amerikë unë jam djemtë e Skotborosë.
Amerikë kur isha shtatë mëma me merrte në takimet e Celulës Komuniste
ata na shisnin qiqra një dorë plot një biletë një biletë kushtonte një nikël dhe
fjalimet ishin falas gjithsecili ishte ëngjëllor dhe ndjesor për
puntorët gjithçka ishte aq e dlirë ti nuk ja ke idenë ç’gjë e mirë
partia ishte në 1835 Skot Niring ishte një plak i madh një burrë
i vërtetë Ewig-Weibliche e Nënës Blur të Grevistëve të Mëndafshit më bëri për të qarë
njëherë pashë oratorin Jidish Izrael Amter afër. Gjithkush duhet të ketë qënë
spiun.
Amerikë ti nuk do vërtet të shkosh në luftë.
Amerikë janë ata Rusët e këqinj.
Ata Rusët ata Rusët dhe ata Kinezët. Dhe ata Rusët.
Rusia do që të na hajë të gjallë. Fuqia e Rusisë çmenduri. Ajo do të na marrë
makinat nga garazhet.
Dëshira e saj të rrëmbejë Çikagon. Nevoja e saj një Riders Dixhesti i Kuq. Ajo dëshiron uzinat e makinave në Siberi. Burokracia e madhe të drejtojë pikat e furnizimit.
Kjo nuk është mirë. Uh. Ai bëri indianët të mësojnë të lexojnë. Ai desh niger të mëdhenj të zinj. Ha. Ajo na bën të gjithëve të punojmë gjashtëmbëdhjetë orë në ditë. Ndihmë.
Amerikë kjo është krejt serioze.
Amerikë kjo është përshtypja që marr nga të parit në televizor.
Amerikë është kjo korrekte?
Më mirë të kthehem menjëherë në punë.
Është e vërtetë që nuk dua ti bashkohem Këmbësorisë a të vërtit tornot në uzinat e preçizionit, jam dritëshkurtër dhe psikopat gjithsesi.
Amerikë po i vë supin tim të pamundur rrotës.

[Diabolis]

Pranë varrit tim mos rri dhe vajto;
Unë s’jam atje. Unë s’fle, jo.

Unë jam njëmijë erëra që fryjnë.
Unë jam shkëlqimi i diamantit në borë.

Unë jam rrezedielli mbi drithrat lakuar.
Unë jam shiu i vjeshtës, i shtruar.

Kur ti zgjohesh në heshtjen mëngjesore
Unë jam ngutja e ngritjes prore

E zogjve të qetë në fluturimin në rrathë.
Unë jam vezullimi i yjeve në natë.

Pranë varrit tim mos rri dhe vajto;
Unë s’jam atje. Unë s’kam vdekur, jo.

[Diabolis]

Theofil Gautier

Simfoni në të Bardhë Maxhor

Qafëbardha me atë vijë harkuar,
si në rrëfenjat e Veriut që njëri sheh,
femrat mjellma të Rinit të përmalluar
lundrojnë dhe këndojnë në breg.

A, hipur ndonjë dege përmbi
me pendët që kanë veshur,
lëkurat ju ndrisin me më bardhësi
se bora mbi të cilën janë prehur.

Nga këto femra njëra veçon,
kur mes nesh ndonjëherë zbret,
bardhësi si drita e hënës përçon
akullnajës nën qiej të kthjellët;

ajo pamje dehëse të grish
me freskinë e saj boreale
me dhurata perlash-mish,
mes bardhësisë për skandale!

Gjiri I saj, borë ngjeshur në globe,
kameliat e bardha tej shtyp,
atllasit të bardhë të një rrobe,
mbrojtëse në betejën e paturp.

Në betejën e bardhë të madhe,
atllas dhe lule mposhten
dhe pa kërkuar hakmarrje,
zverdhen porsi xheloze.

Mbi bardhësinë e supit të saj,
si prej gurit të Parosit që të trullos,
porsi një natë në polin në skaj,
një i ftohtë i padukshëm pllakos.

Prej çfarë kristalesh të virgjër bore,
prej çfarë trëndafili thelb,
prej çfarë qiriri e prej çfarë nafore
bardhësia e asaj dore është derdh'?

Qumështit i është marrë pika
fjolla qiellit të kaltër dimëror,
zambakut argjëndi që ka palca,
e bardha e detit shkumbor;

mermer i bardhë, trup i ftohtë, i zbehtë,
përjetësim hyjsh e hyjnish;
i mugëti argjend, opali i qumështtë
që japin ylberë të vagullt qartësish;

fildish, duar dhe krahë ngrihen,
dhe porsi flutura bardhoshe,
në pikat e notave tek thyhen
lënë pezull puthje drithëroshe;

kunadhes së virgjër të panjollosur,
fëshfërimën për të mos ja ndjerë
gëzofin e bardhë ja ka hedhur
supeve qark edhe në llërë;

argjënd i brishtë lulesh trillane
si prej dritaresh xhama ngjyrosur;
çurgat e bardha të postafëve,
lotët e Ondines kallkanosur;

murriz i plandosur i Majit
nën motin dimërak të luleve të tij;
albastri i trishtimit
që rigjen të tijën zbehtësi;

puplat e bardha të pëllumbit
borë përmbi çatinë në kullë,
rrëshkitja e stalaktitit
lot i bardhë në të zezën guvë?

Prej Norvegjisë a Groenlandës
me Serafitën ajo erdhi?
Apo është Madona e borës
a sfinks i bardhë që dimri gdhëndi,

sfinks që nga orteku u gropos,
roje e akullnajave yjore,
që brenda të bardhit gjoks,
fsheh të ngrira sekrete bardhore?

Nën akullin e qetë pushon,
Oh! kush mundet atë zemër ta shkrijë!
Oh! kush mund ti trëndafilojë një ton
kësaj bardhësie që s'do t'ja dijë!

[Diabolis]

Mao Ce Dun

Përgjigje një miku

Re të bardha lundrojnë përmbi malin Guaj;
Erën kalëruar, Princeshat zbresin kodra blerimi.
Sa pikëluan bambutë me lotët e tyre vaj,
Tani janë robina në re kuq-trëndafili.

Valët majëbore të liqenit Dancing përqiell të gufuara;
Ishulli i gjatë ushton me këngë që tokën trondit.
Unë jam përhumbur në ëndrra, ëndrrat e patratuara,
Të tokës së bisqeve lulëzuar që dielli i agimit i shndrit.

[Fiori]

Ylli, te uroj qe me perkthime dhe krijime te merresh profesionalisht, jo thjesht si pasion apo enderr anesore. Dhe nq se ja ke arritur ta realizosh kete enderr, sinqerisht me behet qejfi per ty.

Respekte


p.s. patratuara duhet te jete 'patrazuara' apo ka ndonje kuptim tjeter si fjale?

[Diabolis]

trat/ë,~a Rrjetë e madhe peshkimi, ...


Persi Bisi Shelli

Një fjalë shumë shpesh është përdhosur

Një fjalë shumë shpesh është përdhosur
Që unë ta përdhos më;
Një ndjenjë shumë rrejshëm përbuzur
Që ti ta përbuzësh atë;
Një shpresë edhe më shumë dëshpëruar
Që urtësia ta zbutë;
Dhe mëshira jote më e pranuar
Se ajo prej tjetërkujt.

Unë mund të jap jo çfarë burrat quajnë dashuri:
Por ti a nuk do ta pranosh
Adhurimin që zemra ngre përmbi
Dhe qielli nuk e hedh përposh,
Dëshira e fluturzës për një yll,
E natës për të ditën që agon,
Përkushtimin për diçka të vagullt
Nga sfera e pikëllimit tonë?

[Diabolis]

Uilliam Uordsuorth

Ajo ishte një hije gëzimi

Ajo ishte një hije gëzimi
kur feksjen e saj ma kapi vështrimi;
një shëmbëlltyrë e dashur, nisur
çastin për të stolisur;
sytë e saj si yjet e muzgut të kthjellët;
si muzgu, gjithashtu, flokët e saj të errët;
por dhe gjithçka tjetër përreth pikturës
prej ditësh maji dhe agimi gëzimprurës;
një trajtë vallëzuese, një pamje e galduar,
që të fanitet, të tremb duke të sulmuar.

E pashë më nga pranë, por dhe kështu,
një shpirt ishte, një grua gjithashtu!
Lëvizje familjare të lehta dhe të lirshme,
dhe hapat me liri virgjëreshe;
një pikëpjekje ku bënin takime
kujtime të ëmbla, po aq të ëmbla premtime;
një krijesë jo aq e shkëlqyer dhe e përkorë
për bukën e përditshme të natyrës njerëzore;
trishtime kalimtare, të thjeshta rrengje,
lavdi, fajësim, dashuri, puthje, lotë dhe qeshje.

Tani e shoh me sy të qetë
pulsin makinës ku i rreh;
një qënie që merr frymë thellë,
udhëtare mes jetës dhe vdekjes sjellë;
me arsye të fortë, dëshirë dhe maturi,
durim, largpamje, forcë dhe aftësi;
një grua e përkorë, fisnikërisht hartuar,
për të këshilluar, rehatuar dhe drejtuar;
dhe prapë një shpirt dhe shkëlqimtare
me njëfarë drite ëngjëllore.

[Diabolis]

Xhojs

IV

Kur ylli i ndrojtur qiellit bën tutje
i paprekshëm, i papaqtuar si ngahera;
dëgjo ti mes mbrëmjes që fle
njërin që të këndon tek dera.

Kënga e tij nga vesa më e butë
dhe ai ka ardhur për të të takuar
o ndër ëndërrime më mos u fut
kur ai në muzg është duke kënduar.

As mos mendo: kush të jetë ky këngëtar
kënga e të cilit në zemër më pikon?
Dije pra, nga psalmi i dashnorit,
jam unë ai që të viziton.

[Diabolis]

Xhojs

II

Muzgu kthehet nga violet
thellë e më thellë në blu,
llambat me flakërimë të gjelbër të zbehtë
i mbushin rrugës çdo dru.

Pianoja e vjetër luan një pjesë
të qetë, të ngadaltë, të gëzuar;
ajo përkulet mbi çelsat e verdhë,
kokën për këtej anuar.

Ndrojtje, sy porsi varri dhe duar
që treten ndërsa ata mbajnë vesh-
muzgu dhe më errët ka kaltruar
me drita manushaqe vesh'.

[Diabolis]

Sir Walter Ralegh

Gënjeshtra

Shko, shpirt, bujtës i trupit,
me një detyrë që s'merr mirënjohje;
mos u tremb ti qepesh të mirit;
e vërteta do të jetë leja jote.
Shko, përderisa të vdes u dashka,
qitja botës gënjeshtrën përjashta.

Thuaji oborrit se vezullon
edhe shkëlqen si druri kalbësirë;
thuaji kishës se ajo tregon
ç'është mirë dhe s'bën të mirë.
Nëse kisha dhe oborri përgjigjen serbes
qitjau gënjeshtrën në shesh.

Thuaju sundimtarëve se rrojnë
duke vepruar me veprimet e të tjerëve;
nuk i do kush gjësend pa dhënë
dhe kanë fortësinë e bajraktarëve.
Nëse sundimtarët përgjigjen serbes
qitjau sundimtarëve gënjeshtrën në shesh.

Thuaju burrave të sërës së lartë,
që drejtojnë pasuri e pronë,
qëllimi i tyre ambicia është,
vetëm urrejtjen kanë zakon.
E nëse ata njëheri përgjigjen serbes,
qitjau gjithë atyre gënjeshtrën në shesh.

Thuaju se trimëri përmbi gjithçka,
ata lypin dhe më teksa shpenzojnë,
se dhe me kostot më të mëdha,
s'kërkojnë por veçse ti lavdërojnë.
E nësa ata të përgjigjen serbes
Qitjau gjithë atyre gënjeshtrën në shesh.

Thuaji zellit se kërkon bindje;
thuaji dashurisë se është veç epsh;
thuaji kohës se është veç lëvizje;
thuaji mishit veç pluhur do jesh.
E uro që mos të përgjigjen serbes,
se ti duhet t'ja u qitësh gënjeshtrën në shesh.

Thuaji moshës se përditë rrëgjohet;
thuaji nderit se si ndryshon;
thuaji bukurisë se si shkatërrohet;
thuaji favorit se si belbëzon.
E ndërsa ata do të përgjigjen serbes
qitja çdonjërit gënjeshtrën në shesh.

Thuaji zgjuarsisë sa shumë miklon
në pika gudulisëse të mirësisë;
thuaji mençurisë se ngatërron
veten me përmbidituritë e botës.
Dhe kur ata të përgjigjen serbes,
troç qitjau atyre tok gënjeshtrën në shesh.

Thuaje guximin e mjeksësisë;
thuaji aftësisë është mëtim;
thuaje bamirësinë e ftohtësisë;
thuaji ligjit është pretendim.
Dhe ndërsa të përgjigjen serbes
sërish qitjua gënjeshtrat në shesh.

Thuaji fatit çka verbëri;
thuaje natyrën e kalbjes;
thuaje miqësinë e panjerëzi
thuaje drejtësinë e shtyrjes.
Dhe nëse të përgjigjen serbes
të gjithëve qitjua gënjeshtrën në shesh.

Thuaji arteve se s'kanë kumbim
por varen nga respekti;
thuaju shkollave se duan thellim,
por mbahen më shumë në si duket tjetri.
Në artet dhe shkollat do të përgjigjen serbes
qitjau arteve dhe shkollave gënjeshtrën në shesh.

Thuaj besimi u zhduk nga qyteti;
thuaj si vendi po rreshket;
thuaj burrëria hoqi qafe mëshirën;
thuaj dlirësia është e fundit në rresht.
Dhe nëse të përgjigjen serbes
mos u kurse t'ja u qitësh gënjeshtrën në shesh.

E kur të kesh, si qejfi ma desh
e të urdhërova, dhënë fund llomotitjeve-
edhe pse e qite gënjeshtrën në shesh
meriton jo më pak se goditjeve-
kush të dojë le të të godasë,
s'ka goditje që shpirtin të vrasë.

[Diabolis]

Xhimi Karter

Përparimi nuk vjen gjithmonë kollaj

Si një ligjvënës në shtetin tim
shkrova ligjin e parë ku vërej
që qytetarët mos shkojnë më në votim
mbasi ata kanë ikur përtej.

Kuvendarët përballën shqetësimin e ngritur
trimërisht, fort e më fort në debat
në, mbasi vdekja e dikujt ka mbritur,
tre vjet a do të jenë mjaft

për të lënë familjen, duke e përkujtuar,
të vendosin se si i dashuri do të kishte
hedhur votën nëse vetë do të kish jetuar
të shihte ditën e votimeve të pritshme.

Fqinjët më paralajmëruan se kisha shkuar
shumë larg për të ndryshuar ç'bëjmë kaherë.
Unë humba fushatën tjetër, pa fituar
një përqindje të vetme në varrezën e tërë.