Kryepeshkopi Anastas reagon pas shpifjeve te Kristo Frasherit ne media

[morrison]

Eshtrat djegin Frasherin, ne besueshmerine e tij per patriotin hardline. Sikurse tek kjo pike, qe shihet lehte, ai eshte kontradiktor edhe subjektiv gjate gjithe shkrimit te tij kundra Janullatosit.

Asgje kondradiktore nuk pame tek shkrimi i frasherit, je ti dhe grekofonet e tjere qe shikoni kontradikta ne endrat tuaja.

Ai ka kohe qe ka ngec mes ceshtjes se autentikeve dhe jo-autentikeve, jo vetem ke eshtrat, por edhe tek deklarata e pavaresise. I beri corbe te gjithe.

Po pra, po te verteton ty dhe ne te tjereve se perderisa ceshtja ktu mban era mashtrim, atehere mbas gjith kesaj fshihet nje qellim i lig qe ti bashk me grekofonet e tjere te forumit mundoheni te argumentoni te kunderten duke bere lojra fjalesh, jo ti perulet eshtrave te ushtareve grek, jo eshte kondadiktor e budallalleqe te tjera me oke, pa sjellur asnje kundra-argument te mirfillt per ato qe ka thene frasheri. llogje llogje e vetem llogje......

Fundja fundit te gjith ne Shqiptaret e dime shum mire se ca roli luan Janulla dhe kisha greke ne Shqiperi. Nuk e kuptoj se cfare kerkoni ju grekofonet te na vertetoni ktu ne forum....?

[Seminarist]

O djali , nuk ka etnicitet fetar ! E di ti kuptimin e fjales "Etni" ? "Etni" eshte shqip dhe ka lidhje me "ATIN" dhe "ETNIT" (shumes) qe do te thote preardhje "gjaku" ose "fare" dhe nuk ka lidhje me fene , por me "genin" . Cfare po na prallis per te na "mbushur" mendjen ? Po kujton se ke te besh me ata "shqiptaret" analfabete tani ?

Me shume respekt per njerezit qe lexojne kete forum dhe per anetaret e forumit !

Nuk paska etnicitet fetar (religious ethnicity)?!

Shiko, a do mbarojne ndonjehere te squtet e ketij forumi?!

http://en.wikipedia.org/wiki/Religious_nationalism

In Orthodox Christian countries formerly under the rule of the Ottoman Empire, nationalism often has a strong religious component. For example, the population exchange of the Treaty of Lausanne was done on a purely religious basis, with the Orthodox Christians of western Anatolia considered to be Greek even if they were monolingual in Turkish, while conversely Hellenophone Muslims were regarded as being Turks.

Nqs ke verejtje per website-n, ka faqe te tjera

http://onenessbecomesus.com/religiousethnicity.pdf



Per ke e ke fjalen per te respektuar, ti? E ke pare se me cfare fjalori rrugacerie rrospiesh bishtperdredhurash ka Kavir kur perdor emrin e Janullatos, kreun e nje institucioni ligjor fetar?



Prandaj, kur te permendni kreun e nje komuniteti fetar, kujdes se si shkruani, rrini sust, nqs deshironi, qe pervec se injorante mos te behni edhe qesharake!


P.S, po qe per etnicitet fetar, eshte e habitshme se si "patriote" me idenitet laik-musliman kane ne fjalorin e tyre anti-ortodoks nuanca te forta me prapavija paragjykimesh fetare, konkretisht mulsimane.
Kur te talleni me fene, talluni me traditen e familjes suaj (muslimane), profetin tuaj muhamed, librin tuaj, kuranin.

[Seminarist]

Asgje kondradiktore nuk pame tek shkrimi i frasherit, je ti dhe grekofonet e tjere qe shikoni kontradikta ne endrat tuaja.

Kontradiktore eshte, se nuk ka njeri te thote nje here qe eshtrat e ushtareve jane sebep per pretendime territoriale, pra e pranon qe kauza e tyre nuk eshte vetem anti-fashizmi, dhe nga ana tjeter thote se u perulet eshtrave.

Pra, Frasheri nuk thote se per te ushtaret greke rane per anti-fashizem. Perkundrazi eshte i ndergjegjshem per implikimin qe sjell rritja e numrit te tyre.

Atehere, tju bej nje pyetje juve frasherioteve, sa duhet te jete numri i eshtrave ne menyre qe juve tu peruleni atyre ne ekskursion-pelegrinazhin qe do beni tek ta, me ndergjegjen e paster se numri i tyre nuk implikon territorin..?

[morrison]

Prandaj, kur te permendni kreun e nje komuniteti fetar, kujdes se si shkruani, rrini sust, nqs deshironi, qe pervec se injorante mos te behni edhe qesharake!

Te kujt komuniteti mor bir, atij ortodokso-grekofon ? Se komunitetin ortodoks shqiptar nuk besoj se e perfaqson Janulla yt. Jeni katandis si magjypet arab, ata me Arunin dhe ju me Janullen.

Gjithmon kam qene i mendimit se te krishteret jane me te civilizuar sesa myslymanet ktu ne Shqiperi, por paska vlejtur vetem per katoliket, se ju ortodokset i vetmi ndryshim qe keni me myslymanet eshte qe nuk merrni abdes.... Ata e shesin dinjitetin per Ibn Abas Mahmud Al Rashid...., ndersa ju per Janullas Anastas Palikaras Capraz...

Per mua jeni njesoj, ata mbeturina te evgjiteve arab, ndersa ju mbeturina te magjypeve grek.

sa per kte qe thua me poste:

Kontradiktore eshte, se nuk ka njeri te thote nje here qe eshtrat e ushtareve jane sebep per pretendime territoriale, pra e pranon qe kauza e tyre nuk eshte vetem anti-fashizmi, dhe nga ana tjeter thote se u perulet eshtrave.

Me te vertet kujton se ne Shqiptaret jemi kaq naiv, qe mbas 65 vjetesh propagande kanibaliste nga monenklatura komuniste, te biem pre e spekullimeve te tua mbi shprehit e Frasherit. Eshte shume e qart qe Frasheri thot se nese ato me te vertet jane eshtrat e ushtareve grek dhe nese ata paskan ardhur per ne Shqiperi ne mbrojtje te atdheut te tyre Greqise (se ca donin ne Shqiperi per te mbrojtur atdheun e tyre vetem ju grekofonet mund ta argumentoni) atehere dhe ai vete do perulesh para eshtrave te tyre, por gjithmon vetem nese eshte e vertet dhe prandaj e thot, qe te veri ne dukje mashtrimin dhe ta veri ne prove Janullen qe ta vertetoj kte fakt. Kurse ti na derdellit poshte e lart si kumarxhi qe tha ashtu apo tha keshtu.... Aaa te lutem shume... jo te tallesh dhe me intuiten tone. Ca kujton ti, se po flet me vehabista apo me fshatar grek...?

Tani vazhdo prap e bjeri fyellit me nje vrim, vazhdo vijen e partis.... se Janulles me opozite Arun Jahjan.

[ilia spiro]

Nga Paragjykimi tek Shpifja, Korça i përgjigjet z. Kristo Frashëri

Kushdo e mban mend mirë se gjatë viteve 90, gazeta të ndryshme të shtypit shqiptar dhe Mas Medias, përgjithësisht, kanë qenë tejet të mbushura me artikuj, pronocime dhe daklarata që në qendër të tyre kishin Kryepeshkopin Anastas të Kishës Orthodhokse Autoqefale te Shqipërisë, artikuj me tema tërësisht bajate deri të neveritshme, me autorë shpesh pseudointelektualë, pseudopatriotë dhe mbi të gjitha dashakeqë ndaj Besimit Orthodhoks. Përgjithësisht kudo flitej për kalë troje, për gjëmën e madhe që e kishte gjetur Kishën Orthodhokse, që në krye të saj kishte një Kryepeshkop, mëkati i vetëm i të cilit ishte përkatësia etnike. Ky ishte elementi kryesor dhe i vetëm i aludimit mbi shumë të këqija që do ta gjenin kombin tonë dhe Kishën Orthodhokse. Shumë nga artikuj shkruesit apo edhe organizatorët e ndonjë tubimi mjeran, sot pothuajse janë harruar dhe megjithëse në atë kohë mund të konsideroheshin edhe si potenciale në efiçencë apo edhe në pritje për politikën dhe shoqërinë shqiptare sot nuk po dëgjohen më.

Paralelisht me këto zëra në mbrojtje të veprës së hirësisë së tij Anastas, u ngritën mijëra besimtarë, intelektualë dhe njerëz të thjeshtë pavarësisht përkatësisë fetare. Me kalimin e kohës kur gjykatësi më i drejtë, koha, me dëshmimtarë veprat e hirësisë së tij, ju dhanë atyre të drejtë, konsiderohet keqdashëse pa asnjë justifikim risjellja e temave të tilla në vëmendje të publikut shqiptar. Të vjen vërtet çudi kur lexon artikujt e botuara në “Gazeta Shqiptare”në mënyrë të njëpasnjëshme të zotit Kristo Frashëri, kundër kryepeshkopit Anastas. Nuk kemi ndërmend të ndalemi tek akuzat që u botuan në to, pasi në mënyrë përbledhëse, tepër të sinqertë dhe me vërtetsi, morën një përgjigje ekselente nga kryepeshkopi. Ajo që na bën përshtypje dhe na fyen ne si besimtarë orthodhoksë të një Kishe tepër të konsoliduar, inekzistente më parë dhe tashmë me autoritet dhe reputacion ndërkombëtar, falë kryepeshkopit, është fakti se megjithëse faza e parë e mosnjohjes dhe e paragjykimit deri diku ndoshta të justifikuar për Kryepeshkopin Anastas ka kaluar dhe veprat kanë treguar të kundërtënë e atyre që u shkruan për vite me rradhë, përsëri vërejmë të gëlojë prirja për të denigruar figurën e kryebariut tonë.

Shumë prej nesh u ndodhëm në Kishën e Tiranës, atë ditë të madhe të 2 Gushtit 1992, të Fronëzimit të Hirësisë së tij, kishim shkuar atje të gjithë ne korçarët që për dhjetvjeçarë të tërë, kishim mbajtur të gjallë besimin, duke përfaqësuar ata qindra gjyshër, gjyshe e prindër, që ditën ta ruanin të gjallë besimin tek Kisha Orthodhokse dhe që fshehurazi na e kishin përcjellë duke krijuar gjithmonë gjatë viteve të egra të diktaturës shoqërinë e të krishterëve në qytetin e Korçës. Të gjithë ne atje njëzëri bërtitëm Aksios dhe mbytëm britmën e ngathët dhe djallëzore të disa njerëzve të papërgjegjshëm që vetëm atë ditë ndoshta panë derën e kishës, pasi as më përpara nuk e kishin parë dhe as besoj ta kenë parë më që atë ditë, për faktin e thjeshtë se ose i përkisnin besimeve të tjera, dhe janë pinjollë të atyre që realisht kanë fituar titullin me bëmat e tyre të luftonjësve të Orthodhoksisë, ose ishin ateistë që asnjëherë nuk kishin treguar ndonjë interes për besimin.

Çdo i krishter i mirë është edhe patriot i mirë, por jo vetëm kaq, përderisa beson tek jeta e përtejshme duhet së pari që të aspirojë atdheun e përbashkët të të drejtëve që është në qiell afër Zotit, kjo është arsyeja që gjërat duhet të thuhen siç janë dhe jo të gjymtohen. Pikërisht ata qindra zëra që pohuan denjësinë e Kryepeshkopit Anastas, donin përparimin e Kishës dhe të Besimit, koha tregoi se kishin të drejtë, denjësia e tij u sprovua në kalvarin e gjatë të ringritjes së gjithçkaje që kishte të bënte me besimin si dhe me kontributin e tij të paçmuar në momentet më deçizive që kaloi vendi dhe populli ynë. Na habit fakti se tema bajate të trajtuara 18 vjet më parë me bazë paragjykimin dhe shpifjen rivijnë në vëmendje të lexuesit nëpërmjet citimeve tuaja duke u bërë ofenduese. Kjo tregon se përsëri segmente të erëta janë vënë në efiçencë kundër besimit, sepse nuk e kuptojmë dot se si edhe sot mbas 18 vjetësh arrihet të deformohet çdo fakt dhe të trumbetohet gjoja jokanonizmi i atij që ngriti e rikrijoi Kishën tonë Orthodhokse me tre mitropolitë shqiptarë dhe një arvanit, që ndoshta do parapëlqenit ta quanit edhe atë të huaj. Nuk dimë ndonjë patriot të mirë, shqiptar me gjak të kulluar ndër politikanë apo edhe intelektualë që përveç fjalëve të ketë bërë diçka realisht për popullin dhe vëndin e vuajtur, në këto 20 vjet, diçka që ti shërbejë një popullate apo qoftë edhe një komuniteti të caktuar, pa ndonjë përfitim, pa u bërë milioner nga hiçi, nuk dimë bile as ndonjë patriot shqiptar të zjarrtë të diasporës të ketë vënë qoftë edhe një tjegull në ndonjë kishë të vendit, apo të ofronte shërbimet e tij të përhershme këtu.

Përkundrazi është ky i “huaj” që diti ta ringrinte dhe ti jepte një autoritet që kurrë nuk e ka pasur në arenën ndërkombëtare Kishës sonë Orthodhokse dhe për pasojë vendit tonë. Ky i “huaj” dorëzoi qindra priftërinj shqiptarë, të arsimuar në shkollën teologjike shqiptare që me aq mundim e ngriti që me ardhjen e tij këtu, ky i “huaj” ringriti kishat tona të shkatërruara kudo edhe në Përmet, kisha e shën Marisë atje duhet të funksionojë, bëhet fjalë për një kishë historike për të cilën flet edhe Kodiku i Shenjtë i Mitropolisë së Korçës. E pra, restaurimi i vlerave nuk mund të quhet sakrilegj apo krim kombëtar, e kundërta kthimi i shtëpisë së Zotit në vatër culture, ka qenë një veprim i turpshëm dhe kur e drejta e Zotit vihet në vend nga njeriu ju përpiqeni të fajësoni. Pra puna dhe jo guna është ajo që përcakton një njeri, kualitetin dhe predispozicionin e tij. Mendojmë se të flasësh me gjuhën e fillimit të vitit 90 për një figurë tepër të nderuar është një anakronizëm dhe një dashakeqësi. Kryepeshkopi Anastas i duhet Kishës sonë Orthodhokse dhe do të qëndrojë Kryebari shpirtëror deri në fund përderisa atë e duan dhe e vlerësojnë ata që përbëjnë realisht grigjën e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, pavarësisht përkatësisë së tyre etnike. Nga përvoja e baltologjisë të viteve 90, kemi kuptuar se në shënjestër të goditjeve nuk është aspak ai, por Besimi dhe Kisha jonë Orthodhokse e ringritur prej tij. Këtë gjë e di kushdo, tashmë më tepër se atëherë kur u ndërtuan edhe ligje për ekstradimin e tij, mjafton të kujtojmë rezultatin e votimeve për Referendumin në vitin 1994, kur të paktën në qytetin e Korçës të krishterë dhe myslymanë, të majtë dhe të djathtë, votuan kundër, vetëm për arsye të nenit që rrezikonte qëndrimin e hirësisë së tij në krye të Kishës Orthodhokse Autoqefale Shqiptare.

Koha tregoi se ata kishin të drejtë në këtë pikë, tashmë kur kanë kaluar kaq vjet qysh atëherë dhe Institucioni i Kishës Orthodhokse Autoqefale ka qenë në vend një faktor paqeje, mirëkuptimi, ndihme dhe shprese për të gjithë popullin tonë, dhe kjo falë kryepeshkopit Anastas. Simpatia e atëhershme ndaj personit të tij është kthyer në një bindje të thellë përsa i përket misionit të tij të vetëm që kryen këtu, atij të kryebariut shpirtëror. Pavarësisht keqinterpretimeve, apo marrjes jashtë kontekstit të prononcimeve të tij, në këtë rast nga ana e një historiani, dielli nuk mbulohet me shoshë. Kryepeshkopi ynë është kanonik tepër i pëlqyer nga grigja e tij dhe i pa të metë në misionin që i është ngarkuar. Eshtë e palejueshme zoti historian që njerëzit të shërbejnë si valvola të shfryrjes së urrejtjes apo racizmit, për veprime apo situate që fabrikohen tjetërkund dhe akoma më e pafalshme, kur vala goditëse e atij që shërben si valvol ju drejtohet figurave të nderuara dhe aspak të kompromentuara. Për ta përmbyllur na lejoni të përdorim fjalët e një kleriku orthodhoks të Amerikës më parë mosbesues ndaj misionit dhe figurës së Krepeshkopit Anastas, i cili mbasi pa veprën e ndërtuar prej tij në Shqipëri tha se po të ishte gjallë Fan Noli do të thonte se në personin e kryepeshkopit Anastas, Kisha jonë Orthodhokse Autoqefale Shqiptare përjetoi dëshirat dhe aspiratat e saj.

DR.Vasil Tushi, DR.Pirro Gjançi, Vangjush Themeli
PR.Jonela Spaho, PR.Ilda Lubonja.

[ilia spiro]

Përgjigje z.Frashëri nga pedagogët e Akademisë Theologjike

Kohët e fundit janë shkruar disa artikuj të cilët në mënyrë të deformuar i referohen personit dhe legjitimitetit të fronëzimit të Kryepiskopit Anastas. Për të hedhur dritë mbi këtë çështje duhet parë zgjedhja e tij në përputhje me Kanonet dhe Traditën e Kishës, me “statutet” dhe kushtet historike, politike dhe shoqërore. Rënia e sistemit komunist dhe hapja ndaj proceseve demokratike të vendit gjeti komunitetin orthodoks të asgjësuar në lidhje me strukturën institucionale dhe administrative.

Nuk ekzistonte asnjë hierark, episkop, i cili do të merrte përsipër organizimin e kishës në të gjitha nivelet e aktivitetit të saj. Dhe ajo që është më e rëndësishme të risillte në ekzistencë autoqefalinë e saj, sepse në qarqet teologjike dhe kishtare kishte zëra që pretendonin suprimimin e autoqefalisë, nisur nga mungesa e Sinodit të Shenjtë dhe për më tepër e një episkopi. Si do të vinte në ekzistencë një kishë pas ngjarjeve të tilla? Kjo nuk ishte e parashikuar në asnjë statut. Cili ishte i gatshëm të merrte përsipër këtë mision? Kjo për faktin se episkopi sipas traditës dhe rregullave të Kishës duhet të jetë i pamartuar, me formim teologjik të lartë, me përvojë dhe me dije të shumanshme. Kjo situatë e krijuar kërkonte që të gjendej zgjidhje, e cila të ruante parimet kishtare, kanonet e saj, të cila përbëjnë kushtetutën e pakontestueshme për të gjitha kishat orthodokse. Parimi themelor i Kishës Orthodokse është se: “nuk eksiton kishë pa episkop” (Shën Ignati, shek.I-II, përcakton peshkopin si imazhin e Krishtit, manifestim i unitetit të Kishës. Shën Qipriani, shek.III, ne veprën “De ecclesiae unitate” përcakton unitetin e kishës në personin e episkopit, “ku është episkopi, atje dhe Kisha”). Organizimi i Kishës është hierarkik, ku organi më i lartë është Sinodi i Shenjtë dhe funksionimi i saj rregullohet me anë të kanuneve të Sinodeve Ekumenike, i cili ka të bëjë me çështje të adhurimit, jetës spirituale e morale dhe administrimin e saj.

Gjithashtu një veçori njohëse e kishave orthodokse është vazhdimësia apostolike, e cila transmetohet me anë të episkopëve. Komuniteti orthodoks në Shqipëri, për shkak të mungesës së një episkopi, e kishte të pamundur përfaqësimin në mënyrë kanonike e të barabartë me kishat e tjera simotra dhe ngritjen e strukturave të tij. Klerikët e mbetur nga persekutimi i egër ateist dhe laikët e devotshëm me njohuri kishtare, të cilët përbënin Këshillin e Përgjithshëm të KOASH-it, duke kuptuar situatën e krijuar nga mungesa e një episkopi iu drejtuan Patriarkanës Ekumenike më 30 Maj 1992. Kjo kërkesë vinte jo vetëm si pasojë e mungesës së kandidatëve për episkop, por edhe nga pamundësia për dorëzimin e një episkopi, pasi sipas kanoneve të kishës, “dorëzimi i një episkopi duhet të bëhet të paktën me pjesëmarrjen e dy episkopëve kanonikë” (Kanoni I i Apostujve).

Patriarkana Ekumenike me respekt dhe ndjeshmëri të veçantë për realitetin në Shqipëri mbështeti autoqefalinë e Kishës pas kërkesës të Këshillit të Përgjithshëm dhe ofroi zgjidhje konkrete. Kështu më 24 Qershor 1992, Sinodi i Patriarkanës Ekumenike me unanimitet zgjodhi Fortlumturinë e tij, Anastasin, Kryepiskop të KOASH-it, vendim me Nr. Protokolli 938. Zgjedhja e tij në unanimitet plotësoi kushtin e kanoneve të shenjta (Kanoni IV i Sinodit I Ekumeni, Kanoni III i Sinodit të VII Ekumenik). Më 4 Korrik kemi vizitën e përfaqësuesve të Patriarkanës Ekumenike në Shqipëri, të cilët në takimin e tyre me Presidentin e Republikës z. Sali Berisha morën pëlqimin e tij. Pas zgjedhjes së Kryepiskopit në mënyrë unanime dhe pas pëlqimit nga autoriteti i shtetit më 12 Korrik Fortlumturia i tij shpalli pranimin, duke qenë i ndërgjegjshëm se bëhej fjalë jo për çështje pushteti, por shërbim kryqi.

Duke pasur parasysh njohjen e autoqefalisë së Kishës më 12 Prill 1937 me Tomos-in Nr. Protokolli 609 dhe 618 nën emrin “Kisha Orthodokse Autoqefale e Shqipërisë” dhe përkujdesjen e saj eklisiastike, kanonike dhe dogmatike, Patriarkana Ekumenike duhej përsëri të rimerrte këtë mision për ripërtëritjen e autoqefalisë dhe njohjen e kësaj kishe sipas kanoneve kishtare. Zgjedhja me unanimitet nga Sinodi i Shenjtë i Patriakanës Ekumenike dhe pranimi nga presidenti i Republikës krijuan kushtet për fronëzimin e Kryepiskopit më 2 Gusht 1992 në Kishën “Ungjillëzimi” në Tiranë. Zgjedhja dhe fronëzimi i Kryepiskopit Anastas bëri të mundur njohjen zyrtarisht të Kishës Orthodokse Autoqefale të Shqipërisë si nga kishat orthodokse simotra ashtu dhe nga organizmat e lartë evropiane dhe botërore. Disa persona e vënë në dyshim realizimin e kësaj ceremonie, ndoshta nga mungesa e njohurive të praktikave kishtare. Fronëzimi i një episkopi është një ceremoni e cila përmban shpalljen e vendimit unanim të marrë më parë nga Sinodi i Shenjtë, në rastin konkret nga Patriarkana Ekumenike, për shkak të asgjësimit të tij nga regjimi i egër komunist, përshëndetjen e episkopit që fronëzohet dhe dorëzimi i skeptrit baritor, si simbol i përkujdesjes për grigjën e Perëndisë, praktikë e cila u zhvillua në katedrale në prezencën e klerit dhe besimtarëve dëshmitarë nga të katër dioqezat.

Zhurmat e krijuara nga disa njerëz gjatë kësaj ceremonie dhe të cilat vazhdojnë ende sot të veshura me mllefin që veprimtaria antifetare e kurorëzuar me 1967 nuk arriti të zhdukte besimin, me urrejtjen për zhvillimin e kishës dhe shoqërisë, me zilinë për besimin e të tjerëve nuk mund ta zhbëjnë atë. Zhurmat e tyre tregojnë se janë në grahmat e fundit përpëlitëse për shkak të hijes mortale të ideologjisë së tyre që iu ka hidhëruar shpirtin. Gjithashtu shprehja tradicionale “aksios – i denjë” në praktikën e fronëzimit, ku vendimin për zgjedhjen e një episkopi e merr sinodi, ka vetëm vlerë urimi dhe jo juridike e kanonike. Kështu, ata që nuk uruan në këtë mënyrë apo iu kundërvunë një urimi të tillë, thjesht nuk iu bashkuan traditës së kishës. Disa njerëz duke mos njohur mirë traditën kishtare dhe duke pasur në mendje fjalën statut mendojnë të ringrenë një kishë vetëm me laikë. Na sjell në mendje disa veprime të shekullit të kaluar, me dorëzimet jo kanonike apo mbledhje dhe konferenca vetëm nga laikë, të cilat të kujtojnë mbledhjet e partisë, që zgjidhnin drejtues dhe jepnin direktiva. Njerëz të tillë duke mos njohur traditën kanonike dhe kishtare dhe duke mos gjetur mbështetje për kauzën e tyre përpiqen të shikojnë statutin si një spirancë shpëtimi të ideologjisë së tyre.

Të dy statutet si ai i 1929 dhe 1950 janë miratuar në dy sisteme politike në përputhje me kushtetutat përkatëse dhe të dekretuara nga kuadri shtetëror, i mbretërisë (monarkisë) i pari dhe i diktaturës komuniste i dyti. Harrohet fakti që statuti i vitit 1929 u zhvlerësua nga Kongresi i vitit 1950 (5-10 Shkurt) duke u mbështetur ky veprim në art.63 të statutit të vitit 1929, “i cili ndalon vetëm 3 nenet e para të mos ndryshohen, të mos modifikohen ose të mos abrogohen”. Këto nene të rëndësishëm sanksionojnë pozitën, raportin e KOASH-it me kishat e tjera orthodokse ku ndër të tjera shprehin se: “kisha drejtohet nga episkopë kanonikë që ruajnë të pandryshueshëm kanonet e shenjta apostolike e sinodike si dhe traditën e kishës. Ndërsa neni 64 lejon të ndryshohen nenet e tjerë, sigurisht me vendim të një kongresi tjetër. Kongresi i vitit 1950, i cili ndryshoi statutin e vitit 1929, ishte një kongres i ligjshëm, pasi në të merrnin pjesë episkopë të zgjedhur në mënyrë kanonike, klerikë dhe laikë. E përmendim këtë fakt për të thënë se pa pjesëmarrjen e episkopit dhe klerikëve nuk mund të ketë një kongres kleriko-laik dhe më tepër të marrin vendime mbi organizimin e kishës.

Por dhe statuti i vitit 1950 me dekretin e vitit 1967 (12 Nëntor) u abrogua. Nisja e proceseve demokratike pas viteve 90-të me lejimin e lirisë fetare hasi në një situatë ku aplikimi i këtyre dy statuteve për funksionimin e kishës ishte i pamundur. Një statut për një kishë autoqefale përbën një akt themelor juridik në të cilin mbështetet organizimi administrativ i saj për mirëfunksionimin e jetës shpirtërore. Natyrisht një statut i tillë duhet të bazohet mbi kanonet e Sinodeve Ekumenike dhe t'i përshtatet rrethanave historike, pa shkelur frymën e tyre. Ashtu si riorganizimi i shtetit pas viteve 90-të nuk iu rikthye kushtetutave të mëparshme, pasi ato nuk i përgjigjeshin realitetit të ri, kështu, Kisha nisur nga i njëjti parim nën drejtimin e Kryepiskopit më 21 Janar të vitit 1993 thirri kuvendin kleriko-laik duke shprehur nevojën e një statuti të ri, pasi statutet e hartuara në kohën e mbretërisë dhe diktaturës nuk i përgjigjeshin realiteteve të krijuara në një sistem demokratik.

Në realitetin e ri të krijuar ku shteti ndjente nevojën e një kushtetute të re, e cila u realizua në vitin 1998, në të njëjtën mënyrë dhe kisha kërkonte statutin e ri, i cili duhet t'i përgjigjej nevojës për ekzistencë dhe organizim. Bazuar në nenet 10 pika 5, 78 dhe 83 pika 1 e Kushtetutës shtetit dhe komuniteteve fetare i lind e drejta të krijojnë një marrëveshje reciproke për garantimin e lirive dhe të drejtave të tyre. Kjo marrëveshje u miratua dhe ndër të tjera thotë: “Shteti respekton KOASH-in dhe njeh si përfaqësues të saj personat e autorizuar nga Sinodi i Shenjtë i kësaj Kishe dhe garanton mbrojtjen e saj nga çdo person apo grup që pretendon emrin, objektet e kultit, pronat, simbolet ose vulën e saj” (Neni 5 pika 1). Gjithashtu “Shteti respekton pavarësinë e KOASH-it për t'u organizuar, ushtruar veprimtaritë, për të administruar pasuritë që zotëron në bazë të parimeve, rregullave, traditave, kanoneve e statutit të saj” (Neni 10 pika 2) (Shih Fletorja Zyrtare e Rep. së Shqip. Nr.7, 4 shkurt 2009, fq.138). Nga sa thamë deri tani del konkluzioni se: zgjedhja e Kryepiskopit në krye të KOASH-it është legjitime si nga ana kanonike, ashtu dhe nga ana juridike.

Miratimi unanim i Sinodit të Patriarkanës Ekumenike dhe ratifikimi i marrëveshjes sipas Kushtetutës janë dëshmi të qarta të legjitimitetit të tij. Gjithashtu shumë persona të nxituar dhe me njohuri të kufizuara në lidhje me çështjet doktrinale dhe fetare që u shprehën kundër zgjedhjes dhe fronëzimit të Kryepiskopit me kalimin e kohës kuptuan rolin vendimtar të tij në rimbëkëmjen e Kishës dhe iu rikthyen jetës adhuruese dhe spirituale të saj. Nuk mbetet tjetër veçse t'i lutemi Perëndisë që të ndriçojë mendjet e tyre që privojnë veten nga pjesëmarrja në jetën e gjallë të Kishës dhe kënaqësia e përjetimit të mrekullisë së ndërtimit të saj.

Dhimitër Qosja
Thoma Çomëni
(Pedagogë të Akademisë Teologjike “Ngjallja e Krishtit” Shën Vlash, Durrës)

[ilia spiro]

Një sqarim i detyrueshëm nga Berati drejtuar Gazetës Shqiptare
Kohët e fundit kemi lexuar me vëmendje artikujt në "Gazetën Shqiptare" të historianit Kristo Frashëri, për të cilin kemi pasur konsideratë lidhur me kontributin që ka dhënë në fushën e historiografisë. Me keqardhje vërejmë se në shkrimet e lartpërmendura z. Frashëri keqinterpreton problemet e Kishës sonë, duke i trajtuar ato politikisht. Kisha Ortodokse Autoqefale e Shqipërisë ka qenë, është dhe do të jetë e ortodoksëve të Shqipërisë. Atë nuk mund ta keqpërdorin as persona të besimeve të tjera, as ndonjë me origjinë ortodokse, por që ateizmi i rrënjosur në shpirt gjatë monizmit e ka larguar me kohë nga komuniteti ynë.

Kryepiskopi Anastas, për mungesën e jashtëzakonshme të kuadrove fetarë, erdhi në Shqipëri me kërkesën e besimtarëve ortodoksë dhe për këtë mori edhe miratimin zyrtar të kryetarit të shtetit, Presidentit të Republikës. Ardhja e Tij u përshëndet nga Patriarkana e Kostandinopojës, nga Kishat motra, nga Kishat e tjera të Krishtera që e njihnin mirë veprën e tij Ekumenike, si edhe nga autoritetet e larta të Parlamentit Evropian.

Në numrin e gazetës së mësipërme më 20 shtator 2010, z. Frashëri kishte botuar një përgjigje ndaj një shkrimi të Kryepiskopit Anastas, në të cilën ky i fundit hidhte dritë mbi një sërë akuzash të pabazuara të bëra ndaj tij. Në ditët që vijuan, gazeta ribotoi tekste të viteve të kaluara për të mbështetur, qoftë edhe fare pak, mendimin e z. Frashëri se Fronëzimi i Kryepiskopit Anastas nuk u krye rregullisht në kishën katedrale të Tiranës. Kështu, z. Frashëri shkruan: "Të gjithë e mbajnë mend se ceremonia solemne për fronëzimin e tij në kishën katedrale të Hyjlindëses në Tiranë, dështoi për shkak të kundërshtimit të besnikëve të krishterë, të pranishëm në ceremoni".

Por, e vërteta qëndron krejt ndryshe dhe besimtarët e pranishëm në kishë kujtojnë të tjera fakte nga këto që duan të na servirin! Në këtë ceremoni morën pjesë shumë të krishterë ortodoksë, të ardhur nga të gjitha trevat e Shqipërisë, si dhe Trupi Diplomatik i akredituar në Tiranë. Si qytetarë të përgjegjshëm të këtij vendi dhe anëtarë të Kishës Orthodhokse, duam të theksojmë vetëm dy të vërteta të thjeshta: Së pari se disa nga ne që nënshkruajmë këtë artikull, jemi dëshmitarë okularë, prezentë në Fronëzimin e Kryepeshkopit Anastas, më 2 gusht 1992 dhe, kemi thirrur nga zemra “i denjë”.

Në fund të ceremonisë, një grup i vogël, nën drejtimin e deputetit të asaj kohe, z. Butka, pinjoll i një familjeje të njohur anti-orthodhokse, të mbështetur jashtë kishës edhe nga deputetët joorthodhoksë, të njohur për qëndrime ekstremiste Baleta e Reso, u përpoqën pa sukses të turbullojnë ceremoninë që ishte kryer dhe kishte përfunduar. Ata kryen kështu vetëm një përdhosje të papranueshme ndaj besimit tonë të një vendi të shenjtë. Nisur edhe nga artikulli i z. Xoxe, që e ribotoi “Gazeta Shqiptare” (22.9.2010), por edhe nga intervista e z. Bardhyl Fico, zbulohet se ky veprim nuk ishte aspak spontan por ishte planifikuar një ditë më parë në ambiente jo orthodhokse. Së dyti, ne dëshmojmë se ceremonia e Fronëzimit filloi dhe mbaroi në kishën "Ungjillëzimi i Hyjlindëses" në Tiranë, sipas kanoneve të Kishës Orthodhokse.

Në nderim të Fronëzimit të Kryepeshkopit Anastas u shtrua vetëm një drekë në Hotel Tirana Internacional, që është ndërtuar pikërisht në atë vend ku dikur ka qenë kisha katedrale e Tiranës. Theksojmë këtu se z. Frashëri, duke mos qenë pjesëmarrës vetë në këtë ceremoni, shtrembëron të vërtetën, duke përdorur copa artikujsh antiortodoksë, duke u përpjekur të ngatërrojë drekën në hotel me çastin e fronëzimit në kishë. Është për të ardhur keq që një historian, i cili në vend të merret me faktet, e mbështet artikullin e tij mbi shkrime ekstremiste me akuza ordinere, siç është rasti i pamfletit qesharak për Himarën, dhe bën të vetat pozicione të kapërcyera nga historia, diskriminuese për kategori të caktuara të shoqërisë e minorancat, të cilat janë në kundërshtim të plotë me parametrat e një shoqërie demokratike dhe me ëndrrën e shqiptarëve për t’u rikthyer përsëri pas më shumë se 500 vjetësh në gjirin e familjes evropiane.

Duke u nisur nga emri dhe origjina, çuditemi se si z. Frashëri, ky përmetar me prejardhje ortodokse, kërkon që një vend i shenjtë për ne orthodhoksët, kisha e vjetër shekullore ortodokse "Shën Maria e Pazarit", në Përmet, të kthehet në pallat kulture. Është e ditur se, pas vitit 1967, kjo kishë u kthye në pallat kulture, por këtë fakt z. Kristo Frashëri, për arsye të botëkuptimit të tij ateist, nuk i vjen mirë ta përmendë. Ne ortodoksët e Beratit, ashtu si dhe qytetarët ortodoksë të Përmetit dhe të gjithë Shqipërisë jemi të sigurt se kjo godinë do t'i kthehet pronarit të ligjshëm, Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë dhe besimtarëve të saj, ashtu siç i janë kthyer kisha e Shën Prokopit në Tiranë, e Shën Nikollës në Kavajë, Manastiri i Ardenicës në Lushnjë, si edhe shumë kisha të tjera në të gjithë Shqipërinë. Nga z. Frashëri, në gjurmë të të parëve të tij, ne do prisnim prej tij të kundërtën, pra që ai të interesohej dhe të mbronte të drejtën e Komunitetit Orthodhoks për të rimarrë vendet e shenjta që u shkatërruan nga regjimi monist. Të bën përshtypje frazeologjia plot urrejtje patologjike kur në shkrimin e tij ai shprehet: “A. Janullatusi është Kryepiskopi i pleqve dhe i plakave”. Këtu, z. Frashëri tregon se nuk ka respekt për të moshuarit duke harruar se edhe ai vetë është një 88të vjeçar i moshuar. I bëjmë të ditur z. Frashëri se Kryepiskopi Anastas është jo vetëm i të moshuarve por, i besimtarëve ortodoksë shqiptarë të gjitha moshave, që nga fëmijët, të rinjtë dhe të rriturit.

Z. Frashëri duhet të qartësohet edhe kur ai thotë se “u mblodhën 400 vetë”, (shifër që nuk është e vërtetë), në të ashtuquajturin “Komitet të Autoqefalisë”, të organizuar dhe të drejtuar nga Butka e Baleta, -gjithë këta janë një pikë ujë në oqeanin e dhjetëra mijërave ortodoksë beratas, korçarë dhe të gjithë Shqipërisë, të cilët nënshkruan në mbështetje të Kryepeshkopit Anastas. Këtu gjejmë rastin të përmendim se më 17,09,1992, një “komision fantazmë i autoqefalisë”, i përfaqësuar nga z. Petrit Bidoshi dhe z. Arjan Koja, në hajatin e kishës së Shën Spiridhonit në lagjen Goricë të Beratit, morën përgjigjen e merituar nga qindra besimtarë Ortodoksë beratas, të cilët mbështetën pa asnjë rezervë fronëzimin e Kryepiskopit Anastas. Përfaqësuesit e komisionit fantazmë, u larguan të turpëruar nga qëndrimi i vendosur i besimtarëve të qytetit tonë mijëra vjeçar, i këtij djepi të ortodoksisë dhe patriotizmit shqiptar. Dy vjet më vonë, para referendumit të 4 nëntori të vitit 1994, ortodoksët beratas kërkuan zyrtarisht Presidentit të Republikës, që të hiqte pikën 4 të nenit 7 të projektkushtetutës shqiptare, e cila e largonte Kryepiskopin nga Shqipëria, duke deklaruar botërisht se do të votonin kundër. Dhe me të vërtetë kështu ndodhi: në mbështetje të Kryepeshkopit Anastas u mblodhën mbi 80 mijë firma dhe këto ndikuan që ndërmjet shkaqeve të tjera projekt-kushtetuta të rrëzohej.

Atëherë në emër të kujt flisni ju z. Frashëri?!
Na vjen keq që z. Frashëri, në vend që të nxjerrë në dukje përparimet e gjithanshme që ka arritur Kisha Ortodokse Autoqefale e Shqipërisë gjatë këtyre 20 viteve, nën drejtimin e Prof. Dr. Anastasit, bën të kundërtën, duke u përpjekur të denigrojë dhe të mohojë të gjitha vlerat dhe veprat madhështore të Kryepiskopit. Vetëm në Berat në sajë të kontributit të tij është ndërtuar katedralja e madhe e Shën Dhimitrit në qendër të qytetit, ngritur nga themelet kisha e Shën Thomait, janë restauruar: katedralja e Shën Spiridhonit, kisha e Shëndëlliut, kisha e Shën Triadhës, etj. në Berat, manastiri i Shën Marisë së Vodicës, kisha e Shën Marisë në Vokopolë, kisha e Ngjalljes së Krishtit në qendër të Kuçovës, kopshti i fëmijëve dhe mensa e të varfërve, ndihma në medikamente, ushqime e veshmbathje etj.

A do të kishit mundësi ju z. Frashëri me pasuesit tuaj t’i realizonit këto në qytetin tonë?Por, po të flasim për gjithë Shqipërinë të gjithë jemi dëshmitarë se Kryepiskopi Anastas, me përkrahjen e shumë institucioneve ndërkombëtare dhe të personaliteteve të fuqishëm botërorë, ka kryer dhe vazhdon të kryejë punë të rëndësishme siç janë: ndërtimi dhe restaurimi i shumë kishave e manastireve, i objekteve sociale, kulturore, arsimore, shëndetësore në mbarë vendin tonë, të cilat janë vënë në shërbim të të gjithë shqiptarëve, pa bërë dallim në besimin e tyre. Ato që përmend Fortlumturia e Tij në fund të artikullit të tij, në lidhje me kontributin e tij për Kishën tonë Ortodokse, në fillim të viteve 90 e rrënuar, -është vetëm një panoramë modeste, e krahasuar me kontributin e tij gjigant në Kishë dhe më gjerë në shoqërinë shqiptare, gjatë epokës kritike të 19 viteve të fundit. Të gjithë ne, bashkë me ortodoksët e tjerë, jemi dëshmitarë të kontributit të tij unikal shumëdimensional. Z. Frashëri duke mohuar gjithë këto arritje tregon se i mungon mirënjohja, ky tipar themelor i moralit njerëzor.

Në këtë mënyrë, Kryepeshkopi Anastas po kryen me sukses misionin apostolik, domethënë edukimin fetar dhe ngritjen e nivelit shpirtëror të besimtarëve. Ai vazhdimisht ka pasur dhe ka në qendër të vëmendjes së tij forcimin e harmonisë midis komuniteteve fetare në Shqipëri, konsolidimin e miqësisë vëllazërore midis popullit shqiptar dhe fqinjëve të tij, si dhe përfaqësimin dinjitoz të Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë në forumet ndërkombëtare fetare dhe laike. Zgjedhja e Kryepiskopit Anastas si President i Këshillit Botëror të Kishave, si Zëvendëspresident i Konferencës Evropiane të Kishave, si dhe zgjedhja, në vitin 2006, si President nderi në Konferencën e Feve për Paqen, organizata më e madhe fetare në botë, tregon më së miri personalitetin e tij të padiskutueshëm, me të cilin ne besimtarët orthodhoksë krenohemi që e kemi në krye të Kishës sonë.

Sot Kisha Orthodhokse, Kryepeshkopi, Sinodi i Shenjtë, Statuti dhe organizmat e saj njihen nga Kushtetuta dhe shteti si të vetmit përfaqësues të besimtarëve orthodhoksë të Shqipërisë. Po kështu, Kisha jonë dhe Kryepeshkopi i saj njihen si asnjëherë tjetër në histori nga të gjitha Kishat motra Ortodokse, nga të gjitha Kishat e Krishtera të Botës, por edhe më gjerë.

Qytetarët Ortodoksë të Beratit:
Ilia Zaka, Kiço Kolani, Miltiadh Veveçka, Xhovan Kajana, Arqile Shyti, Anxhelo Simsia, Ilia Koçi, Albano Subashi, Niko Fani, Gabriel Shani, Spiro Vogli, Petraq Laçka, Stela Qako, Joan Qako, Kozma Shyti, Thanas Cimbidhi, Sotiraq Tapia, Pali Vishnja, Lina Simsia, Fanie Mingo, Sifi Angjeliu, Aneta Bushamaku, Valentina Baba, Qiriako Stefani, Dhori Sinjari, Mihallaq Kote, Ferdinant Janinoti, Miron Liko, Nasi Fero, Vsilika Garuli, Marjana Garuli, Elpiniqi Filipi, Edmond Filipi, Ariola Gallani, Sotiraq Mishaxhiu, Mihal Pjetri, Anstas Xhymerteka, Xhulieta Koçi, Vladimir Prendi, Elenita Andoni, Kozma Nikolla, Anastasi Dodi, Stavri Garuli, Llambi Proko, Vasili Sinjari, Ilia Gjogu, Vangjeli Kolani, Sotir Gjoka, Xhoxhi Stefa, Llambi Teneqexhi, Elion Kosica, Sotiraq Frashëri, Liri Shulla, Margarita Mihali, Llambrini Sinjari, Vasil Zaka, Kosta Leka, Gjinovefa Sako, Elena Teneqexhiu, Dhimitër Tapia, Aneta Tapia, Luena Golemi, Lefteri Kosova, Irena Dervishi, Lisobie Kosova, Thomaidha Gjoka, Theodhor Teneqexhiu, Aurela Kullau, Samson Lako, Llazar Kajana, Romeo Çilingire, Marie Çilingiri, Sokrat Tanku, Irakli Meroli, Pandi Shulla, Xhoxhi Saveta, Xhovan Doga.

[ilia spiro]

Përndjekja dhe përndjekësit historikë të Anastasit
- shkruar nga Isidor Koti -
Lexuesit e gazetave shqiptare, nga fillimi i viteve 90’të, janë njohur në periudha të ndryshme me fushatat anti-Anastasiane që prej nisjes së misionit të tij në krye të Kishës Ortodokse Autoqefale të Shqipërisë. Ata kanë parë në horizont hije të zeza akuzash nacionaliste dhe ekstremiste karshi tij. Përmes sulmeve dhe thirrjeve të qëllimshme për largim nga drejtimi i Kishës, politikanë e historianë dhe njerëz që kërkojnë të marrin merita publike, ndonëse të numëruar me gishtat e dorës, kanë marrë rolin e trojanëve të indinjuar ndaj “Kalit grek”, duke bërë deklarata të përsëritura dhe të njëanshme. Këta personalitete me target të rëndësishëm ose jo, shfaqen largpamës dhe me integritet të konsoliduar, duke shtuar në CV-në e tyre edhe datën, muajin dhe vitin e rolit të luftëtarit ndaj një misionari kishtar, sikur ky i fundit të ishe e keqja e kombit. Pikërisht, në themel të akuzave të këtyre luftëtarëve trojanë ndaj “Kalit grek” qëndron pretendimi i tyre se Kryepeshkopi Janullatos ka ndërmarrë veprimtari politike në dobi të interesave greke, duke kronometruar edhe fakte të stisura me aq finesë në paralelizëm me zhvillimet e tjera në realitetin shqiptar, saqë të krijojnë përshtypjen se e vërteta qëndron vetëm në mendjen dhe dorën e tyre. Të njohur ose jo me zhvillimet e Kishës në Shqipëri, identikë në qëndrimet e tyre, këta persona (sigurisht jo dashamirës ndaj zhvillimit të ortodoksisë në vend) kanë marrë përsipër pa të drejtë të bëjnë politikat kishtare dhe të vendosin se kush duhet të jetë dhe kush nuk duhet të jetë në krye të këtij institucioni, sikur të bëhej fjalë për një institucion si ai i kryeprokurorit, apo presidentit… çfarëdoqoftë! Ata sulmojnë në radhë të parë dhe padrejtësisht një institucion si ai i Kryepeshkopit, duke mbjellë me ashpërsi qëndrime radikale që cënojnë rëndë dinjitetin e një komuniteti të tërë, i cili nuk është spaktator, por nuk ka potencialin publik për t’u shfaqur nëpër gazeta ose televizione.

Pse nuk e lënë të qetë të punojë? Kjo është pyetja që besimtarët orthodhoksë shqiptarë bëjnë herë pas here me thjeshtësinë dhe urtësinë karakteristike, sa herë lexojnë kryeartikujt e gazetave në këtë histori përndjekjesh mediatike. Ata përjetojnë ringritjen e Kishës, rritjen e shpejtë të saj dhe s’ka si të ndodhë ndryshe që kishat, shkollat, spitalet, ndihmat e shumta që jep Kisha Orthodhokse dhe sigurisht Kryepeshkopi Anastas për mbarë komunitetin pa dallim feje, kanë verbuar sytë e këtyre njerëzve që merren me majën e ajsbergut që kanë ngritur në oqeanin e konfuzionit të imagjinatave të tyre. Ajo çka është përcjellë publikisht është diçka e thashethemuar prej kohësh nëpër rrethe të ngushta tipash e prototipash, të cilët e gjejnë median si arenë idesh personale dhe përpiqen të nxjerrin në pah moralin e përrallave që fantazojnë. Duke e përdhosur me paturpësi ndërgjegjen publike të këtyre njerëzve të thjeshtë, të cilët e shikojnë Kishën si shtëpinë e Zotit, luftëtarët e ringjallur të Trojës harrojnë se askush nuk i merr në konsideratë tezat e tyre mediokre në Shqipërinë e Nato-s dhe në Shqipërinë shumë të afërt europiane.

Kontributet e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë dhe kreut të saj nuk tregojnë atmosferën e zymtë që na paraqesin opinionbërësit, apo ata që gatuajnë politika anti-ortodokse përtej Atlantikut bashkë me disa vetmitarë pretendentë për fronin Kryepiskopal këtu në vendin tonë. Ai e ka udhëhequr Kishën në kohë paqeje dhe në kohë trazirash, gjithmonë me mençuri dhe urtësi, aq sa Kisha është një faktor i rëndësishëm zhvillimi në jetën shoqërore të Shqipërisë dhe një institucion i nderuar dhe i njohur në mbarë botën. Ungjilli lexohet shqip, shërbesat kryhen shqip, madje gjuha shqipe është dëgjuar në shumë shtete të botës, në kishat lindore dhe perëndimore. Emri dhe personaliteti i Kryepeshkopit Anastas e kanë bërë të njohur vendin tonë edhe në vise të largëta, jo sepse ai është grek, por sepse ka ditur të ringrejë një Kishë të rrënuar dhe ta çojë në piedestal fal sakrificave të panumërta, një ndër të cilat ka qenë pa mëdyshje edhe përballimi i luftës me përndjekësit historikë. Përgjatë gjithë këtyre viteve, ai ka vazhduar të ndjekë të njëjtin orientim ekuilibrues në marrëdhëniet shqiptaro-greke, pa u shfaqur si shovinist, por si personalitet kishtar që ka ndihmuar në harmonizimin e marrëdhënieve mes njerëzve të kombeve të ndryshme, sikurse ka bërë kudo që ka qenë në periudha të ndryshme të jetës së tij.

Kryepeshkopi Anastas gjatë gjithë këtyre viteve po përdoret si një busull që gjithëkush përpiqet ta orientojë në interesat personale ose nacionale. Këta njerëz e kuptojnë por nuk e duan misionin e tij, ose më saktë nuk e kanë dëshiruar prezencën e misionit të tij me përmasa apostolike. Në Shqipëri ai nuk cënon identitetin kombëtar shqiptar, por e forcon më mirë se kushdo tjetër jo vetëm në vendin tonë, por kudo në botë. Kisha shqiptare nuk rrezikon të helenizohet. Përkundrazi flet më shumë shqip se çdo komunitet tjetër fetar në vendin tonë. Për këtë mund të bëhen edhe studime, sidomos ata që gumëzhijnë nëpër media. Argumenti tjetër se Kryepeshkopi Anastas ka shkelur statusin e Kishës, nuk është bindës dhe as referues, sepse nuk mund të gjykohet statusi i Kishës nga dylbitë e atyre që e shikojnë për së largu këtë institucion dhe funksionimin e tij. Kisha dhe Kryepeshkopi dhe të gjithë besimtarët e saj nuk mbështeten në politika dhe palë të caktuara që ngjiten e zbresin në pushtete njerëzore, por në lavdinë e Perëndisë.

Kisha Ortodokse dhe kreu i saj e kanë të përcakuar misionin e tyre nga Zoti dhe jo nga fryma nacionaliste, siç pretendohet nga opinionbërësit. Nëse ata do të jetonin nga afër apo do të interesoheshin me dashamirësi për punën që ka bërë dhe po bën Kisha në vendin tonë, do ta kuptonin qartazi veprimtarinë e vërtetë të misionarëve të Perëndisë. Vlen të theksohet dhe të përsëritet se Kryepeshkopi “grek” e ka shpallur publikisht dhe e ka treguar veten si “lypësi ndërkombëtar i shqiptaëve”, duke menduar për të tashmen dhe të ardhmen që ndërton Kisha Ortodokse e Shqipërisë në botën e qytetëruar. Por fatmirësisht njerëzit e ndershëm dhe të paanshëm e dinë tashmë historinë dhe të vërtetën e kontributit të Kishës dhe Kryepeshkopit në këto 18 vitet e fundit të ringritjes kanonike të Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë. Tek e fundit, historinë nuk e bëjnë historianët apo politikanët, por njerëzit që ndryshojnë rrjedhat historike.

[ilia spiro]

Gjithcka tregon besimin dhe dashurine e madhe qe kemi ne orthodhokset per Kryepiskopin tone. Eshte nje regim tipik "orthodhoks", pa sharje dhe fyerje per kundershtarin, sic bejne ca ..e ca...., puna e tyre megjithate.
I bie qe 30 % e shqiptareve te luftojne per "helenizmin"!!!!!!!!!!!!!! E pabesueshme kjo. Por Anastasi eshte vertet shqiptar, me shume se shume te tjere, politikane e "forumiste" pseudopatriote. Ne presim qe t`i jepet edhe shtetesia shqiptare, ...po ca takeme.. (si ky siper)..s`para duan dhe fatkeqesisht edhe Presidenti deri me sot po behet viktime e ketyre mentaliteteve.
Persa i takon K.F., ky eshte nga ata pseudohistoriane qe u rekrutuan nga e.hoxha me mbarimin e luftes se II, per te shkruar dhe per te dhe fallsifikuar historine. Nje tjeter historian qe u thirr nuk pranoi te behej sahanlepires dhe perfundoi ne burgjet e tmerrshme te komunizmit.
Pra Kryepiskopi sot ndodhet nen goditjen e e perbashket, komunisto-mafioze-pseudonacionaliste-....etj.

Kjo nuk eshte aspak e cuditshme, Shenjtoret gjithmone jane persekutuar nga antikrishtet, bile u eshte prere edhe koka, por nuk kane hequr dore nga misioni i tyre apostolik per perhapjen e besimit te vertete Kristian.
Dhe komuniteti orthodhoks do te jete perkrah Tij, ..ne çdo situate.

[neokastra]

Te kujt komuniteti mor bir, atij ortodokso-grekofon ? Se komunitetin ortodoks shqiptar nuk besoj se e perfaqson Janulla yt. Jeni katandis si magjypet arab, ata me Arunin dhe ju me Janullen.

Gjithmon kam qene i mendimit se te krishteret jane me te civilizuar sesa myslymanet ktu ne Shqiperi, por paska vlejtur vetem per katoliket, se ju ortodokset i vetmi ndryshim qe keni me myslymanet eshte qe nuk merrni abdes.... Ata e shesin dinjitetin per Ibn Abas Mahmud Al Rashid...., ndersa ju per Janullas Anastas Palikaras Capraz...

Per mua jeni njesoj, ata mbeturina te evgjiteve arab, ndersa ju mbeturina te magjypeve grek.

sa per kte qe thua me poste:



Me te vertet kujton se ne Shqiptaret jemi kaq naiv, qe mbas 65 vjetesh propagande kanibaliste nga monenklatura komuniste, te biem pre e spekullimeve te tua mbi shprehit e Frasherit. Eshte shume e qart qe Frasheri thot se nese ato me te vertet jane eshtrat e ushtareve grek dhe nese ata paskan ardhur per ne Shqiperi ne mbrojtje te atdheut te tyre Greqise (se ca donin ne Shqiperi per te mbrojtur atdheun e tyre vetem ju grekofonet mund ta argumentoni) atehere dhe ai vete do perulesh para eshtrave te tyre, por gjithmon vetem nese eshte e vertet dhe prandaj e thot, qe te veri ne dukje mashtrimin dhe ta veri ne prove Janullen qe ta vertetoj kte fakt. Kurse ti na derdellit poshte e lart si kumarxhi qe tha ashtu apo tha keshtu.... Aaa te lutem shume... jo te tallesh dhe me intuiten tone. Ca kujton ti, se po flet me vehabista apo me fshatar grek...?

Tani vazhdo prap e bjeri fyellit me nje vrim, vazhdo vijen e partis.... se Janulles me opozite Arun Jahjan.

Askush nuk flet per civilizim ne Shqiperi sepse me thuaj me ke rri te them cili je. Nese gjithe diten ju bertisni qe shqiptaret ortodoks jane greke, greke, greke normal qe do sose durimi. Por nuk e kisha per kete. Thua se katoliket jane te permbytur nga kleri shqiptar. Shko inspekto pak kishat e tyre do shohesh qe prifterinjte jane jo shqiptare ndoshta edhe mbi 70%, shiko murgeshat katolike te gjitha te huaja. Ortodokset qenkan pa civilizim se paskan nevoje ne besim per drejtues shpirterore. Shko i dashur ne kishe ortodokse dhe shih, askush nuk po te thote te behesh ortodoks, por shko te lutem disa here sa te kuptosh se cfare behet pastaj hajde shkruaj pershtypjet, por te pakten mos fyej pa shkuar asnjehere atje ku eshte qendra e ortodokseve, pikerisht ne kishe. Atje gjen ortodokset te cilet po fyeni.