Kushtetuesja: Presidenti Sejdiu ka shkelur kushtetuten me mbajtjen e dy posteve

[Guri i Kuq]

Njeriu që ngrinë

Nëse Rugova konsiderohej një Superman për Lidhjen Demokratike, Fatmir Sejdiu do të duhej të cilësohej si një Ice Man. E shkeli kushtetutën dhe e humbi atë që LDK‘ja nuk e kishte humbur për 20 vjet

Nga Valon A. Syla më 02 tetor 2010 në ora 12:43

Gjeneratat e vjetra, për njerëz të ftohtë nga natyra e surrati e përdornin një shprehje që moti ka humbur nga fjalori ynë i përditshëm. Gjyshi im tashmë i ndjerë, e përdorte shpesh këtë fjalë edhe atë bash për Presidentin Fatmir Sejdiu. Sa herë që e shihte në televizor më thoshte: “Ky njeri edhe hamamin e ftofë”.

Arkaike, por diçka e ngrirë ndodhi. Edhe po vazhdon të ndodhë.

FILLIMI I NGRIRJES

Ftohja dhe ngrirja filloi qysh ditën e parë të karrierës së Fatnir Sejdiut si Kryetar i LDK’së. Pamundësia e tij prej lideri për të përthekuar dhe përmbushur një llojllojshmëri rugovistësh, rezultoi me disa karrige të hedhura fuqishëm nga anëtari i nxehtë Kuvendit, Gani Geci, dhe pasoi me ndarjen dhe përgjysmimin e njerëzve të partisë dhe elektoratit. Këtë fillim po e rikujtoj sepse aty besoj se nisën fillet e konceptit të ngrirjes – të përkufizuar kështu më vonë nga vetë Presidenti Sejdiu.

Së pari në parti. Mund të kuptohet se nuk ishte e lehtë të përthekohen gjithë ata rugovistë që i kishte lënë i ndjeri Ibrahim Rugova. Por, nuk mund të kuptohet pse Kryetari i ri asnjëherë nuk pati ndonjë nismë serioze për ta bashkuar partinë. Përkundrazi, ai e ngriu këtë proces.

Për t’u zgjedhur President, ngriu edhe postin e Kryetarit të kësaj partie, term që nuk ka ndonjë kuptim juridik, përveç se politik, e që besoj se këtë më së miri e dinte një profesor si Fatmir Sejdiu. Me këtë veprim ngriu edhe reformat në parti, që pasuan me katastrofë elektorale, dhe që kurrë nuk u pranuan si humbje nga LDK’ja. Posti i Kryetarit vazhdonte të ishte i ngrirë dhe pa arsye konsiderohej si i pa adresë, por të gjithë e dinin se ishte dera e Presidentit. Aty të tjerët e LDK’së filluan të rrëshqisnin sikur me patina në akull.

I pari rrëshqiti Blerim Kuqi, i emëruar si udhëheqës i reformave brendapartiake, por me duar gjithashtu të ngrira – të cilat kur i zgjodhi, ua mori edhe vendlindjen me vete – bastionin e madh elektoral të Therandës. A ka dështuar këtu Fatmir Sejdiu?

Çka ndodhi me Prizrenin, Rahovecin dhe Lypjanin?

Natyrisht se nuk ka përgjigje, sepse kjo llogari kinse nuk kishte ku të kërkohej. Por, a mund të kërkohet tash?

Në vend të pyetjeve për këto dështime, rrëshqisnin versione sa konspirative po ashtu edhe qesharake, se Sejdiu e kishte mision ndarjen e LDK’së dhe qëllimisht e prishi edhe koalicionin, gjithmonë në konsultim me përfaqësuesit e Kuinitit. Shih ti!

Këto fjalë të kota vinin e nuk mbaronin nga rugovistët e të dyja anëve, por ato çka mbeten janë faktet e freskëta, që tregojnë se Fatmir Sejdiu më së shumti e dëmtoi veten dhe këtë parti duke ngrirë gjithçka.

Presidenti dhe Kryetari arriti të humbë atë që LDK nuk e kishte humbur për 20 vite me radhë. Pushtetin.

HUMBJA E PUSHTETIT

Kush e kishte menduar se dy ikanakë nga partitë, deputetët Naim Rrustemi dhe Driton Tali, do ta nisnin procesin e shkarkimit të Presidentit. Po them “shkarkimin”, e jo “dorëheqjen”, pasi dua të jem më i saktë, sepse e kam lirinë që nuk e ka dikush i LDK’së.

Sejdiu ishte dashur ta jepte moti dorëheqjen nga posti i Kryetarit të LDK’së. Prandaj edhe rezultoi shkelja e Kushtetutës... Në historikun e ngrirë e të shkrirë të Sejdiut, nuk figuronte askund ndonjë letër dorëheqjeje – as e fshehur diku në sirtarët LDK’së. Në të kundërtën, Sejdiu sot do të ishte President. Nuk është tip i dorëheqjeve me gjasë – edhe pse në publik doli si i tillë.

Dhe çka ndodhi? U bë ajo që LDK’ja kurrë nuk e kishte bërë dhe nuk donte ta bënte për 20 vjet histori. Me Sejdiun e humbi edhe pushtetin.

Dikush do të thoshte se këtë pushtet e ka Kryeministri Hashim Thaçi, por LDK’ja kaq pushtet ka pasur gjithmonë, si me Rexhepin, Haradinajn, Kosumin dhe Çekun. Aq sa ka edhe tash me Thaçin.

Përpos kësaj, Sejdiu e humbi edhe të drejtën morale e politike për t’u shpallur President përsëri. E humbi kredibilitetin personal. Dhe tash çka i mbetet të humbë më? Postin e Ngrirë?

Por, në LDK ekziston një çudi e madhe që shfaqet herë pas here. Këtë herë nga partizanët e Sejdiut, që e humbën pushtetin dhe nuk po i kthehen partisë si humbës, por me deklarata se Fatmir Sejdiu është kthyer si Kryetar i LDK’së më i fuqishëm se kurrë. Kjo duket më shumë si një dovë dëshirore, se sa një argument i qëndrueshëm.

NGRIRJA E ZGJEDHJEVE

Që të jemi më të qartë, Fatmir Sejdiu nuk ka ku të shkojë më, përpos të kthehet si Kryetar i LDK’së. Për këtë duhet t’i kërkojë pakëz ndihmë pasardhësit të tij, Jakup Krasniqit, për disa benificione nga jeta e Presidentit, si vetura, eskortë rojesh, etj. Dhe qenka shumë i fuqishëm?

Ai më nuk mund as të luajë rolin e opozitës. As të njeriut të suksesshëm të partisë. Bile as të njeriut edhe aq të pastër, sepse në xhirollogarinë e tij familjare figurojnë miliona që nuk mund t’i ofrojë rroga e një profesori të UP’së, e as një Presidenti të Kosovës. Çka i mbetet më Sejdiut?

Të ulet në karrigen e ngrirë dhe t’i ngrijë edhe zgjedhjet e brendshme, që sapo filluan të zhvillohen me interes dhe të japin sinjale kurimi për këtë parti? Por, përsëri po ndodhë ajo e çuditshmja në LDK. Njeriu që kishte një detyrë si President të mbronte Kushtetutën, të cilën e shkeli i pari, nuk po kundërshtohet zëshëm nga anëtarët e LDK’së. Çudi apo jo, Fatmir Sejdiu po kthehet.

Kur e shoh në televizor më kujtohen fjalët e gjyshit tim.

[Guri i Kuq]

Letër ngushëlluese për Presidentin

Ka ngushëllim më të madh sesa të kujtosh se ishe presidenti i parë i Kosovës së pavarur? Sigurisht që nuk ka. Këtu njerëzit jetojnë për historinë, President.

Nga Bardh Frangu më 02 tetor 2010 në ora 12:45

Në etnopsikologjinë e njerëzve tanë, me shekuj është kultivuar bindja se jemi të mallkuar që nga vrasja e Sulltan Muratit, President. Ky mallkim ka bërë që të mos mund të kënaqemi as sot e kësaj dite në këtë vend. Këtu me mëngjes ta prishin ditën, President. Këtu ta prishin edhe natën, siç ishte rasti në “Zanzibar”, President. Këtu jo vetëm që t’i hanë fjalët, por edhe pataten ta marrin nga goja, President. Këtu profesorët rrihen nga nxënësit, policët rrihen nga qytetarët, gjykatat drejtohen nga avokatët.

Që të shpëtojmë nga ky mallkim, kemi nisur ta rehabilitojmë Sulltan Muratin dhe madje ta ngrehim në nivelin e dëshmorit, në mënyrë që ta pranojmë si shpëtimtarin tonë. Në këtë kuptim, nuk mund të mos lutem, President, që ikja jote të mos shkaktojë ndonjë mallkim të ri për ne.

E bëj këtë i vetëdijshëm se lutjet janë ushqim i mirë për shpirtin, ndryshe ti në sytë e mbushur dëshpërim nuk shfaqe asnjë shenjë mallkimi, përkundrazi urove dhe bekove Kosovën dhe popullin e saj. Fjala jote na mbushi me keqardhje dhe nisëm të ndjeheshim të penduar, sikur ne të kishim faj.

Vërehej ashiqare se ne, qytetarët, ishim ngushëllimi i vetëm i yti. Dhe nuk mund të ishte ndryshe, ndërsa politika jeton nga vullneti dhe djersa e qytetarëve. Por ne nuk kemi pikë faji, President. Ata kolegët e tu nga Parlamenti i kanë fajet. Fajet i kanë edhe ata të Gjykatës Kushtetuese, që janë zgjedhur edhe me pëlqimin tënd. Fajet i ke personalisht edhe ti që e ke bërë vet Kushtetutën dhe nuk ke lënë një strehë të sigurt për veten.

Populli e ka një lutje shumë të mirë, President. Kur ia bën një shërbim të mirë dikujt, ai sipas traditës lutet me fjalët: “Ta kthefsha me të mirë!”. Nuk patën mundësi të ta kthejnë me të mirë, President, ndaj ta kthyen me të keq.

Si i pari i një populli shumë optimist, kujtoje Kandidin e Volterit, President, sepse ai ka të drejtë kur thotë se kjo botë është e mira e të gjitha të mirave, sepse është ndërtuar ashtu siç është më së miri.

Toka për ty është ndalur tek “Qafa”, President. Stacion më të mirë as që kishe mundur të gjesh. Aty janë pasagjerët që të presin me padurim për t’iu prirë në udhëtimin e tyre të lodhshëm. Të zbresësh nga koka në qafë nuk është edhe ndonjë humbje e madhe, sepse qafa është e lidhur me kokën, apo jo President? Shpresoj që kështu të të kenë ngushëlluar edhe kolegët e mi shkrimtarë dhe gazetarë, të cilët ti i ke zgjedhur për këshilltarë.

Janë dy momente që më duhet të t’i kujtoj, President.

Kur për herë të parë erdhe në Asamblenë Komunale të Ferizajt, të gjithë këshilltarët, pa dallim përkatësie partiake, u ngritën në këmbë dhe të duartrokitën gjatë. Edhe unë isha në këmbë dhe për herë të parë u ndjeva se isha me ta. Ishte ndjenjë shumë e mirë që bashkërisht t’i gëzoheshim Presidentit të vendit.

Rasti i dytë ishte ai kur erdhe në Ferizaj dhe pasi bëre përurimin e një rruge në 17 vjetorin e themelimit të LDK’së, shkove dhe shpërndave libreza për anëtarësinë e partisë tënde. U dëshpërova shumë, sepse në ato çaste nuk ishe më President i imi. Nuk ishe as Kryetar i mirë i partisë tënde, sepse më vonë u dëshmua që përkundër librezave që shpërndave ti, LDK’ja në Ferizaj përjetoi humbjen më të madhe në historinë e saj.

Por, të gjitha këto janë të shkuara e të harruara. Tani je kthyer në folenë tënde, sepse foleja e Presidentit, kështu si e kemi të përcaktuar ne me Kushtetutë, është e mirë vetëm për qyqet. Madje, ti e di se ata të partisë të kanë pritur si shpëtimtar. Shpëtoi ata, President, për hatër të Eqës dhe Ismetit. Lute Lutën që t’ua heq frikën nga kërcënimi i Bukoshit, sepse është i dëgjueshëm. Nëse asgjë tjetër nuk mund të bësh, jam i sigurt se pleqtë e LDK’së do t’i rehatosh mirë dhe ata do të ndjehen tepër të ngushëlluar me praninë tënde aty. Ky duhet të jetë ngushëllim edhe për ty që humbe postin e njeriut të parë të një vendi të ndarë nëpër kantone joformale.

A ka ngushëllim më të madh sesa të kujtosh se ishe Presidenti i parë i Kosovës së pavarur?

Sigurisht që nuk ka.

Këtu njerëzit jetojnë për historinë, President.

Nëse politika është konceptuar si biznes, ka ngushëllim më të madh se të jesh në krye të një ndërmarrjeje publike siç është LDK-ja?

Sigurisht që nuk ka.

Jeto si i ngushëlluar President, të ndjehemi të ngushëlluar edhe ne.