Besimi mbi Purgatorin sipas Kishes Katolike

[toni77_toni]

Purgatori është vendi i arritjes së asaj përsosmërie të cilën i krishteri nuk e ka arritur mbi tokë!


Para së gjithash duhet të them se Shpirti i përket Hyjit dhe vetëm AI e din, e cakton dhe vendosë mbi shortin dhe gjendjen e tij.

Disa shpjegime mbi Purgatorin:

KATEKIZMI I KISHES KATOLIKE

III. Purgatori

1030 - Ata qe vdesin ne hir ose ne miqesi me Hyjin, por qe nuk jane plotesisht te pastruar ne shpirtin e tyre, pas vdekjes i nenshtrohen nje pastrimi te lehte, deri sa te fitojne shenjterine e duhur per tu bere pjesetar te gezimit te amshuar ne qiell.

a) Domethënja e fjalës “Purgator”

Fjala “Purgator” vjen nga folja latine “purgare” që do të thotë “për të pastruar”, ndërsa “purgatori” është vendi ku ky kryhet ky “pastrim”.

Mësimi i Kishës, me fjalën “purgator”, nënkupton vendin e pastrimit të mëkateve të lehta që ka në shpirt njeriu në momentin kur kalon nga kjo jetë në jetën e pasosur.

Sipas mësimit të Kishës Purgatori është vendi i arritjes së asaj përsosmërie të cilën i krishteri nuk e ka arritur mbi tokë. Si rrjedhojë, në momentin kur kjo përsosmëri arrihet, shpirti hyn në Parajsë, aty ku jo vetëm e shikon, por edhe e përjeton për amshim Hyjin dhe lavdinë e tij.


b) Një nder bazat biblike, historike dhe dogmatike të mësimit të Kishës mbi Purgatorin

"Këndej të gjithë zunë t’i japin lavdi Zotit, Gjykatësit të drejtë, i cili qet në dritë edhe atë çka është më e fshehur dhe filluan të luten që mëkati i bërë të falej krejtësisht. Atëherë trimi kreshnik Juda i qortoi njerëzit të ruhen të pastër nga mëkati, pasi kishin parasysh çfarë i kishte gjetur për shkak të mëkatit ata që ishin vrarë. E si i mblodgi nga secili burrë dy mijë drahma të argjendta, i dërgoi në Jeruzalem të kushtohet flia për mëkat duke vepruar kështu shumë mirë e bujarisht, i shtyrë nga mendimi i ringjalljes. E, njëmend, po të mos kishte shpresuar se do të ringjallen ata që u vranë, do të kishte qenë e tepërt dhe e kotë të luteshin për të vdekur. Mandej ai e kishte parasysh se një shpërblim tepër i bukur i priste ata që vdesin në hirin e Zotit: mendim ky i shenjtë e i përshpirtshëm. Ja, pra, pse dha të kushtohen fli shpërblimi, që të çlirohen nga mëkati".

Kjo pjesë biblike, të cilën e gjerjmë në Besëlidhjen e Vjetër, saktësisht në Librin e dytë të Makabenjëve, kapitulli 12, rreshtat 42-46, tregon se ndërmjetësimi me lutje tek Hyji për shpirtërat e të vdekurve ishte i pranishëm ndë popullin e Hyjit, por që bëhet ende më i qartë dhe stabil në rastin e Makabenjëve. Ndërsa sa për besimin në Ringjallje, ky nuk ka munguar kurrë, sidomos në rymën e farisenjëve, besimi i të cilëve bazohet pikërisht në shpresën e ringjalljes. Në konceptimin e Besëlidhjes së Vjetër, gjejmë kryesisht fjalën “Sheol” (Nëntoka, gjiri i tokës), që nuk ka vetëm kuptim negativ, por tregon kryesisht vendin se ku shkojnë të vdekurit. “Sheol”, më shumë se “vend” në kuptimin gjeografik, tregon një gjendje. Në këtë mënyrë ka kuptim edhe ajo që gjejmë në Librin e Siracidit, kapitulli 7, rreshti 37: "Ji dorëdhënë me të gjithë të gjallët, por as të vdekurit mos ia moho hirin", ftesë kjo për t’u lutur dhe për të sakrifikuar për shpirtërat e të vdekurve, në kuptimin e nevojës për t’u pastruar nga mëkati (purgare – purgator). Kjo tregon se idea e shoqërimit me lutje dhe sakrifica të të vdekurve, është e pranishmë që në Besëlidhjen e Vjetër.

Në Besëlidhjen e Re gjejmë një pjesë interesante së pari në Letrën e parë të shën Palit drejtuar Korintasve, kapitulli 3, rreshtat 12-15, pjesë kjo në të cilën Apostulli i referohet Gjyqit të mbramë: "Si kush të ndërtojë mbi këtë themel me ar, me argjend, me gur të paçmueshëm, me dru, me sanë, me kashtë – vepra e secilit do të dalë në dritë. Ajo Ditë do ta tregojë sepse do të vijë me zjarr, e zjarri do ta provojë cilësinë e veprës së secilit. Ai, vepra e të cilit do të qëndrojë, do të marrë shpërblimin".

“Zjarri” vlen njëkohësisht edhe si simbol biblik për të shprehur dashurinë e Hyjit. Në fakt, ajo që pastron është vetëm dashuria e kjo dashuri është e zjarrtë, pra asgjëson atë që është e ligshta dhe e paqëndrueshmja duke i bërë vend të pastrës dhe të amshueshmes. Periudha e purgatorit është periudha e pritjes derisa ky proces pastrimi të plotësohet, për të kaluar në amshimin e Hyjit.

Patristika e vontë, kryesisht Origene, në veprën e tij Contra Celsius, kapitulli 5, rreshti 15, e vën “zjarrin” në marrëdhënje me “ndriçimin”, pra me Shpëtimin e amshuar. “Ndriçimi” është termi patristiko-biblik që tregon Lavdinë e Hyjit, pjesëmarrjen në kë Lavdi nga ana e njeriut dhe, si rrjedhojë, Shpëtimin e amshuar të njeriut.

Ky mësimi kristalizohet përfundimisht në Kishë në shekullin XI. duke ppohuar qartazi para së gjithash dallimin mes mëkateve vdekjeprurëse (në gjuhën e popullit: mëkatet e rënda) dhe mëkatet e zakonta (në gjuhën e popullit: mëkatet e lehta). Ky dallim është i domosdoshëm për faktin se mësimi mbi Purgatorin i referohet vetëm rastit të dytë, pra rastit kur njeriu vdes me mëkatet e lehta dhe Purgatori nuk është gjendje definitive, por përgatitje definitive, mbas së cilës kalohet në gjendjen e lavdishme, pra në amshimin e Hyjit. Ndërsa, në rastin e parë, ku fjala është për mëkate vdekjeprurëse (= të rënda), aty nuk bëhet fjalë për Purgator sepse liria personale e njeriut ka vendosur vetë të jetoj larg dhe pa Hyjin, pra të mos i bë vend Hyjit në jetën e tij, gjë kjo që ka si pasojë mungesën e amshueshme të Hyjit. Duhet këtu edhe të kujtojmë, se mëkat i rëndë është atëherë kur bëhet një vepër e keqe, kundër Zotit, me vendosje personale të lirë dhe vetëdije të plotë dhe kur me vetëdashje nuk pranohet pendimi, kthimi, por lejohet që të vdiset në këtë gjendje.

Në pikëpamjen dogmatike, pra të mësimit kishtar, gjë kjo që është konfirmuar në Koncilin e Trentos, rolin kryesor në aspektin biblik e luan idea e Besëlidhjes së Vjetër mbi Sheolin, ndërsa në aspektin e Traditës e luan Patristika e vontë.

[toni77_toni]

Si e shpjegon Toni kete varg?

Mateu 5


25 Rregullohu shpejt me kundështarin tënd sa të jesh ende në udhëtim me të, që kundërshtari të mos të të dorëzojë te gjykatësi e ky te rojtari i gjyqit, që të mos të ndryejnë në burg. 26 Për të vërtetë po të them: s’do të dalësh prej andej para se ta paguash edhe paranë më të fundit.”

Seminarist, mendoj dhe besoj, njëkohsisht eshte edhe besim i Kishes katolike se;

Në këto qortime Krishti flet për një denim të përkohshëm i cili nuk mund të jetë ferri dhe as Qielli - ky quhet Purgatoti.

Ekzistenca e Purgatorit është një e vërtetë e fesë: Shën Toma i Akuinit thotë që nuk duhet munguar të neglizhohet Purgatori, sepse kjo don të thotë që të neglizhohet Drejtësia e Zotit pra, është një koment kundër fesë. Kjo e vërtetë e fesë është e themeluar mbi mësimin e kjartë të Shkrimit Shenjtë për sa i përket drejtësisë dhe nevoja e një pastërtie perfekte për të hyrë në Qiellë.

Prandaj, nga Katekizmi i Kishës Katolike “Çdo njeri që nga momenti i vdekjës së tijë e pranon në shpirtin e vet të pavdekshëm kthimin kah e amshuara, me nje gjykim të veqantë që e venë jetën e tijë në raport me Krishtin, për këtë ose do të kalojë mbi një pastrim të thellë ose do të hyjë menjëherë në lumturinë e qiellit, ose do të auto denohet përgjithmonë.

[toni77_toni]

Nuk e kam shume te qarte se cfare beson konkretisht Kisha Katolike per Purgatorin?
Me sa kam lexuar nga shpjegimet e nje prifti katolik eshte se Purgatori eshte nje gjendje qe shpirtrat e Parajses e zgjedhin me vullnetin e tyre duke pare padenjesine e vet kur shkojne ne pranine e Perendise dhe i kerkojne Atij qe te pastrohen para se te banojne me Te.
Mua me duket nje shpjegim i llogjikshem dhe kuptimplote. Nuk e di se sa i sakte eshte dhe sa zyrtar.

Dhe dicka tjeter. Cfare jane konkretisht Mekatet e vdekshme? Si percaktohet nje mekat i vdekshem (mortal)?

Me saktesisht shpjegimi i Purgatorit nga prifti qe permenda me siper eshte:

Matrix, nuk mendoj se duhet mbeshtetur krejt ne ato qe thotë një prift apo dikush tjeter edhe pse mund te pergjigjen saktë, por eshte Katekizmi dhe Koncilet e Kishes katolike qe flasin per purgatorin.

Edhe pse është një temë shumëe gjerë por edhe shumë e diskutueshme dhe e kontestueshme nga grupe te caktuara, pa tjeter se du ta jap një pergjigje te shkurtë.

Purgatori dhe gjendja e purgatorit eshte nje realitet dhe unë besoj ne kete realitet. Dikur mendoja se nuk ekziston dhe isha shumë këmbëngules në bindjet dhe qendrimin tim per mosekzistencen e purgatorit por kjo ka ndodhur si pasojë e mungeses së njohurive dhe zbulesave mbi te verteten. Sot besoj dhe lutna per shpirtin i purgatorit. Besoj se Kisha tokësore mund të ndihmojë, me kujtimin e vet, me lutjet e veta.

Katekizmi i Kishës Katolike shpjegon se “Çdo njeri që nga momenti i vdekjës së tijë e pranon në shpirtin e vet të pavdekshëm kthimin kah e amshuara, me nje gjykim të veqantë që e venë jetën e tijë në raport me Krishtin, për këtë ose do të kalojë mbi një pastrim të thellë ose do të hyjë menjëherë në lumturinë e qiellit, ose do të auto denohet përgjithmonë."

Purgatori sipas doktrinës së kishës katolike, është një gjendje e nevojshme por e dhimbshme e pastrimit nëpër të cilin duhet të kalojnë ata shpirtëra të njerzve të vdekur, që megjithse janë në Hirin e Zotit në çastin e vdekjes, nuk janë plotësisht të pastër, por atyre u është siguruar shpëtimi i amshuar dhe hyrja në parajsë pas pastrimit. Ata duhet të vuajnë për të shpërblyer Drejtësinë Hyjnore, që të hyjnë në parajsë dhe shijojnë praninë e fytyrës së Zotit.

Purgatori nuk është një ndëshkim hyjnor mizor; përkundrazi, ai është frut i dashurisë së pafundme të Zotit. Në purgator vuajtja qëndron në atë, që i vdekuri në të vërtetë e ndjen praninë dhe dashurinë e përkryer të Hyjit, por për shkak të mëkateve (jo mekateve qe qojnë në vdekje) të tij nuk ndihet i denjë për këtë dashuri. Pikërisht kjo shkakton dhimbjen e madhe - shpirti pastrohet nga faji i tij i fundit nëpërmjet pendesës së tij. Në fakt, në teologjinë katolike, një shpirt i papërsosur nuk do të mundte të qëndronte përballë Hyjit pa vuajtur pamasë për mjerimin e vet, prandaj purgatori është një gjendje e domosdoshme në lumninë e shpirtërave mëkatare, edhe pse ndodhen në hirin hyjnor.
Lutjet e të gjallëve (tona), ndihmojnë që kjo kohë të shkurtohet.


Prap edhe diçka nga Katekizmi i Kishes Katolike:

Katekizmi i Kishes Katolike duke ndjekur doktrinen e Koncileve te meparshme, veçanerisht ate te Firences, te Trentit dhe Vatikanit II, ne numrin 1030 thote: "Ata te cilet vdesin ne hirin dhe miqesine e Zotit, por nuk jane pastruar persoshmerisht, edhe pse jane te sigurte per shelbimin e tyre te amshuar, i nenshtrohen pas vdekjes, nje pastrimi, me qellim qe te arrijne shenjterine e nevojshme per te hyr ne gezimin e qiellit."