Kryegjyshi dhe babai i Erisonit

[shoku_tanku]

Një media pranë tij do ta quante gjyshi i parë i Shqipërisë. Një gjysh i mrekullueshëm që gëzon mes nipit dhe mbesave, i shoqëron ata për të blerë kancelaritë shkollore një ditë para se të ulen në banka. Pranon dhe plotëson dëshirat e tyre për fletoret, lapsat dhe duket se nuk ka pasur kohë as të ndërrohet, sepse mban të njëjtën veshje, këmishë bojëqielli dhe pantallona bezhë, si në përurimin elektoral në Darëzezë të Fierit. Kjo media, por edhe të tjerat e dhanë njoftimin, edhe të shoqëruar me pamje filmike, ku çifti Berisha me tre mbesat dhe nipat bënte shoping-un shkollor në një shitore. Lajmi ishte i dukshëm në të gjitha gazetat dhe shumicën e televizioneve, duke i mëshuar anës shpirtërore të kryeministrit të Shqipërisë, këtij kryegjyshi të përkushtuar: "Kryeministri dhe bashkëshortja e tij, i kanë shoqëruar mbesat dhe nipin teksa kanë përshkruar një e nga një stendat e kancelarisë, duke përzgjedhur gjërat e fundit që u kanë mbetur si mjetet shkollore, çantën, fletoret dhe kancelari të ndryshme që ata do t'i përdorin në këtë vit të ri shkollor... Kryeministri Berisha, u shpreh i kënaqur se këto ishin blerjet më të gëzueshme të vitit, ndërsa ka uruar çdo fëmijë që ulet nesër në bankat e shkollës, për një vit sa më të mbarë e suksese në mësim".


Një lajm tjetër do të vinte në redaksitë e gazetave pasditen e të dielës. Ishte nënshkruar nga babai më i mjerë i Shqipërisë. Që prej tre vitesh nuk mundet ta përgatisë më djalin për në shkollë, jo se nuk do, por sepse Erisoni i vogël ka kaluar matanë...
Babai i mjerë duket që nga sytë e skuqur e të buhavitur nga ngashërimat pa fund. Quhet Feruzan Durdaj dhe prej dy vitesh është kryetari i "Shoqatës së Familjarëve të Viktimave të Shpërthimit në Gërdec".
Në të njëjtën ditë, ndërsa kryegjyshi bënte blerjet më të gëzueshme të vitit, babai i mjerë hartonte një lutje njerëzore ndaj drejtësisë shqiptare që të paktën gjyqi ndaj vrasësve të Erisonit dhe 25 të tjerëve në Gërdec, një ditë të fillojë si duhet dhe kriminelët të marrin dënimin e merituar.


Njoftimin e Feruzan Durdajt mediat më shumë nuk e dhanë, sepse ishin tepër të ekzaltuara pas figurës së kryegjyshit të Shqipërisë edhe pse letra ishte lutëse dhe prekëse: "I drejtohemi opinionit publik në shpresë për mbështetje e solidaritet në këtë çështje që deri më sot ka luajtur me emocionet e me lotët e nënave e baballarëve që kanë humbur fëmijët, me ndjenjat e familjarëve që kanë humbur të afërmit në atë krim, për të cilin ende nuk ka asnjë të ndëshkuar, edhe pse ndodhi në mes të ditës, në mes të Shqipërisë, fare pranë institucioneve qendrore të shtetit tonë. Lufta jonë ligjore për drejtësi e shpresa jonë tek institucionet funksionale është lufta e çdo qytetari shqiptar që dëshiron të jetojë në një shtet funksional, në një shoqëri të shëndetshme ku të gjithë duhet të jenë të barabartë përballë ligjit e askush nuk duhet të gëzojë statusin e të paprekshmit, pavarësisht pozicionit të tij zyrtar, apo lidhjeve politike, familjare a klanore", - thuhej ndër të tjera në letrën që babai Feruzan i drejtonte Kryetarit të Gjykatës së Rrethit Tiranë dhe Trupit Gjykues së Gjykatës së Shkallës së Parë, i cili gjykon çështjen e shpërthimit të Gërdecit.


Në 27 nëntor 2010, Erison Durdaj do të ishte 10 vjeç. Dje duhej të shkonte në klasë të katërt. Prej tij, sot na kanë mbetur kujtim tre foto, që publicisti Ardian Klosi i ka vënë në librin e tij "Katastrofa e Gërdecit". 7-vjeçari duket një djalë i hedhur dhe gazmor: pozon para një sfondi të përflakur dhe të trazuar me re, pastaj në tavolinë, duke bërë detyrat në tavolinën e kuzhinës e më pas në oborrin e shtëpisë në Marqinet. Aty do ta kapte vala vrasëse e Gërdecit, ashtu tmerrshëm siç përshkruhet në librin e Klosit: "...Tym, zjarr, zjarri brenda kurrizit, zjarri në bark. Oh mami, mami, nuk e duroj dot... O ba, më falni që e mora biçikletën pa leje. Ta kemi falur bir, po më thuaj çfarë të dhemb. Më dhemb shumë koka ba, edhe barku... Gjithë atë pasdite e darkë Erisoni përmendej dhe binte prapë në errësirë. I recitonte të ëmës vjersha në spital, i linte porosi te fletoret e detyrave, për vëllanë e motrën. Të nesërmen e nisën bashkë me të atin në spital të Brindizit. Por, nuk u përmend më. 18 ditë rresht Feruzan Durdaj pa agoninë e të birit prapa një xhami, pa mundur të fliste dot më me të".


Sot, mbi dy vite pas tragjedisë që i mori të birin dhe të afërm të tjerë, Feruzan Durdaj përgjërohet ende për drejtësi. Lutet që të akuzuarit si përgjegjës së masakrës të mos përfitojnë lirinë nga mbarimi i afateve të paraburgimit, pas seancave qesharake, apo atyre të shtyrave, nga mungesa e impenjimit, korrektesës dhe papërgjegjshmërisë kriminale të avokatëve Mbrojtës së të pandehurve. Babai Feruzan, nuk kërkon asgjë më shumë se sa të bëhet gjyq. Kujton seancën e fundit në korrik, para marrjes së lejes njëmujore të gjyqtarëve, kur me një justifikim tejet banal të gjykatëses seanca u vonua me disa orë, apo një seancë e disa muajve më parë që u shty, sepse një pjesë e mirë e palëve ligjore u largua për të parë në stadium ndeshjen Inter-Milan, si dhe shumë raste të tjera kur papërgjegjshmëria flagrante ishte mbuluar me arsyetime të palogjikshme, që sollën vonesa të pambarimta në shqyrtimin e çështjes. Dhe më tragjikja, kryegjyshi është po prapë në atë detyrë që kishte kur iu vra i biri, ministri i Mbrojtjes është sërish ministër në qeverinë e kryegjyshit, ndërsa babai i Erison Durdajt lutet për drejtësi, për të tretin vit radhazi.


Arben Rrozhani/Shekulli