"Historia e Skenderbeut" nga Naim Frasheri

[Seminarist]

Ne fakt turqit e kane pase Vloren, pra Otranton, piken me te afert me Italine, qe prej 1417, pra ne mbi 3 dekada para se te fillonte rezistenca e Skenderbeut. Nuk ma ha mendja se kishin nevoje me mund Krujen qe te pushtonin Italine.

Ose, ka mundesi qe kane pase frike se mos po iu del Skenderbeu ne Itali, keshtu qe kane dash me u siguru qe ta mundin ne Kruje...

[Smth_Poetic]

A s'duhet ti takoje kjo teme nenforumit te historise , apo duhet te lexojme budalliqet e fe vs fe prape ketu ne?

[jarigas]

A s'duhet ti takoje kjo teme nenforumit te historise , apo duhet te lexojme budalliqet e fe vs fe prape ketu ne?

Thellohu pakez me shume e ke per te pare se nuk eshte teme historie, por vetedijesimi kombetar!!
Per nje si ti, qe nuk nje komb, eshte teme teper e hidhur, eh!!!
Meso, meso se si myslimanet e ndritur Shqiptare, para se gjithash kishin Kombin e pastaj fene!!
Meso edhe se si duhet te falenderojme turqit per "bamiresite" e tyre....e tregojua vellezerve te tu "wahabiste" !!

[Matrix]

Kreu III

E zeza Adrinopojë!
Q'u bëre burim i zisë,
Vure botën në nevojë,
Në helmit të ligësisë!
Djemthitë ndaj teje erdhë,
O qytet i mallëkuar!
Sa lot të varfërit derdhë
Me zëmrë të dëshëruar!
Ishte mbushurë qyteti
Me njerëzit të Azisë,
Ardhurë gjithë rrëmeti,
Posi tuf' e bagëtisë,
Zëmrëtrumbull e shpirterrët,
Të egër' e të tmerruar,
Të gjithë për në skëterrët,
Të tresh' e të shëmëtuar; { të trash' }
Të tër' ishin kokëpshjellë,
S'kishinë gjë të pëlqyer,
S'dijnë të korr' e të mbjellë,
Po të marr' e të rrëmbyer;
Ishinë të sgurdulluar,
Të veshurë ndër lëvere,
Turi-e buzëlëshuar,
E ndë të rreme përherë
Me tumane gjithë veshur,
Dhe me hekura ngarkuar,
Të vrenjtur' e të paqeshur,
Të keq e të zëmëruar.
M'i madh'i tyre, Murati,
S'kish ndër mënt kurrë të mirë,
Posi e gjet nga i ati,
Më të ligat kish dëshirë
Në jetë njeri s'peshonte,
Dhen' e zij gjithë të tinë,
Kostandinopojën donte
Dhe Romën' e Italinë
Doj të hynj në gjith' Evropë,
E gjithë kombet që qenë
Rrih t'i bënte mijë copë
Ta shkretonte gjithë dhenë.
Urdhër i tij': "Vraje! Vare!"
Këto dy fjalë dij mbreti,
Hell edhe grep e lavare
Ishte mbushurë qyteti!
Prensërit' e Shqipërisë
Rrininë të papërzjerë,
Nukë dilnin pej shtëpisë,
S'trazoheshin me të tjerë.
Ajy m'i vogël'i tyre,
Që vij nga gjithë m'i çquar,
Pej fytyr' e pej mënyre,
Zoti e kish lartësuar,
Të mirat gjith' i kish dhënë,
Të ligat ja kish mërguar,
Gjë të metë s'i kish lënë,
Së gjithash e kish mbaruar.
Kish shpirt e zëmër' e ndjenjë,
Edhe mënt e njoh' e hije,
Shtat edhe sjell' e rrëfenjë,
Dhe fuqi pej Perëndije.
Në krah të djathtë, kur lindi,
Kishte një shenjë si shpatë,
Gjithë botënë e bindi,
Edhe miq e mëm' e atë,
Që do të bëhëj trim burrë,
Mëmëdhenë ta nderonte,
Nukë do të mundej kurrë
Sa të ish e sa të rronte;
Ëndërr' e ëma kish parë,
Sikur polli një dragua,
Kur ishte më të me barrë,
Pa andaj shum' u gëzua.
Mësoj gjithë dituritë,
U bë njeri i mësuar;
Shpirtit i dha dhe më dritë,
Ndritoj zëmrën' e qëruar;
Kishte gjithë urtësitë,
Ish mëndje me shumë dritë,
Kish me vet'he Perëndinë.
Kordhën' aqë mir' e msojti,
Sa kushdo q'e shih, çuditej,
Njeri t'i dilte s'kuxojti,
Se e dij që do të shtritej;
Aqë keq shtij me shigjetë,
E me ushtë kur shënonte,
Trimi burr' e i vërtetë
Kurrë dëm nukë qëllonte.
Kohën' e shkoj duke msuar,
Mbushi vjet tetëmbëdhjetë,
Ishte ëngjëll i uruar,
Pa u bë, si deshi vetë
Aqë shum' i shëndosh' ishte
Sa njëqint burra ta zinin,
Ajy brengë nukë kishte
Se poshtë dot nuk' e vinin.
Një ditë që kishte dalë
Me të tijtë, të dëfrente
Jashtë, hipurë në kalë,
Dhe posi hëna çkëlqente,
Dukej q'ishte bir pej mbreti,
Gjithë duallë dh'e shihnin;
U çudit gjithë qyteti,
Që s'e dinin' e s'e njihnin;
Sa qe i vogël' e djalë,
Rrij brënda, msont'e s'delte,
Herë tjatërë s'kish dalë,
Jashtë derës nukë shkelte.
Dielli që del nga qarku
Mos pandeh q'e pjellën retë,
Edhe ky s'lindi nga barku,
E dërgoj Zot'i vërtetë.
Sulltani e pa tek vinte,
Edhe tha: "Ç'ësht' ajy burrë?",
Se gjer ahere s'e dinte,
Nuk' e kishte parë kurrë.
"Pa e ktheni e ma bini,
Tha, se qenka trim' i mirë,
Cili vall' ësht', a e dini?
Ndrin si ylli më të ngdhirë."
Mbreti ish me parësinë,
Prensi zbriti edhe hyri,
Të gjithë kryetë ngrinë,
Shumë ua zuri syri;
Pastaj si e kupëtuan,
Gjithë më këmbë ju ngrinë,
Me fjalë shum' e lëvduan,
E me nder të math e prinë,
Gjith' ishinë kokëpshjellë,
Dhe fytyrëshëmëtuar,
Kok' e tyre ish si shpellë,
Rrininë buzëlëshuar.
Të gjithë shum' e pëlqenin
Të parët' e mbretërisë,
Një emrë donin t'i gjenin,
Pas mënyrës' së Turqisë,
Nj'ëngjëll nga qiell'i lartë
Perëndija me vrap nxori,
Zbriti me një re të zjarrtë,
Fytyrë dervishi mori;
Dervishi i lar', i ndrruar,
U dha si dritë më derë,
Sa ishinë rrotull shtruar,
Gjith' u ngrinë menjëherë,
"O i mirë!" i tha mbreti,
"Nga na vjen e nga të kemi?
S'më ngjan të jesh nga qyteti,
Se s'të njeh ndonjë nga ç'jemi."
"Jo, tha, unë jam i huaj,
Që rendin me udhëtarë,
S'rri as me jav' as me muaj,
Po sa munt ikënj më parë."
Mbreti i tha: "Ti i mirë,
Që shënditke gjithëmonë,
E shum' ujëra ke pirë,
E di këtë trim ç'e thonë?"
Dervishi fjalën ja preu;
Tha: "Un' atë sot s'e pashë,
Ky është Skënderbeu;
Me t'an' aty lasht' u ndashë.
Ja pruri ëngjëlli vetë,
Këtë emër' edhe nderë,
Q'e kish pasurë në jetë
Aleksandr'i math njëherë! { Skënder = Aleksandër }
Se dhe shpirt'ish i atija, { Skënder bej = zoti Aleksandër }
Në mëmëdhet të tij prapë
Dërguar nga Perëndija,
Frik' armikëvet t'u apë,
Si dhe një herë qëmoti,
Q'ishte trim, burr' i vërtetë
U tregua aq' i zoti
Sa la emërë përjetë."
Po turqitë nuk' e dinin
Shqipëtar' e math të shkuar,
Pa at' emërë s'ja vinin,
Q'e kishte për të nderuar.
Në shumë të madhe punë
E qeshi mëndja sulltanë,
E gjeti si firaunë, { firaunë = faraonin }
Që rrit' më shtëpi Mosanë! { Mosa = Moisi }
Pas ca kohë Skënderbeu
Njeri i math u tregua,
Trimërinë e rrëfeu,
Nga gjithë burrat' u çqua.
E lartësoj trimërija,
Trimn' e vërtetë me pallë,
Aqë sa e vu Turqija
Në shumë të lartë shkallë.
Fat'i bardh' i mirësisë
Në mijëra ushtëtarë
Zgjodhi trimn' e Shqipërisë,
E vu mbi gjithë të parë.
Skënderbeu kudo lëftonte,
Njeri përpara s'i rrinte,
Burrë s'u gjent t'i qëndronte,
Po i muntte ngado vinte.
Na erdhi n'Adrinopojë
Një tatar i math ng'Asija,
Që nuk i flitej me gojë,
I rëndë nga trimërija;
Ishte i math sa dy buaj,
I egër e i tmerruar,
Kish fuqi sa katrë kuaj,
Ish si lum' i trumbulluar.
Tatari një trim kërkonte,
Me sqimë të madhe delte,
Po njeri nukë kuxonte
Në gjurmët e tij të shkelte;
Po mburrohej me një fjalë
Dhe i trëmbte gjithë ç'qenë:
"Kush ësht' i zoti të dalë,
Thosh, të njohë vetëhenë!"
Një njeriu, që tek shkelte,
Tronditej i tërë dheu,
Kush mundte tjatrë t'i delte,
Veç trim'i math Skënderbeu?
Duallë të dy kaluar,
Në hekur të rëndë veshur,
Mburojat marrë nër duar
E kordhat' e prehta ngjeshur;
Mënjan' ish fytyrëqari,
Që si nat' e zezë nxinte,
M'anët tjatrë shqipëtari
Si dielli vetëtinte.
Bota që e panë djalë
Prensinë, kundrejt tatarit,
Hipur si ëngjëll më kalë,
Gjithë ja dhanë të qarit;
Me shumë re po shikonin, { me shumë re = me shumë vëmëndje }
Luteshin për Skënderbenë,
Se si perëndin' e donin,
Gjithë njerëzit që qenë,
E dinin q'ish trim tatari,
S'pandehninë që të mundej,
Ish i math si qipi bari, { qipi = mullar }
Pa nga vëndi nukë tundej.
Skënderbe, o jetëgjatë!
I tha: "Ti mik, mase thua
Me mburrje shum' e lëvdatë,
"Nukë ma del njeri mua";
Edhe me shpresë gënjehesh,
Në mëmëdhet tënt të thuash,
Nonjëherë kur të kthehesh,
"Unë kurrë s'u rrëzuash!"
Po shpesit q'i është shkruar,
Të mos shohë më folenë,
Futetë si i verbuar,
E heth në rrezik vet'henë."
Këto tha dhe ju lëshua,
Prens' i bukurë si ylli,
U derth posi një dragua
Që po suletë nga pylli.
Të dy kordhëtë i hoqnë,
Njëri-tjatërin të priste,
Me fuqi shum' u përpoqnë,
Shoku-shoknë s'munt ta vriste,
Se ishin veshur në hekur,
Dhe dininë të lëftonin,
Ishin fort mirë të pjekur,
Pa vet'henë e mburronin;
Po trimi, q'i lij pas shokët,
Hoqi fort mirë një shpatë,
Tatarit i ra në kokët,
Ra i ziu si lopatë.
Gjithë ç'qen' atj'edh'e panë,
Thirr' e thanë shumë fjalë,
Pastaj i erdh' atje pranë
Skënderbegut e ju falë
Pleqt' u çudinë nga fati
Dhe i dhanë shum' urata,
Me dorët të tij Murati
I fali disa dhurata.
Pas këtij shumë të tjerë,
Që kuxuan' e lëftuan,
U ndenë mbi dhet të mjerë,
Nga vdekja nuk' u mërguan.
Dy persë trima të msuar
Këtë punë e dëgjojnë,
Edhe duke ashpëruar
Erdhë në Brus' e kërkojnë
Nga mbret'i gjithë Turqisë
Një burrë që të lëftojnë,
E në mest të njerëzisë
Trimërinë ta tregojnë:
"Zgjith në gjithë ushtëtarë
E nga gjithë që ke pranë,
Të dëgjuar' e të parë,
Një trim të lëftojm", i thanë.
Murati trimat i psholli,
Që kish në mest t'ushtërisë,
Po asnjë nga gjithë s'dolli
Drejt trimavet të Persisë.
Skënderbe'u ashpërua,
U ngrit e hekurat veshi,
Pastaj dolli si dragua,
U vërsul posi rrebeshi.
Persëtë vëllezër' ishin,
Dhe m'i madhi Jahja thuhej,
Trimëri te madhe kishin,
M'i vogli Mustafa quhej.
Jahjaj së pari qëllojti,
Po shigjeta prap' u kthye,
Mburronjënë nuk' e shpojti,
Maj' e hekurtë ju thye;
Pastaj Skënderbeu qëllojti
E me rrëmbim shumë shturi,
Shigjeta mi kok' i shkojti
Persit, e në shtat s'e zuri;
Ahere posi petriti
Mi Jahjanë u lëshua,
Dhe shpatën' e lar' e qiti,
Pers'i varfër' u tmerrua.
Ndihmë s'gjeti veç me vrapi,
Se e pa që s'mundej kurrë,
Mori dhenë posi capi,
Nukë qëndroj dot si burrë.
Mustafaj q'ishte mënjanë,
Dhe luftën' e tyr'e shihte,
E pa q'u munt të vëllanë,
U derth fshehtazi t'i ndihte.
Trimi shpejt e kupëtojti,
Që po vinte me të qetë,
Me bisht të syrit shikojti,
Hoqi me vrap një shigjetë,
Gjithë fuqinë e mblodhi,
Dhe Mustafan' e shënojti,
Si rrufe me vrap e hodhi,
Tejpërtej të zin' e shpojti;
I çpoj hekur e mburrojë,
Edhe shtatn' e tij shigjeta,
U këput, pa, si sgërbonjë,
Vdekja e mbuloj e shkreta;
Jahjaj mori shumë frikë
Dhe s'e priti Skënderbejnë.
Skënderbeu tha: "Mos ikë,
Se trimat shpinë s'rrëfejnë."
U derth me kordhë në dorë,
Si dragoj i ashpëruar,
E kohë persit të gjorë
Nuk' i la për të mërguar.
Me shumë tmerr e pa shpresë,
Skënderbeut ju këthye,
Hoqi kordhënë ta presë,
Jahja trimi u gënjye!
Posi dragonjtë u zunë,
Me kordhatë të këqija,
Njëri më tjatërin shtunë,
Po s'i vrau Perëndija!
Luanin shpatat e prehta,
Ndrininë e vetëtinin
Nd'erë si pëndë të lehta,
Njëra-tjatrënë godinin,
Pa kur e panë Jahjanë
Gjithë bota, q'ishin mbledhur,
Të shtriturë posi kanë,
Mbyturë në gjak e verdhur,
Kokën' e trupin' i kish çarë
Me një shpatë q'i kish hequr,
Dhe më dy e kishte ndarë,
E pa ndjerë kishte vdekur!
I kish rën' e shkreta shpatë,
Përnjëherë si rrufeja,
Ja bëri ditënë natë,
Gjaku i vij si rrëkeja;
I venitur' ishte nderë,
Ishte pa frym' e i qetë,
Me të vdekurit përzjerë
Ish i mjeri n'atë jetë.
Gjithë bota u çudinë
Me fuqit të Skënderbeut;
S'ja kish njeri trimërinë,
S'kish shok mbi faqet të dheut;
Nderi edhe dashurija
Nga gjithë bota i shtohej,
Papo gjithë njerëzia
Për atë trim përgjërohej;
Dhe vetë sulltan Murati
E donte keq Skëndrbenë,
Më shumë dhe nga i ati
E më teprë se Mehmenë
Skënder' e math prap' e ngjalli
Zot'i math e i vërtetë,
Muratnë shpresa e talli
Pandaj e lartësoj vetë
Ngaha vënt' i Perëndisë
Skënder' i math prapë dolli
E i dha nder Shqipërisë,
Se ajo sërish e polli.
Skënderbe'u bë i parë
Mi ushtërit të Turqisë,
Mi mijëra ushtëtarë
Kryeprens' i Shqipërisë.
U hoth të parënë herë
Nd'Azi ng'Adrinopoja,
Se ishte vend i përzjerë,
Pa atje e doj nevoja;
Si u hodhë përtej denë,
Skënderbegu me të dalë,
Mbloth ushtëtarët, që qenë
Rreth, e u tha këto fjalë:
"O vëllezrë ushtëtarë,
Q'u nistë bashkë me mua,
Unë punë të pambarë,
E të papëlqyer s'dua!
Duhet të jini të mirë
E të kini trimërinë,
Të mos bëhi egërsirë,
Po të mbani njerëzinë
Jo të merrni, të rrëmbeni,
Të shani e të godini,
Të rripni e të gënjeni,
Po faqebardhë të jini;
Grat' e foshnjat t'i mburroni,
Dhe pleqet t'u bëni nderë,
Të falurit t'i lëshoni,
Mos i përdorni si berrë
Trimi e çëmon njerinë,
E sheh si vet'hen' e tija,
S'do të likn' e ligësinë.
Punënë mir' e mejtoni,
E ndonjë të mos gënjehet,
Se pastaj më turpëroni,
Po kush do, që sot të kthehet;
Njeri s'duhetë të qahet
Nga shokët e mij ndë jetë
Dhe asnjë mënt të mos mbahet
Për të keq e për të metë
Dua të kini dëshirë
Për të drejt' e të vërtetë,
Për të mbar' e për të mirë,
Gjithënjë në këtë jetë
Luftëtarët t'i lëftoni,
Në luftë do t'i godini,
Po pastaj mirë vështroni,
Njerës të urtë të jini;
Unë dua trimërinë,
Dhe i falem burrërisë,
Po dua dhe njerëzinë,
Që ësht' udh' e Perëndisë
U kam vëllezër' e shokë
E miq me gjithë dëshirë,
Edhe mbi sy e mbi kokë,
Kur t'u shoh n'udhët të mirë
N'u pafsha në prapësirët,
Në dëm e në të këqija,
Në të lig' e të pështirët,
S'shpëtoni duarvet t'mija."
Unjnë kokën' ushtëtarët
E Skënderbegut ju falë,
Vegjëlija dhe të parët
I dhanë besë dhe fjalë
E shtroi kaq mirë Azinë,
Sa gjësendi s'pëpërinte,
Ngriti dëmn' e kusërinë,
Qëngji me ujkunë flinte;
U bë mbret'i gjith' Azisë,
Çdo pun' e vuri ndë udhë,
Doj udhën' e Perëndisë
Njeri s'mir asnjë kërpudhë,
S'bëri një gjë të përhirë,
Një punë të papëlqyer,
Botën' e linte të lirë,
Kurrë zëmrë s'kishte thyer;
Kish udhën' e njerëzisë,
Pa njerëzit gjith' e donin,
E tërë bot' e Azisë
Atë me gisht e tregonin.
Mënt shum' e urtësi kishte
Dhe të çquara vetija,
Ëngjëll' i qiellit ishte
Dërguar nga Perëndija;
Në zëmrë kish mirësitë
E ndë mëndje diturinë,
Në shpirt kish të madhe dritë,
Kish të bën' me Perëndinë
Ishte së gjithash i zoti,
Si shqipëtarët' e parë,
Si Pirroja q'ish qëmoti
E të tjerë kordhëtarë
Dinte mirë të lëftonte,
Edhe kishte fuqi shumë,
Dhe zëmëra i punonte,
Trimërija s'i kish gjumë.
Kur mirrte kordhën në dorë,
Edhe delte të lëftonte,
Ish si dashi me kurorë,
Njeri kundrejt s'i qëndronte.
Kishte në mënt urtësinë,
Që çdo pun' e çquan mirë,
Mirësin' e ligësinë
S'i përzjen t'i bënjë kllirë,
Ish burr' i gjall' e i gjatë,
E në shpatullat i gjerë,
S'ish i ligur' e i thatë,
Po ish si lulja në verë.
Ish i bardh' e faqezjarrtë,
S'kish gjësendi të pështirë,
Ish i florinjt' e i artë,
Edhe i leht' e shtatmirë.
Ishte mbret i bukurisë,
Si dielli epte dritë,
Kish hijen' e Perëndisë,
Natënë e bënte ditë.
Fytyrën' e kish të mirë,
Zënë t'ëmbëlë si mjaltë,
Zëmërnë plot mëshirë,
Vetëdijënë të naltë.
Kish të gjitha mirësitë
Dhe të tërë urtësinë,
Njerëzin' e dituritë
Dhe fuqin' e trimërinë.
Armëtë e ati zoti
Burra të fortë t'i zinin,
Katrë a pesë qëmoti,
Nga vëndi dot nuk' e ngrinin!
Lufta posa zij të ndizej,
Ajy s'duronte aspakë,
I hipën kalit e hidhej
Përmbi armikët si flakë
Edhe nuk mirrte të tjerë,
Të shumët në vënt i linte,
Vetëm dyzet jeniçerë,
Edhe si rrufeja binte.
Kali më fort hingëllinte
Dhe hidhej si vetëtima,
Asgjësendi s'doj të dinte,
Si rrufeja bij mi trima;
Posi shqipja fluturonte
Edhe ngrihej drejt përpjetë,
Nga goja shkumbë lëshonte,
Thoshnje do të pijë retë.
Skënderbegu kordhëzhveshur,
Lëshohej posi fajkua,
Me fytyrëzë të qeshur,
I bukurë si pallua;
Ish në luftë shum' i pjekur,
Nukë frikësohej kurrë,
Ishte i veshur ndë hekur
Edhe trim i fort' e burrë.
S'u munt kurrë Skënderbeu,
Që lëftonte nat' e ditë
Njeri udhënë s'ja preu
As me luftë, as me mitë.
Turqisë i ndihu fati,
Skënderbegu e xgjeronte,
Dhe në front prehej Murati,
Burri trim për të lëftonte.
Mundi Europ' e Azinë,
Si Skënder' i Math njëherë,
E madhoj shumë Turqinë,
Bëri Mbretëri të gjerë.
Trimëri e Shqipërisë,
Skënderbe' burr'i vërtetë,
I hodhi themel Turqisë,
Fat i zi, o fat i shkretë!
Gjithë bota Skënderbenë
E dëgjoj edh'e zij ngoje,
Emër'i tij mori dhenë,
E gjithë dridheshin soje.
Edhe në Adrinopojë
Sulltan e të tjerë ç'qenë,
Më s'kishin tjatrë në gojë,
Po gjithënjë Skënderbenë.

[Matrix]

Kapitujt e tjere i keni ketu ne vazhdim, megjithate une do mundohem t'i sjell gradualisht dhe ne forum...

http://www.albasoul.com/letersia/Ril...eri/indexi.htm

[Kryqi i Paqes]

Jeni per te ardhur keq!

Matrix-it, si nje i ri i shekullit 21, nqs kerkon te mesoje per rezistencen shqiptare ndaj sulmit otoman, i duhet te referohet burimeve historike te kohes (shek.15) e jo Naim Frasherit ne shek.19.


Eshte per te ardhur keq, qe tema qe ne fillim hapet keq, me mentalitet te gabuar dhe nxirren konkluzione te gabuara.

Naimi nuk permend ndonje dokument ne vepren e tij, ne dukje kjo.
Pse behesh naiv? A mund te kete dokument me te besueshem se shpirti i popullit, grimce e te cilit "eshte" vete Naimi, Frashellinjte?!
Njohurite e Naimit vijne nga brenda Perandorise, nga cikli ku ai dhe vellezerit ishin ne eliten e atehereshme derii ne "korifi". Deri atje ku te gjithe dime se u mesuan turqve artin e te folurit ne nje fare menyre, pra ishin artiste, shkencetare europiane ne radhet e nje Perandorie Aziatike. Veshtire te korrigjojme "enpsikro" nje artist, nje rryme artistike ku roli i Frashellinjve ishte udheheqes ne zgjimin e kombit.
Na mjafton te rifreskojme idene se nuk ishim nje popull qe u pajtua me pushtimin
dhe Gjergj Kastrioti eshte nje nga Simbolet e kesaj ideje.
Panda en'irini Sem!
Flm per punen kolosale Matrix! Filoturqve i takon nje shprehes i shpirtit shqiptar te kohes si Naimi, per te mesuar me mire per shqiptaret e vertete europiane, ndersa te rinjve te shek XXI kush eshte armiku i tyre 6- shekullor.

[Kavir]

C'rendesi ka nese Skenderbeu ishte orthodhoks apo katolik?
(Ne fakt ai vinte nga nje familje me at katolik dhe me nene orthodhokse)
A i perkiste ai botes se krishtere? Kjo ka rendesi.

Qendresa 25-vjecare e Krujes ishte ne fakt nje perplasje qyteterimesh Europiane (Krishterim) vs Aziatike (Islam)
Skenderbeu i sherbeu pozitivisht kesaj lufte, duke ofruar pronat e tij si "baza ushtarake" per ushtrite perendimore, dhe duke ju bashkengjitur dhe vete me ato pak forca ushtarake qe kishte. Kjo lufte e ndali invazionin islamik ne Perendim dhe ne saje te kesaj lufte sot ne Europe nuk sundon sheriati...

(Lere se c'thone perrallat se ai rezistoi i vetem per 25 vjet...)

Ne nje gjuhe delikate ky qendrim quhet "me reflekse ngjyrash", po tamam-tamam i bie kameloenizem. Ky kameleonizmi eshte zotesi per te nderruar ngjyrat apo paaftesi per te mbajtur nje ngjyre?

1. Meqe Skenderbeu anti-turk ishte "i krishtere", po Kisha Greko-Orthodhokse qe ishte pro-turke a ishte e krishtere?

2. Sipas mesimeve te Krishtit, Skenderbeu NUK duhej t`i kuindershtonte Turqit po duhej t`u kthente faqen tjeter. A i lejohet nje te krishteri te vrase armiqte?

3. C`lidhje kishte "mbrojtja e fese" kur turqit nuk kishin asnje synim konvertimi fetar? Kryeqendra e Orthodhoksise ishte atehere edhe eshte edhe sot nen sundimin turk, mos jane gje myslimane?

[Matrix]

1. Meqe Skenderbeu anti-turk ishte "i krishtere", po Kisha Greko-Orthodhokse qe ishte pro-turke a ishte e krishtere?

Kisha Orthodhokse nuk ka qene ndonjehere pro-turke.
Por e ka pranuar sundimin turk nga e keqja.
Jepi Cezarit cfare i takon Cezarit dhe Perendise cfare i takon Perendise. Kjo eshte motoja e marredhenieve Kishe-Shtet (sidomos kur shteti nuk eshte i krishtere)

2. Sipas mesimeve te Krishtit, Skenderbeu NUK duhej t`i kuindershtonte Turqit po duhej t`u kthente faqen tjeter. A i lejohet nje te krishteri te vrase armiqte?

Pyetje me vend!
Ajo qe mund te them eshte se fjalet e Krishtit "Kthe faqen tjeter!" vlejne per marredheniet personale mes njerezve dhe si ndalese e hakmarrjes pasi e keqja ka kaluar.
Mbrojtja e vendit dhe e nderit te familjes eshte detyre e te krishtereve, ndaj dhe Kisha nuk e ka pare si mohim-besimi luften mbrojtese, por si zgjedhje e te keqes me te vogel ne krahasim me te keqen me te madhe qe eshte pushtimi dhe humbja e identitetit, nderit dhe jetes!

3. C`lidhje kishte "mbrojtja e fese" kur turqit nuk kishin asnje synim konvertimi fetar? Kryeqendra e Orthodhoksise ishte atehere edhe eshte edhe sot nen sundimin turk, mos jane gje myslimane?

Teoria se turqit nuk kishin synim konvertimin fetar eshte nje teori e perhapur nga islamiket te cilet duan ta paraqesin konvertimin fetare si nje akt patriotik per t'u mbrojtur nga asimilimi ne grek dhe serb. Ne menyre te ngjashme ne mund te pyesim: Perse nuk u asimiluan shqiptaret ne greke dhe serbe para pushtimit turk?

Fakti eshte se te krishteret kane qene nen presionin e taksave te xhizjes dhe takses se gjakut, dhe per cdo meshe dhe sherbese fetare te krishtere qe kryhej duheshin paguar taksa ndaj turvqe. Po te permendim ketu dhe faktin se te krishteret shiheshin si te "pafe" nga autoritetet dhe nuk gezonin mbrojtje ne raste padrejtesie, e ben bindes faktin se Turqia dashur pa dashur ushtronte presion konvertimi .

[Kavir]

Kisha Orthodhokse nuk ka qene ndonjehere pro-turke.
Por e ka pranuar sundimin turk nga e keqja.
Jepi Cezarit cfare i takon Cezarit dhe Perendise cfare i takon Perendise. Kjo eshte motoja e marredhenieve Kishe-Shtet (sidomos kur shteti nuk eshte i krishtere)

Nga e keqja? Po sikur u quajt "bekim nga Perendia"? Si e quan Shen Kozmai psh pushtimin turk? Shpetoi te krishteret e vertete (lexorthodhokset nga heretiket katolike.

Pyetje me vend!
Ajo qe mund te them eshte se fjalet e Krishtit "Kthe faqen tjeter!" vlejne per marredheniet personale mes njerezve dhe si ndalese e hakmarrjes pasi e keqja ka kaluar.
Mbrojtja e vendit dhe e nderit te familjes eshte detyre e te krishtereve, ndaj dhe Kisha nuk e ka pare si mohim-besimi luften mbrojtese, por si zgjedhje e te keqes me te vogel ne krahasim me te keqen me te madhe qe eshte pushtimi dhe humbja e identitetit, nderit dhe jetes!

DUAJE ARMIKUN TEND.
Krishti kurre nuk u tha ndonjehere cifuteve "Luftoni Romen" megjithese romaket masakronin cifutet.
Krishti nuk NJIHTE as familje, as komb: KETA JANE NENA IME! te kujton gje ky varg?
Per te krishterin nuk ka Dinjitet tjeter vec Fese.

Teoria se turqit nuk kishin synim konvertimin fetar eshte nje teori e perhapur nga islamiket te cilet duan ta paraqesin konvertimin fetare si nje akt patriotik per t'u mbrojtur nga asimilimi ne grek dhe serb.

Pu pu pu pu, largqofte, na se na e nxorre Shen Kozmain (i njejte me Apostujt) si agjent islamik. C`na bere c`na bere. Se Shen Kozmai e ka thene qe "Turqit nuk perpiqen te na nderrojne fene".
Mos i thuaj me ato fjale se do thone qe ben punen e Qoftelargut.

Ne menyre te ngjashme ne mund te pyesim: Perse nuk u asimiluan shqiptaret ne greke dhe serbe para pushtimit turk?

Kush tha qe shqiptaret perpara pushtimit turk nuk jane asimiluar? Nga e nxorre kete perfundim?

Fakti eshte se te krishteret kane qene nen presionin e taksave te xhizjes dhe takses se gjakut, dhe per cdo meshe dhe sherbese fetare te krishtere qe kryhej duheshin paguar taksa ndaj turvqe. Po te permendim ketu dhe faktin se te krishteret shiheshin si te "pafe" nga autoritetet dhe nuk gezonin mbrojtje ne raste padrejtesie, e ben bindes faktin se Turqia dashur pa dashur ushtronte presion konvertimi .

C`te te them une i ziu? Te te them ke te drejte....s`me le Shen Kozmai. Te te them e ke gabim? Jo se eshte e vertete po qe t`u bejme qejfin islamikeve dhe Shen Kozmait.

Nga gjithe keto qe the dhe qe thashe vazhdon te perforcohet pyetja:

Ky kameleonizmi eshte zotesi per te nderruar ngjyrat apo paaftesi per te mbajtur nje ngjyre?

[Seminarist]

Naimi nuk permend ndonje dokument ne vepren e tij, ne dukje kjo.
Pse behesh naiv? A mund te kete dokument me te besueshem se shpirti i popullit, grimce e te cilit "eshte" vete Naimi, Frashellinjte?!

E fundit qe llogaritet per shkruarjen e historise eshte besueshmeria e shume prej bindjeve te shpirtit te popullit. Vete monizimi i te pasurit te NJE shpirti te popullit, eshte baze per perralla shume te bukura.

Njohurite e Naimit vijne nga brenda Perandorise, nga cikli ku ai dhe vellezerit ishin ne eliten e atehereshme derii ne "korifi". Deri atje ku te gjithe dime se u mesuan turqve artin e te folurit ne nje fare menyre, pra ishin artiste, shkencetare europiane ne radhet e nje Perandorie Aziatike. Veshtire te korrigjojme "enpsikro" nje artist, nje rryme artistike ku roli i Frashellinjve ishte udheheqes ne zgjimin e kombit.

S'do te thote asgje qe, meqe Naimi ishte "korifi", automatikisht vepra e tij ka vlera autentike historike. Vepra e tij eshte krijim letrar.

Na mjafton te rifreskojme idene se nuk ishim nje popull qe u pajtua me pushtimin
dhe Gjergj Kastrioti eshte nje nga Simbolet e kesaj ideje.
Panda en'irini Sem!
Flm per punen kolosale Matrix! Filoturqve i takon nje shprehes i shpirtit shqiptar te kohes si Naimi, per te mesuar me mire per shqiptaret e vertete europiane, ndersa te rinjve te shek XXI kush eshte armiku i tyre 6- shekullor.

Me cilin pushtim su pajtua, sepse Arberine (funksionale, pra Arberia perendimore nga Shkodra e deri ne Durres, bashke me Krujen) qe la pas Skenderbeu, turqit e gjeten nen zoterimin e Venedikasve.