Ramazani dhe njeriu!

[INDRITI]

Agjërimi dhe Mëkëmbësi i Allahut në tokë, njeriu

www.ardhmeriaonline.net

Islami karakterizohet në fushën e adhurimit nga një larmishmëri adhurimesh. Adhurime që demostrohen nëpërmjet fjalëve siç janë duaja, dhikri i Allahut, urdhri për mirë dhe ndalimi nga e keqja, mësimi i të padijëshmit. Adhurime që pasqyrohen përmes veprave fizike aktive siç është namazi, financiare siç është zekati dhe të dyfishta siç është haxhi apo xhihadi. Adhurime që s’janë as thirrje dhe as vepra aktive por që demonstrohen përmes privimit apo ndalimit siç është agjërimi, privim nga të ngrënit dhe të pirit e të tjera nevoja të natyrshme prej agimit e deri në perëndim të diellit.

Por duhet pasur parasysh se ky lloj privimi dhe ndalimi pavarësisht se në aparencë duket pasiv në realitet dhe esencën e tij është një vepër aktive, për arsye se është ndalimi i egos nga diçka që e lakmon, për hir të Allahut të Madhëruar. Kështu që është një pune shpirtërore e vullnetshme që ka rëndësinë dhe peshën e vet në peshoren e të drejtës, të mirës dhe pranimit te Allahu i Madhëruar.
Çka më sipër konfirmon faktin se nijeti është standardi vlerësues në çdo veprim. Vetë feja nuk është gjë tjetër veç veprimit dhe privimit, veprim të urdhrave obligative apo stimulues dhe ndalim apo privim nga gjëra absolutisht të ndaluara apo relativisht të ndaluara.
Agjërimi është një adhurim i vjetër që e kanë njohur edhe fetë para islamit edhe pse për arsye të ndryshme e të padrejta pasuesit e atyre feve e patën deformuar dhe devijuar, Allahu i Madhëruar thotë: “O ju që besuat, agjërimi u është bërë obligim sikurse që ishte obligim edhe i atyre që ishin para jush, që të bëheni të devotshëm ndaj Allahut”. Bekare/183.
Por duhet pasur parasysh se agjërimi i Islamit ndryshon nga të gjitha llojet e agjërimeve të tjera.
Këtij adhurimi të madh Islam, agjërimit, Allahu i Madhëruar i ka zgjedhur një muaj të begatë dhe bujar i cili gëzon një pozitë dhe respekt të veçantë në zemrat dhe shpirtrat e myslimanëve. Muaj në të cilin ka zbritur grupi i parë i ajeteve kuranore të mbartura nga Xhebrail emini për te zemra e më të nderuarit profet “Lexo me emrin e Zotit tënd i cili krijoi”.Sure Ikre 1. Ky muaj të cilin e përzgjodhi Allahu i Madhëruar për të zbritur librin e Tij më të mirë për te krijesa e Tij më e nderuar është realisht i obligueshëm që në të të obligohet ky adhurim i madh vjetor, agjërimi. Allahu i Madhëruar thotë: “Muaji i Ramazanit në të cilin ka filluar zbritja e Kuranit i cili është udhërrëfyes për njerëzit dhe sqarues i rrugës së drejtë dhe dallues i së vërtetës nga gënjeshtra. E kush e përjeton këtë muaj duhet ta agjërojë, e kush është i sëmurë apo në udhëtim, le ti kompensoje me ditë të mëvonshme. Allahu dëshiron për ju lehtësimin dhe jo vështirësimin...”. Bekare /185.

Pse agjërojmë?

S’ka dyshim se Allahu i Madhëruar e ka obliguar agjërimin e Ramazanit për objektiva të larta dhe urtësi të rëndësishme. Besimtarit i del për detyrë të meditojë dhe perceptojë urtësinë e Allahut që qëndron pas kësaj urie dhe etje dhe të konstatojë objektivin dhe sekretin hyjnor të agjërimit që ky obligim të kryhet ashtu siç e dëshiron Allahu dhe jo si e lakmojnë njerëzit.

Agjërimi dhe njeriu

Nuk mund ta përcaktojmë dhe perceptojmë drejtë objektivin dhe sekretin hyjnor të këtij adhurimi vetëm nëse përcaktojmë drejtë sekretin dhe realitetin e njeriut. Pra kush është njeriu?! Cili është realiteti i tij?! Mos vallë njeriu është ky trup apo skelet që rri në këmbë?! Apo vallë janë ky grup sistemesh, qelizash, mishi, gjaku, kockash dhe nervash?
Në të vërtetë nëse njeriu do të ishte vetëm kaq nuk do kishte gjë më të pavlerë dhe parëndësishme.

Atëherë ç’është në të vërtetë njeriu?!

Njeriu mëkëmbës “Halif” i Allahut në tokë

Allahu i Madhëruar i njoftoi me madhështi krijesat e Tij më të pastra, engjëjt, për krijimin e njeriut dhe këtë nuk e bëri për krijesat e tjera, gjë që tregon se njeriu do të kishte një pozitë dhe rol të veçantë në këtë gjithësi. “E kur Zoti yt u tha melaikeve Unë do të krijoj në tokë një mëkëmbës”.Bekare 30
Allahu e prezanton krijesën e Tij të re me cilësinë dhe karakteristikën e tij dalluese, mëkëmbës në tokë, mëkëmbës i Allahut Fuqiplotë dhe të Gjithëdijshëm. Pra njeriu do të ishte i autorizuari i Allahut në tokë për ta organizuar jetën në këtë planet nën hijen e udhëzimit hyjnor, nën shpalljen e Allahut.

Por këtij roli kaq të madh dhe të lartë i duhen dhe i nevojiten mundësi dhe faktorë të realizimit të tij dhe për këtë Allahu i Madhëruar e pajisi njeriun dhe i mundësoi 3 faktorë vendimtarë:

I pari: Natyra e dyfishte e krijimit te njeriut, shpirt dhe trup, apo natyre engjëllore – qiellore dhe natyre materiale – tokësore.
“Dhe (përkujto) kur Zoti yt u tha engjëjve: "Unë po krijoi njeriun nga balta e tharë, e zezë dhe me erë. E kur ta përsosë atë (në formën e njeriut), do t’i japë atij shpirtin që është krijese Imja, atëherë ju bini ne sexhde për të”. Hixhr/28-29.

I dyti: Ambienti i përshtatshëm për ta luajtur këtë rol që është toka dhe gjithësia. “A nuk e dini ju se Allahu nënshtroi për të mirën tuaj çka në qiej e çka në tokë dhe plotësoi ndaj jush të mirat e Tij të dukshmen e të fshehta...”. Lukman/20.

I treti: Metoda hyjnore udhëzuese dhe përcaktuese e mënyrës dhe rrugës së realizimit dhe luajtjes me sukses te këtij roli, shpallja apo kurani. “Elif, Lam, Mim. Ky është libri në të cilin nuk ka dyshim, udhëzues për të devotshmit”. Bekare/1-2.

Këta tre faktorë janë të ndërlidhur dhe të ndërthurur ngushtë me njëri – tjetrin dhe assesi nuk mund te kuptohet roli i tyre te shkëputur nga njeri – tjetri.

Thamë me lart se njeriu gëzon natyrë te dyfishte krijimi, atë engjëllore dhe atë tokësore.
Vetëm me ane të kësaj natyre, kjo krijesë mund të ndërtojë relata dhe marrëdhënie të natyrshme efikase dhe të domosdoshme me të dy faktorët e tjerë vendimtar për realizimin e rolit mëkëmbës në tokë nëpërmjet ambientit të përshtatshëm dhe metodës hyjnore, Kuranit.

Natyra e tij shpirtërore – engjëllore i mundëson njeriut të lidhet natyrshëm me shpalljen e Allahut te Madhërueshëm, ta kuptojë, ta perceptojë dhe ta mbarti atë.

Ndërsa natyra e tij materiale – tokësore ia mundëson zbritjen ne tokë të kësaj metode hyjnore, apo ta jetësojë atë, pra ta zbatojë në tokë. Mirëpo këto marrëdhënie dydimensionale me kuranin dhe tokën, nuk mund të ndërtohen dhe te ruhen përjetësisht, nga natyra e dyfishtë e njeriut vetëm nëse dy përbërësit e natyrës së tij, trupi dhe shpirti e ruajnë harmoninë origjinale në të cilën e ka krijuar Allahu i Madhërueshëm. Pra Allahu i Madhëruar shpirtin dhe trupin e njeriut i ka krijuar ne një harmoni të drejtë dhe te saktë hyjnore dhe vetëm nën hijen e saj mund ta luajë njeriu rolin e tij si mëkëmbës në tokë.

Roli i njeriut dhe objektivi i agjërimit

Pikërisht këtu del plotësisht në pah objektivi dhe sekreti i agjërimit. Në këtë pikë kuptojmë se objektivi i agjërimit është i lidhur ngushtë me rolin e njeriut si mëkëmbës në tokë, pra me objektivin e ekzistencës se tij. “O ju besimtarë ju është bërë obligim agjërimi ashtu si[ ishte edhe për ata para jush me qëllim që të bëheni te devotshëm” Bekare 183. Pra për te qene te denje për të luajtur rolin me të cilin jemi ngarkuar dhe për tu ngritur ne nivelin e përgjegjësisë së duhur.

Harmonia mes trupit dhe shpirtit, si kusht vendimtar i suksesit te rolit njerëzor, përgjatë jetës në tokë padyshim që cenohet dhe tronditet. Pra njeriu gjatë angazhimit te tij në tokë bëhet tokësor më shumë se ç’duhet. Pra veçoritë e tij tokësore – shtazore fillojnë te jenë dominante në të. Gjë që reflekton tek moralet e tij, te sjelljet e tij, te ndjenjat e tij, te fiziologjia e tij madje dhe te të menduarit e tij. Që do të thotë se ka zbritur nën nivelin e rolit dhe përgjegjësisë së tij.

Siç do të thotë se aftësia e tij për të komunikuar, bashkëpunuar dhe ndërvepruar natyrshëm me metodën hyjnore, shpalljen e Allahut Kuranin, është dobësuar, madje është rrezikuar seriozisht. Çka do të thotë njëkohësisht se edhe mardheniet me mjedisin e tij ku jeton do të stonojnë, pra nuk ndërtohen sipas udhëzimit Kuranor. Apo të reflektojë negativisht ndaj këtij ambienti.

Allahu i Madhëruar për hir të ruajtjes së harmonisë trup – shpirt ka vendosur stacione apo kohë inventari apo bilanci ku njeriu të vetëanalizohet dhe të furnizohet me pajisjet e nevojshme që ruajnë natyrshmërinë e tij, harmoninë trup – shpirt, pra që ruajnë njerëzillëkun e tij.

Allahu ka përcaktuar stacione ditore, pesë kohët e namazit, stacione javore siç është dita e xhuma, stacione vjetore siç është ramazani dhe stacion një herë ne jete siç është haxhi. Por pa përjashtuar këtu aspak preokupimin dhe shqetësimin e vazhdueshëm për mbarëvajtjen e relatave shumë dimensionale që demonstrohen dhe manifestohen përmes përkujtimit të pandërprerë te Allahut dhe pendimit nga mëkatet.

Në këtë stacion vjetor, Ramazanin, besimtari me frerin e tij të besimit ndalon për të bëre inventarin e tij. Ku është me veten e tij, me shpirtin dhe trupin e tij?! A vazhdon të jetë njeri apo e ka munduar natyra tokësore?! Ku është me Zotin e tij dhe me revelatën që i ka zbritur për t’i ndriçuar rrugën drejt objektivit te ekzistencës së tij?! Ku është me shoqërinë ku jeton?! A ndikon në këtë shoqëri të ngrihet dhe të lartësohet, apo me sjelljet dhe veprat e tij e shtyn atë drejt humnerës?! Ku është me ambientin ku jeton?! A e ka lulëzuar dhe zbukuruar sipas dëshirës hyjnore?! A e ka organizuar jetën në të, sipas metodës Kuranore, apo e ka shndërruar në shtëpi të përjetësisë dhe pistë konkurrimi për jetë a vdekje dhe mbijetesë?!
Pra, ramazani për besimtarin është stacioni i analizës dhe inventarit të relatave të tij shumë dimensionale të cilat i mundësojnë afrimin drejt qëllimit të ekzistencës. Ose thënë shkurt inventar i rrugës drejt Allahut, Krijuesit të gjithësisë dhe të vetmit të Adhuruar me të drejtë. Menjëherë me këtë inventar bëhet edhe pajisja me aftësinë për të ndërtuar relatat e natyrshme me Allahun, pra me udhëzimin apo metodën e Tij hyjnore e në të njëjtën kohë me aftësinë për të reflektuar sipas kësaj metode. Apo thënë ndryshe të pajisurit me gatishmërinë për t’iu bindur kësaj metode hyjnore në mënyrë të ndërgjegjshme dhe të vullnetshme. Përvetësimit të kësaj gatishmërie apo aftësie, në këtë muaj të bekuar, i shërbehet përmes adhurimeve intensive që kryhen duke filluar nga agjërimi e më pas namazi, itikafi, sadakaja e fitrit, dhikri dhe të gjitha punët e tjera të mira.

Ramazani dhe Kurani

Ky muaj i bekuar ndryshe mund të quhet edhe muaji i Kuranit kjo për shumë arsye por mjaftohemi me dy prej tyre.

E para: Sepse Allahu e përmend Kuranin në të njëjtin kontekst me muajin e Ramazanit.
“Muaji i ramazanit në të cilin është zbritur kurani udhëzim për njerëzit dhe sqarim e dallues i të drejtës nga e kota.” Bekare 185. Siç njofton Allahu se kuranin e ka zbritur në natën e kadrit dhe kjo natë është në Ramazan.

E dyta dhe më e rëndësishmja: Sepse ky muaj realisht është një shkollë apo universitet Kuranor. Eshtë muaji i përjetësimit të Kuranit. Muaji i stërvitjes kuranore. Muaji në të cilin gatishmëria e përjetësimit të normave kuranore është në gradën më të lartë të mundshme. Është universitetet me dyer të hapura për të gjithë dhe me kushtet dhe konditat maksimale të arritjes së suksesit dhe kalueshmërisë. Universitetet, në të cilin dështon vetëm ai që nuk e dëshiron suksesin, nuk dëshiron të kalojë. Kështu thotë profeti Muhamed a.s.: “I dështuar me të drejtë konsiderohet ai që ka arritur Ramazanin dhe nuk i falen mëkatet”.

Ramazani dhe Shpërblimi

Gatishmëria dhe aftësia e përjetësimit të natyrshëm të Kuranit në këtë muaj stimulohet fuqishëm edhe përmes sevapeve të shumëfishuara të punëve të mira . Pra, Allahu e shtyn robin e Tij në këtë muaj drejt gradave më të larta të devotshmërisë përmes shpërblimeve të panumërta.

Profeti (a.s.) thotë: “Puna e mirë vullnetare në këtë muaj ka shpërblimin e një farzi ndërsa kryerja i një farzi ka sevapin (shpërblimin) e 70 farzeve”.

“Kush agjëron Ramazanin me besim në peshën dhe rëndësinë që ka te Allahu si dhe duke pritur sevapin prej Tij, i falen të gjitha gjynahet që ka bërë më parë”.

“Atë që e gjen nata e Kadrit duke adhuruar Allahun duke besuar dhe shpresuar shpërblimin e Allahut, i falen të gjitha mëkatet që ka kryer më përpara”

“ Nata e Kadrit është më e mirë se në njëmijë muaj”. Sure Kader

“Dhjetëditëshi i parë i Ramazanit është mëshirë, i dyti është falje dhe i treti shpëtim prej zjarrit të xhehenemit”.

“Të gjitha punët e birit të Ademit janë për të, përveç agjërimit. Ai është për Mua dhe Unë di ta shpërblej në formën më të mirë”.

Por ajo që ka shumë rëndësi të dihet, është koncepti se shpërblimi i agjërimit dhe i të gjitha adhurimeve të tjera është nxitje për të arritur gradat e larta të devotshmërisë. Pra, është rezultat i arritjes dhe realizimit të objektivit të agjërimit dhe jo qëllim në vetvete. Sepse nëse kur agjërojmë kemi parasysh vetëm sevapin e tij dhe jo objektivat që duhet të arrijmë te vetja jonë përmes këtij adhurimi, atëherë sevapi bëhet i pameritueshëm. Si shembulli i një nëpunësi që lodhet shumë gjatë orarit të punës, por pa realizuar detyrën dhe përgjegjësinë e ngarkuar. Është e natyrshme se ky nëpunës nuk meriton shpërblimin mujor.
Këtë kanë për qëllim edhe hadithet e profetit Muhamed (a.s.) ku thotë: “ Kush nuk i largohet gënjeshtrës, mashtrimit dhe veprave të dëmshme, le ta dijë se Allahu nuk ka nevojë për urinë dhe etjen e tij”.

Profeti Muhamed (a.s.) u njoftua se dy gra agjërojnë shpesh. Profeti Muhamed (a.s.) u dërgoi një enë dhe u tha që të vjellin në të. Kur ato bën ç’ka u tha Profeti (a.s.) e na u mbush me gjak dhe qelb. Njerëzit u habitën. Profeti (a.s.) tha:
“Këto dy gra kanë agjëruar prej gjërave të lejuara dhe e kanë prish agjërimin (kanë ngrënë) me gjërat e ndaluara. Bashkoheshin me njëra – tjetrën gjatë agjërimit dhe përgojonin dhe shpifnin ndaj njerëzve”.

Pra, merita e shpërblimit nuk varet nga të agjëruarit, por nga realizimi i objektivit të agjërimit, nga devotshmëria. Sa më lartë ta ngremë veten përmes agjërimit, në gradat e devotshmërisë, aq më i madh është sevapi, dhe e kundërta.
Pra, sa më shumë të reflektojmë gjatë këtij adhurimi, ndaj lidhjeve me Allahun, me veten, me shoqërinë dhe me ambientin ku jetojmë, aq më e madhe është kënaqësia e Allahut mbi ne. Këtë e pohon edhe vetë ajeti Kur’anor:
“Ju është bërë obligim agjërimi ashtu siç ishte edhe për ata para jush në mënyrë që të bëheni të devotshëm”. Bekare 183
Pra, të arrini devotshmërinë dhe jo thjesht të merrni sevape.

Objektivat specifik të agjërimit

Më sipër diskutuam për thelbin e agjërimit apo pse agjërojmë dhe cili është objektivi i vërtetë i këtij adhurimi.
Por ky adhurim madhor me dobi kaq të shumta na lejon dhe na krijon mundësinë të futemi pak më thellë në të. Pra, t’i diskutojmë në mënyrë më specifike sekretet dhe urtësitë e tij apo thënë ndryshe, qëllimet e tij specifike.

Agjërimi edukim për shpirtin

Më sipër përmendëm, madje detajizuam, konceptin se njeriu nuk është ky fizik apo trup që shohim me sy, por kuptimin e vërtetë e merr përmes shpirtit të tij të dhënë prej Allahut.
Kështu që trupi është shtëpia e banuesit qiellor, shpirtit.

Por ja që njeriu shpesh kujdeset për shtëpinë më shumë se për banuesin e saj. Neglizhon shpirtin e tij dhe adhuron trupin e tij. Shpesh vetëm për trupin e tij lodhet, vetëm për epshet e tij punon dhe rreth barkut të tij vërtitet. Siç thotë poeti i këtij lloji: Dynjaja nuk është veçse ushqim, pije dhe gjumë. E nëse nuk i ke këto, dynjasë jepi selam.

Nëse njeriu ia nënshtron dëshirat e shpirtit, trupit të tij dhe epshet i bën komandues të mendjes, kthehet në një kafshë të ulët dhe djall të dëbuar.

Kësaj i thërret poeti besimtar:

“O rob i trupit tënd që lodhesh shumë në shërbim të tij.
A kërkon fitimin tek një tregti e humbur?
Ktheju shpirtit tënd dhe lartësoi vlerat e tij.
Se ti me shpirt dhe jo me trup je njeri.

E nëse njeriu i jep përparësi vlerave shpirtërore mbi instinktet trupore,
ngrihet në nivele edhe më të larta se engjëjt.

“Ata të cilët besuan dhe bënë vepra të mira, janë krijesat më të mira”. Bejineh/7.

Për këtë Allahu obligoi agjërimin, që njeriu të çlirohet nga pushteti i epsheve të tij dhe të çlirohet nga burgu i trupit të tij, të ngrihet në nivelin e portave të duasë e kur troket, t’i hapen dyert.
“Tre dua nuk kthehen, e agjëruesit derisa të prishi agjërimin, e udhëheqësit të drejtë dhe e atij që i është bërë padrejtësi”. Transmetoi: Tirmidhiu, Imam Ahmedi, Ibnu Maxheh.

Agjërimi është shëndet

Agjërimi veç edukimit të shpirtit është edukim edhe për trupin. Sepse shumë prej sëmundjeve janë pasojë e stomakëve të mbushura e të tejngopura.
Profeti (a.s.) thotë: “Njeriu nuk mbush enë më të keqe se stomaku i tij. I mjaftojnë birit të Ademit disa kafshata sa për të mbajtur drejtë shpinën e tij. E nëse dëshiron të hajë më shumë se kaq, një të tretën le t’ia lërë ushqimit, një të tretën ujit, e një të tretën ajrit”.
Transmetoi: Tirmidhiu, Ibnu Maxheh, Ibnu Hibani.

Edukimi i vullnetit dhe i durimit

Nuk mund të ketë shkollë për edukimin e vullnetit dhe të durimit, si shkolla e detyrueshme e agjërimit që i hap dyert e saj një muaj në vit.

Çka e ndalon njeriun të mos hajë, të mos pijë e të kufizohet ndërkohë që gjithçka e ka pranë?! Gjë e cila përsëritet 12 apo më shumë orë në ditë dhe 29-30 ditë në vit? S’ka gjë tjetër veç vullnetit dhe durimit të ndërgjegjshëm e të lirë që janë të lidhura me Allahun.

“O ju të rinj, kush ka mundësi le të martohet sepse martesa të ruan shikimin dhe nderin. E nëse s’keni mundësi, atëherë agjëroni, sepse ai është mburojë për ju”. Transmetoi Buhariu.
Duke u nisur nga fakti se agjërimi të mëson durimin, Profeti (a.s.) e ka quajtur muaji i Sabrit (Durimit).
“Ç’do gjë ka zekat, zekati i trupit është agjërimi dhe agjërimi është gjysma e durimit”. Transmetoi: Ibnu Maxheh.

Agjërimi është gjysma e durimit duke ditur se te njeriu qëndrojnë tre lloj forcash, forca epshore si te kafshët, forca e irritimit si te egërsirat dhe forca shpirtërore si te melaiket. E nëse forca e tij shpirtërore mund njërën prej dy të parave, kjo do të thotë se ka fituar gjysmën e betejës.

Forca e përballimit të sfidave

Islami është fe e dinamizmit dhe ndryshimit dhe jo e dorëzimit dhe fatalizmit. Misioni i ndryshimit, patjetër që përballet me sfida. E ai që nuk e mund veten e tij dhe epshet e tij nuk mund të mposhtë sfidat me të cilat përballet. E ai që nuk duron urinë e një dite nuk mund të durojë ndarjen për shumë kohë nga familja dhe vendi i tij për hir të objektivave të mëdha.

Mirënjohje ndaj mirësive të Allahut

Të jetuarit e vazhdueshëm me mirësitë dhe begatitë e Allahut, shpesh e humb ndjesinë e vlerësimit të tyre dhe ul nivelin e falënderimit të tyre. E duke u shkëputur për një farë kohe nga këto begati, ndjenja e vlerësimit dhe e falënderimit të tyre rigjenerohet.

Transmetohet se Profeti (a.s.) ka thënë: “ Allahu i Madhëruar më ofroi të ma shndërronte luginën e Mekes në flori. Unë i thashë: O Allah i Madhëruar më mirë pranoj një ditë të ngopem e një ditë të kem uri. Kjo është më e mirë për mua. Sepse kur më kap uria, të kthehem Ty e të kujtoj. E kur ngopem, të falënderoj Ty”. Transmeton Tirmidhiu.

Përkujtim dhe përjetimi i gjendjes se të varfërve dhe të privuarve

Ky përjetim praktik i të varfërve është një sekret apo urtësi shoqërore e agjërimit. Është një kujtesë që nuk vjen nga zëri i predikimeve dhe fjalimeve, por nga zëri i zorrëve dhe stomakut. Mbase ai që është rritur në djepin e bollëkut, mendon se s’ka prej atyre që vuajnë për bukën e gojës.
Ndërsa agjërimi është rast që të gjithë të përjetojmë gjendjen e të vobektit e si rrjedhojë të kujtohemi për të.
Transmetohet se profeti i Allahut Jusufi (a.s.) agjëronte shpesh pavarësisht se ishte administrator i hambarëve të tokës. Kur u pyet pse e bënte këtë, ai tha: “ Kam frikë se nëse ngopem harroj urinë e të varfrit dhe të vobektit”.

Agjërimi dorëzim i plotë përpara Allahut

Mbi të gjitha ajo që më së shumti demonstrohet është dorëzimi i plotë para Zotit të gjithësisë si dhe bindja dhe nënshtrimi ndaj Tij. Gjë e cila është e përbashkët për të gjitha adhurimet. E ky dorëzim del në pah përmes agjërimit më shumë se kurdoherë tjetër. Çdo gjë besimtari e ka para syve të tij, ujin, ushqimin e të tjera por bindja ndaj Allahut dhe dashuria për Të e bëjnë që të mos u afrohet. Për këtë, Allahu e specifikon agjërimin duke ia atribuuar Vetes dhe duke sipërmarrë në formë të drejtë për drejtë shpërblimin e tij.

“Çdo punë e birit të Ademit është për të, përveç agjërimit, ai është për Mua dhe vetëm Unë di si ta shpërblej. Robi im lë ushqimin, ujin, kënaqësitë e tij për Mua”. Ibnu Huzejme.
Ky është agjërimi në Islam. Allahu nuk e ka bërë ligj për të torturuar njerëzit e Tij, por për të zgjuar shpirtin, shëndoshur trupin, për të forcuar vullnetin, për të përfituar durimin, për të ngjallur ndjenjën e falënderimit, për të edukuar ndjenjën e mëshirës dhe bindjes dhe dorëzimin ndaj Zotit të gjithësisë e kështu te ngrihet ne gradat me te larta te devotshmërisë për te qene me te drejte mëkëmbës i Allahut te Madhëruar në tokë.