Humanizmi!

[INDRITI]

Shkeputur nga www.ardhmeriaonline.net

Humanizmi... kjo temë është më gjithëpërfshirëse pasi është për të gjithë njerëzimin, pa bërë dallime racore, shoqërore dhe fetare. Të jesh humanist do të thotë t’i duash njerëzit, t’u dëshirosh të mirën dhe lumturinë, të jesh i dhembshur me ta, të urosh udhëzimin dhe gëzimin e tyre. Ajo që na bashkon me të gjithë njerëzit e tjerë, është pikërisht fakti që jemi njerëz dhe qenie humane.

Nuk ka gjë më të bukur se të kesh zemër të gjerë dhe të madhe, e cila i nxë të gjithë. Një zemër e tillë, kudo që të ndodhet mendon si t’u falë gëzim dhe lumturi të tjerëve. Ajo mendon për një nënë me jetimë, për një nevojtar si ta ndihmojë, për një të moshuar të braktisur, për jetimët në jetimore, për dikë që nuk e njeh Zotin si ta lidhë me Krijuesin, për njerëzit si t’i ndihmojë dhe t’u falë gëzim etj...

Nuk mund të ndihesh i lumtur, veçse duke i dashur njerëzit dhe duke ua uruar lumturinë ashtu siç e uron për veten tënde. Kjo, edhe me armiqtë dhe kundërshtarët e tu, duke u uruar udhëzimin dhe mirësinë, jo shkatërrimin dhe skëterrën e xhehenemit.

Thotë profeti Muhamed a.s në një hadith:”Askush prej jush nuk e ka besimin e plotë, derisa të dojë për vëllanë e tij, atë që do për vete.”

Lidhur me interpretimin e këtij hadithi, shumë dijetarë mendojnë se fjala “vëlla” nuk është vetëm për vëllanë në fe. Ajo përfshin vëllazërinë e të gjithë qenieve njerëzore. T’u duash të mirën, do të thotë të shpresosh dhe urosh udhëzimin e tyre, jetën e paqtë dhe në siguri, të jenë të lidhur me Zotin dhe ta adhurojnë atë, suksesin në jetë, lumturinë, familje të konsoliduar etj… Sot në perëndim lindin fëmijë nga bashkëjetesa mes dy personave, fëmijë të cilët shpesh herë u dorëzohen qendrave sociale. Fëmijë të tillë rriten pa përkujdesjen prindërore dhe mua si njeri, më vjen keq për ta dhe duhet t’u dua të mirën.

Profeti a.s e la të papërcaktuar termin “vëlla” me qëllim që të përfshijë të gjithë njerëzit. Është Ai që ju krijoi nga një njeri i vetëm (Ademit)

Hadithin e mësipërm është mirë ta kemi të gdhendur në zemrat tona. Sa herë të shihesh në pasqyrë, mendoji gjërat që ia uron dhe ia dëshiron vetes. Mandej, heto nëse këto mirësi ia uron të gjithë njerëzve apo jo. Zbatoje këtë hadith për njëzet e një ditë në Ramazan.

Lidhur me lumturinë, njerëzit ndahen në katër kategori:

I pari, është një njeri i lumtur. I dyti, është një i lumtur por që kërkon t’i lumturojë dhe njerëzit e tjerë. I treti është i vuajtur. I katërti, është i vuajtur dhe uron që të gjithë njerëzit të vuajnë si ai. Cilës kategori i përket ti o vëlla dhe oj motër? Uroj që t’i përkisni kategorisë së dytë. I mjeri ti po t’i përkasësh kategorisë së katërt. Ai jo vetëm që vuan dhe nuk ndihet i lumtur, por këtë kërkon t’ua përcjellë dhe të tjerëve. Ai kthehet në një përbindësh për gruan e tij, fëmijët, familjarët dhe njerëzit që e rrethojnë.

”Askush prej jush nuk e ka besimin e plotë, derisa të dojë për vëllanë e tij, atë që do për vete.”

çifutët e Medines qenë sjellë shumë keq me të dërguarin e Zotit a.s dhe myslimanët e tjerë. Ata nuk linin rast pa komplotuar kundër Profetit a.s.

Një ditë, Profeti a.s ishte ulur bashkë me shokët e tij. Në një moment, aty pranë kalon një xhenaze me njerëzit që e përcillnin për në varrezë. Menjëherë Profeti a.s ngrihet në këmbë, si shenjë respekti. Disa nga shokëte tij, duke menduar se Profeti a.s nuk e di se për kë bëhej fjalë i thanë:”O i dërguar i Allahut! Ajo është xhenazja e një çifuti.” Profeti a.s iu përgjigj:”Po a nuk ishte njeri?!”

Interpretimi im lidhur me këtë hadith, është se çdo qenie humane meriton të respektohet. Thotë Zoti i lartësuar në Kuran, lidhur me këtë koncept:“ “O njerëz! Frikësojuni Zotit tuaj, i Cili ju krijoi prej një njeriu..” (Nisa, 1)

Të gjithë ne kemi një preardhje të përbashkët, njeriun e parë Ademin a.s, i cili u krijua nga dheu i tokës. Thotë Profeti a.s:”Të gjithë ju rridhni nga Ademi, kurse vetë Ademi rrjedh nga dheu.”

T’u duash të gjithë njerëzve të mirën, nuk do të thotë të heqësh dorë nga e drejta jote, të lejosh të zaptohen tokat e tua, të lejosh të shtypet populli yt dhe të nëpërkëmben vendet e tua të shenjta.

Thotë Zoti në Kuran:“O njerëz! Frikësojuni Zotit tuaj, i Cili ju krijoi prej një njeriu, ndërsa prej atij krijoi bashkëshorten e tij, kurse prej këtyre të dyve krijoi shumë meshkuj e femra.” (Nisa, 1)

Zoti e kishte të mundur që të krijojë shumë burra e gra që në fillim, por na krijoi nga një baba dhe nënë e vetme, me qëllim që të kemi një origjinë të përbashkët.

A e ke të mundur tani të sillesh me të gjithë njerëzit në bazë të kësaj origjine të përbashkët? A mundesh t’i trajtosh të gjithë njëlloj në bazë të origjinës së përbashkët, si myslimanët dhe jo myslimanët? A mundesh të sillesh si njeri me komshinjtë e tu, me punëtorët dhe vartësit, me një nënë e cila nuk di si t’i kthejë sërish fëmijët e saj që tashmë jetojnë me ish bashkëshortin e divorcuar? Ka shumë etër të cilët kur divorcohen, bëjnë ç’mos që t’i mbajnë vetë fëmijët dhe nuk e lejojnë nënën e tyre t’i takojë dhe t’i shohë. Kjo është një sjellje jo njerëzore. Si respekt për ndjenjat e nënës, Zoti i ka shndërruar në adhurim lëvizjet e Haxheres në kërkim të ujit për foshnjen e saj. Sa herë që të pish ujë Zemzemi, kujto se ky burim erdhi si pasojë e lutjes së Ibrahimit a.s për familjen e tij.

Secili prej nesh duhet të bëjë ç’mos që një familje të mos ndahet dhe divorcohet. Për këtë, kemi shembullin me të mirë të dërguarin e Allahut a.s.

Aisheja, gruaja e Profetit a.s kishte një skllave që quhej Berire. Ajo ishte e martuar me një skllav tjetër, që quhej Mugith. Një ditë, Aisheja i fal lirinë Berires, e cila duke qenë e lirë vendosi të divorcohej nga i shoqi i cili ishte akoma skllav dhe ashtu bëri. Një ditë, ajo kryente tavafin rreth Qabes, kurse Mugith i shkonte pas duke qarë dhe duke i kërkuar të bashkoheshin. Profeti a.s e ndiqte këtë skenë, bashkë me xhaxhain e tij Abasin. I çuditur nga kjo, Abasi i tha Profetit a.s:"A e shikon o i dërguar i Allahut?"

Profeti a.s ia ktheu:"Po o Abas. Për Zotin më çudit dashuria e Mugithit për Beriren dhe urrejtja që ka Berire për Mugith."

Abasi i tha:"A nuk shkon t'i flasësh o i dërguar i Allahut?"

Profeti a.s iu përgjigj:"Po, do shkoj." Dhe menjëherë, vajti tek Berire të cilës i tha:"O Berire! A nuk e shikon sa po vuan Mugith? Përse nuk qëndron me të?"

Berire e pyeti:"A po më urdhëron o i dërguar i Allahut?"

Profeti a.s iu përgjigj:"Jo, unë jam thjesht ndërmjetës."

Berire i tha:"Atëherë unë nuk kam nevojë për atë burrë."

Profeti a.s ia ktheu:"Si të duash."



Humanizmi kërkohet jo vetëm me njerëzit, por edhe me kafshët dhe gjallesat e tjera. Sipas Profetit a.s, një burrë fitoi xhenetin thjesht sepse i dha të pijë ujë një qeni të etur. Ai zbriti në një pus të thellë, mbushi këpucëne tij me ujë dhe ia ofroi qenit. Zoti u tregua mirënjohës për këtë vepër dhe i fali xhenetin. Po kështu, një grua prostitutë, i dha të pijë ujë një qeni dhe Zoti ia fali gjynahet që kishte vepruar.

Zoti ia fali gjynahet, për shkak se zemra e saj ishte e mbushur me humanizëm, qoftë dhe për një krijesë si qeni.



Në historinë që do të rrëfejmë më poshtë, të gjithë personazhet e saj, me gjithë dallimet, shquhen pë humanizëm të madh. Unë e kam zgjedhur këtë histori, pasi personazhet e saj, edhe pse janë në konflikt me njëri-tjetrin, demonstrojnë humanizëm dhe njerëzillëk.

Ebul As ibnu Rebia është burri i vajzës së profetit Muhamed a.s. Hadixheja ishte tezja e tij dhe ishte ajo që i propozoi për t’u martuar me Zejneben. Kjo martesu u realizua para se Profetit a.s t’i besohej misioni i profetit a.s. Me t’u bërë profet, vajza e tij Zejnebeja besoi në fenë islame, ndërkohë që i shoqi refuzoi. Megjithatë, ata jetonin bashkë dhe duheshin shumë.

Ajo e duroi të shoqin për njëzet vite me radhë, ngaqë martesa e një muslimaneje me një jomusliman akoma nuk ishte ndaluar. Ajo vazhdoi si muslimane dhe i shoqi vazhdoi jetën e tij si jomusliman.

Dy djemtë e Ebu Lehebit, ishin fejuar me dy vajza të Profetit a.s. Duke qenë se Ebu Lehebi i kishte shpallur armiqësi Profetit a.s, u kërkoi djemve t’i divorcojnë dy vajzat e Profetit a.s, si formë presioni dhe lëndimi dhe ashtu ndodhi. Ebu Lehebi nuk u mjaftua me kaq, por vajti dhe tek Ebul As ibnu Rebia dhe i kërkoi edhe atij ta divorcojë Zejneben, meqë ishte vajza e Profetit a.s, duke i premtuar një grua tjetër më të mirë. Por ai ia ktheu:”Jo. Unë dhe ajo duhemi shumë dhe shkojmë mirë. Ajo është vajza e tezes time dhe Muhamedi nuk është sjellë keq me mua, edhe pse nuk jam në fenë e tij.”

Profeti a.s dhe myslimanët migruan për në Medine, ndërkohë që Zejnebeja qëndroi në Meke me bashkëshortin e saj dhe fëmijët, deri kur ndodhi beteja e Bedrit.

Ebul As ibnu Rebia morri pjesë në betejën e Bedrit, luftoi kundër muslimanëve dhe vetë vjehrit të tij. Në fund, beteja fitohet nga myslimanët dhe Ebul As ibnu Rebia u kap rob prej tyre.

Të gjithë familjet e robërve të tjerë, dërguan të hollat e mjaftueshme për të liruar të afërmit e tyre. Zejnebeja, duke qenë se nuk i posedonte të hollat e mjaftueshme, hoqi varësen e qafës, të cilën ia kishte dhuruar nëna, Hadixheja dhe e dërgoi me kunatin e saj Amr ibnu Rebia.

Kur i erdhi varësja e mbështjellë me një pëlhurë, ai pyeti:”Për cili rob është kjo?”

Të pranishmit i thanë:”Është për Ebul As ibnu Rebia.”

Me t’a hapur, Profetit a.s filluan t’i rrjedhin lotë. Me lotë në sy ai tha:”Kjo është varësja e Hadixhes!” Më pas, Profeti a.s qëndroi në mes të muslimanëve dhe u tha:”Kush e ka zënë rob Ebul As ibnu Rebia?” Një nga banorët e Medines u ngrit dhe tha:”Unë o i dërguar i Allahut” Profeti a.s i tha:”A pranon që t’ia falësh lirinë dhe njëkohësisht, t’ia kthejmë varësen e të kthehet në Mekë? Kjo, pasi Hadixheja gëzon një status të veçantë tek unë.” Humanizmi fillon me familjen tënde.

Banori i Medines u përgjigj:’Po o i dërguar i Allahut.”

Profeti a.s ia zgjati Ebul Asit varësen dhe i tha:”O biri i vëllait tim! Merre varësen, kthehu dhe i thuaj Zejnebes t’a respektojë më shumë varësen e Hadixhes.”

Më pas, i tha:”O Ebul As:”A mundem të të them diçka mënjanë?” Pasi ai pranoi, Profetit a.s i tha:”O Ebul As! Zoti më ka urdhëruar që çdo muslimane e martuar me një jomusliman duhet të divorcohet. Prandaj a pranon të ma kthesh vajzën time?”

Ebul As ibnu Rebia i tha:”Po.”

Edhe pse e kishte të mundur, Profeti a.s nuk ia kushtëzoi faljen e lirisë me divorcin me Zejneben. Vallë ku jemi ne myslimanët në krahasim me humanizmin e Profetit tonë?

Kur Zejnebeja dëgjoi se i shoqi po kthehej nga Medineja, doli dhe e priti jashtë Mekes. Me t’u takuar me të, Ebul Asi i tha:”Përgatitu se duhet të nisesh për rrugë! Unë i kam premtuar Muhamedit se do të kthej tek ai.”

Lajmi se Ebul As e ka lejuar Zejneben të shkojë tek Muhamedi a.s, filloi të përhapej në Mekë. Këtu, do të shohim një qëndrim tjetër humanist, i cili mua personalisht më ka lënë pa fjalë. Këtë hadith e tregon vetë Zejnebej dhe ai transmetohet nga imam Ahmedi dhe gjendet në koleksionin e imam Muslimit. Tregon Zejneb:”Tek unë erdhi Hind bintu Utbe – gruaja e cila paguan Vahshin për të vrarë Hamzanë – dhe më tha:”O Zejneb! Unë e di që do të kthehesh tek babai yt! Bota emocionale e grave nuk është si ajo e burrave, prandaj nëse ke nevojë për para ose diçka tjetër, më thuaj të ta jap.”

Tregon Zejneb:”Në sytë e saj dallova sinqeritet, megjithatë u frikësova t’i them se dua të largohem për në Medine.”

Zejneben e shoqëroi për në Medine, vëllai i burrit të saj, Kinane ibnu Rebia. Kurejshët i zunë rrugën dhe refuzuan t’i lejojnë të nisen për në Medine. Kinane ibnu Rebia bëri gati harkun dhe u kërkoi të mos afroheshin, përndryshe do i qëllonte. Ebu Sufjani, e tërhoqi mënjanë dhe i tha:”Këta njerëz janë të nevrikosur dhe gjaknxehtë pas asaj që u ndodhi në Bedr. Nëse ajo largohet kështu haptazi, ata do të ndihen të fyer. Prit pak sa të ulen gjakrat. Me t’i zënë gjumi njerëzit, merre dhe dërgoje tek babai i saj në Medine. Për Zotin nuk dua ta privoj asnjë fëmijë nga prindëri.”

Sjelljet humane dhe prosociale ta zbusin zemrën. Më vonë, Ebu Sufjani pranon islamin.

Kështu, Zejnebeja morri dy fëmijët e saj dhe u nis për në Medine. Kur mbërritën në Medine, Profeti a.s gëzohet shumë dhe thotë:”Ebul As ibnu Rebia e mbajti fjalën me ne.”

Pas gjashtë vitesh ndarje, Ebul Asi niset me një karvan nga Meka për në Sham. Gjatë rrugës, karvani i tij sulmohet nga një grup të rinjsh muslimanë, të cilët kërkonin të merrnin pasuritë që kurejshët u kishin rrëmbyer dhe plaçkitur muslimanëve në Meke. Ebul Asi arriti t’u shpëtojë këtyre të rinjve dhe u arratis. Muslimanët iu vunë pas, por nuk e arritën dot pasi ai u fsheh në Medine. Fjalët që Ebul As ishte fshehur në Medine filluan të përhapen dhe të gjithë u vunë në kërkim të tij. Ku mund të fshihej në Medine Ebul As ibnu Rebia? E ku tjetër përveçse në shtëpinë e ish gruas së tij të dashur?

Ebul As ibnu Rebia vajti tek shtëpia e ish gruas së tij dhe trokiti derën. Kjo ndodhte pak para ezanit të sabahut. Kur Zejnebeja hapi derën, mbeti e shtangur kur pa të shoqin e saj në këmbë. Ebul Asi i tha:”Më merr në mbrojtje dhe me fshih diku. Myslimanët kanë marrë karvanin e kurejshëve dhe nuk di çfarë t’ju them.”

Edhe pse besonte në një fe tjetër, ishte armik i Proftit a.s dhe ishte i përndjekur, humanizmi i Zejnebes nuk e tradhëtoi, por i tha:”Hyr brenda o Ebul As, ti do jesh në mbrojtjen time.”

Ajo e la brenda të flejë, kurse vetë doli jashtë duke pritur të thirret ezani i mëngjesit. Pasi u thirr ezani, ajo vajti në xhami të falej bashkë me gratë tjera. Kur Profeti a.s u ngrit dhe thirri Allahu ekber, për të falur farzin, ndërkohë që ai lutej, Zejnebeja thërreth me zë të lartë nga faltorja e grave:”O njerëz! Ebul As ibnu Rebia është në mbrojtjen dhe besën time!”

Ajo zgjodhi këtë kohë, me qëllim që njerëzit të mos e kundërshtonin, pasi ishin në namaz. Derisa të përfundonin faljen, do të ishin qetësuar dhe do të logjikonin më drejt.

Pasi përfundoi namazin, Profeti a.s u kthye nga muslimanët dhe u tha:”A e dëgjuat atë që dëgjova unë?”

Njerëzit u përgjigjën:”Po o i dërguar i Zotit.”

Profeti a.s u tha:”Për Zotin unë nuk di se ç’po ndodh. Por myslimanët kanë të drejtë ta marrin në mbrojtje një njeri në hall.”

Më pas, Profeti a.s u takua me Zejneben dhe i tha:”O Zejneb! Nderoje, pasi është kushëriri yt dhe babai i fëmijëve të tu! Por mos prano të të prekë, pasi nuk të lejohet!”

Mandej, Profeti a.s iu drejtua myslimanëve që i kishin marrë peng karvanin dhe u tha:”Unë u kërkoj që brenda mundësive, t’i kthehet pasuria dhe të lejohet të kthehet në shtëpinë e tij. Por nëse refuzoni, kjo është e drejta e juaj, për të cilën nuk u fajësoj.”

Myslimanët iu përgjigjën:”Ashtu do të veprojmë o i dërguar i Allahut.”

Menjëherë filluan të mblidhen të gjithë mallrat e karvanit një e nga një, deri në gjërat më të vogla u sollën.

Ebul As i mori të gjithë pasuritë që muslimanët ia kishin marrë gjatë sulmit të karvanit dhe u kthye në Meke. Me të arritur atje, ai mblodhi të gjithë ata që i kishin dhënë pasuri për të bërë tregëti dhe u tha:”O njerëz! Këto janë pasuritë tuaja! A doni gjë tjetër?”

Ata iu përgjigjën:”Jo. Ti e ke mbajtur fjalën e dhënë.”

Atëherë Ebul As u tha:”Unë dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut fuqiplotë dhe se Muhamedi është robi dhe i dërguari i Tij. Tashmë vendi im nuk është këtu, por është në Medine.”

Pas kësaj ndodhie ai u nis menjëherë për në Medine, ku arriti në mëngjes herët. Pas namazit të sabahut, xhamia pushtohej nga një heshtje pasi të gjithë muslimanët përmendnin Zotin. Në momontin që Profeti a.s dha selam dhe të gjithë filluan të përkujtojnë Zotin në heshtje, u dëgjua një zë nga fundi i xhamisë që thoshte:”O i dërguar i Zotit! Dje më more në mbrojtje, kurse sot kam ardhur të të them që nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se ti je i dërguari i Tij.”

E gjithë xhamia oshëtiu nga thirrjet:”Allahu ekber (Zoti është më i madhi)!”

Më pas, Ebul As ibnu Rebia i tha Profetit a.s:”O i dërguar i Zotit! A më lejon të kthehem tek Zejnebeja?!”

Profeti a.s e kapi për supi dhe i tha:”Eja me mua!”

Të dy vajtën tek shtëpia ku banonte Zejnebeja dhe Profeti a.s i bashkoi sërish nën një strehë.

A ka humanizëm më të madhe se kaq? Mëso të sillesh si njeri me të gjithë! Mëso të jesh humanist! Sa më shumë ta hapësh zemrën me njerëzit e tjerë, aq më shumë të zvogëlohen hallet dhe problemet e tua.

Në një shtet sy Egjipti, njerëzit kanë shumë probleme dhe vuajnë për kafshatën e gojës, megjithatë sjelljet prosociale, altruizmi dhe humanizmi janë në nivelet më të larta.

Transmeton Enes Ibnu Malik se i dërguari i Zotit a.s ka thënë:”Nuk e ka besimin e plotë dikush prej jush, nëse fle i ngopur, ndërkohë që komshiu i tij fle i uritur.”

Mos thuaj se nevojtarët dhe hallexhinjtë janë të shumtë dhe unë nuk di kë të ndihmoj më parë. Kjo është një nga pusitë e shejtanit që përdor për të larguar nga humanizmi.

Një ditë, shkon tek Umer ibnul Hattabi një beduin dhe i thotë:

O Umer, me xhenet u shpërblefsh

Gruan dhe vajzat mi vish

Të bëj rixha këtë ta bësh

Umeri u çudit nga këto vargje dhe i tha:”Po nëse nuk e bëj, çfarë do ndodhë?”

Beduini ia ktheu:”Atëherë unë do të largohem.”

Umeri e pyeti:”E nëse largohesh çfarë?”

Beduini iu përgjigj me vargje:

Për Zotin për këtë do japësh xhevap

Atë Ditë kur s’ka vlerë kjo dhuratë

Atë Ditë kur të drejtohesh

në zjarr, a xhenet të dërgohesh

Umeri shpërtheu në të qara, saqë iu lag dhe mjekra dhe duke iu drejtuar një shërbëtori i tha:”Jepja këtë këmishën time, për atë Ditë dhe jo për vargjet e tij. Për Zotin nuk kam këmishë tjetër.”



Kalifi Umer ibnul Hattab kishte caktuar ndihma për të gjithë fëmijët e vegjël që kanë filluar të ushqehen dhe e kanë kaluar periudhën e mëkimit. Një natë, teksa kishte dalë për tu siguruar se njerëzimi janë të sigurtë, dëgjon zërin e një foshnjeje duke qarë brenda një shtëpi. Ai vajti pranë derës dhe foli:”Pashë Zotin o motër, vëre të flejë foshnjën!” “Si urdhëron!” dëgjohet përsëri një zë nga brenda. Kur u kthye para se të shkojë për në xhami, e gjeti përsëri foshnjen duke qarë. Vajti tek dera dhe thirri:”Ti qenke nënë e keqe. Përse nuk e vë të flejë foshnjen?” Këtë herë gruaja nga brenda thirri:”Më lër rehat, pasi Umer ibnul Hattabi u jep ndihmë vetëm fëmijëve që kanë filluar të ushqehen. Foshnja ime akoma pi qumësht gjiri dhe unë dua t’a mësoj të ushqehet me ushqime të tjera, që të marr ndihmat e Umerit.” Kjo nënë, nuk e ushqente foshnjen e saj me qumësht gjiri, duke dashur ta mësojë të ushqehet me gjëra të tjerë që të përfitojë nga ndihmat e Umerit. Ajo nuk e dinte që ai që i fliste tek dera ishte vetë Umeri.

Tregojnë shokët e Umerit që atë ditë nuk e kuptuam çfarë lexoi Umeri në namazin e sabahut, për shkak të të qarit. Pasi përfundoi namazin, u kthye nga ne dhe tha:”I mjeri ti o Umer Ditën e Kijametit! Sa nga foshnjat e muslimanëve ke lënduar o Umer!” Më pas u çua në këmbë dhe tha:”O njerëz! Pashi Zotin mos u nxitoni dhe t’i ndani foshnjat nga qumështi i nënës para kohe. Umer ibnul Hattabi do i ndihmojë të gjithë foshnjet e muslimanëve që lindin.”



Ji human me njerëzit që i njeh dhe me ata që nuk i njeh.

Tregon Umer ibnul Hattabi:”çdo ditë pas namazit të Sabahut, Ebu Bekri zhdukej në një nga lagjet e largëta të Medines, pa e ditur se çfarë bën atje. Një ditë e ndoqa dhe pashë që hyri në një shtëpi të vjetër. Pas një farë kohe, ai doli që andej dhe u largua. Menjëherë unë hyra brenda dhe gjeta një grua të moshuar të verbër dhe dy fëmijë të vegjël. Unë e pyeta:”Kush je ti?” Ajo u përgjigj:”Babai i këtyre dy fëmijëve ka vdekur, kurse unë jam e verbër dhe e lodhur. Nuk kemi asnjë njeri që të kujdeset për ne.” Unë e pyeta sërish:”Po ai burri që sapo doli, kush është?”

Gruaja u përgjigj:”Nuk e dimë. Ai vjen çdo ditë, pastron shtëpinë, përgatit mëngjesin dhe mjel delet.”

Umerit i rrodhën lotë dhe tha:”Po i lodh Kalifët që do vijnë pas teje o Ebu Bekr.”



Tregohet se një nga shokët e Profetit a.s shihej gjithmonë i mërzitur dhe i përlotur. Një ditë, Profeti a.s e pyet mbi shkakun e mërzisë dhe hidhërimit. Ai i përgjigjet:”O i dërguar i Allahut! Para islamit, unë kam bërë një gjynah të madh dhe kam frikë se nuk do ma falë Zoti.” Profeti a.s e pyet:”Pse, çfarë ke bërë?”

Burri u përgjigj:”O i dërguar i Allahut! Unë kam qenë nga ata që varrosnin vajzat e tyre për se gjalli. Një herë, më lindi një vajzë dhe gruaja mu lut që të mos e varros dhe pranova. Vajza u rrit dhe ishte shumë e bukur, saqë ata që e kërkonin filluan të shtohen. Për shkak të fanatizmit të verbër, e kisha të pamundur ta shoh si grua të dikujt dhe po aq të vështirë e kisha ta mbaj në shtëpi beqare. Një ditë i thashë gruas:”Dua të shkoj në filan fis të vizitoj të afërmit, por dua të marr me vete dhe vajzën, prandaj bëje gati.”

Gruaja u gëzua, e bëri gati dhe mu lut që ta mbaj besën që i kisha dhënë kur lindi, që nuk do e gropos për së gjalli dhe unë e sigurova për këtë. Gjatë rrugës, u afrova pranë një pusi të thellë dhe herë shihja pusin herë vajzën. Ajo e kuptoi se çfarë kisha ndërmend dhe mu ngjit për trupi duke qarë dhe duke mu lutur. Mua më erdhi keq dhe e lashë. U afrova sërish tek pusi dhe më pushtoi sërish fanatizmi. Vajza mu afrua dhe duke qarë më lutej:”O baba! Mos e shkel fjalën që i dhe nënës! Mos e bëj këtë të lutem!” Mua më erdhi keq dhe e lashë sërish. Mandej, u afrova tek pusi dhe këtë herë shejtani më shtyu drejt saj, e kapa dhe e hodha me kokë në pus. Ajo thërriste nga brenda pusit:”O baba! Më vrave.” Unë qëndrova pranë pusit derisa u shua zëri i saj, mandej u largova.”

I dërguari i Zotit u përlot nga kjo që dëgjoi dhe i tha:”Nëse do urdhërohesha t’i ndëshkoj njerëzit për veprat që kanë bërë para islamit, ty do të ndëshkoja të parin.”

Ji humanist që të shijosh lumturinë e kësaj bote dhe duaj për njerëzit, atë që do për vete.