PS-PD Dyshja qe po ha shqiptaret cdo dite

[*Babygirl*]

P.S; Mir je ti? Shum koh stë kam pa bonu e gjall, ka bo vaki ndonji gjo e re, a hiç? :d

Oj ti gjalle je? Xhi bane? :P Po ka te re se jam feju

Per temen: Si politika ashtu dhe Sala

[Edvin83]

Per sa kohe asnje nuk pipetin ketu, keshtu do ta hane e do ta q*** kete pis milet. Tani jam ne Tirane, tmerr i vertete, asgje nuk funksionon e kur proteston asnje nuk te mbeshtet, te gjithe ulin kokat e fshihen neper skuta. Ketu diktatura e shtypja do te zgjasin perjete me keta lloj njerezish.

[no name]

Oj ti gjalle je? Xhi bane? :P Po ka te re se jam feju :D

Per temen: Si politika ashtu dhe Sala :D

Gjall jom mi :D , ahh plot gjona kam bo , po jo si këto tuat haha :P

Hajde,hajde qenke feju a? Shum si shpejt i paske ra :D , pa mos më ardh ftesa mu stë besoj haha. :P Nëse është e vërtetë atëherë urime, dhe u trashëgofsh oj topoluçke, paç jetën e lumtur përkrah personit që e ke zgjedh. :) Tani u dashka me të ardh me tatli lol, me bakllava do apo sheqerpare? haha :)

P.S; Sa granica i kapërceve? :D

Hugs :)

[Edvin83]

Shqipëria dhe trashëgimia e Enver Hoxhës
Nga Dr. Bernd Fischer
Marrë nga Gazeta Shekulli
Kur diktatori stalinist i Shqipërisë Enver Hoxha u përcoll me nderime tek Varrezat e Dëshmorëve, nën statujën e monumentit Nënë Shqipëri, - data e vdekjes së tij, 11 prilli 1985, iu hoq nga varri. Ramiz Alia, i cili i shërbeu Enver Hoxhës si Sekretar i Partisë së Punës së Shqipërisë, tha se njerëz të tillë nuk vdesin kurrë.


Dhe është ndoshta një fatkeqësi për këtë vend, që 25-vjet pas vdekjes së Hoxhës, mënyra si janë zhvilluar gjërat, i ka bërë shumë shqiptarë ta rimendojnë ish-periudhën komuniste si të dëshirueshme. Duket sikur Ramiz Alia kishte patur të drejtë.


Vërtet, aspektet më brutale të regjimit të Hoxhës tashmë kanë kaluar me kohë, përfshirë izolimin, vrasjet politike, vuajtjen në burgje, punën e detyruar dhe vështirësitë që vinin nga internimet.


Por sot, elita nuk përfill dhe nuk është e interesuar për mirëqenien e popullit, nuk punon për të mirën e vendit të vet; politika është e vrazhdë dhe jotolerante, mungesa e sundimit të ligjit është e dukshme. Këto probleme ua kanë penguar rrugën qëllimeve të vetëdeklaruara nga Shqipëria, siç është ngritja e një demokracie funksionale në vend, ngritja një ekonomie të qëndrueshme dhe integrimi euroatlantik.

Lideri i madh


Dyzet vjet të sundimit të Enver Hoxhës, lanë një trashëgimi të zymtë për Shqipërinë post-komuniste. Por ka diçka në favor të tij.


Në kushtet e një varfërie të lartë të trashëguar nga viti 1944, ai e ngriti ekonominë bazuar tek modeli sovjetik i industrializimit, përmirësoi nivelin e jetesës, reduktoi dallimet mes rajoneve në shoqërinë shqiptare, mbrojti integritetin territorial, dhe bëri përmirësime të veçanta, në fusha të tilla si shëndetësia, arsimi, si dhe në drejtim të të drejtave të grave.


Mund të tingëllojë, mbresëlënëse, për aq kohë sa përshkrimi është sipërfaqësor, pra pa hyrë akoma në detaje.


Sepse ky përshkrim lë jashtë një nga tiparet e dukshme të sundimit të Hoxhës. Ndryshe nga diktatorët e tjerë të Europës Lindore dhe Qendrore, me kalimin e moshës, Hoxha u bë më ekstrem dhe dyshues, duke përdorur një aparat të gjerë dhe të fortë sigurimi, policinë e fshehtë (spiunët), duke depërtuar me to deri në shtëpitë e shqiptarëve.


Shqiptarët bashkëjetuan me këtë (përveç ndonjë rasti të rrallë dhe heroik) duke u karakterizuar nga konformizmi, dhe apatia, duke marrë me vete edhe pak nga paranoja e sundimtarit të tyre.


Në mënyrë periodike dhe të pamëshirshme Hoxha eleminoi disa nga kolegët e tij. Asnjë regjim komunist nuk ka përjetuar një spastrim të tillë. Ndërsa procesi ecte përpara, pushteti përqendrohej tek një grup i vogël njerëzish, me lidhje të ngushta familjare, mbështetur tek besnikëria dhe bashkëpunimi i vazhdueshëm në spastrimin e kundërshtarëve politikë.


Ky regjim krijoi atë që është quajtur si një "kolazh i fantazisë", një lloj vendi që do ta bënte një surrealist të qante nga gëzimi. Por, edhe, në qoftë se kjo do të ishte thjesht një fantazi, ishte gjithsesi e tmerrshme.


Njeriu i fundit në këmbë


Vdekja e Enver Hoxhës la një vakuum që u mbush nga një përkrahës i tij, Ramiz Alia. Lideri i ri u përball menjëherë me probleme serioze, ekonomike dhe sociale, produkt i disa reformave të rrezikshme të bazuara në vendimmarrje ideologjike.


Ramiz Alia, i cili aspironte të ishte një komunist i reformuar, gradualisht reformoi disa nga aspektet më të egra të regjimit. Pas kësaj, disa segmente të shoqërisë njohën rritje dhe shoqëria u bë më e guximshme.


Alia bëri diçka më shumë se sa thjesht reagimi; ndryshoi paksa strukturën e Hoxhës, por u përpoq gjithsesi të ruante sistemin e Hoxhës. Gjithsesi, ishte shumë vonë. Shqiptarët kishin parë tashmë ndryshimet që po ndodhnin në të gjithë pjesën tjetër të Europës Lindore.



Përkeqësimi i kushteve brenda vendit çoi në konfrontime radikale. Shtytjen përfundimtare drejt ndryshimit, vendi e mori nga studentët e Tiranës. Ndryshe nga intelektualët e vendit, ata ishin të gatshëm të përballeshin me rrezikun, dhe e kundërshtuan hapur regjimin.


Shumë i shqetësuar, Ramiz Alia, zgjodhi Sali Berishën për ta dërguar si ndërmjetës. Berisha e përdori mjeshtërisht këtë moment, për t'u hedhur më pas në protesta, deri në dorëzimin e Ramiz Alisë. Në shumë mënyra, Sali Berisha e ka dominuar Shqipërinë qysh atëherë.


Presidenti i ri - i vjetër


Sali Berisha, një nga kardiologët kryesorë të Shqipërisë, ishte komunist dhe kandidat për anëtar në Komitetin Qendror të Partisë së Punës.


Por që në momentin që ai u bë president i Shqipërisë në vitin 1992, ai tundi flamurin anti-komunist, duke e deklaruar si "rruga e së ardhmes" dhe duke e përdorur për hakmarrje ndaj ish-komunistëve të tjerë.
Ta lije regjimin e Hoxhës pas vetes, ishte shumë më e vështirë nga ç'mund ta kishte parashikuar dikush.


Vendi bë anëtar i Fondit Monetar Ndërkombëtar, ndoqi rrugën e privatizimeve të shpejta, i dha fund kufizimeve në import, braktisi kontrollin e çmimeve etj. Por papunësia u rrit. Për dhjetëra mijëra anjerëz, varfëria sa vinte e thellohej. Qindra mijëra shqiptarë u larguan nga vendi. Dhe në shumë fusha, ndikimi i Hoxhës vazhdonte të ishte i fuqishëm.


Berisha dhe pjesa tjetër e elitave në Shqipëri, treguan një mentalitet autoritar dhe jotolerant që nuk lejonte asnjë kompromis apo negociata, të nevojshme për ta çuar vendin drejt demokracisë. Berisha me gjithë guximin që kishte treguar në momentin e shkëputjes nga regjimi, dukej i paaftë për t'u shkëputur nga e kaluara e tij.


Në të vërtetë, partia e tij, Partia Demokratike u bë një makinë personale për të forcuar pushtetin e vet. Njëlloj si Hoxha, ai nuk pranonte ata që nuk pajtohesin me mendimin e tij dhe goditi çdo sfidant të vetin me të gjitha mënyrat që kishte në dispozicion (përfshirë dhunën), pavarësisht nga kostoja që paguante demokracia e re e Shqipërisë.


Fushatat e tij elektorale të kujtojnin propagandën komuniste të kohës, Berisha opozitarët i quante "terroristë" dhe të "frontit të kuq" të cilët, sipas tij, kishin mbështetje nga armiqtë tradicionalë, grekët dhe serbët.


Forcat e tij të sigurisë dhe bandat kriminale, ndërprisnin mitingjet e opozitës, bastisnin dhe sulmonin të gjithë mbështetësit e opozitës, kandidatët, përfshirë këtu dhe shtypin.


Kryeministri i vjetër - i ri


Kombinimi fatal i këtyre politikave dhe trajtimi i papërgjegjshëm i skemave piramidale, e çuan Sali Berishën drejt largimit në vitin 1997, pas asaj që mund të konsiderohet kryengritja e parë e suksesshme popullore e armatosur në Europë që nga shekulli XIX.
Trazirat në rritje dhe rebelimi i plotë i popullsisë çuan në shpërbërjen e ushtrisë.


Trajtimi i egër që pushteti i Berishës i bëri popullsisë nuk mundi të ndalontë bastisjen e afro 1 milion kallashnikovëve, tankeve, artilerisë së rëndë, deri tek raketat e sofistikuara kineze tokë-ajër - nga repartet ushtarake të vendit.


Dhuna që pasoi shkaktoi qindra të vdekur, duke e detyruar Berishën, të turpëruar, të jepte më në fund dorëheqjen duke i hapur rrugë zgjedhjeve të reja parlamentare. Opozita erdhi në pushtet pas një procesi të turpshëm demokratik, por komuniteti ndërkombëtar e miratoi rezultatin pasi nuk kishte zgjidhje tjetër.


Kryeministri i ri, Fatos Nano, ka qenë kryeministri i fundit i regjimit komunist. Edhe ai ishte gjithashtu një krijesë e kohës së Hoxhës, dhe i murosur nga politika e hakmarrjes dhe e autoritarizmit. Në të vërtetë, për shumë arsye, ai ishte mëshirim i kësaj kulture, i privilegjuari nga gruaja e Hoxhës, Nexhmija, ai e kishte kundërshtuar pluralizmin e vërtetë dhe sistemin e ekonomisë së tregut deri në fund të sistemit njëpartiak.


Nano i vendosur në pozicionin e tij të hershëm, si Berisha në atë të Hoxhës, ata prireshin të ishin dogmatikë, konfrontoheshin, dhe ishin të fokusuar, fillimisht të paktën, vetëm tek rezultatet.


Ai solli disa figura të vjetra në rrethin e tij të brendshëm, duke mënjanuar reformatorë shumë të përkushtuar, dhe shtypi diskutimin e brendshëm në parti. Nano po ashtu si Berisha, prish gjithashtu idenë e një sistemi civil të pavarur, duke e spastruar aparatin e sigurisë, gjyqësorin dhe administratën shtetërore, dhe pothuajse të gjithë ambasadorët dhe gjeneralët.


Nano, pasi pothuajse u përmbys nga një grusht shteti, i iniciuar nga Berisha, vendos një regjim korruptiv që mund të pasuronte atë dhe mbështetësit e tij. Edhe njëherë, thelbi i punës së tyre, të punojnë për të mirën e popullit ishte injoruar. Por kur qytetarët patën shancin për ta zëvendësuar atë, Berisha doli si e vetmja zgjidhje.


Humbja e fundit

Sali Berisha "i ri" u kthye në pushtet në vitin 2005. Disa përparime ishin arritur, por shumë nga mënyrat e vjetra Hoxhiste vazhdonin të ishin prezente. Pjesa më e madhe e energjive të Berishës ishin përqëndruar në zgjerimin e pushtetit të tij, përmes një kontrolli të madh, në qeveritë vendore, dhe "gjoja" administratës së pavarur.

Zgjedhjet në Shqipëri vazhdojnë të jenë të shoqëruara me sharje dhe një shkallë të lartë dhune, shpesh rezulton të ketë ngecje të gjata në aspektin politik, duke shtyre reformat aq shumë të nevojshme për vendin.


Vërtetë, zhvillimi i zgjedhjeve parlamentare të vitit 2009 ishte pak më i mirë, por ata u penguan nga dhuna parazgjedhore, politizimi i aspekteve teknike, dhuna verbale ushtruar mbi votuesit, dhe parregullsitë e shumta të vërejtura gjatë numërimit.


Shumë vëzhgues vendas dhe ndërkombëtarë vazhdojnë të bëjnë thirrje urgjente për reformën zgjedhore dhe gjyqësore, luftën kundër korrupsionit, lidhjet e qeverisë me krimin e organizuar, si dhe forcimin e sundimit të ligjit.


Vitet e Enver Hoxhës ishin një histori e mbijetesës personale dhe elitare, fuqie të pamëshirshme, represioni të pamëshirshëm, internimi dhe fanatizmi ideologjik. Një çerek shekulli pas vdekjes së tij dhe gati dy dekada pas rënies së komunizmit, Shqipëria është ende duke luftuar për të përfunduar tranzicionin e saj demokratik. Përmbushja e këtij qëllimi do të ishte mposhtja përfundimtare e diktatorit të vjetër.



* Dr. Bernd Fisher, profesor në Universitetin e Indianas në SHBA është historian dhe studiues i njohur i historisë shqiptare

[juanito02]

Del se shpejti dhe nje liber i Mero Bazes per vitin e mbrapshte 97 ku sic thote vete do te kete shkruar shume te pathena.
Eshte sipas tij nje pastrim i ndergjegjes ngaqe ka qene pjese aktive e katrahures postkomuniste ne krah te antishqiptarit Berisha.
Ja permbledhja qe i ben vete autori:

1997: “Aleanca e vjetër Berisha Meta dhe ringjallja e lidhjeve antiperindmore në Tiranë”
Nga Mero Baze

Sapo kam përfunduar dhe kam dorezuar per botim librin me titull “1997”, “Aleanca e vjetër Berisha Meta dhe ringjallja e lidhjeve antiperindmore në Tiranë”

Ky është libri, I cili më ka marrë më shumë kohë në jetën time, për të vendosur botimin e tij, dhe më pak kohë se çdo libër tjetër për ta shkruar. Është historia e rrënimit të demokracisë shqiptare nga e cila vazhdojmë të vuajmë, histori, e cila zë fill me goditjen vdekjeprurëse të zgjedhjeve në Shqipëri më 26 Maj 1996. Libri ndriçon periudhën nga 26 Maji I vitit 1996, kur në Shqipëri u destabilizua procesi I parë zgjedhor, deri më 29 Qershor 1997, kur shqiptarët u desh të bënin një palë zgjedhje të tjera, po aq të këqija, për të imituar ndërrimin e pushtetit formalisht me zgjedhje.

Në qendër të librit është historia e Presidentit Sali Berisha, prapaskenat që kanë diktuar shumë nga zhvillimet e asaj kohe, treguar përmes dëshmive të mija personale, si një gazetar dhe mik shumë I afërt me të. Nuk është një libër që thotë ndonjë gjë që nuk e keni parë apo dëgjuar, por është një libër që thotë gjërat të cilat, nuk kishit ku ti shikonit, apo dëgjonit.

Libri nuk tregon çdo detaj të historisë politike të Shqipërisë së atyre viteve, por ato detaje të rëndësishme në të cilat unë si një njeri I afërt I Presidentit të vendit, isha dëshmitar, protagonist dhe herë herë dhe gazetar. Në këtë vështrim, ai është një kontribut gazetaresk I vonuar, për të kompensuar gjithë borxhet që I kam profesionit nga koha kur kaloja me lehtësi nga gazetar, në protagonist të nxitjes dhe zhvillimit të shumë prej atyre ngjarjeve që po I kushtojnë ende Shqipërisë.

Historia e rrënimit të zgjedhjeve në Shqipëri, është trauma më e madhe që ky vend ka pësuar pas rënies së komunizmit. Tek rrënimi I zgjedhjeve, qëndrojnë sot rrënjët e shumë prej problemeve të mëdha që ka vendi, siç është mosreformimi I klasës politike, mbetja në pushtet për dy dekada e dy tri emrave të politikës shqiptare, lidhjet e tyre me krimin e organizuar dhe nëntokën e mafies rajonale dhe botërore dhe mbi të gjitha vazhdimi I traditës së zgjedhjeve të vjedhura.

Këtë libër më është dashur të hedh në letër për një muaj, por ta mbaj në forma të ndryshme në kompjuter dhe mendje për gati 14 vjet. Disa episode të tij I kam botuar në vitin 2001 dhe më pas, por si libër I plot është shkruar këtë verë. Për të qenë realist kanë qenë dy figura të rëndësishme politike në vend që më kanë detyruar të mendohem për botimin e tij; Sali Berisha dhe Ilir Meta, me të cilët më ka lidh një miqësi dhe armiqësi ekstreme gjatë karrierës së tyre politike, në varësi dhe të raporteve që ata kishin me pushtetin.

Në një intervistë, që më është dashur të jap në vitin 1998 në gazetën Flaka në Shkup, gazetari këmbënguli disa herë të më pyeste nëse do të botoja ndonjë herë se ç’kishte ndodhur në Tiranë më 1996 – 1997 . I kam thënë se derisa ata njerëz janë ende në politikë, vështirë se do të mund të shkruaj, qoftë

dhe për shkaqe etike. Por atëherë nuk mendoja kurrë se 12 vite më pas, ata njerëz do ishin sërish në pushtet, bile bashkë në një qeveri. Është kjo arsyeja pse këtë verë të thatë gazetareske, ku nga faqet e gazetave mund freskohesh vetëm më thashetheme të jetës rozë për çingiet e pushtetit dhe lajmet e lejuara nga një qeveri që bashkon pozitën dhe opozitën e vitit 1996 -1997, vendosa ta thyej embargon me veten time dhe të shkruaj këtë libër.

Në të do të gjeni lidhjet e vjetra të Presidentit Sali Berisha me Nënkryetarin e Partisë Socialiste Ilir Meta, angazhimin e strukturave të Shërbimit Informativ Kombëtar drejtuar nga Bashkim Gazidede në krah të Ilir Metës për të marr kontrollin mbi Partinë Socialiste, përpjekjet për të zhvendosur debatin nga prishja e zgjedhjeve tek jeta e brendshme politike në Partinë Socialiste dhe më pas ngjarjet tronditëse të vitit 1997, mëdyshjet e dhimbshme të Sali Berishës për të përdorur forcën, ose për të orientuar Shqipërinë drejt botës islame, netët e krizës së tij politike psikologjike dhe njerëzore, lidhjet e tij me persona kyç që më pas u shfaqën si krahu financiar më I fuqishëm I Al Qaedës si dhe ikjen e tij nga pushteti.

Brenda këtij rrëfimi mos prisni ndonjë gjyq, pasi unë dëshmoj për veten time dhe jo për të tjerët. Megjithëse nuk jam fajtor, unë jam pjesë e përgjegjësisë në shumë nga këto histori, për aq përgjegjësi, sa mund të ketë një gazetar me ndikim dhe mik I afërt, në disa momente dhe I vetëm, I

njeriut që kishte dhe ju shkërmoqën gjithë pushtetet në këtë vend.

Për këtë arsye, më shumë se sa një libër për t’i bërë të tjerët të ndjehen keq, është një libër që më bën mua të ndjehem I qetë, për një segment të jetës sime, që po ta rijetoja, natyrisht do ta rijetoja ndryshe. Mes së sotmes dhe asaj kohe, nuk janë vetëm 14 vite në mes, por dhe një ndriçim më I madh për vlerat e rrënuara të demokracisë, për pasojat që do të kemi gjatë nga rrënimi I zgjedhjeve dhe mbi të gjitha për mbijetesën e politikanëve me parime të rrënuara politike dhe morale, të cilët janë gati ta mbajnë ta mbajnë këtë vend të ngujuar mbi gërmadhat që kanë prodhuar, për të mos ikur nga pushteti.

Mero Baze

Korrik 2010

[drague]

gjermont kani nji shprehje.
!"gehen über die leiche""

Nji nga kto ka qene edhe Mero