Në gjumin e tim Eti

[SkenderRusi]

NË GJUMIN E TIM ETI

Hyra një natë në gjumin e tij,
Ish me një grua
që s’di nga kish ardhur!
Ajo kish një natë me flokë të zinj,
Ku im atë kohën e kish ndalur!

Asnjeri nga të dy nuk më shihte,
Unë isha kthyer krejtësisht në ajër!
Dhe asnjëri nga të dy nuk e dinte,
Ç’përgjues të madh kishte afër!

Atë grua unë ende s’po e njihja,
Ku të linte nata e saj e flokëve!?
Ishin aq të rinj dhe aq të bukur,
Dhe asnjërit s’mund t’i thuash
që po gabonte!

Erdhën pastaj ca dridhje të dheut,
Të tilla sa u trembën edhe ata!
Gruaja lëvizi dhe unë njoha nënën,
Në moshën më të bukur të saj!

Im atë e kish çuar kohën mbrapa,
Siç e çojmë një disk
ku na pëlqen më shumë!
E shpinte atje sa herë vinte nata,
Tek ca puthje
nga të cilat linda unë!

7 shkurt 2009

MIKU I VOGËL I TRISHTIMIT TË MADH

Jam miku i vogël
i trishtimit të madh,
Të dy,
më shumë se një dimër jemi!
Ditët tona
me njera-tjetrën ngjajnë,
Siç ngjajnë sytë me njeri-tjetrin!



Jam miku i vogël
i dhimbjes së madhe,
Asnjëherë dhe nga askush
i përkëdhelur!
Gjithnjë i kam këputur
unazat prej prange,
Që më kanë vënë të tjerët
për të mos ecur!

Jam miku i vogël
i vdekjes së madhe,
Syri ku të gjithë
duan të vështrohen!
Në ardhtë ajo,
edhe ata që s’më duan,
Duhet të festojnë humbjen,
jo fitoren!


VDEKJA IME

Nuk di se si
mua më humbi vdekja,
Më ra rrugës
ndërsa isha duke ecur!
U ktheva ta kërkoj
e veç një këpucë ia gjeta,
Tjetra,ku dihet
ku i kishte mbetur!


Ajo më vinte pas
ngado që unë bridhja,
S’më ndahej
as kur bija për të fjetur!
Hirushe
që s’u bë dot kurrë imja,
E ndoshta kurrë
s’ka për të më gjetur!


S’di se si
mua më humbi vdekja,
(më ra rrugës
apo e hodha vetë!?)
Sidoqoftë,
unë njerën këpucë ia gjeta,
Por nuk ia jap
që më të mos më ndjekë!

[mondishall]

Pene e vecante me vend nderi ne poezine shqiptare. Urime!

[Agim Doçi]

Je gjigand poetik miku im i dashur. Te lumte dhe kur do na vish ketu. Po na ikin shoket nje e nga nje. Ja iku dhe Llaze Serbo.....
Te perqafoj fort Skender

[shigjeta]

TITANIKU I PUTHJES

Unë të puth ty
dhe e harroj botën,
Mundësinë e saj reale
të zhdukjes!
Gjer atëhere do të ngrihet prapë
një varkë si e Noes,
Por unë do të zgjedh
Titanikun e puthjes!

Edhe në ndodhtë
që ai të mbytet prapë,
Prej tij,kurrë,
nuk kam për të zbritur!
Noeja shpëtoi botën
me një varkë,
Po s’bëri dot asgjë
Për Titanikun!

Ai është ende atje,
në fund të detit,
Si një dëshmi
e bukurisë fatale!
Unë të puth ty
dhe e harroj botën,
Mundësinë e zhdukjes
së madhe!


ATA PO PUTHEN

Ata po puthen,e po mirë,
le të puthen,
Le t’i shtojnë kësaj dite
marrëzinë e vet!
Veç e veç,ata janë mëkatarë,
Të dy bashkë
e krijojnë një shenjt!

Ata po shkrihen,e po mirë,
le të shkrihen,
(Bota e tërë ka lindur
nga ky art!)
Ku mund të gjesh
dhe ndonjë nuancë grije,
Dhe ndonjë shi prej vjeshte
që të lag!

Ata duhen ,e po mirë,
le të duhen!
Siç duhet dita
me natën që e ka afër!
Ata veç e veç janë mëkatarë,
Po krijojnë një shenjt
kur puthen bashkë!


NJË GRUA E ÇUDITSHME

U dashurova me një grua
pothuajse të bukur,
Ajo është herë-herë
pothuajse e çuditshme!
I pëlqen ta prek
veç në shtëpinë e muzgut,
Kur gjithçka të jetë
pothuajse lunatike!

U dashurova me një grua
pothuajse të kendshme,
Ajo është herë-herë
pothuajse e pazakonshme,
Është e pa arsye
po unë ,pikërisht për këtë,
E kam ngritur kasollen
në pyllin e saj të flokëve!

U dashurova me një grua
pothuajse të rrallë,
Ajo është herë-herë
pothuajse e pakuptimtë!
NJëlloj si unë
që jam kjo natë e bardhë,
Që e mbështjell të gjithën
që të mos më ikë!


AROMË LIVE

Sa më ngacmon kjo erë e mirë,
Me trupin e një gruaje
e ngjashme!
Nuk jam siç kam qenë dikur,
fëmijë,
Tani më torturojnë
aromat e grave!

Eh,e kam edhe unë
aromën time,
Që s’është edhe aq zili
për ta pasur!
Po ju,gra të bukura
flakini parfumet,
E duam live erën tuaj të dashur!

Ajo të deh si një verë e ëmbël,
Të bën të harrosh
edhe se si quhesh!
Gra të bukura, mos ju duket ëndërr,
Me aromën tuaj
unë do të bëj parfumet!


NJË BURRË I SHËMTUAR QË KA RËNË NË DASHURI

Sot kam parë një burrë
të shëmtuar,
(E kish sjellë ndajnata në park!)
Krihej me gishtat
e zverdhur nga nikotina,
Por s’bëhej dot i bukur,aspak!

Ishte ulur në një stol me puthjen,
Priste të vinte
mbretëresha e muzgut!

Ajo shfaqej gjithnjë
e rrethuar me fllade,
Nga frymëmarrja e atij
që desh të bëhej i bukur!

O Zot,po ajo ishte e rënë nga qielli!
S’e them dot
pse e kishte zgjedhur atë!
Është një mister
që nuk e zgjidh dot Skënderi,
Ndërsa parku hesht e nuk bën zë!


NE TË DY

Ne të dy
jemi një vjeshtë më vete,
Kemi shirat tanë
që bien dhe na lagin!
Kemi mënyrën tonë
si e krijojmë rënien e gjetheve,
Dhe një tjetër botë
nga e marrim ajrin!

Ne të dy
jemi një erë më vete,
Kemi tjetër drejtim
nga vijnë stuhitë,
Kemi të tjera pemë
ku na flenë vdekjet,
Dhe të tjerë zjarre
që ndezim çdo ditë!

Ne të dy
jemi një dimër më vete,
Kemi tjetër dëborë
që na ngroh kur bie!
Kemi tjetër qiell,
të tjerë planete,
Dhe natyrisht,
të tjera çaste marrëzie!


PAS 1000 VJETËSH

Unë s’putha dot për herë të parë,
mua më puthën!
Ti më pyet sot,pas 1000 vjetësh!
Emri i saj ka humbur gjatë rrugës,
Siç humbasin gjërat
që s’kanë çelës!

S’di kur u çmenda për herë të parë,
mua më çmendën!
Ti më pyet sot,pas 1000 vjetësh!
Emri i saj,e di që duhej gdhendur,
Atje ku ka veç drurë të përjetshëm!

Unë s’di kur kam vdekur
për herë të parë,
Mua më vdiqën!
Ti më pyet sot,pas 1000 vjetësh!
Emri i saj është ky horizont
që ia kam frikën,
Si kësaj porte
që s’hapet më,nesër!


GJITHNJË E MË PAK

Gjithnjë e më pak
po japim të puthura,
Të hidhura,pa sheqer
kafet po i pimë!
Ditët tona(ato më të bukurat)
I mbajmë veshur
edhe prapë ngrijmë!

Gjithnjë e më pak
po japim përqafime,
Përpiqemi
po nuk i shmangim dot dimrat!
Tani edhe mes nesh
kanë filluar grindjet,
Ashtu kot më kot,
siç fillojnë shirat!

Gjithnjë e më pak
po gjejmë njeri-tjetrin,
Nëpër këtë pyll
me drurë të pikëlluar!
Ndoshta është kështu
me të gjithë njerëzit,
Ndoshta ndodh kështu
me çdo të dashuruar!

Derguar per Forumin Shqiptar nga Skënder Rusi

[MI CORAZON]

GJITHNJË E MË PAK

Gjithnjë e më pak
po japim të puthura,
Të hidhura,pa sheqer
kafet po i pimë!
Ditët tona(ato më të bukurat)
I mbajmë veshur
edhe prapë ngrijmë!

Gjithnjë e më pak
po japim përqafime,
Përpiqemi
po nuk i shmangim dot dimrat!
Tani edhe mes nesh
kanë filluar grindjet,
Ashtu kot më kot,
siç fillojnë shirat!

Gjithnjë e më pak
po gjejmë njeri-tjetrin,
Nëpër këtë pyll
me drurë të pikëlluar!
Ndoshta është kështu
me të gjithë njerëzit,
Ndoshta ndodh kështu
me çdo të dashuruar!

nga Skënder Rusi

Shumë e bukur kjo!

[uj me gaz]

...

Gjithnjë e më pak
po japim përqafime,
Përpiqemi
po nuk i shmangim dot dimrat!
Tani edhe mes nesh
kanë filluar grindjet,
Ashtu kot më kot,
siç fillojnë shirat!

...

...

Tani e tutje shirat do te jene lotet e mi.
Mos e paste njeri kete fat!

(Frederik Rreshpja)