Për ecjen e të krishterit!

[toni77_toni]

„Zot, dëgjoje përgjërimin tim, kije parasysh lutjen time.."!

Sepse, nuk kemi Kryeprift që nuk mund të ketë dhimbje për dobësitë tona, pasi ai vetë i ka sprovuar të gjitha si ne, me përjashtim vetëm të mëkatit. (Hebr 4, 15)


Vështroje, o Hyj, përlutjen time, dëgjoje lutjen time! nga fundi i botës po të thërras; sepse zemra ime është ligështuar, më nxirr në qetë që s’mund t’i afrohem."

Sepse ti je shpresa ime, kala e fortë përballë armikut. Përjetë do të banoj në tendën tënde,...(Ps 60, 2-3-4).

Kur lexojmë apo kemi lexuar ketë rresht të psalmit qe thotë; „Nga fundi i botës“ nuk e dijë nëse kemi menduar se çka na flet ky rresht?

„Nga fundi i botës“ d.m.th. ngado... Këtu nuk bëhet fjalë për një person të vetëm, që thërret; e megjithatë, duket se vetëm një njeri thërret, sepse ekziston vetëm një Krisht, gjymtyrët e të cilët jemi ne (Efes 5'; 23)... Ai i cili klith nga fundi i botës, ndodhet në makthin e vdekjes, por nuk është i braktisur. Sepse ne jemi ai, d.m.th. trupi i Tij, të cilin Zoti e ka pasqyruar në Trupin e Vet... Kur Ai kërkoi të tundohej nga Djalli, Ai na reflektoi në mënyrë të mrekullueshme në Trupin e Tij. Në Ungjill lexojmë, që Zoti ynë Jezu Krisht u tundua nga Djalli në shkretëtirë. Je ti që u tundove në Krishtin, sepse Krishti mori prej teje mishin e Tij, për të dhuruar ty Shpëtimin e Vet;
prej teje e mori vdekjen e Tij, që të dhurojë ty jetën e Vet;
nëpërmjet teje i pësoi mallkimet, që të dhuronte ty nderimin e Vet.
Prej teje pra, Ai pranoi edhe tundimet, që të dhuronte ty triumfin e Vet. Pra, nëse ne tundohemi në Të, ashtu edhe në Të do të triumfojmë mbi Djallin dhe vdekjen.

Ti e di që Krishti u tundua dhe nuk e ditërke se Ai doli ngadhënjimtar nga ajo betejë?! Nëse e ndjen se je tunduar në Të, do të ndihesh edhe si fitimtar në Të.

Ai mund ta kishte ndaluar Djallin T’i afrohej; por, nëse nuk do të ishte tunduar, si do të mund të të mësonte, që ti mund të mbetesh ngadhënjimtar në tundime?

Prandaj, nuk është e çuditshme që Ai, i ngushtuar nga tundimet, klith, ashtu siç thotë Psalmisti, nga fundi i Tokës. Por, përse nuk mposhtet Ai? Psalmi vazhdon më tej: „Ti më ke ngritur mbi shkëmb“... Le të kujtojmë Ungjillin: „Mbi këtë shkëmb do ta ndërtoj Kishën Time.“ (Mt 16, 18). Është pikërisht Kisha, të cilën Ai donte ta ndërtonte mbi shkëmb, e cila bërtet nga skaji i Rruzullit. Atëherë, kush u bë shkëmbi, mbi të cilin Kisha arriti të ngrihej? Le ta dëgjojmë Shën Palin tek na thotë: „Shkëmbi është Krishti.“ (1 Kor 10, 4). Mbi Të jemi ngritur. Kështu pra, është e qartë, se përse ky shkëmb mbi të cilin jemi ngritur, ashtu siç u tundua Krishti nga Satani (Mt 7, 25), fshikullohet në fillim prej erërave të stuhisë dhe tronditet nga përmbytjet e rrebeshet. Ky është pra themeli i palëkundshëm, mbi të cilin Ai donte të të ngrinte Ty.

[toni77_toni]

Cili është Jezusi I VERTETË; Ai qe e përshkruajnë shkrimet apo ai qe duket te hipokritët?

Është një pyetje qe secilit te krishterë duhet ti troket ne zemrën e tij.

“Pra, ju duhet t’i dëgjoni e të zbatoni gjithçka t’ju thonë, por mos bëni si bëjnë ata. Ata nuk veprojnë siç thonë. Ata lidhin barrë të rënda që mezi mund të barten dhe ua ngarkojnë njerëzve në krahë, kurse vetë as me gisht nuk i luajnë.

Pastaj të gjitha veprat e veta i bëjnë me qëllim që t’i shohin njerëzit. Këndej i zgjerojnë filakteritë e veta dhe i zgjasin thekët. Në gosti dëshirojnë kryet e vendit, në sinagoga vendet e para, përshëndetjet në sheshe dhe të quhen prej njerëzve ‘rabbi’ Ju mos lejoni t’ju quajnë rabbi, sepse vetëm njëri është Mësuesi juaj”. (Mt23; 3-8)


Për çudi se Jezusi pos shumë tjerave qe i tha gjatë veprimtarisë së Tij publike, një porosi e Jezusit as qe mendohet dhe bile shumë rralle dëgjohet nga njerëzit e “përshpirtshëm”, zakonisht ma rëndësi I japim favoreve dhe me një krenari te verbuar edhe thirremi ne pushtetet dhe dhuratat e Jezusit, krejt kjo ndodhë duke mos menduar se çdo fjalë e Tij është fjalë qe buron nga zemra e Zotit dhe si e tillë është dhuratë për njeriun. Pra, edhe kjo qe thotë Jezusi ne ketë rresht te Ungjillit është një dhuratë për at njeri qe din ta çmoj. Jezusi thotë: “ju duhet t’i dëgjoni e të zbatoni gjithçka t’ju thonë, por mos bëni si bëjnë ata. Ata nuk veprojnë siç thonë” dhe ne vazhdim Ai thotë; “Ju mos lejoni t’ju quajnë rabbi, sepse vetëm njëri është Mësuesi juaj …”. Vallë, kujt ia drejtoj këto fjalë Jezusi?

Kjo thënë e Jezusit vërtetë është shumë serioze por edhe goditëse që Jezusi ua bën farisenjve dhe mësuesve të ligjit ne at kohë, por kjo është fjalë dhe porosi e Zotit - nuk mund te jetë e përkohshme. Mësuesit e ligjit ishin shpjeguesit e saktë të shkrimeve nga Besëlidhja e Vjetër dhe I respektonin ne predikimet e tyre fjalë për fjalë, por, problem ishte shumher ata nuk vepronin ashtu, ndërsa farisenjtë e konsideronin vetën njerëz të cilët saktësisht transmetonin traditën. Në këtë mënyrë u bënë gjyqtarë, kritikë dhe paditës të vëllezërve. Mendonin se dinin se cili ishte vullneti i Zotit për secilin njeri por edhe secilën bashkësi. Shkuan aq largët sa u bënë sundues te popullit dhe sundimi ishte ne emër te pushtetit, pra duke luajtur rrolin e “përshpirtërisë” dhe pushtetit hyjnor!

Kjo mënyrë sjellë edhe rrezik sepse në secilën shoqëri dhe në secilën bashkësi, ekziston rreziku i pushtetit shkandullues, rreziku qe përgjegjësit për bashkësinë të shpjegojnë vullnetin e vet si vullnet të Hyjit dhe me këtë gjë t’ia zënë frymën rritjes së bashkësisë dhe dhuntisë se secilit person dhe të secilës bashkësi sepse Shkrimi thotë se; “Tashti, ju jeni trupi i Krishtit dhe, secili prej jush gjymtyrë e tij.(1 Kor; 12, 27-30)

Edhe ne të kaluarën, edhe sot ne mënyrë te theksuar, e kemi ketë rrezik, vërtetë është rrezik dhe ky rrezik paraqitet sa herë që kriter gjykimi nuk është fjala e Krishtit por është fjala jonë dhe krenaria e jonë, edhe ma rrezik nëse kjo ndodhë ne emër të Tij, fjala njerëzore dhe kur bindja ndaj Ungjillit i nënshtrohet bindjes ndaj fjalës sonë. Me këto veprime dhe sjellje, e detyrojmë tjetrin për ta pranuar mënyrën e të menduarit tonë, mënyrën e sjelljes, të të jetuarit të BES-imit, të rregulltarisë kjo është shenjë se nuk e kemi zemërgjerësinë e Zotit por në ne zuri vend shpirti i fariseizmit.

Cili është Krishti biblik?
“u ngrit nga darka, hoqi petkun e sipërm, mori një peshqir dhe u ngjesh. Qiti ujë në legen dhe filloi t’ua lajë këmbët nxënësve dhe t’ua fshijë me peshqirin, me të cilin ishte ngjeshur. Arriti kështu te Simon Pjetri. Ai i tha:

“Zotëri, ti të m’i lash këmbët?” (Gjn 13; 4-6)

Është Ai që bënë Pjetrin e trembur para atij; Zotit nga qielli, që e kthen veten në shërbëtor, Ai e bën Pjetrin të thotë: “Kurrë nuk do t’mi lash këmbët!” Një koncept hyjnie, simbol tokësor i së cilës nuk është mbreti, as krenaria fariseizmit por pikërisht shërbëtori, i fundit ndër shërbëtorët, i ngarkuar për ti larë këmbët zotërisë.

“Ju dhashë shembull që, sikurse ju bëra unë juve, të bëni edhe ju - Pasi tani i dini këto, të lumët ju nëse edhe do t’i zbatoni!” Porsitë Jezusi i Ungjillit.

O Zot, sa shumë na mungon thjeshtësia dhe përvujtëria para syve te Hyjit. Jezusi zbulon një Zot, atributi i parë i të cit është DASHURIA - pervujtëria. Ai i kërkon që më i madhi të jetë shërbëtorë. Kjo është shkalla e vlerësimeve të cilën Ai e bën. Vallë a mos ndodhë dhe jemi ndryshe sot? A ndalemi për ta menduar se sa larg prej saj jemi! Sa e ndryshme është shkalla e vlerësimeve tona! Sa shumë jemi të dhënë dhe me lakmi; të jesh i pari, të jesh i mirë, të jesh më lart, të jesh me i njohur, qe të respektojnë dhe te nderojnë te gjithë, kjo na kënaq dhe na ushqen, edhe ma keq, mendojmë se po bëjmë vullnetin e Zotit, ndërsa përkundër sajë, bëjmë vullnetin tone duke zbatuar krenari . Por, kur lexojmë Ungjillin, shohim krejt një Krisht ndryshe nga ajo qe e mendojmë, Ungjilli na tregon se kush është më i madhi në sytë e Zotit: shërbëtori i shërbëtorëve! Këtë gjë Ai e dëshmoi duke u larë këmbët secilit prej nxënësve. Ai të cilin e quanin Mësues dhe Zotëri e bëri këtë vepër që e bënte sipas detyrës shërbëtori ose skllavi. Kështu tregoi çfarë duhet të bëjmë unë dhe ti. Ky është Krishti I Ungjillit.

O Zot im, te lutem, mos lejo qe unë te jam I tillë, ta luaj rrolin duke dëshiruar qe të tregojmë me mburrje se çfarë kam bërë, mos lejo Zot qe të dëshiroj të ulem në vendin e parë duke konsideruar veten të rëndësishëm, njerëz të pranuar duke kërkuar që njerëzit të na përshëndesin në sheshe dhe tubime. Mos lejo o Zot qe të jam I shkathët t’i gjej mënyrat për të qenë I rëndësishëm, që të tjerët të na pranojnë dhe të na vlerësojnë duke mi rrahur krahët si njeri I mire dhe I drejt qe jam. Ti Zot, nuk dëshiron që të jemi të tillë, mirëpo ne na përfshin mendjemadhësia dhe e kemi shumë të vështirë që ta kundërshtojmë. Zoti im – Hyji im, të lutem, bëj që të ketë më shumë përvujtëri në fjalët dhe në veprat tona. Zot, bën qe të jam i gatshëm çdoherë qe ta bej vullnetin tënd, t’i shoh gabimet e mia dhe sjelljen time të ngarkuar me krenari dhe smirë.

Këtë Jezus që ne e adhurojmë dhe e nderojmë për Zot, e shpresojmë për falje dhe shëlbim, Ungjilli I Tij e bënë të thotë se, vetëm duke shikuar Atë dhe dëgjuar fjalën e Tij- dhe jo duke mburrur dhe krenuar, jo duke spekuluar dhe duke u shitur I dieshëm dhe I drejt para te tjerëve, por vetëm duke e shikuar se çka na thotë ky Jezus dhe çka kërkon Ai nga ne, kuptojnë diçka për Atin tone qiellor.

Prandaj, te dashur vëllezër dhe motra, jemi ne udhëtim me Krishtin ne ketë botë, Ai duhet te jetë rruga jonë, ndërsa udhëtojmë përgjatë rrugës së Zotit, gjithmonë e më tepër do zbulojmë se nga i gjithë ajo qe na udhëheq, duke u nisur nga krenaria dhe verbësia e jonë, nuk është ajo qe Zoti e kërkon nga ne si te krishterë. Ati ynë qiellor na ka dhënë vetëm Krisht. Prandaj të jemi të sigurtë se nga të gjitha dhuratat e Zotit ka vetëm një dhuratë, kjo dhuratë është Krishti dhe nëse na mungon Krishti ashtu sikurse Ai është dhe siç na përshkruajnë shkrimet, atëherë kot, gjithçka është kot dhe kot, kot edhe thirremi të krishterë sepse nuk jemi të Tij as nuk e kemi Shpirtin e Hyjit.

Qlv Krishti

[Gjyka]

Toni77 vertetë aty ku hyn dhe mbretëron mburrja dhe krenaria, hyn edhe poshtërsia dhe errësira. Është problem i madh te njeriu, njeriu vertetë verbohet deri në atë masë sa qe gënjejë vetveten duke ia mbushur mendjen vetit si i urtë dhe duke përbuzë dhe akuzuar tjetrin. Per këtë, siq ke pohuar edhe ti ne shkrimin e fundit te kësaj teme, është fjala e Hyjit që zbulon dhe gjykon realitetin e mëkatit.
Sa do qe habitem me qendrimet e njeriut qe do te quhet i krishter kur nuk e do dhe e perbuzë te afermin e vet, nuk e don ashtu si na mësoj Mësuesi qe thotë ta duam të afemrin porsi vetveten. Ndodhë qe është krenar në veten e vet! Atëher shfrytezoj rastin dhe jap vetem një këshillë te vockel fare: Krenaret dhe ata qe mburren në vetveten jane te urryer perpara syve te Hyjit, prandaj nëse do qe dikush të jetë bir i Hyjit te gjall, atehere toni ne duhet ti themi atij: perulju edhe mos e mbaj veten të ditur dhe të mirë sepse atehere ke rene ne kurthin e vertet te djallit te mallkuar edhe harroje sepse nuk quhesh me bir i Hyjit por i djallit!


Me vemendje lexoj shumë her ne këtë nenforum dhe te uroj me gjithë shpirt të qendroni dhe ta shiqoni perher Krishtin, ta ruash këtë besim qe ke në Jezusin dhe te jesh një vegel e çmuar ne duart e Tij.

Zoti të drejtoftë në çdo hap të jetës dhe të bekoftë familjen tënde!

Pershendetje Beta, edhe une mendoj si ju. Zoti i bekofte ata qe mundohen me jua chele syte e mej drejtue njerzit ne rrugen e Zotit. Njerzit si Toni i Lypen njerzimit sot, se ksi "tjeresh" kemi boll. Bekimi dhe hiret e Krishtit Zot kjoshin me ne te gjithve.

[toni77_toni]

Secili i krishterë ta pyesim veten se ku është besimi!

Çka kërkohet ndaj një te krishteri?
Thjeshtë, kërkohet qe secili i krishterë ta pyesim veten se ku është besimi im dhe jeta ime shpirtnore. Është përvoja jonë fetare thjesht një përvojë apo është Krisht i gjallë në jetën tonë? Apo, është shërbesa e jonë fetar thjesht shërbim apo është Krishti i gjallë?

Në Kishën katolike, kemi Sakramentet, por edhe rregulla, ligje të ndryshme të cilat besohet se janë të udhëhequra nga Shpirti I Shenjt. Realisht ashtu thuhet dhe ashtu besohet.

Po ashtu, jemi dëshmitar se secili besimtar i Kishës katolike, është I pagëzuar dhe ka marrë të gjitha apo pjesërisht sakramentet e Krishtit varësisht sipas moshës dhe kohës.

Mirëpo Çka tash?
Pyetje shumë me rendësi për secilin katolik.
Secili I krishterë duhet të dijë se të gjitha sakramentet apo gjërat shpirtërore gjinden në Krishtin e gjallë. Bibla thotë se Ati ynë qiellor e dha Atë për ne që Ai të jetë Rruga, Jeta dhe e Vërteta dhe të gjitha këto gjëra janë vetëm në Jezus Krishtin. Kjo është pika më thelbësore e të kuptuarit në jetën tonë.

Kam takuar ne disa raste kur te krishterët flasin për mirësinë qe bëjnë, për punën, disa vepra te mira, për rregulla dhe ligje, kjo është mirë, janë të nevojshme në jetën e njeriut, por, nuk duhet harruar se ajo, ndonjëherë, mund të mos jetë vetë Krishti. Po ashtu flasim shumë hera për drejtësi. Në të njëjtën mënyrë ne mund të flasim për rrugën të vërtetën dhe për jetën dhe jo domosdoshmërish të kemi folur për Krishtin. Me pak fjalë, mund të kemi shumë gjëra brenda veprave tona jashtë Krishtit pa e kuptuar këtë. Kjo mund të përbën një problem serioz në jetën e krishtere nëse në secilën nga ato gjëra nuk analizojmë se a është Krishti i gjallë!

Është e rëndësishme nëse lexojmë Ungjillin e Jezusit, kur lexojmë mund të kuptojmë saktësisht se ku është Shpëtimi ynë?

Bibla thotë se:
"vepra shpetimtare (Shelbuese) e Hyjit me anë të besimit në Jezus Krishtin për të gjithë ata që besojnë pa farë dallimi..”

Njëkohësisht thotë se:
"A ka, pra, arsye për t’u krenuar? Kurrsesi! Në saje të cilit Ligj? Në saje të veprave?
Jo, por vetëm në saje të fesë!". (Romakeve 3;21-28)

Besimi në Jezusin ZOT pra është Shpëtimi. Te gjitha veprat dhe ato gjëra dhe sende duhet të jenë vet Krishti, çdo gjë qe veprojmë dhe bëjmë ku do do gjatë jetës tonë të jet Krishti i gjallë ne to. Nëse nuk është Krishti, është KOT. Privilegji më i madh për njeriun është nga Ati I ynë qiellorë, Ai vendosi Birin e Tij të jetojë brenda nesh. Jo larg dikund ku nuk mund ta arrijmë por brenda nesh. Ne duhet të mësojmë që të udhëhiqemi prej këtij Zoti që banon brenda nesh e jo nga gjëra dhe sende tonat dhe te frymëzuara nga krenaria dhe egoja e njeriut. Jo në mendime se je i mirë, jam i pa prekshëm, i drejt dhe....! Duhet te kuptojmë se nuk është rregulli, ligji, gjërat apo edhe jeta njerëzore, e rënë, ajo që na bën të jetojmë, por jeta e Zotit sepse thotë se; "vepra shëlbimtare e Hyjit me anë të fesë në Jezus Krishtin". Ne duhet të jemi të vetishëm se jetojmë nga Jeta e Zotit Krisht që është vet JETA.

Ka raste se I krishteri nganjëherë frikohet nga e kaluara e tij, apo edhe e frikojnë të tjerët duke i shpjeguar gjëra dhe sende të ndryshme, por qe Bibla na mëson qe mos të kemi frikë sepse Jezus Krishti është Shpëtimtari. Nuk ka arsye askush të frikohet nëse vendosë të besoj Jezusit, apo edhe më pak të drejt ka dikush ta frikoj të tjeterin,me tone dhe kërcënime duke ia drejtuar gishtin njeriut drejt ferrit dhe mallkimit, duke menduar se ai është Zoti! Ati ynë i dashur na siguron me gjakun e të Birit te tij te dashur faljen dhe jetën. Poashtu, Zoti Krisht na siguron duke na thënë:

"Mos ki frikë"!

Shembull më të mirë ne ketë rast kemi te Ungjilli sipas Lukes, (kapitulli 5 rreshti 1-10). Shën Pjetri apostull, ai ishte në peshkim dhe aty erdhi Jezusi, kur Pjetri e pau fuqinë dhe mrekullinë e Jezusit, u shndrit nga DRITA e Zotit dhe vetëm atëherë ai Jezusit i tha; "largohu prej meje Zot, se unë jam njeri mëkatar". Pjetri e kuptoj çfarë ekzistonte ndërmjet shenjtërisë së Zotit dhe njeriut, Zoti ja zbuloj dhe Pjetri pau mëkatin e tij qe realisht është te secili njeri. Çka i tha Jezusi në këtë rast shën Pjetrit? "Mos ki frikë, tani e tutje..."! Andaj, gjithmonë të jemi të sigurtë se Zoti na thotë që mos të kemi frikë, por Krishti na thotë vetëm pasi të shohim vetveten dhe të ndiejmë fajësinë tonë, vetëm pasi të pranojmë sikurse Pjetri qe e pranoj duke thënë se; "unë jam njeri mëkatar".

Shembulli i tjetër qe Jezusi na siguron është në Ungjillin e Krishtit (sipas Lk 7; 47-50);
Pastaj i tha asaj: "Mëkatet e tua të janë falur". Ata (farisenjtë) që ishin në tryezë bashkë me të filluan të thonin me vete: "Po kush qenka ky që po falka edhe mëkatet?". Por Jezusi i tha asaj gruaje; "besimi yt të shpëtoi; shko në paqe"!

Atëherë Jezusi i tha: "As unë nuk të dënoj; shko dhe mos mëkato më".(Gj 8;11)

Vëllezër dhe motra, ndërsa udhëtojmë përgjatë rrugës së Zotit, gjithmonë e më tepër do zbulojmë se nga i gjithë ajo qe na dha Ati ynë qiellor është Krisht – Falja - mundësia për kthim. Sepse Bibla thotë: Atë Hyji e caktoi të jetë, në saje të fesë, fli pajtuese me anë të gjakut të vet. Të jemi të sigurtë se nga të gjitha dhuratat e Zotit ka vetëm një dhuratë, kjo dhuratë është Krishti. Lavdi Zotit që ditë pas dite Ai na tregon se në Krisht përmblidhet çdo gjë. Sa më shumë qe na zbulohet Krishtin si Shpëtimtar I jonë, aq më shumë do të zbulojmë se Jezusi nuk është vetëm Shpëtimtari ynë, por edhe SHPETIMI ynë. Mendoj se nuk mund të jetë e çuditshme? Sigurisht se jo, është fakt I gjallë. Sepse gjithmonë e më tepër ne zbulojmë se Krishti është Zot.

Sa më shumë qe na zbulohet Hyji, aq më shumë do të kuptojmë se bëjmë gabimet, aq më shumë do të kuptojmë se do vuajmë shumë në jetën tone nëse mendojmë dhe shpresojmë vetëm në veprat tona, ligje, rregulla dhe gjëra të ndryshme, nuk përjashtohen të gjitha këto në jetën shpirtërore dhe janë të nevojshme, por të gjitha janë të pa vlera nëse nuk ka Krisht – Jezusi i ngjallur - JETA brenda nesh. Të kemi gjithmonë në mendjen tone këta rreshta biblik:

"A ka, pra, arsye për t’u krenuar? Kurrsesi!....”

Të përfundojmë këtë shkrim duke e falënderuar Atin tonë qiellor që Jezusi është në jetën tonë dhe që Ai kurrë nuk do të largohet prej nesh. Sipas premtimit të Tij, mund të dimë secili nga ne, në anë te besimit se Jezusi jeton në ty dhe mua – në fëmijët e Hyjit. Krishti na dha jetën e përjetshme në çastin kur e kemi ftuar Atë në jetën tonë. Ai është Zot - shpëtimi ynë. AMEN

Lavdi ZOTIT

[toni77_toni]

Takimi personal me Jezus Krishtin është fryt i kthimit të njeriut në Atin qiellor

“Kthimi i Shën Palit, shembull që tregon se takimi me Krishtin e shndërron jetën e njeriut” thotë Papa Benedikti XVI.

Ndërsa Shën Pali, për veten e tij (njeriun e vjetër), pasi takoj Jezusi, ai thotë:
“Por të gjitha këto që i mbaja si përparësi, tani i çmoj si një bjerrje për shkak të Krishtit. Madje unë çmoj gjithçka si dëm në krahasim me më të madhen të mirë: me njohjen e Jezu Krishtit, Zotit tim. Për të kam bjerrë çdo gjë dhe të gjitha i çmoj si llom, me qëllim që të fitoj Krishtin dhe të gjendem në Të..” (Fil 3; 7-9)

Sot Kisha feston dhe kujton kthimin e Saulit qe dikurë ishte salvuesi I Krishtit, nga salvuesi ai u kthye në Apostull të zellshëm të Krishtit.

Fillimisht do të flasim për përvojën, që jetoi Shën Pali në rrugën e Damaskut e, cila zakonisht njihet si kthimi i tij. Shkrimi I Shenjt rrëfen se pikërisht kur Sauli ishte në udhën drejt Damaskut, pas një periudhe në të cilën e kishte përndjekur Kishën, në jetën e Palit ndodhi një ngjarje vendimtare. Krejt papritur, Pali nisi ta shikojë si „ bjerrje ‟ por jo vetëm kaq por edhe „pleh, si llom‟ gjithçka që më parë ishte për të kulmi i idealit, gati –gati, arsyeja e jetës së tij.

Çka ngjau dhe si ndodhi qe ky njeri shndërroj jetën ne një njeri te ri?

Këtu na flet Shkrimi I Shenjt, tek Veprat e Apostujve tri herë flitet për kthimin e Palit, ne po citojmë vetëm njërin nga ata:

Ndërkaq Sauli, që s’merrte frymë për tjetër veçse për t’u kërcënuar e për vrasje kundër nxënësve të Zotërisë, erdhi te kryeprifti 2 e kërkoi prej tij letrat për sinagogat e Damaskut, në mënyrë që, nëse do të gjejë ndokënd të kësaj Udhe, burra e gra, të mund t’i sjellë të lidhur në Jerusalem.
Kur, duke udhëtuar, iu afrua Damaskut, papritmas e shndriti një dritë prej qiellit. U rrëzua për tokë dhe dëgjoi një zë që i tha:
“Saul, Saul, pse po më salvon?”
Ai pyeti: “Kush je ti, Zotëri?”
E Ai: “Unë jam Jezusi që ti e salvon! Më mirë ngrihu e hyr në qytet dhe atje do të të tregohet se çka duhet të bësh!”
Bashkudhëtarët e tij, të habitur, zunë vend pa folur asnjë fjalë, sepse vërtet e dëgjuan zërin, por nuk panë askënd. Sauli u ngrit nga toka, por edhe pse i kishte hapur sytë, nuk shihte asgjë. E shtinë në Damask duke e marrë për dore, 9 dhe për tri ditë as nuk pa as nuk hëngri as nuk piu.
Në Damask ishte një nxënës që quhej Anani. Këtij Zoti i tha në vegim:
“O Anani!”
“Urdhëro, o Zot” - u përgjigj ai.
“Çohu - i tha Zoti - dhe shko në rrugën që quhet: ‘E drejtë’ e në shtëpinë e Judës lype njeriun prej Tarsit që quhet Saul. Ai tani po lutet, dhe e pa [në vegim] një njeri që quhet Anani duke hyrë tek ai dhe duke i vënë duart për t’ia rikthyer dritën e syve.”
“O Zot - iu përgjigj Anania - prej shumëkujt kam dëgjuar për atë njeri sa shumë të këqija u ka bërë shenjtërve të tu në Jerusalem. Ai ka edhe fuqizimin prej kryepriftërinjve për të lidhur në hekura të gjithë ata që e thërrasin Emrin tënd.”
“Shko - iu përgjigj Zoti - sepse ai është vegla ime, që unë e kam zgjedhur për ta bërë të njohur Emrin tim para popujve paganë, para mbretërve dhe para bijve të Izraelit. Jo po, unë vetë do t’i tregoj se sa shumë do t’i duhet të pësojë për shkak të Emrit tim!”
Anania shkoi, hyri në shtëpi e, duke ia vënë duart, i tha: “Vëlla Saul, Zotëria Jezus, që t’u dëftua në udhë kur ishe duke ardhur këtu, më dërgoi që ta rifitosh dritën e syve e të mbushesh me Shpirtin Shenjt.”
Dhe aty për aty i ra diçka prej syve si pare peshku dhe menjëherë iu kthye drita e syve, u ngrit dhe qe pagëzuar, hëngri dhe u përtëri në fuqi. Vap 9; 1-19)

Sot ndodhë dhe lexuesi ndoshta edhe tundohet , gjithsesi është mirë të ndalet tek disa hollësira te Shkrimit te Shenjt; siç është drita nga qielli, rrëzimi për tokë, zëri I Zotit që thërret Saulin, verbimi dhe humbja e të pamit e syve, por shërimi pasi i bie perdja nga sytë qe D.M.TH pendesa e Saulit.

Ka ketë shpjegim, të gjitha këto hollësira të kësaj ngjarje qe lexojmë në Shkrimin e Shenjt na çojnë në qendër të ngjarjes; Krishti i ngjallur duket – Ai është DRITË, por drita edhe verbon në shikim të pare. Kjo DRITË verbuese e i flet Saulit, DRITA – Krishti I ngjallur ia shndërron mendimin Palit dhe e vetë jetën e tij.

Vëllezër dhe motra, Krishti I Ngjallur është Shkëlqimi i të Ngjallurit qe edhe verbon, shtri njeriun për tokë; duket kështu, edhe nga jashtë, Sauli u verbua dhe u rrëzuar “u bë si I vdekur” ajo që po ndodhte në shpirtin e Palit – rrëzimi dhe verbimi, nuk ishte asgjë tjetër pos jeta e vjetër – njeriu I vjetër me principe dhe mendime te njeriut ADAM, ajo e pengonte për të parë të vërtetën KRISHT, ajo e pengonte për ta pare DRITEN Krisht. E, u dashtë të rrëzohet për tokë, u dashtë të verbohet kështu qe të vdes krenaria njerëzore dhe mësimet, dhe, sytë e njeriut te vjetër për tu shndërrua ne njeriun e ri – në DRITEN Krisht - pastaj, vetëm kur dëgjohet „PO‟-ja përfundimtare Palit, të cilën ia tha Krishtit në pagëzim, në përvujtëri para Zotit, ia hap rishtas sytë e tij kështu qe ai te sheh, e bën të shohë por jo shqimi ne sytë e ADAMIT, por, tash - sytë e Shpirtit të Zotit - Krishti gjithçka.

Pagëzimi pra dhe bindja në Zotin jep dritë njeriut, nëse njeriu nuk është pagëzuar, ai mund ta sheh DRITEN vetëm I verbuar, ndërsa pagëzimi të bën të shikosh vërtetë Zotin ashtu siç Ai është. Ndërsa kjo, që shprehet kështu (teologjikisht), për Palin realizohet edhe fizikisht; sepse Pali është i shëruar nga verbëria e tij shpirtërore, nis të shikojë qartë Zotin dhe të VERTETEN e Tij. Apostulli I popullit pra, Sh. Pali, ai nuk u shndërrua nga një mendim, por nga një ngjarje HISTORIKE, pra ai u përball dhe nuk mundi t’i përballoj të Ngjallurit - KRISHT, për të cilin ZOT nuk do të mund të dyshonte asnjëherë në jetën e tij, sepse, Zoti – NGJALLJA iu shfaq kështu që ishte tepër e fortë dhe i sigurte në qartësinë e kësaj ngjarjeje, ishte I qartë në ngjarjen e këtij takimi me ZOTIN e lavdishëm. Pali u kthye por ai asnjëherë nuk e mohoj verbimin qe kishte, ai për këtë ngjarje na flet vet në letrat e veta dhe asnjëherë nuk heziton. Ai flet dhe të gjithë i njihnin çastet kryesore të kësaj historie, të gjithë e dinin se nga persekutues, ai u shndërrua në Apostull të zellshëm të Krishtit. E kjo; nuk ishte pasojë e një reflektimi, por e një ngjarjeje të jashtëzakonshme, e takimit me të Ngjallurin, me DRITEN, me vet JETEN.

Kjo kthesë e mrekullueshme e jetës së tij, ky shndërrim i gjithë qenies së tij, nuk qe fryt i një procesi psikologjik, i një pjekurie ose evolucioni intelektual e moral, por erdhi nga jashtë; nuk qe fryt i mendimit të tij, por i takimit me Zotin, me Jezusin e ngjallur. Në asnjë mënyrë, nuk ishte thjeshtë kthim, pjekuri e „unit‟ apo... të tij, por vdekje e ringjallje për atë vetë; vdiq një ekzistencë e tij e VJETER, ne një ekzistencë tjetër - e RE, vdiq njeriu I VJETER – Adam - lindi njeriu I Ri - me Krishtin e Ngjallur. Në asnjë mënyrë tjetër nuk mund të shpjegohet ky kthim i Shën Palit. Të gjitha përpjekjet njerëzore, dhe analizat psikologjike nga njeriu nuk mund ta sqarojnë e as ta zgjidhin problemin. Vetëm ngjarja, takimi i madh me Krishtin, takimi personal me Jezusin e ngjallur, Ai është çelësi që na ndihmon të kuptojmë ç ‘kishte ngjarë; vdekje e ringjallje, përtëritje nga ana e Atij, që edhe iu duk edhe foli me të. Në këtë kuptim më të thellë mund të flasim për kthim. Ky takim është shndërrim i vërtetë i njeriut, që ia ndryshoi gjithë rrjedhën e jetës së tij. Tani mund të thuhet se gjithçka, që më parë për të ishte thelbësore e themelore, bëhet „bjerrje, gabim edhe pleh‟; nuk është më „fitim‟, por humbje, sepse tashmë vlen vetëm jeta e RE në Krishtin - Bir I Atit qiellor.

Sot, dhe asnjëherë, as ne dhe askush, ne asnjë mënyrë nuk duhet të mendohet se Shën Pali hyri në një shteg të verbër. JO, përkundë asaj, Krishti i Ngjallur është DTITA dhe e VERTETA, Ai është Drita e së vërtetës, Krishti është DRITA e vetë Hyjit – Ai është vet HYJI I – është Ngjallja, është JETA. Krishti ia zgjeroi zemrën Palit dhe secilit qe beson ne të. Shën Pali, me kthimin e tij, ai nuk e humbi çka ishte e bukur dhe e vërtetë në jetën e tij, asgjë, as gjuhë, as kulturë, as shtetësi, as në trashëgiminë e tij, por e kuptoi në mënyrë të re BESEN me Zotin, ai kuptoj urtinë ne një mënyrë të re, vërtetësinë, thellësinë e ligjit e të profetëve, të cilët i përvetësoi në një mënyrë të re, të gjitha i përveqësoj ne DRITEN e Zotit.

Tash, ne sot, pra, duke parë veten tonë dhe kthimin e Shën Palit, nuk mund të mos pyesim vetveten apo njëri tjetrin; çfarë do të thotë gjithë kjo ngjarje për ne? Çka mund të kuptojmë nga kjo ngjarje? A mund të shohim sado pak dritë kur mësojmë mbi ketë ngjarje? PO. Sigurisht se po, do të thotë se edhe për ne, krishterimi nuk është filozofi e re, e as moral i ri. Jemi të krishterë, vetëm në se takojmë Krishtin, kështu ne kemi fitue dhe shndrrue. Natyrisht se Krishti nuk na duket në këtë mënyrë të ndritshme, siç bëri me Palin, për ta kthyer në Apostull të të gjithë popujve. Por, edhe ne takojmë Krishtin në leximin e Shkrimit Shenjt, në lutje dhe uratë, në Sakramente dhe meshë, por, realisht, Krishtin e takojmë secili nga ne edhe personalisht nëse nuk jemi të errësuar! Secili prej nesh mund ta prekë zemrën e Krishtit kështu qe e ndjejmë se edhe Krishti e prek zemrën tone, secili. Vetëm në këtë marrëdhënie personale me Krishtin, duke e ndie në zemrën dhe frymën tone, vetëm në këtë takim me të DRITEEN – të Ngjallurin, bëhemi vërtetë të Krishtit – të krishterë.

Qlv Krishti

[toni77_toni]

Mishërimi i Zotin ne personin Jezus është shfuqizimin e të Keqit.

Atëherë kryepriftërinjtë e pleqtë e popullit bënë mbledhje në pallatin e kryepriftit që quhej Kajfa, dhe morën vendimin ta zënë Jezusin me tradhti .....” (Mt 26;3)

Krerët e priftërinjve e tërë Këshilli i lartë kërkonin dëshmi të rreme kundër Jezusit për ta vrarë. Por nuk gjetën, edhe pse u paraqitën shumë dëshmitarë të rrejshëm. Në fund u paraqitën dy e thanë: “Ky njeri ka thënë: ‘Unë mund ta rrënoj Tempullin e Hyjit e mund ta ndërtoj rishtas për tri ditë.’” (Mt 26; 59-61)


Sot do të ndalemi tek dy nga mënyra si është i gatshëm njeriu të bëj për qëllimet e veta djallëzorë, është i gatshëm të bëj gjithçka, të rrenë, të shtin dhe nxitë tjetrin në ngatërresa, të paraqet secilën gënjeshtër, shpik çdo gjë kundër të afërmit vetëm me një QELLIM; që ta dëmtojë dhe ta turpërojë para të tjerëve dhe ta hekë qafe Zotin, ashtu ka vendosur, pa Zot, pa të Vërtete, pa Dashuri, TMERR dhe TMERR!!

Ati ynë qiellor, nga dashuria e Tij, e dha te Birin e vet botes, por kjo nuk erdhi vetëm që bota ta njeh dhe më në fund të din diçka për Zotin, jo, por që nëpër Jezusin të shëlbohemi, ta marrim JETEN. Është DHURATË dhe Dhurata KRISHT nuk është apo nuk duhet te kuptohet si njëfarë zbukurimi, nuk është diçka më të cilën njeriu dëfrehet dhe argëtohet, është ZOTI nga qielli qe na është dhuruar për të mirën tonë dhe gëzimin tonë, për shpëtimin tonë, për JETEN e përjetshme.

Ndodhë dhe njerëzit nuk e pranojnë ketë dhuratë nga qielli, kjo nuk duhet të na pengoj qe ne të Krishterët të ecim me Krishtin, ka ndodhur qe shumë njerëz të kohës së Krishtit – Zot/Njeri nuk pranuan asgjë të Tij, kjo ndodhë edhe sot. Ishin njerëz ata qe nuk e duronin Krishtin dhe ishin të gatshëm të bëjnë gjithçka që t’i bëjnë keq, kjo ndodhë edhe sot. Gjatë gjithë historisë njeriun e kan përcjellë këto fatkeqësi. Shkrimi i Shenjt na shpjegon se edhe në ato momente kur Jezusi e kreu një të mirë të pamohueshme në dobi të njeriut, ata edhe këtë gjë e shpjegojnë në mënyrën e tyre, pati edhe akuza dhe shpifje ndaj Tij. Edhe sot ndodhë dhe nëse njeriu e bën një te mirë ne dobi te mikut apo te afërmit...., as qe marrin mundin të behën mirënjohës por ata edhe këtë gjë e shpjegojnë në mënyrën e tyre, fatkeqësisht, ndodhë qe edhe e lufton at njeri..!

Në mënyrë të hapur shpifin kundër njeriut siç bënë edhe ne kohen e Jezusit, duke thënë diçka që në vetvete është plotësisht e pavërtetë. Logjika krejt e thjeshtë tregon se secila përçarje çon në shkatërrim, sepse forca është në lidhje të ndërsjellët dhe në bashkim, njësi. Sa të verbër janë njerëzit në këtë pikëpamje! Në mënyrë krejt të thjeshtë i thonë Jezusit se i shërben Beelzebulit dhe se me fuqinë e tij i dëbon djajtë. Sa gjërat ka mundësi t’i shqiptojë njeriu që ka zemrën e ngurtësuar, qe ka zemrën e keqe, sa shpifjet ka mundësi t’i thotë vetëm pse është xheloz. Në xhelozinë e vet shpif për tjetrin duke paraqitur gjërat negative. Mirëpo, njeriu nuk ndalët këtu. Ai është i gatshëm të bëj edhe më shumë, paraqet secilën gënjeshtër, shpik çdo gjë kundër të afërmit vetëm që ta dëmtojë dhe ta turpërojë.

Mirëpo, për ecjen e të krishterit nuk duhet kjo, Krishti e fton njeriun dhe i premton se do të jenë në të djathtën e tij , ne Mbretëri qiellore që u bë gati që prej fillimit të botës. Por ky premtim ka edhe disa kushtëzime, Krishti edhe kërkoj nga ne, ne asnjë mënyrë i krishteri nuk mund ta arrij qiellin e Zotit duke shpifur, duke jetuar ne rrena, ne urrejtje, duke nxitur ne përçarje dhe ngatërresa, duke mos menduar për te afërmin, për të uriturin, për ata qe kanë etje, për të zhveshurin, për të sëmurin..., aq ma pak ka mundësi ta shoh Zotin kur ndodhë dhe nëse njeriu e bën një te mirë ne dobi tendën, dhe ti as qe do ta marrësh mundin të behësh mirënjohës ndaj tij. Kjo nuk është nga Krishti dhe ai njeri nuk është i Krishtit.

Nëse mendon dhe deshiron qe të jesh i Krishtit, kjo nuk mun të arrihet vetem nëse quhesh "i krishter", pse je i shenuar ne listen e te krishterve, apo pse ndoshta shkon edhe në Kishë pse te obligon..., por do të thotë të përcaktohesh për jetën e plotë, do të thotë të bashkosh thesarin dhe mirësinë të cilën NUK e jep kjo botë. Kjo do të thotë të jesh i vetëdijshëm se kush te fton ne jetën e Tij dhe ta marrësh seriozisht thirrjen të nisësh pas Tij duke pranuar të vetmin Mësues dhe Zot et jetes tënde.

Shkrimi i Shenjt na shpjegon se e keqja e robëroj njeriun qe ne zanafillën e tij, kjo e keqe e përcjelli njeriun deri ne ditët e sotme, Por, Krishti erdhi ne botë qe të riparoj atë qe e shkatërroj e keqja ne jetën e njeriut, apo çka njeriu shkatrroj duke degjuar dh ebindur te keqes, d.m.th., mishërimi i Zotin ne personin Jezus është shfuqizimin e të Keqit. Kjo ishte lufta e parë për njeriun të cilin i keqi dëshiron për ta shkatërruar. Ardhja e Krishtit dhe misioni i Tij është angazhim i plotë për njeriun dhe të mirën e tij. Jezusi tregon se si problemi nuk është vetëm në zgjedhjen e lirë që njeriu ka për të bërë të keqen, por se i keqi është jashtë njeriut dhe do ta robërojë dhe ta shkatërrojë. Ekzistojnë fuqitë e këqija të cilat marrin formë në mënyra të ndryshme dhe njeriu shpesh nuk ka mundësi në mënyrë të drejtë t’i kundërshtojë, e, disa nder ato janë; shpifjet, rrenat, kurvëria, hajnia, vrasjet, urrejtja, përçarja. Këto luftëra janë më të vështirat, më të fortat dhe më të rrezikshmet. Njeriu i vetmuar nuk guxon ta fillojë këtë luftë. Kjo është luftë e vërtetë, reale, pra edhe rreziku që i kërcënohet njeriut është krejt real. Vetëm së bashku me Jezusin kemi mundësi ta pranojmë luftën kundër të keqit – duke pranuar Jezusin ne jetën tonë, duke u kujdesur dhe me përkushtim te madh të kërkojmë se cili është vullneti i Tij, çka dëshiron Jezusi nga unë, çka me thotë Ai ne Shkrimin e Shenjt...., me lutje dhe uratë...

Prandaj, ti lutemi Zotit tonë JEZUS qe të na jep mundësinë që të jem afër Tij dhe mos të lejoj Ai që asgjë të më ndaj prej Tij. Të luftojmë të bashkuar me Krishtin duke qenë këmbëngulës qe mos të jetojmë për gjysmë por plot me HIR, vetëm me Krishtin këna mundësi të fitoj mbi egon tonë, vetëm me Krishtin mund të fitojmë mbi të keqin! Vetëm me Krishtin mund te fitojmë kundër te keqes; urrejtje dhe shpifje, rrena dhe fëlligështi...., vetëm me Krishtin mund që ta shohim të mirën të cilën e bëjnë të tjerët për ne. Me Krishtin mund që mos të jem smirëzi, mos ta kundërshtojmë të mirën që bëjnë. Me Krishtin dhe në Krishtin mund ta kuptojmë se aty ku është e mira, aty është JETA, është e VERTETA, është parajsa – Jeta e përjetshme.

Mos lejo te jetosh i ndarë me Jezusin, qoftë lëvduar Krishti

[toni77_toni]

“Nuk mjafton respektimi i ritit,
por kërkohet edhe pastrimi i zemrës e përkushtimi i jetës”!

“Përnjëmend, përnjëmend po ju them: nëse nuk e hani trupin e Birit të njeriut e nuk e pini gjakun e tij, nuk keni jetë në vetvete”! (Gjn 6; 53)

Është urdhër; "Bëni ketë ne perkujtimin tim": “Merrni, hani: ky është trupi im!”

Pastaj mori kelkun, u falënderua, ua dha e tha:

“Pini prej tij të gjithë, sepse ky është gjaku im ‑ gjaku i Besëlidhjes ‑ që do të derdhet për të gjithë në shpërblim të mëkateve" (Mt 26; 26-30)

Krishti i ka porositur nxënësit e vet t’i ofrojnë Hyjit frytet e para të krijesave të tij jo sepse ka nevojë, por që të mos mbeteshim ato vetë pa fryt dhe mosmirënjohës. Prandaj mori bukën, që vjen prej botës së krijuar dhe u falënderua duke thënë: “Ky është korpi im”. Në të njëjtën mënyrë mori kelkun e verës, që vinte gjithashtu prej realiteteve kozmike, të cilave u përkasin vetë ne, e quajti gjakun e vet dhe tha se ishte dhurim i ri i Besëlidhjes së re.

Sot është dita - Festa e Korpit të Krishtit, festë e adhurimit të të Shenjtnueshmit Sakrament.
Corpus Domini – solemniteti i Korpit e Gjakut të Krishtit është festa e Eukaristisë, Sakrament në të cilin Jezusi na la kujtimin e gjallë të Pashkëve të Tij, ngjarje qendrore në historinë e njerëzimit. Është diçka e bukur që në këtë festë besimtarët shtrëngohen rreth të Shenjtnueshmit Sakrament për ta adhuruar, e shoqërojnë me procesion nëpër rrugë, shprehin, me shumë shenja devocionin, fenë në Krishtin e gjallë dhe gëzimin për praninë e Tij në mes tyre.

“Në kulmin e këtij misioni, në Darkën e Mbrame, Jezusi themeloi Sakramentin e Korpit e të Gjakut të vet, Kujtimin e Flijimit të Pashkëve. Me të, Ai e vuri veten në vend të flijimeve të lashta, por e bëri brenda një riti, të cilin u dha urdhër Apostujve ta vazhdojnë, si shenja më e lartë e Përmasës së vërtetë Fetare të jetës”.

Riti, traditat e fesë kanë funksion edukativ. Mosrespektimi i tyre e varfëron kulturën, sidomos ndikon negativisht në formimin e brezave të rinj. Nëse, në emrin e një BES-imi, që nuk duhet bazuar në ritet, do të hiqej për shembull, procesioni i sotëm i “Corpus Domini”, profili shpirtëror do të dobësohej. Por:
“Nuk mjafton respektimi i ritit, por kërkohet edhe pastrimi i zemrës e përkushtimi i jetës”.

Duke e kundruar vazhdimisht fytyrën e Fjalës së Mishëruar, që është realisht i pranishëm në Sakrament, të krishterët mund të ushtrohen në artin e lutjes dhe të impenjohen ta jetojnë jetën e krishterë në atë masë të lartë, që është kusht i domosdoshëm për të zhvilluar me sukses ungjillëzimin e ri. Eukaristia është në qendër të jetës së Kishës. Në të Krishti i dhurohet Atit për ne, duke na bërë pjesëtarë të vetë flijimit të vet, e ne na dhurohet si bukë e jetës për të na mbështetur në shtegtimin tonë nëpër rrugët e botës.

Simbolet themelore të kremtimit janë Korpi e Gjaku i Krishtit, që Zoti ia dhuroi të vetëve të Enjten e Madhe, para se të largohej nga Çenakulli për në Malin e Ullinjve. Na çojnë në atmosferën intime të Pashkëve të izraelitëve, në kujtim të Pashkëve të para, kremtuar në Egjipt. E pikërisht në një natë të tillë Jezusi del e dorëzohet në duart e tradhtarit: Fiton kështu mbi natën, fiton mbi errësirën e së keqes. Vetëm kështu përmbushet dhurata e Eukaristisë, e themeluar në Çenakull. Jezusi dhuron vërtetë Korpin e Gjakun e tij, bëhet Bukë e gjallë, manë e vërtetë, ushqim i pashtershëm për të gjithë shekujt. Korpi bëhet bukë e jetës.

Simbolik është edhe procesioni i së Enjtes së Madhe, kur Kisha e shoqëron Jezusin në Malin e Ullinjve për të mos e lënë vetëm në natën e botës, në natën e tradhtisë, në natën e indiferencës së shumëkujt. Në festën e Corpus Domini e bëjmë përsëri këtë procesion, por tani me gëzimin e Ringjalljes, sepse Zoti është i gjallë e na prin, ashtu siç u pati prirë apostujve në Galilé. Dy mijë vjet më parë, në sa u printe në dy drejtime, Jezu Krishti u dha nxënësve të vet dy mandate kryesore: “Shkoni e mësojini të gjithë popujt” – dhe - “Mos më ndaloni, sepse nuk jam ngjitur ende tek Ati”. E Jezusi na prin pikërisht drejt Atit, ngjitet në lartësinë e Hyjit e na fton ta ndjekim, sepse caku i vërtetë i shtegtimit tonë është bashkimi me Zotin, i cili vijon të na ftojë të ecim nëpër rrugët e botës duke ua çuar Ungjillin të gjithë popujve e duke ua dhuruar dashurinë e tij njerëzve të të gjitha kohërave. Kështu të dy procesionet, ai i Udhës së Kryqit dhe ky i Corpus Domini, na kujtojnë të njëjtën thirrje: “Çojeni Ungjillin deri në kufijtë më të largët të botës”.

Eukaristia, themeluar nga Jezusi në familjen e tij të re, të përbërë nga Dymbëdhjetë Apostujt, është Sakrament intim, familjar, prandaj në Kishën e lashtë, kur jepej kungimi, shqiptoheshin fjalët: “Sancta sanctis – dhuratë shenjte për shenjtorët”. E Shën Pali, duke iu drejtuar Korintianëve, na kujton: “Secili më parë të shqyrtojë mirë vetveten e pastaj të hajë nga kjo bukë e të pijë nga ky Kelk!”. Megjithëse Eukaristia ka karakter familjar, forca e saj shkon përtej mureve të Kishave tona, sepse në këtë Sakrament Zoti është gjithnjë për udhë, drejt botës. Ky aspekt universal i pranisë Eukaristike bëhet i dukshëm në festën e Korpit e të Gjakut të Krishtit, sepse Kisha e çon Krishtin, të pranishëm në trajtën e bukës, nëpër rrugët e qytetit. Ia beson këto rrugë, këto shtëpia – jetën tonë të përditshme – mirësisë së Tij.

Qofshin rrugët tona – rrugët e Jezusit! Shtëpitë tona qofshin për Të e me Të. Jeta jonë e përditshme u përshkoftë nga prania e Tij. Procesioni është bekim i madh për rrugët e botës, sepse përmes tij Kisha vë para syve të Zotit vuajtjet e të sëmurëve, vetminë e të rinjve e të pleqve, tundimet, frikën – gjithë jetën njerëzore. Kujtojmë sot edhe mandatin e Krishtit: “Merrni e hani...!” e simbolin e bukës, përmes së cilës bashkohemi me Jezusin, e lemë veten të përshkohemi nga Ai që është Zot, Krijues, Shpërblyes. Jeta jonë shkrihet me të Tijën, shndërrohet në jetën e Tij, që është dashuri e gjallë. Kështu Adhurimi e procesioni bëhen pjesë e gjestit të vetëm të bashkimit me Zotin!

qlv Krishti

[beta85]

Parime për udhëzimin e një shpirti që dëshiron të arrijë përsosmërinë në dashurinë e Jezu Krishtit

1. Të dëshirojmë që të rritemi në dashurinë e Jezu Krishtit.
2. Të kryejmë akte të shpeshta dashurie ndaj Krishtit. Sapo të zgjohemi, dhe para se të
biem për të fjetur, të kryejmë një akt dashurie, duke dashur gjithnjë që ta bashkojmë vullnetin tone me atë të Krishtit.
3. Të meditojmë shpesh mbi Mundimin e tij.
4. T’i kërkojmë gjithnjë Krishtit të na japë dashurinë.
5. Të kungohemi sa më shpesh dhe të marrim shumë herë gjatë ditës kungimin shpirtëror
6. Të bëjmë vizita sa më të shpeshta te i Shenjtërueshmi Sakrament
7. Të marrim çdo mëngjes nga duart e Krishtit kryqin tonë
8. Të dëshirojmë parajsën e vdekjen, që të mund ta duam Jezu Krishtin përsosmërisht e për tërë përjetësinë
9. Të flasim shpesh për dashurinë e Krishtit
10. Të pranojmë edhe kundërshtimet për hir të Krishtit
11. Të gëzohemi në lumturinë e Perëndisë
12. Të bëjmë atë që e kënaq më shumë Krishtin, pa refuzuar asgjë që është në përputhje me vullnetin e tij.
13. Të dëshirojmë e të përpiqemi që të gjithë ta duan Jezu Krishtin.
14. Të lutemi gjithnjë për mëkatarët e për shpirtrat e purgatorit.
15. Të dëbojmë nga zemra jonë çdo afeksion që nuk i përket Krishtit.
16. T’i drejtohemi përherë Maries së shenjtë, që të fitojë për ne dashurinë e Jezu Krishtit
17. Të nderojmë Marien me qëllim që të kënaqë Krishtin.
18. Të përpiqemi që të kënaqim Krishtin në të gjitha veprimet tona.
19. T’i kushtohemi Krishtit për të vuajtur për dashurinë e tij
20. Të jemi gjithnjë të vendosur që edhe të vdesim sesa të kryejmë një mëkat të lehtë apo të falshëm me dashje.
21. Të vuajmë kryqet me duresë, duke thënë: “Le t’i pëlqejë Jezu Krishtit”
22. Të heqim dorë nga kënaqësitë tona për hir të dashurisë së Krishtit
23. Të lutemi aq sa mundemi.
24. Të praktikojmë mortifikimin që na lejon bindja
25. Të bëjmë të gjitha ushtrimet shpirtërore sikur të ishte dita e fundit e jetës sonë
26. Të ngulmojmë në veprat e mira në kohën e thatësirës
27. Të mos lëmë asgjë pa e përfunduar, nëpërmjet respektit njerëzor.
28. Të mos ankohemi në sëmundje
29. Të duam vetminë, që të mund të bisedojmë vetëm për vetëm me Krishtin
30. Të flakim melankolinë
31. T’i besohemi atyre që duan Krishtin
32. Në tundime, t’i drejtohemi Krishtit të kryqëzuar dhe Maries në pikëllimet e saj
33. Të besojmë krejtësisht në Mundimin e Krishtit
34. Pasi kemi kryer një faj, të mos shkurajohemi por të pendohemi e të vendosim të ndreqim jetën tonë
35. T’u bëjmë mirë atyre që na bëjnë të keqen
36. Të flasim mirë për të gjithë dhe të justifikojmë qëllimin kur nuk mund të mbrojmë veprimin
37. Të ndihmojmë të afërmit tanë sa të mundemi
38. Të mos themi e as të mos bëjmë ndonjë gjë që e lëndon të afërmin. Dhe nëse ke qenë i mangët në dashuri, kërkoji faljen dhe foli me dashamirësi
39. Flisni gjithnjë me butësi e me një zë të ulët
40. T’i kushtojmë Krishtit tërë përbuzjen e përndjekjen që do të ndeshim
41. T’i shohim eprorët tanë, sidomos ata fetarë si vetë përfaqësuesit e Jezu Krishtit
42. Të bindemi pa u lëkundur e pa pezmatim, duke mos kërkuar kënaqësinë vetjake në asgjë
43. Të zgjedhim punët më të përulura
44. Të pëlqejmë gjërat më të varfra
45. Të mos flasim as mirë e as keq për veten
46. Të përulemi edhe ndaj vartësve tanë
47. Të mos mbrojmë veten kur qortohemi
48. Të mos mbrohemi kur gjendemi në faj
49. Të heshtim kur jemi të shqetësuar
50. Të ripërtërijmë gjithnjë vendosmërinë për t’u bërë shenjtër, duke thënë: “O Jezusi im, unë dua të jem krejt i Yti dhe Ti të jesh krejt imi”.

(nga Shën Alfons Liguori)

[toni77_toni]

“Unë jam Zoti, Hyji yt...”!

Atëherë Hyji shqiptoi tërë këto fjalë, duke thënë: "Unë jam Zoti, Hyji yt, që të nxori nga vendi i Egjiptit, nga shtëpia e skllavërisë. Nuk do të kesh Zot të tjerë para meje. (Dalja 20; 2-17).

Është urdhër i Zotit – Atij qe ne i besojmë dhe e shpresojmë.

A ndodhë dhe nëse ka mendime nder besimtarë të Kishës katolike të cilët deklarohen apo edhe besojnë se edhe shenjtorët duhet të adhurohen?

Po, ka ndodhë dhe unë vet personalisht, bile kam zhvillua debate te nxehta dhe kundërshtime, deri sa edhe më kanë quajtur “njeri me fe te re”.

A është e teprime nga besimtarët nëpër Kisha apo edhe nder familje te cilët gjunjëzohen para truporëve ne lutje ku, sipas asaj qe shihet, ky është një lloj adhurimi?

PO.

Është e tepruar, është një lloj paganizmi, është gabim, është mëkat – është blasfemi të adhurohet dikush tjetër pos ZOTIT. E kam thënë disaher, njerëzit mund të gabojnë, mirëpo doktrina Kishtare nuk e mëson dikën të adhuron shejtnorët. Është rregull nr. 1 i teologjisë katolike, dhe është urdhër i shenjt i ZOTIT, urdhër i parë, urdhër numër 1 – “adhuro vetëm Zotin..”. Tash çdo gjë që flitet apo veprohet ndryshe, kjo ndodhë nga mendja dhe budallaku dhe injoranca e njeriut dhe kundër urdhërit të Zotit.

Zoti tha; “mos vrajë” (dalja 20), dhe kur është e ndaluar kjo dhe nëse është krim vrasja, edhe adhurimi ndaj dikujt tjetër pos Zotit është e ndaluar dhe mëkat – është krim frymor. Nuk mund të ketë në urdhërimet e Zotit; njëri më i madh dhe tjetri më i vogël apo i pa vlerë, secili mund ta dijë këtë se urdhimet e Zotit janë të njëjta dhe me të njëjtën peshë, secili duhet respektuar njëjtë. KUJDES: Zoti nuk tha në shkrimet e shenjta vetëm se “mos vrajë” duke u bërë humorist e te thotë se “nëse do adhuroje edhe dikë tjetër sepse s’prishë punë..”! Por Ai tha “mos adhuro askë tjetër pos meje” dhe ky bile është i pari urdhër i Tij.

Ndodhë dhe disa njerëz nuk drejtohen ndaj Zoti por drejt shenjtit!
Pse ndodhë kjo?
Sepse e kan frikë Zotin, nuk u pëlqen ta pranojnë Krishtin RRUGË dhe JETË të tij, mëkati dhe bota që i rrethon – dhe i ka robëruar, nuk ua lejon të shkojnë para Zotit dhe të pendohen dhe rrëfejnë për jetën e shfrenuar që e bëjnë. Mëkati ua lejon atyre me shkue vetëm me trup (mish) në Kishë, dhe ua lejon të shkojnë para trupores së shenjtit të nderuar, dhe i kërkon ndihmë nga ai, dhe ja jep një 10 euro apo..., vepron si të ishte pranë ndonjë zyrtari të korruptuar duke e mashtruar me një rufshet simbolik. Ky është njeri i verbuar, është i çmendur, vertetë i mjerë. Zoti e do nga njeriu kthimin e tij, e donë dashurinë në zemrën e tij, e do Krishtin në jetën e tij, e jo 10 euro, dhe jo gjunjëzim para truporës nga gipsi në adhurim.
I kam percjellur disa gjeste gjatë festes së shën Ndout qe ishte dje, e rrethonin truporen nga gipsi, ama varet nëse e kuptojnë se nëse i gëzohet ky shenjt këtij gjesti! Jo, bile aspak, as Shën Ndou nuk e dëshiron këtë, edhe ai hidhërohet dhe "qanë" kur e sheh njeriun në këtë gjendje, sepse Shën Ndou, e do njeriun rreth Krishtit dhe Ungjillit të Shenjt, duke ia paraqitur Zotit pendesën përmes sakramentit të rrëfimit. Duke ja paraqitur Zotit kërkesat dhe nevojat tona shpirtërore – shëndetsore dhe materiale, mbi të gjitha, shenjti shnaNdue e do kthimin e njeriut në Zotin.

Ka ndodhë dhe kam kuptua se si disa njerëzve u pëlqen Shën Ndou, ja ndezin qirinj, shkojnë gjatë të marteve të kujtesës së këtij shenjti të madh - Shën Ndout në Kisha, por shkojnë si turmë, e thirrin emrin e Shën Ndout, ama kur vjen puna te Krishti dhe Ungjilli i Shenjt, aty janë të rezervuar, nuk e dëshirojnë!! Nuk e pranojnë Krishtin ashtu siç është – RRUGË JETE, nuk e njohin Ungjillin as nuk respektojnë urdhërat e Zotit, e mbi të gjitha, dhe ajo që është më e rëndësishme për një katolik, nuk e pranon Krishtin ZOT dhe MBRET te jetës se tij. Kot dhe KOT e kanë, sepse shpëtimi, falja dhe HIRI është në dorën Zotit, vetëm Zoti jep dhe dhuron, askush tjetër.

Kjo qe them, nuk dëshiroj të ndodhë dhe ta keqkupton dikush siç edhe ka ndodhur, sepse unë i dua dhe nderoj shenjtorët (bile Shën Ndoun në veçanti), por nuk e adhuroj, e nderoj, e dua, nuk dëshiroj te veproj kundër vullnetit te shenjtit, nuk është kjo “një fe e re” por është mësimi i Krishtit, apostujve. etërve dhe profetëve të Zotit gjatë historisë – sepse vetëm Zoti adhurohet. Secilit katolik të Krishtit, shenjti duhet t'i shërbej si model dhe shembull i mirë në Zotin, duhet ta dëgjon dhe të kërkon secili se çka veproj shenjti gjatë jetës së tij mbi tokë? Shenjti asnjëherë nuk adhuroj askënd tjetër pos Zotit, shenjti (secili) ja dhuroj vetveten Krishtit dhe vetëm Atij i shërbej, shenjti e drejtoj njeriun në Ungjillin e Krishtit, shenjti e drejtoj njeriun ne Sakramentin e gjallë, kështu që, ju të cilët jeni të dhënun ndaj shejtnorëve – mirë bëni, por ndiqni shenjtin e mos bëhi hipokrit, nëse e dëgjon shenjtin, nëse e njekni shenjtin – ai të qon drejt në Krishtin, - ZOT i CILI e dëshiron kthimin tënd në vullnetin e Atit tonë qiellor, e jo rufshete 10 euro, apo duke u jargitur ne puthje truporen nga gipsi. Jo, Zoti HIQ se dëshiron adhurimin dhe gjunjëzimin ndaj trupores, për kundër, Ai te tha me urdhër qe mos adhuro dikë tjetër pos meje, nëse ne veprojmë ndryshe (kushdo qoftë ai), është e gabuar.

Në Kishën katolike, nuk duhet një besimtar të habitet dhe ta teproj apo mos të bëj dallimin, sepse, shejtnorët nderohen sipas doktrinës dhe Bibles, është dicka tjetër nderimi dhe krejt diçka tjetër adhurimi – adhurmi I takon vetëm ZOTIT dhe është rregull nr. 1 i teologjisë shpirtërore në Kishen katolike.
Hyji në BV tha; “Nuk do të kesh ZOT të tjerë para meje”! Jezusi në BR tha; "Adhuroje Zotin Hyjin tënd, vetëm Atij shërbej”. Prandaj vepro edhe ti ashtu.

[toni77_toni]

LUTU ME JEZUSIN !

“Ndërsa ti, kur të lutesh, hyr në dhomën tënde, mbylle pas vetes derën e lutju Atit tënd që është në fshehtësi; e Ati yt që sheh në fshehtësi, do të të shpërblejë". (Mt 6; 5-6)

A lutemi na të krishterët (katolik) dhe sa lutemi?
Nuk po gjykoj, por me duket se jemi dembela dhe nuk lutemi sa duhet për nevojat tona dhe të tjerëve qe kanë nevojë për lutje. Mendoj se nuk e shfrytezojmë mundesinë dhe dhuraten shumë të çmueshme që na ka dhuruar Ati ynë në Jezus Krishtin, BESIMIN – besimin në lutje dhe uratë.

Jezusi është lutur çdoher, ndërsa na duhet ta marrim shmebullin e Tij. Po ta percjellim me kujdes leximin e Ungjillit, do ta kuptojmë sa shpesh është lutur Krishti, mandej ne çdo kohë, natën, diten, në vende të ndryshme. Krishti është lutur para të merrte ndonjë veprim, Ai tërë natën e kaloj në lutje para që të zgjedhte 12 Apostujt. Pastaj Ai ç’do her porositi të lutemi duke na premtuar se, “Ati juaj qiellor e di mirë se ju keni nevojë për të gjitha këto” dhe “gjithçka të kërkoni me lutje dhe uratë, në emrin tim, do tu ipet”! Jezusi çdo her kerkoj nga Apostujt të luten, “lutuni, lutuni, lutuni e mos fleni” porositi Krishti në natën e fundit me Apostuj!

Virgjëra e shenjt, edhe për shën Marinë na shpjegon Ungjilli, “ishte në lutje dhe uratë së bashku me apostuj”. Apostujt, gjithnjë ishin në lutje dhe uratë, suksesi i tyre ishte lutja, besimi dhe urata. Poashtu, tradita e Kishës na shpjegon se si shenjtërit gjithnjë janë lutur dhe kanë kaluar netë dhe ditë të gjata në lutje dhe uratë...!

Pa u zgjatur më, të lutemi pra edhe na, ta marrim guximin, vullnetin dhe besimin e të lutëm ashtu siç na mëson Jezusi, Apostujt dhe Shenjtërit, si na mësojnë Shkrimet: "..rrini zgjuar me shumë qendresë dhe në lutje..". Të lutemi me Krishtin Jezus – Zotin tonë, të percjellim lutjet tona me uratën më të ëmbël, më të fuqishme, uratë të cilën na mesoj vet Shelbuesi ynë; “Ati ynë që je në qiell,..”!

Pra, i krishteri, të rrin i zgjuar me shumë qendresë, duke mos u shqetësuar për asgjë, por të mbështet shpresën në Hyjin, duke besuar pa luhatje dhe asnjë lloj dyshimi në FJALEN e gjallë që thotë; "Hyji sillet me ju si me bij", ndërsa ne një rast, duke dhënë shmbullin lidhur me marëdhënjet Atë dhe bir, Jezusi thotë; “a gjendet njeri ndër ju, që po i lypi i biri bukë, i jep gur? Ose, po i lypi peshk, i jep gjarpër?” Kështu që të bëhemi të sigurtë në lutje drejtuar Atit tonë qiellor sepse askush nëse kerkon i biri bukë, nuk i jep gur? Ose, po i lypi peshk, nuk i jep gjarpër. Zoti jep të të bijve të vet ato të cilat ja kerkojmë me besim të plotë. Çdo her pra në lutje, në bashkim me Krishtin – në SHPIRTIN e Shenjt, lutje me BESË-im, në çdo rast, në mbremje, në mëngjes, para ndonjë vendimi apo veprimi, dhe të përcjella me falënderime ndaj Zotit.

“Mos shqetesohi, mos dyshoni, lutuni dhe paraqitjani Hyjit nevojat tuaja”!
“Ati yt që sheh në fshehtësi, do të të shpërblejë”.

LUTU ME JEZUSIN - Ai të fton në lutje.