Për ecjen e të krishterit!

[toni77_toni]

“Të janë falur mëkatet!”

Atëherë Jezusi i tha gruas:
“Të janë falur mëkatet!”
Ata që ishin në tryezë me të, filluan të mendonin me vete: “Kush është ky që po fal edhe mëkatet?!”
Por ai i tha gruas:
“Feja jote të shpëtoi. Shko në paqe!” (Lk 7; 48 – 50)


Njeriu me mëkatin, duke iu mohuar Hyjit, refuzon Krishtin dhe projektin e njeriut të ri. Në anën tjeter, nuk është e vështitë të vërehet se si sot është e thjeshtë të humbasim ndjenjën e mëkatit, ose të strehohemi në gjykime thjesht subjektive, qofshin ato të ashpra apo jo, duke mohuar çdo kriter që lejon të kuptohet objektivisht çka është e mirë dhe çka është e keqe.

Vetëm në besim është plotësisht e kuptueshme rëndesa e mëkatit si fyerje e Hyjit dhe falimentim i njeriut: një falimentim që jo vetëm përul dinjitetin e tij, por futet si një pykë shkatërruese në projektin e përgjithshëm të Hyjit, derisa të bëhet antagonist.

Ungjilli i Krishtit është lajm i gëzueshëm që kthimi është i mundur, që falja e Hyjit është për të gjithë dhe gjithçka në njeriun mund të jetë i shpaguar dhe i shëlbuar.

Ke menduar ndonjiher se Krishti e pret kthimin tënd?

vazhdon-->

[toni77_toni]

“Kush është prej jush pa mëkat, le ta gjuajë i pari gurin në të!”

Jezusi shkoi në Malin e Ullinjve. Në mëngjes erdhi prapë në Tempull. Mbarë populli shkonte tek ai. Ai u ul e po i mësonte. Atëherë skribët e farisenjtë i sollën para një grua të zënë në kurorëshkelje. E vunë në mes dhe i thanë:
“Mësues, kjo grua u zu ndërsa po bënte mëkatin e kurorëshkeljes. Në Ligj Moisiu na urdhëroi që të tillat të vriten me gurë. Po ti çka thua?”
Folën kështu për ta vënë në provë që të kishin për çka ta padisnin.
Jezusi u përkul e filloi të shkruajë me gisht në dhe. E, pasi ata vijonin ta pyesnin, ai iu drejtua e tha:
“Kush është prej jush pa mëkat, le ta gjuajë i pari gurin në të!”
Përsëri u përkul e vazhdoi të shkruajë me gisht në dhe. Ata, kur e dëgjuan përgjigjen, nisën një nga një të largohen duke filluar prej më të vjetërve. Jezusi mbeti vetëm dhe gruaja që po qëndronte në këmbë në mes. Jezusi iu drejtua dhe i tha:
“Grua, ku janë ata? Askush nuk të dënoi?”
“Askush, Zotëri!” iu përgjigj ajo.
“As unë nuk po të dënoj i tha Jezusi Shko, por tani e tutje mos mëkato më!” (Gjn 8; 1-11)


Kush nga njerëzit mund të jetë pa mëkat? Qëndrimi i besimtarit nuk është ai i “të drejtit” por të vetdieshem se të gjithë jemi mëkatar, kemi nevojë gjithmonë për faljen e të cilës eksperimenton fuqinë dhe gëzimin. Kjo ndodhë edhe në rastin e ketyre rreshtave te Ungjillit kur njerëzit shkojnë te Jezusi dhe akuzojnë femren per kurothyrje, ndersa ata harrojnë se te gjithë jemi mëkatare.

Krishti na bën thirjje per kthim por thirrja jonë nga Krishti nuk fillon dhe nuk mbaron në zbatimin e një dekalogu ligjesh as rregullash. JO, ajo niset nga ndërgjegjja e dobësisë rrënjësore njerëzore që të bëjë të bëhemi, me ndihmën e Shpirtit të Shenjt, njerëz të rinj në JEZUS Krishtin.


Njeriu, nëpërmjet kthimit, ai vazhdimisht jeton si person daljen e pashkëve të popullit të Hyjit nga skllavëria në liri. Kthimi në Krishtin realizon në fakt kalimin nga të qenurit të shpërndarë në kotësitë e botës, në të jetuarit në bashkim me Krishtin, të angazhuar në progresin, nëpërmjet solidaritetit me të gjithë njerëzit, e projektit të Hyjit në histori. Gjithsesi të vetdieshem se; të fituar me çmimin e kryqit të Krishtit, kthimi vazhdon të jetë kryq, pra çmimi është kryqi, hyrja nëpër derën e ngushtë që çon te jeta – Jeta e perjetshme.

Edhe diçka; nuk kryen një kthim të plotë ai që mbyllet në sferën individuale imtime dhe nuk ia hap deren Jezusit qe të veproj në jeten e tij dhe nëse nuk angazhohet të shndërrojë ambjenti në të cilin jeton, sipas shpirtit ungjillor.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Mos të mbushet mendja se je i urtë!

Njeriu i pasur dhe Lazri skamnor

“Ishte një njeri i pasur që vishej me cohë të kuqe e me pëlhurë të çmueshme dhe gostitej shkëlqyeshëm si një ditë përditë. Kurse para derës së tij rrinte një skamnor, plot çibana, që quhej Lazër e dëshironte të ngihej me dromcat që binin nga tryeza e pasanikut. Madje edhe qentë vinin e ia lëpinin varrët.

Vdiq skamnori e engjëjt e çuan në prehër të Abrahamit. Vdiq edhe pasaniku dhe e varrosën.

Në ferr, ndër mundime të mëdha, çoi sytë e pa prej së largu Abrahamin dhe Lazrin në prehrin e tij e bërtiti: ‘O atë Abraham, ki mëshirë për mua e dërgoje Lazrin ta lagë majën e gishtit të vet në ujë e të ma flladisë gjuhën se po mundohem për së tepërmi në këtë flakë.’ Abrahami iu përgjigj: ‘Mos harro, o bir, se ti i gëzove të mirat e tua gjatë jetës sate, ndërsa Lazri të këqijat; tashti, ky këtu gëzon e ti vuan. Por, për më tepër, ndërmjet nesh e jush është një humnerë e madhe, kështu që, edhe ata që do të donin të kalojnë prej këndej te ju, nuk munden, po ashtu edhe prej andej të kalojë këndej, s’mundet askush!’ (Lk 16; 19-26)

Farisei dhe tagrambledhësi

“Dy njerëz u ngjitën në Tempull për t’u lutur: njëri farise e tjetri tagrambledhës. Fariseu, qiri në këmbë, lutej në vetvete kështu: ‘Të falënderoj, o Hyj, që nuk jam porsi njerëzit e tjerë: cuba, të padrejtë, kurorëshkelës, ose ‑ si ky tagrambledhës. Agjëroj dy herë në javë, jap të dhjetën e krejt fitesës.’ Kurse tagrambledhësi zuri vend në fund, nuk i bëhej as sytë t’i ngrejë drejtë qiellit, por rrihte kraharorin e vet e thoshte: ‘O Hyj, ki mëshirë për mua mëkatarin!’

Unë po ju them: ky u kthye në shtëpinë e vet i shfajësuar e jo ai, sepse: kushdo krenohet, do të përvujtërohet ndërsa kush përvujtërohet, do të lartësohet.” (Lk 18 10-14)

Sot do të ndalemi tek dy nga shembëlltyrat më të njohura të Jezusit, që dënojnë qartë mburrjen e indiferencën, dy prirje tejet të njohura të njeriut, sidomos në kohët e ashtuquajtura moderne.

Shembëlltyra e “Njeriut të pasur e Lazrit skamnor” është qortim për të pasurit që, ndonëse në dukje nuk janë njerëz të këqij, i shikojnë me indiferencë nevojat e të varfërve, etjen e tyre, urinë, plagët. Madje shpesh verbohen deri në atë masë, sa të mos i shikojnë fare. Pa menduar se i pret dënimi në Hades, në vendin e mundimeve, ku nuk mund t’i ndihmojë askush e prej nga nuk do të mund t’u dëgjohet më zëri, qortues për të tjerët. Klithma, që del nga fundi i ferrit, nuk mund të arrijë në veshët e të gjallëve. Do të ishin thua më të mirë, më pak egoistë, po ta dëgjonin? Krishti na kujton se njeriu nuk ka nevojë për zëra, dalë nga gropa e flakëve. Mjafton të dëgjojë zërin e Zotit, që i flet nga Shkrimi Shenjt. E në se nuk ia vënë veshin këtij zëri, shpirtrat e humbura çirren më kot…Qenë paralajmëruar për atë që i priste. Zëri i Zotit u pati kujtuar vazhdimisht se pasuritë s’vlejnë gjë në ditën e zemërimit; atë ditë, vetëm drejtësia të shpëton nga vdekja (Fu 11,4).

Ky, mësimi që duhet nxënë nga shembëlltyra e “Njeriut të pasur e Lazrit skamnor”. Nga shembëlltyra tjetër, ajo e farizeut dhe e tagrambledhësit, Jezusi u flet atyre, që e mbajnë veten të drejtë e i shikojnë të tjerët me përbuzje, si të padrejtë.

“Dy njerëz u ngjitën në tempull për t’u lutur: njëri ishte farize, tjetri, tagrambledhës. Farizeu, qiri në këmbë, lutej kështu: “Të falënderoj, o Hyj, që nuk jam si njerëzit tjerë…. Agjëroj dy herë në javë, jap të dhjetën e krejt fitesës… Kurse tagrambledhësi zuri vend në fund të tempullit, e as sytë nuk guxonte t’i çonte drejt qiellit, por rrihte kraharorin e vet e thoshte, ashtu pa zë: “O Hyj, kij mëshirë për mua, mëkatarin!”.

Mjer ai, që nuk e njeh vetveten! Jezusi nuk e dënon farizeun, sepse është i tillë. E dënon nga që, duke besuar se është i drejtë, mjaftohet të falënderojë Zotin për të mirat, të cilat i ka prej Tij, duke i kujtuar se nuk është cub, i padrejtë, kurorëshkelës, si tagramledhësi, aty pranë. Por as që i shkon në mendje të kërkojë falje. Kështu, duke menduar se nuk është mëkatar, si të tjerët, ai nis të mburret për cilësitë e veta morale e ta përbuzë tjetrin: verbohet deri në atë masë, sa të e mos kuptojë se pikërisht mburrja për drejtësinë e vet e përbuzja për tjetrin e bëjnë mëkatar para syve të Zotit. Thotë Shkrimi Shenjt: “Aty ku hyn mburrja, hyn edhe poshtërsia!” (Fu 11,2).

Ndërsa tjetri, duke i pranuar përvujtërisht mëkatet e veta, ndjen nevojën t’i lutet Zotit të ketë mëshirë për të. Sepse e dëgjon zërin e Zotit, që i flet nga Shkrimi Shenjt e i thotë: “Mos të mbushet mendja se je i urtë, mos e mbështet shpresën në mençurinë tënde... Në të gjitha shtigjet tua, çoje mendjen tek Hyji. E ai do t’i rrafshojë udhët tua. Mos të mbushet mendja se je i urtë. Kij frikë e largoju nga e keqja. Nderoje Zotin në të mira tua e falja atij frytet e para të djersëve tua” (Fu 3,5-8,9).

Dëgjuesve të tij, të shkandulluar për atë që po u dëgjonin veshët, sepse, sipas Ligjit, kishin nderim të madh për farizejtë, ndërsa i urrenin tagrambledhësit, Jezusi u përgjigjet me autoritetin e vet hyjnor: “Unë po ju them: tagrambledhësi, jo farizeu, do të kthehet në shtëpi i shfajsuar”. E kështu Krishti na kujton se njeriu shëlbohet jo kur i beson vetvetes, jo kur mburret për meritat e veta, por vetëm e vetëm për hir të mëshirës së Zotit. “Kush krenohet, do të përulet, e kush përulet, do të lartohet”. Ky është mësimi që nxëmë nga kjo shembëlltyrë, një nga mësimet më të çmuara të Ungjillit.

[GANGO of SG]

[B][I][CENTER][COLOR="Red"]“Të janë falur mëkatet

Ungjilli i Krishtit është lajm i gëzueshëm që kthimi është i mundur, që falja e Hyjit është për të gjithë dhe gjithçka në njeriun mund të jetë i shpaguar dhe i shëlbuar.

Ke menduar ndonjiher se Krishti e pret kthimin tënd?

vazhdon-->

amen. Zoti jon asht i mshirshem, falsi ma i mir. Zoti jon i mall munet me fal gjithkan neqofte se secili i kupton mkatet e veta e i premton Zotit tybe mos me i ba ma

[toni77_toni]

“Jo secili që më thotë: ‘O Zot, o Zot!’ do të hyjë në Mbretërinë e qiellit”!

“Sa për mua, aspak nuk shqetësohem se më gjykoni ju apo çfardo gjyqi njerëzor. Por as vetë nuk e gjykoj vetveten. Vërtet, ndërgjegjja ime nuk më padit për asgjë, por nuk është kjo që më bën të drejtë, sepse gjykatësi im është Zoti. Prandaj, mos gjykoni para kohe, para se të vijë Zoti! Ai do të qesë në dritë çka është e fshehur në errësirë dhe do t’i zbulojë synimet e zemrave. Atëherë gjithkush do të marrë prej Hyjit lavdinë që i përket. (1 Kor 4; 3-5).

“..kam qene Katolik aq i devotshem sa as ndonje prift ne ditet e sotit nuk eshte”

u deklarua një i konvertuar ne sekte te ashtuquajtura te krishtere, mirpor ai harron se “Aty ku hyn mburrja, hyn edhe poshtërsia!” thotë Shkrimi Shenjt se jo unë!

Edhe përballë sjelljesh të hapura mëkatare të të afërmit, asnjë nuk mund të lexojë në ndërgjegjen e tjetrit. Vlen gjithmonë në këtë kuptim rregulli ungjillor Ii shkruar nga Mateu ku Jezusi te ketë thënë:

“Jo secili që më thotë: ‘O Zot, o Zot!’ do të hyjë në Mbretërinë e qiellit, por ai që kryen vullnetin e Atit tim që është në qiell. Shumë do të më thonë atë ditë: ‘O Zot, o Zot, a nuk profetizuam në Emër tënd, a nuk i nxorëm shpirtrat e këqij në Emër tënd, a nuk bëmë shumë mrekulli në Emër tënd?’ Atëherë unë do t’u them: Kurrë nuk ju kam njohur! Shporruni prej meje, o keqbërës!” (Mt 7; 21-23)

Të dashur vëllezer dhe motra, në sferën shoqërore do të mbeteshin të pakuptueshme te gjitha aspektet e mëkatit nëse nuk do të na ndriçonte besimi I Zotit tone rreth asaj që ka qenë gjithmonë fuqia e së keqes në botë, e fuqia e së keqes është misteri i ligësisë - duke filluar nga mëkati i parë i njeriut dhe qe trashigohet tek unë dhe ti sot..

Një zhvillim i vërtetë i shkencave antropologjike, në veçanti i psikologjisë, shërben padyshim të lirojë njeriun nga kompleksi i fajeve dhe nga tabù të vërteta ose, dhe i ofron mundësi të reja për të pohuar lirisht ndërgjegjen e tij. Por, së pari, është fjala e Hyjit që zbulon dhe gjykon realitetin e mëkatit, duke e penguar njeriun të gënjejë vetveten.

Në këtë pamje besimi, nuk është e mundur para së gjithash të mos pranohet që njeriu e ka “këtë pushtet të tmerrshëm të shkëputet nga Krijuesi dhe Shëlbuesi i tij, duke thyer me vetëdije dhe me lëndë të rëndë nevojat e dashurisë së tij”

Shën Pali e pohon duke thënë për vetveten se “gjykatësi im është Zoti” dhe kerkon qe askush mos gjykoj; “mos gjykoni para kohe, para se të vijë Zoti!”. Gjykimi përfundimtar në fakt është gjithmonë dhe vetëm i Shpirtit dhe kur te vjen Ai, sigurisht se do të qesë në dritë çka është e fshehur në errësirë.


vazhdon-->

[Xhenet.M.S.]

Hhahaha ne postimin e fundit eshte fjala qe me shume e perdori.
Wauuuuu qoft ashtu. O Zot O Zot.

[beta85]

“Jo secili që më thotë: ‘O Zot, o Zot!’ do të hyjë në Mbretërinë e qiellit”!

“Sa për mua, aspak nuk shqetësohem se më gjykoni ju apo çfardo gjyqi njerëzor. Por as vetë nuk e gjykoj vetveten. Vërtet, ndërgjegjja ime nuk më padit për asgjë, por nuk është kjo që më bën të drejtë, sepse gjykatësi im është Zoti. Prandaj, mos gjykoni para kohe, para se të vijë Zoti! Ai do të qesë në dritë çka është e fshehur në errësirë dhe do t’i zbulojë synimet e zemrave. Atëherë gjithkush do të marrë prej Hyjit lavdinë që i përket. (1 Kor 4; 3-5).

“..kam qene Katolik aq i devotshem sa as ndonje prift ne ditet e sotit nuk eshte”

u deklarua një i konvertuar ne sekte te ashtuquajtura te krishtere, mirpor ai harron se “Aty ku hyn mburrja, hyn edhe poshtërsia!” thotë Shkrimi Shenjt se jo unë!

Edhe përballë sjelljesh të hapura mëkatare të të afërmit, asnjë nuk mund të lexojë në ndërgjegjen e tjetrit. Vlen gjithmonë në këtë kuptim rregulli ungjillor Ii shkruar nga Mateu ku Jezusi te ketë thënë:

“Jo secili që më thotë: ‘O Zot, o Zot!’ do të hyjë në Mbretërinë e qiellit, por ai që kryen vullnetin e Atit tim që është në qiell. Shumë do të më thonë atë ditë: ‘O Zot, o Zot, a nuk profetizuam në Emër tënd, a nuk i nxorëm shpirtrat e këqij në Emër tënd, a nuk bëmë shumë mrekulli në Emër tënd?’ Atëherë unë do t’u them: Kurrë nuk ju kam njohur! Shporruni prej meje, o keqbërës!” (Mt 7; 21-23)

Të dashur vëllezer dhe motra, në sferën shoqërore do të mbeteshin të pakuptueshme te gjitha aspektet e mëkatit nëse nuk do të na ndriçonte besimi I Zotit tone rreth asaj që ka qenë gjithmonë fuqia e së keqes në botë, e fuqia e së keqes është misteri i ligësisë - duke filluar nga mëkati i parë i njeriut dhe qe trashigohet tek unë dhe ti sot..

Një zhvillim i vërtetë i shkencave antropologjike, në veçanti i psikologjisë, shërben padyshim të lirojë njeriun nga kompleksi i fajeve dhe nga tabù të vërteta ose, dhe i ofron mundësi të reja për të pohuar lirisht ndërgjegjen e tij. Por, së pari, është fjala e Hyjit që zbulon dhe gjykon realitetin e mëkatit, duke e penguar njeriun të gënjejë vetveten.

Në këtë pamje besimi, nuk është e mundur para së gjithash të mos pranohet që njeriu e ka “këtë pushtet të tmerrshëm të shkëputet nga Krijuesi dhe Shëlbuesi i tij, duke thyer me vetëdije dhe me lëndë të rëndë nevojat e dashurisë së tij”

Shën Pali e pohon duke thënë për vetveten se “gjykatësi im është Zoti” dhe kerkon qe askush mos gjykoj; “mos gjykoni para kohe, para se të vijë Zoti!”. Gjykimi përfundimtar në fakt është gjithmonë dhe vetëm i Shpirtit dhe kur te vjen Ai, sigurisht se do të qesë në dritë çka është e fshehur në errësirë.


vazhdon-->

Toni77 vertetë aty ku hyn dhe mbretëron mburrja dhe krenaria, hyn edhe poshtërsia dhe errësira. Është problem i madh te njeriu, njeriu vertetë verbohet deri në atë masë sa qe gënjejë vetveten duke ia mbushur mendjen vetit si i urtë dhe duke përbuzë dhe akuzuar tjetrin. Per këtë, siq ke pohuar edhe ti ne shkrimin e fundit te kësaj teme, është fjala e Hyjit që zbulon dhe gjykon realitetin e mëkatit.
Sa do qe habitem me qendrimet e njeriut qe do te quhet i krishter kur nuk e do dhe e perbuzë te afermin e vet, nuk e don ashtu si na mësoj Mësuesi qe thotë ta duam të afemrin porsi vetveten. Ndodhë qe është krenar në veten e vet! Atëher shfrytezoj rastin dhe jap vetem një këshillë te vockel fare: Krenaret dhe ata qe mburren në vetveten jane te urryer perpara syve te Hyjit, prandaj nëse do qe dikush të jetë bir i Hyjit te gjall, atehere toni ne duhet ti themi atij: perulju edhe mos e mbaj veten të ditur dhe të mirë sepse atehere ke rene ne kurthin e vertet te djallit te mallkuar edhe harroje sepse nuk quhesh me bir i Hyjit por i djallit!


Me vemendje lexoj shumë her ne këtë nenforum dhe te uroj me gjithë shpirt të qendroni dhe ta shiqoni perher Krishtin, ta ruash këtë besim qe ke në Jezusin dhe te jesh një vegel e çmuar ne duart e Tij.

Zoti të drejtoftë në çdo hap të jetës dhe të bekoftë familjen tënde!

[toni77_toni]

“Hyji është dritë dhe në Të nuk ka kurrfarë errësire"!

“Ligji erdhi që të shumëzohet mëkati; porse, kur u shumëzua mëkati, shumë më i begatshëm u bë hiri, që, sikurse mëkati mbretëroi me vdekjen, po ashtu edhe hiri të mbretërojë me drejtësinë për jetën e pasosur, nëpër Jezu Krishtin, Zotin tonë. (Rom 5; 20-21)

Në botë ka shumë drejtime. Ashtu pra Krijimi i botes dhe historia e sajë mund të ecin në drejtime të ndryshme; ose sipas projektit të Hyjit të pranuar nga njeriu, ose sipas projektit njerëzor në kontrast me projektin e Hyjit. Në rastin e parë, rrugët e historisë janë KRISHTI - rrugë drejtësie dhe paqeje drejt Perendisë; në rastin e dytë, rrëmuja e mëkatit dhe nënshtrimi i njeriut ndaj mëkatit pra janë të pashmangshme.

Zoti është Dritë dhe në Të nuk ka kurrfarë errësire është e shkruar në Bibel 1Gjn 1;5, e pra pasiqe Zoti është dritë atëher sigurisht se mëkati është errësirë.
Zoti është liri, mëkati është nështrim, është robëri. Prandaj Zoti është forcë, mëkati është dobësi. Zoti është dashuri, mëkati është urrejtje. Zoti është dhuratë, bashkim, e re jete, mëkati është egoizëm, vetmi dhe vdekje.

Profetët biblik e kanë krahasuar besëlidhjen me imazhin martesor. Në krahasimin e profetëve pra Hyji është “dhëndri” ndersa populli është “nusja” e tij. Kur Izraeli harronte Hyjin e gjallë dhe adhuronte hyjnitë e tjera, profetet biblik e quajten nuse prostitutë, jo besnike, lavire:
“Paditeni nënën tuaj, paditeni, sepse ajo s’është më gruaja ime, unë nuk jam më burri i saj!
Le t’i heqë prej fytyrës së vet shenjat e lavirësisë dhe shenjat e pabesnikërisë nga mesi I kraharorëve të saj; ndryshe do ta zhvesh cullak, lakuriq si kur u lind e do ta kthej në shkretëtirë, në tokë të etur shkrumb për ujë: do të bëj shpirti t’i dalë nga etja! S’do të kem mëshirë për bijtë e saj pse janë pjellë e lavirësisë” (Oz 2, 4.7). Kjo është edhe sot aktuale dhe zëri i profetit thërret edhe sot kishen - nusen të dëshirit që ka lindur për të qenë dritë ne këtë botë dhe ka lidhur beslidhje me të. Kujdes; interesi i saj, pak prej lënde, një gjë e ndëyrë, bëhet një hyjni, nje idhull që fatkeqësisht mund të zëvendësojë Hyjin.

Të dashur vëllezer dhe motra, mëkati I njeriut mund te quhet edhe si “idhujtari”, një atentat ndaj Zotit, një shtrembërim i imazhit të Perendisë që është në njeriun.

Idhulli është simboli i një force natyrore të lartësuar çuditërisht në mënyrë absolute. Ndoshta është vetëm një gisht para syrit, por në sy të atij që shikon merr përmasa të papërshkrueshme. Nëse ky është idhulli, idhujtaria sot më shumë se kurrë është aktual në botë!

Mëkati I njeriut është I madh, edhe më I madh se ne mund të mendojmë – mëkati I parë dhe gjithë të tjerët, mirpor edhe më e madhe është dashuria dhe mëshira e Zotit per njeriun. Pavarësisht nga pabesnikëritë e njerëzve, nga egoizmi dhe e keqja qe e ka okupuar atë, projekti i Perendisë mbi gjithësinë vazhdon të aktualizohet për vepër të Shpirtit të Krishtit. Vullneti i shpëtimit të Zotit vazhdon mirëbërës gjatë gjithë rrjedhës së historisë njerëzore e thirrur të shndërrohet nga histori mëkati në histori hiri dhe shpetimi: (Rm 5, 20).

Një fjalë e urtë thotë që mëkati është “vepra e djallit që i bën anën e kundërt mirësisë”. Në fakt, shpesh e keqja arrin të mbulohet dhe të marrë aspektin e së mirës. Pra në sy te njerëzve duke shumë e mirë por jo edhe ne sy te Zotit. Por gjithsesi, edhe pse mbulohet, në fund tregohet ashtu siç është; mjerim!!

Të lutemi së bashku:

O Zoti im, ktheje dashurinë dhe syrin e mëshirës sate mbi popullin tënd dhe mbi trupin mistik të kishës së shenjtë. Ti do të lavdërohesh më shumë duke falur dhe duke u dhënë dritën e arsyes shumëve, sesa duke marrë homazhin e një krijese të mjerueshme, siç jam unë, që të kam fyer shumë dhe kam qenë shkak dhe vegël i shumë të këqijave ne këtë botë.
Çfarë do të ndodhte me mua nëse do të isha gjallë dhe i vdekur populli yt? Çfarë do të ndodhte nëse, për mëkatet e mia dhe të krijesave të tjera, do ta shihja në errësirë kishën, Nusen tënde të dëshirit që ka lindur për të qenë dritë?
Mëshirë o Zot, Amen.

vazhdon->

[toni77_toni]

“Rabbuni! dua që të shoh!” u përgjigj i verbëri!

E arritën në Jerihon. Kur Jezusi po dilte prej Jerihonit bashkë me nxënës e me një turmë të madhe populli, biri i Timeut, Bartimeu i verbër, rrinte në anë të rrugës e lypte. Posa mori vesh se ishte Jezusi Nazarenas, filloi të bërtiste:
“Jezus, Biri i Davidit, ki mëshirë për mua!”

Shumëkush e qortonte të heshtte, porse ai bërtiste edhe më fort:
“Biri i Davidit, ki mëshirë për mua!”

Jezusi zuri vend e tha: “Thirreni!”

Ata i bënë zë të verbërit dhe i thanë: “Mos u tremb! Çohu se po të thërret!” I verbëri hodhi mantelin e vet, menjëherë u ngrit dhe shkoi te Jezusi. Jezusi e pyeti:
“Çka dëshiron të bëj për ty?”

“Rabbuni! dua që të shoh!” u përgjigj i verbëri.

Jezusi i tha:
“Shko lirisht! Feja jote të shpëtoi!”

Dhe aty për aty pa e u vu të udhëtojë pas Jezusit. (Mk 10; 46-53)



Drita dhe errësira janë shumë dalluese, kështu qe aty ku ka dritë nuk ka errësirë, njëkohsisht aty ku ka errësirë nuk ka dritë!

Njeriu është I verbuar dhe nuk din sa duhet dhe as nuk sheh aq sa duhet, kjo edhe quhet roberi mëkatare. Nuk ka njeri të pa mëkat. Ky është si rrezulltat i zgjedhjes së tij (njeriut) me vullnet të lirë në këtë botë. Por, Zoti është kujdesur per njeriun dhe si mëshirë nga Ai, njeriu ka mundesi qe të sheh nëse ja kerkon Atij. Zoti ka dashtë qe secilit njeri ti afrohet DRITA – JEZUS, Jezusi I cili secilit njeri I thotë; “Çka dëshiron të bëj për ty?” njeriu pastaj ka dy mundesi qe të pergjigjet:

1. Ose të pergjigjet sikurse u pergjigj I verbëri prej Jerihonit I cili ju pergjigj Jezusit para turmes pa fie turpi duke thënë; “dua të shoh”;

2. ose njeriu mund edhe te pergjigjet me krenarinë e vet njerëzore duke menduar se është I drejt dhe se, ai po sheh dhe nuk ka kurrfar errësire ne vetveteen e tij!

Lus Zotin qe asnjë njeri në botë mos te pergjigjet ashtu sikurse i dyti në fjalë, por çdo njeri te pergjigjet sikurse u pergjigj ai I pari qe kerkon Jezusit duke I thënë; “Jezus, Biri i Davidit, ki mëshirë për mua!” dhe duke kerkuar me kerkesen e shenjtë; “Rabbuni! Du që të shoh!”


Të dashur vëllezer dhe motra, të ndalemi per një moment dhe të mendojmë se çka na mëson sot kjo qe na shpjegon Ungjilli I Shenjt?

Nuk është fatkeqsia më e madhe nëse njeriun e kaplon errësira dhe nuk sheh dhe është mëkatar sepse të gjithë jemi mëkatar dhe nuk shohim, por fatkeqsia më e madhe e njeriut është kur njeriu qendron krenar, nëse ai njeri e pranon errësiren - verberinë e tij, duke e quajtur atë verbim "drite" (kur atij personi i duket vetja në rregul) kjo është fatkeqsia më e madhe e njeriut. Prandaj, te krishterët duhet gjithmonë ta kenë para syshë se jo rastësisht lidhur me ketë Jezusi tha: "une erdha qe te bëj të verbërit të shohin dhe ata që pretendojnë se shohin, të verberohen". Kjo thënje e Zotit tonë është shumë domethënse dhe vendimtare per secilin; "une erdha qe te bëj të verbërit të shohin..” prandaj kujdes nga krenaria dhe mbushmenja se je i urtë dhe duke e quajtur atë verbim tëndin "drite" se Krishti th se; “ata që pretendojnë se shohin, do të verberohen”!

Jezus Krishti atëher ju pati treguar judenjve dhe vazhdon qe të na tregon edhe neve sot se, ardhja e Tij është me qellimin qe të nxjerr njeriun nga errësira e përjtshme dhe të jap drites e syve qe të shohin, që do te thotë, ta shpetoj njeriun nga roberia e mëkatit. Jo vetem te krishterët por para ketij fakti perballet çdo njeri në ketë bote. Prej Atit tonë qiellor, çdo kujt i është dhënë falas që ta marrë DRITEN kështu qe të shohë të Verteten – JEZUS KRISHT - SHPETIMTAR.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Jezusi ka zbuluar një përftyrim të Zotit krejtësisht të ndryshem nga ai tek arrijnë krenarët … fillozofia ose besimet tjera!

Njeriu ka deshirë dhe ka nevojë të madhe për jetë, poashtu gjatë jetës, mundësisht, për përparim. Mirpor, njeriu harron se ai mësë shumti ka nevojë për ndryshim dhe përmirësim në hapat e vet të jetës. Shumë herë të gjithë nuk e zbatojnë këtë dëshirë. Ka nga disa nuk kan fuqi, nga se nuk kan qëndresë, disa nuk kan guxim dhe angazhim për t'u përmirësuar por perkunder asajë ata deklarohen se; “janë në rregull” apo rasti I tjeter ku kam takuar edhe duke thënë se; “unë jam i forte dhe nuk me duhet feja” sillet sikurse ata qe besojnë në Zot të ishin të marrë dhe të dobët! Ky mendim vjen nga I verbuari dhe I terbuari i djallzuar se nuk sheh ma largë se në hunden e vet. Ka nga disa të tjerë se nëse goditen në ngushtica te jetes ata shumë shpejt nxehen dhe thirrin emrin e Zotit por fatkeqsisht edhe më shpejt ftofen dhe as qe mendojnë për ndonjë veprim pozitiv dhe degjesë ndaj Zotit. Ka nga disa që janë të deshpruar me vetveten dhe me të tjerët, prandaj s'kan as vullnet për ndonjë ndryshim në jetë.

Njeriu për ka natyra është plot krenari dhe pikërisht për këtë arsye vështirë pranon dobësitë e veta, kufizimet, mossukseset, nevojën themelore për Zotin dhe të afërmin. Mirpor, jeta na bie para sprovave dhe fakteve dramatike, shumëherë edhe të pazgjedhëshme, dhe ne përjetojmë paaftësitë tona. Poashtu edhe përvoja e mëkatit na përcjellë si hije në çdo hap, na dëshmon natyren tonë të dobët...

Atëher a ka ndonjë zgjidhje, apo gjithnjë duhet të jemi të robëruar në këtë robëri?

Po, vertetë ka zgjidhje, mirpor para se të shpjegoj dua të theksoj se kemi dy mundësi:

E para; të dorëzohemi plotësisht para kësaj robërie me përvojë të hidhët; nuk dua të ndryshoj, jam I forte dhe I drejt, jam I paster dhe s’kam nevojë per Zotin, s'mund të ndryshoj, s'mund të dal nga lëkura e ime e kështu me radhë...,

apo:

e dyta; të kërkojmë dhe gjejmë ndonjë zgjidhje jasht vetës, t'i dorëzohemi Dashurisë, Mirësisë, Faljes, Mëshirës, Zotit që edhe na ka Krijuar.

PO, njeriu mund dhe duhet të ndryshohet, të përmirësohet, shenjtërohet çdo dit, kuptohet se kjo arrihet me ndihmen e Zotit dhe të afërmit.

Të dashur vëllezer dhe motra, të mendojmë se si vertetë është një histori e gjatë dhe e "trishtueshme" në boten/jeten e secilit njeri. Këtu vetem sa mund ta zëmë n’gojë. E rendesishme është, për secilin besimtar të kishes katolike, të shtroj këtë pytje para vetit se nëse vertetë është duke e njohur Jezus Krishtin, po, apo jo?! Krishtin apo gjëra dhe sende tjera? Krishtin apo deshirat tua dhe bindjet tua per vetveten? Krishtin apo epshet tua? Krishtin apo krenarinë tënde? Krishtin apo mbushmendja vetit per të mirë? Krishtin apo ……..?

Kjo është pytje e MADHE qe secilit te krishter duhet ti troket në zermren, nderrgjegjen dhe shpirtin e tijë.

Krishti porositë: " vetem ai që krynë vullnetin e Zotit, do të arrinë te Zoti, "

Kur lexojmë në Bibel ne mësojnë se udha e Zotit nuk është udhë krenarie dhe deshirave te kesaje bote, sikurse nuk eshte aspak udhë qe pershtatet me qendrime tua duke deklaruar se “unë jam I fortë dhe I drejt”, por udha e Krishtit dhe me Krishtin ne këtë botë është udha e kryqit. Të pergjigjesh fteses së Zotit dhe të udhëtojsh me Jezus Krishtin do të thotë ”ta marrësh Kryqin tëndë e të vijsh pas meje”. Atëherë Jezusi u tha nxënësve të vet:
“Nëse ndokush dëshiron të vijë pas meje, le ta mohojë vetveten, le ta marrë kryqin e vet e le të vijë pas meje! Keshtu thot Jezusi! (Mt 16. 24)

Ky është Krishti në ne dhe ky është I krishteri. KUJDES kur lexojmë shkrimet dhe nëse u permbahemi të dhënave të shkrimeve, Jezusi ka zbuluar një përftyrim të Zotit krejtësisht të ndryshem nga ai tek arrijnë krenarët qe janë të krishtere në "pasaportë" por shtiren si të pa nevojshem per Zotin, një Zot krejt ndryshe nga tek arrijnë fillozofia ose besimet tjera. Këto përpunojnë një koncept hyjnie, atributet themelore të së ciles janë ekzistenca dhe plotfuqishmeria. Ndërsa Jezusi përkundrazi zbulon një Zot, atributi i parë i të cit është DASHURIA. Një Zot që bënë Pjetrin e trembur para atij; Mesisë, që e kthen veten në shërbëtor, të thot: “Kurr nuk do t’mi lash këmbët!” Një koncept hyjnie, symbol tokësor i së cilës nuk është mbreti, por pikërisht sherbëtori, i fundit ndër shërbëtorët, i ngarkuar për ti larë këmbët zotërisë.

Këtë Jezus që ne e adhurojmë për Zot, ungjijt e bëjnë të thotë se, vetem duke shikuar Atë (dhe jo duke besuar spekulimeve filozofike), njerëzit mund të kuptojnë diçka për Atin tone qiellor.

Prandaj vëllezër dhe motra, ndërsa udhëtojmë përgjatë rrugës së Zotit, gjithmonë e më tepër do zbulojmë se nga i gjithë ajo qe na udhëheq, duke u nisur nga krenaria dhe vetbesia e jonë, nuk është ajo qe Zoti e kerkon nga ne si te krishter. Ati ynë qiellor na ka dhënë vetem Krisht. Prandaj të jemi të sigurtë se nga të gjitha dhuratat e Zotit ka vetëm një dhuratë, kjo dhuratë është Krishti dhe nëse na mungon Krishti ashtu sikurse Ai është por ashtu sikurse ne e paraftyrojmë, atëher kot thirremi të krishter sepse nuk jemi të Perendisë.

Sa më shumë qe na zbulohet Zoti, aq më shumë do të kuptojmë nëse bëjmë gabime dhe gjëra te natyres mëkatare. Ne kemi edhe gabime të tjera qe shumë të krishter nuk e mendojnë fare bile,e ky është gabimi qe nuk mendojmë, gabim duke mos dalluar në mes asaj që Zoti I ynë Jezukrishti jep dhe asaj që Ai është, mes dhuratës dhe dhuruesit. Njëkohsisht do vuajmë shumë në jetën tone nëse mendojmë dhe shpresojmë vetem në vepra tona edhe pse edhe ato kerkohen, nëse shpresojmë vetem në ligje, rregulla dhe gjëra të ndryshme, nuk perjashtohen të gjitha këto në jetën e perditshme dhe shpirtërore dhe janë të nevojshme per njeriun, por të gjitha janë të pa vlera nëse i krishteri nuk ka Krisht. JO një Krisht çfar neve na pelqen, jo një Krisht çfar ne e paraftyrojmë sipas situatave dhe arsyeve tona njerëzore dhe të turpshme nganjëher, por pikërisht at Jezus qe ungjijt e bëjnë të thotë se, vetem duke shikuar Atë dhe jo duke besuar spekulimeve sipas deshirave, vetem duke shikuar Krishtin njerëzit mund të kuptojnë fajin dhe mëkatin e vet.

Të perfundojmë këtë shkrim duke e falënderuar Atin tonë qiellor që Jezusi është në jetën tonë dhe që Ai kurrë nuk do të largohet prej nesh. Me porosi se Zdrukthtari i kryqëzuar i cili e peruli veten për shpetimin tonë, nuk kerkon të mirremi me filozofi lidhur me Të, por në vend të asajë “ta marr kryqin e të më ndjek”, Ai nuk kerkon palate dhe ambasador, por shenjtër.


vazhdon-->