Fenomeni "Abdi Baleta"

[Dajaku]

Baleta s'eshte ndonje myslyman i ndershem, se eshte pijanec, dhe sipas tradites as qe numerohet per myslyman.
Por ato qe e shajne jane ato qe i kane bere bokino prifterinjeve katolik te Papes, dhe atyre orthodox te Janullatosit.
Keta jane kelyshet e pedofilise kristjane te kthyer ne gay.

Disa te tjere qe akoma flene ne nje vend me lopen duan te na thone duke perçmuar Baleten: "more qorra hapni syte dhe nga ne, se s'eshte vetem Baleta i mençur po ka dhe ca kollodoker te tjere qe pasken njohuri me speciale se ato te Baletes".
More mjerane te shkrete, jo syte qe s'jua kthen njeri, por dhe do t'ju shtypin si kakrroça.
Ai qe don te zere vend ne inteligjencen shqiptare duhet te nderoj dhe ate qe eshte, se me mund e me guxim ka arritur deri aty.

Ndonje pallosh dhe na kujtone dhe apokalipsin qe na vikerka per shkak te Baletes nga "Asfalia" greke, dhe "UDBe"-ja serbe.

Shqiptaret more plera nuk e kane rrujte as prej turqve kur kto ishin perandori, e jo me nga hekurishtet sllavo-greke.

[Engjell11]

Po marr pjese per here te pare ne forumin shqiptar .Lexova pothuajse te gjithe komentet rreth kesaj teme.Pre mua Abdi Baleta eshte nje politikant dhe dipllomat i mirfillte.Dikush komentoi se Baleta vetem flet e skruan ne gazeta " me the kete te thashe kete ,, dhe nuk jep ndonje zgjidhje. Une do te pyesja ; Kush eshte Ai qe ka zgjidhur lemshin qe ne shqiptaret i krijome vete vetes.Historikisht ne kemi shitur njeri-tjetrin ne momente kyce tek te huajt.Dhe kjo eshte gjeja qe per fat te keq dime te bejme me mire.Shfrytezojme gjithe kapacitetin tone mendor per te luftuar e share ne menyre skandaloze njeri-tjetrin.Te shash Baleten " per mendimin tim,,gjithe te ashtequajturit politikane te tipit te sali berishes dhe te tipit fatos nanos duhet t'i shumezosh me zero.
sali berisha per pak nuk e coi vendin ne lufte civile. fatos nano nuk lejon qe te Corridorri i 8 te kaloje permes Shqiperise sepse greqia do te kaloje permes greqise.Dhe populli i mencur shqiptar nuk zgjedh qe ta drejtojne politikane te tipit Baleta por zgjedh berishjane dhe nanoiste qe therin ,presin e shesin lire vete popullin e mencur shqipetare. berishjanet e shikonin Baleten si rezik me te madh se fatos nanon, pasi Baleta ishte nje mjeshter i fjales,politikan dhe diplomat i mirfillte . sala nuk mund t'a mbante Baleten ne parti pasi ai ishte konkurent i padiskutueshem i sales. sala duhej te menjanonte Baleten ashtu sic menjanoi shume te tjere.Politikanet tane jane me shume te predispozuar per te futur berryla se per t'u marre me politike.Per mua Abdi Baleta eshte figure politike.Ne shqipetaret gjithmone shquhemi per zgjim me shume vonese.Kete e tregon gjithe historia jone e lavdishme.

[Dajaku]

Ashtu eshte, dhe te lumte!
Por ti nuk duhet te jeshe Engjell XI por duhet te jeshe nga pese te paret!

Sa kohe kurva France do fusi unet akoma ne politiken shqiptare, ne kemi per te henger kokat e njeri tjetrit.

Po pse more debila shqiptare, me te zgjuar qenkerken lopçaret francez???????????

Flamuri yne ka emblemen e shqiponjes me gjuhe gjarpri, por mungon koka e dacit francez ne mes qe te plotsoj tabllone komplet.

Macoku futi ne sherr gjarbrin me shqiponjen deri sa i hengren kokat kellyshve te njeri-tjetrit e pastaj kokat e veta e u be zot.

Zgjohuni more debila shqiptar qe ju duket vetja te mençur!!!

Protestoni!!!

Ngrini zerin te tregoni se existoni, mos peshperisni mshehtash neper forume klandestine.

E pastaj rrifni gjoksin me njeri-tjetrin per trimerit e juja, une te bej kete, e te qi ate, te ha gurrmazin, etj.

Ja ku e kemi Nanon, Salihun, Brahon etj. qe po ju shurrojne dhe ne koke.

[Agim Doçi]

Ore Dajak!
A e din se ke të drejtë pasha besën!
Vetëm një gja ja fute kot! Abdi Baleta nuk pin alkool!
Agimi

[gjethi]

Ne myslimanet nuk pijme alkol se na e ndalon Kurani.
Pershendetje Agim.

[Honezmi]

Si gjithmone "GJETHI"!?
Hedh gurin e fsheh doren!!!!
Eshte nje nga karakteristikat qe ju dallone ju o "gjethi"nga te tjeret ne Shqiperi.( Je nje model me te paturpin F.Cupi)
E ndrone lekure sipas muhabetit e interesit, vetem se ne te gjitha rastet te mungone nje nga gjerat kryesoreE QENIT SHQIPTARE

[dorado]

me behet qejfi"!",qe nje teme serioze,kthehet ne nje rast per te fyer e poshteruar njeri-tjetrin...nuk mund te jemi me te edukuar e te flasim per temen,por duhet te nisim avazin tone te perhershem teuljes se tjetrit me fjalet me te poshtra te gjuhes shqipe.vazhdojme ta tregojme veten se sa popull i kulturuar jemi(me disa perjashtime te rralla).sa per abdi baleten,ai mund te jete,fondamentalist,ekstremist e çfare te doni,por shume aspekte te jetes shqiptare i ka spikatur shume mire,si politiken tone te mrekullueshme,qe dje i shpalli lufte Irakut e sot nenshkruan deklarata per denimin e luftes qe vete deshi.kushedi se çfare i pjell mendja neser politikaneve tane.sigurisht,qe filo-grekeve,nuk i vjen mire qe i shahet krye filo-greku yne i veshur me petkun e kryeministrit e keshtu qesulmojne baleten per çfare eshte e çfare nuk eshte...

[darkman]

nuk kuptoj si arrini te merreni me Abdi Baleten??!! un nuk arrita as te lexoj dot ato qe shkruan se me fillon te me dhembi koka.
Abdi Baleta "E' una razza in estinzione"

[Pirro i Epirit]

Postuar më parë nga Honezmi
Si gjithmone "GJETHI"!?
Hedh gurin e fsheh doren!!!!
Eshte nje nga karakteristikat qe ju dallone ju o "gjethi"nga te tjeret ne Shqiperi.( Je nje model me te paturpin F.Cupi)
E ndrone lekure sipas muhabetit e interesit, vetem se ne te gjitha rastet te mungone nje nga gjerat kryesoreE QENIT SHQIPTARE

S'perjashtohte mundesi te jete Frroku dora vete. Gjethi eshte elementi me antishqiptar deri tani ne forum. Kuptohet pas Klodit, qe tani ka filluar te maskohet me emra te tjere.

[[xeni]]

Në jetën politike shqiptare, ashtu si në jetën politike
kudo, është e njohur dukuria e pikasjes me vonesë të
kërcënimeve e rreziqeve që krijohen për ecurinë normale të
politikës e të pushtetit mbi baza demokratike, kur në krye
dalin njerëz me ambicie të tepruara për pushtet, me
karakter të veçantë autoritar, aventuresk, me natyrë
prepotente dhe me energji e këmbëngulje të madhe për të
arritur qëllimet. Zakonisht bashkëpunëtorët e tyre të
fillimit dhe mjediset politiko-shoqërore i dallojnë me
vonesë tipare të tilla të politikanit që sapo nis
karrierën, ose nënvleftësojnë rrezikun e tyre, edhe kur
ata nisin të shpalosin voluntarizmin e tyre ambicioz dhe
cilësitë e tyre agresive për të përmbushur qëllimet. Kështu
është kapërcyer me mospërfillje në fillim kërcënimi nga
"yryshi i Hitlerit" në Gjermani, "vrulli revolucionar i
Stalinit" në Rusi e deri "etja për pushtet diktatorial e
Enverit" në Shqipëri. Ishte bërë tepër vonë në të gjitha
këto raste, e në shumë të tjerë, kur ata që duhej e kishin
mundësi të bënin diçka për të ndalur ose frenuar dukuritë
diktatoriale, kujtoheshin të reagonin e të kundërshtonin.
Ata vetë u bënë në të shumtën e rasteve viktima të
shpërdorimit të pushteit të atyre që u ngjitën në majat e
pushtetit si pa e kuptuar, madje dhe në bazë skemash
demokratike e nën brohoritjet e masave popullore.
Këtë dukuri në përmasa e forma më të zbeta e kemi vënë re
edhe gjatë viteve të demokracisë në Shqipëri. Nuk iu
kushtua aq shumë rëndësi në fillimet e ndryshimeve
demokratike faktit se në krye të forcave që do të luftonin
për pushtet po dilnin ambiciozë të tillë të pushtetit si
Sali Berisha, Genc Ruli, Gramoz Pashko, Fatos Nano, Ilir
Meta, Skënder Gjinushi, Kastriot Islami, Edi Rama, apo që
edhe në krye të forcave të tjera të përmasave shumë më
modeste u vendosën njerëz që orekset për pushtet autoritar
partiak për një kohë të gjatë i kishin shumë më të mëdha se
këllqet e tyre. Pasi kaluan pak vite në Shqipëri ankesat
për autoritarizmin partiak e pushtetor të Sali Berishës e
Fatos Nanos u bënë të përditëshme, aq sa u arrit deri atje
sa analistë e politikanë këta të dy i shihnin si të keqen e
madhe të Shqipërisë dhe po të largoheshin ata nga politika
Shqipëria do të binte rehat.
Këta zëra i dëgjuam edhe gjatë fushatës së fundit
zgjedhore. Madje këta zëra po vazhdojnë në drejtim të Fatos
Nanos edhe pasi u mbyll procesi zgjedhor. Por në të njëjtën
kohë në debatin politik e skenën politike vihen re shpallje
dhe veprime që dëshmojnë se asgjë nuk është mësuar nga kjo
e kaluar e viteve të demokracisë. Disa që gëzohen se u
krijua mundësia që Nano të dalë nga skena e politikës pas
humbjes së Partisë Socialiste, nuk përdorin të njëjtën
logjikë arsyetimi për rastin e Berishës që jo vetëm mbetet
në politikë, por bën rikthim pushtetor. Po ata që fërkojnë
duart me ngazëllim se erdhi dita të shtrohet konkretisht
çështja e largimit të Nanos nga kreu i PS-së, rrjedhimisht
nga paraskena e politikës, nuk venë re se vendin e Nanos po
kërkon ta zejë një politikan i kalibrit shumë më të vogël
se Nano, por me orekse e ambicie, me natyrë e mënyra
veprimi shumë më problematike se të Nanos, kryetari
socialist i Bashkisë së Titranës, Edi Rama. Të rrëmbyer nga
pasioni për të parë më në fund lamtumirën politike të Nanos
këta nuk shohin, ose nuk duan të shohin, kërcënimin që po
krijon "yryshi karrierist" i Edi Ramës në politikën
shqiptare. E pra Edi Rama qysh në fillimet e demokracisë
shfaqi një etje të madhe karrieriste të trazuar me
prepotencë politike e anarshizëm politik për të dalë në
krye të lëvizjes demokratike. Nuk i eci sepse u ndesh me
një rival me ambicie, këmbëngulje e karakter po aq agresiv
në politikë, me Sali Berishën. Pastaj Edi pak nga pak u
rras nën hijen e Nanos, lëshoi shtat politik nën këtë hije
dhe tani përpiqet të shtrijë mbi të hijen e vet.
Më 26 gusht 2005 jo vetëm organi zyrtar i PS-së gazeta
"ZP", por edhe disa gazeta të tjera botuan një intervistë
të gjatë të dhënë nga Edi Rama për reformimin dhe
ringritjen e Partisë Socialiste. Qysh një ditë më parë më
25 gusht ishte njoftuar me bujë të madhe nga stacionet
televizive se "ZP" i kishte marrë Edit një intervistë që do
të bënte efektin e një bombe në politikën shqiptare.
Normalisht këtë intervistë duhej ta botonte vetëm "ZP",
pastaj më vonë gazetat e tjera ta huazonin prej saj. Por
duket Edi Ramës dhe atyre që e mbështesin në këtë "yrysh
politik" u duhej qysh ditën e parë efekt sa më tronditës në
opinionin publik dhe materiali u shfaq edhe në gazeta të
tjera. Ashtu siç ndodh shpesh kur bëhet zhurmë e tepruar
paraprake për një sensacion të pritshëm çdo gjë del blof.
Sensacioni i pritur rezultoi një gjë e shpëlarë, madje
qesharake. Intervista e Edi Ramës është vetëm një paçavure
më tepër në pirgun e amoralitetit politik.
Në tekstin e intervistës lexuesi nuk gjen asgjë të re,
asgjë tronditëse, asgjë sensacionale, asgjë që të nxisë për
mendim e reflektim të ri. Është një tekst i qullosur në
një demagogji bajate të dëgjuar shumë herë nga Edi Rama e
nga të tjerë. Është një grumbullim pa rregull formulimesh
eklektike. Nuk ka qartësi mendimi për ato që kanë ndodhur
me PS-në e politikën shqiptare, as vizione për ato që duhet
të ndodhin me PS-në e politikën shqiptare. Ka vetëm një
mesazh : Edi Ramën e ka kapluar më shumë se kurrë ambicja
për të arritur para kohe majat e pushtetit partiak në PS,
që ta përdorë pastaj këtë pozitë si trampolinë për të
arritur ambicjen tjetër të përfolur prej kohësh, për të
dalë edhe në krye të pushtetit qeveritar.
"Bomba" që paralajmëruan mediat më datën 25 gusht se do të
shpërthente të nesërmen në politikën shqiptare ishte një
zhurme e mbytur tymëse që e kishim dëgjuar edhe më parë me
bezdi. Pasi të interesuarit kishin lexuar nëpër gazeta
intervistën e Edit u erdhën nëpërmjet disa ekraneve
televizive edhe disa jehona të zbeta, ose reagime pa
interes për këtë intervistë. Mbështjen më të madhe për
"yryshin e Ramës" u përpoq ta bënte TV "Klan", i francezit
Zhylien Rosh, i cili ka kohë që ka marrë përsipër dy
misione kryesore politike: të bëhet zëdhënës e mbështetës
autoritar i Berishës dhe i PD-së dhe të shërbejë si qendër
inkuzicioni propagandistik për Fatos Nanon. Por edhe TV
"Klan" nuk ishte në formë për të propaganduar e dinamizuar
intervistën e Ramës.
Njëri nga komentatorët që përdor më shpesh "Klan", Blendi
Fevziu, djersiti shumë të formulonte ca mendime për
rëndësinë e madhe që kishte veprimi i Ramës për ndreqjen e
gjendjes në PS. Ashtu si Rama edhe Fevziu si argument më të
fortë përdori rregullat e demokracisë europiane që kur
partia humbet në zgjedhje kryetari i saj duhet të japë
dorëheqje se kështu e paska demokracia moderne. Të paktën
Fevziu nuk e krahasoi PS-në me një skuadër futbolli,
sikurse bëri Rama në një takim me një trajner italian që ka
ardhur të stërvisë ekipin e Tiranës. Rama tha për publikun
shqiptar se kur një skuadër nuk fiton trofeun ajo ndërron
trajnerin dhe kështu duhet të bëjë edhe PS-ja. Rama harroi
se skuadra eTiranës po e ndërronte trajnerin edhe pse
kishte fituar dy trofe, kampionatin dhe superkupën e
Shqipërisë.
Në intervistën e tij Rama është munduar shumë ta bindë
Nanon se duhet të tregohet politikan me format perëndimor e
të largohet nga kryesimi i partisë pas humbjes, sepse
duhet prijës tjetër ta rikthejë partinë në fitore. Edhe
Fevziu edhe Rama harronin se praktika politike shqiptare
edhe tani në rastine zgjedhjeve të 3 korrikut provon të
kundërtën : PD-në e rikthen në pushtet kryetari që e ka
drejtuar gjatë humbjeve të shumë zgjedhjeve radhazi,. Sali
Berisha humbi referendumin për kushtetutën në vitin 1994 e
nuk dha dorëheqje nga posti i presidentit, humbi zgjedhjet
më 29 qershor 1997 nuk dha dorëheqjen nga posti i kryetarit
të PD-së, humbi zgjedhjet lokale në vitet 2000 e 2003 dhe
zgjedhjet parlamentare në vitin 2001e përsëri nuk dha
dorëheqje nga kryetari i PD-së. Bashkë me Berishën disa
zgjedhje i kanë humbur edhe kryetari i PR-së e të tjerë e
nuk kanë dhënë dorëheqjen. Dhe ja tani PD-së i priu Berisha
në fitore. Kjo përvojë shqiptare i sugjeron Nanos se është
më mirë për të dhe për PS-së që pikërisht ai të qëndrojë në
krye të partisë, nëse nuk është tejet i lodhur, tejet i
dëshpëruar dhe nuk i bëhen presione të papërballueshme nga
jashtë që të largohet nga politika, qoftë dhe përkohësisht.
Nano nuk dëshpërohet lehtë nga disfatat në politikë, sepse
është politikani që i bën punët me shumë papërgjegjësi, me
improvizime, saqë nuk e dallon se kur po vepron seriozisht
për pasion e detyrim politik dhe kur për gallatë. Atë që i
mësojnë në teori Rama, Fevziu e të tjerë se politikani i
kallëpit europian duhet të dijë e të ketë guxim të japë
dorëheqje kur humb zgjedhjet apo kur kontestohet fuqimisht
edhe në parti Nano e ka zbatuar në pratikë. Madje është i
vetmi që ka dhënë dorëheqje nga posti i kryeministrit dhe
është bërë përsëri kryeminsitër. Është i vetmi që ka dhënë
dorëheqje nga posti i kryetarit të partisë dhe është bërë
përsëri kryetar partie. Është dhe i vetmi që ka qëndruar
kryetar partie edhe duke qenë i burgosur ndërsa kolegët e
tij intrigonin në krye të partisë për ta hequr. Nuk është
puna këtu për të lavdëruar Nanon, por për t'i paraqitur
faktet si janë me qëllim që ata që po bëjnë sot moral për
frymën politike moderniste perëndimore që u dashka të
tregojë Nano duke u tërhequr nga politika duhet të mësojnë
vetë nga Nano abecenë e kësaj politike.
Edi Rama ende nuk ka treguar ndonjë shenjë modernizmi në
drejtim të heqjes dorë nga ndonjë ambicie politike për të
ndihmuar politikën shqiptare. Edi Rama u akuzua rëndë nga
Komisioni parlamentar shqiptar për bëmat e tij të dyshuara
si veprimtari kriminale dhe nuk pati guximin të jepte
dorëheqje që të përballej si duhet me akuzuesit.
Nano nuk është tip i ndjeshëm dhe i prekshëm që lodhet e
dëshpërohet nga politika. Ai di më mirë se gjithë
politikanët tjerë, sidomos më mirë se Berisha, si të
pushojë, siç bëri dhe tani që brodhi plazheve, edhe pse
etiketohej si humbësi më i madh. Nano nuk ka skrupuj të
tillë politikë e qytetarë që ta bëjnë atë të humbasë toruan
kur i vërsulen me sulme të rënda për veprimtarinë politike.
Këtu ngjan shumë me Berishën. Por Nano di të gëlltisë
dështimet me pamje më të qetë, sarkastike, moskokëçarëse.
Edhe tani kur Nano jo vetëm cilësohet si "humbësi më i
madh" i zgjedhjeve të 3 korrikut dhe veçohet nga
kundërshtarët e aleatët tradhtarë si fajtori kryesor i
humbjes që duhet të bëhet kurban, ka ditur të hiqet, mbase
dhe ka qenë realisht, si më pak i bezdisuri midis humbësve
socialistë.
Kjo të shtyn të mendosh se Nano di diçka më shumë se gjithë
të tjerët që merren me analiza e hamendësime për humbjen e
PS-së në zgjedhje. Ndoshta ai di edhe diçka më shumë se
Berisha për arsyet që mundësuan "rotacionin e pushtetit" në
Shqipëri. Nano me siguri e di më mirë se të gjithë që
shumica dërrmuese e politikanëve, analistëve apo dhe
amatorëve të politikës së kafeneve që janë marrë me shkaqet
e ndryshimeve në Shqipëri kanë rrahur më shumë ujë në
havan, përderisa kanë harruar të kuptojnë ato ndikime që
kanë ardhur nga jashtë Shqipërisë.
Nano e kuptuar më mirë se cilido atë thënien e Berishës pas
një vizite në Francë në fund të vitit 2004 "Shiraku e
Franca më garatuan se PD-ja do të vijë në pushtet". Nano
shkoi e bëri një vizitë më të bujshme në Francë pasi dëgjoi
këtë thënie nga Berisha. Tani bëhet e qartë se Nano është
kthyer prej andej me bindjen se Berisha e PD do të kishin
vërtetë ndihmë të madhe ndërkombëtare, jo vetëm franceze,
për të riardhur në pushtet. Për hir të Francës e të Europës
nuk i kushtonte shumë edhe diplomacisë amerikane ta
sqaronte më pas Nanon se më e mundëshmja ishte të ndodhte
ashtu, si kishte thënë Berisha.
Pak ditë para zgjedhjeve Nano priti në zyrën e tij shefin e
CIA-s. Atëherë vëzhguesit mbetën në dilemë se nuk kishin si
ta ndanin shapin nga sheqeri nëse kjo vizitë ishte për t'i
dhënë Nanos porosinë e fundit të pajtohej me largimin nga
pushteti, apo për t'i thënë publikut votues se Nano kishte
ende shanse të qëndronte. Por përderisa SHBA, nga ku Nano
priste edhe mbështetjen më të madhe, përdorën diplomacinë e
shërbimt sekret jo kanalet normale diplomatike, (të cilat
shpallën "neutralitetin e Amerikës" në grindjen zgjedhore
të partive shqiptare), duhet kuptuar se vizita e shefit të
CIA-s bëhej më shumë nën parullën "Nano, Ik" se "Nano, OK",
që janë shkruar nëpër muret e Tiranës kur Sali Berisha e
Nikollë Lesi u prinin demonstratave për të bërë në Tiranë
atë që ngjau në Tbilisi që të vinte Saakashvili në pushtet.

Pak ditë pas zgjedhjeve të humbura Fatos Nano mori nga
shefi i CIA-s një mesazh ku e falenderonte për
bashkëpunimin në luftën kundër terrorizmit dhe për rolin e
Shqipërisë në stabilitetin e Ballkanit. Pra shefi i CIA-s i
çonte Nanos një mesazh ngushëllimi për humbjen, por duke e
falenderuar vetëm për ato shërbime që i kishte bërë
Amerikës. Kjo të bën të besosh më shumë se shefi i CIA-s i
ka përcjellë Nanos mesazhin e fundit se ndërkombëtarët
donin ndërrim të kuajve në karrocën e pushtetit në Tiranë.
Mbase CIA kështu e dëmshpërblente disi Berishën për atë që
në vitin 1997 e la haptazi nën mëshirën e ndërhyrjes greke
e të rebelimit në Jug të Shqipërisë.
Është e kuptueshme se SHBA nuk mund të dëshironte që në
Shqipëri të krijohej terren për një "zgjidhje gjeorgjiane".
"zgjidhje ukrainase", ose "zgjidhje kirgize" që Berisha i
kishte përmendur shpesh, madje edhe tani pas votimeve ka
thënë se ishin variante rezervë, duke tërbuar komentatorët
e "ZP-së". Përvoja e vitit 1997 në Shqipëri u ka mësuar
edhe amerikanëve se modelet gjeorgjiane, ukrainase, kirgize
nuk i përshtaten shumë Shqipërisë, pasi këtu kazanët vlojnë
menjëherë dhe hedhin tej kapakët e përvëlojnë çfarë ka
përreth. Nano e kuptoi më mirë se Berisha në vitin 1996 se
po të përpiqesh të qëndrosh me inat kur ndërkombëtarët të
thonë ik me lezet i bën bela vetes. Dikur kemi shkruar edhe
ne se Nano nuk duhej ta linte gjendjen në Shqipëri të
degjeneronte në një vit tjetër 1997. Nëse nuk e ndjente
veten në gjendje të mënjanonte faktorët që mund të vinin në
lëvizje skenarët gjeorgjianë e ukrainas atëherë të mos
bënte gabimin e Berishës të majit të vitit 1996, por të
pranonte dëshirën ndërkombëtare për të lëshuar karrigen. Do
të na vinte mirë sikur Nano të ketë kuptuar atë që kemi
cituar njëherë nga një libër se "vlera kryesore e
demokracisë zgjedhore për ata që janë në pushtet qëndron në
atë se u jep atyre mundësinë që ta lënë pushtetin në mënyrë
paqësore". Shqipëria e pagoi shtrenjt në vitin 1997 që
Berisha nuke kishte mësuar këtë vlerë të demokracisë
zgjedhore dhe e përbuzi në maj të vitit 1996. Ndoshta Nano
pati kohë, mundësi e dëshirë më të madhe ta mësonte më mirë
këtë vlerë të demokracisë zgjedhore. Për këtë arsye është
më e dëshirueshme që "yryshi i Ramës" të mos përfitojë nga
"vetëpërmbajtja e Nanos", ose Nano të mos i hapë rrugën
lehtë "yryshit të Ramës".
Nanon tani duan ta flakin fare më shumë ish aleatët e
kolegët se kundërshtarët. Kjo nuk është aspak mençuri
politike. Nano si Berisha në politikën shqiptare përfaqëson
diçka që nuk mund të kuptohet e të trajtohet si veprimtari
krejt personale. Kishte të drejtë Arbër Xhaferri kur
shprehej para pak kohësh se roli i Berishës dhe i Nanos nuk
mund të quhen aq kollaj se kanë marrë fund. Edhe kur këta
të mos jenë në skenën politike rolet e tyre do të vazhdojë,
përderisa edhe ata shqiptarë që shkojnë në kutitë e
votimeve janë ndarë me fanatizëm në batalione të Berishës e
të Nanos edhe faktorët ndërkombëtarë që urdhërojnë e
kontrollojnë zhvillimet në Shqipëri janë mësuar që gjërat
t'i vështrojnë nëpërmjet ballafaqimit e bashkëpunimit
Berisha-Nano. "Yryshi Rama" është provë e qartë se një
politikan ambicioz, por pa staturën politike të Nanos,
synimin e tij kërkon ta arrijë jo duke zhdukur rolin e
Nanos në skenën politike, por duke marrë vetë këtë rol. E
tillë luftë është bërë edhe në PD, ku disa karrieristë dhe
ambiciozë, sidomos Genc Pollo në vitin 1999, kanë tentuar
jo të zhdukin rolin që luan Berisha por ta marrin vetë këtë
rol me bekimin e regjisorëve ndërkombëtarë.
Zhurma që po bëhet tani për nevojën e ngutëshme që PS të
bëjë analizën e humbjes është e tepruar dhe ende e
parakohëshme. Kjo analizë nuk është e vështirë të bëhet në
rast se ata që e nxisin nuk kanë qëllime e ambicie të
veçanta për të arritur. Deri tani janë paraqitur si më të
paduruar për të bërë këtë analizë, Servet Pëllumbi, i
tërhequr kohët e fundit nga rolet aktive në politikë, por
që duket nuk i ka harxhuar rezervat e vlerësimeve kritike
që ka pasur për Nanon, si dhe Edi Rama që më shumë se për
rezerva kritike hidhet haptazi kundër Nanos për ambicie
karrieriste. Në intervistën e fundit Edi Rama nuk ka
parashtruar ansjë element, të ri apo të vjetër për të
treguar se ai ka një vlerësim origjinal të vlefshëm për
shkaqet që çuan PS-në në opozitë dhe për ndreqjen e kësaj
gjendjeje. Dy faqe tekst në gazetë nuk sjellin asnjë
element të ri bindës përse pikërisht Nano duhet të jetë
kurbani i kësaj humbjeje dhe përse pikërisht Edi Rama mund
të sjellë shpëtimin partiak. Gjithçka reduktohet në një
pikë : Edi Rama do të shfrytëzojë rastin për t'u vënë në
krye të opozitës shqiptare. Edi Rama vepron sipas rregullit
se kur kacafyten dy vetë duhet të përfitojë një i tretë dhe
i është mbushur mendja se nga grindja Nano-Meta i takon Edi
Ramës të përfitojë.
Nga jashtë e brenda PS-së dëgjohen zëra sikur kjo parti në
zgjedhje pësoi katastrofë, mori goditje që e plandos për
tokë. Kur të bëhet analiza e saktë do të shihet se nuk
është kështu, edhe pse ajo humbi. PD-së më shumë pushteti i
mbeti në dorë. Rama tani do të marrë flamurin e arbitrit të
madh në PS, të zbuluesit e goditësit të gabimeve dhe të
shpresëdhënësit për ndreqjen tyre që PS të rikthehet në
pushtet. Në llafologjinë e tij karakteristike Rama është më
eklektik se herë të tjera, sepse edhe ai kishte marrë hyqëm
të tillë në fushatën zgjedhore të PS-së që e bëjnë atë
fajtor të dytë pas Nanos, sidomos e ngarkojnë me shumë
përgjegjësi për humbjen e PS në Tiranë ku Nano është
kryetar bashkie prej disa vitesh dhe ka qenë tejet i
privilegjuar me fonde qeveritare. Pikërisht humbjen e PS-së
në Tiranë Rama në intervistë nuk ka qenë në gjendje ta
shpjegojë dhe përgjegjësinë e tij është përpjekur ta
shmangë me tjerrje llafesh pa vend.
Rama është paraqitur i dyzyar në intervistën e tij. Nga
njëra anë është përpjekur të mos lejë përshtypjen se kërkon
të vihet në pozitën e linçuesit politik të Nanos, por si
moralizues që kërkon ta bindë se mban përgjegjësinë e "të
parit midis të barabartëve" dhe për këtë mëkat duhet të
largohet. Rama nuk do të hyjë në analizë se kush pati më
shumë faj nga ata që konkuruan, por do që të njihet një faj
kolektiv anonim dhe të mendohet si të ribëhet partia. Rama
ka frikë të bëjë të pakënaqur në PS përderisa në kohën kur
kërkon të bëhet kryetar i kësaj partie dhe i gjithë të
majtës. Rama ka një synim shumë praktik që të krijojë idenë
se punët ndreqen në PS e në të majtën shqiptare vetëm duke
bërë një bashkim të plotë të rrëmujshëm në drejtimin e
njeriut me emrin Edi Rama. Sipas Edit e keqja e PS-së erdhi
nga ndarja e partisë për tekat e Nanos e të Metës, nga
dalja e Partisë së Metës veç dhe nuk ka pasur shkaqe më të
thella, kontradikta më të gjëra të papajtueshme.
Rama po luan shumë kartën e këshillave që ai paska dhënë që
kjo të mos ndodhte dhe të premtimeve që jep se po të vijë
ai në krye çdo gjë bëhet si më parë. Rama në intervistën e
tij nuk ka shpalosur as logjikë e filozofi politike, as
ndonjë parimësi politike. Ai ka shpalosur vetëm një
pragmatizëm të banalizuar politik : të bëhemi të gjithë
bashkë sa të bëhem unë kryetar. Gazetarët që i bëjnë jehonë
karrierizmit të Ramës e përligjin këtë "yrysh karrierist"
me një arsyetim pa kripë se Rama si çdo njeri ka të drejtë
të kërkojë të bëhet kryetar i një partie.Rama PS-në nuk e
do një parti të pastruar e lëmuar, por një mish-mash e një
organizëm gjithë gunga e të çara, do sërish një
"bashkëjetesë të grindurish", vetëm që të kenë sërish
mundësinë të marrin pushtet.
Rama e ndjen se në zgjedhjet e vitit të ardhëshëm ka pak
shans të ribëhet kryetari i bashkisë së Tiraëns që e sheh
si një principatë të vetën dhe prandaj ka filluar qysh tani
sulmin për të shfrytëzuar pozitën e vështirë të Nanos pas
humbjes së 3 korrikut që të hapë vendin për vazhdimin e
karrierës pushtetore. Për këtë Rama spekulon jashtë mase me
grindjet Nano-Meta. Faji i Nanos nuk ishte se e çoi punë
deri në ndarjen me Metën, por sepse u vonua në këtë punë
dhe nuk bëri një krastitje më të thellë të PS-së. Rama
grindjen Nano-Meta nuk po e trajton as si grindje me baza
parimore (që është për ta vënë në dyshim), as si grindje
midis klaneve të bandokracisë, (që duhet besuar më shumë),
por si një grindje që i ka prishur dhe i prish punë Ramës
tani që afrojnë zgjedhjet lokale. Rama mburret me
përpjekjet që ai vetë paska bërë për të shmanguar përçarjen
e PS-së, për të mbajtur bashkë si të grindur në
bashkëjetesë nanoistët e metistët, por me kusht që i parë
të bëhej vetë Rama. Tani Rama kërkon nga Nano që të ikë
nga kreu i partisë, sepse kështu do të kthehet Meta me të
tijët, siç ka thënë vetë Iliri disa herë se po të mos jetë
Nano kryetar ai ribashkohet me PS-në, dhe pastaj për të
drejtuar bashkëjetesën në luftë të familjes socialiste të
vihet Rama në krye të partisë. Kaq është tërë marifeti
politik me të cilin shfaqet tani Rama në publik.
Rama po i paraqitet anëtarësisë dhe elektoratit socialist
dhe gjithë opinionit publik me variantin që ai të bëhet një
"Sali Berisha i së majtës". Edhe Ramën e ka entuziazmuar
vija politike që përcaktoi e ndoqi Berisha pë
rigrumbullimin nën një çati të gjithë renegatëve e të
dëbuarve nga PD-ja, të gjithë politikanëve me ose pa
partiçka që pranojnë të vegjetojnë nën hijen e Berishës për
të krijuar "kooperativën e djathtë të tipit të lartë" në
politikën shqiptare. Këtë do të bëjë Rama me të majtën,
tani që të majtët shijuan frytet e hidhura të copëtimit
elektoral.
Rama në karrierizmin politik ngjan më shumë me Berishën e
djeshëm e të tanishëm se me Nanon e derisotëm. Pavarësisht
se hiqet si politikan i tipit modern perëndimor, Rama është
shumë më larg se Nano nga ky tip politikani. Pavarësisht
nga metodologjia e lëshuar dhe pa konture të qëndrueshme që
përdor Nano në politikë Fatosi është treguar politikan
shumë më liberal e modernizues i partisë se Berisha e Rama.
Me një kryetar si Rama në vend të Nanos e majta shqiptare
do të humbte shumë nga ato ndryshime që realizoi nën
presionin e zhvillimeve demokratike gjatë 15 viteve të
fundit. Rama në krye të PS-së do t'i jepte jo vetëm kësaj
partie, por tërë politikës shqiptare, një hije më të
theksuar enverizmi se ajo që ka ruajtur PS nën Nanon deri
tani.
Në intervistë Rama është shprehur se nuk e urren Berishën.
Kjo është një gjë jo normale po të mbahet parasysh si janë
kërleshur kundër njëri tjetrit për vite me radhë Rama e
Berisha. Rama mund të mos e urrente Berishën dikur, por
vetëm nuk e duronte dot se e pengoi karrierizmin që Rama
deshi të bënte në lëvizjen demokratike. Por është e
pabesueshme që Rama të mos e urrejë Berishën edhe pas
gjyqit që i bëri Berisha në "Komisionin parlamentar
Olldashi" para dy vitesh, në prag të rikandidimit të Ramës
për kryetar bashkie i Tiranës. Shpjegimi më i pranueshëm
për thënien e Ramës është se kemi të bëjmë me një
hipokrizi, përzier me pak servilizëm se Rama e di që si
kryeministër Berisha ka tagër ta shkarkojë Ramën, duke i
grumbulluar edhe një herë ca akzua nga ato që i janë bërë.
Në fakt me gjitha ato akuza që i ka bërë PD-ja Ramës për
shkelje të rënda ligjore, më gjithë ato kërcënime të
drejtuesve të PD-së se do ta fusnin Ramën në burg edhe kur
PS ishte në pushtet, gjëja e parë që i takon Berishës të
bëjë pasi të fillojë detyrën si kryeministër është të
shpëtojë Tiranën nga i akuzuari rëndë Rama.
Por nuk duhet përjashtuar që Rama, në kundërshti me një
logjikë të zakonshme, të ketë thnë të vërtetën se nuk e
urren Berishën. Po të jetë kështu vërtetohet se Rama e ka
tipar karakterial që të shpërthejë në gjithfarë akuzash, të
bëjë gjithfarë sulmesh vetëm në shërbim të ambicieve të tij
politike pushtetore dhe jo për parimësi. Të tilla tipare
karakteriale e bëjnë shumë të rrezikshëm njeriun që ngjitet
nëpër shkallët e politikës e të pushtetit.
Rama në krye të PS do të ishte kërcënim për politikën
shqiptare. Këtë duket se e kuptojnë mjaft socialistë që e
kanë përcjellë me indiferentizëm shpërthimin e Ramës në
"ZP" më 26 gusht 2005. Ramën mund ta përkëdhelin
karrieristë që kanë mbetur si të pabegenisur, ose
politikanë si Gjinushi që ashtu si urthi kërkon gjithnjë
një dru lisi që të kacavirret e të vegjetojë në politikë.
Nano duket e njeh rrezikun Rama në politikë, prandaj edhe
ia ngushtoi shumë hapësirën e verprimit gjatë fushatës
zgjedhore që të mos grumbullonte kapital politik për ta
përdorur në ofensivën e tanishme.
Ditën që Rama bëri publike ambiciet e tij për kryetar i
PS-së gjeti mbështetje të kufizuar politike tek Sabit
Brokaj, Skënder Gjinushi e ndonjë tjetër. Nano nuk vonoi të
shpallte se po e shqyrton mundësinë e vetëlargimit nga
posti i kryetarit të PS-së, por ka ndërmend që për këtë
post t'i propozojë partisë katër kandidatura, të Pandeli
Majkos, Petro Koçit, Ben Blushit dhe Andis Harasnit që sapo
është përfshirë në politikë. Lajmdhënëset nuk e humbën
rastin për të shtuar komentin se kjo do të thotë që Ramën e
lë jashtë. Madje në "Top Channel" dëgjuam dhe fjalinë se
"Nano ikën e vjen në politikë e në pushtet".
Loja sa ka filluar të hapet për ardhmërinë e drejtimit në
PS. Tani për tani vetëm mund të themi me siguri se hapja e
kësaj loje po shton përmasat e intensitetin e amoralitetit
politik në Shqipëri. Kurse për lojën politike të Nanos
është shpejt të themi se është në fillim të fundit të saj.
Gazetari Andi Bejtja ka shtruar pyetjen: a është kjo beteja
e fundit Nano-Berisha?. Nuk mund të jetë e fundit, sepse
beteja Nano-Berisha do të vazhdojë edhe kur ata të mos kenë
mundësi fizike të jenë në poltikë. Përpjekjet për ta kthyer
betejën Nano-Berisha në një betejë Rama-Berisha janë një
paralajmërim për ditë më të këqija në politikën shqiptare.
Dikur Rexhep Qosja shkroi se ai politikan që synon të
qëndrojë me çdo kusht në pushtet, duhet larguar me çdo
kusht nga pushteti. Me këtë sulmonte Berishën pak kohë pasi
ishte bërë president. Për të kundërshtuar këtë sulm të
Rexhepit ndaj Saliut në atë kohë kam shkruar se ai
politikan që kërkon me çdo kusht të vijë në pushtet duhet
penguar me çdo kusht. Kisha parasysh synimet revanshiste të
PS-së, e cila më vonë nuk u ndal para asgjëje në vitin 1997
për të riardhur në pushtet. Tani duhet thënë : duhet
penguar me çdo kusht të vijë në pushtet ambiciozi Edi Rama
që kërkon me çdo kusht të zërë kreun e PS-së e të
qeverisjes më vonë. Këtë e kanë në dorë tani për tani
socialistët. Ka përgjegjësi të veçantë Fatos Nano nëse
largimin e tij e e bën me atë moskokëçarjen që e
karakterizon dhe u lë terrenin hapur ambicieve të
shfrenuara të politikanëve me karakter të rrezikshëm
politik.

26 Gusht 2005
Abdi Baleta


(Botuar në "Bota Sot" më 1 dhe 2 shtator 2005)