Pervojat pas vdekjes!

[laburist]

Doktorë nga 25 spitale britanike dhe amerikane do të studiojnë 1500 të mbijetuar për të kuptuar nëse njerëzve të cilët nuk u punon zemra ose truri (në një moment të caktuar) mund të kenë përvoja jashtë trupit.

Disa persona thonë se shikojnë një tunel apo një dritë të shndritshme, të tjerë shprehen se e shikojnë stafin mjekësor nga tavani.

Studimi, i cili do të zgjasë për tre vjet dhe do të bashkërendohet nga Universiteti i Sauthemptonit, do të përfshijë edhe vendosjen në dhoma të imazheve që mund të shihen vetëm nga sipër.

Për të testuar këtë, kërkuesit kanë realizuar sektorë të veçantë në reanimacion. Këta sektorë kanë në to figura të cilat mund të shihen vetëm nga tavani.

Dr. Sem Parnia, që po kryeson studimin, u shpreh: “Nëse mund të provohet se përgjegjshmëria vazhdon edhe pasi truri nuk punon më, do të vërtetojmë se ndërgjegjja është e ndarë.
C'fare ndodh pas vdekjes

Doktor Sem Parnia, profesor i qendrës mjekësore “Weill Cornell” të Nju Jorkut, është një prej ekspertëve më të njohur në studimin shkencor të vdekjes. Javën e shkuar, Parnia dhe disa nga kolegët e tij shpallën nisjen e sipërmarrjes së tyre të parë me përmasa madhore: eksplorimin trevjeçar biologjik të përvojave “jashtë trupore”.

Studimi i njohur si “AWARE” (AWAreness during REsuscitation), “Ndërgjegjshmëri pas Ringjalljes”, përfshin 25 qendrat më të rëndësishme mjekësore të Evropës, Kanadasë dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Do ekzaminojnë 1500 njerëzit që kanë arritur t‘u mbijetojnë atakëve kardiakë. Në një intervistë me revistën amerikane “Time”, doktor Parnia flet për zanafillën e projektit, skeptikët dhe ndryshimin mes mendjes e trurit.

Çfarë metodash do përdorë ky projekt për të verifikuar ato që njerëzit i quajnë përvoja “pranë vdekjes”?

Kur zemra ndalet, në tru nuk mbërrin më gjak. Kështu që aktiviteti i trurit ndërpritet, siç mund edhe ta merrni vetë me mend.

E megjithatë, paradoksalisht 10 ose 20 për qind e njerëzve që janë rikthyer në jetë pas periudhës së ndaljes së zemrës- që mund të zgjasë disa minuta deri pak më shumë se një orë -tregojnë se kanë qenë të ndërgjegjshëm. Çështja kyçe është: Ndodh vërtet kështu, apo është veç një lloj iluzioni? E vetmja mënyrë për ta zbuluar është vendosja e fotove në tavanin e dhomës ku gjenden dhe askund tjetër, pasi ata tregojnë se janë në gjendje të shohin gjithçka.

Kështu, në rast se arrijmë të studiojmë një seri prej 200 apo 300 njerëzish që kanë përjetuar vdekje klinike e janë kthyer sërish në jetë, duke qenë në gjendje të na tregojnë ç‘ndodhte në dhomë e nëse kanë qenë në gjendje t‘i shohin ato fotografi, marrim konfirmimin se ata vazhdojnë të mendojnë edhe pse truri nuk u funksiononte.


Jemi të vetëdijshëm se do të kemi shumë raste kur kjo do të ndodhë, por duhet të jemi të hapur për t’i pranuar ato. Dhe, nëse askush nuk i sheh ato piktura, atëherë do të arrijmë të provojmë se këto përvoja janë iluzione ose kujtime jo të vërteta. Ky është një mister të cilin tashmë e kemi përfshirë në një studim shkencor.

Dr. Parnia punon si një terapist intensiv dhe detyrat e tij të përditshme e çuan të mendonte se shkenca nuk ka gërmuar në çështjen e përvojave të personave që kanë qenë në prag të vdekjes.

Ai u shpreh: “Në kundërshtim me mendimin e përgjithshëm, vdekja nuk është një moment i veçantë. Është një proces që nis kur zemra ndalon së rrahuri, mushkëritë pushojnë dhe truri nuk funksionon më, i cili në gjuhën mjekësore cilësohet si arrest kardiak. Gjatë arrestit kardiak këto tre kritere janë të pranishme.

Më pas vijon një periudhë kohe, e cila mund të zgjasë nga pak sekonda në një orë a më shumë në të cilën ndihma emergjente mjekësore mund të realizojë me sukses futjen në punë të zemrës dhe ta kthejë mbrapsht procesin e vdekjes.

Ajo që ndiejnë njerëzit gjatë periudhës së arrestit kardiak siguron një dritare unike të të kuptuarit se çfarë provojmë të gjithë gjatë procesit të vdekjes”.

Dr.Parnia dhe kolegët e tij do të analizojnë aktivitetin e trurit të 1500 të mbijetuarve pas një arresti kardiak dhe do të shohin nëse ata mund të risjellin ndërmend imazhet e pikturave.

Spitale që përfshihen në studim janë edhe Adenbruks në Kembrixh, Spitali Universitar në Birmingam dhe Morriston në Svansi, si dhe nëntë spitale në SHBA.

[CERMENIKASI]

Raymond Moody,doktor i filozofise dhe mjek amerikan ka studiue kete dukuni.
Ne nji periudhe prej 20 vitesh ka mbledh deshmi prej atyne qe kane "perjetue" vdekjen klinike.
Mbi kete teme ka botue 3 libra .Libri i pare ka titullin :"jeta mbas jetes"dhe e kam lexue me shume interesim.

[laburist]

Vazhdon'fare ndodh pas vdekjes.?!
Doktor Sem Parnia, profesor i qendrës mjekësore “Weill Cornell” të Nju Jorkut, është një prej ekspertëve më të njohur në studimin shkencor të vdekjes. Javën e shkuar, Parnia dhe disa nga kolegët e tij shpallën nisjen e sipërmarrjes së tyre të parë me përmasa madhore: eksplorimin trevjeçar biologjik të përvojave “jashtë trupore”.

Studimi i njohur si “AWARE” (AWAreness during REsuscitation), “Ndërgjegjshmëri pas Ringjalljes”, përfshin 25 qendrat më të rëndësishme mjekësore të Evropës, Kanadasë dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Do ekzaminojnë 1500 njerëzit që kanë arritur t‘u mbijetojnë atakëve kardiakë. Në një intervistë me revistën amerikane “Time”, doktor Parnia flet për zanafillën e projektit, skeptikët dhe ndryshimin mes mendjes e trurit.

Çfarë metodash do përdorë ky projekt për të verifikuar ato që njerëzit i quajnë përvoja “pranë vdekjes”?

Kur zemra ndalet, në tru nuk mbërrin më gjak. Kështu që aktiviteti i trurit ndërpritet, siç mund edhe ta merrni vetë me mend.

E megjithatë, paradoksalisht 10 ose 20 për qind e njerëzve që janë rikthyer në jetë pas periudhës së ndaljes së zemrës- që mund të zgjasë disa minuta deri pak më shumë se një orë -tregojnë se kanë qenë të ndërgjegjshëm. Çështja kyçe është: Ndodh vërtet kështu, apo është veç një lloj iluzioni? E vetmja mënyrë për ta zbuluar është vendosja e fotove në tavanin e dhomës ku gjenden dhe askund tjetër, pasi ata tregojnë se janë në gjendje të shohin gjithçka.

Kështu, në rast se arrijmë të studiojmë një seri prej 200 apo 300 njerëzish që kanë përjetuar vdekje klinike e janë kthyer sërish në jetë, duke qenë në gjendje të na tregojnë ç‘ndodhte në dhomë e nëse kanë qenë në gjendje t‘i shohin ato fotografi, marrim konfirmimin se ata vazhdojnë të mendojnë edhe pse truri nuk u funksiononte.

Si lidhet ky projekt me perceptimin që ka shoqëria jonë për vdekjen?

Njerëzit në përgjithësi e perceptojnë vdekjen si një çast të vetëm: je i vdekur ose i gjallë. Ky është përkufizimi shkencor që kemi. Por, sipas përkufizimit klinik që kemi ne, kur zemra ndal së rrahuri, mushkëritë ndalojnë së punuari dhe për pasojë edhe truri rresht së funksionuari. Kur mjekët hedhin një rreze drite në syrin e një pacienti, e bëjnë për të vërtetuar se nuk ekziston asnjë lloj refleksi. Refleksi në sy ndërmjetësohet nga qafa e trurit, që është zona e cila na mban gjallë. Nëse ajo nuk funksionon, do të thotë se vetë truri nuk funksionon. Në këtë pikë unë thërras në dhomë një infermiere, e cila mbush certifikatën që vërteton vdekjen e pacientit. Para 50 vjetësh njerëzit nuk mbijetonin pasi qe kryer ky veprim.

Sa është e aftë teknologjia të sfidojë perceptimin që vdekja është një çast?

Në ditët e sotme kemi në dorë teknologji të reja, falë të cilave jemi në gjendje t‘i kthejmë njerëzit në jetë. Në fakt tani po zhvillohen disa medikamente - nuk mund të thotë njeri me siguri se do hidhen ndonjëherë në treg - në gjendje të ngadalësojnë procesin e dëmtimit të qelizave të trurit dhe vdekjen.

Imagjinoni sikur pas dhjetë vjetësh të keni një pacient, zemra e të cilit ka ndalur, dhe falë këtij medikamenti të hatashëm të arrini të ngadalësoni gjithçka, duke bërë që ajo çfarë ndodh gjatë një ore, të zgjasë dy ditë. Me progresin e mjekësisë na duhet të përballemi me një mori pikëpyetjesh etike.

Por çfarë ndodh me individin gjatë asaj kohe? Çfarë ngjet në të në vërtetë?

Për shkak të mungesës së furnizimit me gjak, qelizat hidhen në një lloj eksitomi për të mbajtur veten gjallë. Dhe brenda pesë minutave nisin të dëmtohen apo të ndryshojnë. Me kalimin e një ore dëmi është aq i madh, sa edhe nëse e vëmë përsëri zemrën në punë dhe pompojmë gjak, njeriu nuk mund të kthehet në jetë, pasi qelizat kanë ndryshuar shumë. Pas kësaj, qelizat vazhdojnë të ndryshojnë, kështu që brenda dy ditësh trupi nis të dekompozohet. Ndaj, nuk kemi të bëjmë me një çast të vetëm.

Është një proces që nis me ndalimin e zemrës dhe arrin kulmin e humbjen e plotë të trupit, dekompozimin e të gjitha qelizave. Gjithsesi, çështja përfundimtare është: Çfarë ndodh me mendjen e njeriut? Çfarë ndodh me mendjen dhe ndërgjegjen gjatë vdekjes? A rresht së funksionuari menjëherë me ndaljen e zemrës? Rresht së funksionuari që 2 sekondat e para, 2 minutat e para? Sepse e dimë që qelizat pësojnë ndryshime në atë kohë. A rresht pas 10 minutash, pas gjysmë ore, pas një ore? Dhe lidhur me këtë nuk dimë asgjë.

Si ka qenë intervista juaj e parë me dikë që ka përjetuar një përvojë “jashtë trupit”?

Tepër e fortë dhe tepër modeste. Pasi, para së gjithash, duhet mbajtur parasysh se janë njerëz krejt të sinqertë, që nuk kërkojnë të tërheqin vëmendje apo famë mbi vete. Në shumë raste as që i janë rrëfyer njeriu tjetër për të, pasi i druhen asaj që mund të mendojnë të tjerët. Janë rreth 5 qind rastet që kam intervistuar që kur nisa këtë lloj studimi dhjetë vjet më parë.

Ajo që të lë mbresa është ngjashmëria mes rrëfimeve, realizmi i asaj që përshkruanin. Kam folur me mjekë e me infermiere të cilët më kanë rrëfyer se pacientët u kanë treguar pikë për pikë atë që ndodhte në dhomë gjatë vdekjes klinike. I kam dokumentuar disa prej këtyre rrëfimeve në librin tim, “Çfarë ndodh kur vdesim”, pasi doja që lexuesit të njiheshin me të dyja qëndrimet - jo vetëm të pacientëve, por edhe të mjekëve - dhe të kuptonin si ndihet një mjek në çastin kur një pacient rikthehet në jetë dhe i tregon gjithçka ka ndodhur në ato çaste.

Në libër kam sjellë rastin e një kardiologu, i cili më tha se nuk i kishte treguar asnjeri, pasi nuk kishte një shpjegim për faktin që pacienti i vdekur e i ringjallur i kishte përshkruar me detaje çfarë kishte thënë e kishte bërë gjatë kohës që ishte klinikisht i vdekur. Kjo e kishte çuditur aq shumë, sa mori vendimin as të mos e sillte më në mendje.

Përse mendoni se ka një lloj rezistence ndaj studimeve si ky i juaji?

Pasi po shtyhemi përtej kufijve të shkencës, po punojmë mbi hamendësime dhe perceptime që nuk janë saktësuar kurrë më parë. Shumë njerëz i qëndrojnë idesë se, epo, kur vdes, vdes; kjo është arsyeja. Vdekja është një çast i vetëm: je ose i gjallë ose i vdekur.

Të gjitha këto nuk bazohen në prova shkencore, por janë perceptime shoqërore. Në rast se kthehemi në shekullin XIX, fizikanët mbështeteshin te ligjet e Njutonit për lëvizjen dhe ndjenin se i kishin të gjitha përgjigjet për gjithçka lidhur me universin. Kur shohim botën përreth, fizika njutoniane është tërësisht e mjaftueshme. Arrin të shpjegojë shumë prej atyre gjërave që i kemi para syve çdo ditë.

Por më pas u zbulua se kur e vëren lëvizjen të ndarë në nivele shumë të vegla - përtej niveleve të atomit - ligjet e Njutonit nuk vlejnë më. Kishte ardhur nevoja për një fizikë të re, gjë që na drejtoi te fizika kuantike. Shkaktoi shumë kundërshti, as edhe vetë Ainshtaini nuk e besonte.

Në rastin tonë, po të shohim mendjen, ndërgjegjen dhe trurin, supozimi se mendja dhe truri janë e njëjta gjë vlen në shumë rrethana, pasi në 99 për qind të rrethanave nuk jemi në gjendje të veçojmë trurin nga mendja; punojnë që të dy ekzaktësisht në të njëjtën kohë. Por ekzistojnë disa shembuj ekstremë, si në rastet kur truri ndal së funksionuari, që na bëjnë të mendojmë se ai supozim mund edhe të mos jetë i vërtetë. Kështu, kjo shkencë është po aq e nevojshme, sa fizika e kuanteve.

Përshpejtuesi i grimcave atomike “CERN” mund të na shpjerë prapa deri te rrënjët tona. Mund të na shpjerë te çastet më të para të Big Beng-ut, tamam te zanafilla. Me studimin tonë, për herë të parë kemi në dorë teknologjinë dhe mjetet për të hetuar diçka shumë të rëndësishme. Të shohim çfarë na ndodh kur na vjen çasti i fundit. Mos ndonjë gjë vazhdon?
Shkencëtarët, duke hetuar përvojat e njerëzve që kanë qenë pranë vdekjes, thonë të kenë gjetur dëshmi të cilat sugjerojnë se ndërgjegja mund të vazhdojë së qënuri edhe pasi truri ka pushuar së funksionuari.Kërkimi i cili i iu paraqit shkencëtarëve në Institutin e Teknologjisë në California, ringjalli debatin mbi temën nëse do të kishte jetë pas vdekjes.
"Studimet janë shumë domethënëse në atë që ne kishim të bënim me një grup njerëzish truri i të cilëve nuk funksiononte më…, të cilët kishin proçese 'mendimesh të lëngeta' me arsyetime dhe një kujtesë mbi ngjarjet të cilat kishin ndodhur në kohën kur truri i tyre nuk funksiononte më"Kështu deklaroi doktor Sam Parnia në një intervistë, i cili është një nga dy doktorët e Spitalit të përgjithshëm të Southampton në Angli, të cilët kanë studiuar rastet e përjetimeve pranë vdekjes.“Ne kemi nevojë për të bërë studime më të gjëra në këtë fushë por mundësia është që shpirti i njeriut të vazhdojë të mendojë dhe të arsyetojë edhe pasi zemra e njeriut të ketë pushuar së rrahuri dhe kur ai nuk merr më frymë dhe veprimtaria e trurit të jetë zero".
Doktor Parnia tregonte mbi studimet e tij fillestare të cilat ai i kishte kryer së bashku me kolegët e tij. Rrezultatet e kërkimeve ishin publikuar në revistën ‘Journal of Resuscitation’. Rrezultatet e studimit të tyre kishin qenë aq premtuese sa që ishin mbledhur fonde për të bërë kërkime të reja dhe për të vazhduar mbledhjen e dëshmive.
Shkencëtarët e Spitalit të Përgjithshëm të Southampton gjatë studimit të tyre kishin marrë në pyetje 63 pacientë brenda javës së cilës ata kishin pësuar infarkt. 7 prej tyre mbanin mend çfarë kishin përjetuar. Katër prej përjetimeve ishin të kategorisë pranë-vdekjes. Bëhet fjalë për ndjenja të prehjes dhe gëzimit, kohe që ecën me të shpejtë përpara, rritje të aftësisë të së shquarit, humbje të vetëdijes mbi pasjen e trupit, parje të një drite të bardhë, hyrje në një botë tjetër, takim me një qenie të panjohur dhe mbërritjen në një pikë nga e cila nuk ka kthim prapa.Një pacient kishte moshën 2 vjeç e gjysëm kur zemra i pushoi së rrahuri. Pas një kohe doktorët mundën ta ringjallnin atë. Prindërit e tij lajmëruan doktor Parnia-n pasi i biri kishte vizatuar veten e tij të lidhur fort pas një tollumbaci prej nga ku shikonte trupin e tij të pa jetë të shtrirë në shtratin e spitalit.

Kur e kishin pyetur se çfarë kishte dashur të tregonte me tollumbacin, ai kishte treguar që “kur vdisje shikoje një dritë dhe kishe një lidhje të fortë pas saj”. Edhe pasi kaluan 6 muaj pas asaj ngjarjeje, djali vazhdonte te vizatonte te njëjtën skenë.
Asnjëri prej këtyre pacientëve nuk ka pasur ulje të nivelit të oksigjenit në trup që mendohet të shkaktojë përjetimin e gjërave të mësipërme.

Udhëheqësi i këtyre studimeve Dr Sam Parnia thotë se askush nuk e kupton plotësisht se si arrijnë qelizat e trurit të formojnë mendimet.Ai thotë se ndoshta mendja apo ndërgjegja janë të pavarura nga truri. Se qelizat e trurit janë si të gjitha qelizat e tjera të trupit, ato kanë aftësi për të prodhuar proteina dhe kemikale, por nuk janë në gjendje të prodhojnë dukurinë subjektive të mendimit që gjendet tek ne. Truri për ndërgjegjen duhet të jetë një lloj përçuesi i cili po ashtu si aparati televiziv kap valët dhe i kthen ato në pamje dhe zë.
Por këto përfundime janë kundërshtuar nga neurologët. Dr Chris Freeman, psikiatër dhe psikoterapist në Spitalin Mbretëror të Edinburg-ut thotë se nuk ka prova që vërtetojnë se përjetimet për të cilat flitet kanë ndodhur kur truri kishte pushuar së funksionuari.

Ai thotë se dihet që kujtesës nuk mund t'i besohet kryekëput. Kur përjetojmë diçka ne e dimë me siguri të lartë që ajo ka ndodhur por nuk jemi aspak të sigurtë kur është fjala për të treguar se kur ka ndodhur.

Kështu mund të jetë që përjetimet të kenë ndodhur gjatë kohës së marrjes së vetes, apo pak përpara infarktit.

[TiaraT]

Me aq sa kuptova une ky studim ka te bej me vertetimin nese truri i njeriut funksionon edhe pas ndaljes se zemres? Me imazhet qe do ti vendosinin ne dhome do te vertetohej kjo, ajo qe nuk kuptoj une eshte se cka ka lidhje kjo me vdekjen? Imazhet e vdekjes sigurisht jane te ndryshme nga ato imazhe qe do ti vendosin ne dhome.

[davidd]

e di si eshte puna, dhe une vduqa njehere dhe e pash se si ishte... o nene o nene...

[Lilo-Ila]

jame bere shume kurreshtare te di rezultatin e ketij studimi,por 3 vite qenkan shume ......paskam dhe nje deshire qe nje vdekje e tille (vdekje klinike) te me ndodhe dhe mua,ndohsta do ishte eksperienc e mire(nese nuk perfundoje me vdekje te plote haha),mbase atehere do e vlersoja jeten me shume.

Dhe a ka ndonje mundesi qe kjo gje te stimulohet ne ndonje menyre,apo duhet patjeter te ndodhe ne menyre natyrale??

[laburist]

Jeta ndermjet jeterave apo jeta ne boten e pertejme

Dr. Michael Newton është një hipnoterapeut i cili merret me studimin e jetës ne mes jetërave, dmth cka pohon ai ne baze te tregimeve te pacienteve te tij qe ndodh me vetedijen apo shpirtin qe e mbijeton vdekjen fizike.

Dr. Michael Newton është autor i tri librave ne këtë temë. Librat e tij janë: “Journey of Souls: Case Studies of Life Between Lives”, “Destiny of Souls: New Case Studies of Life Between Lives” dhe “Life Between Lives: Hypnotherapy for Spiritual Regression”.

Dy te parat janë për personat e zakonshëm kurse e treta është e shkruar si udherrefim hap-pas-hapi për hipnoterapeutet profesional se si përmes hipnozës pacienti te “dërgohet ne jetën e shpirtrave apo ne jetët e mëparshme te jetuara.

Dy librat e para te tij i kam lexuar dhe mund te përpiqem te përgjigjem ne ndonjë pyetje eventuale nga te interesuarit. Besoj qe sqarimet e tij nëse janë për ti besuar hedhin drite me tepër ne lidhje me fenomenin e fantazmave për te cilat po debatohet ne këtë forum?

Hipnoterapia është përdorimi i hipnozës për qëllime psikoterapeutike qe përdoret prej psikologeve te licencuar.

Përmes hipnoterapise psikologet mundohen ti ndihmojnë pacienteve te ndryshëm qe vuajnë nga fobite (frikat) e ndryshme, problemet me gjumë , problemet me ushqim, depresioni, i ndihmojnë atyre qe kane sjellje jo-sociale, mandej ndihmojnë atyre qe dëshirojnë ta lënë pirjen e duhanit, ngrënieje e tepruar dhe dobësimin si rezultat, hipnoterapia ka dhe aplikime tjera (temë tjeter).

Vlen te ceket se nese personit nen hipnoze i sugjerohet qe i ka 7 vite, vetedija e tij do te kthehet ne kohen kur ai ka qene vetem 7 vjecar dhe do te sillet sikur nje i tille!

Per hire te informimit te balansuar ne postimin e ardheshem do te mundohem te ju percjelli se cka pohojne skeptiket ne lidhje me regresionin hipnotik si dhe faktet e tyre.

Mandej ne postimin tjeter do te ju percjelli intervisten me nje autor tjeter ne kete lami, te nje Doktori nga Universiteti i Harwardit i cili si duket ka filluar te shkruaj per fenomenin para Dr. Newton dhe per dallim nga ky ai ne disa raste e verifikon nese personat historik qe pacientet e tij pohojne qe kane qene ne jeterat e meparshme me te vertet kane ekzistuar?

Ne fillim Dr. Neton sqaron se si ka filluar te merret me studimin e tij ne këtë drejtim dhe tregon qe ka qene një hipnoterapeut tradicional me orientim akademik qe është marre me trajtime te ndryshme te pacienteve.

Një dite tek ai vjen një pacient qe është ankuar për një dhimbje ne trup dhe i cili i ka qenë tek shumë mjek, ka bërë fotografime te ndryshme por mjeket nuk kane zbuluar asgjë fizike ne lidhje me dhimbjen e tij dhe e kane këshilluar atë ta vizitoj një psikolog me mundësi qe dhimbja e tij ka te beje me sëmundje psikosomatike.

Per shkak te dhimbjes nuk ka pasur mundësi te flije si duhet! Ka kërkuar nga Dr. Newton qe përmes hipnozës te u mundohet ta gjej problemin, si psh mos është lënduar ne fëmijëri por ka harruar për atë lëndim por i ka mbete trauma psikike dhe dhimbja si rezultat etj

Përmes hipnozës duke e kthyer pacientin ne fëmijërinë e tij Dr. Newton nuk ka pasur mundësi te gjej asgjë qe do ta shkaktonte këtë dhimbje! Dikur Dr. Newton i ka thënë pacientit te shkoj tek burimi i dhimbjes dhe ti tregoj se kur është lënduar?

Dr. Newton tregon se papritmas pacienti fillon ti tregoi se ishte ushtar ne luftën e parë botërorë ne France si ushtar Britanik i cili ishte ne baltë duke vdekur prej plagës te marrë mu ne vendin ku tani kishte dhimbje!

Ne atë kohë Dr. Newton kishte vështrim skeptik ndaj kësaj çështje, por e pyet pacientin nen hipnoze te japë me tepër sqarime ne lidhje me betejën sepse nuk beson qe një gjë e tille po ndodh. Pacienti fillon ta sqaroj betejën dhe kjo e çuditi Dr. Newton pasi qe edhe ai vete ishte një historian amator dhe ato cka pohonte pacienti përputheshin me njohuritë e tij ne lidhje me atë betejë.

Prej atij rasti Dr. Newton kupton qe regresioni ne jetët e kaluara është shume realistik por prapë mbet skeptik dhe fillon te eksperimentoj me tepër me paciente te ndryshëm. Pas një kohe i lajmërohet edhe një paciente tjetër një zonjë e cila ankohet për ndjenjën e vetmisë dhe izolimit nga shoqëria e cila gjithashtu ndiente qe nuk është pjesë e kësaj bote, ndihej aq dizorjentuar me jetën dhe me njerëzit te cilën e jetonte dhe mendonte për vetëvrasje!

Edhe me këtë pacient Dr. Newton mundohet ta zgjedhë problemin duke u kthyer pacienten përmes hipnozës ne fëmijëri me shpresë se do ta gjejë shkakun e mos kënaqësisë me këtë jetë, por pa ndonjë sukses? Mandej sikur me pacientin e mëparshëm kërkon nga pacientja te shkoj tek burimi i vetmisë dhe kohen kur ka pasur shoqëri.

Përnjëherë ajo ju është përgjigjur qe i shihte te gjithë shoqërinë e saj dhe te gjithë ata ishin atu pranë saj! Dr. Newton e pyeti mos është ndonjë klub apo dicka e tille, se kush janë këta njerëz? Ajo i përgjigjet : “jo, jo këta janë shpirtrat e mi bonjak dhe janë 8 veta.

Dr. Newton tregon qe ethe te ftohta i kalojnë nëper shpinë dhe se e kupton qe po bisedon me dikend prej jetës ne mes jetëve (botes se përtejme) për te cilen Dr. Newton nuk kishte përvojë dhe nuk kishte lexuar asgjë ne lidhje me te!

Prej atij momenti Dr. Newton fillon ta studioj fenomenin me seriozitet akademik dhe ka filluar te punoj me njerëz te cilët kan shpreh dëshirë te mësojnë me tepër për pavdekshemrine e tyre si shpirt, njerëzit qe kane pasur dëshirë ete dine me tepër se kush janë ata ne te vërtet, kush janë shpirtrat bonjak, pse janë ne këtë botë te realitetit fizik etj.

Ne këtë mënyrë ai filloj punën e tij. Dr. Newton tregon qe shoqata profesionale e pranon hipnozën si terapi ne vitin 1958, ai tregon qe njerëzit nuk kane halicunacione gjate hipnozës, ne ate gjendje vetëdija nuk është ndërdije dhe qe pacienti është i vetëdijshëm se cka ndodh rreth tij gjatë gjithë kohës, nuk është as si ne gjumë, gjate hipnozës je ne gjendjen alfa apo theta (vale qe emiton truri gjate këtyre gjendjeve) dhe vetëdija e pacientit është ne gjendje te ndihmoj te nxjerrën informata nga nderdija.

Ai tregon qe ishte skeptik ne këtë lami por e ndërrojë mendjen pasi qe kishte aq shumë përputhje (konsistence) ne mes te tregimeve te pacienteve nën hipnozë ne lidhje me jetën e përtejmë dhe nuk varej nga ajo se a ishte pacienti ateist apo një njeri religjioze i përkushtuar ose cfardo bindje filozofike ndërmjet këtyre dy lloj skajshmërive dhe pasi janë hipnotizuar te gjithë kanë treguar gjerat e njëjta ne lidhje me jetën e përtejmë apo jetën ndërmjet dy jetëve (dmth pas renarnacionit te shpirtit) ne realitetin fizik ne te cilin jetojmë!

[laburist]

Cka ndodh pas vdekjes:

Pasi qe kane vdekur shpirti del prej trupit sikur ne përshkrimet e NDE (përvojës afër vdekjes –shih postimin e mepareshëm ne këtë temë ) por e keni parasysh se ne këto raste kemi te bëjmë me personat qe “vdesin”: vetëm për disa minuta kurse tek rastet e Dr. Newton ai i pyet pacientet e vete deri ne tri ore ne lidhje me përvojën e tyre gjatë kësaj kohe.

Ata gjate kësaj kohe janë ne gjendje te relaksuar. Michalei e sqaron qe ekzistojnë shpirtat “fillestar” dhe ata me te “avancuar” (ka edhe lloje tjera por ai flet për këto dy raste).

Shpirtrat fillestar nuk kane jetuar shume jetera ne realitetin fizik dhe ata kane vështërsi te ndahen nga trupi dhe nuk shkojnë menjëherë ne boten e përtejme ata kane dëshirë te shkojnë ta shohin varrimin e trupit te tyre dhe dëshirojnë te shohin se kush shkon ne funeralin e trupit te tyre, kush sjellë lule, sa respekt i tregohet trupit te tyre etj pra kemi te bëjmë me shpirtra qe janë pake te dezorientuar dhe nuk janë te gatshëm ta len boten fizike ne te cilën kanë jetuar(ndoshta kjo e sqaron me mire se cka janë fantazmat).

Kurse ata qe kane vdekur e jetuar shume jetera shkojnë menjëherë ne boten e përtejme(rrafshet tjera astrale). Një gjë e kane te përbashkët te dy llojet e shpirtrave, ne mendjet e tyre e mundohen ti ngushëllojnë te afërmit qe I kane lëne mbrapa (te gjallët).
Pjesa2(vazhdim nga pjesa e pare – shih postimin tim nr 179 ne këtë forum):

Shpirtrat do te mundohen te arrijnë tek mendja e te dashurve me kusht qe ti ngushëllojnë ata dhe te ju tregojnë qe janë te “gjallë“ ne një forme tjetër, por nganjëherë mendjet e atyre qe mbesin pas (te gjallët) janë te mbyllura nga dhimbja ndaj porosive te atyre qe kane kaluar përtej! Ndoshta kjo mund te ndodh pas ca javësh apo muajsh, por ky mbetet qëllimi i shpirtrave te atyre qe vdesin!

Pasi qe te largohen shpirtrat shohin drita te ndritshme, tunelin etj ashtu siç raportoje ata qe përjetojnë vdekje klinike( pra NDE apo PAV) etj.

Tani me lejoni te sqaroj qe personat qe përjetojnë vdekje klinike raportojnë qe kane pare figura te ndryshme religjioze (Jezhu Krishtin etj), mirëpo me duhet te ju tregoj qe gjate përvojës sime shume vjeçare te shume atyre rasteve te shqyrtuara nuk ka ndodhur qe edhe një here dikush prej klientëve nen hipnoze te me thotë një gjë te tillë!

Atë çka ata shohin janë udhëheqësit tanë shpirtërorë te cilët vijnë tek ta për ti udhëhequr te bota e shpirtrave. Gjithashtu ata qe kane kaluar përtej, si shokët me te mirë, vëllezër e motra etj do te ju presin dhe te ju dëshirojnë mirëseardhje qe është një përvojë e këndshme.

Si duken shpirtrat?

Kur personi posa i vdekur i sheh shokët, udhëheqësin apo te afërmit e tije/saj te shpirtrave binjak ai/ajo zakonisht e sheh projektimin e fetares e cila është familjare (e afërte e njohur) për ta, pra shpirtrat qe na presin mund ta marrin pamjen e një personi te dashur qe sapo ka vdekur (psh fetaren e babait apo motrës etj).

Personat nen hipnoze këta i përshkruajnë sikur fantazma te cilat vijnë ne drejtim te tyre, ndoshta nga kjo rrjedh edhe pikëpamja ynë ne lidhje me fantazma. Zakonisht ata nuk shohin pjesën e poshtme te trupit (prej kukave apo belit e teposhte) deh duken ne një forme te mjegulluar por kur te ofrohen ata bëjnë projektimin e veçorive ne baze te cilave personi sapo i vdekur mund ti njohë!

A ka Ferr (xhehnem) ?

Asnjeri prej atyre qe e kam venë nën hipnozë nuk ka parë asnjë figurë demoni apo ferri te çfarëdo lloji! Këto raportime kane ardhur prej disa personave qe kanë pasur përvojë afër vdekjes (NDE)!

Teoria ime ne lidhje me këtë është se këta persona qe kanë dëgjuar klithma qe demonët i kane tërhequr mëkatarët te tjerë për ti gjykuar etj kanë qenë persona shumë religjioz dhe kanë qenë persona që gjithmonë e kane kultivuar friken ne zemrat e tyre, mirëpo asnjë mendim i tillë nuk ka qenë ne mendjet e klientëve te mi!

Kur personat qe kane përvoja afër vdekjes (NDE) mendojnë qe kanë parë gjëra te tilla unë mendoj se pjesa e vetëdijshme e mendjes se tyre është ne gjendje me parakushte( e influencuar nga religjionet e tyre) dhe këta persona nuk janë nen hipnoze por vetëm sa janë goditur nga ndonjë makinë, veture, kerr apo janë te shtrirë ne sallën e operacionit duke derdhur gjak dhe shumë gjera te tjera i ndodhin trupave te tyre fizik qe shkaktojnë trauma te ndryshme.

Sipas këndvështrimit tim mendoj qe vetëdija e tyre është e tej ngarkuar, kështu qe te gjitha frikat qe i kane pasur sa kane qene shëndoshë e mire ne lidhje me jetën pas vdekjes do ti shfaqen ne ato momente dhe do ti torturojnë ata.

Klientët e mijë me thonë qe bota e shpirtrave është vend i dashurisë, i këndshëm ku te falen mëkatet. Pa marre parasysh se çfarë kane bërë ne tokë (realitetin fizik) ne kuptimin për te bërë keq për tu dërguar ne ndonjë vend qe duket sikur ferri; kjo thjeshte nuk ndodhe sipas klientëve te mijë!

Ajo çfarë ndodh me këta persona (keqëbërsit, te liget)është se ata dërgohen ne vend te izoluar te cilëve ju sqarohet se çfarë kanë bërë dhe si e kanë bërë, mandej e bëjnë ri-formimimin e energjive te tyre ashtu siç e sqaroj ne librin tim ne lidhje me këtë proces.

Gjithashtu dua te theksoj qe këta njereze qe kane bere gjera te liga do te bëhen vullnetar qe herën tjetër kur te kthehen ne këtë bote te reinkarnuar ne një trup tjetër do te zgjedhin trup te tille qe te jene viktimë e krimeve apo te këqijave te njëjta qe ja kane bere dikujt ne jetën e mëhershme.

Çfarë është tribunali apo gjykimi?

Pas vdekjes ne do te dalim para atyre qe unë i quaj këshillit te qenieve te urta, apo te lashtëve, te tjerët i kane quajtur si këshilli i te shenjtëve si dhe emra te tjerë te ngjashëm.

Anëtaret e këtij këshilli janë disa qenie te urta dhe te avancuara qe do ta bejne shqyrtimin e jetës se dikujt qe sapo ka vdekur, te njëjtën pune e bejne edhe udhëheqësit tanë mu ne momentin kur ne kalojmë ne botën e përtejme ne një vend privat më te qetë ku ne mund te mbushem me energji dhe mandej shkojmë ne “shtëpitë” tona, ne vendin te cilit i takojmë e boten e shpirtrave për te cilën do te ju flas me vone.

Ky këshill i te lashtëve përbehet prej ti quaj ashtu mësues me te avancuar qe janë me te larte se sa udhëheqësit tanë apo mësuesit tanë ne boten e përtejme, me te larte ne kuptimin e përvojës, njohurive te kuptuarit.

Prej klientëve kam kuptuar qe zakonisht pasi qe vdesim dërgohemi ne një vend te qete ku mund te flasim me këtë këshill.

Numri i anëtareve te këshillit mund te jete prej 3 deri ne 10 apo 12 e kjo varet prej shpirtit i cili do te dal para tre, sa është ai shpirt i avancuar, a ka përvojë ne jetën fizike, cilit grup i takon etj.

Këto qenie do ta pyesin sapo te vdekurin ne mënyrë shume te bute, gjentile ne lidhje me jetën qe e kane jetuar, si ndihen se sa mire kane jetuar jetën e tyre, apo nëse keni pasur dështime, mandej ata dëshirojnë te flasin për sukseset e juaja.

Ne përgjithësi te gjithë ne shkume neper këtë proces ne mes jetërave dhe atë pasi qe te vdesim ne jetën fizike kurse disa prej nesh do te shkojmë para tyre para se te lindim me kusht qe te shqyrtohet jeta qe do ta jetojmë me kusht qe te arrijmë rezultate me te mira herën tjetër ne jetën tone te ardhshme.

A ekzistojnë shpirtrat e rinj dhe ata te vjetër?

Kjo shkakton konfuzitet, ta sqaroj: ti mund te jesh i vjetër dhe te kesh jetuar ne këtë bote qysh prej epokës se gurit mirëpo nuk i ke mësuar leksionet tua mire dhe shpejte dhe mund te jesh një shpirt fillestar deri ne mesatar ne vend se te jesh me i përparuar dhe kjo thjeshte për arsyen se te duhet me tepe kohë për te bërë atë qe duhet për ta bere!

Kam pasur klient qe shpirtrat e tyre kane përparuar shume shpejte, si shembull ka qene një zonje qe brenda 4000 viteve te ringjalljes ne toke (qe nuk është kohe e gjate për një shpirt) ka lëvizur prej nje shpirti fillestar tek një shpirt mesatar.

Gjithashtu mund te ju them qe aurorat te cilat disa njerke ne toke mund ti shohin rreth njerëzve tjerë nuk kane asgjë te bejne me ngjyrat e shpirtrave qe paraqesin nivelin e avancimit te shpirtit ne boten e përtejme.

Ne baze te ngjyrës se energjisë te secilit shpirt unë mundem ta përcaktoj avancimin e atij shpirti ne ç’nivel gjendet.

Për ta kuptuar këtë si dhe gjerat tjera ne lidhje me boten e përtejme me është dashur te punoja shume se njerëzit (fjalën e ka për klientët e tij) nuk te dhënë informata ne mënyrë vullnetare, për ti mbledhur informatat për te cilat kam shkruar me janë dashur shume vite.

Gjithashtu dua te ceku qe kur klientët i kam nen hipnoze unë i pyeti ata “se çfarë shohin ne botën e përtejme” e jo “a e shihni këtë apo atë” , pra gjithmonë duke bere pyetje te hapura ashtu qe ata vetë ta formojnë përgjigjejen e tyre ne mendjet e tyre.

Çfarë janë fantazmat:

Njerëzit e zakonshëm mund te marrin keqkuptime nga fantazmat, unë mendoj se ka qenie te tilla qe ende nuk kane shkuar ne rrafshet tjera astrale, pra ne boten e shpirtrave, ko ndodh për shkak ata nuk janë te gatshëm për një gjë te tille, nuk janë te kënaqur me gjera, ndoshta janë vrarë dhe kërkojnë hakmarrje etj.

Këta shpirtra nuk dërgohen me force ne boten e shpirtrave, zakonisht “merren për dore” (dmth shkojnë me vullnet) dhe dërgohen ne boten e shpirtrave kur te janë te gatshëm.

Nëse mundem gjithashtu te them se është edheje element tjetër siç është dualiteti i shpirtit i cili ka aftësi te jetojë jetë paralele pra te ndahet ne dy pjesë dhe njëra pjesë gjithmonë mbetet ne boten e shpirtrave, kështu qe ju mund ta shihni një fantazme e cila përbëhet prej grimcave te shpirtit te te njëjtit personi cili është i gjallë duke jetuar mirëpo ka imazhin holografik te egos se shpirtit shprehem ashtu ne boten e shpirterave ne te njëjtën kohë! Prandaj ne asnjëherë nuk pushojmë se mësuari dhe ne te vërtet ne asnjëherë nuk ndahem nga bota shpirtërore.

[Annika]

do ishte me mire po ti ndodhte ndonjerit ketu te na jepte mendimet e tija dhe mbas tre vitesh ketu mendoj do jemi ....ne kete forum