AAK: Po mbahen bisedime sekrete me Serbinë

[Llapi]

Dorëzohet AAK’ja
Në AAK nuk dëshirojnë të flasin më për bisedimet sekrete. Besnik Tahiri tha se AAK’ja e ka thënë atë çfarë ka dashur të thotë. Deklarimet e fundit të partisë më të madhe opozitare, analisti politik, Ramush Tahiri i sheh si përpjekje e partisë së Ramush Haradinajt për të bërë presion në institucionet shtetërore


Nga Valmir Klaiqi më 21.08.2010 në ora 10:00
Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës e konsideron temë të përfunduar çështjen e bisedimeve sekrete.

Edhe përkundër faktit se nuk arritën të prezantojnë asnjë fakt të premtuar për këto biseda të supozuara, zyrtarët e partisë së Ramush Haradinajt deklaruan të premten për media se atë çfarë kanë pasur ta thonë e kanë thënë.

Anëtari i Kryesisë së AAK’së, Besnik Tahiri tha se koha do të tregojë dhe vërtetojë atë për të cilën ka folur AAK’ja ditëve të fundit. Ai sërish ka përsëritur qëndrimin e partisë se biseda ka pasur, por njëjtë sikur Ardian Gjini të mërkurën, as Tahiri nuk paraqiti asnjë fakt.

“Ne si subjekt politik kemi qenë shumë të përgjegjshëm, do të thotë e kemi njoftuar opinionin publik rreth bisedimeve sekrete dhe ne mendojmë se kjo është esenca. Koha do të tregojë se ne kemi pasur të drejtë, ashtu siç kemi pasur të drejtë kur kemi thënë se 6-Pikëshi ekziston, ashtu siç kemi thënë që Strategjia për Veriun është vetëm në letër, ashtu siç kemi thënë se kjo qeveri e tëra është e mbuluar në korrupsion, siç e thonë edhe raportet ndërkombëtare”, tha Tahiri.

Mosparaqitja e asnjë fakti për bisedimet e fshehta, siç pretendon AAK’ja, e ka shtyrë Kryeministrin Hashim Thaçi që t’i kërkojë kësaj partie opozitare që të kërkojnë falje publike – për, siç ka thënë ai - trillimet dhe shpifjet e bëra.

Por, pse në të vërtetë AAK’ja mbajti në tension publikun për disa ditë duke premtuar se do t’i paraqesë faktet dhe nuk e bëri një gjë të tillë?

Analisti Ramush Tahiri vlerëson se AAK’ja me një politikë të tillë dëshiron të imponohet si një alternativë serioze politike.

“Aleanca këtu dëshiron që të fitojë pozicion të fortë në periudhën kur e ka liderin e saj, Ramush Haradinaj në Hagë dhe dëshiron që të bëjë presion tek institucionet që lideri i saj të kthehet”, ka thënë Tahiri për Radion Europa e Lirë.

“Mbi këtë bazë, ajo përdor informacione të ndryshme të vërteta ose jo, me të cilat kërkon përkrahjen e opinionit dhe dëshiron që Qeverinë ta paraqesë në një formë pak më ndryshe”, vlerëson Tahiri.

Duke folur për bisedimet e mundshme mes Prishtinës dhe Beogradit, analisti Tahiri thotë se ato duhet të përgatiten në mënyrë dhe formë institucionale dhe me ndërmjetësim ndërkombëtar.

Sipas Tahirit, të dyja shtetet duhet të jenë në gjendje që në fund të arrijnë një marrëveshje që do të çonte kah relaksimi i raporteve ndërfqinjësore.

“Ajo që është me rëndësi dhe që ka të bëjë me Kosovën dhe Serbinë është që mosmarrëveshjet duhet të përmbyllen me marrëveshje dhe kjo marrëveshje duhet t’u paraprijë bisedimeve institucionale ndërmjet Kosovës dhe Serbisë dhe duhet të përmbyllet ky kapitull, sidomos tash pas mendimit të GJND’së”, ka thënë Tahiri.

[Nice_Boy]

Valla t'ja ka fut kot qeky Adrian Gjini phaaaa .. qysh i vjen marre ... edhe pse s'jam me pdk dhe se du si parti këtë herë AAK-ja ja futi kot.

Kur ka bisedime të tilla valla bila pa u marr vesh se lojn se ja në kosovë ka shpihuna ja kërkund n'bot ..

N'kejt botën i blejn shpihunat në Kosovë i ki pa pare .. prandaj as unë s'jamë me ju besu se ka pas ndonjë gjë për bisedime.

Ani qysh tha "Jo 3 vende drt mrt"

[drenicaku]

Tani nese bazohemi ne deklaraten e filipsit se shiku kishte dhe ka lidhje me beogradin,perforcohet edhe me shum bindja se megjithate kontakte te meshefta mund te ket pas.
Nese qeveria thaqi nuk i kundervihet filipsit per akuza shume te renda,ateher thaqi ka mizen mas veshi.

[Llapi]

Të jesh kundër Thaçit
A e dëshiron vërtet opozita kosovare fitoren? A e dëshiron kjo opozitë rrëzimin e Hashim Thaçit nga pushteti? Ose, qysh tash ka nisur të mjaftohet me ndërtimin e justifikimeve për humbjen?

Nga Mufail Limani më 21.08.2010 në ora 12:30
Të jesh kundër kryeministrit Thaçi, është një qëndrim legjitim politik.

Të jesh për Thaçin dhe partinë e tij, është po aq një qëndrim legjitim.

Por, të jesh kundër Thaçit dhe të përpiqesh të bindësh veten dhe të tjerët se ky është qëndrimi i vetëm i mundshëm moral, është një sulm kamikaz kundër çfarëdo debati të frytshëm.

Dhe e kundërta, po ashtu.

Kjo është bindja e vetme që vazhdon të më nxisë që të përfshihem në debate, sa herë që vërej se vlimi i ekspresivitetit politik i afrohet pikës së ndërtimit të një konteksti revolucionar, me sugjerimin se ka ardhur koha e mbarimit të debateve dhe, rrjedhimisht, koha për “dhunë të domosdoshme”.

Pra, ajo që vazhdon të më shqetësojë edhe tash është përpjekja që në debate aktuale të futen argumente nga një kontekst tjetër historik, duke besuar në mrekullitë e shndërrimeve, pra, shkurt, duke insistuar në referenca ose nga Kosova e okupuar, ose nga konteksti radikal i kohës së luftës, ose tash edhe nga bërja e rolit të viktimës përmes huazimeve evidente nga arsenali i opozitarizimit të dikurshëm beogradas.

E tillë m’u duk përpjekja e fundit e Veton Surroit.

Në ndërtimin e shkrimit i cili në fillim i premtonte lexuesit se do ta shpjegonte pse në këto rrethana nuk duhej folur për “zëvendësimin e Rezolutës 1244”, ai shumë shpejt bëri diçka që nuk besoj se i takon njeriut që e merr politikën dhe analizën politike si diçka vërtet serioze; ajo që ndodhi në rrjedhën e shkrimit të tij i ngjante pamjes kur dikush sakaq frenon, parkon veturën në trotuar, dhe del i tërbuar nga makina, duke zbrazur një karikator të tërë ndaj armikut.

Po themi, OK që e goditi kundërshtarin e tij.

E, lexuesi?

Lexuesi i atij shkrimi mbetet i mbështetur për një lloj muri diskursiv.

Mur diskursiv?
Po.
Sepse ai shkrim nuk na fton që t’i mendojmë ose rimendojmë gjerat që të paktën kujtojmë se i dimë.
Një shkrim pa horizont.
Një shkrim ku je i mbyllur në një kthinë pa dritare.

Por, më e keqja është se autori na kërcënon se kushdo që eventualisht ka mëdyshje ndaj pohimeve përfundimtare të autorit, në fakt vetiu meriton fatin e kriminelëve ose kolaboracionistëve.

Në fakt, tek ai shkrim, sikur edhe te i gjithë lloji të cilit i takon, gjërat as që kanë nevojë të argumentohen.

Karakteristikë e përbashkët e këtij soji të keq të shkrimeve propagandistike është se, rregullisht, pohimi paraqitet si i vetëmjaftueshëm, prandaj edhe i padiskutueshëm.

E kureshtja elementare për fakte, për arsye?

Sikur në shkretëtirat e dogmave religjioze, ajo zëvendësohet me apelin për besim, një besim të pakushtëzuar.

Dhe rasti i Veton Surroit, vazhdon me rastin e fundit të AAK-së dhe “bisedave sekrete” , i cili nga disa burime lidhet me nënkryetarin e parë, Blerim Shala.

Po, rasti i AAK-së është shumë më i qartë dhe, prandaj, më sqarues.

E pamë se disa vërtet u habitën pse nuk kishte fakte, argumente, të dhëna konkrete- çfarëdo!
Disa thanë se në të vërtetë në AAK kanë fakte për biseda sekrete , por se nuk dolën me to për shkak të presioneve nga ndërkombëtarët, mbase të përfshirë edhe ata vetë.
Një zhvendosje interesante e gjërave, apo jo?
Etj.

Por, për vete nuk shoh gjë tjetër në rastin “zbulimeve të AAK-së”, pos një përpjekje që të ashpërsohet diskursi i deritashëm antiqeveritar, pra, që të përçohet mesazhi se “këta jo që janë hajna, por janë edhe spiunë të Serbisë ndoshta!”.
Edhe një karikator ndaj kundërshtarit politik?

Por, e para, vetë AAK-ja, si parti që bashkë me PDK-në trashëgojnë në mënyrë të drejtpërdrejt UÇK-në, do të duhej të kishte një konsideratë specifike nëse për asgjë tjetër, atëherë pse në perceptimet e masës së “elektoratit tradicional rugovist”, këto dyja vazhdojnë të jenë si “buka e një brumi”.

E dyta, besoj se AAK-ja duhet të jetë më e arsyeshme në përcaktimin e caqeve të fushatave politike opozitare; ndryshe, po qe se me fushatën e saj ajo krijon situata ku

PDK-ja dhe LDK-ja detyrohen që të ndërtojnë mbrojtjen ose kundërsulmet e përbashkëta, AAK-ja nuk ka gjasa! Por, kjo nuk do të duhej të ishte një arsye për frustrim dhe radikalizëm, por arsye për ndërtim të koncepteve më pragmatike politike.

E treta, dhe mbase më e rëndësishmja, bisedimet me Serbinë nuk mund të demonizohen.
Deri tash, gjatë dy dekadave të kaluara, me Serbinë kanë biseduar e negociuar të gjithë protagonistët relevantë të politikës kosovare.
Pra, tabu, sakrilegj e blasfemi qëmoti nuk ka!

Po ashtu, në këtë fazë, çfarëdo lloji bisedimesh midis qeveritarëve të Prishtinës dhe të Beogradit, qofshin ato me ose pa dijen e publikut, realisht mund të jenë vetëm në favor të pozicionit të Kosovës, sepse, edhe juridikisht, do të paraqisnin një njohje të shtetit të Kosovës. Shkurt, çdo kalkulim, siç e shoh unë, tregon se një takim eventual sekret Thaçi-Tadiç, do t’i bënte më shumë favore politike Thaçit sesa Tadiqit.

Por, kjo që pamë se bëri AAK-ja, tregon që ose kjo parti është politikisht e papjekur, ose që kjo parti dëshiron t’i drejtohet publikut me mesazhin e saj se Hashim Thaçit nuk i takon që ta përfaqësojë shtetin e Kosovës, sado që kjo paraqet shpërfillje të qartë jo vetëm të rezultatit të zgjedhjeve dhe të sistemit tonë politik shtetëror, por edhe shpërfillje të gjithë përvojës dhe njohurive publike mbi proceset e deritashme, me ndikimin ose lidershipin e Hashim Thaçit.

Sidoqoftë, është shenjë e emancipimit të përgjithshëm të publikut kosovar kur pamë se edhe mediet që rëndom janë mjaft të ngjyrosura, u stepën nga mungesa e paraqitjes së provave nga AAK-ja.

Shkurt, ajo që besoj se duhet të shfrytëzohet si leksion nga kjo aventurë e AAK-së, është që debatin për qeverinë dhe cilësinë e qeverisjes ta rikthejmë në suaza të debateve parlamentare dhe mediatke, por gjithnjë të kornizuara me Kushtetutën e Kosovës, duke njohur të drejtat e ligjshme të një qeverie të zgjedhur , të paktën për aq sa njihen të drejtat e opozitës po ashtu.

Për vete, edhe në këto rrethana e shoh se vazhdon të ndodhë ajo për çfarë kam alarmuar vazhdimisht- se roli dhe fuqia në rritje e Hashim Thaçit nuk mund të kuptohen as të shpjegohen pa e diskutuar cilësinë e opozitarizmit; se opozita jonë ka nevojë për bashkëpunim dhe organizim, nëse jo edhe për bashkim, duke hequr dorë nga ideja se jak-a- jak mund ta rrëzojnë Hashim Thaçin.

Një opozitarizëm që për motive herë malicioze e herë naive, vajton për epokën e diktateve të UNMIK-ut, ose shpreh mëdyshje në aftësitë e shoqërisë së Kosovës për të ndërtuar dhe për të mbajtur një shtet sovran, e humb cilëndo të drejtë morale që të shërbehet me çfarëdo “argumentesh patriotike”.

Kriminalizimi i paseleksionuar i kundërshtarit politik mjegullon moralin e luftës kundër krimit në politikë dhe në qeverisje, qendrore ose lokale, duke e shndërruar temën e luftës kundër krimit në çështje të opinioneve, që kryesisht nuk kalojnë tej shprehjes së simpative ose antipative, por gjithsesi duke e dëmtuar kësisoj kornizën ligjore të rasteve.

Sidoqoftë, e kuptoj se në debatet politike demokratike ka vend edhe për preferencat dhe animozitetet e shkreta personale, për aq sa në rastin kosovar ka vend madje edhe për ndjenjën e nostalgjisë së njerëzve që vijnë nga një shtrese e cila ruan me xhelozi kujtimet nga komunizmi.

Mbase natyrshëm, kjo shtresë e të lazdruarve të komunizmit (dikur të amnistuar nga veprimet e paseleksionuara të Milosheviqit...) vazhdon të besojë se “këta katundarë” , gjenetikisht, nuk qenkan as të ngjizur, as të lindur, e as me zotësi gjenetike për zyra të pushtetit dhe për vetë kreun e tij.
Dhe , kjo “këta” nuk është se vlen vetëm për PDK-në qeveritare.

Ai adresim i dedikohet po ashtu edhe AAK-së, sikurse edhe LDK-së.
Njëjtë sikur AKR-së dhe LDD-së.
Në fakt, të gjithë atyre që kanë “prindër të gabuar”.
Por, i kuptoj unë ata!

(Ndonëse, në parim, një shkelje e padënuar nuk ka se si të kthehet në një të drejtë.)
Por, nuk e kuptoj faktin që një parti me histori dhe pretendime serioze si AAK-ja, që në disa momente dukej vërtet alternativa e vetme serioze e PDK-së, të përfshihet dhe të instrumentalizohet në doktrina të tilla të kota.

Tekefundit, a e dëshiron vërtet opozita kosovare fitoren?
A e dëshiron kjo opozitë rrëzimin e Hashim Thaçit nga pushteti?
Ose, qysh tash ka nisur të mjaftohet me ndërtimin e justifikimeve për humbjen?
Koha për vendim po afrohet!

[beni33]

Sa Perb Isedime Mos U Trishtoni Se Ju Me Foort Po Ju Intereson Qa Thon Partit Se Sa Per Kosove Kur Vjen Puna Me Pootrestu Per Kosove Rrini Ne Kafiqa E Bash Su Han Me Kosove O Patriota Me Bateria Mjaft Me Llafe

[G-2]

ne letren e censuaruar te aak merret vesh se ne bisedat sekrete me serbine ishin!!
edhe kadri veseli dardan gashi dhe ylber hysa!!

[G-2]

Dushk për gogla Agim Vuniqi |

Bisedimet Kosovë - Serbi shpeshherë të përfolura në media nga zyrtarë të rangjeve të ndryshme janë ashpërsuar menjëherë pas takimit më gazetarë të deputetit të AAK-së Ardian Gjinit, i cili në mënyrë të drejtpërdrejtë akuzoi qeverinë për bisedime sekrete me Beogradin, të cilat më vonë nuk i argumentoj me dëshmi faktike për të cilat u kritikua nga rrjeti i gazetave të përditshme në Kosovë, më vonë edhe nga televizioni publik i Kosovës, RTK-ja, i cili me këtë rast humbi paanësinë politike, duke iu referuar gjykimeve të dy gazetarëve, njëri ndër ta është shërbyer edhe me deklarata të forumistëve anonim nga B92 për të rishkruar kolumne ditore të bazuara në deklaratat e personave anonim, a nuk ka gazetarë hulumtues tjerë ky gjigant televiziv (për kushtet kosovare) por të shërbehet me mendimet e dyshit të cilët nuk janë afër politikës. Nëse keni vetëm një burim për të "zbuluar" të vërtetën ju mund t'i bëni shërbimin më të keq qytetarëve tatimpagues, jo vetëm atyre, por edhe të ardhmes kosovare.
E tëra që ka thënë Gjini është e vërtet, por jo e vërtet publike. A nuk e ka përmendur Dukagjin Gorani në Koha Ditore statusin special të Mitrovicës Veriore, shfletoni gazetat të para disa ditësh dhe atë mund ta gjeni si "ide" në këtë gazetë prestigjioze. çështja e bisedimeve me Serbinë ka qenë vazhdimisht temë e nxehtë jo vetëm në Kosovë por edhe në forumet më të larta ndërkombëtare, përfshirë edhe në mesin e diplomatëve me renome në qeverinë amerikane, pastaj jo vetëm që është diskutuar por edhe është elaboruar për çka duhet të flitet-nuk duhet të flitet. Fjalët shpërfaqen atëherë kur fillojnë të dalin të palarat. Nuk mund të mos i besohet Ardian Gjinit për deklaratën e tij, jo aq besnike, sidomos kur të kihet parasysh fakti se në këtë subjekt politik janë Blerim Shala e Besnik Tahiri, bile-bile Blerim Shala ka një përvojë të jashtëzakonshme në këtë drejtim, si njëri ndër koordinatorët kryesor të bisedimeve me palën serbe në Vjenë. A ka pasur, apo nuk ka pasur bisedime "sekrete" ? Gjithsesi po, ngase ato janë takime paralajmëruese për t'u harmonizuar agjenda e bisedimeve formale, format e tilla të bisedimeve ndihmojnë karakterin e bisedimeve duke ulur koston e tyre, zakonisht nuk u servohen publikut, ngase në menynë kryesore të gjellave zakonisht evidentohet specilaliteti i ditës, jo aperitivi, apo paragjella. Nuk ishte asgjë tragjike që Gjini nuk doli haptas me foto të pjesmarrësve-akterë, ngase kështu do të "minonte" tërë procesin, por ai si politikanë paralajmëroi qytetarët se si gjithëherë do të vendoset për të ardhmen e tyre, pa u njoftuar ata për detajet. Edhe deklarimi i tij do të përbirohej disi po të mos fryheshin zërat e zyrtarëve të lart në qeveri se AAK duhet të kërkoj falje për këtë "shpifje", edhepse çdo qytetar pak më shumë i informuar e ka plotësisht të qartë se fjalët që i ka thënë Gjini nuk janë të pazakonta, ai ka ripërsëritur fjalët që veq opinioni i di - i ka të qarta.

[guri79]

Letër Ramush Haradinajt!
I nderuar z. Haradinaj,
Sa herë kam menduar, folur por para së gjithash shkruar për Juve, nuk kam mundur e të mos shprehem që dilema e vetme që kisha ishte: cili prej jush është Fidel Castro e cili Che Guevara i Kosovës dhe shqiptarëve dhe me këtë edhe Ballkanit?
Pra, cili jeni cili: Hashim Thaçi e Ramush Haradinaj?!
Ditën që Tribunali i Hagës mori vendimin për ndalimin tuaj (të dytë) në qelitë e Scheweningenit në sallën e vogël dhe të mbështjellë nga xhama të errtë nuk mund t’i harroj tri detaje: fytyrën e ngrirë të kryetarit të Tribunalit, Patrick Robinson; sms-at, telefonatat dhe britmat e gazetarëve e me këtë edhe “ndihmaqarëve” serbë... dhe fare në fund: mungesën e J.! (Për qëndrimin tuaj - nuk kam çka raportoj sepse vendi ju njeh si njeriun e këtij nënqielli!). Ish-gazetares serbe, e cila brenda natës para më shumë se shtatë vjetësh derisa edhe pas mesnate merreshim me Kasapin e Ballkanit rrugicave të lakuriqosura në Hagë, Slobodan Milosheviqin, përballë dy miqve gjermanë - M. dhe C., më pati “premtuar” që do të bëjë çdo gjë që në Hagë t’i shihnim: Hashim Thaçin dhe Ramush Haradinajn.
Hashim Thaçi nuk erdhi kurrë në Hagë - bile as ta vizitonte (ish-)mikun e tij Fatmir Limajn.
Ju, Ramush Haradinaj, me ndihmën edhe të J., erdhët në Tribunal.
Dhe u liruat.
Gati dy vjet më pas, kur ju, familja, partia dhe shteti ynë patëm menduar që kishim të bënim me një formalitet - u ndaluat sërish aty - mes të akuzuarve...
Natën e 17 shkurtit të vitit 2008, kur Kosova festonte pavarësinë e saj dhe bota mrekullohej me “përrallën dimërore” mes Ballkanit me ende duhmë gjaku dhe Ju shikonit nga Tribunali si festonim nuk e dimë se si jeni ndjerë pos që keni festuar. Sepse s’ka shpjegim nëse ish-“companero” juaj, Hashim Thaçi qe frikësuar që ta ftonte familjen dhe “babën” e tij - Hilmi Haradinajn në (jo Parlamentin! por) Kuvendin e Kosovës kur ëndrra e tij, ëndrra e (ish)mikut të tij dhe popullit të stërvuajtur të Kosovës bëhej
realitet.
E njëjta gjë ndodhi edhe pasditen e 22 korrikut kur Kosova befas - dhe për këtë aq fuqishëm - u kthye në analet e drejtësisë planetare. Për paradoks: nga Haga. Një natë më parë ju ishit ndaluar. Serbia festonte nga gazetat e deri te politika e saj ende e çmendur që u kthyet aty. Në mënyrë që të nesërmen të poshtërohej dhe gjunjëzohej aq rëndë.
S’e besoj ta keni parë a dëgjuar komentin e babait tuaj, Hilmi Haradinajt - një prindi që flet jo për ish-kryeministrin e Kosovës, a liderin e opozitës por për fëmijën e tij. “Kur u shpall pavarësia nuk ishte këtu... Sot, kur na e dhanë edhe me tapi... nuk ishte po ashtu këtu”!
Sa madhështore dhe frikësuese. Një prind që edhe në vitin 2010 në mes të Evropës në mënyrë diskrete është i gatshëm ta sakrifikojë edhe një djalë për vendin. Si, si të mos mendojmë në filmin e Steven Spielbergut “Saving Private Rayan”!
Krejt këto ndoshta nuk kanë rëndësi - sepse edhe pse keni mundur, mundeni dhe do të mundeni të jeni faktor qenësor destabiliteti - s'e keni bërë.
Sepse vendi, nënqielli juaj është dhe do jetë Kosova. Njerëzit e saj.
Rrugët si në Bora Bora të Afganistanit. Ekonomia më keq se në Zimbabve. Financat si në piramidat e Milosheviqit atëbotë dhe Mishkoviqit sot. Dhe, ngritjen e në ndërkohë dihet kujt...
Nuk e besoj që edhe nga Schewengingeni i Hagës t’ju ikë diçka që ka bëjë me vendin. Bile, si një i “injoruar” kunderian ua kam lakmi për distancën që e keni për të parë shumë gjëra me distancën e duhur këta muaj vere, në të cilët kryeministri nuk ka kohë të pushojë. Edhe ky një rekord i ri.
Sa i përket Partisë, kryetar i së cilës ju jeni, pra Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës, nuk kam çfarë t’ju them. Ngase kjo parti pa juve është si një shtëpi a kullë pa zot shtëpie... Dhe kjo është gjëja më e mirë e mundshme.
Nga 21 korriku i këtij viti ju më nuk jeni kryetari i Aleancës, por fytyra e këtij vendi. Kthimi juaj në Kosovë nuk do të shënohet as festohet si e kryetarit të AAK-së, por si i të mbijetuarit të vetëm dhe rrënuesit të tezës që Fideli me vëllezërit do na mbajnë të prangosur edhe për dekada. Kosova nuk është Kubë.

[G-2]

Idetë e reja të Qeverisë së Kosovës për veriun Blerim Shala



Rrëfimi i dy ditëve të javës së kaluar, i së martës dhe i të së mërkurës (17 dhe 18 gusht), për kërcënimin e shpalljes së pavarësisë së veriut të Kosovës, sipas të gjitha gjasave, ka qenë një test provues i Beogradit zyrtar për të parë se cili do të jetë reagimi i Qeverisë së Kosovës, i qytetarëve të Kosovës në Mitrovicë (dhe në gjithë vendin), i KFOR-it dhe EULEX-it, i faktorëve më relevantë ndërkombëtarë në Kosovë, po qe se diç e tillë do të ndodhte përnjëmend.
Ndjenja e një shqetësimi të pakontrolluar, i cili kaloi, në disa raste edhe në panik, ka karakterizuar kundërpërgjigjen e autoriteteve më të larta të Kosovës, të cilat, po të kishte organizim dhe planifikim të duhur, qysh moti do të duhej t’i kishin të kryera planet politike dhe të sigurisë, gjithsesi në koordinim me shtetet e Quintit, me KFOR-in, ICO-në (Zyrën Civile Ndërkombëtare) dhe EULEX-in, për reagimin në rast të një veprimi të këtillë në veri të Kosovës, i cili ishte parashikuar, sipas disa analizave, menjëherë pas shpalljes së pavarësisë së Kosovës, më 17 shkurt 2008.
Po cila është politika e Qeverisë së Kosovës ndaj çështjes së veriut të Kosovës? Cilat janë qëndrimet politike dhe ato të sigurisë të cilat kanë dalë në sipërfaqe javëve dhe muajve të fundit në paraqitjet publike të kryeministrit Thaçi dhe të ministrit të Punëve të Brendshme, Bajram Rexhepit?
Dy dokumentet publike kosovare që trajtojnë veriun e Kosovës janë Propozimi Gjithëpërfshirës i presidentit Ahtisaari (i inkorporuar edhe në Kushtetutën e Republikës së Kosovës) dhe “Strategjia për veriun e Kosovës”, e cila i subordinohet Ahtisaarit dhe është në pajtim të plotë me Ahtisaarin, sa u përket qëllimeve të cilat duhet të mbërrihen në këtë pjesë të Kosovës.
Në politikën dhe në shoqërinë kosovare, ka një pajtueshmëri të madhe për këto dy dokumente, por po ashtu, ka vërejtje të mëdha, të arsyeshme, të cilat adresojnë mungesën e mekanizmave konkrete për zbatimin e Pakos së Ahtisaarit, vendosjen e rendit kushtetues dhe integrimin e veriut të Kosovës.
“Strategjia për veriun e Kosovës”, e bërë publike në janar të këtij viti, de fakto, mbeti një dokument që artikulon pozicionin e Prishtinës zyrtare për veriun e Kosovës, por që është ende shumë larg implementimit të tij.
Ndërkohë, kryeministri Thaçi dhe ministri Rexhepi, në paraqitjet e tyre para mediave, kanë shquar tri elemente të reja politike dhe të sigurisë, të cilat objektivisht mëdyshin qëndrueshmërinë e politikës kosovare në përballje me problemin më të madh politik dhe të sigurisë të Republikës së Kosovës.
Dy prej këtyre qëndrimeve janë shprehur në fjalimin e njohur të kryeministrit të Kosovës, Hashim Thaçit, drejtuar qytetarëve të Kosovës, me 8 qershor (2010). Në këtë fjalim, kryeministri Thaçi, nëse nuk gabojmë, për herë të parë pohoi që pavarësisë së mbikëqyrur të Kosovës, po i vjen fundi. Këtë konstatim të tij, Thaçi do ta përsëritë edhe disa herë në javët dhe muajt e ardhshëm, për të mbërritur së fundit, pak ditë më parë, tek qartësimi i tij, që ai mendon që prania ndërkombëtare në Kosovë duhet të mbetet pa kompetencat ekzekutive që i ka, duke u transformuar në misione vëzhguese dhe këshillëdhënëse.
Në Kosovë, tri misione ndërkombëtare kanë kompetenca ekzekutive/ vepruese: KFOR-i (në fushën e sigurisë), EULEX-i (rendi dhe ligji), ICO-ja (jetësimi i Pakos së Ahtisaarit).
Që te tri këto misione, janë pjesë përbërëse e pavarësisë së mbikëqyrur të Kosovës.
Pa këto misione, pa kompetencat e tyre ekzekutive, pa një partneritet të Kosovës me KFOR-in, EULEX-in dhe ICO-në, nuk mund të integrohet veriu.
Qëndrimi i dytë i kryeministrit Thaçi në fjalimin e tij të 8 qershorit, ka të bëjë me trajtimin politik të veriut të Kosovës. Po e citojmë në tërësi fjalinë e Thaçit: “Ne duhet të vazhdojmë të punojmë për të krijuar të njëjtat mundësi për qytetarët që jetojnë në veri të lumit Ibër. Duhen ide të reja. Sigurisht se në relacionet e Kosovës dhe Serbisë, në ecjen drejt anëtarësimit të plotë – dhe të barabartë në Bashkimin Evropian, bashkë me partnerët ndërkombëtarë, mund të gjejmë forma të reja të bashkëpunimit, që njohin natyrën e veçantë rajonale të Kosovës veriore, duke ruajtur tërësinë e saj të plotë në përputhshmëri me Kushtetutën dhe ligjet tona”.
Kryeministri Thaçi, përmes këtij qëndrimi të tij, ka treguar gatishmërinë e tij (së paku në këtë fjalim, të 8 qershorit pra), që veriu i Kosovës ta fitojë statusin e Tirolit Jugor (në Itali). Idetë e reja dhe natyra e veçantë rajonale, të ndërlidhura me mësymjen e Kosovës dhe të Serbisë kah BE-ja, nuk kanë si të shpjegohen ndryshe.
Tiroli Jugor si model është shumë larg Pakos së Ahtisaarit dhe është shumë afër Planit Gjashtëpikësh të Ban Ki-Moonit.
Qëndrimi i tretë ndryshe për veriun e Kosovës, është i ministrit të Punëve të Brendshme, Bajram Rexhepit, i cili, sa për hir të së vërtetës duhet shtuar këtu, po i përgënjeshtron pohimet e veta të cilat, sipas tij, nuk po transmetohen denjësisht prej mediave vendëse apo edhe së fundit, prej atyre serbe.
Rexhepi kështu një herë ka thënë që poqe se është nevoja, në veri të Kosovës do të dërgohen edhe njësitë speciale të Policisë së Kosovës, e pastaj, ka konstatuar që kjo do të bëhet vetëm në koordinim me EULEX-in. Diçka e ngjashme i ndodhi Rexhepit edhe ditëve të fundit, në komentim të ngjarjeve të paralajmëruara, por të pashënuara, në veri të Kosovës. Ministri Rexhepi mbase është më i thirruri në këtë politikën kosovare për ta ditur që veriu i Kosovës është një temë e përbashkët e sigurisë e Prishtinës dhe e Perëndimit, dhe që veprimet e njëanshme mund të kenë pasoja tragjike për tërësinë territoriale të Kosovës.

[Llapi]

Shesim troje?

Dy herë brenda një muaji më ndodhi ta tradhëtoj çështjen kombëtare dhe ta shes shtetin tim. Të parën herë e mora vesh nga “Blici” beogradas, kurse të dytën nga Ardian Gjini i AAK-së.

Nga Pressing - Të Tjerë më 24.08.2010 në ora 12:00
Shkruan: Dukagjin Gorani

Në të dy rastet u gjeta i hutuar – gjë e keqe kjo, nëse je në politikë kosovare. Aty, hutia e habia përkthehen si dëshmi e tradhëtisë.

Sidoqoftë, për herën e parë dhe “Blicin” shkruajta ditë më herët. Për këtë të dytën do të përpiqem të flas sot.

Dhe, nuk do të flas për aryset përse AAK më akuzoi. Sinqerisht, ato nuk i di. Mirëpo, më duket se është koha për ta shtruar një pyetje dhe dilemë të thjeshtë: si është e mundur të ekzistojë kaq armiqësi e madhe brenda një populli kaq të vogël?

Po. Ishte pikërisht një armiqësi e skajshme ajo që pashë tek Ardiani në ditën e konferencës për media të AAK-së. Tek po ai Ardian me të cilin takohem nëpër mbledhje të ndryshme – ku përshëndetemi e përqafohemi. Gjë të ngjashme pashë gjatë ditëve edhe te Besnik Tahiri, Blerim Shala, Avni Arifi – të gjithë këta të njohur, kolegë dhe njerëz me të cilët, shembull, do të kaloje kohë të mirë po që se do t’i takoje në Ulqin apo Antalia.

Si lindi e gjithë kjo urrejtje dhe armiqësi? Çfarë po ndodh në zanatin e politikës ditore që po shpien në këso mosdurimi? Si është e mundur që njerëzit të cilët njihen mes vete së paku një dekadë e më shumë ta akuzojnë njëri-tjetrin për gjëra kaq të mëdha dhe të errëta? E tillë ishte akuza e të mërkurës së kaluar – për bisedime sekrete me Serbinë, qartazi e interpretuar si vepër e tradhtisë supreme ndaj shtetit.

Që të gjithë këta, përfshirë edhe mua, jetojmë në Prishtinë. Disa prej nesh kanë lindur këtu. E kanë parë njëri-tjetrin gjatë fëmijërisë, rinisë, kanë shkuar nëpër shkolla të njëjta, kanë punuar punë të ngjashme... Mbase njihemi edhe familjarisht, e dimë se kush me kë shoqërohet, ku del ditën e ku natën, çfarë flet e mendon. Njihemi, meqë jetojmë në një vend të vogël, në një kryeqytet të vogël dhe i takojmë një populli të vogël. Personalisht, këtë gjithnjë e kam kuptuar si diçka të dashur – faktin që në Kosovë mund të jetosh sikur në një kafene të lagjes, ku i njeh të gjithë dhe të gjithë të njohin ty.

Për më tepër, kjo vlen edhe për shumë të tjerë. Ja, do t’i përmendi vetëm me emrat e parë dhe e di se të gjithë ju do ta kuptoni se për kë bëhet fjalë: Vetoni, Shkëlzeni, Berati, Iliri, Mufaili, Migjeni, Flaka, Albini, Agroni, Beqa, Astriti, Dardani – ose – Hashimi, Fatmiri, Ramushi, Jakupi, Isa, Xhaviti, Luli (me ‘i’ të kuqe;) Luta, e të gjithë të tjerët. Fjalëpërfjalshëm, të gjithë.

Pra, njihemi. Me teshë e koteshë. Mirëpo, ja që këto ditë disa prej nesh janë në gjendje të shkojnë përtej këtij fakti – e të krijojnë situata që të bëjnë të mos i dallosh më. Të habitesh dhe të hutohesh.

Të mos keqkuptohemi: unë i dua dallimet, madje edhe grindjet në shoqëri. Mendoj se janë të shëndetshme dhe mobilizuese. Mirëpo, armiqësitë e këtilla dhe akuzat kombëtare i marr me brengë të madhe – sidomos kur vijnë nga njerëzit me të cilët bashkërisht je munduar aq shumë vjet për një ditë si kjo.
Kjo më shtyri që të mërkurën e kaluar të bie në një depresion, i pashpjegueshëm për atë që nuk është kosovar. Meqë, ai që nuk është kosovar nuk mund ta kuptojë fijen e hollë të afërsisë që mund ta ketë një grusht prej populli i cili aq gjatë e takonte njëri-tjetrin nëpër kampe, istikame, protesta e funerale. Një popull i cili, i madh e i vogël, së paku një herë i ra sirenës e i shkuan lotët me ta parë Kalimashin; një popull i cili të jep konak pa të pyetur gjë, nëse je ‘shqype’ i ngujuar në ndonjë Hauptbahnhoff; popull i cili tërë verën e kalon nëpër dasma e çmallje me pjesën e vet diasporike, e cila nuk përton që çdo vjet ta shkaktojë nga një kaos rrugor – e shtyrë nga një faktor i pashpjegueshëm: nga obsesioni i përbashkët që kemi për njëri-tjetrin.

Mirëpo, të mërkurën e kaluar pashë diçka të tmerrshme. E pashë Ardianin dhe AAK-në teksa përpiqej të na leçiste nga përkatësia kombëtare. Të na privonte nga të qenit djem e burra të këtij vendi. Qëllimi i tillë është i padrejtë, kurse arsyet që u thanë janë të pavërteta. Mendoj se, si kosovarë që jemi, duhet t’ia përkujtojmë vetes ku ndodhet kufiri i dallimeve tona – përtej të cilit nuk guxojmë të shkojmë. Mendoj se atë ditë, AAK e shtyri këtë kufi dhe na bëri që të vazhdojmë të jetojmë bashkë, por me një acar të hidhur në shpirt.

Dikush, i huaj, do të më ngushëllonte duke më thënë se “kjo ndodh brenda çdo populli”, se kjo është “shenjë zhvillimi e demokracie” dhe “pasojë e transicionit në shoqëri”. Mirëpo, ai nuk është kosovar. Ai nuk na kupton, nuk do të mund të na kuptojë dhe nuk e din kush jemi ne, në të vërtetë. Sidomos nuk e kupton familjen e padukshme të atdhetarisë, ku patjetër bën pjesë edhe Ardian Gjini – e ku fjala ‘tradhëti kombëtare’ vret shumë dhe dëgjohet larg.

Pikërisht kjo më shtyri në depresion të mërkurën dhe pikërisht për këtë duhet të kërkohet falje nga AAK. Të gjitha të tjerat janë të kuptueshme: opozitarizmi, kundërshtitë programore, monitorimi kritik i Qeverisë, akuzat për mospunë e shpërdorime, avashllëku e paaftësia e këshilltarëve të Kryeministrit...

Mendoj se mund ta kuptoj dëshirën e zjarrtë të AAK-së për të qenë në pushtet në Kosovë. Mirëpo, po ashtu jam i bindur se me akuzat e së mërkurës vetëm sa u largua nga zemra e kosovarëve.
Ata, kosovarët pra, e dinë se ku ndodhet kufiri i madh i dallimeve tona. Menjëherë, të enjten, treguan se nuk e duan atë që i shkon përtej.

(Autori është këshilltar politik i Kryeministrit të Qeverisë së Republikës së Kosovës)