Komando, pas dy vitesh luftë, pushohet si rebel !!

[laburist]

Nënoficeri E.N., është një ndër 16 komandantët e skuadrave, të cilët u liruan të parët si "rebelët" e misionit paqeruajtës në bazën e Heratit në Afganistan. Nënoficeri, njëkohësisht komandat skuadre, në shtatë muajt e qëndrimit në bazën e "italianëve" të NATO-s, tashmë ka mbetur i papunë dhe të gjitha investimet e tij dhe të shtetit me trajnimet e kryera, apo gradat e mirënjohjes të marra në shërbimet në Irak e Afganistan, janë shumëzuar me zero. Shkaku është mjaft i thjeshtë, pasi dikush "lart" u mërzit sesi një kompani komandosh shqiptare kishte guximin të denonconte shkeljet dhe të kërkonte të drejtat e saj. E.N. ka rrëfyer për Gazetën jetën e një ushtari paqeruajtës shqiptar në bazat e NATO-os, risqet që i kanosen, si i shohin kolegët e tyre dhe "lufta" që bëjnë për të marrë pagesën e premtuar.
Juve jeni nënoficer i repartit Komando, në sa misione keni qenë dhe çfarë roli keni pasur në regjiment?
Në misionet ndërkombëtare jam angazhuar në trupat paqeruajtëse në Irak dhe në Afganistan. Në Irak kam qenë në periudhën maj-shtator 2007, kurse në Afganistan në periudhën gusht 2009-shkurt 2010.
Sa ka qenë pagesa juaj për kohën që shërbyet në këto dy misione?
Në Irak jemi paguar me nga 85 dollarë amerikanë në ditë. Në Afganistan na nisën me premtimin që do na jepnin 60 USD, por në fund mbetëm me 54 USD, pasi 6 USD na i morën si tatim. Madje, kur u nisëm nuk na cilësuan as monedhën, nëse do ishin 60 USD apo 60 euro.
Të flasim fillimisht për shërbimin tuaj në Irak, çfarë përshtypjesh keni?
Ka qenë misioni im i parë, por që jam ndier më të vërtetë mirë. Sa mbërritëm, amerikanët e bazës na dhanë makina të mira, të njëjtat që përdornin edhe vetë. Makina të blinduara dhe të sigurta, që janë shumë të rëndësishme në misione të tilla, gjë e cila nuk do na ndodhte në Afganistan. Na shikonin si aleatë dhe partnerë.
A keni ndier ndopak racizëm, apo ndonjë shenjë përbuzjeje në këtë mision?
Në Irak, fare. Madje, është e vërtetë ajo që, amerikanët dinë të bëjnë luftë dhe dinë të bëjnë edhe aleatë. Në atë mision e kemi ndier veten me të vërtetë ushtarë të NATO-s.
Si doli misioni?
Shkëlqyeshëm. Madje, kur u kthyem në bazë dhe do dorëzonim detyrën për t'u kthyer në Shqipëri, gjenerali amerikan i bazës atje na kishte përgatitur nja 30 automjete "Hummer" që përdor ushtria amerikane në luftë. U kishte vënë flamujt shqiptarë dhe donte të na i bënte dhuratë. Na erdhi keq kur përgjigja nga autoritet tona ishte se nuk kishin avion për t'i marrë. Ushtrisë shqiptare mund t'i shërbenin shumë ato mjete.
Po në Afganistan?
Në Afganistan, krejt e kundërta. Tersi filloi qysh në momentin e nisjes. Na premtuan se do na jepnin 60 USD në ditë, madje do na e trajtonin si shpërblim për të shmangur tatimin. Nuk ndodhi kështu, dhe kjo solli reagimin tonë duke bërë me dije titullarët.
Po trajtimi në bazë?
Baza e Heratit drejtohet nga trupat italiane. Trajtimi filloi që tek mjetet që na dhanë. Na dhanë makina të vjetra, edhe blindi ishte jo fort i sigurt. Ishte i njëjti që përdor dhe policia ushtarake këtu, prodhim i vitit '90-të, pa ajër të kondicionuar, kur temperatura atje i kalonte 40 gradët. Akomodimin na e bënë në disa çadra "të shfryra". Në atë kohë këtë gjë e trajtoi edhe shtypi në Shqipëri, ishte koha kur në trupat tona u dyshua për epidemi të gripit të derrit. Paskëtaj na dërguan dhe neve në kapanonët me ajër të kondicionuar, sikundër rrinin trupat italiane.
Po gjatë komunikimit, si konsideroheshin ushtarët shqiptarë nga kolegët e vendeve të tjera në NATO?
Në Afganistan kishim të bënim me italianët. Sa mësuan për pagën tonë, nisën të hidhnin romuze të tipit: "ne kaq harxhojmë për xhel flokësh në ditë". Na shihnin që ishim të vetmit që ishim të rregullt në mensë për të konsumuar ushqimet e bazës. Edhe në shërbimet që na jepnin, ishim sërish "shqiptarët".
A kishin ndonjë epërsi në përgatitje apo në kryerjen e detyrave ndaj ushtarëve shqiptarë?
Për sa i përket përgatitjes dhe detyrave nuk kishte diferenca mes nesh. Në Herat jemi përballur dhe me shkëmbim zjarri me talebanët. I kemi zgjidhur të gjitha situatat vetë dhe shkëlqyeshëm. E tillë ishte dhe certifikata që morëm pas përfundimit të shërbimit tonë në Herat. Vlerësime nga më maksimalet për përkushtimin tonë në detyrat ushtarake.
Po me pagesat, a ka qenë korrekte Ministria e Mbrojtjes karshi jush?
Në rastin e shërbimit në Irak i kemi marrë të gjitha pagat tona, që në ditët e para të kthimit. Për rastin e Afganistanit na dhanë gjysmat, dhe u desh të kalonin 4-5 muaj që të merrnim pjesën tjetër.
Juve jeni përjashtuar nga detyrat ushtarake pas protestës në Herat, si ndodhi?
Nuk dua ta komentoj shumë këtë çështje. Di që Avokati i Popullit na dha të drejtë. Na akuzojnë për rebelizëm, kur në letrën e dërguar prej nesh dhe të firmosur nga më shumë se 2/3 e trupave, neve thjesht bënim me dije dhe kërkonim zbatimin e kontratës. E thashë që në asnjë rresht nuk flitej për braktisje të misionit, por kërkonim që nëse kërkesat nuk merreshin parasysh, në një moment që ta shikonin të arsyeshëm, të na zëvendësonin se në ato kushte misioni ishte i papërballueshëm. Të gjithë ushtarakët përfituan nga kërkesa jonë, madje edhe Këshilli i Ministrave e quajti të drejtë, pasi ngriti rrogën e misionarëve paqeruajtës, sikundër kërkonim ne.
Këto ditë do niset një mision tjetër i cili mund të futet edhe në veprime të mirëfillta luftarake me talebanët, çfarë mendoni për ta?
E kam mësuar këtë fakt. Ata do të dërgohen në një zonë mjaft të trazuar nga luftimet e shpeshta me talebanët. Por, për një trajtim prej 12 mijë lekësh, kur ky është motivimi kryesor për të cilin rriskojnë ushtarakët shqiptarë, nuk di çfarë të them. Për sa kohë unë kam shërbyer në misionet paqeruajtëse, ushtarakët shqiptarë nuk kanë pasur as sigurim jete.(gazeta shqiptare)