Ja pse duhet ta duam Muhammedin s.a.v.s.

[ramazan_it]

JA PSE DUHET TA DUAM MUHAMMEDIN (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!)


Esselamu alejkum we rahmetullahi we berekatuhu!

Me të vërtetë falënderimi i takon Allahut s.v.t., Atë e falënderojmë, te Ai mbështetemi dhe prej Tij falje kërkojmë, te Allahu kërkojmë mbrojtje prej të keqes së shpirtrave tanë dhe prej veprave tona të këqija. Kë e udhëzon Allahu në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta dërgojë në humbje, ndërsa kë e lenë Allahu në humbje, për të nuk ka udhëzues.

Ndoshta është e vështirë të paramendohet se, njeriu që me lejen e Allahut e ndryshoi botën, kishte lindur jetim, ngase para se të lindte i kishte vdekur babai. Ai edhe ishte rritur jetim me plotë kuptimin e fjalës, ngase në moshën gjashtë vjeçare i vdes edhe e ëma. Ky është jetimi, për të cilin u përkujdes Krijuesi i tij, i cili u rrit nën mbikëqyrjen e kujdesit hyjnor. Ajo që për njerëzit e rëndomtë është humbje, vuajtje, mungesë, për Muhammedin, të birin e Abdullahut, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), ishte përparësi. Në vend se të lihej në kujdesin e krijesës, qoftë ai edhe shumë i dashur, sikur është prindi, atë e mori në përkujdesje Krijuesi.[1]

Për këtë arsye, ai, edhe para se të bëhej pejgamber, ishte shëmbëlltyrë në sjellje, qëndrime dhe fjalë. Biografia e tij, edhe para shpalljes është e pastër dhe pa njolla. I lartësuar qoftë Allahu që Muhammedin e zgjodhi dhe përgatiti për të Dërguar të Vetin! E tërë jeta e tij ishte mrekulli në vete, sepse jetoi në një rreth ku, sipas kritereve njerëzore, njeriu e kishte vështirë të mbijetojë qoftë edhe vetëm fizikisht, e lëre më, të bëhej njeri i ndershëm, i moralshëm dhe me virtyte të larta. Por, këtë rregull e theu Muhammedi, duke u bërë pishtar ndriçues dhe shembull, virtytet e të cilit i admirojnë të largëtit para të afërmve. Ai, përfundimisht dëshmoi se Allahu, as edhe për një moment të vetmin nuk ka hequr dorë nga njerëzimi, por është kujdesur për ta duke e lëshuar Mëshirën e Vet të pakufishme, përveç tjerash edhe nëpërmjet të Dërguarve të Tij. Muhammedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), Allahu e bëri yll që ndriçon dhe shëmbëlltyrë të ndritshme për mbarë njerëzimin. Prej tij patën dobi të gjitha krijesat dhe të gjithë njerëzit pa përjashtim.[2]

Është e pamundur të tregohet në mënyrë gjithëpërfshirëse pse duhet ta duam Muhammedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), por secili prej neve po që se mendon sado pak, do të vijë në përfundim se ai ishte manifestim i mëshirës së Allahut për njerëzimin, andaj i jemi borxhli, duhet ta duam, respektojmë dhe përfillim mësimet dhe udhëzimet e tij. Para se të flasim për disa nga të mirat e shumta me të cilat Allahu e privilegjoi njerëzimin nëpërmjet të Dërguarit Muhammed, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), e shoh të udhës të përmend disa fakte që dëshmojnë se Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), kishte autoritet dhe pozitë shumë të lartë tek Allahu i Madhëruar, gjë që edhe neve na obligon në mënyrë të drejtpërdrejtë që ta respektojmë atë. Allahu i Madhëruar e ka veçuar Muhammedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), me disa veçori specifike, prej të cilave:

- Prej të gjithë të dërguarve të mëhershëm, Allahu ka marrë zotimin se, në rast se Muhammedi paraqitet në kohën e tyre dhe derisa ata janë gjallë, ata e kanë obligim të konfirmojnë besimin e tyre në misionin e tij dhe ta pasojnë:

“Përkujtoni (o ithtarë të librit) kur Allahu mori zotimin e pejgamberëve: Nga ajo se juve ju dhashë libër e urtësi, ju patjetër do ta besoni dhe ndihmoni pejgamberin që vjen pas juve, e që vërteton atë që ju keni pranë vetes. Tha (Allahu): "A pranuat, a e morët sipër obligimin Tim"? Ata thanë: "Ne e pranuam"! Tha (Allahu): "Dëshmoni pra, edhe Unë dëshmoj bashkë me ju!" (Ali Imran, 81).

Këtë zotim Allahu e ka marrë prej secilit të dërguar. Kjo dëshmon vlerën dhe autoritetin e tij tek Allahu dhe te të dërguarit tjerë. - Misioni i Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), kishte karakter universal, si në kohë ashtu edhe në hapësirë. Këtë e vërteton fjala e Allahut në Kur‟an:

“Dhe Ne nuk të dërguam ty tjetër, përveçse mëshirë për botët.” (Enbija, 107).

Një gjë e tillë nuk ishte evidente te shpalljet dhe të dërguarit që Allahu i zgjodhi para Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!). Çdonjëri prej tyre ishte dërguar te një popull dhe për një kohë të caktuar. Kësisoj Allahu përmend Nuhun, Hudin,Salihun, Shuajbin, e të tjerët, gjithnjë duke vënë në pah dhe përmendur edhe popujt te të cilët ishin dërguar këta pejgamberë. Kjo nënkupton se çdo njeri që jeton pas Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), duhet ta besojë dhe pranojë për të dërguar të Allahut. Lidhur me këtë thotë i Dërguari i Allahut, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!):

“Pasha Atë në Dorën e të Cilit është shpirti i Muhammedit, nuk dëgjon për mua ndonjë njeri, qoftë ai çifut apo i krishterë, duke mos më besuar, e që Allahu të mos e fusë në zjarr.”[3]

Në një hadith tjetër ai gjithashtu potencon specifikat, me të cilat e ka veçuar Allahu i Madhëruar:

“Më janë dhënë pesë gjëra që nuk i janë dhënë asnjë të dërguari para meje: ...çdo i dërguar para meje, dërgohej për një popull të caktuar, ndërsa unë jam dërguar për gjithë njerëzimin.”[4]


Ai, madje, ka qenë i dërguar jo vetëm për njerëzit, por edhe për xhinët, fakt ky që në mënyrë shumë të veçantë tregon universalitetin e misionit të tij. - Allahu i Madhëruar me të e përfundoi procesin e shpalljes dhe vulosi pejgamberinë. Pas tij nuk do të ketë më të dërguar të tjerë.

“Muhammedi nuk ka qenë babai i asnjërit prej burrave tuaj, por ai ishte i dërguari i Allahut dhe vulë e të gjithë pejgamberëve, e Allahu është i dijshëm për çdo send.” (Ahzabë, 40).

Andaj, si konfirmim i kësaj që thuhet në këtë ajet, muslimanët duhet bindshëm të besojnë se Allahu nuk dërgon pejgamber pas Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), me të cilin e ka përmbyllur shpalljen dhe pejgamberinë. I Dërguari i Allahut thotë:

“Unë jam „el-akib‟, pas të cilit nuk ka të dërguar.”[5] Ai gjithashtu në një hadith tjetër thotë: “Benu Israilët administroheshin nga pejgamberët, sa herë vdiste njëri, vinte pejgamberi tjetër. Pas meje nuk do të ketë pejgamberë, por vetëm halife.”[6]

Si plotësim të kësaj mirësie, Allahu ka marrë përsipër ruajtjen dhe garancinë e mësimeve të shpalljes që i erdhi Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), që të mbetet origjinale për të gjitha kohët.

“Ne me madhërinë Tonë e shpallëm Kur'anin dhe Ne gjithsesi jemi mbrojtës të tij.” (Hixhër, 9).

“Ata që e mohuan Kur'anin kur u erdhi janë të marrë; ai është një libër ngadhënjyes (i pashoq). Atij nuk mund t'i mvishet e pavërteta nga asnjë anë; është i zbritur prej të Urtit, të Lavdishmit.” (Fussilet, 41-42).

- Ekziston edhe një privilegj shumë i madh dhe i rëndësishëm me të cilin Allahu e ka graduar të Dërguarin e Tij, e ai qëndron në mundësinë e ndërmjetësimit që ka Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), për njerëzit në Ditën e Gjykimit. Kjo madje, jo vetëm që është nder për Muhammedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), por është mirësi e madhe edhe për njerëzit. Në të vërtetë, Allahu i Madhëruar i ka premtuar të Dërguarit të Vet se në Ditën e Gjykimit do ta nderojë me një pozitë të lartë e të lakmueshme të cilën e ka quajtur „El-mekamul-mahmud‟ (Pozita e lavdishme).

Allahu i Lartmadhërishëm thotë:

“Dhe në një pjesë të natës zgjohu me të (me Kur'anin - namazin), është e sigurt se Zoti yt do të ngrejë ty në një vend të lavdishëm.” (Israë, 79).

Dijetarë të shumtë të Islamit, në mesin e të cilëve edhe Taberiu konsiderojnë se kjo pozitë e lavdishme është mundësia që do t‟i jepet Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), për t‟u angazhuar tek Allahu me ndërmjetësim për të mirën e njerëzve. Ai, pra e përdorë autoritetin dhe pozitën që ka tek Allahu, vetëm e vetëm për t‟ua lehtësuar të tjerëve gjendjen dhe vuajtjet. Kjo ndodhë në kohën kur të gjithë njerëzit, përfshirë këtu edhe të dërguarit e Allahut janë të brengosur dhe të preokupuar se çfarë do të ndodhë në atë ditë të tmerrshme, andaj secili i dërguar i ikë përgjegjësisë së ndërmjetësimit (shefa‟atit) me arsyetime të ndryshme, ndërsa këtë e pranon Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), i cili edhe në këtë botë ka dëshmuar se tërë aktivitetin e vet e ka drejtuar kah nxjerrja e njerëzve nga errësira në dritë. Arsyet që na obligojnë ta duam Muhammedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), janë të shumta. Disa prej tyre u cekën më lartë. Prej tyre kuptojmë se njeriu, të cilin Allahu e ka nderuar dhe privilegjuar me shpërblime të ndryshme, nuk heq dorë nga Umeti i tij, edhe pse vet është i siguruar dhe garantuar për çdo të mirë. Me këtë ai tregon humanizmin, altruizmin dhe virtytet tjera të shumta, me të cilat e ka begatuar Allahu i Madhëruar. Si të mos e duam njeriun që Allahu e zgjodhi për t‟ia besuar pjesën më të rëndësishme të misionit të komunikimit të Fjalës së Tij njerëzimit? A nuk meriton të duhet njeriu, nëpërmjet të cilit, Allahu derdhi mirësitë dhe mëshirën e Tij mbi ne? Njeriu, në jetën e të cilit u betua Allahu i Madhëruar, a nuk është i madh dhe meritor për çdo respekt? Çdo njeri që është pjesëtar i Umetit të tij duhet të ndiejë se është i nderuar me të qenit i këtillë. Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), ishte ai, Umetin e të cilit, Allahu e ngriti mbi të gjitha umetet, e bëri më të numërtin dhe më të mirin. Këtij Umeti Allahu ua largoi të gjitha barrët dhe rëndimet që nëpërmjet shpalljes ua ngarkonte umeteve tjera për shkak të rebelimit dhe ngritjes krye kundër mësimeve hyjnore.

“Që pranojnë të Dërguarin (Muhammedin), Pejgamberin arab, (që nuk shkruan as nuk lexon), të cilin e gjejnë të cilësuar (të përshkruar me virtytet e tij), te ata në Tevrat dhe në Inxhil, e që i urdhëron ata për çdo të mirë dhe i ndalon nga çdo e keqe, u lejon ushqimet e këndshme dhe u ndalon ato të pakëndshmet, dhe heq nga ata barrën e rëndë të tyre dhe prangat që ishin mbi ta. Pra, ata të cilët e besojnë atë, e nderojnë dhe e ndihmojnë, veprojnë me dritën që iu zbrit me të, të tillët janë të shpëtuarit.” (A‟rafë, 157).

Këtë Umet, Allahu në këtë botë e kurseu, e ruajti prej të gjitha obligimeve të kësaj natyre, duke shpallur për ta vetëm atë që është e lehtë, e natyrshme dhe e dobishme. Në shpalljen, e cila i erdhi Muhammedit, nuk ka asgjë të rëndë, të panevojshme apo vështirë të praktikueshme. Krahas të qenit të të gjitha dispozitave të kësaj natyre, Allahu i Madhëruar nëpërmjet të Dërguarit të Vet e mësoi njerëzimin se si mund të praktikohen mësimet hyjnore në raste specifike, kur njeriu gjendet në vështirësi të sëmundjes, udhëtimit, luftës, etj.. Kjo dëshmon vlerën e përkatësisë islame, respektivisht të qenit pjesëtar i Umetit të të Dërguarit më të madh që Allahu i ka dërguar njerëzimit. Ndërsa në botën tjetër, ata do të jenë më të numërtit, më të shpërblyerit dhe të parët që do të hyjnë në xhenet. Sikur të mos kishte kurrfarë përfitimi përveç nderit të të qenit pjesëtar i Umetit dhe pasues i të Dërguarit më të madh dhe njeriut më të famshëm që ka ecur në fytyrën e tokës, do të mjaftonte. Prej tij, në botën tjetër do të përfitojnë edhe banorë të xhehenemit. Ebu Talibi do të ketë dënim më të lehtë se të tjerët për shkak të përkrahjes që i ka bërë Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), edhe pse ka vdekur si jomusliman dhe nuk e ka besuar Allahun si duhet. Çka dhe pse i obligohemi të Dërguarit të Allahut arsyeja e trajtimit të një çështjeje të këtillë qëndron në faktin se virtytet janë margaritarë tek individët dhe, shumë herë, derisa kemi të bëjmë me raportet mes njerëzve ngazëllehemi kur hasim në dikë që sillet mirë dhe posedon moral të pastër dhe virtyte të larta. Edhe nëse gjejmë një të këtillë, do të shohim se ato virtyte ekzistojnë pranë disa të metave dhe mangësive që meritojnë së paku vërejtje nëse jo edhe kritikë. Është krejtësisht e pamundur të gjesh njeriun, të gjitha vetitë e të cilit do të jenë të nivelit të kënaqshëm. Kjo është ngase njerëzit, siç dihet, sipas natyrës kanë të meta dhe janë mëkatarë, andaj edhe nuk mund të lirohen prej veseve e as t‟i flakin ato në tërësi. Për këtë arsye është fenomen njeriu, tek i cili dominojnë virtytet përballë veseve të këqija. Ndërsa kur flasim për personalitetin e Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), nuk mund të mos themi se ai ishte njeriu më i kompletuar me cilësi pozitive dhe njerëzisht i përsosur me virtyte dhe sjellje të mira. Njeriu mahnitet derisa lexon dhe njihet me personalitetin dhe sjelljet e tij. Atë që logjikisht mund ta arrijë një njeri, ai e kishte arritur dhe ishte bërë shembull në të, edhe pse realisht askush nuk arriti në pozitën e tij. Madje, edhe të dërguarit e tjerë të Allahut, që gjithsesi dëshmojmë se ishin njerëzit më të mirë, ai i ka tejkaluar, e të mos flasim për njeriun e rëndomtë.

Nuk mund të gjejmë dëshmi më të madhe dhe më me vlerë sesa ajo që i ka thënë Krijuesi i gjithësisë:

“Ti, vërtetë, je në një moral të lartë.” (Kalem, 4).

Një përshkrim i tillë gjeneral na obligon që, si muslimanë që jemi, ta besojmë dhe konsiderojmë për të dërguar të Allahut, të konsiderojmë të saktë dhe të vërtetë çdo gjë që na ka informuar dhe ta respektojmë dhe dëgjojmë në atë që na ka urdhëruar. Por, mbi të gjitha, duhet ta duam. Ta duam më shumë se çdo gjë në botë, më shumë se i duam prindërit dhe fëmijët tanë. Më shumë se vetveten. Një gjë të tillë, thjesht, ia kemi borxh për shkak të të mirave që i përjetojmë, e për to, Allahu e ka bërë shkak Muhammedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!).

Në vija të përgjithshme, obligimet që i kemi ndaj të Dërguarit të Allahut, mund të përmblidhen në tri pika:

1. Të konsiderojmë se ai është i zgjedhuri dhe i dërguari i Allahut, të cilin Allahu e veçoi me shpallje dhe e bëri thirrës për mbarë njerëzimin si dhe për të gjitha kohët e vendet.

2. Të besojmë çdo gjë që ai ka treguar për të kaluarën, apo ka paralajmëruar për të ardhmen dhe këto lajme t‟i marrim si e vërtetë e pakontestueshme.

3. Të respektojmë atë që ka urdhëruar dhe ndaluar duke konsideruar se rruga e tij është rruga e vetme që shpie te kënaqësia e Allahut dhe garanton lumturinë e dy jetëve.

Mbi të gjithat e duam, ngase ai ishte njeriu më i mirë që Allahu krijoi, njeriu më komplet, më i sjellshmi, më i buti, më bamirësi. Krahas kësaj, ai ishte i Dërguari i fundit i Allahut. Me të, Allahu e përmbushi dhe plotësoi misionin e pejgamberisë dhe vulosi shpalljen nga qielli. Disa nga virtytet që na detyrojnë ta duam edhe më tepër Askush prej njerëzve nuk ka arritur që të përmbledhë të gjitha veçoritë dhe specifikat e tij apo të shkruaj për të gjitha aspektet e ndritshme të personalitetit dhe veprës së tij. Për këtë arsye, hasim në qindra libra që trajtojnë jetën dhe veprimtarinë e Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), nga aspekti biografik, dhe një mori sosh që trajtojnë sjelljet, moralin dhe virtytet e tij. Asnjëri prej autorëve asnjëherë nuk ka pretenduar se ia ka dhënë hakun si e meriton. Përkundrazi, të gjithë e pranojnë se shkrimet e tyre janë vetëm një pjesë e vogël, një shkëndijë, marrë nga dielli i fuqishëm dhe i ndritshëm i të Dërguarit Muhammed, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!). As unë nuk pretendoj, dhe Allahu më ruajt që të pretendoj një gjë të tillë, se kam bërë diçka të rëndësishme në këtë drejtim. Unë vetëm e kam ndier veten të obliguar që njerëzit t‟i përkujtoj me disa nga arsyet pse duhet të duan Muhammedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), në kohën kur janë kapluar nga dashuria ndaj njerëzve që kryesisht nuk e meritojnë, dhe njëkohësisht kur kanë filluar ta harrojnë atë që në të vërtetë duhet ta duan.

Virtytet e tij të larta ishin të shumta, por kalimthi do t‟i përmendim disa:

1. Bujaria

Ai ishte shembull i paarritshëm në këtë drejtim. Këtë e dëshmojnë transmetimet dhe dëshmitë në vijim:

- Ai kurrë, derisa kishte diçka afër vetes, nuk kthente duarthatë lypësin. Një njeri njëherë ia kërkoi pelerinën që e kishte veshur, ai hyri në shtëpi, e zhveshi atë dhe doli e ia dha.

- Xhabiri transmeton se i kishte dhënë një njeriut një tufë të madhe me dhenë saqë ai u kthye te njerëzit e vet dhe u tha:

O njerëz, shkoni te Muhammedi se ai jep aq shumë sa të mos i frikohesh varfërisë më pas.[7]

- Ibën Abbasi thotë se i Dërguari i Allahut ishte njeriu më bujar. Akoma më bujar bëhej në muajin ramazan kur e takonte Xhibrili dhe ia mësonte Kur‟anin. Ai ishte më i bekuar se sa era e mirë dhe e bereqetshme e dërguar nga Allahu. (Shënon Buhariu).

2. Butësia

Me këtë nënkuptohet vetëpërmbajtja në rast të zemërimit dhe hidhërimit të madh, me ç‟rast njeriu nuk mund të kontrollojë veten dhe të përmbahet nga fjalët dhe sjelljet e këqija. Ai ishte shembull kur është në pyetje kjo cilësi, madje edhe kur kishte mundësi të shfrynte zemërimin dhe mllefin e vet, ai asnjëherë nuk e bënte një gjë të tillë. Në betejën e Uhudit u plagos, iu shqye fytyra, iu thyen dhëmbët, ra në gropën që e kishin hapur armiqtë dhe i rrodhi gjaku. Ai, megjithatë, tha:

“O Allah, fale popullin tim se ata nuk dinë.”[8]

Një beduin erdhi një herë për të lypur dhe e kapi për petkat e tij, e shtrëngoi aq fortë sa i la shenja në qafën e tij të bekuar duke i thënë:

O Muhammed, më jep nga ajo që të ka dhënë Allahu! Ai i buzëqeshi dhe urdhëroi që ti jepet nga pasuria shoqërore aq sa i plotësohen nevojat e tij.[9]

Një çifut i quajtur Zejd bin Sa‟neh erdhi për të kërkuar borxhin nga i Dërguari i Allahut, e kapi atë për krahu dhe iu drejtua në mënyrë të vrazhdët dhe ofenduese:

Ju, familje e Abdulmuttalibit, vërtetë jeni të jokorrektë në kthimin e borxhit. Umeri u ngrit me shpejtësi dhe i revoltuar për të reaguar, por Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), i tha: “Jo o Umer në këtë mënyrë. Më mirë do të ishte të kërkoje prej meje të ia kthej borxhin dhe të kërkosh prej tij ta kërkojë hakun e vet më mirë dhe më butë.” Pastaj urdhëroi që t‟i kthehet borxhi dhe t‟i kompensohet trishtimi që ia kishte shkaktuar Umeri me reagimin e tij. Kjo gjë ishte shkak që ai njeri të përqafojë Islamin. Më herët thoshte: Të gjitha argumentet e sinqeritetit të Muhammedit i provova, përveç dy gjërave: Butësia e tij është shumë më e theksuar se sjellja e vrazhdtë dhe sa më keq të sillesh ndaj tij, ai bëhet më i butë.[10]

3. Falja dhe toleranca

Falje quhet mosndëshkimi i keqbërësit edhe kur ekziston mundësia, por në shenjë bamirësie ndaj tij t‟i falet ajo që ka bërë e të mos ndëshkohet.

Aisheja tregon se i Dërguari i Allahut kurrë nuk hakmerrej personalisht për vete, përveç kur ishte në pyetje shkelja e ligjeve të Allahut, atëherë ai ndëshkonte për këtë.[11]

Xhabiri rrëfen se i Dërguari i Allahut ishte në një betejë dhe derisa muslimanët ishin të shkujdesshëm ndaj tij, i erdhi njëri prej armiqve me shpatë në dorë, e rrëmbeu fort dhe i tha: Kush të mbron tani prej meje? Ai i tha: “Allahu”. Atij i ra shpata nga dora. Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), e mori shpatën dhe i tha: “Po ty tani kush të mbron prej meje?” Ai i tha: Bëhu më i miri që hakmerret. I Dërguari i tha: “A do të dëshmosh se nuk ka të adhuruar përveç Allahut dhe se unë jam i Dërguari i Allahut?” Ai i tha: Jo, por nuk do të luftoj më kundër teje dhe nuk do të jem në anën e atyre që të luftojnë. Ai e lëshoi. Kur shkoi te njerëzit e vet u tha: Jam duke ardhur nga njeriu më i mirë që keni parë ndonjëherë.[12]

4. Trimëria

Trimëria ka qenë dhe vazhdon të mbetet virtyt i lartë dhe cilësi e vlefshme, sidomos kur është edhe në mendje ashtu si është në zemër.

Për trimërinë ë të Dërguarit Muhammed, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), le t‟i lëmë dy trima të dëshmojnë:

Ali bin Ebu Talibi thotë: Kur vështirësohej situata dhe lufta bëhej e ashpër, ne mbroheshim prapa të Dërguarit të Allahut. Askush nuk ishte më afër armikut se sa ai.[13]

El-Bera bin Malik thotë: Kur bëhej situata e vështirë në luftë, ne fshiheshim prapa tij, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!). Më trimi prej neve ishte ai që barazohej me të.[14]

5. Modestia dhe afërsia me njerëzit

Njeriu i madh në sytë e njerëzve, i vogël në sytë e vetvetes do të jetë i madh edhe tek Allahu i Madhëruar. I këtillë ishte Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!):

Shokët e tij tregojnë se nuk kanë parë njeri që u buzëqeshte të tjerëve më shumë se i Dërguari i Allahut.[15]

Kalonte kah fëmijët që luanin në rrugë, i përshëndeste, sillej butë me ta, e ndodhte edhe i përkëdhelte.[16]

Të dobëtit dhe të varfrit i vizitonte kur sëmureshin dhe i përcillte deri në varreza kur vdisnin. Asnjëherë nuk ka ndodhur që dikush të shtyhej dhe pengohej për të arritur deri tek ai, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!).

6. Sjellja e mirë me fëmijët dhe mëshira ndaj tyre

Mirësjellja, butësia dhe mëshira janë të çmueshme me çdokënd, por kur janë në pyetje më të dobëtit, ajo bëhet virtyt edhe me i vlefshëm. Kësisoj i trajtonte Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), fëmijët:

Ibën Mesudi tregon se kur i Dërguari i Allahut binte në sexhde, nipat e tij Hasani dhe Husejni i hipnin mbi shpinë. Kur të tjerët donin t‟i pengonin në këtë, ai, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), u jepte shenjë që t‟i lënë. Kur përfundonte namazin i ulte në prehër.[17]

Enesi transmeton se i Dërguari i Allahut ka thënë: “Unë hyj në namazin duke dëshiruar që ta zgjas atë, por e dëgjoj vajin e fëmijës, andaj e fal më shpejt namazin nga frika se mos e ëma është duke u falur me neve e do të shqetësohet.”[18]

Të shumta janë ato gjëra që na shtyjnë dhe obligojnë që ta duam të Dërguarin e Allahut, atë që Allahu e dërgoi mëshirë për botët, atë me të cilin Ai i nxori njerëzit nga errësira në dritë. Aq shumë kemi përfituar të gjithë prej tij, aq dobi dhe mësime kemi pasur. Si të mos e duam!

“O i dërguar. Vërtetë, Ne të kemi dërguar ty dëshmues, përgëzues dhe këshillues. Dhe thirrës tek Allahu me lejen e Tij dhe pishtar ndriçues. Dhe përgëzoji besimtarët se për ta do të ketë tek Allahu mirësi të madhe.” (Ahzabë, 45-47).

O Umet i Muhammedit, ngushëllime! Pamëdyshje, askush nuk mund të arrijë gradën dhe autoritetin e Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), sepse ai ishte më i zgjedhuri dhe më i miri nga mesi i elitës. Dashuria e madhe që kemi ndaj tij na bën të shpresojmë se do ta takojmë në botën tjetër dhe të kënaqemi duke përfituar nga ndërmjetësimi i tij dhe pirja ujë nga kroi i tij i bekuar. Kjo shpresë është ngushëllim i madh për neve, të cilët nuk kemi pasur nderin ta takojmë në këtë botë. Mirëpo edhe takimi i botës tjetër i ka disa kushte dhe kritere, të cilat, po që se nuk respektohen, njeriu do të privohet nga takimi i këndshëm me Muhammedin, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!). Në të vërtetë, të gjithë muslimanët kanë qenë të preokupuar, madje, edhe të pikëlluar kur kanë menduar se në botën tjetër, edhe nëse arrijnë të futen në xhenet, pozita e tyre sigurisht nuk mund të jetë aq meritore sa është ajo e Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!). Këtë brengë të tyren ata nuk kanë ngurruar ta shprehin edhe para të Dërguarit të Allahut.

Enes bin Maliku, sipas asaj që shënon Ahmedi në Musnedin e tij, transmeton se një njeri e ka pyetur të Dërguarin e Allahut: O i Dërguar, nëse njeri e do dikë, por nuk mund të arrijë pozitën e tyre me veprat e tij, çfarë do të jetë puna e tij? Ai i ka thënë: “Njeriu, në botën tjetër, do të jetë me ata që i do.” Thabit el-Bunani që e transmeton këtë hadith nga Enesi, thotë: Sa herë që Enesi ia tregonte dikujt këtë hadith, thoshte: O Allahu im, ne të duam Ty dhe e duam të Dërguarin Tënd.[19]

Kjo dashuri e bën njeriun të ngrihet aty ku nuk mund të arrijë me veprat e veta. Jo rrallë ndodh që dikush, edhe po deshi, nuk mund të bëjë vepra të cilësisë apo sasisë që bën dikush tjetër. Kjo bëhet ngase edhe mundësitë e njerëzve për të bërë diçka janë të ndryshme. Në rastin konkret, askush nuk mund të arrijë me veprat dhe meritat e tij atje ku ka arritur Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), sepse ai ishte më i miri, më i devotshmi dhe më aktivi. E vetmja gjë që mund të bëjnë ata që vijnë pas tij është që, krahas besimit dhe pasimit të rrugës së tij, ta duan atë me dashuri të parezervë dhe të sinqertë, duke shpresuar se ajo dashuri do të bëhet shkas që Allahu ata t‟i nderojë dhe shpërblejë duke i takuar me të në Ditën e Gjykimit dhe duke ua mundësuar që të qëndrojnë së bashku në xhenet me lejen e Tij, qoftë i lartësuar. Nëpërmjet këtij fakti ndriçohen dy gjëra shumë të rëndësishme.

E para është gjerësia e Mëshirës së Allahut dhe Mirësia e Tij e pakufishme. Ai u jep mundësi të gjithëve që të përfitojnë prej asaj mirësie. Nëse nuk mund të arrihet me vepra, le të arrihet me dashuri, sinqeritet dhe anim kah e mira dhe kah çdo gjë dhe çdo kush që Allahu do. Dashuria ndaj Allahut dhe të dashurve të Allahut, njeriun e shpie në grada të larta dhe i siguron privilegje dhe shpërblime rëndom të paarritshme.

Gjëja e dytë që kuptohet është autoriteti dhe pozita e lartë e të Dërguarit Muhammed, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), tek Allahu i Madhëruar. Nuk është gjë e vogël dhe e parëndësishme që vetëm nëse e do një njeri, të të shpërblejë Krijuesi. Ai njeri që ti e do duhet të jetë shumë i madh, i mirë dhe meritor tek Allahu.

I këtillë, pa kurrfarë dyshimi është Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!).

Prej tij përfitoi njerëzimi derisa ishte gjallë dhe jetonte në mesin e njerëzve duke u udhëzuar me mësimet e tij të larta. Ndërsa, ata që nuk patën nderin ta shohin dhe ta shoqërojnë, kanë mundësinë që, krahas besimit të mirëfilltë, me dashuri të sinqertë të arrijnë nderin e të shoqëruarit me të në botën tjetër, më konkretisht në xhenet. E si të mos vazhdojmë edhe ne të themi atë që e ka thënë Enesi, Allahu qoftë i kënaqur me të: O Allahu im, ne të duam Ty dhe e duam të Dërguarin Tënd!? Kjo dashuri nuk bën të jetë vetëm deklarative. Ajo duhet të jetë e sinqertë, të burojë nga thellësia e shpirtit dhe të jetë e konfirmuar me vepra. Veprat janë shenja më e mirë identifikuese e njeriut. Sikur edhe çdo gjë në Islam, ashtu edhe dashuria ndaj Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), duhet të vërtetohet praktikisht. Një gjë e tillë arrihet me dëshmi praktike se fjalët janë vërtetë një argument i dashurisë së sinqertë. Për t‟i vënë njerëzit në provë se sa janë të sinqertë kur deklarojnë se e duan Allahun dhe të Dërguarin e Tij, Allahu ka shpallur ajet në të cilin thuhet:

“Thuaj: "Nëse e doni Allahun, atëherë ejani pas meje që Allahu t'ju dojë, t‟ua falë mëkatet tuaja, se Allahu është që fal shumë, mëshiron shumë.” (Ali Imran, 31).

Këtu është pikënisja, fillimi i madh dhe i fuqishëm për të arritur atë që dëshiron. Rruga deri te caku është e gjatë dhe e mundimshme. Sprovat dhe pengesat janë të shumta dhe të llojllojshme. E vetmja gjë që simbolizon burimin e pashtershëm të fuqisë dhe udhëzimit është pasimi i rrugës, të cilën gjatë jetës së tij të bekuar e trasoi Muhammedi, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!). Ajo është rruga e vetme që shpie në mënyrë të sigurt deri te arritja e qëllimit fisnik. Shikuar në aspektin praktik, rëndësia e dashurisë ndaj të Dërguarit të Allahut, vihet në pah edhe nëpërmjet një hadithi, të cilin e shënon Muslimi, e të cilin e transmeton Ebu Hurejre, Allahu qoftë i kënaqur me të. Në këtë hadith qëndron se i Dërguari i Allahut ka thënë:

“Në Ditën e Gjykimit do të vijnë njerëzit e Umetit tim tek unë te Haudi,[20] ndërsa unë do t‟i pengoj disa njerëz, ashtu si i pengon bariu devetë e huaja që të mos u afrohem deveve të veta.” Dikush i tha: O i Dërguar, a do të na njohësh atë ditë? Ai tha: “Po, sepse do t‟i keni disa shenja të veçanta që nuk i ka tjetër kush. Do të vini tek unë me shenja në gjymtyrët tuaja nga gjurmët e abdesit. Disa prej Umetit tim do të pengohen për të arritur deri tek unë dhe unë do të them: „O Zoti im, ata janë prej Umetit tim‟. Një melek do të më përgjigjet: Ti nuk e di se çka kanë vepruar këta pas teje.”[21]

Abdesi, si veprim konkret i përmendur në hadith, është shembull i shprehjes praktike të lojalitetit dhe dashurisë së sinqertë ndaj Allahut dhe të Dërguarit të Tij. Kjo dëshmon se dashuria duhet të ekzistojë, dobia e saj është e pakontestueshme në këtë dhe në botën tjetër, por edhe shenjat identifikuese dhe dëshmitë praktike të asaj dashurie nuk duhet të mungojnë.

O Allahu im, ne të duam Ty dhe e duam të Dërguarin Tënd!!! --------------------------------------------------------------------------------

[1] Allahu i Madhëruar ia përkujton Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), se ishte jetim, por njëkohësisht ishte i privilegjuar me kujdesin që Allahu e mori përsipër për të: “A nuk të gjeti ty jetim, e Ai të bëri vend (të dha përkrahje).” (Duha, 6).
[2] Mësimet e Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), janë rregull, mirësi, rend, humanizëm. Kjo padyshim se është dobi e madhe për të gjithë njerëzit, përfshirë këtu edhe jomuslimanët, por edhe për të gjitha krijesat. [3] Shënon Muslimi.
[4] Shënon Muslimi.
[5] Shënon Buhariu.
[6] Shënon Buhariu.
[7] Shënon Buhariu.
[8] Shënon Buhariu.
[9] Shënon Buhariu.
[10] Shënon Ebu Nuajmi, Hakimi dhe Hejthemiu
[11] Shënon Buhariu.
[12] Shënon Ahmedi, Buhariu dhe Muslimi.
[13] Shënon Ahmedi dhe Begaviu.
[14] Shënon Muslimi.
[15] Shënon Tirmidhiu.
[16] Shih: Sahihul-xhami‟.
[17] Shënon Ebu Ja‟la dhe Ibën Huzejme.
[18] Shënon Buhariu.
[19] Shënon Ahmedi.
[20] Burimi, të cilin Allahu ia ka dhënë si dhuratë të Dërguarit të Vet Muhammedit, (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!), ashtu që kush pi prej atij burimi kurrë më nuk do të ndijë etje, ndërsa kush nuk pi, kurrë nuk do të ngopet. Besimi në këtë, bën pjesë gjithsesi në besimin në Ditën e Gjykimit, ngase kjo është prej momenteve shumë të rëndësishme të asaj dite.
[21] Shënon Muslimi.

Esselamun alejkum we rahmetullahi we berekatuhu!

[ramazan_it]

Dashuria e fëmijeve tanë ndaj Profetit s.a.v.s - si ta mbjellim atë?


Para fëmijëve tanë ne duhet t’i përgjigjemi pyetjes:

Përse duhet që ta duam të Dërguarin e Allahut sal-lallahu alejhi ue selem?

Dhe duhet të mbërrijmë në mendjet e tyre, duke i bindur se çdo njeri i logjikshëm, i mirë, besimtar dhe i zgjuar duhet ta dojë të Dërguarin e Allahut sal-lallahu alejhi ue selem, sepse ai është personi, i cili është bërë shkak për udhëzimin e botës drejt rrugës së drejtë.


Në të vërtetë dashuria ndaj të Dërguarit të Allahut sal-lallahu alejhi ue selem është një themel i fesë dhe një parim i saj, pa të cilin besimi i njeriut nuk mund të funksionojë drejt dhe muslimani nuk mund ta neglizhojë atë. Ai nuk mund të tregohet i pavendosur në lidhje me të, sepse dashuria ndaj të Dërguarit të Allahut është e lidhur ngushtë me dashurinë ndaj Allahut të Lartësuar, për arsyen se Profeti sal-lallahu alejhi ue selem është i dërguari, i zgjedhuri dhe i ngarkuari i Allahut të Lartësuar. Kjo është një e vërtetë që kujdestarët e fëmijëve dhe prindërit e tyre duhet ta përsosin në artin e zbatimit të saj dhe duhet të përpiqen me sa të munden që të rrënjosin dashurinë ndaj të Dërguarit të Allahut sal-lallahu alejhi ue selem në zemrat e bijve dhe bijave të tyre. Për ta sqaruar me thellë këtë gjë na duhet të theksojmë disa pika të rëndësishme:

Së pari: Pozita e dashurisë ndaj Profetit sal-lallahu alejhi ue selem në legjislacionin e nderuar Islam.

Buhariu shënon nga Enesi radijallahu anhu, se i Dërguari i Allahut sal-lallahu alejhi ue selem ka thënë:

“Tri gjëra kush i ka, do të shijojë ëmbëlsinë e besimit: Kur Allahu dhe i Dërguari i Tij të jenë më të dashur për të se gjithkush tjetër përveç tyre; kur ta dojë një njeri vetëm për Allahun dhe të urrejë që të kthehet në kufër, ashtu siç urren që të hidhet në Zjarr.”

Buhariu shënon nga Ebu Hurejre radijallahu anhu, se i Dërguari i Allahut sal-lallahu alejhi ue selem ka thënë:

“Askush prej jush nuk beson derisa të jem unë më i dashur për të se babai dhe fëmija e tij.”

Në Sahih përcillet nga Abdullah ibën Hishami, se ishim së bashku me të Dërguarin e Allahut sal-lallahu alejhi ue selem, i cili kishte marrë për dore Omerin radijallahu anhu që i tha:

“O i Dërguari i Allahut! Ti je më i dashur për mua se gjithçka tjetër, përveç vetes sime.” Profeti sal-lallahu alejhi ue selem tha: “Jo, pasha Atë që ka shpirtin tim në dorën e Tij, derisa të jem më i dashur për ty se vetja jote.” Omeri i tha: “Tani ti je më i dashur për mua se vetja ime.” Profeti sal-lallahu alejhi ue selem tha: “Tani po, o Omer.”

Te të dy Sahihët është shënuar nga Enesi radijallahu anhu, se një burrë shkoi tek i Dërguari i Allahut sal-lallahu alejhi ue selem dhe i tha:

“O i Dërguari i Allahut! Kur është Kiameti?” Profeti sal-lallahu alejhi ue selem i tha: “Çfarë ke përgatitur për të?!” Tha: “Nuk kam përgatitur shumë vepra për të, veçse unë e dua Allahun dhe të Dërguarin e Tij.” Profeti sal-lallahu alejhi ue selem tha: “Robi do të jetë së bashku me atë që do.” Enesi thotë: “Nuk jemi gëzuar kurrë aq shumë me diçka, sesa u gëzuam me ato fjalë të Profetit sal-lallahu alejhi ue selem: “Robi do të jetë së bashku me atë që do.” Pastaj ai thotë: “Unë e dua të Dërguarin e Allahut sal-lallahu alejhi ue selem, Ebu Bekrin dhe Omerin dhe shpresoj prej Allahut, që të më ringjallë së bashku me ta, edhe nëse nuk kam bërë vepra si të tyret.”

Allahu i Lartësuar e ka bashkangjitur dashurinë ndaj Profetit sal-lallahu alejhi ue selem, me dashurinë ndaj Tij në ajete të shumta kuranore, siç është thënia e Tij:

“Thuaj (o i dërguar): “Në qoftë se etërit tuaj, djemtë tuaj, vëllezërit tuaj, bashkëshortet tuaja, farefisi juaj, pasuria që e fituat, tregtia që frikoheni se do të dështojë, vendbanimet me të cilat jeni të kënaqur, (të gjitha këto) janë më të dashura për ju se Allahu, se i Dërguari i Tij dhe lufta në rrugën e Tij, atëherë prisni derisa Allahu të sjellë vendimin e Tij. Allahu nuk vë në rrugë të drejtë njerëzit e prishur.” (Teube 24)

dhe:

“Thuaj: Nëse e doni Allahun, atëherë më ndiqni mua që t’ju dojë Allahu.” (Ali Imran 31).

Së dyti: Si ta prezantojmë dhe si t’i njohim fëmijët tanë me të Dërguarin e Allahut sal-lallahu alejhi ue selem?

Prindërit duhet t’ua prezantojnë fëmijëve të tyre të Dërguarin e Allahut sal-lallahu alejhi ue selem duke marrë në konsideratë këto mënyra:

1- Të tregohet kujdes për paraqitjen e personalitetit të të Dërguarit të Allahut sal-lallahu alejhi ue selem, ashtu siç e ka sqaruar Kurani Famëlartë në thënien e Allahut të Lartësuar:

“Ne të dërguam ty si dëshmues, përgëzuar, paralajmërues dhe thirrës për tek Allahu me lejen e Tij dhe si një pishtar ndriçues.” (Ahzab 46).

Pra, Profeti sal-lallahu alejhi ue selem është pishtari ndriçues dhe feneri rrezatues nëpërmjet të cilit Allahu ka udhëzuar të gjithë botën dhe i ka nxjerrë ata nga errësirat në dritë.

2- Të tregohet kujdes në ato pjesë të personalitet të tij, që nxjerrin në pah qenien e tij si shembull që duhet ndjekur, ndërkohë që i gjithë personaliteti i tij është një shembull dhe të vendoset theksi në faktin, se ai përfaqëson rrugën që shpresohet dhe shembullin që kërkohet për gjithkënd, që dëshiron të ketë sukses dhe shpëtim në këtë botë dhe në tjetrën.

3- Para fëmijëve tanë ne duhet t’i përgjigjemi pyetjes:

Përse duhet që ta duam të Dërguarin e Allahut sal-lallahu alejhi ue selem?

Dhe duhet të mbërrijmë në mendjet e tyre, duke i bindur se çdo njeri i logjikshëm, i mirë, besimtar dhe i zgjuar duhet ta dojë të Dërguarin e Allahut sal-lallahu alejhi ue selem, sepse ai është personi, i cili është bërë shkak për udhëzimin e botës drejt rrugës së drejtë, të vërtetës, dritës dhe besimit me mirësinë e Allahut të Lartësuar.

4- Vënia e theksit tek meritat e Profetit sal-lallahu alejhi ue selem dhe tek pozita e tij e lartë tek Zoti i tij, tek pozita e tij në mesin e profetëve, tek mirësia e tij në Ditën e Gjykimit, tek pozita e tij si ndërmjetësues dhe tek vendi që do të zërë në Xhenet. Po kështu vënia e theksit tek fjala e tij e shënuar tek të dy Sahihët, siç përcillet nga Ebu Hurejre radijallahu
anhu se Profeti sal-lallahu alejhi ue selem ka thënë:

“Jam dalluar nga profetët me gjashtë gjëra: Më janë dhënë fjalët gjithëpërfshirëse...”, që do të thotë se Profeti sal-lallahu alejhi ue selem është njeriu që përdor fjalët më prekëse dhe më domethënëse. Më tej Profeti sal-lallahu alejhi ue selem thotë: “Jam ndihmuar me frikën një muaj larg, më është lejuar plaçka e luftës, toka më është bërë e pastër dhe vend-falje, jam dërguar për të gjitha krijesat dhe me mua është vulosur vargu i profetëve.”

5- Sqarimi i përgëzimit që kanë dhënë profetët e mëparshëm për ardhjen e të Dërguarit të Allahut sal-lallahu alejhi ue selem, i dashurisë që kanë ata për të dhe pritja që i bëri Profeti sal-lallahu alejhi ue selem atyre në ngjarjen e Israsë dhe Miraxhit, si dhe sqarimi se ai është Profeti i fundit për vargun e tyre, se legjislacioni i tij ka shfuqizuar legjislacionin e tyre, por që ka përfshirë në tërësi të gjitha vlerat, mirësitë dhe udhëzimin që solli mesazhi i tyre –paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të gjithë ata.

6- Vënia e theksit tek kuptimi i ndjekjes dhe i bidatit duke përdorur një metodikë të thjeshtë, duke e ripërsëritur herë pas here këtë domethënie.



Së treti: Disa metoda që mund të përdoren për të rrënjosur dashurinë ndaj Profetit sal-lallahu alejhi ue selem në zemrat e bijve dhe bijave tona:



1- Tregimi për mrekullitë e Profeti sal-lallahu alejhi ue selem

2- Tregimi për sjelljen e tij shembullore, për ndihmën që i jepte të shkelurve, për butësinë që tregonte ndaj të varfërve dhe porosinë e dhënë prej tij për jetimët.

3- Tregimi për butësinë, mëshirën dhe të qarën e tij, se ai është Profeti i vetëm që e ka ruajtur lutjen, që do të marrë përgjigje në Ditën e Gjykimit, nëpërmjet së cilës do të ndërmjetësojë për umetin e tij, siç është shënuar në Sahihun e Muslimit:

“Çdo profet ka një lutje që merr përgjigje dhe secili prej tyre e ka shpejtuar atë lutje (në dynja), kurse unë e kam fshehur (ruajtur) lutjen time për të ndërmjetësuar për umetin tim në Ditën e Gjykimit.”

Gjithashtu tregimi se ai është Profeti, që do t’i lutet Zotit të tij me fjalët: “O Zot! Umetin tim. O Zot! Umetin tim” , se ai është Profeti që do të qëndrojë në urën e Siratit në Ditën e Gjykimit dhe do të lutet për ta kur ta kalojnë me fjalët: “O Zot! Shpëtoji. O Zot! Shpëtoji.

” Gjithashtu ai është profeti që qau nga malli për ne, kur ishte ulur së bashku me shokët e tij dhe tha: “Më ka marrë malli për vëllezërit e mi.” Ata thanë: “A nuk jemi ne vëllezërit e tu, o i Dërguari i Allahut?!” Tha: “Vëllezërit e mi janë ata që kanë besuar tek unë dhe nuk më kanë parë.”

Kështu përcillet në disa tekste të vlerësuara si të mira nga dijetarët.

4- Tregimi për dashurinë që kishin sahabët për të Dërguarin e Allahut dhe sesi sakrifikonin për të, duke e ilustruar këtë me disa shembuj.

5- Mësimi përmendësh i fëmijëve i disa haditheve profetike dhe mësimi i traditës profetike prej tyre, duke ua bërë të qartë se ajo e ruan njeriun nga shejtanët e njerëzve dhe xhindeve.

6- Praktika e dy prindërve, metoda e tyre në ndjekjen e të Dërguarit të Allahut sal-lallahu alejhi ue selem dhe kujdesi i treguar prej tyre ndaj traditës profetike ka një ndikim të madh në edukimin e fëmijëve. Autori i librit: “Edukata islame” thotë:

“Është shumë e thjeshtë të shkruash një libër për edukimin, po kështu edhe formulimi i një metodike të caktuar për të, por ai libër dhe ajo metodikë do të mbeten një bojë mbi letër, nëse nuk transformohen në një realitet që lëviz, nëse nuk transformohen në një njeri që e përkthen këtë edukatë nëpërmjet sjelljes së tij, në veprimet dhe ndjenjat e tij, në mendimet dhe parimet e tij. Vetëm atëherë kjo metodikë dhe këto kuptime do të mund të kthehen në një të vërtetë.”



Udhëzime të rëndësishme gjatë zbatimit:



1- Të tregohet kujdes për bindjen nëpërmjet përdorimit të metodës së diskutimit dhe pyetje-përgjigjes, pa u mjaftuar vetëm me metodën e diktimit.

2- Përdorimi i metodave që e bëjnë tregimin e historisë së Profetit sal-lallahu alejhi ue selem sa më tërheqëse, duke shtuar këtu përdorimin e metodave të shpërblimit dhe dhënies së dhuratave, si p.sh. pas mësimit përmendësh të disa haditheve ose diçkaje nga Suneti.

3- Përqendrimi në fitimin e kënaqësisë së të Dërguarit sal-lallahu alejhi ue selem, në sqarimin e shpërblimit të kësaj kënaqësie dhe përqendrimi tek takimi me të Dërguarin në Ditën e Gjykimit tek Hauzi, duke bërë gjithmonë dallimin në ndjesinë e fëmijës mes atyre që do t’i mirëpresë i Dërguari dhe atyre që do t’u drejtohet me fjalët: “Mjerë, mjerë...”

4- Ndihma e fëmijëve në veprat krijuese që kanë lidhje me dashurinë ndaj të Dërguarit sal-lallahu alejhi ue selem, siç është shkrimi i poezive, tregimeve, hytbeve, artikujve dhe nxitja e tyre për të bërë gara dhe konkurse me tematika që kanë të bëjnë me dashurinë ndaj të Dërguarit të Allahut sal-lallahu alejhi ue selem.

Selam alejkum.

[ramazan_it]

Të kenë kujdes ata që kundërshtojnë urdhërin e Muhamedit alejhi selam!

Faleminderimi i takon Allahut, Zotit të botërave, paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi Muhamedin alejhi selam, familjen dhe shokët në përgjithësi.
Faleminderojë Allahu subhanehu we teala që më mundësoi të marr pjesë në këtë takim të bekuar, në këtë natë të bekuar, në këtë xhami e cila është shtëpi prej shtëpive të Allahut që të rikujtojmë mes nesh për atë që kemi nevojë nga çështjet e fesë dhe përmirësimin e gjendjes tonë.
E kjo është më madhështorja dhe më obligativja që duhet të kujdesen Muslimanët: Rikujtimi, këshillimi, bashkëpunimi në të vërtetë, tubim në përmendje të Allahut në shtëpi të Allahut, me këto gjëra ringjallen zemrat me lejen e Allahut.
Ndërsa tema për të cilën do të jetë biseda e jonë, siç e keni dëgjuar edhe ju, është fjala e Allahut: ”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën-urdhërin e tij (të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i idhët”, (Nur, 63).
Ky është fundi i ajetit në radhët e ajeteve që flasin për edukatën me Muhamedin alejhi selam, ku thotë Allahu subhanehu we teala:” Besimtarë janë vetëm ata që i besuan Allahut dhe të dërguarit të Tij, dhe kur janë me të (të dërguarin) për ndonjë çështje të përbashkët (të rëndësishme), nuk largohen pa i kërkuar leje atij. S'ka dyshim se ata që kërkojnë leje prej teje, ata i besojnë Allahut dhe të dërguarit të Tij. E kur të kërkojnë leje për ndonjë punë të tyre, lejo kë të duash, e kërkoi falje Allahut për ata, se vërtetë, Allahu falë shumë e është mëshirues, Thirrjen e të dërguarit mos e konsideroni si thirrjen tuaj ndaj njëri-tjetrit. Allahu i di ata që tërhiqen prej jush tinëzisht, prandaj, le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij, urdhërin e (të të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i idhët”, (Nur, 62-63)
Kështu na ka mësuar Allahu subhanehu we teala si të sillemi me Muhamedin alejhi selam , e kjo është nga çështjet e besimit në Allahun dhe në të Dërguarin e Tij, edukata me Muhamedin alejhi selam,madhështimi i Muhamedit alejhi selam,nderimi i tij mes asaj që e ka bërë Allahu legjitime, ky është nga ajo që përmban besimi në Allahun dhe Muhamedin alejhi selam, Allahu thotë: ”Besimtarë janë vetëm ata që i besuan Allahut dhe të dërguarit të Tij, dhe kur janë me të (të dërguarin) për ndonjë çështje të përbashkët (të rëndësishme), nuk largohen pa i kërkuar leje atij” , (Nur, 62), nëse takohem me Muhamedin alejhi selam për çdo çështje të rëndësishme nga çështjet e thirrjes në Allahun, dhe çështjet e rëndësime të transmetimit nga Muhamedi alejhi selam, e posaqërisht nëse është i dërguari ai i cili ka bërë ftesën në bashkim, nuk i lejohet Besimtarëve të shkojnë-largohen nga ky tubim vetëm pasi të marrin leje nga Muhamedi alejhi selam , në kundërshtim me Munafikët të cilët nuk kanë edukatë me Muhmaedin alejhi selam, dhe kuptimi " pa i kërkuar leje atij” , d.m.th. kërkojnë leje prej tij për t’u larguar nëse përmbanin arsye, “S'ka dyshim se ata që kërkojnë leje prej teje, ata i besojnë Allahut dhe të dërguarit të Tij” , argumenton kjo besimin e tyre, madhështimi i tyre ndaj Muhamedit alejhi selam, edukata me të Dërguarin alejhi selam, dhe kuptimi i ajetit se ai i cili nuk merr leje nga Muhamedi alejhi selam është argument i besimit të dobët apo edhe nuk ka besim fare.
Pastaj Allahu subhanehu we teala e ka urdhëruar Muhammedin alejhi selam t’i lejojë të shkojë kënd do nga ta, pastaj Allahu ngarkoi Muhamedin alejhi selam që t’u jap leje atij që dëshrion nga shokët e tij për atë që e shihte të arsyeshme lejen e tij, dhe Ai Muhamedi alejhi selam për muslimanët ishte mëshirues , nuk ua vështirësonte shokëve të tij dhe nuk dëshironte rëndim për ta, ashtu siç ka thenë edhe Allahu suhbanehu we teala: ”Juve ju erdhi i dërguar nga lloji juaj, atij i vie rëndë për vuajtjet tuaja, sepse është lakmues i rrugës së drejtë për ju, është i ndijshëm dhe i mëshirshëm për besimtarët”, (Teube, 128).
“E kërkoi falje Allahut për ata”, kërko nga Allahu falje për ta , respekt ndaj tyre për edukatën që kishin me Muhamedin alejhi selam, dhe është e ditur se nëse Muhamedi alejhi selam kërkon falje për ta , kjo realizohet sepse lutja e Muhamedit alejhi selam pranohet, gjithashtu e ka urdhërua Allahu Muhamedin alejhi selam që të kërkoj falje për Besimtarët ku thotë: ” Atëherë, dije se nuk ka Zot tjetër pos Allahut, kërko falje për mëkatin tënd, për të besimtarëve e të besimtareve”, (Muhamed, 19).
Ndërsa për dyfytyrët e ndaloi Allahu që të kërkoj falje për ta , thotë Allahu: ” Kërko falje për ta ose mos kërko (është njejtë), e edhe nëse kërkon falje shtatëdhjetë herë, Allahu nuk do t'ua falë” ,( Teube, 80).
Allahu thotë: ” Dhe asnjërit prej tyre kur të vdesin, mos ia fal namazin (e xhenazës) kurrë, e as mos qëndro pranë varrit të tij (për lutje e vizitë)”, (Tewbe, 84).
D.m.th. : mos bëj lutje për të, mos kërko falje për të; Se Muhamedi alejhi selam nga tradita e tij kishte se kur u varroste i vdekuri, qëndronte pranë varrit të tij pasi që e varrosnin dhe kërkonte falje për të dhe i urdhëronte shokët e tij që të kërkojnë falje për të, ku thoshte:” Këkroni falje për vëllain tuaj dhe kërkoni për të vendosmëri, se ai tani mirret në pyetje” , kjo ishte sjellja e Muhamedit alejhi selam me Besimtarët, pasi e kishte urdhëruar Allahu për një gjë të tillë.
Pastaj Allahu subhanehu we teala drejtoi fjalimin për besimtarët duke thënë:” Thirrjen e të dërguarit mos e konsideroni si thirrjen tuaj ndaj njëri-tjetrit”,(Nur, 63).
Kjo është si dhe fjala e Allahut: ”O ju që keni besuar, mos ngritni zërin tuaj mbi zërin e Pejgamberit dhe mos iu ngërmoni atij si i ngërmoheni njëri-tjetrit, e të zhduken veprat tuaja duke mos ditur ju, Ata që ulin zërat e tyre pranë të dërguarit të Allahut., Allahu zemrat e tyre i ka përshtatur për devotshmëri, ata kanë falje mëkatesh dhe shpërblim të madh”, (Huxhurat, 2-3).
Pastaj përmendi gabimin e atyre që nuk u sollën me edukatë ndaj Muhamedit alejhi selam duke thënë: ” Ata që thërrasin përtej mureve, shumica e tyre janë që nuk kuptojnë-logjikojnë”, (Huxhurat, 4).
Këta nuk janë Munafika-Dyfytyrë, por janë fshatarë, që janë mësuar me rrethin e fshatrave dhe vrazhdësisë, dhe e ngriten zërin duke kërkuar Muhamedin alejhi selam, Allahu thotë: ”E sikur ata të bënin durim derisa të kishe dalë ti vetë, do të ishte më edukative për ta”, (Huxhurat, 5).
Pastaj Allahu qetësoi gjoksat e tyre me falje duke thënë : ”Po Allahu është mëkatfalës, mëshirues” , (Huxhurat,5), i qetësoi me falje për vepren e tyre sepse ata nuk ishin nga Dyfytyrët mirëpo e bënë këtë nga injoranca, dhe Allahu subhanehu we teala i falë Besimtarët çfarë bëjnë nga gabimet, por iu jep vërejtëje që të largohen për atë vepër në të ardhmën ku thotë: ”Thirrjen e të dërguarit mos e konsideroni si thirrjen tuaj ndaj njëri-tjetrit” , (Nur, 63), I dërguari alejhi selam ka vend dhe rrespekt tek Allahu subhanehu we teala thirret me edukatë dhe ulje të zërit, duke u sjellë me të me edukatë më të lartë, e kjo është nga shenjat e Besimit, e kjo në përgjithësi me Muhamedin alejhi selam gjatë jetës së tij dhe pas vdekjes së tij, gjithashtu edhe ata të cilët i bëjnë vizitë dhe çojnë salavate tek varri i Muhamedit alejhi selam janë të obliguar të kenë edukatë dhe të ulin zërin në ato momente ashtu siç kanë qartësuar shumë nga dijetarët në këtë çështje.
Dhe mos të ketë edukatë të ultë tek varri i Muhamedit alejhi selam me ngritje të zërit apo zhurmë, dhe ma tronditse se kjo mospasja edukatë me Allahun subhanehu we teala në këtë vend, duke kërkuar nga Muhamedi alejhi selam që tu plotëson nevojat, apo largimin e ndonjë fatkeqësie, apo kërkim ndihme prej tij, sepse kjo është shirk në Allahun subhanehu we teala, dhe edukatë e ultë me Muhamedin alejhi selam.
Gjithashtu kjo përfshin edhe edukatën me Sunnetin e Muhamedit alejhi selam, nëse ndëgjon hadithe të Muhamedit alejhi selam, ndëgjo me përpikmëri dhe bëhu i edukueshëm ndaj tij sikur që Muhamedi alejhi po të flet, për arsye se të është transmetuar nga Muhamedi alejhi selam, andaj obligohemi të rrespektojmë Sunnetin e Muhamedit alejhi selam, se edukata-rrespektimi ndaj tij është edukatë dhe rrespektim ndaj Muhamedit alejhi selam, andaj të kemi edukatë me Sunnetin e Muhamedit alejhi selam ashtu siç kemi edukatë me Kuranin se që të dyja jan shpallje nga Allahu subhanehu we teala, siç thotë Allahu: “Dhe ai nuk flet nga dëshira e tij, Ai nuk është tjetër pos shpalljes që i shpallet”, (Nexhëm, 3-4).
Obligohemi të kemi edukatë me hadithet e Muhamedit alejhi selam , imam Ibën Kajjimi ka këshilluar nxënësin e dijes se nëse prezenton në mësime që në to ka transmetime të haditheve nga i Dërguari i Allahut alejhi selam, obligohet të ketë edukatë sikur Muhamedi alejhi selam të ishte prezent, se rrespekti i haditheve të Muhamedit alejhi selam është rrespekt i Muhamedit alejhi selam, rrespektimi i Muhamedit alejhi selam dhe edukata ndaj tij është edhe rrespektimi i Allahu azze we xhel , thotë Allahu: ”Ne të dërguam ty (Muhammed) dëshmitar, përgëzues dhe qortues, Që ju (njerëz) t'i besoni Allahut dhë të dërguarit të Tij dhe atë ta përkrahni e ta respektoni, e (Allahun) ta madhëroni për çdo mëngjes e mbrëmje”, (Fet’h, 8-9).
Në të ka , diçfarë për Allahun dhe diçfarë për Muhamedin alejhi selam, “t'i besoni Allahut”, kjo për Allahun subhanehu we teala, “ta përkraheni”, dmth Muhamedin alejhi selam, dhe përkrahja, d.m.th rrespektimi, edukata ndaj tij, pastaj prap i njejti kuptim ta rrespektoni që nënkupton përforcim të fjalës, “ta madhëroni”, kjo është për Allahun, meditoni si i ka bashkuar edukaten ndaj Muhamedit alejhi selam me edukaten e Allahut Azze we xhel, e cila argumenton vendin dhe pozitën e lartë të Muhamedit alejhi selam tek Allahu subhanehu we teala dhe e gjithë kjo në format që ka bërë legjitime Allahu e jo me teprim dhe neglizhencë(zvarritje) siç bënë ata të cilët e teprojnë ndaj të drejtave të Muhamedit alejhi selam duke dalë nga ligji të cilin e bëri legjitim Allahu, dhe Muhamedi alejhi selam i cili ka këshilluar duke thënë:” Mos e teproni duke më lavdëruar ashtu siç e kanë lavdruar Krishterët birin e Mejremës, por unë jam rob, thuani robi i Allahut dhe i Dërguari i Tij”.
Gjithashtu edhe këndi i neglizhencës-zvarritjes ndaj meritave të Muhamedit alejhi selam duke mos e rrespektuar Sunnetin e Tij, duke mos pas ndjenja ndaj përkrahjes së Muhamedit alejhi selam , ne jemi të ndaluar nga teprimi dhe nga neglizhenca, jemi të urdhëruar për drejtësi dhe mesatari ndaj meritave dhe të drejtave të Muhamedit alejhi selam.
Pastaj thotë Allahu: ”Allahu i di ata që tërhiqen prej jush tinëzisht”, ishte nga tradita e dyfytyrëve të cilët prezentonin tubimet e Muhamedit alejhi selam apo prezentonin në tubime që thirrte Muhamedi alejhi selam, por ata largoheshin duke mos marrë leje dhe tinëzisht nga tubimet; ngase ata nuk e donin Muhamedin alejhi selam, dhe nuk ia vënin veshin fjalëve të Muhamedit alejhi selam, andaj ata tinëzisht tërhiqeshin nga tubimi, d.m.th ata zvarriteshin në tërheqje në mënyrë që mos t’ i hetonte Muhamedi alejhi selam, kjo në rangun e tradhëtisë, duke bërë hile largoheshin dhe nuk posedonin arsye apo nevojë për largim, por tërhiqeshin nga urrejtja ndaj Muhamedit alejhi selam, mirëpo Allahut nuk i fshefet asgjë, i mposhti ata dhe nxorri në shesh punën dhe ndyrësirat e tyre ku thotë: ” Allahu i di ata që tërhiqen prej jush tinëzisht”, pastaj tha Allahu i lartësuar : ” Të kenë kujdes ata që kundërshtuan urdhërin e tij”, urdhërin e të Dërguarit, “se do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i idhët”, kjo është vërejtja nga Allahu për robërit e tij besimtarët që kundërshtojnë urdhërin e të Dërguarit alejhi selam, “ Të kenë kujdes”, folja është në urdhërore, “se do t’i zë ndonjë telashe”, dënim nga Allahu subhanehu we teala për atë që kundërshton urdhërin e Muhammedit alejhi selam dhe telasheja, fitneja siç ka thenë Imam Ahmedi Allahu e mëshiroftë: ” A e din se çfarë është Fitneja? Fitneja është shirkë, e ndoshta nëse refuzon disa nga fjalët e tij,d.m.th fjalët e Muhamedit alejhi selam të ngulitet në zemrën e tij lajthitje-shmangie e shkatërrohet”, dhe thotë prapë Imam Ahmedi Allahu e mëshiroftë: ” është çudi me njerëzit e ditën isnadin dhe saktësinë e tij, dhe marin mendimin e Sufjanit”, d.m.th Sufjan e Thevrit, Imam i nderuar, Fakih, dijetar i njohur në islam, d.m.th marin mendimin dhe fetvatë e tij, duke lënë praktimin e hadithit pasiqë e njohën zinxhirin dhe saktësinë e tij.
Nëse është marrja e mendimit dhe fetvave të Sufjan Ethevrit dhe lënja e hadithit ajo që të shpie në këtë kërcënim, e çfarë mbet për atë i cili pason epshet, e çfarë për atë i cili merr ligjet e kufrit dhe u jep përparësi ndaj ligjit të Allahut?!!
Disa njerëz thonë pasi që filani ka thënë kështu na mjafton neve ajo si ka thenë Fulani. Nëse fetvaja apo vendimi i tij ia plotëson epshet e tyre, ata fjalët e dijetarëve i marrin ato që ju përshtaten dëshirave të tyre, duke mos pyetur për argument, cili është argumenti i fulanit e i fulanit, por marrin lehtësimet, në këtë ka kërcënim pa kurrëfarë dyshimi , “ose do t'i godasë”, telashe në zemrat , që ti largoj Allahu zemrat e tyre dhe ti lajthisë me humbje, për arsye se kundërshtuan hadithin e Muhamedit alejhi selam, kundërshtuan urdhërin e Muhamedit alejhi selam, duke pasuar dëshirat dhe epshet e tyre, siç ka thënë edhe Allahu:”Thuaj: "Ecni nëpër tokë e mandej shikoni se si qe përfundimi i gënjeshtarëve”, (An’am, 11).
Kujt i kumtohet e vërteta nga Allahu dhe i Dërguari i Tij, pastaj zbrapset nga ajo , duke pasuar epshet apo dëshirën e tij, apo duke bërë të kënaqur dikë nga njerëzit ai do të bie në lajthitje, siç e ka përshkruar edhe Allahu subhanehu we teala: ”E kur zbret ndonjë kaptinë (që turpësinë e tyre) ata shikojnë njëri-tjetrin (e thonë mes vete): a ju pa ndokush ju, e pastaj largohen. Allahu prapësoi zemrat e tyre ngase ishin popull që nuk kuptonte”, (Tewbe, 127).
Kur u larguan nga fjala e Allahut dhe fjala e Muhamedit alejhi selam, Allahu largoj zemrat e tyre nga e vërteta si shpagim për ta, duke mos pranuar të vërtetën pas kësaj, se Allahu subhanehu we teala lajthiti zemrat e tyre duke ua vulosur ,shkaku që ata refuzuan të vërtetën që u erdhi herën e parë, pasi që iu kumtua atyre, refuzuan.
Ky është rreziku i madh, sa e sa ndëgjojmë hadithe të vërteta nga Muhamedit alejhi selam, mirëpo sa i marim ato, dhe sa veprojmë me to, obligohemi ta llogarisim veten tonë, të frikësohemi nga lajthitja, dhe të i këshillojmë të tjerët të kenë kujdes ashtu siç na ka këshilluar Allahu të kemi kujdes duke thënë: ”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij, urdhërin e (të të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i idhët”, (Nur, 63), sprova, është sprovë e zemrës me lajthitje, dhe largim nga e vërteta, ashtu siç ka thënë edhe Allahu subhanehu we teala:”E kur ata u shmangën (nga e vërteta), Allahu i largoi zemrat e tyre, pse Allahu nuk e vë në rrugë të drejtë popullin e prishur”, (Saff, 5).
“Kur u shmangen”, d.m.th refuzuan të vërtetën, Allahu ua largoi zemrat atyre, d.m.th Allahu i largoi ata nga pranimi i të vërtetës, e që nuk kanë mundësi të pranojnë të vërtetë pas kësaj.
Ky është rreziku i madh, për atë që i është kumtuar Sunneti i Muhamedit alejhi selam, pastaj e lë atë, duke mos dashur, apo mos kujdesje ndaj tij, që ta godas Allahu me lajthitje, prishje të zemrës, dhe shkatërrim të natyrshmërisë.
Kjo është çështje e rrezikshme, obligohemi të jemi syçelë dhe të përpiktë, d.m.th çdo Musliman të cilit i arrin Hadithi i Muhamedit alejhi selam, ta pranojë atë me mirëpritje të mirë, dhe të veproj me të sipas mundësisë, duke mos ia kthyer shpinen apo të shmangurit nga ai , apo ta cilësoj diçfarë shumë të thjeshtë e mos të i kushtoj shumë vëmendje, se këtu vie rreziku më i madh, thotë Allahu subhanehu we teala:”O ju që besuat, respektoni Allahun dhe të dërguarin e Tij, e mos e leni atë që ju po e dëgjoni, Dhe mos u bëni si ata që thanë: "Dëgjuam", por nuk dëgjojnë Krijesat (gjallesat) më të dëmshme te Allahu janë ata të shurdhëtit, memecët, të cilët nuk logjikojnë Sikur të dinte Allahu për ndonjë të mirë prej tyre, do t'i bënte të dëgjojnë, po edhe sikur t'i bënte të dëgjojnë, ata do të zbrapseshin dhe do të refuzonin. O ju që besuat, përgjigjuni Allahut dhe të dërguarit të tij kur ju ftojnë për atë që ju jep jetë, (për fenë e drejtë), dhe ta dini se Allahu ndërhyn ndërmjet njeriut dhe zemrës së tij, dhe se ju do të tuboheni te Ai. Ruajuni nga e keqja (nga dënimi) që nuk godet vetëm ata që bënë mizori prej jush, (por edhe të mirët), dhe ta dini se Allahu është ndëshkues i rreptë”, (Enfal, 20-25).
Kështu ka urdhëruar Allahu robët e vet Besimtar me rrespekt ndaj Allahut, dhe rrespekt ndaj të Dërguarit të tij, duke iu përgjegjë Allahut, dhe të Dërguarit të tij,duke ndaluar që të kundërshtojnë praktikimin e urdhërave të Allahut dhe urdhërat e Muhamedit alejhi selam, duke u dhënë vërejtje prej një dënimi, se Allahu ndërhyn mes tyre dhe zemrave të tyre nëse kundërshtojnë dhe nuk e praktikojnë, pra Allahu ndërhynë mes tyre dhe zemrave të tyre duke mos pasur dobi të mëtutjeshme, se zemra gurëzohet, bëhet e fortë, prishet dhe nuk pranon të vërtetën e gjithë kjo si denim nga Allahu subhanehu we teala, sepse zemra është vendi i përmirësimit apo prishjes në trupin e njeriut, siç thotë Muhamedi alejhi selam :”Në trupin e njeriut është një cope mishi, nëse ajo është e mire i tërë trupi është i mire e nëse ajo është e keqe i tërë trupi është i keq, e ajo është ”, përmirësohet duke pranuar urdhërat e Allahut, dhe urdhërat e Muhamedit alejhi selam për këtë edhe ringjallet, edukohet, ndriçon dhe bëhet zemër e mirë, zemra nuk rregullohet vetëm se duke u mbushur me fjalë të Allahut dhe të të Dërguarit të Tij, e nëse ndërpritet ky burim, prishet sikur toka e cila kur i ndërpritet shiu vdes, e nëse bie shiu ajo ngjallet me lejen e Allahut.
Muhamedi alejhi selam e ka përshkruar njeriun si toka që Allahu e ringjallë, duke thënë: ”Shembulli i asaj me të cilën më ka dërguar Allahu prej udhëzimit dhe dijes është si shembulli i shiut të begatë i cili bie në tokë, një pjesë e së cilës është e mirë, e pranon ujin dhe në të mbin kullota dhe bar i shumtë. Në të ka edhe pellgje të cilat e mbajnë ujin dhe ajo u bën dobi njerëzve të cilët pinë nga ajo, u japin të pinë kafshëve dhe vadisin të mbjellat. Ndërsa një pjesë tjetër toke është shterpë, as nuk e mban ujin dhe as nuk mbin bar në të. Kështu është edhe shembulli i atij që e ka kuptuar dhe ka dije në Fenë e Allahut dhe të cilit i ka bërë dobi ajo me të cilën më ka dërguar Allahu mua, ai mësoi dhe ua mësoi të tjerëve, dhe shembulli i atij i cili nuk ka ngritur kokë me këtë dhe nuk e ka pranuar udhëzimin e Allahut me të cilin unë jam dërguar.”
Lloji i parë: Shembull i atyre të cilët mbrojnë fenë, mësojnë Hadithet, kujdesen për zinxhirët e transmetimeve, i qartësojnë të vërtetën nga e dobëta e tyre, këta janë njerëzit të cilët u kapen për islam që ti mësojnë njerëzit, mësuan dhe studiuan paragrafet e tij.
Lloji i dytë: Këta janë studiuesit e dispozitave, dijetarët e hadithit, që transmetuan hadithe, duke u zhytur në kuptimin e tyre, sqarimin, duke ua bërë burime të gatshme për njerëzit, ky grup i kërkuasve të diturisë është më i mirë se i pari.
Lloji i tretë: Nga njerëzit, siç është toka e cila nuk pranon ujin dhe as nuk mbinë fryte mbi të siq thotë Muhammedi alejhi selam,”Ndërsa një pjesë tjetër toke është e shterpë, as nuk e mban ujin dhe as nuk mbinë bar në të”, shembulli i atij i cili nuk pranon udhëzimin e Allahut me të cilin ka ardhur i Dërguari alejhi selam dhe nuk ngrit kokën.
Ky është shembulli i Dyfytyrëve dhe mohuesve dhe çdo njëri i cili nuk ngre kokën ndaj fjalës së Allahut dhe fjalës së Muhamedit alejhi selam, këta janë ata të cilët kundërshtuan urdhërin e Muhamedit alejhi selam duke mos ia vënë mendjen fare:”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën urdhërin e tij (të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i idhët”, (Nur, 63), në këtë botë dhe në botën e amshueshme,, në këtë botë dërgon Allahun ushtri të vet duke i mbytur ata ose nënçmuar, dhe në botën e Amshueshme, i dënon Allahu subhanehu we teala me Zjarr, ata i pret dënimi i merituar, i tashëm apo i ardhëshëm, rrjedhë e së cilës është kundërshtimi i urdhërit të Muhamedit alejhi selam, e në këtë ka kërcënim të tmerrëshëm për çdo njërin i cili kundërshon urdhërat e Muhamedit alejhi selam dhe nuk kujdeset për ta dhe nuk ua vë mendjen.
Thotë Allahu në tjetër ajet: ”Çfarë t'ju jep Pejgamberi, atë merrne e çfarë t'ju ndalojë, përmbaju dhe kinie frikë Allahun”, (Hashër, 7).
Çfarë t’ju jep i dërguari përfshin çdo gjë që urdhëron Muhamedi alejhi selam umetin e tij nga urdhërat, udhëzimet,kjo është e përgjithëshme për çdo gjë që ka dhënë Muhamedi alejhi selam për Umetin e tij që ta pranojmë, dhe ta marrin me vullnet dhe dëshirë, se në të ka të mira që rregullon zemrat, trupat-fizionominë, dhe veprat, “e çfarë t'ju ndalojë, përmbanju dhe kinie frikë Allahun” , çfarë të urdhëroj Muhamedi alejhi selam për largim largohuni, se nuk ndalon në diçfarë vetëm se është e dëmshme dhe posedon të këqija, dhe nuk ka ndaluar Muhamedi alejhi selam në diçfarë që ka të mira në të për njerëzit, edhe nëse mendohet se në të ka të mira, mirëpo të këqijat janë pa dyshim më të dyfishuara, atë që e ndalon Muhamedi alejhi selam ose është krejtësisht e dëmshme ose, ma sakësishtë është e keqe.
“Allahu është ndëshkues i rreptë”, (Enfal, 25), ky është kërcënim i Allahut për atë i cili nuk merr mostër tjetërkënd në kapje për atë që ka urdhërur Muhamedi alejhi selam dhe largim nga ajo që ka ndalue prej saj.
Muhamedi alejhi selam thotë: ”Çfarë t’ju ndaloj nga diçfarë largohuni prej saj, e çfarë t’ju urdhëroj praktikoni atë sa të keni mundësi”, të praktikojmë sa të kemi mundësi, mirëpo atë që nuk kemi mundësi, Allahu subhanehu we teala thotë:“Allahu nuk ngarkon askë përtej mundësive të veta”, (Bekare, 286).
Nëse le diçfarë nga ajo që ka urdhëruar Muhamedi alejhi selam ngase nuk ke mundësi nuk denohesh për këtë:“Allahu nuk ngarkon askë përtej mundësive të veta”,mirëpo nëse e le dhe ti ke mundësi, por e le nga mosdashja e tij, apo pasim i epsheve tua,duke i dhënë përparësi epsheve tua para rrespektimit të Muhamedit alejhi selam apo i jep përparësi dëshirave të njerzëve para rrespektimit të Muhamedit alejhi selam këtu vjen ndëshkimi:”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën-urdhërin e tij (të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i idhët”, (Nur, 63).
Allahu subhanehu we teala, ka urdhëruar për pasim të Muhamedit alejhi selam në shumë vende në Librin e Tij:
Disa herë ka urdhëruar rrespektimin e Muhamedit alejhi selam krahas rrespektimit të Allahut subhanehu we teala, siç është fjala e Allahut:”O ju që besuat, bindjuni Allahut, respektoni të Dërguarin dhe përgjegjësit nga ju”,(Nisa, 59).
“Bindjuni Allahut dhe bindjuni të dërguarit e kini kujdes (mos kundërshtoni). E nëse refuzoni, atëherë pra, dine se obligim i të dërguarit Tonë është vetëm komunikimi i qartë”, (Maide, 92).
“E kush do që i bindet Allahut dhe të dërguarit, të tillët do të jenë së bashku me ata që Allahu i shpërbleu: (me) pejgamberët, besnikët e dalluar,dëshmorët dhe me të mirët. Sa shokë të mirë janë ata!”, (Nisa, 69).
Disa herë ndalon mëkatin ndaj Allahut, dhe mëkatin ndaj Muhamedit alejhi selam siç është fjala e Allahut:”Kush e kundërshton, bënë mekat Allahu dhe të dërguarin e Tij, dhe i shkel dispozitat e Tij, atë e shtie në zjarr të përjetëshëm. E për të është një dënim i rëndë”, (Nisa, 14).
Thotë Allahu subhanehu we teala:”Kush e kundërshton-bënë mekat Allahun dhe të dërguarin e tij, i tij është zjarri i Xhehennemit, aty do të jenë përgjithmonë, pambarim”, (Xhinn, 23).
“Atë ditë ata që nuk besuan dhe kundërshtuan të dërguarin, do të dëshironin (të varroseshin) të rrafshohej mbi ta toka ngase nuk mund t'i fshehin Allahut asgjë”, (Nisa, 42).
Disa herë përmend rrespektimin e Muhamedit alejhi selam të ndarë, siç kemi fjalen e Allahut:”Kush i bindet Pejgamberit, ai i është bindur Allahut”, (Nisa, 80).
“Ne nuk dërguam asnjë të dërguar vetëm që me urdhërin e Allahut t'i bëhet respekt (nga njerëzit) atij”, (Nisa, 64).
“ Dhe respektoni të dërguarin në mënyrë që të mëshiroheni”, (Nur, 56).
“Thuaj: "Respektone Allahun, respektone të dërguarin!" Nëse ata refuzojnë, atëherë atij i takon përgjegjësia me çfarë është i ngarkuar ndërsa juve përgjegjësia me çfarë jeni të ngarkuar, nëse i bindeni atij, atëherë keni gjetur të vërtetën-udhëzimin”, (Nur, 54).
Ka bërë rrespektimin e Muhamedit alejhi selam shkaktarë të udhëzimit, gjithashtu ka bërë edhe rrespektimin e Muhamedit alejhi selam shkaktarë të mëshirës.
Pastaj na lejmëroi se kush nuk rrespekton Muhamedin alejhi selam ai pason-rrespekton epshet e veta thotë Allahu:”E nëse ata nuk të përgjigjen ty, atëherë dije se ata ndjekin vetëm dëshirat e veta, e kush është më i humbur se ai që duke pasur fakt prej Allahut, ndjek epshin e vet? S'ka dyshim se Allahu nuk udhëzon popullin zullumqar”, (Kasas, 50).
Pra rrespektimi i Muhamedit alejhi selam është obligim për çdo besimtar dhe çdo musliman, gjithashtu edhe për çdo besimtare dhe muslimane sipas mundësis, dhe largim nga e gjithë ajo që ka ndalue Muhamedi alejhi selam.
Kundërshtimi i Muhamedit alejhi selam është lajthitje,shtrembërim, fatkeqësi, e mund të ndodh dënimi i shpejtë; ishte një njeri që mbante unazë të arit dhe kur e vërejti Muhamedi alejhi selam ia nxori unazën dhe i tha:” Mer dikush nga ju gacë nga zjarri dhe e vë në dorë”, e hodhi unazën në tokë, kur u ngrit Muhamedi alejhi selam, i thanë të pranishmit njeriut, mere dhe përfito nga ajo, tha Jo Vallahi nuk mar diçfarë që hodhi Muhamedi alejhi selam, kjo pra është Besim.
Ndërsa njeriu tjetër të cilin e vrejti Muhamedi alejhi selam duke ngrënë me dorën e majtë i tha atij,” Ha me dorë të djathë”, tha nuk mundem,e që nuk e shtyu tjetër pos mendjemadhësisë, Muhamedi alejhi selam i tha,”Mos mundesh”, bëri lutje që mos të ketë mundësi, dhe nuk ka pas mundësi ta ngris dorën më pastaj, për atë se Allahu subhanehu we teala ia paralizoi dhe nuk iu dha mundësia ta ngrisë më, kjo ishte ndëshkim nga Allahu për të.
Pra ai të cilit i ka arrit Sunneti i Muhamedit alejhi selam obligohet, të ketë edukatë me të, t’ia jep vendin dhe pozitën e merituar, të veproj me të, se urrjetja e asaj që ka ardhë Muhamedi alejhi selam me të është mohim dhe dalje nga feja, siç thotë Allahu në Kuran: ”Këtë për shkak se ata e urrejtën atë që e zbriti Allahu, prandaj atyre ua zhduk veprat”, (Muhamed, 9).
Nëse le diçfarë çfarë është vërtetuar nga Muhamedi alejhi selam duke urrejtur atë kjo është dajle nga Islami :”Këtë për shkak se ata e urrejtën atë që e zbriti Allahu, prandaj atyre ua zhduk veprat”, (Muhamed, 9).
Mirëpo nëse është lënja e tij jo nga urrejtja por nga përtacia apo nga pasimi i epsheve, kjo është më e butë se e para,mirëpo është në rrezik të madh, që të goditet me lajthitje dhe shmangie në zemrën e tij, Allahu na ruajt nga kjo.
Rezultat i kësaj ngase Allahu subhanehu we teala ka urdhëruar në rrespektimin e të Dërguarit të Tij, duke na obliguar me një obligim që nuk kemi zgjedhje tjetër në të:”Kur Allahu ka vendosur për një çështje, ose i dërguari i Tij, nuk i takon (nuk i lejohet) asnjë besimtari dhe asnjë besimtareje që në atë çështje të tyre personale të bëjnë ndonjë zgjidhje tjetërfare. E kush e kundërshton Allahun dhe të dërguarin e Tij, ai është larguar shumë larg së vërtetës”, (Ahzab, 36).
Pra ai i cili dëshiron shpëtim, rregulli, përmirësim, në dunja dhe në ahiret duhet pa tjetër ta pasoj këtë të Dërguar ta rrespektoj në urdhërat e tij, të largohet nga ndalesat e tij,mos ta adhuroj Allahun vetëm me atë që e ka legjitimuar, të besojë atë që ka lajmëruar Muhamedi alejhi selam, dhe kjo është edhe kuptimi i fjalës Muhamedi i dërguar i Allahut.
Siç kemi kuptimin e dëshmisë se nuk ka të adhuruar tjetër me merit pos Allahut, të vetëm e pa shoqë, të veçohet në adhurime, duke u larguar nga adhurimet tjera pos tij, thotë Allahu subhanehu we teala: ”Ne dërguam në çdo popull të dërguar që t'u thonë: "Adhuroni vetëm Allahun, e largonu djajve (adhurimit të tyre)!",( Nahl, 36).
“Ne nuk dërguam asnjë të dërguar para teje e të mos i kemi shpallur atij se: nuk ka zot tjetër përveç Meje, pra më adhuroni!",(Enbija, 25).
Ky është kuptimi i dëshmisë “Nuk ka të adhuruar tjetër me merit pos Allahut”.
Ndërsa kuptimi i dëshmisë, “Se Muhamedi është i Dërguar i Allahut”, kjo është rrespektimi në atë që urdhëron, besim në çfarë lajmëron,largim nga ajo që ndalon, duke mos adhuruar Allahun pos me atë që është bërë.
Mësoni fjalët e sipër permendura, ua sqarojnë juve kuptimin e fjalës “Nuk ka Zot i cili meriton të adhurohet pos Allahut, dhe se Muhamedi është rob dhe i Dërguar i tij”, nuk është qëllimi vetëm mësimi i tyre, por mësimi dhe praktikimi.
Rrespektimi ndaj Muhamedit alejhi selam është rrespektim ndaj Allahut, se rrespektimi i të Dërguarit është rrespekt ndaj atij që e ka dërguar e Ai është Allahu, për arsye se i Dërguari predikon atë që e ka ngarkuar Allahu me të siç thotë edhe Allahu:”Dhe ai nuk flet nga dëshira e tuj. Ai (Kurani) nuk është tjetër pos shpalljes që i shpallet”,(Nexhm, 3-4).
“Kur thirrën besimtarët për gjykim ndërmjet tyre te Allahu dhe te i dërguari i Tij, e vetmja fjalë e tyre është të thonë: "Dëgjuam dhe respektuam!" Të tillët janë ata të shpëtuarit. Kush respekton Allahun dhe të dërguarin e Tij, ia ka frikën Allahut dhe i përmbahet udhëzimit të Tij, të tillët janë të fituarit”, (Nur, 51-52).
Ka treguar Allahu për dyfytyrët të cilët betohen, që sikur të i urdhërojë Muhamedi alejhi selam do ta rrespektonin, gjë e cila nuk ka nevojë për betim, por detyra e jote është që kur të vjen urdhëri i Muhamedit alejhi selam, ta praktikosh atë, pa u betuar fare, se ndoshta nuk ke mundësi ta realizosh këtë premtim. Allahu ka treguar për veprën e Dyftyrëve në Kuran ku thotë:”Ata (hipokritët) betohen me një betim të fortë në Allahun se sikur t'i urdhërosh ti, ata gjithsesi do të dilnin (për në luftë). Thuaj: "Mos u betoni!" Bindja është e ditur, (ju vetëm me gojë thoni e jo me zemër). S'ka dyshim, Allahu hollësisht di çfarë veproni, Thuaj: "Respektojeni Allahun, respektojeni të dërguarin!" Nëse ata refuzojnë, atëherë atij i takon përgjegjësia me çfarë është i ngarkuar ndërsa juve përgjegjësia me çfarë jeni të ngarkuar, nëse i bindeni atij, atëherë keni gjetur të vërtetën. I dërguari ka obligim vetëm komunikimin e qartë”,(Nur, 53-54).
Besimtari nuk ka nevojë të betohet për rrespekt ndaj Allahut dhe të Dërguarit të tij, se besimi i pastër e ngrit atë në rrespekt edhe pa u betuar fare, apo ndoshta nuk ka mundësi në rrespektim dhe është i arsyeshëm, mirëpo nëse është betuar dhe ka dhënë premtimin Allahut ai në mos realizmin e tij duhet të shpaguaj për të, siç ka thënë Allahu në Kuran: ”E prej tyre (hipokritëve) pati sish që i patën dhënë besën Allahut që: "Nëse na jep (Allahu) nga mirësia e Tij, ne do të ndajmë lëmoshë dhe do të bëhemi prej punëmirëve, Kur ju dha (Allahu) nga të mirat e Veta, ata bënë koprraci me atë (që u dha), e thyen besën dhe u zbrapsën nga respekti ndaj Allahut”, ( Tewbe, 75-76).
Për këtë edhe të Dërguarit e Allahut, nuk ishin nga ata që u betuan në rrespekt ndaj Allahut, mirëpo e rrespektonin Allahun azze we xhel dhe u mbështetëshin në dëshirën e tij, siç ka thënë Ismaili alejhi selam: ”O babai im, punoje atë që urdhërohesh, e ti do të më gjesh mua, nëse do Allahu, prej të durueshmëve!”, (Saffat, 102).
D.m.th nuk ka thënë vallahi do të më gjesh prej durimtarëve; se kjo është lavdatë për vetën e vetë, sepse ka mundësi të mos jetë nga durimtarët:”E në dashtë Allahu, ti do të gjejsh nga durimtarët”, (Kasas, 27).
Gjithashtu edhe Plaku të cilin e shoqëroi Musa alejhi selam, nuk i tha Musa alejhi selam do të më gjesh Vallahi nga të devotëshmit; se kjo është lavdatë për vetëvetën, por ka thënë: ”Do të më gjeshë me lejen e Allahut nga të devotëshmit”.
Ai kërkoj ndihmë nga Allahu azze we xhel, kjo është edukata e të Dërguarve dhe të devotshmëve, dhe Musa alejhi selam kur i tha atij Hidri:”Ai (Hidri) tha: "Sigurisht, ti nuk do të mund të kesh durim me mua!”, (Kehf, 67),
I tha:”(Musai) Tha: "Në dashtë Allahu, do të shohësh se do të jem i durueshëm dhe nuk do të kundërshtoj ty asgjë!”, (Kehf, 69).
Caku i kërkuar është që njeriu të ketë qëllim me zemër për rrespekt ndaj Muhamedit alejhi selam, dhe mos të kundërshtoj urdhërin e Muhamedit alejhi selam, pasi që t’i ketë arritur.
Ai vepron atë që është urdhëruar nga Muhamedi alejhi selam, ndalohet nga ajo që ka ndalue Muhamedi alejhi selam se lënja është më e lehtë se veprimi, ndërsa fjala e Allahut subhanehu we teala:”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën-urdhërin e tij (të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i idhët”, (Nur, 63), na jepë të kuptojmë të jemi Syçelë-Syhapur çdo herë me urdhërat e Muhamedit alejhi selam.
Dëgjojmë hadithe të Muhamedit alejhi selam, në xhami, në rrugë, në shkolla, në hytbe, në ligjerata, andaj e jona mbeten të shpejtojmë në praktikimin e tyre e kush nuk ka mundësi për momentin të ketë qëllim për në një të ardhme të afërt, e për këtë shpërblehet për qëllimin e mirë.
E kush dëgjon hadithe të Muhamedit alejhi selam dhe nuk ia vë mendjen shumë, apo nuk e praktikon fare, apo nuk ka dëshirë në praktikim të tij, ky është në rrezik të madh që të goditet me atë që ka cekë Allahu: ”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën-urdhërin e tij (të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i idhët”, (Nur, 63).
Sa shumë mësojmë prej haditheve të Muhamedit alejhi selam në ligjeratat tona, mirëpo obligohemi ta llogarisim vetën tonë, çfarë qëndrimi kemi ne me hadithet e Muhamedit alejhi selam, e para obligohemi të kemi edukatë dhe sjellje, t’ua japim vlerën haditheve të Muhamedit alejhi selam, pastaj obligohemi të realizojmë atë që jemi urdhëruar nga Muhamedi alejhi selam, atë që jemi obliguar.
Ndërsa ato gjëra që na ka urdhëruar, me urdhëresë të pëlqyer apo të lejuar, ajo që është e pëlqyer praktikimi i saj është shpërblim, ndërsa lënja e sajë nuk është mëkat, kurse ajo që është e lejuar, si praktikimi ashtu edhe lënja nuk kanë shpërblim e as dënim se të dy kahjet janë të njejta.
Çfarë thua për disa përsona të cilët pretendojnë se janë nga dijetarët,, pretendojnë se janë nga ata që kuptojnë, dhe se janë thirrësa në rrugë të Allahut, filluan duke kundërshtuar, luftuar hadithet e Muhamedit alejhi selam, në vend që të kenë edukatë me ta dhe të i nderojnë e rrespektojnë ata sulmojnë duke thënë: Edhe sikur të vërtetohet nga Muhamedi alejhi selam se e ka thënë këtë, derisa mendja nuk e kap dot, ne marim atë që është e logjikshme dhe kundërshtojmë hadithet e Muhamedit alejhi selam me mendjen dhe mendimet e tyre, apo i kundërshtojnë duke thënë Qytetrimi nuk e pranon këtë e atë që e pranon Qytetirimi ajo është e saktë.
U them se nuk ka dot, dituri apo qytetërim të vërtetë që kundërshton hadithet e Muhamedit alejhi selam, mirëpo ajo që kundërshton hadithet është Injoranca edhe nëse ajo buron nga mjekët apo profesionalistet, sepse ato janë hipoteza gënjeshtare, siç kan thënë njerëzit e dijes: Transmetimet e vërteta nuk kanë kundërshtime me mendjet e kthejellëta, ndodh që ne e vrejmë apo nuk e vrejmë, e ajo i qartësohet tjerëve që vijnë pas nesh.
E rëndësishme se ajo çfarë sakësohet ta ketë thënë Muhamedi alejhi selam obligohemi në pranimin e tij, pamarrë para sysh e kuptuam qëllimin e tij apo jo, apo i përshtatet mendjes tonë apo kundërshton atë, andaj obligohemi të akuzojmë mendjet tona e jo hadithet e Muhamedit alejhi selam, për këtë jemi të obliguar.
Mirëpo të gjykojmë me logjikën tonë ndaj haditheve të Muhamedit alejhi selam apo të gjykojmë me qytetrimin dhe hipotezat e ndërtuara nga provat, që më të mirët njeriu, dhe të themi se çdo hadith që bie në pëlqim me këto prova është i vërtetë dhe çdo hadith që kundërshton refuzohet?! Kjo është kotësi e madhe, Allahu na ruajt prej saj.
Kjo është humbje dhe frikësohem për atë i cili posedon këto mendime me shtrembërim, lajthithje dhe dalje nge feja e Allahut, e sikur mos ta merrnim gjykimit e tij , ngase ai është injorant, do të gjykonim me të si i dalur nga feja, mirëpo duke shikuar injorancën e tij apo edhe pasimin e verbër të thënsit të kësaj hipoteze themi për të se ai është i humbur, apo gabimtar, porse ai është në rrezik shumë të madh.
E nga njerëzit në kohët tona që kundërshtojnë hadithet e Muhamedit alejhi selam , e disa prej tyre e mohojnë Sunnetin tërësisht dhe thonë se nuk punohet vetëm se me Kuran, këta quhen Kuranijjun,dhe ky grup janë pabesimtarë dhe nuk punojnë me Kuran sepse Kurani na ka drejtuar në Sunnet thotë Allahu: ”Atë që ia jep i Dërguari merreni, dhe atë që u ndalon nga ajo distancohuni”, gjithashtu thotë Allahu: ”T'u mësojë atyre librin dhe urtësinë”, (Bekare, 129).
Libri, është Kurani, ndërsa Urtësia është Sunneti i Muhamedit alejhi selam thotë Allahu subhanehu we teala: ”Ty ta zbritëm Kuranin që t'u shpjegosh njerëzve atë që u është shpallur atyre”, (Nahl, 44).
E ngarkoi Muhamedin alejhi selam për qartësim, e ky qartësim gjindet në Sunnetin e Muhamedit alejhi selam, se Sunneti qartëson gjërat sipërfaqësore të Kuranit, e komento Kuranin, dhe kush thotë se nuk veproj vetëmse me Kuran bie mbi të fjala e Allahut: ”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën e tij (të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i idhët”, (Nur, 63).

Dhe ata të cilët e kundërshtojnë Sunnetin e Muhamedit alejhi selam , apo kundërshtojnë disa nga Sunnetet dhe marin disa prej tyre, duke thënë i marim ato që janë Mutevatire, dhe nuk pranojmë Hadithet Ehad, nëse i kundërshtojnë rregullat e logjikës dhe nuk pranojmë të tilla në çështje të Besimit dhe nuk i pranojmë ato në punët që i quajmë studimore; e kjo faktikishtë është injorancë e madhe dhe e gjithë kjo bie nën fjalen e Allahut: ”Le të kenë kujdes ata që kundërshtojnë rrugën-urdhërin e tij (të dërguarit) se ata do t'i zë ndonjë telashe, ose do t'i godasë dënimi i idhët”, (Nur, 63), e këto janë kundërtshime më të rënda se ata të cilët nuk përfillin urdhërin e Muhamedit alejhi selam nga epshet dhe teket e tyre, se këta kundërshtuan me qëllim, Allahu na ruajt.
E gjithashtu ajo që është shfaq në kohën e fundit, e posaqësisht në mesin e të rinjëve, sulm kundër disa haditheve të Muhamedit alejhi selam duke i bërë të dobëta të vërtetat, e të vërtetat të dobëta pa dituri, edhe ky është rrezik i madh, nuk lejohet për çdonjërin të flet për hadithe të Muhamedit alejhi selam pos atij që ka dituri dhe njohje për të.
Ndërsa një njeri ka filluar të lexoj disa libra vetëm duke mos nxënë dituri nga dijetarët dhe burimet e vërteta fillon duke bërë hadithe të vërteta dhe të dobëta, ky është rrezik i madh, dhe kjo është edukatë e ultë me hadithet e Muhamedit alejhi selam, dhe duhet të ndalen nga ky veprim se ky është rrezik i madh për vetën e tyre dhe për Muslimanët në përgjithësi.
Edukata dhe sjellja me Sunnetin e Muhamedit alejhi selam është obligim për çdo njeri, duke mos u zhytur pos me dituri dhe njohje të vërtetë, e që të jetë nga njerëzit e dijes dhe të këtij profili, ndërsa njeriu që është i vogël dhe dëshiron të hyj në shtëpi nga kulmi dhe nuk hynë nga dera ky është rrezik shumë i madh, e gjithë kjo hyn në edukatën e ultë me Muhamedin alejhi selam, dhe me Sunnetin e tij, andaj kërkohet nga ne të jemi syçelë për këtë gjë ngase është çështje madhështore.
Sunnetin e Muhamedit alejhi selam e kanë lënë anash në kohën tonë shumë njerëz dhe flasin kundër tij nga injoranca e madhe, nga mohuesit, nga bartësit e mendimeve shkatërruese, andaj obligohemi të kemi qëndërim me atë i cili kundërshton Sunnetin e Muhamedit alejhi selam, qëndërim të Besimit, qëndrim të besimtarëve me hadithet e Muhamedit alejhi selam, me dituri, praktikim, rrespektim, edukim, ashtu siç e nderojmë Muhamedin alejhi selam, ashtu të nderojmë edhe hadithet e Tij, sepse ato janë nga Allahu subhanehu we teala: ”Çfarë t'ju jep Pejgamberi, atë merreni e çfarë t'ju ndalojë, përmbanju dhe kini frikë Allahun”, (Hashër, 7).
“Dhe ai nuk flet nga dëshira e tij, Ai (Kurani) nuk është tjetër pos shpalljes që i shpallet”, (Nexhm, 3-4), kjo është shpallje nga Allahu subhanehu we teala.
Kërkoj falje nga Allahu për vetën time, juve dhe muslimanët në përgjithësi, duke kërkuar nga Allahu të më furnizoj mua dhe juve me dituri të dobishme, dhe vepër të mirë, syçeltësi në fenë tonë, vendosmëri në të vërtetën, dhe mos të shtrembëroj zemrat tona pasiqë na ka udhëzuar, paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi Muhamedin, familjen dhe shokët në përgjithësi.

Selam alejkum!