Vetvritet aktori Bekim Fehmiu

[D&G Feminine]

Si eshte puna e genit, sa e cuditshme. Mbesa nuk i ngjan as te emes as te jatit, i ngjan gjyshit!

[Rina_87]

Ndërkaq Branka Petriç, gruaja e të ndjerit Fehmiu, tha se ndjehet keq që masës së tubuar nuk mund t’i drejtohet në gjuhën e burrit të saj.

“Unë i ndihmova atij që të mësojë italishten, anglishten e gjuhë të tjera, por kurrsesi nuk u bë që unë ta mësoj gjuhën shqipe, vetëm dua të them se ne të dy i kaluam bashkë 40 vjet, shumë dashuri nga fillimi deri ne fund”, tha Petriç.

Pse kjo Branka nuk e paska mesuar gjuhen shqipe?!

E martuar me nje njeri si Bekim Fehmiu e ska denjuar as gjuhen e tij ta mesoje.

Cudi

[tomaras]

Pamje tjetër e familjarëve më të afërt të B.Fehmiut dhe të miqve dhe dashamirëve të tij nga mbledhja komemorative në kino ABC, si dhe pamje e të birit Uliksit duke deklamuar poezinë amanet të Bekimit në gjuhën shqipe,

[Fishtani1]

Do të kishte qenë mirë që të krijohej një fond solidariteti nga anëtarët e shëndoshë mentalisht të forumit, e që kanë mundësi materiale, që t'ua paguajmë vizitat tek psikiatri disave këtu që përpara se të jenë njerëz na dalin shqiptarë. Nga të tillë "njerëz" nga radhët e serbëve që kishin kombin "profesion" shqiptarët e Kosovës pësuan shumë deri në vitin 1999, andaj do të duhej që të ngjashmit me ta nga radhët e shqiptarëve të bëjmë çmos t'i mjekojmë për hir të së ardhmes së fëmijëve tanë.

Talibancat nuk kane sherim apo ndonje terapi per ta, te vetmit qe hajne *** jane talibancat ne kete forum, njerez me deshtuar dhe qe nuk kane as 1% dinjitet dhe gjake shqiptar prandaj mund ti quash edhe kafshe se nuk marrin vesh, por e keqja eshte se mundohen me prish cdo teme kur flitet per atdhetar dhe figura te medhenj shqiptare sepse besimi i tyre djallezor i shtyn te shkruajne kunder diturise dhe ceshtjes shqiptare.

Flm per fotot Tomaras, po eshte mire edhe ndonje video nese ka gjetur dikush.

[Fishtani1]

Kosovë, vlerësohet si "Gjenial i kombit" Bekim Fehmiu


Përkujtohet Bekim Fehmiu

[injejti]

A qysh nuk e bani nje parti ne kosov ,

Po djali tij po e qelke nje parti , pom doket.

[tomaras]

Pas njëzetë e shtatë vjetësh

Ibrahim Kadriu | 19-06-2010 13:40 CET
Bekimi shpesh vjen në Prishtinë. “Kam ardhur ta vizitoj nënën”, thotë, kurse ata që janë në kontakt të shpeshtë, e dine se këto vizita i realizon para fillimit të çdo projekti të tij. Ai tash gjendet në Çekosllovaki, atje diku afër kufirit çekosllovak-austriak, në brendinë e një kështjelle mesjetare, është veshur me petkat e ndonjë të njohuri në histori dhe me ato petka do të kalojë nëpër ngjarje tronditëse dhe, përmes filmit, do të dale para publikut. “Projekti është shumë interesant” – thotë.

Me siguri duhet të jetë interesant, përndryshe, Bekim Fehmiu nuk do të shkonte në Çekosllovaki. Kjo mund të thuhet duke pasur për bazë përvojën e deritashme të angazhimit të tij në projekte të huaja. Sidoqoftë, ai tash është atje me angazhim, kurse para se të shkonte t’i bashkohej ekipit – erdhi në Prishtinë që ta vizitojë nënën, e cila është plakë, por ende mbahet e forte.

- Po ulemi ndokund, - i them., - po pimë, po flasim.

- Pse jo? Ma kthen.

Në shëtitje e sipër vazhdon:

- Ai djalosh është artist i mrekullueshëm (fliste për Enver Petrovcin). Është krenar, i zoti në profesion. Rolin e fundit që e luajti në Atelienë 212, rolin e Istrefit te “Miqtë’” e Seleniqit, e ka shkëlqyer, si është më së miri... Ai djalosh ka talent edhe për humor, ai këtë nuk e di. E kam parë te filmi “Druvarët”... Pasha bacën, ai e ka kuptuar rëndësinë e punës...

Në kateterin e “Grand-it” i them:

- Njerëzit janë të prirë të flasin, a po? Gjithçka thonë, gjithçka them, mandej pasojnë përgjigje jo oficiale se ka të vërteta ose nuk ka të vërteta nga ato që i flasin njerëzit. Për Bekimin të gjitha duartrokitjet. Ka shumë raste që njerëzit të shtyrë nga ndjenja e shkak të adhurimit, fëmijët e tyre i thërrasin me emrin Bekim, me dëshirë që biri i tyre të përngjajë... Kurse Bekimi gjithkund arrin (me punë) vetëm në Kosovë – jo. Ja përse më intereson të bisedojmë dhe pikërisht për këtë, atë ditë kur të thirra në telefon, respektivisht në numrin 011 417 548 në Beograd, të njoftova.

- Në rregull.

- Pak më parë bisedoje për Enver Petrovcin, për rolin e tij të fundit në Teatrin e Beogradit.

- Për të nuk duhet të flitet, duhet të shikohet, patjetër duhet të shikohet.

- Mirë, pra, po e lëmë Enver Petrovcin, po të drejtohem ty: të kujtohet, sigurisht, para dhjetë vjetësh pate thënë se ishe i gatshëm të interpretoje rolin kryesor në projektin e madh “Vëllezërit” në të cilin projekt fjala ishte për palestinezët. Ai projekt nuk u realizua kurrë.

- Nuk është i vetmi projekt që nuk është realizuar. Ka edhe shumë projekte që patën të njëjtin fat. Kështu është natyra e botës së filmit.

- E, cila është natyra jote?

- Natyra ime është të ec përpara. Nuk është realizuar projekti “Vëllezërit”, por është realizuar “Bora e fundit e pranverës”, mandej “Loja e së vërtetës”, e të tjera projekte.

- Të gjitha jashtë kufijve, a po?

- Jashtë e brenda: “Depsi”, “Pavle Pavlloviqi” e tj.

- Pavle, me sa di unë, është rast i çuditshëm...

- Në çfarë kuptimi?

- Në kuptimin e paraqitjes së bashkëkohësisë. Më duket se në adresë të këtij filmi ka pasur kritika.

- Kritika ka pasur dhe në bazë të atyre kritikave është larguar nga konkurrenca oficiale e festivalit të Pulës. Tema e cila është trajtuar në atë film, që i dedikohet viteve të ’72-73, është shumë aktuale, sidomos tash para Kongresit XII.

- Hymë në personalitetet e protagonistëve të filmit. Ja tash po më kujtohet filmi “Të arrish para agimit” të Aleksandar Gjorgjeviqit. Më intereson roli i Esat Lumit që e interpretove ti, a ka farë baze dokumentare?

- Kjo pyetje nuk më përket mua. Kjo pyetje u përket shokëve të cilët e kanë përjetuar atë kohë, që kanë qenë dëshmitarë të asaj kohe dhe këshilltarë të realizimit të projektit, si i ndjeri Jovan Veselinov Zharko, pastaj e shoqja Veselinov, shoku Pashko Romec, e të tjerë.

- Mandej?

- Mandej, çka?

- E lamë te 13 prilli i vitit 1978, kur e pate incidentin në komunikacion... (Para se të hynim në “Grand”, rastësisht në bisedë e sipër, tregoi se si në incidentin e komunikacionit, në Bosnje, gjatë kohës kur ishte në terren për xhirim, i ishte shkatërruar krejtësisht makina “Vollvo”) ... interesant se si ka qëlluar data 13, datë e pa fat, për pak fatale...

- Fatale do të ishte sikur të mbetesha aty, por po e quaj gjysmë-fatale, pasi që te unë ka lënë pasoja...

- Mirë është që ka qenë ky vetëm një rast, dhe ja tash po vazhdojmë bisedën rreth krijimtarisë...

- Prit, nuk ka qenë i vetmi rast. Janë të çuditshme oscilimet që i pasojnë njeriut. Mua, për shembull, më ndodhi që më 1970 të sulmohem nga hepatiti viral (sarillëku) që më ndau nga aktiviteti profesional më se dy vjet. Më 1978 ishte hera e dytë. Më nuk guxoj t’i lejoj vetit “të fluturoj shumë lart”. Me fjalë të tjera, duhet të mbaj mesin...

- E, pra, ka mendime këtu në Kosovë se vështirë arrihet te Bekimi. Unë nuk po them se “fluturon lart”.

- Kur thashë “fluturoj lart” mendjen e kisha te grumbullimi i projekteve konkrete për realizimin e filmave. Ndërkaq, sa i përket asaj bindjes “vështirë arrihet te Bekimi” unë atë nuk e kuptova. Nëse ke menduar në sukseset e artit dramatik, demanton vetë fakti se e kemi Farukun, e në vitet e fundit edhe Enver Petrovcin...

- Ama unë mendova në diçka tjetër.

- Çka konkretisht?

- Jo rrallë këtu në Kosovë thuhet: me

Bekimin nuk mund të bashkëpunohet.
- Përvoja demanton edhe këtë, sepse ndihma dhe bashkëpunimi im i deritashëm ka qenë mjaft i frytshëm në rrethanat artistike, por fatkeqësisht Bekimi ende nuk e ka pasur fatin të paraqitet edhe vetë personalisht para publikut.

- Këtë ndihmë po e kuptoj në aspektin kur të rinjtë e profesionit tënd marrin si mostër frymëzimin dhe zellin e Bekim Fehmiut.

- Jo, nuk mendova ashtu, sepse kjo është gjë personale dhe në fund të fundit relative. Mendova në kontributin tim në realizimin e “Kosova filmit”, si për shembull në “Si të vdiset”, në përpunimin e skenarit, formimit të tij ideoartistik dhe dramaturgjik. Puna ime e fundit ( gjashtëmujore) ka qenë rreth filmit “Kur pranvera vonohet”.

- Kurse unë e kisha ndërmend të them se, gjatë këtyre njëzeteshtatë vjetëve të punës sate kreative në fushën e interpretimit, asnjëherë nuk je afruar në Kosovë.

- Nuk është bash ashtu si thua, sepse, pasha bacën, pas 27 vjetësh Teatri i Prishtinës ma ka ofruar një rol.

- Dhe edhe ai rol- askund...

- Çfarë të bëj kur nuk jam i zoti që Hamletin ta përgatis për pesë javë.

- Nejse, por Bekim, është televizioni, është shtëpia e filmit dhe, beso, çdo kush dëshiron që ta shohë Bekimin qoftë në dërrasa të teatrit tonë në Prishtinë, qoftë në TV, apo në film i cili do të mbante shpicën (logon) “Kosova film”.

- Ndoshta një ditë, TV apo “Kosova film” do të kenë nevojë për bashkëpunim.

- Por thonë se është vështirë të bashkëpunohet me ty se, jo rrallë, kanë pasur kontakte...

- Edhe mua më kanë thënë: mos bre Bekim, mos puno aq shumë se na mbyte. Dhe me të vërtetë, e metë e madhe është kur njeriu+, që kuptimin e jetës e ka gjetur në punë, kërkon edhe nga të tjerët punë. Kjo me të vërtetë është e metë e madhe, a po... Dhe jo vetëm puna, sepse puna mund të tërhiqet zvarrë, por intensiteti i punës. E unë kuptimin e jetës orvatem ta gjej në punë.

- Domethënë është çështje – çështja e punës, e jo diçka tjetër?

- Nuk di, nuk di të flas për vetveten, duhesh t’i pyesësh njerëzit tjerë, të cilët kanë punuar me mua... Sigurisht se edhe unë mund të kem ndonjë të metë, si njeri, apo si aktor, për çfarë mund të mos jem koshient. Mirëpo deri më sot nuk ma ka tërhequr vërejtjen dhe nuk ma ka bërë me dije askush. Kurse unë do t’i falënderohesha çdokujt i cili do të ma tërhiqte vërejtjen.

- Unë po ta tërheq vërejtjen.

- Urdhëro!

- Pse nuk ke pranuar të japësh intervistë me rastin e Hamletit si projekt teatri?

- Të kuptohemi, nuk njihemi prej sot. E di fort mirë se çdo intervistë imja ka pasur si bazë punën në ndonjë projekt, kështu që intervistat kanë ardhur pas punës së kryer. Nuk mbaj mend se ndonjëherë kam dhënë intervistë pa motiv. Prandaj edhe kjo nuk është e çuditshme, ngase nuk kam pasur çfarë të flas. Çdo gjë që kam për të thënë, e them përmes punës.

- Pse kërkon kushte të jashtëzakonshme për punë?

- Për shembull?

- Në një rast nuk e ke pranuar kërkesën e RTV Prishtinës për ta bërë portretin tënd.

- Natyrisht, për të bërë një film dokumentar për ndokënd, duhet të gjenden materiale të volitshme dhe për të njëjtën gjë duhet të ekzistojë farë skenari. Kurse unë, para dymbëdhjetë viteve, në terrenet sportive të Brezovicës, kam refuzuar një ide të tillë, duke menduar se nuk jam person për një projekt të tillë, e sidomos pasi në atë rast nuk ekzistonte kurrfarë skice dhe kurrfarë materiali tjetër parapërgatitor.

- Domethënë, me këtë rast s’ka pasur lidhje ana materiale, honorari?

- Ana materiale nuk ka paraqitur kurrfarë rëndësie. Për mua ana materiale gjithmonë ka qenë, është dhe do të jetë në vendin e tretë.

- Po e zëmë se unë jam producent.

- Unë jam aktor.

Po kërkoj që, gjithsesi, duhesh ta pranosh projektin që unë ta ofroj.

- Çka?

- Ja teksti.

- Kush e ka shkruar?

- Nuk ka rëndësi, tash për tash. Me rëndësi është se teksti ka brendi, por është anonim.

- Kush e bën regjinë?

- Unë.

- Sa do të kushtojë?

- Nuk e kam bërë parallogaritë, por me siguri afro 1.200 milionë dinarë të vjetër.

- Këto para, a janë tuajat a të shoqërisë?

- Të shoqërisë.

- Apriori nuk pranoj. Pik së pari nuk ke kualifiko që të bëhesh shpenzues i 1.200 milionë dinarëve të shoqërisë, që t’i materializosh në shirit filmi, dhe nga ana tjetër, nuk e di teknologjinë e filmit. Se pa e ditur përpikërish sa kushton një film – nuk guxon t’i hysh realizimit. Prandaj të propozoj të gjesh ndonjë regjisor me përvojë, kurse ti të marrësh ndonjë libër për të parë se ç’është filmi. Sikur të kishe thënë se do të bëje film me para tuaja private, me kusht se tema e filmit dhe roli do të ishin interesant, për mua si aktor, t’i kisha fshi paratë dhe të kisha thënë – tungjatjeta.

- Po mirë, unë u bëra modest, por ja se e kam të kryer njëfarë fakulteti të regjisë dhe me atë përgatitje po të drejtohem.

- Shumë bukur, sa lloje të objektivave të kamerave kemi sot?

- Është kusht për regji?

- E çfarë akademie të regjisë paske kryer?

- Në Beograd, në Zagreb...

- Nuk besoj!

- Kur të besosh me siguri do të vish të dalësh edhe para publikut të Kosovës, që aq shumë të pret.

- Jo “kur të besosh” por kur të mësosh.

- Eja e mësona.

- Nuk jam as Akademi, as shkollë. Jam vetëm. Jam NJË njeri.

Mandej, që domethënë në fund të bisedës, e luta Bekimin që të drekonim së bashku. – Me gjithë dëshirë, - tha, por më duhet të shkoj në shtëpi. Nëna më pret në drekë, sepse sonte udhëtoj.

*Kjo intervistë (bisedë e drejtpërdrejtë) është botuar në gazetën “Rilindja”, më 5 prill 1982, në rubrikën Me bashkëkohësit, ku prezantoheshin figura të njohur të artit, shkencës dhe kulturës.

[tomaras]

Vdekja e Artistit dhe Arti i Vdekjes

Blerim Shala | 21-06-2010 14:49 CET
Vdekja e kësisoj e Bekim Fehmiut, duke i shkuar asaj, para se ajo të kishte mbërritur tek Ai, është Epilogu i vetëm i mundshëm i gjithë Jetës që ky pati deri me 16 qershor të këtij viti.

Do të ishte çudi, po të ishte ndryshe. Apo, sikur ky do të përfundonte nga vdekja që ka emrin sëmundje, aksident, rastësi.

Edhe Vdekja duhej ta merrte emrin e Tij. Apo, të ishte vullnet i tij sipëror.

Bekim Fehmiu u bë Njeri në një familje që kishte Parime, atëherë kur ato nuk vlenin pesë pare, që mbante dinjitetin, atëherë kur ruajtja e tij, me çdo kusht, fare lehtë të çonte në litar të varjes, para togës së pushkatimit, në zhdukjen e quajtur varri i panjohur.

Bekim Fehmiu ishte bir i një familje, e cila ishte pjesë e një populli që përbëhej prej robërve në Atdheun e tyre, prej refugjatëve të shpërndarë në të katër anët e Botës, prej martirëve që ishin shqepur kudo nëpër Kosovë, prej të burgosurve që gjendeshin gjithkund, në shtetin e atëhershëm.

Ky kurrë nuk do të harrojë familjen dhe popullin e vet. Dhe gjithmonë do të përpiqet ta bëjë jetën sipas Parimeve dhe Dinjitetit.

Këtë do ta bëjë edhe atëherë kur pikërisht për shkak të këmbëngulësisë së tij, për t’i respektuar Parimet, ai do të dëmtohej.

Gjithçka në jetën dhe karrierën e tij, duhej t’i nënshtrohej Dinjitetit.

Në jetë ka qenë Njeri dhe shqiptar. Ka mbrojtur pa kurrfarë kompromisi identitetin e tij kombëtar, dhe atë identitetin artistik. Ky nuk e ka aktruar shqiptarizmin, si shumë prej nesh. Nuk e ka simuluar as njerëzoren. Si shumica prej nesh. Dhe ky ka qenë artist i madh, i tillë që njihen me gishtat e një dore në qindvjetëshin e një kombi.

Bekim Fehmiu e ka ditë një gjë fare mirë, që nga rinia e tij e hershme: Nuk ke si të jesh me Parime dhe me Dinjitet, kur je i pafuqishëm.

Dhe kur u ligështua, me shëndet, ai e diti që kishte ardhur çasti kur Parimet që e mbajtën në jetë, duhet të shndërrohen në Parime që do ta dërgojnë në vdekje.

Kanë thënë filozofët antikë, ata që janë themeli i dijes së Qytetërimit Perëndimorë, që të filozofosh, do të thotë, të mësosh se si duhet të vdesësh.

Për ta forcuar jetën e atyre që mbesin pas teje. Pos tjerash.

Kështu bëri Bekim Fehmiu. U përqafua fuqishëm me vdekjen, dhe na tha që ne, duhet ta përqafojmë jetën më fort se kurrë.

[tomaras]

Bekim Fehmiu, i miri ynë që e patëm

Publikuar: E premte, më 18 qershor 2010
Shkruan: Adriatik Kelmendi

...por sa e çmuam?! Ose: “B.F. Ah, sa kishim pasë dëshirë ta vrasim vet! Në cektinën e provincializmit dhe të primitivizmit tonë!” (huazuar nga miku A.M. në Facebook)

NJË PËRFAQËSUES POLITIK shqiptar në një shtet fqinj me Kosovën më kishte marrë para disa vjetëve në telefon për të më kërkuar një këshillë. “Më kanë ftuar në një ngjarje kulturore në Shqipëri. Më duhet të udhëtoj bashkë me Bekim Fehmiun. Si do të interpretohet kjo në Kosovë?!”, më pyeste politikani, me pragmatizimin e kuptueshëm që ia imponon profesioni. Nuk dëshironte që të ndodhej në një situatë kur do të mund të kritikohej për një vendim të thjeshtë të pashoshitur, që do t’i kushtonte politikisht. Përgjigjja ishte: “Interpretimi më i drejtë është se ke mundësinë të shoqërohesh më një personalitet të madh e të pazëvendësueshëm nga shqiptarët në të gjitha shtetet ku jetojmë. Teksa, mund të ketë edhe ndonjë interpretim tjetër nga dikush, nga ata që as ia vlen të regjistrohen”.

KJO NGJARJE BESOJ pasqyron bukur marrëdhënien e shqiptarëve në përgjithësi, por sidomos atyre në Kosovë, me figurën e Bekim Fehmiut. Të ndodhur në mes të thyerjeve të mëdha, kalkulimeve meskine, standardeve të çoroditura për vlera dhe antivlera, e të diferencimeve të mendjengushta, shqiptarëve për gjithë këto vjet hesapi u doli që më së miri do të ishte të injorohej tërësisht Fehmiu. Mishëronte perceptim të komplikueshëm për ambiciet individualiste të kosovarëve që synonin ta zinin një vend për vete në hapësirën e krijuar pas përfundimit të luftës: aktor i madh – po, por nuk ka luajtur shqip!; ka jetuar në Prizren e Shkodër, por po vazhdon të jetojë në Beograd!; gjithnjë ka nënvizuar së është krenar që është shqiptar, por gruan e ka serbe!; është laureat dhe i nominuar për çmimet më të mëdha të artit botëror, por nuk ka fituar çmime shqiptare!...
Konkluzioni: më mirë – rehat!
Mirëpo, e padurueshmja mori rrugë menjëherë pas vdekjes së tij tragjike.
Elozhetë me pietetet më të thella erdhën frik pas lajmit të dhimbshëm nga Beogradi. Fjalët më të bukura u thanë për të si nga mileu i lartë politik, ashtu edhe nga kolegët e tij të profesionit. Të parët janë nga ata që nuk e ftuan kurrë në ndonjë datë të rëndësishme të vendit, që nga ’99-a e këndej, të dytët janë nga ata që nuk arritën ta bindin asnjëherë se megjithatë ia vlen të luajë në ndonjë projekt shqip. Këto besoj nuk kërkojnë më tepër komentim. Dhe këtu fare nuk qëndron proverbi: nuk e di se çfarë ke, deri në çastin që e humb. Koshienca e dinte se çfarë kishim, tjetër është se llogaritnim shumë se çfarë mund të humbnim – personalisht.
Të tërën e kishte kapur për bukuri një mik në Facebook: “B.F. Ah, sa kishim pasë dëshirë ta vrasim vet! Në cektinën e provincializmit dhe të primitivizmit tonë!”

FARE TELEGRAFIKISHT: Bekim Fehmiu ka luajtur në mbi 40 projekte filmike në ish-Jugosllavi, Itali, Amerikë... Ka bashkëpunuar me të mrekullueshmit Ava Gardner, Claudia Cardinale, Brigitte Bardot, John Houston, Robert Shaw, Charles Aznavour, Irena Papas etj. Filmat e tij kanë fituar Palmën e Artë në Kanë dhe janë kandiduar për çmimin Oscar, me meritë të theksuar të tij.
Është aktori i vetëm shqiptar që ka luajtur në një film kandidat për Oscar etj. etj.
Bekim Fehmiu ia ka dalë që nga populli i druvarëve dhe bukëpjekësve – siç perceptoheshin me pezhorativitet shqiptarët në ish-Jugosllavi – t’i shikonte nga lartësitë të gjithë kolegët e tij. Me shembullin e tij në art, ai u bë aktori më me nam i Ballkanit në Perëndim, dhe zemërthyesi kujdestar i shtetit të përzier që ndodhej mes dy kulturash, realizmit socialist dhe joshjes perëndimore. Por, mbi të gjitha, e ka mbushur me krenari një popull të nëpërkëmbur, si asnjë tjetër.
Kjo që pason shkruhet me përgjegjësi të madhe: nuk ka pasur asnjë shqiptar tjetër në ish-Jugosllavi që ka arritur më shumë në art se sa Bekim Fehmiu.
Bile, në atë kohë nuk ka pasur asnjë aktor tjetër nga Ballkani, të ketë
depërtuar në nivelet e Bekimit. Për kreni.

BEKIM FEHMIU KA QENË personalitet me një dinjitet kokëfortë, që gjithsesi burimin e gjen te parimet e patjetërsueshme, e ndoshta i pashoq në këto anë. Dinjitetin e palëkundur të Fehmiut mund ta gjejmë së paku në pesë situata emblematike. Të gjitha tregojnë për karakterin e palëkundur të individit që nuk i dorëzohet logjikës së masës, ose rrymave të kohës.
Një. Me karakterin e tij ia ka dalë të imponohet fuqishëm në një shtet me qëndrim skeptik ndaj popullit të cilit i ka takuar, duke u bërë i pari në lëmin e tij.
Dy. Dinjitetin e ka treguar edhe me aktin e tërheqjes nga skena e teatrit dhe filmit jugosllav, me protestën personale ndaj propagandës dhe politikës antishqiptare në Beograd.
Tre. Si pjesë e dinjitetit duhet parë edhe vazhdimi për të jetuar në
Beograd, pas gjithçkaje që ndodhi në Kosovë. Mesazhi i dhënë ishte: unë
jam mbi çmendurinë.
Katër. I dinjitetshëm ishte edhe qëndrimi që të mos luante në projekte
artistike në Kosovë, nëse nuk do të plotësoheshin kërkesat e tij, edhe me çmimin e mospasjes së asnjë roli në gjuhën shqipe në karrierë.
Dhe, pesë, por jo për nga rëndësia. Ndonëse, dikush mund të ketë mendime kundërthënëse, mund të thuhet se karakterin e tregoi edhe me aktin e tij të fundit – ikjen nga jeta. Me këtë u kumtoi të gjithëve qartë porosinë se - nuk e duron gjunjëzimin, qoftë ai edhe në formën e sëmundjes e pleqërisë. I ka mjaftuar vetvetja dhe ka vendosur vetë për veten e tij.

ME SHUARJEN E BEKIM FEHMIUT, shqiptarët humbën një personalitet të madh, bota një artist të madh. Legasia e tij e lë një porosi të fuqishme për kosovarët: mësohuni të çmoni çfarë keni.

[neptun]

Pse kjo Branka nuk e paska mesuar gjuhen shqipe?!

E martuar me nje njeri si Bekim Fehmiu e ska denjuar as gjuhen e tij ta mesoje.

Cudi

Pse-te jane te pakufishme, Rina. Branka sigurisht nuk eshte martuar me Bekimin per dashurine qe kishte ndaj gjuhes shqipe ose ndaj shqiptareve, por per dashurine qe kishte ajo per nje njeri (ne kete rast per Bekimin) prandaj nuk asht e arsyeshme te mendohet keshtu. Sot ndodh akoma ma keq me femijet e te dy priderve shqiptare: Te shkuar ne vegjeli ne boten e jashtme ose te lindur atje, ne mes veti flasin ne gjuhe te huaj e kur ne te Kosoves kyqemi ne bisede, mezi mirremi vesh me ta! A nuk asht kjo tragjedi e vertete morale?