Ruleti i dashurisë - krijimtaria ime

[Nanushi]

“Me ndërgjegje vrarë"

Eja dhe shih spektaklin e marrë
Injorantët njëri tjetrin falin
Caku im i marrë; trajta njerëzore
Që rreshtohet si për dreq me djallin!.

Shikojë mbi masakër ndërgjegjesh
Varrosur nën një gur!
Njëmijë copa zemrash të thyera
Që identiteti nuk iu gjet kurrë!.

Vazhdojnë të pacipa përrallat
“na ishte një herë”…
Heronjtë e ngrirë në shpirt sfidojnë
O Zot, sa tmerr!!!!

Mbi sa shenjtër pështymë deri sot
Vranë e tillë ndërgjegje?!
Më pyetën dhe mua
por dot nuk u dhashë përgjigje…

©V.P. – 01 Prill 2011

[uj me gaz]

Është e tmerrshme të vdesësh....
E po aq e tmerrshme të duash kaq shumë!.

prej dashurise lindim, prej saj jetojme e vdesim. e pastaj shperbehemi serish ne te... kjo eshte magji, jo tmerr...

[Nanushi]

MALL

Jam mbyllur grusht në mallin tim
Thërrmija ndjesish që godasin mijëra vende
Të fundos mes dehjesh, por mos u frikëso;
Është hija e shpirtit tim që prek fytyrën tënde!.

Të përpijë gjerë në dehje, o mall i kafshuar
Mbi jetën e pangjyrë mbahem pa lënë asnjë vragë
Në këtë tokë ku lutja është betim i shkelur
Përmbi pluhurash degdisem, me mallin si plagë.

Këtu unë jam veçse një kortezh i malluar
Frymë e jetës tënde Meridian që pi
Nën qiellin e ngrysur muzikë dhembjesh llahtar
Nuk e di në jam unë, apo pikë malli pikon ti!

Harresë, ftohje! Eh zemra seç të ndjell
Harresa më harroi mes resh, ta dish;
Me mijëra vjet jam djegur për ty,
E do të digjem dhe mijëra të tjerë sërish!

©V.P. – 21.04.2011

[Nanushi]

Vështirë ta thuash e më vështirë ta ndjesh

Shkruaj mbi tavolinën e zemrës sime!
E duart boshë kalojë kaq ftohtë nëpër kënde;
Digjem në ngricë me shpirtin zhveshur krejtësisht!
As dora ime s’prek më dorën tënde!

Shtrëngoma dorën.
Shtrëngoma zemrën.
(Kjo është hera e fundit që të dua)

E ky shi sot, nuk di dot të gënjejë!.
Të dhashë lotin që ngjanë me dhjet palë lutje;
Frymova ballë frymëmarrjes tënde,
Të dhashë lëkurën time që nuk zhveshët më tutje!...

Përqafoma lotin.
Përqafoma dhembjen.
(Kjo është hera e fundit që të dua)

Zhys duart brenda meje o mërzi që lind
E një palë rroba shqyer shpirtit tim i veshë
Zhveshë lëkurën e dashurisë si fron dorëzimi
Por vështirë qenka ta thuash e më vështirë ta ndjesh!

Puthma shpirtin.
Puthma mërzinë.
(Kjo është hera e fundit që të dua)

© V.P. – 16 Maj 2011

[Nanushi]

Të desha pa ty, më puthe pa mua

Çarçafë malluar shtrova nga zemra gjerë në shpirt
Një mijë e një orë të zeza tinguj plot vrer;
Tri herë përqafova heshtjen, tri herë me lotin e ngrirë,
E hodha maska të lumtura me dhembje dy herë të prerë!.

Mes teje e heshtjes distancën shkurtova gurë me gurë
Kur buza buzën hante, çmenduri brenda një malli
Për se, për ku dhe për çfarë, heshta në verën e ngrirë!
Mëkat që nuk lan dot turpin e një të gjalli!...

E në faqet e shpirtit tënd lotin tim humba
Kur ëndrra e ngrirë më zgjojë pa përtesë
Gjersa nata erdhi e pafjalë e në gjoks m’u ngri
Nuk kisha fuqi mallin me shpatë malli shtatin t’ia pres!

E përshkova dorën nën shpirtin tënd lehtësisht pa ndjerë!
Mbase dhe dëgjove hijen e zërit tim; në trungun e një prese
Vështrova e vetme gropëzën e harrimit edhe sot
Bëhu çdo gjë tjetër, të lutem; pos dhembje harrese!

Që sot po shkruaj për të lëpirë të djeshmen! E di
Për fat, ja fisnikëria e mjerë e shprehur me një fjalë
Plagë do mbetem në tënden zemër! Sa bukur: Bie Shi!..
Të desha pa ty, e më puthe pa mua o malli im i gjallë..


©V.P.– 27 Maj 2011

[Nanushi]

Fli, dhembja ime, fli

Dhe mbrëmja bie lehtë sërish pa zë
Një mall i pathënë, muranë që dikur prehej!
Frikë e harruar; ja shpirti në gjoksin tim
Madje të dilte nga dejet e me mua të ushqehej!

Një dashuri, vetëm një, edhe ajo e shkulur nga palca ime!
Shikoj vetën në pasqyrë e me gishta boshin prek
Shtrydhem në të vjetrën dhembje të pavjetëruar
Kristal i shpirtit mëkatar aty ku edhe britma hesht!

Memzi hapë sytë, shpirtin tim kam kafshuar
Dhe muzikë e violinës që pikon gjakë mbi mua, vret!
Brenda meje bërtet mëshira, britma gjerë në palcë
Eja, dhembje ime fli, më e bukura ëndërr të pret!

Zhurmë përgjumëse të mijëra kambanave gjëmuese
Çdo të bëhet me plagen e çmendur që harbohet?!
E zhytur mes boshit të dhembjes, varros hirin tim
Një zë që djeg pafajësinë e një shpirti që kafshohet!

© V.P. - 07.06.2011

[anita340]

Komplimente nanush.....

Paskam humbur kohe kot ne forum deri tani duke lene pa lexuar ate me te miren.

[Nanushi]

“Kjo dhe ka Zot”

Kockat që përpara se ti hidhnit, ishin të mbështjella me mish!. Kundërshtoj çnderimin e juaj. E uritur jam, por uria ime nuk gjunjëzohet mëshirës suaj për të provuar agonin e një aftësie të përdalë dhe i rebelohet zinxhirëve nëpër korridorin e mjegullt dhe sekret ku ëndrrat e mia hyjnë e çnderohen pafajësisht!. Më kanë dhënë botën!!! Dritë tuneli ku rrëmih si e dënuar e përjetshme!
Ndonjëherë verdallisem në orët e vona të natës, dhe në përpjekje të ikjes ndalem para një kasaphane të mbyllur. Mish pa kocka?!. Kocka pa Mish?!... Edhe pikëpyetja tashmë ka marr formën e një prej atyre çengeleve që mbajnë varur ato copa prej mishi që siç duket ende derdhin gjak lumenjsh duke njollosur dyshemetë e drunjta në formë harte! Çmenduri do thoshit!..
Është heshtja, ajo që dua unë, shije infiniti që mbase dhe më argëton!. Më pëlqen ajo vrima e vogël që e quaj “dhomë” me dritaren që vështron përtej horizonteve të atyre mureve të ndërtuara me tulla. Kam dhe pianon! Një mace qore që kohë pas kohe më mbush me tinguj parajsën time gri. Kam dhe merimangën që di të veshë pallto ndërsa gjuan insektet dhe u qeshet me ironi...
Botime librash në miniaturë, me pesë e gjashtë fleta të humbura, ku njëri kapitull përplaset me kapitullin pasues... Këmbë që zvarriten dyshemesë ndërsa ngas makinë imagjinare...Betejë empirike kundër ligjeve fizike. Ç’gjë të re ka këtu?!...
Mund të kisha qenë unë ajo copë mishi pa kocka, apo ajo kocka pa mish e mbështjell në një copë gazete dhe e peshuar në njërën prej atyre peshorëve të ndryshkura, që do përfundoja në gojën e asaj maceje të zezë që sorollatet lartë-poshtë dhomës së errët, duke lëpirë mustaqet përpara një ushqimi të tillë si unë!....
Po përmbysem!. Dua ujë....Ujë të fjetur....rrënjë luleje...Dua të futem nën lëkurë! Pse Perënditë për një çast e mbajnë sqepin mbyllur?!. Mbase më duhet të ecë më shumë, të kacavirrem nëpër qiejt boshë për të shkundur rrahjen....
Unë, dikushi! Krijesë që godet diellin nga pas, që hedh hije drejt qiellit tim gri... Ja ku jam prapë, në rrugën e zhveshur deri në kockë, nga rrahjet brutale të pandershmërisë suaj! Dhe mos guxo të më gjykosh perëndimin tim! Edhe unë si ju dua të ndalem. Menjëherë. Të groposem sa jam ende në kohë. Duhet. sepse kështu donte dhe do Perëndia ime. Sepse kështu donte dhe do zemra ime e çmendur.
Ndaj thërras në tërbim, dhe kacavarëm pas kujtimeve të humbura që dot nuk i kthejë. Në çdo plagosje. Në çdo lot budallallëku. Më duhet të bëjë rezistencë nga çdo kënd, nga çdo derë, nga çdo dritare, ose do vdes! Menjëherë. Në këtë çast.... Derisa përplasem nga lufta e çoroditur mes meje e hijes, që tani rri përpara meje... Zot, më pagëzo... Më pagëzo me djersë... Derisa uji i bekuar të shpërthejë nga dejet e mia...
Qaj, në do qaj, rëndësi më nuk ka!... Sot kam qiellin kumbar....Kam lutjet e mia, vetëm të MIAT!

©V.P.– 10.06.2011

[Nanushi]

“Tri fotografi”

Humbas në barkun e perëndimit
Midis shpatullave të shpirtit; e vrarë
Sa e pamat për mua gjysma e heshtjes
Gjersa zhvesh lakuriq fotografinë e parë!

Ndjejë rrahjen e zemrës së çmendur
Gjysma e shpirtit harkuar mbi sytë
Më fal që po shtoj, më dëfren dhembja
Gjersa zhvesh lakuriq fotografinë e dytë!

Hedh vështrimin e ditës së kaluar
Më tërbon boshllëku i lotit të shkretë
Pesë dhembjet e vrara përflaken tej
Gjersa zhvesh lakuriq fotografinë e tretë!

Të flas, të ftoj, të hesht nga thellësitë
Tek godas përtej pasqyre lotin e urryer
Mbrohem me gjak nga tehu i shpirtit tim
Ja kështu klithet brenda një zemre të thyer!

E ti mos harro të gëzosh! Ja jetën time-
Gjersa kufoma e hënës varros vetveten
Nuk mund të ma marrësh atë që më ke dhënë
Grisur ende mbaj, të parën, të dytën e të tretën!

©V.P. – 13.06.2011

[Nanushi]

“Dy pamje, veç një fletë”

Shoh shpirtin akull që fluturon në hapësirë,
Më pas edhe mallin të bardhë e të ngrirë!.
Memece do mbetet përherë heshtja jote mjaltë,
Në ballë dashuria përjetësisht njollosur në baltë!.

Më ngjake si ajër , drejt qiejve drejtuar,
Me krahët e shpirtit mbi gjoks kryqëzuar!
Me baltën në fytyrë, nënqesh si e gjallë,
Ç’kuptim ka marrëzia mbi shpirtin plot mall!

Nuk kisha fat sot, mbase rikthehem dikur,
Nuk ishin të huaja ëndrrat që mbështolle në qivur!.
E kam parë të bardhë zërin, te fundit mallkim
Ëndërr e përhirtë e etura baltë e shpirtit tim!.

©V.P. 16.06.2011