Ruleti i dashurisë - krijimtaria ime

[Xhenet.M.S.]

Respekt Nanushi.
Si cdo here me fasionojne poezit tuaja!

[Nanushi]

Respekt Nanushi.
Si cdo here me fasionojne poezit tuaja!

Si gjithmone te falenderoj per fjalet e bukura Sueda!...

Te perqafoj fort!.

[Nanushi]

"Bota e hiçit"

…vëzhgoj
krenarin e pendës së thyer,
që rri pezull lartësuar,
së bashku me hënën shëndritur,
ndërsa, ndriçimi i saj i ngurtë,
mrekulli prej asgjëje.
Kam mbetur me ‘këtu’ dhe’ tani’
që ulëron,-
e shkelmon edhe atë pak adrenalinë;
Një helm shumë i nevojshëm
(dikur fshehur në bukurinë e hiçit)…

Askush nuk më sheh!..
Ëndrroj jetën,
që vërshon nëpërmes vetmisë zë’lartë,
duke fluturuar si shqiponjë e zjarrtë- hi;-
por ende gati për t’u kthyer në shtëpi…

Përlyhem me zjarr të lëngshëm,
gota ime gjysmë’bosh me
rrobat qëndisur të kalbjes…

Përpara shfrenimit të fundit;-
kam mall të ecë rrugëve
të kaosit të cigarëve gjysmë’ndezur,
rrethuar me prush të nxirë;
një zjarr dikur i shkëlqyer!..
Dua të kërcejë me “ujin e uruar” në venat e mia
dhe të përmbysë rrugët boshe me dëshirat e mia…

..dhe më në fund të qëndroj drejtë;
duart ngritur nga qielli,
grushta të mbledhur gjak,
sytë plotë lëng me detëra pa’fund!..
Dua të përpij rrugët e hapura të yjeve,
dhe të pi e dehem nga drita e tyre,
derisa graviteti i shpirtit tim,
të më dëboj prapë në tokë;-
‘Ku jam një asgjë e pa’fund’,-
Ndërsa, qentë e urritur lehin nga larg,
në përqafimin e netëve të mia të errëta!…

V.P. – 26 Shtator 2010[/I]

[Nanushi]

“Mua, vetja dhe unë (Carpe Omnium)”

…dhe sytë e përlotur ndriçojnë,
me jo’kujtimet e tyre;-
mu sikur ato që nuk dijnë, e prap tregojnë historitë e errësirës dhe të dhimbjes
që diku i kan dëgjuar,
nga e kaluara, e kaluara jote, ndonëse asnjëherë përjetuar!..

…adhurim, besim,
hedhur në ty, kujdestar heshtjeje;
Ngritur, e pacenuar, kundër hortizonteve të zeza,
nga masa që shohin atë që duan;
Botëkuptim njollosur
që humbet në mes veshëve të tyre..

…po sikur të të njihnin, po aq sa unë!…

Thelb trishtuar dhe eko
në thellësi të shpirtit tënd,
me shkallët boshe ku çdokush mund të shkel!..

…e sa të shqetësuar që ishin ata që mendonin
që t’a punuan për qëllimet e tyre!
Ndonëse, unë e di, se çfarë shehë syri yt.
Jo vërejtje, por vajtim;
dëshirë të ndiqësh buzë’rrugën e qetë,
e t’i përgjigjesh dënesave, braktisur
të shpirtërave të lirë, vetmuar
që rrëshqasin e kalojnë pa zhurmë e pa valë,
shumë më lartë se majat e vogla, bardhë mbuluar..

…e ti e di çdo luginë zhvendosur,
sikur të ishin tuat;
Ti i ke parë, secilën prej tyre, mijëra herë!...

…ndonjëherë, kur fryjnë erërat e forta,
unë mund të dëgjojë vajtimet e tua të thyera;
Ku, secili element në vete përpiqet për të të dhënë lirinë;
E unë, shumë shpesh qaj me ty…

…edhe unë kam parë bukurinë tënde,
kur drita brenda tejpërtej shkelqente,
ndonëse e di që ajo qe lindur nga shpresa e përkohshme,
më tepër se nga forca e vullnetit!.
Jo paralajmërim,; por dëshirë,
Jo siguri; por kërkim.

…sytë shëndritur në kërkim mëngjesi,
duke dëshiruar brishtësi nga rrënjët e tua;
Duke ndjekur rrugën, qoroditur,
në tokat, pallogaritur.
Ndonëse, pranguar nga pritjejt
e njëmijë e njëqindë brezave…

…Do dëshiroja të të jap lirinë, ty (mua)…

..Stoike, e besueshme, majë paqeje, ne nuk ndryshojmë dhe aq, ti dhe unë, mua dhe ty…

..Mua, vetja dhe unë (Carpe Omnium)-

..Jo në këmbë, por pjertazi;
këmbë ngulitur, gjatë, e-
zemra ime e uritur i thërret dhe qahet, LIRISË.


V.P. – 30 Shtator 2010

[Nanushi]

“Do të lë të shkosh”

Në frymëmarrjen lehtësuar të lehjeve të pandehura,
ndër përtypje shkatërruese të ikjeve vendimtare;
Do të lë të shkosh…
Më lutjen e fundit të hirit të rënë,
dhe me lotin e fundit gjurmuar poshtë fytyrës së vrazhdë;
Do të lë të shkosh…
Në hapin e fundit të hedhur në rrugën thyer,
dhe boshllëkun e gjetur në fund zemërimi;
Do të lë të shkosh…
Dhe unë, ç’rrënjosur, do t’i kthehem vetës!!..

Do të lë të shkosh;
Si yjet që lënë qiellin, në të aguar,
Dhe dielli që lë detin;
Do të lë të shkosh…
Dhe nuk do shikojë prapa!.
Do t’i kthehem vetës…
Në fillim të dijes dhe në fund të urrejtjës,
dhe besimit themeluar në më shumë se fatit;
Do të lë të shkosh.
Me guximin e fituar nga jeta që kam jetuar,
dhe paqes që vetëm zemra ime mund të japë;
Do të lë të shkosh.

Në lamtumirën e fundit të udhëtimit më të mirë të bërë,
dhe respektit të heshtur në fund të ditës;
Do të lë të shkosh;
E unë do i kthehem vetës…
Do të lë të shkosh,
si era që zbehet me kalim stuhie,
e shiu që ikën kur bie;
Do të lë të shkosh..-
Nuk do kthehem prapa..
ndërsa, boshatisur, do t’i kthehem vetës.!!.

V.P. 1 Tetor 2010

[Nanushi]

“E, rrëshqas”

…guxim i pashpirtë, pafrymësi përsëritur,
nga qielli dikur quajtur;
Skartuar;
Prerë;
Ëndërruar;
Dhe kaluar;
Kthetër mprehtë-
Qënësi jotja,
sinkronizuar me bukuri..

Vuaj me mua, vetëm një çast!..

Ndaj me mua brendësin tënde,
që të mund t’a ushqejë me pastërti;
Vetë!..

Enigmë le t’mbetet shërbimi im,
përpara përulësisë, vetëm edhe një herë;
Të lutëm, ty!..

Paraqit bukurinë, dhe
motrën e saj, nocion
që të mund t’a pi në urtësi;
Vetë!.

Pi me mua lotin tim, vetëm një çast;
ndërsa unë do rrëshqas!..

V.P. – 02 Tetor 2010

[Nanushi]

“Post Scriptum”

….e unë isha një vazo,
formë e jotja,
duke lundruar,
nën lule të kopshtit tënd!...

…e ato dhimbnin;
Dhimbnin, në gjurmët tuaja…

…e unë fundosesha,
ujërave të zeza!

V.P. – 02 Tetor 2010

[Nanushi]

“Shakaxheshë”

“Po, jam e gatshme”.
E padobishme, prap;-
E ata nuk do shohin.
Kam pikturuar dhimbjen time prap..
Sot, është më keq se ditën e kaluar..
E nesërmja nuk do jetë e mirë, poashtu.
Por, ata nuk do shohin!
Dhe fundja,
pse do duhej?

Unë jam vetëm një shakaxheshë.
Edhe një mashtrim më shumë.
Edhe një tjetër dredhacake komike.
Një pushim nga dhimbjet e tyre-
Bota e tyre e vogël mjerruese.

Unë do rëzohem, ata do qeshin.
Unë do ik, ata do qeshën.
I mashtroj, ata presin-
Edhe një gabim!
Edhe një dështim!
Edhe një shans që të mos pajtohen
që, tani,
unë jam përendesha e tyre personale!!

E si t’u tregojë atyre,
se unë jam po aq e dobët?
Jam po aq e frikësuar!
Jam vetëm një person tjetër,
që ikën larg nga
dëmonët e saj?!.

Nuk mund t’i lë të shohin,
se edhe unë jam vetë e thyer..
Nuk mund të lë asnjë depërtim në qënësi time;-
Meqë,
unë jam vetëm një shakaxheshë!.

V.P. – 03 Tetor 2010

[gloreta]

[A=Nanushi;2882861]“Post Scriptum”

….e unë isha një vazo,
formë e jotja,
A lundruar,
nën lule të kopshtit tënd!...

…e ato dhimbnin;
Dhimbnin, në gjurmët tuaja…

…e unë fundosesha,
ujërave të zeza!

V.P. – 02 Tetor 2010[/QUOTE]




Pergezime e dashur Nanushi. Ke nje krijimtari shume terheqese, me larmi fjalesh, qe i gjen ne librat e shumta, te mjekesise, .....
Vazhdo, me krijimtarine tende, keto jane vargje qe te dalin nga mendja dhe shpirti yt.

Te pershendes me kete.


Dhimbjet


Dhimbjet i kam, thellë, thellë në zemrën time,
pse te egra ato, më raskapisin, më trembin,
më bejnë copë shpirtin, në mijëra thërrime,
të shpërndara nga era, përplasen, më shëmbin.


Dhimbja është e bukur, dhimbja të jep forcë,
pse, ky padurimi ka dalë ...gjithnjë i fituar .
durimin shihe te lulja e bukur, ngjyrë vjollcë.
ku në kopshtin tënd, parajsën ka ndërtuar. !!

[Nanushi]

Dhimbjet


Dhimbjet i kam, thellë, thellë në zemrën time,
pse te egra ato, më raskapisin, më trembin,
më bejnë copë shpirtin, në mijëra thërrime,
të shpërndara nga era, përplasen, më shëmbin.


Dhimbja është e bukur, dhimbja të jep forcë,
pse, ky padurimi ka dalë ...gjithnjë i fituar .
durimin shihe te lulja e bukur, ngjyrë vjollcë.
ku në kopshtin tënd, parajsën ka ndërtuar. !![/QUOTE]

Te falenderoj shume Gloreta per keto vargje kaq te bukura!... Ma beje hallall qe vargun me varg do t'a ktheje ....

Kopshti im prej lulesh, e tani mes gjembash;
ushqen edhe ata pak qene t'pastreh, sorrollatur,
Do me han te gjalle? Do mbetet ndogje nga kjo bishe shendruar,
do varrosem pran forteses sime, me mbishkrimin: E Harruar!..

Te perqafoj Fort Gloreta