Ruleti i dashurisë - krijimtaria ime

[Nanushi]

”Kaosi yt”

Unë para teje gjuajta edhe krenarin e fundit,
sikur të mos kisha asnjë pikë vlerë;-
Hoqa dorë së qenuri tokë, hoqa dorë së qenuri qiell,
vetëm e vetëm për të të qëndruar pranë,
qoftë edhe një çast t’mallkuar,
e tani më vie për të viell!!!...

Apo kujton që ajo që do vie pas,
do gjejë atë që mallkuar ishte në duart tua?
Nuk e besoj!!...
Më mirë të më digjesh, e të më futesh në një kornizë
dhe në murrin tënd të ngjyrosur zi ta varesh!...-
Korniza le të jet ngjyrosur bardhë,
e xhami le t’jet i tejdukshëm,
Që kur të pikoj lotë gjaku të mund t’më shohësh dhe ti!

O ti njeri i ligë;-
Të betohem!.. Të betohem me shpirtin tim të ç’rrënjësuar,
të betohem se do luftoi,
për të varrosur egon tënde të shtrenjtë, tëndën dhe jo timen!!...


Ku mbeti dhe shpirti im që mendoja se ishte imja!
Gjendje alarmante, dorëzuar, një qënie humane,
veshur si Çifute, grisur në themel!.
Gjithmonë pranë teje, për ty, ngrirë në padrejtësi,
Gjithkund isha unë, e asgjëkundi ishe ti!...

Në momentin e së vërtetës,
shërbëtore e vet’harruar,
ku sipas lojës tënde të ndyer,
gjithçka kishtë përfunduar!...

Kush dreqin e di se cdo te thotë dhe kjo;
Nuk e di, dhe më ndodhi mua.....
Dhe para dy syve të djallit, që ishin bërë kuq,
nuk mund të qëndronte padjegur askush!
Sikur të kish pasur dhe pak tru më shumë
betohem në të gjallë që botën do e kishte lënë pa gjumë!...

Ngushllime, o i ligë, ngushllime për humbjen tënde të madhe,
mendon se më ke përgjunjëzuar, shkatëruar, veçse u talle?!...
Fati sot,destinë i përhershëm do jet, s’ke as adresë e as të voglin vend,
jam Kaosi yt, të betohem në çdogjë të gjallë, do më mbash mend!...

©V.P. - 23 Qershor 2010

[Nanushi]

Errësirë

Hije të errëta enden nëpër errësirë,
e unë mbështetem pran murrit të shurdhër,
duke tentuar të fshehë dhimbjen përvëluese
duke u munduar të mos çmendem edhe sonte…

Gjaku më rrjedhë nga duart e thara,
gërvishtjet janë bërë nga grushtat e fryra,
djerrs t’shpërndara nëpër fytyrën time të ndezur
që mundohem ti fshehë në këtë hapsirë të ndaluar…

Mendimet për ty pushtojnë tërë qenien time,
pendimet ulëritëse tek ty janë hedhur,
me një të përshpëritur ndalen dhe dritat,
jeta ime prap është kthyer tek ti…

Qetësia ime e heshtur bërtet në mua,
çfarë ishte ajo që ai nuk pa tek unë?
Ndoshta dashuria ime nuk dha dritë t’mjaftueshme?
Apo ndoshta nuk ishte e mjaftueshme për ty..

Dhimbja ime përvëluese është tepër e vërtet,
sa qe nuk mund të filloj as ta shërojë..
Doja çdogjë nga kjo dashuri,
por ti grabite nga unë buzëqeshjen e lumtur…

Ti nuk ndjen këtë djegje të ndyrë,
meqë solle vendimin pa më parë në fytyrë.
E urrej këtë ferr që ai më ka vënë mua,
Por e di më të sigurt që këtë edhe ai e di...

Trupi im i kot është mpirë i tëri,
në këtë qetësi, kam filluar të shkalisë,
Thika prenë shumë thellë në mua,
mirësevjen o gjumë i pafund…

©V.P. Aka Chaotic Nanny

[Nanushi]

Edhe nje poezi, ne vargun e poezive te mia....Mirepres cdo kritike!...

“Tatuazh zhgënjimi”

Kjo natë më këtë qetësi të zhurmshme,
pasqyron shpirtin e stepur,
në një fiksim hijeje që mbështetur pran murrit qëndron!...
S’ndejej zë rreth meje, dicka më zë frymën,
sikur shpirti do të më dal, por diçka e ndalon….

Harrova se kush isha në këtë natë të pamëshirshme,
por harrova dhe se kush ishe ti deri atë natë!.
Bota ime sikur u shemb për një çast të vetëm,
derisa vuaja në qetësi…
Qetësia ime është tradhëti mbi mua,
e mbështjellur në tërë këtë dhimbje,
besoja vërtetë në dashuri të përjetshme, tej përtej dejëve, në gjakë
por siq duket edhe dhimbja më paska mashtruar, ngapakë…

Frikësohem nga mëdyshjet e mia,
nga ëndrrat sureale që më ngjallin ndjesin,
dhe rend për të kapur edhe atë copëz guximi
si shenjë lufte dhe sakrifikimi!!..

Tani gjejë vetën duke blerë kënaqësin,
me monedhat që më kan mbetur në xhep,
gjysmënjeri seç jam shëndruar, lakuriqsi në shpirt,
seç më prek kjo dhimbje, pa e ditur se kë jam duke e prit!..

Dëgjova një këngë dashurie tek varezat e haresës,
degjojë klithma njerëzish,
një shpirt kënaqet duke dhënë shpirt!...
Seç më vie një zë i trishtë,
duke përshpëritur;
Ende nuk kam aritur…Ende nuk kam aritur!...

Një ndjesi e panjohur që ecën pamëshirshëm,
merkosem, buzëqeshë dhe qaj!...
bubullimë dashurie mbi gjoksin e strapacuar,
uragan lotësh mbi ishullin e dhimbjes, haruar!..

Në këtë natë të trishtë, varfëri mbi lëmoshë,
një zë mallëngjyes më godet,
zë që vetëm unë njohë!...
Humba cdogjë!... më mbeti vetëm lëkura…nuk kam më as kohë! …


Ti je dashuria dhe urrejtja ime!...
Ti je lumturia dhe shkatërrimi im!...
Ti je cdogjë dhe hiç’gjëja ime!...
Ti je mik dhe armiku im!...

Qindra betime të bëra për një moment u zhduken,
më ka mbetur vetëm skeleti në trupin tim,
por edhe ky skeleton prej njeriu, në mesnatën e kësaj nate
sikur më zgënjen, mbi njëmijë e njëqind mëkate!...

Mos e zgjo dhimbjen o qiell i shtatë!!..
Mos dëno këtë shpirt trazuar, edhe këtë natë!..

Nuk jan bërë llogarit siq duhet,
dicka ka ngelur në injorim,
një detaj i vogël i anashkaluar,
lanë pasoja në shpirtin tënd, në shpirtin tim!...

Asnjëherë nuk do ta kuptosh se cfarë ke humb,
vallëzon rreth përeth zjarrit që ndeza unë,
dhe unë e fyer e poshtëruar sorollatem pas hijes sate,
dhe si idiote i fryjë hirit të zjarrit që më thrret psikopate!...

Matem të flas e para, por fjala ne fytë më ngec,
në buzë më rri heshtja, as këmba nuk më ec!...
Ti kërkon t’më vrasesh cdo kujtim që kishim të dy,
nuk të godasin dot as lotët që si rrëbesh bien nga sytë..

Takim me një shpirt të vrarë,
në një moment kritikë të asgjësimit,
një tatuazh zhgënjimi, vendos, vizatoj n’shpirt
seç më la një vragë t’rrënjosur, pa presje e pa pikë!..

Shpirti vajtueshem valvitet nga parajsa në ferr,
dalëngadal errësira nis rëndon mbi ajrin, çdokund bëhet terr!...


© V.P. - 28 Qershor 2010

[Nanushi]

“Unë, kryqi yt”


Edhe njëherë zemra po më thehet,
ashtu siç ndodhi shumë vite më parë,
torturojë vetëvetën, diku në paqë dua të prehem
se vuajtet e dikurshme prap po më kthehen,
plagët e dikurshme sërisht po më trazohen,
nuk kam më as forcë, që sërisht të shërohem..

Më fal o jetë që në mes t’rrugës rrëzohem….dorëzohem!..

A e din sa lotë në faqe jan derdhur së shkretës,
a e din sa mallkimin ia kam bërë vetëvetës!.
Plaga ime mbeti, e me të edhe boshllëku sa një detë,
athua të dhemb ndopakë, apo e ke shumë më të lehtë!...

Tani sikur e shohë para meje atë natë, dhe ty,
forcë s’kam që ta kujtoj më,
ti ishe shumë larg, shumë larg!...
Dy pika lotë seç më tradhëtuan, më ikën,
u tretën në heshtjen tënde, në çast delikat..

Derën tënde mbyll nga prapa pa parë.
shkallët e pallatit për herë të fundit zbres,
mendoja dhe vetja më dukej goxha e marr,
mëkatë isha për ty, isha dhe do mbes!...

Une, kryqi yt, do behem konop i shenjtë,
blasfemisht do mallkosh çdo sekond jete!
Ndonjehere me kap agonia dhe njomë shpirtin tim te vdekur,
kam etje...kam etje...

Ështe faji yt....në kryqin tënd unë isha një viktimiste,
është faji i atyre… në kryqin e tyre dashuri ekstremiste..
Është fati im… në dashuri, mallkim e zhgënjim,
unë, kryqi yt, do mbetet testamenti im!

© V.P. -30 qershor 2010

[Nanushi]

“Vargje të trishta”


Vargje të trishta murrosur nga duart e tua të ndyra,
silueta të frikshme paraqitur me njëmijë e një fytyra..

Më hedhë tutje, si një histori të vrazhdë, tek përroi,
tragjedi e rrallë maskuar, si lavdia e një heroi….

E lodhur absorboj edhe rrezën më të vogël të diellit,
me yje mas dështimet e mia, nën dëshmin e qiellit..

A po gjysëmbuzëqesh akoma, mu ashtu siç bëje më parë,
kur shihje gëlltitjet e mia, dhe vrapoja pas teje si e marr!!...

Për qudi,
tani jam shëndruar si ti!...

Do vëja bast dhe jetën time, edhe atëherë kur jam në gjumë,
në fund të fundit s’kam se çfarë të humb më shumë!!...

Do e shisja edhe shpirtin tim, që tani edhe gjëmon,
ngase nuk ja vlenë dot mbishkrimi “dashuruar në një demon”..

Pshërtima marrimangash rrjetëzuar nëpër murr,
e sytë e mia rrjetëzuar me tërbimin, që më parë nuk e kisha kurr!...

Nuk mund të ndalem dot, numrojë vragtë, endem,
Pikë! Pikë! Shi! Lotë! Më bëjnë të çmendem!!...

Ti më përmbyse shpirtin tim, dhe dhëmbje kam ende,
por edhe unë do shikoj një ditë, me qeshje, agonin tënde!...


© V.P. - 12 Korrik 2010

[Nanushi]

“Mos kërkoni zemrën time”

Oh errërat e lehta që valviteni qiejve mbuluar me dritë hëne,
mos vallë dhe sonte dëgjuat gjëmimet e mia të thella?

Poshtë, rrënjosur, mu aty ku as toka pluhur s’mban,
mos vallë nuk kuptohen dot dyshimet dhe frikërat e mia?
Lumenjë shëndritur, valë shuese, zëra të çjerra,
mos vallë dhe ju nuk dëgjoni britmat e mia të mjerra?!...

Gjurmë livadhesh, prekur nga një vesë, kulluar,
mos vallë nuk shihni zemrën time të coptuar?
Nën mijëra yjesh vezulluese, nën mijëra mëkate t’fshehura,
mos vallë nuk i ndjeni dot dhe ju plagët e mia të dehura!!...

Mos kërkoni zemrën time t’trishtuar, diku është fshehur,
mos u mundoni më kot se nën gurin qalaman është prehur!!..

Është shpërndar si pluhur në qiellin mbuluar me dritë hëne,
shoqëruar nga dënesat e përzemërta në prehërin e një nëne..
Po ecën dhe zbehet nën shiun e lehtë kjo e mjerra stuhi,
Simbol i dhimbjes sime, e vdekura dashuri…

Është varrosur nën livadhin e pashkelur më parë,
bashkur me të gjitha dhëmbjet e saj.
Është humbur mes yjesh të kësaj nate të qetë,
shumë larg për të lehtësuar plagtë nga humbjet në këtë jetë.

Asnjë erë e lehtë, të mos kërkojë zemrën time, dashuri urryer,
Sepse thënë edhe më thjeshtë…. Ajo tani është shqyer …

© V.P. - 13 Korrik, 2010

[Nanushi]

-Argumentum ex silentio-

Sikur tiranë mbledhur me lotë,
dridhem si varr dhe këndojë si statuj-
Ndjehem boshe si një oqean,
e sytë e mi të verbër klithin në heshtje…

Injorohem, pa u vënë re, zë heshtur dëgjuar rrallë,
fjalë shkartisur, zë çjerrur, ngjitur në njëmijë e njëqind shkallë.

Kjo jehonë e përjetshme do të jetë njohur,
qetësi grithur në fletat e kohës, mallit
shpartalluar e thyer si pjatë qelqi,
do ngrijë brenda murreve të zjarrit.

Errësira tani jehon edhe në dritën e diellit,
e hijet shëndrohen në fantazma,
e gjitha që ka ndriçuar është uritur, gryer,
imagjinoj tani pandërgjegjshëm, me zemër të thyer!..

E tërë forca ime thithur si dejë vakumi
zhytem në thellësi të dhimbjes pafund, shkretë,
të panjohurit e shtirur shkelin mbi trupin tim
pretendoj që të fle edhe sonte mbi një ëndërr të pajetë!..


© V.P. - 06 Gusht, 2010

[Nanushi]

-Rënie mesnate-

Zgjohem në mesnatë…
Një fjalë...Një fytyrë….Një zë!....

Përqafoj dhimbjen time, me krahët e mi të thyer…Gjysma e një ëndrre ende.
Gjysma!. E gjysma tjetër zbehur nën kujtime…

Ndrydhë sytë e mi me kapakët e tyre. Edhe vetë jam ndrydhur nga to.
Nuk kam frymë. Plas, dhe jam e zhgënjyer. Vetëm e zhgënjyer.
Me forcë. Thellë në këtë natë.
Ti je një violinë që luan diku.
Dhe ti je disa instrumente, që luajnë të njëjtën melodi, përnjëherësh. Kush je ti?!..

Sa kushton fjala “të dua”?!... Një zhgënjim?! Një dështim?! Apo një vrasje makabër?!
Nuk shohë më dot as yje. Ku vete dhe ky qiell?!... Apokalips ofruar në dorë të njomë!..
Me forcë. Thellë në këtë natë.
Ti je një xhelatë ofruar si shkëmbim dashurie…
Ti je një hije, disa dashuri që përgënjeshtrojnë këtë shpirt trazuar… Ku do përfundosh?.

Të kam dashur, o maskara!.

Rrugët s’kan të ndalur. Lulet janë gri e pemët e zhveshura. ose ashtu i shohë unë.
Tërë vitin, jam zhgënjyer ngadalë.
Kripë në ajër, në ajër deti t’njelmët. Mbytëm, plogështohem dhe vdes.
Tëtë vitin , treqind e gjashtëdhjetë e pesë ditë, mi ke vrarë në një çast!.

Ti je gurr, dhe gurr në rrugë. I rrafshtë, argjilor dhe i mprehtë.
Ti je një numër guriçkash, të shpërndara rastësisht, me gjithë mendimet tua.
Si të mendoj si ti?!

Qetësisht dhe varur, dhëmbët e mi, buza ime. Qetësisht digjen, ndër ethe.
Unë kurr nuk të kam harruar. Unë ende po shkruaj për ty.
Une ende po mendoj për ty. Unë ende po të kujtoj.
Si të bëhem si ti?

Me forcë. Muskujt në krahun tim.
Ti je i vërtetë. Arterial, pulmonal dhe neurologjik.
Dhe prania jote, me poret e tua.
Si të gjakoj si ti, të djerrsijë, dhe të qaj në pafundësi. Si të jem ti?

Si të ndaloj këtë dëshprim, gishtat e kthetrave të mi?!.
Ngjitur, lagësht me frikë. Zgjohem. Thellë në natë.
Ti je mizor, bisha të shoqëruara, të shkruara për mua në një letër.
Si të më presh mua?!. Si të më lëshë me dhëmbje, ëndrra?!..
Duke u zgjuar e mjerë dhe e zhgënjyer.


© V.P. - 08 Gusht, 2010

[Nanushi]

-Zemër paraziti-

Kam pushuar së ekzistuari.
Të pavërtetat rrëmujë të së kaluares-
ndeshen me gënjeshtrat e së ardhmës.
Mendimet e mia gjymtyrohen derisa një imazh në kokën time zbehet,
dhe kujtimet e mia nuk janë më të miat;
Një mashtrim i çuditëshëm, një histori e trilluar-
imagjinatë e dikujt tjetër..
Mendimet e mia personale as që nuk më përkasin mua më;
Nuk kam asgjë që fletë në zemrën time, në shpirtin tim,-
në kuptimin e vetës.

Jam kafkull.

Një kafkull e trishtuar, dëshpruar e boshe-
e shpirtit të një njeriu.

Jam shëndruar në asgjë më shumë se asgjëja vetë.


© V.P., 09 Gusht 2010

[EAvdyli]

Përgëzime e nderuar. Noshta pak vonë hasa në këtë faqe, por, një fjalë popullore thotë: "Më mirë vonë se kurrë"...
Nuk do të bëjë kurrfarë analize, por...më pëlqyen ato që i lexova.
Përgëzime dhe suksese....Esati...