Ruleti i dashurisë - krijimtaria ime

[Nanushi]

“Hiqe masken”

Përpara se të shiqosh në pasqyrën e syve të mi,
mos e shtirë buzëqeshjen, mos bart maskimin,
nuk shohë dot shpirtin tënd, jetën që ti jeton,
vetëm burimin e së vërtetes që shumë pak e ofron!...

Apo flas me një dru, apo fëmijë mbrapa?
Vorbull mendimesh bëjnë rrëmujë në mendjen time.
Dua të di të vërtetën, gënjeshtrat kan marr fund,
dua të njohë mizerien që është fshehur me çdo mund!..

A je në kërkim të besimit, të jetosh si një kult?!.
Apo në kërkim të shpëtimit se po ndjehesh ultë?!.
A je në kërkim të jetës, që nuk e ke shijuar ënde,
Apo lirinë nga kafazet që kufizojnë mendjen tënde?

Apo të tremb? Apo të pengoj?
Shqetësoj apo irritoj?
Apo të shkund konceptet apo besimin tënd po e dobësoj?
Apo të quaj pluhur dhe hi, e ndoshta të forcoj?!.

Më shiko në sy, dhe thuaj çfarë po sheh?
Pasqyrimin tënd, me sinqeritet?!.
E sheh dot pak vetën në mua? Ndoshta më ke dhe zili?!
Tani ik hiqe masken, se maska mbi maskën dot nuk rri!

Më thirr të pabesë, më thirr gënjeshtare,
mallko ekzistencen time, më mallko për zjarre!...
Më thirrë të shkaluar, më thirr edhe heretike,
jam maska e maskës tënde, në gjendjen tënde kritike.

Por, trego fytyrën “Tënde” të vërtetë, e mos mu bë mbretë,
kjo mund të më ngjasojë “Mua” në dëshirën tënde më të fshehtë…

© V.P. - 30 Gusht 2010

P.S. Pak e kam tepruar ndoshta me rrebelim ketu, por me siguri me falet

[Nanushi]

E kujt është kjo zemër??

E kujt është kjo zemër,-
që bie nga lartësit e panjohura,
për t’u thyer në copa!..
E kujt është kjo zemër,-
që shpuar është nga plumba të panjohur,
e ngjyrosur në të kuqe, pikturë e rrugëve lakuriqe!.
E kujt është kjo zemër,-
që rrahë tejpërtej tokës,
paemër, pafytyrë, duke kërkuar kënaqësi ne fe,
përtejë fesë;-
në prehër të Perëndisë dhe ekzistencës jashtë tij,
për një copë vendi!.
E kujt është kjo zemër,-
që pulson brenda meje,
me arsye kozmike,
përsëri, nëse ka ndonjë!.
E kujt është kjo ngrohje,-
që kërkon lumturi në çdo kënaqësi,
dhe gjenë lumturi aty ku nuk ekziston asgjë!.
E kujt pra është kjo zemër?!...

© V.P., - 02 Shtator 2010

[Nanushi]

“Pa emër-Incognito”

Shuhem brenda dhe jashtë kornizës,
mu si një fije pa u vënë re.
Shpërndahem lehtësisht,
si valë në sipërfaqe lumi!
Dërgoj ulërimat e mia botës,
“dua të mbes pa emër”!-
Pa nofkë, pa emër,-
nuk ka fytyrë për t’u kujtuar.
Më pas nuk do shqetësohem,
që do harrohem.

I përkas asaj ushtrie,
ushtrisë së ushtarëve pa fytyra.
Marshoj pafundësisht,
në zbulim të potencialit të humbur.
Në fund, të gjithë jemi të dënuar, mallkuar-
“Jemi vetëm kokrra rëre, o bashkëudhëtar.”!.
Që kurr nuk do u ipet mundësia,
të bëhen pjesë e asaj kështjelle, atij teatri.
Vetëm një mori spektatoresh,
dënuar të shohin të tjerët sesi korrin suksese!.

Unë vetëm dua një fytyrë timen.
TIMEN!
Nuk ka dhomë, as skaj të boshatisur,-
edhe për një predhë të përdorur!.
Nuk duhet të ndjeni keqardhje për mua,
që më keni lënë mbrapa…
Nëse nuk do e kishit këputur litarin, lidhësen e mallkuar,-
do ju kisha mbajtur vetëm në ferr.
Unë jam e dëbuar, vazhdoni mëtutje, -
për të krijuar kopje tjera prej kukullash!…

© V.P. – 03 Shtator 2010

[Nanushi]

-ZiliA-

Oh, pagëzim i zemrës,
arkitekt i ëndrrave qendisur..
Merr frymë lehtë mbi pikëllimin paqyruar!
Mos njollos këtë zemër më shumë, me-
hijet tua të dyshimit të njelmtë!
Helme ziliqare...
Dhe mos sh’fuqizo zemrën e braktisur,
të përmbahet nga jeta!
Nga frika e një zemre të thyer;
….Mos e dorëzo!!…

V.P. – 06.09.2010

[Nanushi]

-Të lutem-

Të lutem mallko dhe betohu në mua,-
t’a dijë se s’jam vetëm gurrë!.

Të lutem më thirrë në emra,-
t’a dijë se s’jam e paemër!.

Të lutem më bëjë të qaj,-
t’a dijë se diku ende më ndjen!.

Të lutem më harro,-
t’a dijë se nuk jam vetëm imazh!.

Të lutem më urrej,-
t’a dijë se nuk jam e padukshme!.

Të lutem më therr,-
që të mos ndjejë mpirje!.

Të lutem më le të vdes,-
që ta dijë se dikur isha gjallë!..

V.P. - 14 Shtator 2010

[Nanushi]

-Më mbaj në mend-

Ndonëse nuk mund të më shohësh,
sepse kam kaluar përtej lotëve,
që fshehin lavdinë e parajsës;
Që fshehin hijen e pemës së jetës!.
Ec pranë e pranë teje dhe mbaj dorën,
ndërsa ti përpiqesh për bashkimin e njerëzimit.

Më mbaj mend,
kur t’jesh duke ecur përgjatë fushës së betejës,
duke shërbyer të plagosurit dhe të lodhurit;
Më mbaj në mend dhe dije, që edhepse,
nuk mund të shikosh përetej tymit dhe pluhurit të betejës,
ky tmerr dhe terror do kalojë.

Më mbaj mend kur pluhuri do zhduket,
dhe tempulli i besimit të jet rindërtuar,
kur mbetjet e shpërndara të njerëzimit
do përqafohen pa frikë…

Më mbaj në mend….Më mbaj në mend!


V.P. – 20 Shtator 2010

[Nanushi]

-Heshtje Zalemi-

…e ishin një palë sy të përlotur ndërsa lumturia luante mbi himnin,-
qepallat varur rëndë nga pagjumësia,-
që zgjodhen fatkeqësin e qetë,
duke shikuar njerëz të dehur nga lumturia;
Çmendur!
Rrebeluar!
Inatosur!….

… e ishin një palë duar të pikëlluara në detin e të tjerave, drejtuar qiellit,-
vetdijësisht të lëshuara në letrën e pikëllimit,
ku shkronjat janë të heshtura,-
dhe në gjysmë’varg-
qajn hënën ….

….e një hap i dikujt me qëllim i vogël përçan rrugicat plot kujtime të shkelura,
sepse aty edhe më i vogli është i rëndësishëm;-
Varfëruar shmang kokat e tërbuara,
që mendimet e shkalluara shkel,
si askush asnjëherë më parë…

…e një këngë çdo natë qan!!…
Sa më shumë që bota digjet,
aq më shumë ulëron,
edhe gjakut të përvëluar i pengon!.
…dhe përshtyen në të një të qeshur të mërzitur,-
që ecën lumturuar,
në epiqendren trishtuese të botës së përgënjeshtruar…

…Pështyjë dhe ti që tani e ke të qartë;-
Që marr frymë pa’zë ngaqë nuk mund të qeshem më zë’lartë!.
Marr frymë ne heshtje ngaqë nuk mundem me zë,-
shkruaj në heshtje ngaqë nuk mundem të zhurmoj,
marr frymë dhe shkruaj në heshtje,
nuk mund më lartë, me zë, me zhurmë;-
Nuk mundem….

V.P. – 22 Shtator 2010

[Çaushi]

-Heshtje Zalemi-

…e ishin një palë sy të përlotur ndërsa lumturia luante mbi himnin,-
qepallat varur rëndë nga pagjumësia,-
që zgjodhen fatkeqësin e qetë,
duke shikuar njerëz të dehur nga lumturia;
Çmendur!
Rrebeluar!
Inatosur!….

… e ishin një palë duar të pikëlluara në detin e të tjerave, drejtuar qiellit,-
vetdijësisht të lëshuara në letrën e pikëllimit,
ku shkronjat janë të heshtura,-
dhe në gjysmë’varg-
qajn hënën ….

….e një hap i dikujt me qëllim i vogël përçan rrugicat plot kujtime të shkelura,
sepse aty edhe më i vogli është i rëndësishëm;-
Varfëruar shmang kokat e tërbuara,
që mendimet e shkalluara shkel,
si askush asnjëherë më parë…

…e një këngë çdo natë qan!!…
Sa më shumë që bota digjet,
aq më shumë ulëron,
edhe gjakut të përvëluar i pengon!.
…dhe përshtyen në të një të qeshur të mërzitur,-
që ecën lumturuar,
në epiqendren trishtuese të botës së përgënjeshtruar…

…Pështyjë dhe ti që tani e ke të qartë;-
Që marr frymë pa’zë ngaqë nuk mund të qeshem më zë’lartë!.
Marr frymë ne heshtje ngaqë nuk mundem me zë,-
shkruaj në heshtje ngaqë nuk mundem të zhurmoj,
marr frymë dhe shkruaj në heshtje,
nuk mund më lartë, me zë, me zhurmë;-
Nuk mundem….

V.P. – 22 Shtator 2010

...dhe mundesh, sepse je nje poete qe nxjerr z'a nga zani i zemres sate...!
Teper e ndjeshme poezia...suksese te me tutjeshme ne poezi e proz!

Respekte!

[Nanushi]

Te falemnderit shume Çaushi per cdo fjale te thene...

V.P.

[Nanushi]

-Përshpëritje të gjymta-

Filamente të zymta!. Ashkla feniksi shpërndarë gjithandej.
Ëndrra delikate- që përshpërisin vazhdueshëm!.
Princeshë guaske në mëshirë të fatit.
Yje të rëna,-
dhe një zë njeriu notues në mendjen shpartalluar!....

Në buzë harrese,-
valët godasin fatkeqësive. E nesërmja ngjethse!..
Një siluetë prej dielli që shkelë përtej kufijve dhe ndalesave,-
duke fjetur nën spërkatje yjesh. Dritë hënëje të mjegullt,-
derisa nata thotë lamtumirë!.

Qëllim i marr. Harresa duket aq e mirë,-
kur heshtja prek të lënat e universit. Sytë si zjarrë- ujë që përvlon,-
edhe atë pikë ekzistence të lënë në frikë!
Të gjitha ndjenjat, pa’peshë. Edhe sonte!

Një dorë…Një mendje…Pasqyrim i zbehur,-
ndërsa rëra sikur pluhur yjesh prek dallgat e mara,
duke përçarë këtë përshpëritje të gjymtë,
në kërkim të një kohe, ndërsa koha është e pa’fund,-
edhe këtë çast…edhe këtë natë!

Një asfiksi…Një zhytje…Pa’plotësi!

Asgjë shëndruar në copë arne,-
e çdogjë tjetër lënë pa’frymë!...


V.P. – 24 Shtator 2010