Djali, Murgu dhe Mbreti

[_Mersin_]

Djali, Murgu dhe Mbreti

Simboli i mishërimit të besimit në rini


E mërkure 19 Maj 2010 15:56



Kjo ngjarje ka ndodhur në vitin 523 e.s. në qytetin Naxhran, në Jemen i cili është kufi me Saudinë. Kjo histori ndodhet në suren Buruxh të shpallur në Meke. Pikërisht këtë histori profeti a.s. ua tregoi shokëve të tij në Meke për t’i dhënë zemër atyre në sprovat që i bënin Kurejshët.

Imagjinoni Profetin a.s. duke i treguar këtë histori rrënqethëse shokëve të tij ku në mesin e tyre kishte dhe adoleshentë si Aliu r.a. Protagonistët e kësaj historie janë: mbreti, magjistari, murgu, nëna e djalit, populli, ushtarët e mbretit dhe personazhi kryesorë i kësaj historie është djaloshi 14-15 vjeçar. Ky është edhe bartësi i mesazhit, bartësi i të drejtës. Kjo histori tregon se njeriu duhet të jetojë për motivin e të vërtetës dhe të drejtës. Njeriu duhet ta mposhti padrejtësinë në formën më të mirë, po ashtu të mirat materiale nuk duhet ta çojnë atë në mohimin e të vërtetës.



Jeta është e shkurtër por motivimi dhe qëllimi e bëjnë atë të gjatë e kuptimplotë.



Në Jemen afërsisht 40 vjet para profetit a.s. jetonte një mbret që quhej Dhu Nuas. Ai i mohonte të drejtat popullit të tij dhe e shtypte atë. Ai arriti deri atje sa veten e tij e quajti Zot. Këtë e bëri që të vriste e të burgoste sa të donte dhe asnjë të mos e kundërshtonte. Me këtë veprim mbreti bëri dy padrejtësi, e para i mohoi njerëzve lirinë dhe e dyta e quajti veten Zot. Në këtë mënyrë padrejtësia u bë normale për popullin, ata harruan Zotin dhe heshtën për çdo padrejtësi që i bëhej. I gjithë populli e pranoi këtë padrejtësi përveç njërit, ai ishte murgu i ditur dhe i moshuar. Ai ishte i vetmi që e kuptoi pse mbreti arriti deri në këtë gradë. Duke menduar si ti zgjidhte këto padrejtësi, murgu filloi ti fliste njerëzve për drejtësinë, për lirinë dhe për Zotin, për Krijuesin. Kështu disa njerëz nuk e pranuan mbretin për Zot ndaj për këtë mbreti i torturonte keq. Gjatë torturave që po i bënte mbreti njërit, ky i kthehet duke i thënë se Zoti bën mbrekulli ndërsa ai jo. Mbreti i inatosur kërkoi të dinte se kush ia kishte mësuar këto gjëra këtij e të tjerëve si ai, që se pranonin për Zot. Filloi ta torturonte edhe më shumë derisa ky i tregoi se nga i kishte mësuar këto. Ndërkohë Murgu largohet nga qyteti që të mos e kapte mbreti. Nga kjo ngjarje mbreti thellë tij e ndjente se ai nuk ishte Zot. Kështu ai gjeti një mënyrë për ti bindur njerëzit. I tuboi ata në një shesh të hapur ku kishte marrë një magjistarë për të dhënë shfaqe. Pra, ky do ti bindte njerëzit se mbreti ishte Zoti. Magjistari formoi emrin e tij me retë dhe populli mahnitet. Këtë magji e shikon i habitur edhe një djalë i vogël 7 vjeçar. Me këtë shfaqe magjistari fitoi zemrën e mbretit dhe ky e mori të jetonte afër tij në kështjellë. Magjistari fitoi famë e jetonte në luks, ndërsa murgu jetonte i arratisur nga mberti në një kasolle. Pas shtatë vitesh magjistari i kërkoi mbretit të gjente një djalë të ri që ti mësonte magjinë sepse ai po plakej. Të njëjtën gjë mendonte edhe murgu që t`ia mësonte një të riu dijen e tij. Shohim se mbreti zgjedh pikërisht djalin i cili kishte parë shfaqen e magjistarit. Djali tani ishte rritur, Abdullah ibn Semiri ishte bërë 14 vjeç. Djaloshi kur shkon në kështjellën e magjistarit dhe shikon gjithë atë mbrekulli magjepset, e fillon të mendojë se e gjithë kjo pasuri e nderim nesër do të jenë të tijat, ai do të trashëgonte magjistarin dhe famën e tij. Kështu djaloshi fillon të mësojë magjinë derisa arrin ta bëjë vetë atë pa ndihmën e magjistarit. Kështu sa herë që djali shkonte tek magjistari ai kalonte rrugës nga kasollja e murgut sepse shtëpinë e kishte në rrethinat e qytetit. Murgu e kishte parë djaloshin disa herë dhe mendohej si ti afrohej në mënyrë që dijen tia linte brezit të ri. Dëshironte ti mësonte atij të drejtën dhe të vërtetën, mirpo ai kërkohej nga mbreti që kishte vënë për kokën e tij një shumë të majme. Pavarësisht nga kjo murgu dëshironte ta takonte djalin. Ai gjeti rastin kur një ditë gjatë rrugës djali rrëzohet dhe bie në një gropë. Me këtë rast murgu i afrohet dhe i thotë që të dilte nga gropa me magjinë e tij. Djali e kuptoi se magjia që kishte mësuar nuk e ndihmonte për asgjë. Murgu e ndihmoi të dilte nga gropa dhe i tregoi se magjistari i mësonte atij magjinë ndërsa ky do ti mësonte të vërtetën. Kurdo që të kesh dëshirë t’a mësosh të vërtetën kasollja ime është kjo këtu djalosh. Një ditë djali vendosi të shkonte tek murgu për të zbuluar se çdo të mësonte tek ai. Kur shkon atje kureshtja e djalit e bën të mësojë mbi të vërtetën e një Zoti të vetëm. Murgu i shpjegoi djaloshit se mbreti nuk është Zot, prandaj pranë vetes mban një magjistarë që ti shpërqëndroje njerëzit. Djali këtu mësoi se Zoti është Një i vetëm dhe i pashoq, Ai nuk është i lindur dhe as ka lindur kënd, Ai është që krijoi qiellin, tokën e çdo gjë që është në të. Djali mësoi domethënien e fjalës “LA ILAHE ILA ALLAH” (njëshmërinë e krijuesit) tek murgu. Nga kjo dije e re që mësoi djali filloi ti frekuentonte të dy mësuesit e tij. Ai nuk i tregonte magjistarit se mësonte edhe nga murgu. Këtu shohim vendosmërinë e një të riu për të mësuar e për të zbuluar të drejtën. Gjithashtu ai nuk u josh nga të mirat matriale që mund të arrinte po të tregonte se ku ndodhej murgu. Pra, ishte i vendosur të zbulonte të vërtetën. Gjithashtu shohim këtu edhe një pikë tjetër të rëndësishme, djali akoma nuk kishte vendosur se kë do të ndiqte. Këtu kuptohet se djali nuk ishte i dërguar por njeri i thjeshtë, në mëdyshje se kë të zgjidhte. Djali ishte si çdo i ri që kërkon të vërtetën e të drejtën.

Një ditë prej ditësh djali vendosi të pyeste magjistarin mbi Zotin. Ai i tregon gjithë të vërtetën mbi Zotin dhe mbi mbretin. Që nga kjo ditë djaloshi filloi ti rrallonte vizitat tek magjistari. Ai shkonte tek ai dy herë në javë. Djali tani filloi të mendonte për dy anët e kundërta që shikonte. Njëra ishte e fortë dhe e pushtetshme por e gënjeshtërt dhe tjetra ishte e varfër por e vërtetë. Dilema se kë të zgjidhte nga të dy filloi ta ngacmonte çdo ditë. Mirpo një pikë tjetër e fortë e murgut ishte se ai kurrë nuk i kishte thënë djaloshit që të mos shkonte tek magjistari. E kishte lënë që ai vetë të zgjidhte me argumentet e tij. Pra kishte ardhur momenti që ky të zgjidhte mes dy mësuesve të tij.

Djali vonohej tani tek magjistari sepse më parë ndalonte tek murgu dhe nga kjo vonesë magjistari filloi ta rrihte atë. Po kështu ai vonohej edhe kur kthehej në shtëpi dhe kështu edhe familja e tij filloi ta rrihte. I lodhur nga kjo gjendje ai vendos ti ankohej murgut sepse ai kishte qënë më i dashur me të. Gjithashtu këtu kemi një mësim të vlefshëm, tek ai që i qan hallet e tua ai ka fituar. Pra çdo njeri duhet të shikojë sesa i afërt është me atë që do ta afrojë, a i hapet ai për problemet që ka? Kjo është një fitore dhe njeriu duhet të përpiqet të jetë një mësues i mirë ashtu siç ishte murgu me djaloshin.



Murgu e mësoi se kur të vonohej tek magjistari ti thoshte se e kishte vonuar familja e tij dhe kur të vonohej tek familja ti tregonte se vërtet e kishte vonuar magjistari. Tashmë i lodhur nga kjo gjendje djaloshi duke ecur rrugës mendonte kë do të zgjidhte. Në atë moment shikon njerëzit të frikësuar nga luani që i kishtre zënë rrugën për tek burimi. Djaloshi vendosi ti ndihmojë njerëzit dhe mori një gurë duke thënë: “O Zot nëse çështja e murgut është më e dashur tek ti se çështja e magjistarit vrite këtë kafshë me këtë gur”. Djali e goditi kafshën me gurë dhe ajo ngordhi në vend. Ky ishte një argument nga ana e Zotit për ti treguar djalit të vërtetën. Ndërkohë nga kjo që ndodhi njerëzit filluan të bërtasin njëzëri magjistari i madh, magjistari i madh. Djali i kundërshtoi duke thënë “S’ka Zot tjetër përveç Allahut”. I kënaqur nga kjo shenjë djali shkoi ti tregonte murgut se çfarë i kishte ndodhur. Pasi e dëgjon mësuesi i thotë: O biri im ti sot je më i mirë se unë. Shohim se djali vërtet ishte më i mirë sepse ai ishte në shërbim të njerëzve dhe kush i ndihmon njerëzit është edhe më i mirë se mësuesi. I kënaqur nga zgjedhja e djalit murgu ishte i pari mësues që i tha nxënësit të tij se ishte më i mirë se vetë ai. Murgu vazhdoi ta këshillojë djalin duke i thënë se në këtë rrugë ai do të sprovohej dhe nëse të kërkojnë se kush të mësoi mos ti tregonte.

Djali me vullnet filloi ti ndihmojë njerëzit dhe me lutjet e tij ata shëroheshin. Kështu djali me lejen e Zotit fillojë të shërojë edhe lebrozën edhe verbërinë. Mirpo magjistari filloi ta kuptonte se kjo që bënte djaloshi nuk ishte magji, por nuk foli, heshti. Mbreti e pyeti djalin pse tashmë i kishte lënë mësimet e magjistarit? Djali i vendosur i përgjigjet se e kishte mësuar gjithë magjinë dhe skishte më nevojë për të. Magjistari e kishte kuptuar se ai nuk ishte më i dobishëm dhe ishte larguar nga kështjella e mbretit. Djali mendonte sesi do të arrinte deri tek mbreti për të shëruar ndonjë tek pallati i tij. Ai mësoi se shoku më i ngushtë i mbretit ishte i verbër dhe vendosi të shkojë, për të depërtuar me të vërtetën e tij tek mbreti. I verbëri ishte këshilltari i mbretit. Ky kishte mbledhur shumë dhurata për djalin nëse ai do ta shëronte. Kur djali shkon tek këshlltari i shpjegon atij se ai nuk shëronte asnjë, por nëse dëshironte që të shërohej ky do ti lutej Zotit që ti kthente shikimin. Këshlltari i thotë se nëse i kthehet shikimi do të besonte tek Zoti. Djaloshi iu lut Zotit, e këshlltarit iu kthye shikimi dhe në këtë moment ai shqiptoi fjalën “S’ka Zot tjetër përveç Allahut”. Menjëherë shkon tek mbreti ti tregojë mberkullinë që ka bërë Zoti. Mbreti kur e shikon habitet dhe e pyet se kush ia kishte kthyer shikimin? Zoti im i përgjigjet këshilltari, e mbreti sërisht i habitur e pyet: A unë ta ktheva? Ky i përgjigjet Zoti im e Zoti yt është Allahu. Për herë të parë mbreti e dëgjon këtë reagim nga rrethi më i afërt i tij. Nga kjo fjalë mbreti filloi ta torturonte derisa ky nxori ermin e djaloshit që i kishte mësuar të vërtetën. Mbreti fillon ta afrojë djaloshin. O biri im unë shoh se magjia jote ka arritur kulmin e saj përderisa po shëron edhe të sëmurët. Djaloshi ia kthen: Unë nuk shëroj por ai që shëron është Zoti im e Zoti yt. Nga irritimi mbreti përsëri fillon torturat edhe me djalin derisa ai tregon Murgun e ditur që i kishte mësuar të vërtetën. Mbreti mori murgun, këshlltarin dhe djalin në mes të popullit. Në fillim ai merr këshlltarin dhe i kërkon që të kthehet nga besimi i tij por ai qëndron i vendosur dhe mbreti me një sharrë urdhëron që ta sharrojnë më dysh nga koka këshilltarin. E gjitha kjo ndodh në sy të djaloshit që ai të kthehet e të pranojë se është magjistarë. Më pas merr murgun dhe i thotë të kthehet nga feja e tij, por përsëri edhe ai qëndron i vendosur dhe kështu edhe ai sharrohet në dy pjesë në sy të djaloshit. Mahnitëse vendosshmëria ndaj fjalës “Nuk ka Zot tjetër veç Allahut”. Pas kësaj mbreti e merr veç djalin dhe me rojet e tij e çon në një mal që ta hedhin në greminë. Kjo tregon edhe dinakërinë e mbretit sepse ai e dinte se populli e donte djalin dhe nuk guxonte ti bënte asgjë në sy të popullit. Rrugës për në mal djali i drejtohet Zotit me duanë: “O Zot më mbro me çtë duash dhe si të duash, vërtet Ti je i Plotfuqishëm mbi gjithçka. Nga kjo dua që bën djali tronditet mali dhe ushtarët që ishin me të bien në greminë. Djali kthehet tek mbreti në këmbë si një argument i fortë për njerëzit, mirpo njerëzit nuk ishin të qartë që djali s’ishte magjistarë. Mbreti zemërohet dhe përsëri e merr djalin por këtë herë për ta mbytur në det me ushtarët e tij. Përsëri djali i lutet Zotit: O Zoti im më mbro me çtë duash dhe si të duash Ti, vërtet Ti je i Plotfuqishëm mbi gjithçka”. Nga kjo dua deti trazohet e mbyt ushtarët ndërsa djali kthehet tek mbreti përsëri si një argument më i fuqishëm nga Zoti. Mbreti tërbohet nga kjo dhe fillon të mërmëris: Ah sikur ta kisha vrarë me kohë. Djali pasi shikon se kjo mbrekulli e qartë e Zotit nuk i zgjon nga gjumi njerëzit atëherë le të jetë vdekja ime ajo që ti zgjojë ata. Djaloshi i drejtohet mbretit duke i mësuar se si ta vriste dhe të shpëtonte nga ai. Ai e urdhëron mbretin të mbledhë njerëzit në shesh të hapur dhe djalin ta lidhte në një palmë, pastaj të merrte një shigjetë nga harku i tij dhe ta qëllonte duke thënë: Me emrin e Zotit të djalit. Mbreti vepron siç e mëson djaloshi, merr shigjetën dhe thotë Bismilah dhe djali ndërron jetë duke shqiptuar “Ska Zot tjetër përveç Allahut”.

Shohim se e para që shkon ti heqë shigjetën djaloshit ishte nëna e tij dhe e cila shqipton fjalët: “La ilahe ila Allah” dhe pas saj i gjithë populli filloi ti shqiptonte njëzëri këto fjalë. Mbreti urdhëroi të hahej një gropë dhe të ndizej zjarr dhe kush nuk kthehej nga feja të hidhej në të. I gjithë populli u hodh në gropën e zjarrit ku mes tyre ishte një nënë me foshnjën e saj në gji e cila për shkak të fëmijës po hezitonte të hidhej. Në atë moment fëmija flet duke i dhënë zemër nënës, mos u frikëso moj nëna ime se ti je në të vërtetën.

Me këtë mbreti vrau dhe dogji një popull duke u kënaqur me çka bëntë. Zoti e përshkruan në Kuran kështukëtë ngjarje: “Pasha qiellin plot me yje, Pasha ditën e premtuar, Pasha atë që dëshmon dhe atë që dëshmohet! Mallkuar qofshin ata të zotët e hendeqeve, Të zjarrit me shumë lëndë djegëse, Kur ata rrinin ulur rreth tij, Dhe dëshmonin atë që bënin me besimtarët”. Buruxh/ 1-7.

Ky është fundi i historisë që tregon se ka momente kur njerëzit i vendos më shumë tek e vërteta vdekja e një njeriu sesa jeta e tij. Gjithashtu tregon edhe vendosshmërinë e njerëzve të ditur e të pasur në besim, siç ishin këshilltari i mbretit dhe murgu i ditur. Gjithashtu tregohet mjaft qartë se e rëndësishme është të triumfojë parimi i drejtë.



www.vizion-islam.com

[Mr Zeid]

o sine pse me jahu e ndryshove nickun e kishe mire mjeksia